Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-07-21 18:05

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 09-07-21 18:05

Leuk stuk weer!

Alleen dit stukje van die zin leest voor mij niet zo lekker: en natuurlijk ook vrouwen en mannen kunnen verliefd worden op elkaar.

Ik zou het woordje 'kunnen' verplaatsen maar dat is mijn mening.

**Geplaatst**: 09-07-21 21:44

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 09-07-21 21:44

Goed stuk weer, je leest nu echt alle emoties goed door elkaar.

**Geplaatst**: 10-07-21 00:26

Geplaatst: 10-07-21 00:26

ApplePapple schreef:
Leuk stuk weer!

Alleen dit stukje van die zin leest voor mij niet zo lekker: en natuurlijk ook vrouwen en mannen kunnen verliefd worden op elkaar.

Ik zou het woordje 'kunnen' verplaatsen maar dat is mijn mening.

Of een komma tussen 'natuurlijk' en 'ook'.

Een semicolon ipv komma kan wellicht ook nog.

Het verhaal leest lekker weg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-07-21 16:00

Geplaatst door de TopicStarter : 16-07-21 16:00

Het is echt maar een klein stukje en stopt middenin een "scène", maar het was nogal een rare/heftige week. Het heeft nogal wat indruk op mij gemaakt wat er allemaal gebeurd is. -O-

Alles wat ik hierna nog heb geschreven, heb ik nog niet genoeg gecontroleerd en nagelezen om hier al te plaatsen. Misschien dat ik er maandag nog een update in gooi met een wat langer stuk.
My appologies! Y;(

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik plof op zijn stoel, zit even voor me uit te staren als mijn telefoon weer begint te trillen.
“Niels”.

‘Hey schat.’
‘Wat is er daar allemaal aan de hand?’
‘Lang verhaal, maar samengevat heeft Quin nogal onsmakelijke foto’s van Sofie naar mijn klas doorgestuurd.’
‘Ja zoiets begreep ik al van Eric, maar waarom word ik daarvoor gebeld?’
‘De ouders van Quin wilden dat.’ – Met een grote zucht komt het eruit.
‘Sorry, jij zult ook wel een verschrikkelijk lange dag hebben. Gaat het een beetje?’
‘Ik ben behoorlijk gaar, maar we bikkelen nog even door.’
‘Ik zou willen dat ik iets voor je kon doen schat.’
‘Nee joh, lekker genieten daar. Als je terug bent zal er wel een storm op je afkomen, kun je nu beter nog even genieten! Ik red me wel.’ – Hoop ik…
‘Je hoeft je niet groot te houden voor mij hè.’
‘Dat weet ik, maar ik kan er nu even niets mee Niels. Dat komt wel weer als je weer thuis bent, ik moet me nu even focussen op de ballen die ik hoog moet houden.’
‘Let je alsjeblieft wel een beetje op jezelf? Ik snap je helemaal, maar compleet gebroken hebben ze ook niets aan je.’
‘Komt echt goed schat. Ik ga zo naar huis, ik heb geregeld dat de kinderen vanavond bij jouw ouders slapen zodat ik even wat rust kan pakken.’
‘Goed zo. Hoe doen de kinderen het eigenlijk? Is Feline nog een beetje bijgedraaid van haar driftbuien?’
‘Wel redelijk, denk ik. Ik weet natuurlijk niet hoe ze het vandaag op het KDV heeft gedaan, maar ik zal jouw moeder straks even bellen.’
‘Nee, nee, ik bel wel even. Pak jij nou gewoon even de avond voor jezelf. Oh sorry Daan, ik krijg net te horen dat we weer gaan. Niet te druk maken en ik hou van je. Niet vergeten!’
‘En ik van jou, veel plezier nog.’

