Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-20 13:49

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-20 13:49

candalisa schreef:
Dan lees je dit net nadat mijn lieve vrolijke joy in mijn schoot is overleden net ...

Neeeeeeeeeeeeeee! Krijg helemaal kippenvel. Ik weet even niet wat te zeggen. Ik twijfelde over het gedichtje in mijn volgende stukje, maar zet hem er toch in. Voor Joy en Pop.

Ik probeer weer verder te gaan in deze stijl, onwijs bedankt voor de opmerkingen!

Juist leuk hoor, meedenken en alles!

6.
Maandag 26 augustus 2019

-“Mijn nichtje uit Australië is in Brussel. Ze komt niet naar mijn oratie” appte Prem terwijl Wouter en ik op het Piazza di Spagna stonden – we waren net weggestuurd van de Spaanse trappen omdat je daar blijkbaar niet op mocht zitten – “Hoe laat heb jij die afspraak? Ga je anders mee? Ik wil haar zien”.

“Ga maar joh”, appte ik terug - f*ck, waarom vraagt hij dit uitgerekend nu? Normaal vraagt hij nooit naar mijn plannen en bezigheden als hij Manfred heeft. Ik had hem wel verteld dat ik een afspraak had, maar niet dat die afspraak zich in Rome zou afspelen.

Als ik Prem op de hoogte stel van het feit dat de mensen om mij heen voornamelijk Italiaans praten – okay, dat is niet helemaal waar, want het lijkt eerder China dan Italie – reageert hij “op zijn Prem’s”, totaal onverschillig: "you got to do what you got to do, babe". Waarna hij alleen nog vraagt wanneer ik terug ben en ons afsluitend nog veel plezier wenst in Rome.

“Life is what happens to you when you’re making other plans” zegt Prem altijd, en niets was meer van toepassing dan dat op het afgelopend weekend. Hoewel ik dacht dat Rome me goed zou doen, rende ik in werkelijkheid van de ene nachtmerrie in de ander. Pop was mijn alles. Liefdesverdiet: Pop was er. Blijdschap om mijn nieuwe paard: Pop idem. Een nieuwe liefde: Pop was erbij. Geheime eetbuiten: Pop was getuige. Zwangerschap: alleen Pop wist het. Verdriet om de abortus: Pop ving mijn tranen op. Hoewel dat redelijk onvrijwillig was. Door Pop voelde ik me een stukje minder alleen. En nu moet ik in mijn eentje verder.

She was my North, my South, my East and West
My working week and my sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song
I thought that love would last for ever, I was wrong

Wouter bood aan het vliegticket terug naar Nederland om te boeken, maar we zouden de dag erna alweer terugvliegen. Ik kon toch niets doen. En eigenlijk wilde ik het moment, het “terug naar de werkelijkheid”, zo lang mogelijk uitstellen. Alsof er niets aan de hand was. Zolang je het negeert, is het er niet, toch? Okay, ik was er al eerder achter gekomen dat dat niet de beste methode is, maar ik was er nog niet klaar voor om alleen te lopen. Mijn huisje had geen pluisje meer. Maar weer een extra kruisje.

Uit de boxen schalt de “Bolero” en de tranen stromen over mijn wangen. Ik zit op de grond in Prem’s huiskamer. Naast Pop’s lege mand. Het is donker, met uitzondering van het licht van de twee kaarsen wat op mijn gezicht flikkert. Prem en ik hebben net afscheid genomen van Pop en het was vreselijk. Ik was erg blij dat Prem aanbood mee te gaan kijken. Het was veel heftiger dan ik had gedacht. En nu zit ik hier weer alleen.

Nadat ik geland was, ben ik direct naar mijn ouders gescheurd, Nou ja, ik reed eigenlijk heel langzaam. Ik was – en ben nog altijd – er niet aan toe om de werkelijkheid onder ogen te zien. Ze zaten in de woonkamer. Mijn vader was bezig onzichtbare pluisjes van de grond te plukken. Toen ik vroeg hoe het met hem ging, schudde mijn moeder veelbetekenend haar hoofd. Ik kan me niet herinneren wanneer ik mijn moeder voor het laatst heb zien huilen, maar die avond huilden we. Misschien beide door een andere oorzaak. Toen ik met Pop’s lege tuigje richting mijn auto stapte, markeerde dat een nieuwe fase in mijn leven. Al was ik me daar toen nog niet eens zo van bewust.

Inmiddels is de Bolero overgaan in de Fidelio - en in nog meer muziekstukken waarvan ik nog nooit gehoord heb, want ik luister eigenlijk bijna nooit klassieke muziek – en op het moment dat Spotify “Fur Elise” erin gooit, hoor ik de deur open gaan. Ik heb geen idee hoe lang ik hier al zit, maar ik heb een zere kont van de harde vloer en weet dat het niet langer is dan een etmaat, want de grote Bolsius-stompkaarsen zien er nog precies uit als toen ik ze aanstak. Een klein altaar en moment om mijn twee sterren te herdenken.

“Ik word zo gek van die kinderen” zegt Prem, de stilte – althans, op Beethoven na – verstorend, terwijl hij naast me komt zitten. Dat wil zeggen: hij gaat op de bank zitten, terwijl ik nog altijd op de harde, houten vloer zit. “Laat ik jou hier in je eentje achter op zo’n moment omdat mijn lieftallige dochter te lui is om de tram te pakken om van Amsterdam naar huis terug te reizen. Thuis is in dit geval haar moeder’s huis. Het huis wat Prem betaalt.

