Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-09-20 20:57

Geplaatst: 28-09-20 20:57

Neee dit is geen liefde nina

O en nog 1 klein dingetje sorry:

"als ik even later een hap cheesecake in mijn hond stop"

Lijkt me niet zo fijn voor die hond

**Geplaatst**: 28-09-20 21:16

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 28-09-20 21:16

Mijn hond vind dat toch wel heerlijk hoor ...

**Geplaatst**: 28-09-20 22:19

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 28-09-20 22:19

Als ik even later een hap cheesecake in mijn hond stop (getsie, er zat aardbeiensaus overheen),

Inndd en ik las vervolgens aambeien

**Geplaatst**: 28-09-20 22:31

Geplaatst: 28-09-20 22:31

candalisa schreef:
Mijn hond vind dat toch wel heerlijk hoor ...

Ik heb dus blijkbaar een dirty mind want k dacht gelijk aan de achterkant :')

**Geplaatst**: 29-09-20 09:55

Geplaatst: 29-09-20 09:55

Ik vind het echt weer heel erg goed, boeiend en meeslepend geschreven, je bent zo enorm vooruit gegaan +:)+

Het leest super fijn weg zo en ondanks de ver-van-mijn-bed show voel ik me nu toch weer heel erg begaan met je karakters omdat je meer de diepte in gaat nu +:)+

**Geplaatst**: 29-09-20 10:38

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 29-09-20 10:38

Ik vind het ook echt goed....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-20 12:28

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-20 12:28

Prachtige (en heftige) PB's heb ik ontvangen, onwijs bedankt daarvoor! WOW!

Cheesecake in de hond, waar je hart van vol is... Haha!

Het kaartenhuis staat nog overeind.

11.
Zaterdag 14 september 2019

Vanuit mijn ooghoek zie ik haar soms nog zitten. En ’s Nachts heb ik soms nog het gevoel dat ze op mijn benen ligt. Maar haar karakteristieke, diepe zucht blijft uit. En als ik mijn ogen open, wordt het pijnlijk duidelijk. Pop is er echt niet meer. Het enige wat ik nog heb, zijn de herinneringen. Maar er zullen nooit meer nieuwe bijkomen.

Ik kan maar niet wennen aan de stilte in huis. Aan het ontbreken van de tikkende pootjes op de houten vloer. Aan de energie die mist als ik de voordeur open doe. Er is niemand meer die me volgt naar de koelkast. Of de WC. Ik kan met niemand mijn zorgen meer delen.

Wat was ze mooi. Zelfs toen ze was overleden. Uren heb ik haar gestreeld zodat ik dat gevoel nooit meer zou vergeten. 'The lady with the little dog' was nu 'without dog'. Maar daar zou snel verandering in komen.

Het is - althans, voor mij, dan - nu al een van de mooiste dagen van het jaar. En de dag is nog maar net begonnen. Het is zaterdag en ik zit alleen met mijn moeder – iets wat niet veel voorkomt – in de auto. Mijn moeder rijdt en dat betekent dat de airconditioning in de metallic grijze Mercedes zo koud staat, dat de ijsberen jaloers op me zouden zijn. Toch voelt het onwennig om alleen met mijn moeder op stap te zijn. Meestal zijn en anderen bij.

“Ik ga aandelen uitgeven voor mijn hondje” vertelde ik van de week gekscherend tegen Wouter. Die was onverbiddelijk. “Dan koop ik 55%. Ik wil wel een meerderheidsbelang!”. Ik moest Wouter alleen beloven dat hij dan wel de 'voorkant van het hondje' kreeg. Ach, hij heeft tenslotte het grootste deel van de 'aandelen' in zijn bezit. Dus dat kon ik hem wel. Ik kan een glimlach niet onderdrukken als ik eraan terugdenk. Wouter en ik geven een creatieve invulling aan het leven.

Het was oorspronkelijk Prem’s idee. “Waarom leg je niet al je verjaardagsgeld bij elkaar om een hondje te kopen” stelde hij voor. “Dan heb je gelijk een leuk cadeau”.