Ik leg mijn telefoon op zijn bureau en leun nog even achterover in zijn stoel met mijn ogen dicht. Wat een rotzooi is het op dit moment, als je me een jaar geleden zou hebben gezegd dat ik op dit punt uit zou komen, dan zou ik je recht in jouw gezicht hebben uitgelachen. Ik was altijd steevast overtuigd van mijn stabiele leven. Getrouwd, twee prachtige kinderen, een vaste baan waar ik iedere dag zonder tegenzin naartoe ben gegaan. In tegenstelling tot nu; overspelig, kinderen die ik uitbesteed aan opa’s en oma’s omdat ik er gewoon de kracht niet voor heb om ze te kunnen geven wat ze verdienen, op mijn werk een grote puinzooi…
Ik masseer mijn slapen zachtjes, terwijl ik me besef dat het voelt alsof ik even uit sta. Een soort stand-by modus, ik voel me niet gehaast, verdrietig of schuldig, maar gelaten en onverschillig. Zou er een soort zekering gesprongen zijn in mijn hoofd? Of zou er ineens zoveel tegelijk gebeuren dat ik mezelf afsluit omdat ik anders helemaal instort?
Oké Daniël, even focus. Wat gaan we nu eerst aanpakken? Syl. Zij is nog steeds de grootste bron van onrust in mijn hoofd. Ik hou van Niels, maar ik vind wat er tussen Syl en mij is, ontzettend interessant. Ik wil eigenlijk verder ontdekken wat het is dat het voor mij zo interessant maakt, maar ik wil geen geheimen meer hebben voor Niels. Daarbovenop wil ik Syl haar hart niet breken door een experiment met haar aan te gaan om aan het einde van het verhaal te moeten zeggen dat het voor mij niet meer is geweest dan een bevlieging. Zou ik nu al een midlifecrisis hebben?

Ik schiet in de lach om mijn eigen opmerking en zie mezelf al op een motor naar de kroeg rijden en iedere avond met een andere scharrel thuiskomen.
Nee, geen midlifecrisis, ik ben nog niet eens 40! Maar ik ben wel op een kantelpunt aangekomen, denk ik zo.

**Geplaatst**: 16-07-21 19:24

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 16-07-21 19:24

Poahh cliffhanger

**Geplaatst**: 16-07-21 21:59

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 16-07-21 21:59

Sterkte soeboenoe, neem je tijd hoor
Al ben ik wel reuze benieuwd naar het volgende stuk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-07-21 22:09

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 16-07-21 22:09

Dankjewel kiki1976! Komt ook wel weer goed, maar even diep ademhalen nu.

**Geplaatst**: 16-07-21 22:54

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 16-07-21 22:54

Voel je niet verplicht om perse al na het weekend door te schrijven. Jij zelf gaat voor!
Nogmaals sterkte

**Geplaatst**: 17-07-21 00:25

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-07-21 00:25

Nee uiteraard! Ik denk dat je op het nieuws doelt? Neem je tijd!! Er zijn zoveel belangrijkere dingen dan je verhaal! Wij blijven wel aan je lippen (handen) gekluisterd hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-07-21 20:03

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-21 20:03

Lief van jullie! Dankjewel!

**Geplaatst**: 19-07-21 20:11

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 19-07-21 20:11

Goede stukken weer, voel je niet verplicht om hier een stuk te posten. Neem je tijd en mocht je een luisterend/lezend oor nodig hebben voor je ervaringen in je heftige week staat mijn pb open

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-07-21 15:52

Geplaatst door de TopicStarter : 26-07-21 15:52

Sorry voor de vertraging en bedankt voor de lieve woorden!
@trusthim, ik zie nu pas wat je aangeboden hebt, ontzettend lief!

