Geplaatst Anna_Dani schreef:Ik ben ff in de war over Emma, dat was toch de beste vriendin van Prem? Is dat de vriendin van Manfred? Of is het Els?
Haha deze krijgen hun intro nog
.Emma is de vriendin/ klasgenoot van Manfred.
Els is Emma's moeder. Els heeft een huis in Portugal waar ze vaak heen gaan.
OKE lang hoofdstuk, heb herschreven en herschreven en misschien kan er een heel deel uit, maar ik laat het even zo.
Want nu staat de nieuwe sh*tshow alweer klaar haha.
13.
Ik ben dol op pepernoten. Maar niet zo dol als meneer Boom dat is. Om 10h had hij al een hele zak chocoladepepernoten – ik blijf pepernoten zeggen – op. Ik ben altijd een beetje jaloers op zijn soort. Gewoon kunnen eten, zonder schuldgevoel, zonder calorien te tellen. Enfin, dat is voor hem ook niet nodig. Hij is zo slank als een dressuurzweep. Oke, een springbalk dan.
Het is inmiddels 13h en ik merk dat meneer Boom zijn pepernoten inmiddels verteerd heeft. “Komt er nog wel een pauze” vraagt hij me bezorgd. Ook aan de punten merk ik dat de roze bril vervangen is door een minder kleurrijk exemplaar. Paarden lijken volgens hem opeens op "worsten op pootjes" en een zeer middelmatige middeldraf levert nog maar een 5 op. Ik kan hem verblijden. Dit is de laatste combinatie voor de pauze.
Als we (nou ja, vooral meneer Boom) uit de auto geklommen zijn en we richting de kantine lopen, slaat mijn hart een slag over. Ed! En hij komt onze kant op. “Zo, kom je van de tennisbaan?” vraagt hij me quasi-grappig “het lijkt wel een tennisjurkje wat je aanhebt”. Ik kan wel door de grond zakken. En vind mijn jurkje gelijk een stuk minder leuk. Meneer Boom helpt me. Gigantisch. “Ziet ze er niet fantastisch uit, Ed?” zegt hij, met een glimlach “ik heb zelden zulke prachtige secretaresses”. Ik straal. Later zal hij zich verontschuldigen voor de opmerking. “Je weet het tegenwoordig allemaal niet he, met dat #metoo. Dat was in mijn tijd helemaal niet zo”. Meneer Boom heeft mijn hart gestolen.
Ik wist dat de eerste combinatie na de pauze Ed’s vriendin zal zijn. Maar als ik haar dan even later toch binnen zie rijden, onze magen inmiddels gevuld (meneer Boom, Stagiair en ik) en blazen geleegd (meneer Boom vooral), steekt het toch. Ze heeft een prachtige buik – door elastieken aan de knopen te doen past haar slipjas nog net. Het is een raar idee dat ik er nu ook zo uit zou zien. Het is sowieso een prachtige meid. Een jaar of 10 jonger dan ik (laten we het daar op houden – misschien scheelt ze nog wel meer). En ze past ook prima bij Ed. Dus het is absoluut niet dat ik het haar misgun. Ik ben juist zelfs blij voor haar. Maar ik had het mezelf ook gegund. En dat ik dan keuzes gemaakt heb omwille van Prem en zijn kinderen – ja, dat doet pijn.
I ruined my life in order not to ruin theirs.
“Ze gaan samenwonen, he?”. Meneer Boom is niet alleen jury, motivator, positivo, maar hij kan zo bij RTL Boulevard aan het werk. Het zal me niet verbazen als hij ook het verhaal kent van Ed en ik. En ik vrees dat dat dan niet de fraaie versie zal zijn. En nu hoor ik dat Ed gaat samenwonen. Iets wat Prem dus absoluut niet wil met mij. En terwijl meneer Boom weer alleen maar hoge punten uit zijn hoed tovert, ben ik op mijn hoede. Ben ik bang dat Prem en zijn kinderen onder een hoedje spelen. Ik kan me niet beheersen. Terwijl meneer Boom even later de punten optelt (ik had ze al geteld, maar hij blijft ze overtellen - ondanks dat ik nog geen telfout gemaakt heb), app ik Prem.
