Bokt.nl

**Geplaatst**: 07-10-20 21:56

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 07-10-20 21:56

Nina Nina Ninaaa, rok omhoog en rennen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-10-20 16:08

Geplaatst door de TopicStarter : 08-10-20 16:08

16.
25 september 2019

Als ik terugdenk aan vorig jaar (lang leve Herinneringen op Facebook), springen – zonder gekheid – de tranen in mijn ogen. Wat voelde ik me goed, wat deed ik een leuke dingen, wat zag ik er goed uit. Blij. Energiek. Positief. Ik kan niet geloven dat ik dat ben op de foto’s. Ik ben jaloers op dat uitbundig lachende meisje op de foto die geen enkele zorgen lijkt te hebben. Behalve misschien dat het geen goed idee is om na een fles wijn soldaat te hebben gemaakt, de handstand te praktiseren. Of in onze pyjama’s naar een opening van een veel te chique galerie te gaan met de kunstenaar.

Ik word nogal melancholisch als ik terugkijk naar eender welke periode. Alles lijkt beter dan nu. Dat ik niet lekker in mijn vel zit, behoeft geen verder onderzoek.

Prem doet al de hele dag een beetje chagrijnig en kortaf. Als ik een vraag stel, geeft hij kattig antwoord. Maar Prem heeft vanavond speciaal voor mij vrij gehouden. Nou ja, het ging niet van harte, maar hij lijkt er moeite in te steken om aan mijn verzoek te voldoen elkaar meer te zien. Teneinde ruzie te voorkomen. En dat waardeer ik. Enorm.

Ik pak Bubblegum op en zet hem in de auto. Ik heb een speciale hondenstoel voor hem gekocht zodat hij naar buiten kan kijken. Maar als ik hem erop zet, zie ik gelijk dat hij nog veel te klein is. Hij ziet net niks. Hij vindt autorijden doodeng en hijgt de hele weg. Ik zet expres de muziek zacht. Het hindert niet. Bubbles hijgt en het raam beslaat. En hoe ik ook mijn best doe, ik kan niet ontsnappen aan mijn melancholische bui. De recentelijke openbaringen op de telefoon van Manfred werken allesbehalve mee,

“Ik heb een verrassing voor je!” roept Prem uit als ik de deur binnen kom. Leuk, denk ik nog. Totdat hij een condoom uit zijn zak tovert.
Hoewel ik altijd overal een bijdehand antwoord op weet, weet ik even niets te zeggen. Misschien had ik op een ander moment een grap gemaakt over de maat van het rubbertje. Maar met Prem’s appjes naar zijn zoon in mijn verse geheugen, voel ik me meer en meer alleen benodigd voor de hand-en-spandiensten. En juist dat onderdeel is voor hem belangrijker dan voor mij.
“Leuk, dankjewel” antwoord ik. En dat blijkt een goede zet. Ik geef Prem geen aanleiding om ruzie te maken. Hij lijkt zelfs heel vrolijk. Vrolijker dan het idee wat hij gaf in de app vandaag.
“Hier, heb je Manfred’s oude telefoon terug” – eigenlijk Prem’s oude telefoon – “bedankt voor het lenen”.
-“Oh. Heb je hem niet meer nodig?”
Ik maak een wegwuivend handgebaar. “Nee, niet meer nodig. Ik heb de mijne toch maar weer laten maken”. Laten maken betekent in dit geval laten plakken – de plakbandjes zitten er nog op. Maar liever EUR30 betalen dan ooit nog eens zulke grove beledigingen te hoeven lezen.

“Ik geniet hier zo van” lacht Prem, als hij even later, Onno Kokmeijer imiterend, in de grote pan roert. Prem heeft al vaak verteld dat hij graag kookt – ideale man – maar dat Manuela dat niet wilde hebben. Als Prem gekookt had, klaagden Manuela en Baukje steen-en-been dat het hele huis stonk. Als hij dan vergat de afzuigkap aan te zetten, kon hij rekenen op een week vuile (pun intended) opmerkingen over de geur. Ik vind niks vies. Ik ben een paardenmeisje. Ik maak de koker van mijn paard schoon (al dan niet vrijwillig) en mijn hond ligt in bed. Iedereen moet lekker zelf weten hoe hij zijn leven inricht.