“Ah, is het weer goed met Prem?” vraagt mijn moeder, nadat ik haar verteld heb van Prem’s idee. Mijn moeder is ook op de hoogte van het wel-en-wee van ons. Uiteraard niet van alles. Ik heb mezelf geleerd zelf dingen op te lossen. Anderen daarbij niet lastig te willen vallen. Maar dat blijkt in de meeste gevallen meer een valkuil dan een kwaliteit. Ik weet zeker dat, als ik met mijn moeder gesproken had over een abortus, ik iets heel anders besloten zou hebben. Maar mijn ouders hebben al zoveel aan hun hoofd. Vergeleken bij hun problemen, valt het mijne in het niet.

“Tja, ik kom er niet vanaf” antwoord ik, mijn schouders ophalend. “Je moet elkaar met alles toch in het midden proberen te vinden”. Ik wacht nog steeds op Prem’s tegenvoorstel voor wat betreft de planning. Ik heb het bij hem neergelegd en durf er verder ook niet meer over te beginnen. Bang om te horen te krijgen wat ik niet wil horen.

“Och, jullie kennen elkaar nog maar zo kort” zegt mijn moeder. “Al 7 maanden” verweer ik lachend. Mijn ouders zijn al 50 jaar bij elkaar. “Maar ik ben ook alweer 36 jaar. Ik wil misschien ook wel eens iets echts opbouwen. Misschien wel een gezin”. Het klokje tikt. En het mijne – onwillekeurig - misschien wel sneller dan dat van ieder ander. En dat voel ik zelf maar al te goed.

“Tja, dan zul je eerst moeten kijken of Prem daar wel op zit te wachten. Hij is al oud. En heeft al twee kinderen”. Ik knik. “Hij wil wel” zeg ik. Dat heeft hij tenslotte ook meerdere keren tegen mij gezegd. “Nou, weet wat je doet, Nien. Je moeder en je zus waren de eerste drie maanden ZO misselijk bij elke zwangerschap dat we echt helemaal niks konden”. Ik glimlach alleen. Hoewel ik het liefste het uit zou willen schreeuwen dat ik die genen ook heb. Dat ik dat ook aan levende lijve heb ondervonden.

Ik geniet van deze moeder-tot-dochter gesprekken. Sowieso zit ik met een prettiger gevoel in de auto als de vorige keer dat we afreisden naar Hellevoetsluis. Die dag verliep sowieso op alle vlakken anders dan voorzien.

Life is what happens to you when you’re making other plans.

De fokster had ons toen van te voren al wel gewaarschuwd: “meestal reageert het hondje waar je voor komt anders dan je zou willen. Alsof ze aanvoelen dat je voor hen komt. Daar moet je doorheen kijken”. Het gevoel bij de fokker was absoluut goed. Ik wilde per se een kerngezond hondje, omdat wat ik met Pop mee had gemaakt, ik niet nog eens door wilde maken. Dan maar liever meer besteden aan een keurig gefokt en op alle fronten getest hondje. Maar als je nieuwe toekomstige vriendje, die als een tornado door het huis ging, niets van je moet lijken te hebben, voelt dat toch niet goed.

En dat heb ik na ons bezoek ook verteld aan de lieve fokker, die het hart op de tong bleek te hebben. Ze stelde voor nog eens te komen, en toch ook naar Shanti’s broertje te kijken – hoewel ik aan had gegeven geen mannetje te willen – want die leek haar sowieso beter bij mij passen. “Het is een lief, rustig, afwachtend kereltje die wat meer zelfverzekerd mag worden. Erg zachtaardig. Het lijkt me een perfecte match met jouw karakter. Maar het is helemaal aan jou. Het moet jouw soulmate worden”.

Ik ga rustig afwachten wat er nu gaat gebeuren als we straks plaats nemen tussen alle hondjes. En afwachten wat mijn gevoel me ingeeft.