“Dat hele gezeik over Z, ik ben dit allemaal een beetje zat eigenlijk? Wat wil je nou precies met mij? Ik ben een mens met gevoelens he, geen trekpop.”
Ik kan het woord zwangerschap niet eens meer uittypen.
-"Trekpop? Waar heb je het over? Ik weet niet eens wat dat betekent. Ik heb met hart en ziel seks met jou. Ik heb jou nooit als een lust object gezien."
Oh god. Prem denkt aan iets heel anders. Ik kan er echter niet eens om lachen.
“In overdrachtelijke zin is een trekpop een persoon die in dienst van iemand anders handelt.” Oke. Dit komt via Google.
-"Jij in dienst van mij? That will be the day”.
Goh, Ed’s vriendinnetje heeft rond de 70%. Het verbaast me niet eens. Eerlijk gezegd ging ze ook gewoon goed.
“Je hebt met meer zaken de touwtjes in handen. Ik vond het wel een mooie vergelijking. Alleen ben ik dus geen marionet. Dat weet je ook.”
-“We hebben over zwangerschap gesproken, toch? Wat wil je? Z.s.m. zwanger worden? Ik dacht eerst rustig elkaar leren kennen, zaken regelen - en als het komt, dan komt het. Jij was zwanger en ik wist daar niks van. Ik heb gezegd dat ik een kind wil - maar dat ik even wil wachten. Ik weet niet wat jij wil. Zeg het maar. Trekpop?"
“Bedenk wat je wilt met mij, Prem. Ik ben geen ‘optie’”.
-"Optie? Optie A of optie B?" Prem is het helemaal kwijt. "Ik heb geen idee wat er opeens aan de hand is. Ik vind je erg leuk en wij hadden/ hebben het goed. Ik ben ook verliefd op je en ik hou van je. Ik weet dat jij ook altijd een plan B hebt. Ik weet het niet meer. Gaat het over de zwangerschapswens? Ik weet niet wat ik moet kiezen. Ik hoor van je”.
Prem slaat de spijker op de kop. Ik leefde tot nu toe altijd volgens het principe: 'je moet oude schoenen pas weggooien als je nieuwe hebt'. Natuurlijk hou ik er rekening mee dat ik met lege handen kom te staan als ik bij Prem blijf.
Ed is op dit moment geen optie B meer, bedenk ik, als ik zie dat hij zijn vriendin omhelst alsof ze de Olympische Spelen gewonnen heeft. Overdreven, zeg.
De baan voor ons is nog steeds leeg. Waarschijnlijk is de volgende amazone uitgevallen. Dat hadden ze ook wel eens door mogen geven. In de verte zie ik iemand aankomen met een bittergarnituur. Ik kan de schaal wel helemaal opeten. Honger en ongesteld is echt een TOP-combinatie. Meneer Boom en Stagiair praten over een of andere gedragscode en ik besluit nog een keer een wijsneus uit te hangen.
" ’Iedereen kent wel zo iemand: jij staat ervoor te springen, je gaat voor die persoon door een vuur, je laat alles vallen om die persoon zo snel mogelijk te helpen ... kortom je beschouwt jezelf als een standaard in hun leven. Maar die persoon ... beschouwt jou maar als een optie. Als je hem of haar eens nodig hebt dan hebben ze het te druk, of net iets anders te doen'. En dat doet pijn, heel veel pijn. Zo, heb je in ieder geval je vocabulaire weer aangevuld”.
Snel berg ik mijn telefoon weg. Er danst inmiddels weer een paard door de baan. Maar het paard heeft een neusnetje op. En volgens meneer Boom is dat reglementair niet toegestaan. Op hoge poten baant hij naar het hek. Ik weet 99% zeker dat het inmiddels wel toegestaan is en heb dat meneer Boom ook gezegd, maar hij is onverbiddelijk. Ik ga me er verder niet mee bemoeien. Prem heeft alweer teruggeAppt.