Ik kijk over Prem’s schouders mee. “Mmm, Surinaamse eiercurry” zeg ik verrukt. Ik ben gek op eieren. En de eieren in deze curry zijn zo hard gekookt, dat ze niet zouden misstaan als pingpongbal in een potje tafeltennis. Heerlijk! Als een getrouwd stel pak ik de papadams uit de kast en stop ze in de oven. Als Prem dat doet, staat het hele huis blauw denk ik lachend, en ik ben blij dat ik ook nog mijn steentje bij kan dragen. Terwijl ik wacht op het geluid welke het einde van het bakproces aankondigt, schenk ik wijn in voor ons beide. Prem heeft een Martien Meiland-ijskast en ik kan me enorm goed met de kasteelheer identificeren als het op hoeveelheden ijs in Rose aankomt. Overigens ook over de moeilijkheden van dat gevaarte: blijkbaar duw ik iets te enthousiast tegen de lepel, want het wijnglas breekt en is compleet aan diggelen. Ik lach het weg. Maar Prem kan er niet om lachen. “Wat ben je toch altijd onvoorzichtig!” roept hij boos. Van de vrolijke Prem is niet meer over. “Sorry, sorry, sorry, ik doe het niet expres” verontschuldig ik mezelf terwijl Prem demonstratief de stofzuiger pakt. Ik raap de grootste stukken bij elkaar. Bubblegum blaft boos als Prem woest met de stofzuiger aan komt lopen. Bubbles houdt niet van de stofzuiger. De toon is gezet.

Ik pak de – inmiddels overgegaan tot grommende – hond op en loop naar de hal. Er hangt daar een in de tijd van Manuela opgehangen spiegel. Het verbaast me dat hij er nog hangt; Prem grapt altijd dat ze de hele inboedel gestript had in de tijd dat ze in proefscheiding lagen en Prem tijdelijk ergens anders sliep. Het is lang geleden dat ik mezelf aan heb gekeken in de spiegel. Als ik in het straatbeeld een reflectie van mezelf zie, kijk ik de andere kant op en op kantoor laat ik altijd het licht uit in de toiletten. Maar nu dwing ik mezelf te kijken. Ik dwing mezelf iets te noemen wat ik mooi vind aan mezelf. Maar het enige waar ik aan kan denken, is aan Prem’s woorden van afgelopen zaterdag. Ik was met vriendinnen naar een dorpsfeest geweest en omdat ik als eerste wegging, vroeg ik Prem, waarvan ik wist dat hij thuis zat met Manfred, of ik mijn live locatie met hem kon delen zodat hij in de gaten kon houden of ik veilig thuis kwam.
“Maar je geen zorgen. Niemand gaat jou toch aanranden. Mensen schrikken zich kapot als ze jou zien”. Misschien bedoelde hij het als grapje. Nee, daar moet ik vanuit gaan. Maar hij weet hoe onzeker ik ben. Ik kon er niet om lachen. En het spookt dus alsnog door mijn hoofd. Een verkrachting denk ik, dat kan er ook nog wel bij. Nu zie ik niet alleen dat litteken terug in de spiegel. Maar ook Baukje’s woorden lijken op het voorhoofd van mijn spiegelbeeld geschreven. Veel tijd om na te denken heb ik niet.
“Ga eens opzij met die dikke kont” duwt Prem, waarna hij de stofzuiger een zwieper geeft. Hij pakt mijn hand en trekt me de woonkamer binnen. “Je papadams zijn aangebrand” knipoogt hij. F*ck, vergeten.

Als we aan tafel zitten – Prem eet met zijn handen – lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ik voel me nog steeds een kluns. Maar wie weet brengen scherven wel geluk, denk ik nog optimistisch.
“Je doet toch wel een mooi kort rokje aan op de oratie?” vraagt Prem. “Ik weet het nog niet” antwoord ik naar waarheid. Meestal trek ik op zo’n dag 20 verschillende outfits aan en besluit ik uiteindelijk toch de eerste outfit aan te trekken. Ik was ook niet van plan een nieuwe outfit aan te schaffen. Dan maar niet de mooiste. “Ik denk mijn blauwe pak. Daar voel ik me altijd fijn in” antwoord ik.
- “Ach, nee joh. Die hebben de kinderen al gezien. Op de foto. Iets anders is leuker, toch?”. Oh god, ik moet er blijkbaar echt over na denken. “Baukje heeft drie outfits voor de oratie” gaat Prem verder. “Een voor de ceremonie, een voor de receptie en een voor het feest”. De druk is helemaal niet hoog, hoor. Ik neem me voor om Wouter morgen om advies te vragen. Als iemand weet wat me goed staat, is hij het wel. En heel even voel ik de druk, de drang naar perfectionisme, die behoefte om aan een standaard te voldoen, die zijn kinderen ook gevoeld zullen hebben – en zelfs nog voelen.