“Hebben jij en Pap dan nooit ruzie?” vraag ik mijn moeder. Ik heb ze werkelijk waar nog nooit verwikkeld gezien in een discussie. Laat staan tegen elkaar schreeuwen. “Och, we zijn het heus niet altijd met elkaar eens, Nien. Je vader is heel stellig. Maar als er ergens niet uitkomen, laten we de zaken even rusten. Maar we zullen het nooit met andere mensen bespreken. Ons gezamenlijke geluk is belangrijker dan wie er gelijk heeft. En schreeuwen tegen elkaar? Nee, dat nooit. Dat kan echt niet. Ik heb je vader sowieso nog nooit horen schreeuwen. Het is een kalme, liefdevolle man met een groot vat geduld."

Ik vertel mijn moeder over het feit dat Prem de liefde van zijn kinderen probeert te kopen. Zelfs Manuela heeft dat hem wel eens verweten. Dat Manfred van Prem houdt omdat Prem hem alles geeft wat hij wil. En Manuela dat niet kan wegens gebrek aan middelen. Wegens gebrek aan wil om te werken.
“Ach Nien, daar moet je je niet mee bemoeien. Je hoort maar een kant van het verhaal. Iedereen denkt het op zijn of haar manier goed te doen. En iedereen doet het anders. Wij hebben jullie op een bepaalde manier opgevoed omdat wij dachten daar goed aan te doen. Anderen zullen het daar ook niet mee eens zijn.

Mijn vader is al enkele jaren met de VUT. Na zijn hele leven keihard gewerkt te hebben. En dat harde werken heeft hem geen windeieren gelegd. Zonder kruiwagen heeft hij zich, van onder af, opgewerkt tot business manager worldwide van een groot chemiebedrijf. Als ze wilden, konden ze wel 10 paarden voor ons kopen. Maar als wij een paard wilden, moesten we daar zelf voor sparen. Ik was 12 toen ik mijn eerste baantje kreeg. Bollenpellen in een schuur. Elke gulden werd apart gezet. Het constrast met mijn “bonus” kinderen kon niet groter zijn.
“Wij hebben jullie in een bootje gezet” zegt mijn moeder, “maar jullie moeten zelf varen”.

Ik kijk mijn moeder glimlachend aan. Ik ben echt gezegend dat ik ben opgegroeid met ouders die elkaar zo liefhebben. Ondanks de worstelingen met de gezondheid van mijn vader, zal mijn moeder hem nooit laten vallen. En blijft ze altijd super positief. “Want weet je Nien, ik heb beloofd “in voor- en tegenspoed”. En je vader zou hetzelfde hebben gedaan voor mij”. Zo kan het ook. En op dat moment verkeer ik nog in de veronderstelling dat ik dit summum met Prem ook kan bereiken.

Even later zitten we op de bank. Om ons heen springen Chihuahua’s in alle kleuren en maten over elkaar heen. Het gekakel van de fokster overstemt zelfs het geblaf van Shanti, wat overal bovenuit klinkt. De fokster raakt niet uitgepraat over haar grote passie. Het is heerlijk om te zien. Tot ik haar op een gegeven moment interrumpeer. “Sorry dat ik je onderbreek” ik glimlach. “Ik weet het wel, hoor”. Ik kijk naar beneden. Bubblebum was vanaf het moment dat ik ging zitten, tegen me aan komen liggen. En wijkt niet meer van mijn zijde.

to be continued

**Geplaatst**: 29-09-20 13:29

Geplaatst: 29-09-20 13:29

Ik heb het eerste stukje beetje overgeslagen ... beetje te lastig en vers voor mij nu ... alleen het laatste bleef ik even op hangen ... bubblebum? Als ik aan een van mijn cursisten zou zeggen roep je hond maar bij je en diegene zou dan keihard roepen hierrrrrr bubblebum zou ik toch even bij mezelf denken okeeeej

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-20 13:32

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-20 13:32

Tja, het went nooit :knuffel:

.

Cheesecake in Bubblegum, toch

.

Joy is inderdaad een leukere naam. Bubblegum zal denk wel Bubbles worden. Het is maar een naam

.