Ik heb wel een heel stuk geschreven, vandaag plaats ik er een stuk van wat ik zo goed en wel gecontroleerd heb. (Het kan zo zijn dat er her en der nog wel een foutje instaat, mag je ook gerust op wijzen!)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ondanks dat ik al die tijd rekening heb proberen te houden met haar gevoelens, denk ik dat ik nu even aan de beurt ben om te uitten hoe ik erover denk. Als ik alleen maar aan het pendelen ben tussen rekening houden met de gevoelens van die en die, kom ik er nooit aan uit. Ik moet echt uit mijn hoofd, ik moet erover praten en een dezer dagen toch echt de knoop door gaan hakken.
Ik sta op en vastbesloten loop ik naar de docentenkamer, duw de deur open en zie haar tas nog bij de tafel staan, maar zijzelf mist.
Voor de vorm pak ik mijn jas vast en kijk meteen of die van haar er ook nog hangt, wat het geval is. Ik loop naar de tafel waar haar tas staat en parkeer mijn tas op tafel. Ik grabbel wat in mijn tas, op zoek naar eigenlijk niks, maar staan wachten bij een tafel tot iemand terugkomt staat ook wat raar. Als na een paar minuten er nog geen spoor is van Syl, ga ik maar even zitten en pak mijn laptop erbij, zo kan ik nog wat zaken invoeren in het registratiesysteem, dat scheelt me weer wat werk als ik thuiskom. Als ik een kort gespreksverslag wil beginnen bij de aantekeningen van Quin, zie ik dat Eric met koeienletters “GESCHORST VOOR ONBEPAALDE TIJD” heeft toegevoegd. Ik klik de notitie aan en zie dat er vanuit de schoolleiding besloten is dat Quin voorlopig niet meer welkom is op school en er geen zekerheid bestaat of ze nog wel terug mag komen. De ouders van Sofie hebben schijnbaar alsnog aangifte gedaan en ik kan wel raden waarom Quin dan niet meer terug zou mogen komen op school. Stel je toch voor dat de school er een slechte naam door krijgt, dat het opgepikt wordt door een journalist en dat dan blijkt dat de leerling die zulke foto’s verspreid nog steeds welkom is op school. Het maakt verder ook helemaal niet uit dat zij nu waarschijnlijk door haar ouders helemaal niet voorzien wordt van enige emotionele ondersteuning of überhaupt enige vorm van ondersteuning. Ik word er boos van, maar ik kan me ook helemaal verplaatsen in de ouders van Sofie. Ik zou mijn kinderen ook ten alle tijden willen beschermen en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat zoiets niet meer zou kunnen gebeuren.

‘Hey, wat doe jij hier nog?’ – Eindelijk, daar is ze dan.
‘Op jou wachten, om eerlijk te zijn.’
‘Maar… Ik dacht dat jij meteen naar huis zou gaan?’
‘Zullen we nog ergens wat gaan drinken?’ – Ik kijk haar op een bepaalde manier aan, in de hoop dat ze de boodschap snapt.
‘Kan… Maar ik moet wel echt aan mijn project beginnen…’ – Ze fronst haar gezicht, ik weet dat ze hiermee bedoelt dat ze net gezegd heeft dat ze me even niet wil zien.
‘Ik zal je niet lang ophouden, maar na vandaag kan ik wel even wat ontspanning gebruiken.’ – ik trek mijn wenkbrauwen kort op en maak een kleine beweging met mijn hoofd. Snap de hint dan toch…
‘Daniël, normaal zeg ik heel graag “ja”, maar ik heb echt nog veel te doen.’ – Ze wendt haar gezicht af en begint nog wat losse spullen van tafel in haar tas te stoppen. Ik rol met mijn ogen en er ontsnapt me een zucht. Met een ruk kijkt ze weer mijn richting in;
‘Zucht je nu serieus?!’
‘Ja, ik zucht.’ – Ik sta ook op, klap mijn laptop dicht en laat mijn blik de docentenkamer rondgaan of we niet te veel aandacht trekken.
‘Ga alsjeblieft naar huis. Dan doe ik dat ook, gaan we een andere keer iets drinken, ben niet “helemaal in de stemming”.’
Ik moet de neiging onderdrukken om haar vast te pakken en te vragen of ze zich alsjeblieft niet zo aan wil stellen.
‘Prima. Succes met je project.’ – Ik smijt mijn laptop zo ongeveer in mijn tas en loop in een rechte lijn de docentenkamer uit naar de auto. Wanneer ik instap word ik overvallen door de dag en realiseer ik me dat ik misschien iets te veel uit frustratie heb gereageerd. Ik rijd naar huis, besluit dat ik voor vanavond iets te eten bestel en besluit verder niks anders te doen dan enkel op de bank te hangen en tv te kijken.