“Niet boos worden” gaat Prem triomfantelijk verder. God, wat krijgen we nu weer, denk ik nog. “Ik heb een weddenschap met Manfred afgesloten. Als hij een wedstrijdje van je wint met longboarden, krijgt hij EUR50 van mij”. Wat is dat nu weer voor onzin, denk ik. Ik heb nog niet eens normaal kennis gemaakt. Om er dan gelijk een competitie-element in te gooien, lijkt me allerminst handig. En daarnaast ben ik gewoon geen Tony Hawk. “Dat is niets voor mij joh. Ik doe het voor mijn lol. Ik hou helemaal niet van wedstrijdjes”. “Jezus” antwoordt Prem “het is een jong kind. Doe dat gewoon. Ik heb het hem beloofd”. Ik heb er gewoon geen zin in, klaar. En ik doe het niet, ook. Dan maar kinderachtig. Ik zie mezelf alweer plaats nemen in een rolstoel. Vroeger deden we dit soort wedstrijdjes om een tum-tum. Als ik er vroeger elke keer EUR50 mee had kunnen verdienen, had ik wellicht een andere carrière gekozen.

Naast papadam-bakker (oké, vandaag viel ik een beetje door de mand) en sommelier, ben ik, als ik bij Prem ben, ook DJ.
“Zullen we een duet meezingen?” vraag ik, als we ons bord schoonvegen met een overgebleven roti vel. Twee glaasjes wijn en ik verander van een heks in iemand met de charme van Chantal Janzen. Als Prem antwoord, valt mijn mond open.
-“Dat moet je niet doen, Nina. Je kunt echt niet zingen”. Huh, denk ik verbaasd, wat is er nu leuker dan samen zingen. Zingen verbroedert. En dat ik geen nachtegaaltje ben, hoeft hij mij niet te vertellen.
-“Dat is me heilig, muziek. Dus ik wil het niet hebben. Dat verpest mijn plezier in muziek”.
“Muziek is toch voor iedereen?” antwoord ik verbouwereerd.
-“Jij laat toch ook niemand anders op je paard?” Wow, ik laat juist vaak mensen op mijn paard. Als dat het toelaat. Zelfs de vorige keer toen hij erbij was, liet ik Valentijn, Nienke’s zoontje, op mijn paard. Okay, ik had tegen Prem verteld dat ik Vinod, de restaurantmanager, niet op mijn paard laat. Omdat Vinod zo’n 120kg weegt en de elegantie van een zak aardappels heeft.
“Nou en” bijt ik hem toe – mijn emmertje is inmiddels overvol – “niet iedereen vindt ook dat jij mooi kunt zingen”. Prem weet dat ik mezelf (o.a.) bedoel. Ik vind het gewoon niet mooi (het is zo hoog dat mijn vrienden denken dat iemand zijn noten kraakt) en smaken verschillen. Gelukkg is hijzelf zijn grootste fan.
-“Weet je hoeveel volgers ik heb, Nina? Weet je hoeveel mensen naar mijn muziek luisteren? Hoeveel volgers heb jij eigenlijk?”. Prem is woest. Los van het feit wie wel of niet kan zingen, vind ik dat iedereen lekker moet doen what the f*ck they want to do.
-“En mijn dochter, die zingt voor duizenden mensen. Vind je zeker ook dat zij niet kan zingen?” buldert Prem. Ik had al gezien dat Bubblegum angstig werd van Prem’s toonhoogte (of volume of doe dat ook heet in muziektermen), maar op dat moment laat hij een plasje lopen uit spanning. En dan is het mijn beurt om boos te worden, en hoewel ik nog nooit in mijn leven mijn stem verheft heb – iets wat ik nu ook niet ga doen – moet ik me inhouden om niet terug te schreeuwen. Arme Bubbles! Na gevraagd te hebben of zijn buren nooit klagen of klaagden – Prem vertelt vaak dat Manuela en hij vaak schreeuwende ruzies hadden - , heb ik Prem pas echt over de kook. Hij gaat compleet door het lint en is totaal niet meer voor rede vatbaar. En op dat moment houd ik het niet meer. En doe ik iets waarvan ik mezelf beloofd had het vooral voor mijzelf te houden.
“Die leuke, knappe, getalenteerde dochter van je” zeg ik, op zachte toon, maar ik heb gelijk Prem’s aandacht. “Weet je wel wat die allemaal over jou zegt? Ik denk dat je dan niet meer zo lovend over haar zo praten, als je dat weet”. Ik vertel een heel klein deel van wat ik in Manfred’s telefoon aantrof.
“Och, dat weet ik allang. Ik kan al hun berichten lezen” antwoordt hij, maar aan zijn toon merk ik dat – mocht dat al waar zijn – hij deze berichten niet gelezen heeft.