**Geplaatst**: 29-09-20 13:49

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 29-09-20 13:49

Tis grappig bedoeld hoor moest er even om lachen ... maar vooral omdat er stond bubbleBUM ... ik zie soms best leuke namen voorbij komen maar dan moet ik altijd als eerste denken aan het feit dat je ergens op een veld sta en dan je hond bij je moet roepen ... bubbles kan dan wel makkelijk

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-20 13:58

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-20 13:58

Ooooooooooooooohhhhhhhhh ik maak er wel een zooitje van hahha met cheesecake in de hond en nu bubble in de kont hahhaha! Ik zie het nu pas hahahaha!

**Geplaatst**: 29-09-20 15:10

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 29-09-20 15:10

Leuk stukje! Fijn om weer eens iemand anders erbij te hebben en wat achtergrond te krijgen. De fokker had ik met een paar zinnen gelijk een beeld bij!

**Geplaatst**: 29-09-20 15:21

Geplaatst: 29-09-20 15:21

astridastrid schreef:
Ooooooooooooooohhhhhhhhh ik maak er wel een zooitje van hahha met cheesecake in de hond en nu bubble in de kont hahhaha! Ik zie het nu pas hahahaha!

Ik vond Bubblebum juist een geniale naam :))

**Geplaatst**: 29-09-20 15:43

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 29-09-20 15:43

Ik denk dan aan een behoorlijk rond achterwerk, dat kan best bij een hond passen O:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-10-20 14:42

Geplaatst door de TopicStarter : 01-10-20 14:42

De spanning neemt toe,
De halve finale nadert.

Halve finale betekent niet de helft, maar is wel belangrijk voor het eindduel.

12.
Donderdag 19 september 2019

Het is niet mijn dag – nee, sterker, het is niet mijn week. Ik mag dat niet denken of uitspreken omdat je het dan voor jezelf bevestigt. En het dus accepteert. Maar ik kan niets anders meer dan me erbij neerleggen. Misschien komt het door de slapeloze nachten. En misschien komt dat weer door de volle maan. Maar ik denk eerder dat het ligt aan het feit dat ik ongesteld geworden ben. Sinds een hele lange tijd. Er gebeuren rare dingen in mijn lichaam. Maar dit is wel het laatste wat ik wilde - en niet alleen omdat het bloedirritant is.

Ik moet nog opschieten ook; ik heb een vrije dag opgenomen om te schrijven bij een dressuurwedstrijd op de stal van Ed (ik lijk wel gek), mijn oude crush. Ondanks dat hij inmiddels een vriendin heeft – een zwangere vriendin – doe ik toch altijd nog mijn best om er een beetje leuk uit te zien. Om te laten zien wat hij mist. Kansloos, wel.

“Manfred heeft jouw trui aan vandaag” appt Prem blij. Ik reageer niet. Nog niet.
Van de week stuurde Prem opeens: “Manfred en Baukje willen binnenkort met je eten”. Onwillekeurig moest ik terugdenken aan wat hij daar eerder over zei. En ik schroomde niet om hem dat te zeggen (halleluja, hormonen!).

“Ik schrok nogal over wat je hier vorige week over zei? Dat je juist alles eraan deed om een ontmoeting te voorkomen? Omdat ze hadden gezegd van “wat is dat voor een mens waar je mee gaat” en “ik snap niet dat jij met dat mens gaat”.
Zoals je weet, ben ik ervan overtuigd dat iedereen zijn leven op zijn mooist moet leven. Dus dat doet pijn.
En dan bedoel ik voornamelijk dat je dat blijkbaar nodig vindt om tegen mij te zeggen. Als het waar is”. Prem weet dat dat soort uitspraken mij erg onzeker maken.
“Je bent hun stiefmoeder. Ze zijn aan het aftasten. Nu weten ze dat we het lang volhouden samen. Je bent soms onzeker. We praat gewoon met elkaar. Daarom vertelde ik het. Dat hoort erbij, toch?”.

Ik vind de uitdrukking stiefmoeder vreselijk. Ik voel me ook geen stiefmoeder. En al zou ik over ze willen moederen, hoe is dat mogelijk als ik ze in de afgelopen zeven-en-een-halve maand een keer vluchtig gezien heb? Nee, ik ben gewoon Prem’s vriendin. Ze hebben een eigen moeder.