De dagen na deze vreselijke dag lijken allemaal op elkaar, de commotie rondom Quin en Sofie blijft in de school hangen, een heleboel gesprekken met verschillende instanties en ouders zijn de orde van de dag en het voelt bijna of ik niet aan lesgeven toe kom. Ik zit geregeld tot 5 uur op school, overleg veel met Eric en Ingrid, maar het voelt of we er toch niet lekker uitkomen. Quin is dan wel geschorst, maar de ouders van de kinderen in onze klassen maken zich druk en komen bij ons verhaal halen, wat niet onbegrijpelijk is. De ouders van Sofie hebben besloten om haar deze week niet meer naar school te laten komen, dit is vanuit hun perspectief zeker te snappen, maar het draagt wel enorm bij aan de onrust die blijft hangen in de school.

Thuis is het juist de omgekeerde wereld; op een enkele confrontatie met Feline na, zijn de kinderen echt fantastisch lief, ondanks dat ze toch vaak door opa en oma opgehaald moeten worden omdat ik vastzit op school. Het ligt dan ook echt niet aan de kinderen, maar ik krijg mezelf niet meer opgeladen. Ik ga zo ongeveer tegelijk met de kinderen naar bed en slaap nog geen half uur later al, om even wakker te worden van Tygo die zo nu en dan nog een fles krijgt als hij ’s nachts wakker wordt en dan weer als een blok in slaap te vallen, maar het voelt of ik iedere dag nog vermoeider opsta dan de dag ervoor.