“Jezus” sist hij als hij wegloopt “ik laat je even alleen. Kun je afkoelen”. Prem stampt de trap op naar boven “nu weet ik waarom jij nooit lange relaties kon onderhouden”.

Ik heb genoeg beledigingen geslikt. Ik ben klaar met tennissen. Ik gooi de handdoek in de ring. Ik pak mijn spullen en vertrek. Dit gaat niet meer veranderen. We halen iets in elkaar naar boven. En dat is niet het goede.

Als ik thuis ben, ben ik opgelucht. Voordat ik in bed lig, log ik in op mijn website – die inmiddels al maanden stil staat – en zeg ik hem op. Mijn website, mijn passie, mijn kindje. Prem laat zien hoe ik niet wil worden. Ik wil niet continue in de schijnwerpers willen staan. Die constante schreeuw om aandacht.

Ik schrijf nog even in mijn dagboek, maar laat het bij slechts een paar zinnen.

Het is over met Prem. We hebben TE vaak ruzie en de ruzies zijn schimmig. Ik ben het een beetje zat eigenlijk om ons optie gezien te worden.

Was ik maar zwanger. Dan had ik tenminste nog wat. Maar ook dat stond teveel tussen ons in. Nu moet ik helemaal opnieuw beginnen. Als ik het licht uitknip, springt Bubbles op bed. Hij rolt zich op in de holte van mijn knie. ‘Als je de mensen kent, ga je van dieren houden’ zegt mijn moeder altijd. En voor het eerst in mijn leven begrijp ik volledig wat ze bedoelt. Bubblegum neemt me zoals ik ben. Voor hem ben ik goed genoeg.

Liefde is een moeilijke puzzel, ondanks dat hij eigenlijk maar uit twee stukjes bestaat. Maar deze puzzel is met een Enigma codeermachine nog niet te kraken.

Precies om middernacht trilt mijn telefoon.

The flowers always wither and the dew disappear
Like the wind you feel but never adhere
Although a year had passed your beauty is still here
Like the see and the stars your beauty will never disappear

Happy birthday Nini...

Nog anderhalve week tot de oratie.

to be continued

**Geplaatst**: 08-10-20 16:24

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 16:24

Waarom gaf hij een condoom?
Goed stuk weer wel!

**Geplaatst**: 08-10-20 16:26

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 16:26

arghhhhhhhhhhhhhhh meeeeeerrrrrrr. die condoom is mij duidelijk wel een poedersuiker...

**Geplaatst**: 08-10-20 16:30

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 16:30

Wat een super goed stuk is dit zeg, mijn complimenten!

**Geplaatst**: 08-10-20 17:20

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 17:20

Oeh je gaat steeds beter schrijven. Echt om te smullen dit.

**Geplaatst**: 08-10-20 17:28

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 17:28

Heerlijk geschreven!

**Geplaatst**: 08-10-20 17:33

Geplaatst: 08-10-20 17:33

Jaaa top stuk dit!!! Ik ben weer helemaal team Nina

**Geplaatst**: 08-10-20 17:36

Geplaatst: 08-10-20 17:36

Echt heel goed !

**Geplaatst**: 08-10-20 20:13

Geplaatst: 08-10-20 20:13

poes schreef:
Waarom gaf hij een condoom?
Goed stuk weer wel!

Omdat hij geen kinderen wil

**Geplaatst**: 08-10-20 20:39

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 20:39

Goed geschreven!
En jeeeej Nina krijgt ballen!

**Geplaatst**: 08-10-20 20:50

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 20:50

Zo, wat een rotstreek van dat condoom! Om over de rest van zijn opmerkingen nog maar te zwijgen

**Geplaatst**: 08-10-20 20:53

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 20:53

Amai nog nie

**Geplaatst**: 08-10-20 22:15

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 22:15

vond dit misschien wel het beste stuk tot nu toe, echt top!

**Geplaatst**: 08-10-20 22:34

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 22:34

Ja vind het ook een goed hoofdstuk!