"F*ck" roep ik uit als ik uitschiet met mijn eyeliner. Nu kom ik nog te laat, ook. Dan maar geen eyeliner, denk ik, maar hoe meer ik hem probeer weg te poetsen, hoe groter de zwarte vlek op mijn gezicht wordt. Nice work, Einstein.

Even later zit ik in de auto – ik ga dit NOOIT meer doen, echt niet – en gelukkig weet ik de bestemming met mijn ogen dicht nog te vinden. Niet dat ik dat ga proberen, maar even om aan te geven hoe vaak ik mijn beste beentje voor heb gezet voor een vereniging waar ik niet eens lid van ben. Alleen omdat ik hoopte dat het ooit wat zou worden met Crush. Dit is ook echt de laatste keer dat ik het doe.

Mijn god, wat had ik het toen verprutst met Ed. Uiteindelijk kreeg ik namelijk mijn date. Helemaal blij was ik. Maar Ed bleek niet zo spraakzaam (behalve als het om zichzelf ging) en al helemaal niet geïnteresseerd in mijn persoon. En ik kan niet zo goed tegen stiltes. Dus ik bleef praten. En ik nog steeds geen idee waar al die onzin vandaan kwam die toen over mijn lippen stroomde. “Je bent wel erg vol van jezelf, he” onderbrak hij me op een gegeven moment. Ik kon me wel voor mijn kop slaan. Wist hij maar hoe onzeker ik ben.

Ik kon hem echter niet meer overtuigen. Toen hij me bij het afscheid drie zoenen gaf, dacht ik even dat hij me wilde zoenen. Awkward! Ik kon wel door de grond zakken. En toch heb ik daarna altijd nog een soort stille hoop gehouden. In gedachten ging ik al met hem naar het altaar. Je weet het maar nooit. Soms ben ik wellicht iets te optimistisch ingesteld.

“Jezus, wat zie jij eruit” gilt Jessica – naar mijn idee een beetje te hysterisch - het uit als ik de kantine binnen kom. Jessica is een echt “paardenmeisje”. Een paardenmeisje van 42 jaar. Haar geruite kousen zijn opgetrokken tot haar ellebogen. Ik kan wel door de grond zakken. Snel kijk ik om me heen. “Hij is er niet, hoor” lacht ze (het lijkt wel of iedereen weet van onze flirtation), terwijl ze me een spiegeltje en een tissue in mijn hand duwt.

“Halloween is vroeg dit jaar” lach ik, terwijl ik maar besluit alle make-up van mijn gezicht te poetsen. Ik moet echt wat aan het (ontbreken van) licht in de badkamer doen.
Ik zeg tegen Jessica dat ik mijn koffie wel meeneem de juryauto in – door het make-up incident was ik aan de late kant. Jessica duwt me een klemboord met protocollen in mijn hand. “Je schrijft vandaag bij meneer Boom. Jullie hebben een stagiair. Dennis. Hij zit al achterin de auto”.Ze wijst naar de juryauto die aan de andere kant van de rijbak staat. Ik heb nog nooit eerder bij meneer Boom geschreven. En ik had niet in kunnen denken wat voor avontuur dat zou zijn.

Terwijl we naar de auto lopen (alhoewel, het is meer strompelen - meneer Boom loopt zo hard niet meer), denk ik terug aan gisteren. Ik was bij Nienke, mijn beste vriendin, op bezoek. Haar huis is ingericht volgens de laatste trends en ze heeft een tuin zo groot als een voetbalveld. Ooit had ze een paardrijbaan in de tuin liggen. Maar ze heeft al jaren niet meer op een paard gezeten. Toch verbindt het ons op de een of andere manier. Ondanks dat haar zoontje mijn jurkje als handdoek gebruikte nadat hij zijn vingers gebruikt had als lepel om zijn ijs op te eten (note to self: geen chocolade-ijs meer meenemen), ben ik echt dol op dat mannetje. Dat was ik altijd al. Maar het idee dat dit nu opeens “zo dichtbij” is (of was), maakt dat ik er heen anders naar kijk. Door een neonroze bril. Maar Nienke is geen Prem-fan.