-“Ik ben bij jou omdat ik jou mis en niet andersom. Ik heb het van de week uitgebreid met Manfred over jou gehad. Het was goed voor Man om van Els te horen hoe bijzonder jij bent (soms
). De kinderen willen jou ook graag zien. Ik belde jou eergisteren eigenlijk om te spreken over de verjaardag. Of je zou komen. Echter ging ons gesprek opeens indirect over de zwangerschap. Daar hebben wij het nu een paar keer over gehad. Ik heb gezegd dat als wij het kunnen plannen, dat wij een paar maanden moeten wachten. Jij was zwanger en opeens was je niet zwanger en ik wist er niks van. Waarom nemen we niet de tijd om elkaar te leren kennen en om dan verder te kijken? Jij hebt allemaal opties. Als je ook zwanger kunt worden van iemand anders, heb je mij ook niet nodig.Ik wist ook niet dat het zo zou aflopen.”
Het lijkt wel of we een boek aan het schrijven zijn. Maar ook bij mij stromen de woorden moeiteloos uit mijn gedachten.
“Ik heb je niet nodig om zwanger te worden, maar omdat ik van je hou, verdomme! Die opmerking dat je mij ‘weg hield’ van je kinderen omdat ik raar zou zijn, trof me echt. Hoe serieus ben je dan? Ik had nu zwanger geweest he! Ja, JIJ wilt wachten. Dus doen we dat lekker. Ik heb toch geen andere keuze? En dat jouw keuze om te wachten ook voor mij consequenties heeft, mag ik toch zeggen? Ik denk zelf, als je me echt leuk vindt, heb je er toch gewoon vertrouwen in dat het goed komt? Ik heb liever duidelijkheid dan aan het lijntje gehouden te worden. Zo ga ik zelf niet met mensen om.
Maar ik ben blij dat ik het nu weet. Jammer, wel.”
Ik denk zelf dat ik veel te geven heb, maar het moet wel van twee kanten komen. Anders is het zonde van ons beider tijd. Ik wil mooie herinneringen maken met iemand die dat ook wil. Samen het fijn hebben en het beste uit elkaar halen. Ik wil helemaal geen second thoughts, B plannen etc. Maar vol voor elkaar gaan en elkaar gelukkig maken. Samen zijn. Twee woorden die niet beter bij elkaar hadden kunnen passen.
“Nina, Ik had het over de foto’s die jij plaatste, met Wouter. Mijn kinderen vragen ook constant ‘hoe serieus is Nina met jou’. Daar had ik het over. Daar stellen mijn kinderen vragen over.
Het doet me pijn dat Prem het altijd heeft over ‘mijn kinderen’. Hij had er tenslotte bijna een bijgehad. Dat lijkt hij te vergeten.
Inmiddels zitten we met zijn drieën van de snacks te genieten. “Blegh, wat een smerige dingen, het lijkt wel gefrituurd plastic” roept meneer Boom ontzet uit als hij zijn geliefde bitterbal inruilt voor een kaastengel. Maar ik denk dat de smaak hem uiteindelijk wel bevalt, want hij eet onverstoorbaar verder. Ik kan de cijfers die hij opnoemt bijna niet verstaan. Het commentaar laat hij achterwege. Lekker makkelijk.
Stagiair eet zijn snacks zonder dips. Ik zie hem in de achteruitkijkspiegel steeds afkeurend kijken als meneer Boom dubbel-dipt. Hij durft er niets van te zeggen; hij rijdt zelf Subtop en houdt meneer Boom liever te vriend. Ik vind het geweldig om te zien.
Mijn humeur stijgt evenredig met de hoeveelheid kaastengels die ik naar binnen werk. Als ik onze conversatie vluchtig doorlees tijdens de wisseling van de ruiters, concludeer ik dat ik wellicht iets te hard ben geweest. Niet alles goed gelezen heb. En mijn god, die hormonen. Straks heb ik ook PMS (Prem heeft vaak verteld dat Manuela en Bente dat hebben. Ik heb dat laatst geGoogled en misschien ben ik nu ook wel hypochonder). Ik wil Prem helemaal niet kwijt. Ik wil geen plan B. Maar als ik zo doorga, wordt de kloof tussen ons in alleen maar groter.
“Ik hou niet van ruzie oke?” App ik hem als we klaar zijn met jureren. Een hele bevalling. Ik loopt nog even mee naar de kantine - sowieso moet ik de protocollen dragen. Dat is blijkbaar een belangrijke nevenfunctie van het schrijven.
-“Ik ook niet schat...”