**Geplaatst**: 08-10-20 23:46

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 08-10-20 23:46

Waarom dumpt ze die toch niet gewoon? -O-

**Geplaatst**: 09-10-20 08:37

Geplaatst: 09-10-20 08:37

ruitje schreef:
vond dit misschien wel het beste stuk tot nu toe, echt top!

Ja mee eens!

**Geplaatst**: 09-10-20 09:47

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 09-10-20 09:47

Wauw!!!

**Geplaatst**: 09-10-20 09:53

Geplaatst: 09-10-20 09:53

Echt heel goed. Ik zie dit ook echt wel als boek uitkomen en een succes worden. Het zijn echte hoofdstukken, het sluit aan, het wijst terug, het nodigt uit, echt heel goed ts!!

Maar nu... Meer! :')

**Geplaatst**: 09-10-20 10:59

Geplaatst: 09-10-20 10:59

zorro schreef:
Echt heel goed. Ik zie dit ook echt wel als boek uitkomen en een succes worden. Het zijn echte hoofdstukken, het sluit aan, het wijst terug, het nodigt uit, echt heel goed ts!!

Maar nu... Meer!

Dit helemaal!

Goed bezig TS.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-10-20 12:33

Geplaatst door de TopicStarter : 09-10-20 12:33

zorro schreef:
Echt heel goed. Ik zie dit ook echt wel als boek uitkomen en een succes worden. Het zijn echte hoofdstukken, het sluit aan, het wijst terug, het nodigt uit, echt heel goed ts!!

Maar nu... Meer!

Wat leuk!

Nou, wel echt met dank aan jullie! In het begin "snapte" ik vaak de commentaren niet. Maar als ik nu teruglees, denk ik vaak:
Afbeelding

Maar wel extra TOF dat jullie toch "bij" zijn gebleven!

Nu vallen de puzzelstukjes een beetje in elkaar v.w.b. de commentaren; wat jullie bedoelen met omgevingen schetsen, maar ook over sommige contradicties over geschreven/ gevoel. In een schimmige ruzie opeens schrijven "wat hou ik toch van hem" etc.

Eerlijk is eerlijk, sommige stukken vind ik zelf erg "lastig" om te schrijven en dat zie je wel echt terug, zo ook mijn stemming op het moment van schrijven.

Voor nu vind ik het belangrijk dat het verhaal eerst "staat" als een soort blauwdruk, dan ga ik (met kromme tenen) alles herlezen :))

.

Ik besteed nu wel echt veel meer tijd aan de afwerking. Dus vanavond weer update

. Moet nu even Prem's achternaam opzoeken voordat ik weer met namen ga goochelen

.

Echt leuk!

**Geplaatst**: 09-10-20 12:42

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 09-10-20 12:42

als je het hele verhaal in Word schrijft, kun je gewoon een auto-correct op de namen zetten. Dan maakt het niet meer uit of je nou de echte naam schrijft.

**Geplaatst**: 09-10-20 12:48

Geplaatst: 09-10-20 12:48

Heb je dan geen overzichtje gemaakt van je personages? Dat maakt het schrijven wel een stuk makkelijker, als je personages helemaal al zijn ingevuld en hun acties en reacties daarop kunt baseren. Pinterest heeft eindeloos veel van dit soort invullijstjes (https://pin.it/2AzEhun)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-10-20 19:56

Geplaatst door de TopicStarter : 09-10-20 19:56

Oh wat grappig Chantal, dat ken ik helemaal niet. Ik ga eens kijken!

Tot nu toe schud ik het allemaal uit de losse pols. De personages zitten in mijn hoofd. Meer dan dat.

(Sorry, beetje lang hoofdstuk. Sorry).

17.
30 september 2019

“F*ck, f*ch, f*ck” vloek ik binnensmonds, tegen niemand in het bijzonder, als ik uiteindelijk mijn huis bereik. Toen ik het kantoor een uur geleden verliet, braken de sluizen van de hemel open. Precies boven mij en mijn fiets. “Karma” zou mijn collega zeggen (ik weet nooit of ze dit als grapje bedoelt). Ik zucht. Ik heb geen droge draad meer aan mijn lijf. In plaats van 'wind tegen', had ik 'storm tegen'. De muziek op mijn telefoon stopte halverwege de fietstocht abrupt, midden in een zin. Geen goed teken.

Als ik de brievenbus open, druipend als een natte vaat, ligt er een dikke rekening te wachten. De autogarage - ik kan de inhoud zo’n beetje wel raden en besluit hem nog niet open te maken. Quasi-positief stop ik de oplader in mijn telefoon. Misschien is de batterij wel gewoon leeg, denk ik nog. Als er echter niets beurt, krijg ik een mini-mental breakdown. Niet alweer!