“Ach, welnee, dat is toch niets voor jou? Jij bent zijn paradepaardje. De stootbumper”. Een rare vergelijking, denk ik onwillekeurig, als ik eraan terug denk. Ergens heeft Nienke wel gelijk. Ik krijg ook meer en meer het idee dat ik leuk ben “voor erbij”. Maar tegenwoordig wacht ik niet meer af. Tegenwoordig stel ik grenzen. Want het voelt nu alsof mijn toekomstlot in Prem’s handen ligt. En dat weet hij maar al te goed. Hem komt het wel goed uit. Want hij weet dat ik hem niet zal verlaten tot we een kindje hebben. Of toch wel?

Inmiddels zitten we in de juryauto. Het kostte meneer Boom wat moeite om in te stappen. Maar hij zit. Overal liggen stapeltjes papier. Proeven, protocollen, startlijsten. En dan heb ik het alleen nog maar over onze eigen paperassen.
“Het ruikt naar paard” constateer ik. Meneer Boom schatert van het lachen. Het is namelijk geen vreemde constatering, maar het lijkt wel of de auto als voeropslag gebruikt wordt. En ik weet zeker dat meneer Boom hetzelfde dacht. Na een uur ruik je het toch niet meer. Maar daarin schuilt ook een gevaar voor de overige activiteiten die je gaat ontplooien met dezelfde kleren aan.

Ik twijfel of ik Prem even snel terug moet appen. Al weken riep hij dat ik kennis moest maken met Els. De moeder van Manfred’s vriendin – de eigenaresse van het huis uit Portugal. Al die tijd zeg ik dat hij dat moet regelen – leuk, paardenmensen – maar er gebeurde niks. “Ik hoor niks van haar” zei Prem elke keer. Eergisteren was Manfred jarig. Ik was niet uitgenodigd voor zijn verjaardag, maar had hem natuurlijk wel gefeliciteerd. We zijn tenslotte Instagram-vrienden. Toen hoorde ik opeens dat Els wel op Manfred’s verjaardag was, was ik toch een beetje teleurgesteld. Prem had me dan juist uit kunnen nodigen, toch?

Het doet pijn om te voelen alsof iemand zich voor je schaamt. Zeker als het je eigen vriend is.
En zoals ik me steeds vaker voorneem, besloot ik er gisteren wat van te zeggen.
“Ik dacht dat je wilde dat ik ook kwam als Els er was?” Ik besloot me van het domme te houden. “Opeens toch wat gehoord?”. Lekker toevallig ook, net op Manfred’s verjaardag.
“Chill out, babe. Ik kwam Els tegen in de supermarkt toen ik boodschappen ging doen voor Manfred’s verjaardag. En toen vroeg ik of ze kwamen”. Ja, ja. Ik geloofde er geen bal van.
“Ik wilde jou bellen. Doe niet zo jaloers, Nien! Jezus!”
“Huh ik bedoelde er niks mee. Dus om dan gelijk met onze Almachtige te schermen lijkt me wat overtrokken?”
Prem antwoordde direct. “Gisteren had Emma het de hele tijd met Manfred over jou. Over je paarden. Het was goed voor Manfred om te zien dat je een leuk persoon bent. Blijkbaar”. Ik weet dat Prem dat laatste als grapje bedoelde. Het is goed. Het is mijn energie allemaal niet waard. Maar toch voelde - en voel - ik me een beetje als een speelbal. Ik weet het; het is een gevoel. Maar het is geen leuk gevoel.