In de verte hoor ik gehuil, maar het kost me ontzettend veel moeite om mijn ogen open te doen. Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht heen als ik mezelf rechtop in bed heb gehesen. Nog wat gedesoriënteerd pak ik mijn telefoon om te kijken hoe laat het is en op welke dag we leven. Pff, vrijdag, 5.45 en de eerste is al wakker. Ik besluit om nog even te blijven zitten en af te wachten of Tygo vanzelf weer in slaap valt, dan kan ik misschien ook nog even een uurtje slapen, want ik voel me een partij belabberd…
Na een paar minuten is het gehuil nog niet opgehouden, ik zal dus echt uit bed moeten komen nu. Ik ga op de rand van het bed zitten en laat mijn voeten op de grond zakken om op te staan. Jeetje, ik voel me een partij misselijk… Zou ik gisteren iets verkeerds hebben gegeten? Ondertussen loop ik naar de kamer van Tygo.
Ik til Tygo uit bed, die meteen stil is als hij zich eenmaal als een aapje om me heen geklemd heeft. Onderweg naar beneden moet ik meerdere malen een kokhalsneiging wegslikken en ik voel me ook behoorlijk licht in mijn hoofd.
Ik hoop maar dat dit een eind wegtrekt na een kop koffie, ik kan me zo ook niet voor de geest halen wat ik gisteren gegeten heb waar ik zo misselijk van kan zijn.
Ik maak een fles voor Tygo, tegelijkertijd zet ik voor mezelf een kop koffie. Tygo heb ik in zijn stoel geparkeerd en is druk bezig met zijn fles warme melk. Ik pak mijn kop koffie, zet deze aan mijn lippen, maar nog voor ik een slok heb genomen, kan ik het niet meer wegslikken. Het zweet breekt me aan alle kanten uit en ik red het nog net tot de wasbak, om vervolgens alles wat er nog in mijn maag zit uit te gooien.
Van het geluid dat erbij komt kijken, laat Tygo van schrik zijn fles uit zijn handen vallen en zet het op een oorverdovend huilen.
‘Sorry jongen, mama is een beetje ziek.’ – Weet ik nog net uit de brengen voordat de volgende “golf” zich aandient.
Ik heb echt iemand nodig nu… Hoe ik me nu voel kan ik niks zonder alles onder te spugen. Ik pak mijn telefoon en bel mijn moeder; verdomme, geen gehoor. De ouders van Niels zijn weg dus die kan ik niet bellen, ik kan proberen of ik Nien aan de lijn kan krijgen, die woont hier niet al te ver vandaan.
Na de beltoon een paar keer gehoord te hebben, hoor ik aan de andere kant een slaperige stem opnemen.
‘Daniël?’
‘Hey Nien, sorry dat ik zo vroeg bel, maar ik heb echt even iemand nodig.’ – Al kokhalzend probeer ik uit te leggen wat er aan de hand is.
Ze zegt er meteen aan te komen en nog voor ik het gesprek weg heb kunnen drukken, hang ik alweer met mijn hoofd in de wasbak. Er komt niks meer uit, maar jezus wat doet dat zeer.
Met alles wat ik in me heb, verzamel ik de kracht om de fles van Tygo te pakken en hem met fles en al in de box te zetten. Feline heeft het boven ook op een huilen gezet door alle commotie hier beneden, maar bij enkel de gedachte om de trap op te moeten lopen, zakt de moed me al in de schoenen.
Ik doe de voordeur vast van het slot en zet deze op een kier, voor het geval Nina zo aankomt en ik boven bij Feline ben. Onderweg naar boven moet ik een paar keer stoppen om het een en ander weg te slikken voordat ik de kamer van Feline binnenstap.
‘Sorry lieverd, mama is ziek.’ – Ik ben allang blij dat ze niet meer in een ledikant slaapt, want ik denk niet dat ik haar er nu uitgetild zou krijgen. Ik hou me vast aan de deurstijl en steek mijn hand naar haar uit.
‘Kom maar schatje, dan gaan we naar beneden.’

Ze stapt haar bedje uit met haar knuffel nog in haar ene hand, met haar andere hand pakt ze de mijne vast. Ik schuifel met haar naar de trap en stap voor stap gaan we naar beneden, halverwege de trap zie ik de voordeur opengaan en het gezicht van Nina in de deuropening.

‘Jezus Daniël, je ziet zo wit als een geest.’ – ondertussen komt ze de trap opgelopen om Feline op te tillen en de laatste treden naar beneden te tillen.
‘Dankje Nien… Sorry dat ik je wakker heb gebeld. Ik wist echt even niet wie ik anders kon bellen.’
‘Nee geen sorry, is helemaal prima! Ik ben allang blij dat je gebeld hebt, je ziet er echt niet goed uit.’

We lopen naar de woonkamer en ik wil nog een poging doen om wat koffie te drinken. Wanneer ik alleen de lucht al ruik, ga ik weer over mijn nek. Ik zet de kop koffie aan de kant en wil wat er in de wasbak ligt wegspoelen en een glas water pakken, maar Nina dwingt me bijna om op de bank te gaan zitten.

‘Jij hoeft alleen maar te zeggen wat ik moet doen, verder blijf je op de bank en verroer je je niet.’ – Ze zet een glas water voor me op de salontafel en ziet een dekentje op de leuning van de bank die ze me aanreikt.
‘Heb je ook nog een teiltje nodig of red je het zo?’
‘Het gaat zo wel, dankjewel.’

Ik coach Nina zo goed en wel door de ochtend heen, gelukkig doen de kinderen niet heel moeilijk. Feline komt me geregeld een kusje geven, want dan “word ik sneller beter” en Tygo vindt het bezoek in de ochtend prachtig. Tegen een uur of half 8 gaat mijn telefoon, die nog in de keuken ligt. Ik wil opstaan om hem te pakken, maar krijg een “Nee” van Nina, die vervolgens opneemt.