Veel tijd om te kniezen heb ik echter niet - ik heb straks dressuurtraining. Snel pel ik de natte kleding van mijn lijf. Bah, ik ben echt helemaal klam – ik heb zelfs oma-handjes. Als ik een soort opdroogdansje doe, kijkt Bubbles me raar aan. Het werkt voor geen meter; er zit niks anders op dan me in mijn strakke paardijbroek te wurmen. Ik check nog een keer mijn telefoon (nee, hij doet het echt niet) en gooi hem in een bakje die ik tot de rand vul met truffelrisottorijst – het enige wat ik kan vinden. “Op hoop van zegen” mompel ik, terwijl ik een schietgebedje doe. “Doei Bubbles, ik ben zo terug. Goed op het huis passen, hè” roep ik over mijn schouders terwijl ik even later de deur uitren.

“Hoe gaat het met de verkering?” vraagt Loes als we halverwege de les een stappauze inlassen. Ik ben, na een korte trainerswissel, weer terug bij de trainer waar ik al jaren bij reed. Loes is even oud als haar naam doet vermoeden. Heel tactisch is ze niet, maar met mij blijkt het een “match made in heaven”.

Ondanks dat we met 10 stalgenoten begonnen met lessen bij Loes, ben ik de enige die over is gebleven. Mijn stalgenoten zijn nog getraumatiseerd en hebben het er nog regelmatig over. Loes zegt namelijk alles, of de microfoon nu aan staat of niet. Karin en ik waren de laatste der Mohikanen. Maar toen Loes tegen een omstander vertelde dat ze “weer een half uur tegen die kloppende benen van Karin moest aankijken” was ook zij er klaar mee.

Overigens drijft Karin ook echt bij elke pas. Ik deed dat ook. Totdat ik bij Loes ging lessen. Soms maakt het me onzeker dat ze me vooral de onderdelen laat rijden die niet goed gaan, maar dat is Loes’ methode. “Daar heb je les voor. Om de slechte dingen beter te maken. De goede dingen gaan immers al goed”.

Ik heb iemand nodig die grenzen opzoekt aan ons als combinatie. Duidelijk is. Kordaat. Daadkrachtig. Precies weet waar ze naartoe wil en 100% zeker van haar zaak is. Dan ben ik het ook. Over het rijden hebben we dan ook nooit discussies. Ik vertrouw op Loes haar kennis. En dat is, ook in het verleden, een gouden greep gebleken.

Naast trainer was ze - en is dus inmiddels weer - ook een soort psychologe voor mij. Ze weet dat ik stronteigenwijs kan zijn en heeft me mijn tijdelijke trainerswissel vergeven. We praten er niet meer over. Maar als ik kon kiezen, had ik liever daarover gepraat dan over het gespreksonderwerp wat ze nu aanboort. Ik heb het er nog met niemand over gehad. Mijn vrienden zullen denken “komt ze weer”. En misschien had ik gehoopt – néé verwacht – dat onze ruzie een tijdelijk iets zou zijn. Iets waar ik meer en meer een hard hoofd in begin te krijgen.

“We hebben ruzie” ik haal even adem. Het kost me duidelijk moeite om de volgende woorden uit te spreken. “Ik denk dat het over is”. Loes legt de vinger op de zere plek – de ware reden waarom alles vandaag fout lijkt te gaan. Ik heb al dagen niks van Prem gehoord. De boosheid ging over naar een fase van Prem vreselijk missen. Maar inmiddels ben ik weer boos. Maar nu ben ik boos om het boos zijn. Waarom laat hij niets van zich horen? Beteken is zo weinig voor hem?

Als je samen met iemand bent, lijkt het wel of je alleen de negatieve dingen onthoudt. OK, dit klinkt een beetje negatief. Maar wat ik eigenlijk wil zeggen is, dat als een relatie over is, het wel lijkt of alleen de positieve herinneringen komen bovendrijven. En wie dat verzonnen heeft, is echt een janhagel.