“Ja, maar jij houdt ook niet van goede wijn dus dat zegt niks, Prem”. Alle wolken trekken langzaam weg in mijn hoofd.
-“Jij bent gewoon een kreng.... dat is het probleem
”“Maar even: ik vind juist dat we altijd goed dingen in overleg doen. Het is niet ik of ik. Het ging in eerste instantie ook helemaal niet over Z. Echt niet. Maar ik zou het wel leuk vinden als je me misschien wat meer betrekt. Zoals nu bijvoorbeeld met Els, en met Manfred’s verjaardag. Ik wil er zo graag bijhoren”.
-“Nina KrengBakker...”
“Nee, ik ben een kenau. Dat vind ik chiquer. Zei mijn moeder vroeger wel eens.”
-“Ik niet begrijpen...”. Ik vergeet vaak dat Prem heel veel Nederlandse dingen niet snapt. Ondanks dat hij hier al een jaar of 25 woont.
“Laat maar. Ik denk dat je de strekking wel hebt gesnopen. Anders moet je terug naar Start. U ontvant geen bonus.” Prem reageer niet direct. “Oh god, dat snap je denk ook niet. Monopoly.”
-“Oh gaan wij elitair doen? Monopoly??? Is dat een soort broodje
”“Laten we het allemaal even parkeren. Ik heb gezegd wat ik wilde zeggen.”
-“Oh sorry, maar ben jij nu mijn trekpop of mijn aftrekpop?”. Ik moet lachen. “Ik snap het, Nien. Het is niet makkelijk. Maar tijd zal veel oplossen.
"Sommige dingen gaan niet vanzelf. Heb alsjeblieft wat vertrouwen in mij/ ons. We moeten wel samen plezier blijven hebben. Elkaar beter leren kennen is erg lastig als je me overal bewust buiten houdt."
-“I know. I am working on it...”
“En sorry hee”. Misschien ben ik wat te ver doorgeschoten. Maar hoop dat ik het nu niet meer aan hoef te kaarten. En dat het duidelijk is hoe ik me voel. De bal ligt echt bij hem.
-“Ik ga een klaagmuur regelen voor je verjaardag”. Ik moet onbewust glimlachen.
“En Ik een berenvanger voor jou, zodat je al die beren op de weg kunt vangen. Halve kokosnoot ben je”.
-“Omhoog gevallen paarden meisje” grapt Prem terug.
De wervelwind tussen Prem en mij is weer gaan liggen. Maar ondertussen stroomt het vergif door het lijf van Manuela. En voornamelijk door haar hoofd. Ze had aan Manfred gevraagd te polsen of ze op Prem’s oratie mocht komen. Ze vindt zelf dat ze daar het recht op heeft. Dankzij haar kon Prem tenslotte Professor worden. Jaren lang heeft ze zichzelf weggecijferd. Haarzelf op de laatste plaats gezet. Alle obstakels, zoals de zorg voor de kinderen, op Prem’s pad weggenomen. Ze had op haar minst op waardering gerekend. En nu hoort ze dat niet zij, maar wel Prem’s 20-jaar jongere vriendin mag komen. En nog wel op de eerste rij mag zitten. Manuela is woest. “Die relatie stelt niet eens wat voor” mompelt ze “Prem rept nooit met een woord over die domme doos. Ook niet tegen de kinderen”. Tot dan toe dacht Manuela dat Prem haar altijd gebruikte.
Maar nu zit ze daar wel. Naast MIJN kinderen.
Het stoom komt uit de oren. “Ik ga nog een poging doen om er een stokje voor te steken” mompelt ze, terwijl ze een groep aanmaakt in Facebook messenger die de titel “oratie” krijgt. Vol frustratie voegt ze Prem’s drie zussen toe. Daarna gaat ze los. Haar vingers kunnen niet stoppen met typen. De boodschap is echter heel duidelijk. Manuela denkt dat het haar kinderen beschadigd als ze die dag met Nina op moeten trekken. “Willen jullie alsjeblieft om hem inpraten om dit te voorkomen?”. Manuela voelt zich opgelucht als ze de laptop dichtklapt. Als zij niet met de eer mag strijken, dan niemand niet. En zeker Nina niet.
Ze heeft geen idee wat ze hiermee teweeg brengt.
to be continued
niet eerlijk ... 
. 