‘Goedemorgen Mevrouw Santing, u spreekt met Nina. Daniëlle is behoorlijk ziek dus ik neem even de telefoon op.’ – Ik steek mijn hand uit en gebaar dat ik toch echt wel zelf kan bellen, waarop Nina al pratend met mijn moeder mijn richting in komt lopen.
‘Ja, ik zal u even aan Daniël geven, komt ze!’

‘Hey Mam, ik heb je daarstraks gebeld ja, ik voel me echt heel erg beroerd… Nina helpt me nu even en ik vind het echt heel naar dat ik het weer moet vragen, maar kunnen jullie vandaag alsjeblieft op de kinderen passen?’ – Aan de andere kant klinkt wat overleg, maar gelukkig wel een bevestigend antwoord. ‘Oh superfijn! Nee, Niels is als het goed is morgenvroeg weer terug, dus dan lukt het weer prima zelf, ik denk dat ik gewoon oververmoeid ben. Er is nogal veel gebeurd op het werk.’ – Ze vraagt of het handig is als de kinderen bij hen blijven tot Niels weer thuis is en ondanks dat het wel een beetje voelt alsof ik een falende moeder ben, lijkt me dat wel het verstandigst.
‘Nee, over een uurtje is prima.’ – Ik kijk even vragend naar Nina, die knikt bevestigend.
‘Super, bedankt Mam. Tot straks.’

Ik druk het gesprek weg en laat mezelf wat onderuit zakken.
‘Ik voel me echt hondsberoerd Nien…’
‘Zo zie je er ook uit, Daniël. Bel even naar school dat je je voor vandaag ziekmeldt, je kunt zo namelijk echt niet gaan werken.’ – Heerlijk dat Nina altijd zo recht voor zijn raap is. Ik doe braaf wat ze me opdraagt, ik zie het namelijk echt niet zitten om half kokhalzend voor een klas met stuiterende pubers te gaan staan.

Nog binnen het uur staan mijn ouders aan de deur en nadat mijn moeder meermaals aangedrongen heeft dat ik terug naar bed zou gaan, is het huis leeg en stil. Ik heb voor de zekerheid een emmer naast mijn bed gekregen en een glas water met de duidelijke boodschap “iedere keer een klein slokje”.
Ik mag dan zelf moeder zijn, maar mijn moeder weet altijd precies hoe ze me weer een klein kind kan laten voelen, ach het is goed bedoeld.
Wanneer ik weer ik voel dat het wat warmer wordt onder de deken, doezel ik weg en niet lang daarna lig ik weer ontzettend vast te slapen.

**Geplaatst**: 26-07-21 16:13

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 26-07-21 16:13

Goed stuk, pff wat kan een mens zich dan beroerd voelen

**Geplaatst**: 26-07-21 17:13

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 26-07-21 17:13

Echt goed geschreven

**Geplaatst**: 26-07-21 20:46

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 26-07-21 20:46

Kindvrij Hier, dus 0 verstand van alles dat met kinderen te maken heeft (hoewel gemiddeld genomen kop en kont te onderscheiden zijn)

Als je last hebt van ochtendmisselijkheid, word je dan ook wit in je gezicht?

**Geplaatst**: 26-07-21 21:57

Geplaatst: 26-07-21 21:57

Rocamor schreef:
Kindvrij Hier, dus 0 verstand van alles dat met kinderen te maken heeft (hoewel gemiddeld genomen kop en kont te onderscheiden zijn)

Als je last hebt van ochtendmisselijkheid, word je dan ook wit in je gezicht?

Haha ik dacht ook aan die piste!!

Ja volgens mij kan je dan ook wit zien… die vermoeidheid is ook een typisch kwaaltje