“Ach” relativeert Loes “je zult altijd dingen houden van de ander die je niet leuk vindt”. Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien ben ik wel te onrealistisch. Geloof ik nog in de Prins op het witte paard. In tegenstelling tot mijn vrienden, is Loes wel fan van Prem. Maar ja, ze heeft hem nog nooit gezien. ‘Het wordt tijd dat je wat serieuzer wordt, je bent ook de jongste niet meer’, zegt ze altijd - erg fijn in de fase waarin ik me nu bevind. Loes gaat verder. “John en ik hadden ook wel eens onenigheid. Je moet elkaar dan ergens in het midden zien te vinden. En je zult zien dat dat steeds gemakkelijker wordt”. John (je zegt Sjon) is Loes’ eerste man. Ze heeft het nog vaak over hem, ondanks dat hij al heel wat jaren niet meer onder ons is. “John was wel echt de liefde van uw leven, hè Loes?” vraag ik. “Och Nina” verzucht Loes “er is veel ruimte hoor, in je hart”.

Ik vertel Loes over mijn rotdag. Tot zo ver. Hoewel de hele week mijn grootste uitdaging is mijn paard tussen mij en de grond te houden, gaat het vandaag verrassend goed.
“Och, als je hem maar goed afsluit. Dus stop nu maar met simmen” antwoordt ze lachend. Ze heeft gelijk. De dag is nog niet voorbij.

Bubblegum springt enthousiast tegen me op als ik weer thuis kom. Was Pop een rustig hondje met een kalm karakter, Bubblegum is een ware spring-in-het-veld die het liefst de grenzen van het leven verkent. Een beetje zoals hoe ik was. Vroeger. Ik diep mijn telefoon op uit de bak risotto (halleluja, mijn hele huis ruikt naar truffel) en slaak een zucht als ik zie dat de arborio-korrel blijkbaar de regen uit mijn telefoon heeft geabsorbeerd: het scherm toont de vertrouwde melding dat ik mijn toegangscode in moet toetsen. “Zie je” denk ik vastberaden, “het houdt altijd een keer op met regenen”. En dat geldt ook voor de feitelijke regen.

Als ik even later met Bubblegum buiten loop (Pop sprong altijd over de plassen maar Bubblegum loopt er dwars doorheen – raar beest), blijven de woorden van Loes door mijn hoofd malen. Nu is het Prem, maar anders is het wel iemand anders. Ben ik echt te kritisch? Loes heeft wel een punt. Maar waarom laat hij niets van zich horen? Straks ben ik hem echt kwijt, denk ik peinzend. En ik ben er nog niet aan toe om hem los te laten. En eerlijk gezegd ben ik ook gewoon bang om alleen te blijven.

Ongemerkt glijden mijn gedachten naar Mike. “Waarom heb je niet gezegd dat het je verjaardag was?” vroeg hij verbaasd toen hij me donderdag thuis op kwam halen. Toen ik de deur open deed, zag ik alleen een gigantisch grote bos bloemen. Pas toen hij de bloemen aan me overhandigde (heb ik hier überhaupt wel een passende vaas voor?) kon hij de grijns op mijn gezicht zien.
Mike is hoffelijk. Netjes. Heeft een goede set normen en waarden. Kan een gesprek onderhouden (en geen monoloog). Behandelt me respectvol. Vindt me geweldig. Maar het is geen Prem. En ondanks dat we in de auto samen keihard – en vooral keivals - meezingen met Unchained melody, heb ik geen Zwitsers gevoel. Hoe vaker ik Mike zie, hoe meer ik verlang naar Prem. En daar snap ik zelf ook niets van.

Loslaten is een van de moeilijke dingen die er is. Want hoewel ik me (ja, alweer) voor had genomen Prem los te laten, ben ik (ja, alweer) de eerste die contact met hem opneemt.
"Jammer dat ik niks meer van je hoor. Ik dacht dat ik meer voor je betekende” stuur ik, terwijl Bubbles fier aan de lijn voor me uit dartelt. Prem reageert gelijk. Er verschijnt een wazige voorvertoning van een plaatje. Ik druk er 100 keer op, maar blijkbaar is de satelliet waarmee ik op dat moment probeer te verbinden net een baan om de aarde aan het maken.

If you love somebody, set them free

Prem had niets beters kunnen sturen om mijn volle aandacht te krijgen.
“Wat is dat nu weer voor mentaliteit?” antwoord ik boos. Dit is wel het laatste wat ik verwachtte, denk ik ontzet. Ik moet boos op hem zijn! En nu laat hij mij gaan. Voor zoiets banketstaaf. Nou jááá!
Ik heb nog maar net op ‘verzenden’ gedrukt, of mijn telefoon gaat over. Mijn hart maakt een sprong als ik zie dat het Prem is. We praten en praten en ik hoor half niet wat hij zegt. Maar als we ophangen en ik inmiddels weer thuis ben, weet ik een ding: we leven nog.
Thank god.