Ik laat mijn overpeinzingen even voor wat ze zijn. Schrijven bij een dressuurwedstrijd klinkt leuker dan het is. Het is eigenlijk vrij saai. Ik denk echter wel dat ik het geluk heb bij meneer Boom te schrijven. De eerste combinaties van het ZZ-zwaar zijn inmiddels geweest. Onze stagiair heb ik meerdere keren zijn hoofd zien schudden. Meneer Boom schudde ook – hij schudde hele hoge punten uit zijn mouw. Ik ben in staat mijn werkzaamheden hier te staken en mijn paard te zadelen. Maar dan bedenk ik me dat mijn paard nog maar jong is. En ik waarschijnlijk, zelfs bij meneer Boom, nogal lage punten zal rijden.
“Wat vind je van deze middendraf, Stagiair?” vraagt meneer Boom. Ik heb zelf eens bij Stagiair gereden (Z-jury, nu dus bezig met zijn opleiding voor Subtopjury) en ik heb het vermoeden dat de huidige ruiter in de baan bij hem in de B nog geen winst zou rijden. “Man, man, man wat slecht” antwoordt Stagiair naar mijn verwachting. “Ik zou uitkomen op een 3. Zeker in deze klasse”.

“Ja, het kan wel beter” antwoordt meneer Boom, “maar we zitten hier niet om combinaties naar beneden te halen. Hij doet wel zijn best. Dus, ondanks dat het beter kan, toch een 6,5”. Ik pen hem neer en kan een glimlach niet onderdrukken. Ik hou van mensen zoals meneer Boom. En op dat moment kan ik me niet indenken dat een dag als deze nog wel eens grimmig zou kunnen verlopen.

to be continued

**Geplaatst**: 01-10-20 15:20

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 15:20

Meeeeeeeeeeeeeeeeeeeerrrrrrrrrrrrrrr

**Geplaatst**: 01-10-20 15:29

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 15:29

Wat een teaser weer!

**Geplaatst**: 01-10-20 16:43

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 16:43

Fijn stukje weer. Ben en blijf erg benieuwd naar het verloopt.

Ik heb zoveel medelijden met Nina, in de positieve en negatieve zin van het woord.. maar ook met Prem. Dus op zich, passen ze ergens wel bij elkaar, haha.

**Geplaatst**: 01-10-20 17:00

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 17:00

Omg, deze is zeker op waarheid berust. Die meneer boom ken ik

**Geplaatst**: 01-10-20 17:31

Geplaatst: 01-10-20 17:31

Joltsje schreef:
Omg, deze is zeker op waarheid berust. Die meneer boom ken ik

Ja, ik ook. Maar in mijn wereld is hij helaas met pensioen (of erger) want tref hem hier in de buurt niet meer.

**Geplaatst**: 01-10-20 17:33

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 17:33

Ja innd met pensioen (erger? Dat weet ik niet, hoop t niet)

**Geplaatst**: 01-10-20 19:02

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 19:02

Ik heb ook een keer bij een zelfde soort jury gereden, die bij iedereen voor Sinterklaas speelde. Behalve als je blijkbaar met een Fjord de ring in komt, want waar iedereen boven de 190 zat, moest ik het doen met amper 165 puntjes (terwijl ik op andere wedstrijden altijd winst reed). Maar dat is niet Meneer Boom uit dit verhaal, want de Sinterklaas waar ik het over heb, geeft geen halve punten. Principedingetje.

Ik heb wel bij een andere man gereden en ook dik in de 190. Maar ik weet niet hoe hij heet. Met een hoedje op.

**Geplaatst**: 01-10-20 19:06

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 01-10-20 19:06

Ik ben ff in de war over Emma, dat was toch de beste vriendin van Prem? Is dat de vriendin van Manfred? Of is het Els?

**Geplaatst**: 02-10-20 09:54

Geplaatst: 02-10-20 09:54

Benthhh schreef:
Fijn stukje weer. Ben en blijf erg benieuwd naar het verloopt.

Ik heb zoveel medelijden met Nina, in de positieve en negatieve zin van het woord.. maar ook met Prem. Dus op zich, passen ze ergens wel bij elkaar, haha.

Eens!

De laatste 2 hoofdstukken zit ik er weer helemaal in! Dit is ontzettend goed geschreven

En die cliffhangers echt oef.. Hoe doe je dat toch :wow:

**Geplaatst**: 05-10-20 09:58

Geplaatst: 05-10-20 09:58

Fijne hoofdstukken weer