Als ik ons gesprek even later de revue laat passeren, besluit ik in mijn opwinding Prem te Appen.
“We hebben allebei een grote trots. Maar ook een zekere onzekerheid. Dus laten we elkaar vooral niet afzeiken of beledigen”.
-“Nina, we moeten elkaar ook ruimte geven om rotzooi uit het verleden weg te werken. Ik heb met name gedoe met mijn kinderen. Ik merk dat jij ook onzeker bent, ook naar aanleiding van ervaringen uit het verleden. Just have faith…”
“...en vooral fun, toch” antwoord ik. Stomme Loes. Ik ga verder. Ik heb het gevoel alsof ik (nee, wij) in ons zevende leven zitten.
“Soms zeg ik wel eens iets, en dan denk ik achteraf ah verhip, dat was niet handig/ dat zijn mijn zaken niet. Ik begrijp vaak gewoon niet hoe sommige dingen zo ver kunnen komen met je kinderen/ verleden. Dat is een stukje onbegrip van mijn kant. En eerlijk, ik zie hoe sommige dingen aan je vreten. En, dat heb ik al eens gezegd, ik trek me dat dan heel erg aan. Want ik vind dat super erg voor je. Dat moet ik misschien ook minder doen. Ik maak me dan namelijk echt zorgen. Slaap er slecht van etc. En dan de dag erna hoor ik dat alles weer koek-en-ei is, en dan denk ik ‘hè?!’ ? Ja ,dat doe ik zelf, dat zorgen maken, dus daar geef ik jou de schuld niet van. Ik neem je met je bagage, net zoals je dat met mij doet”.

Prem reageert niet. Ik snap dat ook wel, als ik mijn betoog nog eens nalees. Geweldig geformuleerd weer, Shakespeare.
“Ik moet gewoon echt een boek schrijven" ga ik verder. "Blijkbaar heb ik talent om heel WhatsApp vol te pennen”.
-“Dat zeg ik al hele tijd tegen je, Nien”.
“Mm, ik weet niet. Mensen gaan dan misschien denken dat ik gek ben. Als ze weten wat er in mijn hoofd omgaat. Dan krijg ik alleen maar onaardige reacties. Dat durf ik niet”.
-“Je bent ook gek. Wist je dat niet

?”
“Jij ook, Prem. Dat maakt het luist leuk. We zijn twee bijzondere zielen. Maar soms is dat ook wel moeilijk. Maar dat is maar heel soms. Toch?”
-“Vind je?” Prem zit me te dollen.
“Jij bent af”. Opgelucht haal ik adem. Maar ik neem me een ding voor. Als er ooit nog eens ZO tegen me geschreeuwd wordt, ben ik weg. En ik weet hoe strak de boog gespannen staat, dus ik maak me geen illusies.

Toen Nelson Mandela werd vrijgelaten na jarenlange gevangenschap en mensen
aan hem vroegen of hij niet boos en wraakzuchtig was, citeerde hij de Boeddha:
"vasthouden aan woede is als het drinken van gif en hopen dat de ander sterft".
Ik voelde meteen wat hij bedoelt: woede is een destructieve emotie. Het veroorzaakt
afstand en onbegrip, pijn en verwijdering. Je kunt je onmogelijk verbinden met dat
wat je afwijst en zo zijn vaak de gevolgen van een ruzie erger dan de aanleiding
ervan.

Bubbles is al aan het slapen als ik nog even heen-en-weer swipe tussen Instagram, Facebook en Snapchat. Swipe, refresh, swipe, refresh. Het is ontspannen. Maar leeg. Maar vooral ontspannen. Dan verschijnt er een melding van WhatsApp.

ProefdrukInterviewPremPrayut.pdf

Dat is waar ook, denk ik. Een dezer dagen komt er een twee pagina tellend interview over Prem in de Telegraaf. Over hoe een briljant dokter hij is en bovendien succesvol muzikant. Over zijn markante levensverhaal. Het is mij niet onbekend: Prem vertelt het te pas en te onpas en heeft er al diverse malen mee in kranten en tijdschriften gestaan.

Wat alleen de Telegraaf weet, is dat Prem de krant zelf benaderd heeft om zijn verhaal te doen.

to be continued

**Geplaatst**: 09-10-20 20:15

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 09-10-20 20:15

Oeh, goed hoofdstuk weer! En niks te lang hoor :-)