Baukje heeft inmiddels een bijbaan. Haar eerste bijbaan. Op 21 jarige leeftijd. Waarom is me ook een raadsel, want Prem betaalt toch alles. En haalt en brengt haar dus ook naar haar werk. Hij moet het allemaal zelf weten. Ik ben blij dat ik onafhankelijk ben. Ook in dit geval. Ik zal zelf moeten leren met mijn eigen verdriet om te gaan.

Veel tijd om erbij stil te staan is er overigens niet.
-“Manfred heeft me verraden” verzucht Prem. Hij klinkt gespannen. Verdrietig. “Hij heeft, toen hij hier was, foto’s gemaakt van het hele huis en doorgestuurd naar Manuela en Baukje. Dat mijn huis zo vies is”. Als ik niet zo verdrietig zou zijn, had ik het waarschijnlijk uitgeschaterd. Prem’s huis is vol, maar brandschoon. Ik ben over het algemeen de enige die er wellicht wat sporen achterlaat. Maar Prem kan er niet over uit. “Ik dacht dat hij aan mijn kant stond. Maar hij speelt gewoon een spel” – Prem balt zijn vuisten – “ze maken me gewoon belachelijk”.

Voor mij is het weer een belachelijk iets om je belachelijk over te voelen en denk na over wat een vriend zei: een kindercoach leert kinderen ouders tegen elkaar uitspelen. Manfred zit wat dat betreft in de frontlinie. Maar ik besluit mijn mond te houden. Prem zal moeten afwachten wie uiteindelijk achter hem staan.

En misschien had ik mijzelf dat advies op dat moment ook moeten geven.

to be continued

**Geplaatst**: 22-09-20 14:10

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 22-09-20 14:10

Leest weer lekker weg +:)+

Wat ik persoonlijk wel fijn zou vinden, is als je tussen een overgang in het verhaal iets van een overgangsteken zou kunnen zetten, want het valt steeds zo rauw op je dak dat het ineens een ander moment is zoals nu met die Bolero en ineens zit Nina bij Prem thuis, dan ben ik als lezer even de weg kwijt / verstoord zeg maar

Geen idee of anderen dat ook hebben hoor. Maar ik vind het zo vreselijk abrupt en onrustig lezen

**Geplaatst**: 22-09-20 14:14

Geplaatst: 22-09-20 14:14

pmarena schreef:
Leest weer lekker weg

Wat ik persoonlijk wel fijn zou vinden, is als je tussen een overgang in het verhaal iets van een overgangsteken zou kunnen zetten, want het valt steeds zo rauw op je dak dat het ineens een ander moment is zoals nu met die Bolero en ineens zit Nina bij Prem thuis, dan ben ik als lezer even de weg kwijt / verstoord zeg maar

Geen idee of anderen dat ook hebben hoor. Maar ik vind het zo vreselijk abrupt en onrustig lezen

heb ik ook! 't is duidelijk op zich, maar ik zie het ook liever zo idd

**Geplaatst**: 22-09-20 14:17

Geplaatst: 22-09-20 14:17

Citaat:
She was my North, my South, my East and West
My working week and my sunday rest
My noon, my midnight, my talk, my song
I thought that love would last for ever, I was wrong

tienduizend herinneringen komen hier boven door dit stukje tekst. Jank haha..

Leest lekker weg hoor, blijf het nog steeds volgen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-20 14:20

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-20 14:20

pmarena schreef:
Leest weer lekker weg

Wat ik persoonlijk wel fijn zou vinden, is als je tussen een overgang in het verhaal iets van een overgangsteken zou kunnen zetten, want het valt steeds zo rauw op je dak dat het ineens een ander moment is zoals nu met die Bolero en ineens zit Nina bij Prem thuis, dan ben ik als lezer even de weg kwijt / verstoord zeg maar

Geen idee of anderen dat ook hebben hoor. Maar ik vind het zo vreselijk abrupt en onrustig lezen

Dankjewel!

Ja, ze zit dit hele hoofdstuk daar. En blikt terug. Twijfelde ook hoor haha, deze stijl maakt dit soort dingen even lastiger te duiden. Zal er over nadenken hoe ik dit duidelijker zou kunnen krijgen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-20 14:24

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-20 14:24

Princess_ schreef:
tienduizend herinneringen komen hier boven door dit stukje tekst. Jank haha..

Ik vind hem ZO mooi. Ik had het lang geleden eens opgeslagen en nooit gedacht (gehoopt) het te hoeven gebruiken. Het zegt alles. Over hoe de wereld stil staat. Of eigenlijk hoe je zou willen dat de wereld stil staat. Maar in werkelijkheid dendert alles door.

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message ‘He is Dead’.
Put crepe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last forever: I was wrong.

The stars are not wanted now; put out every one,
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 22-09-20 14:26, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-09-20 14:25

Geplaatst: 22-09-20 14:25

Ohhh ik wil Prem’s reactie op de lange app weten! Waar is die gebleven? -O-

Goed geschreven hier boven hoor!

**Geplaatst**: 22-09-20 14:44

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 22-09-20 14:44

Prachtig indd Astrid, krijg helemaal rillingen. Ik verloor toendertijd mijn eerste hond en vond toen dit gedicht. Ben je dankbaar dat ik het weer eens gelezen heb

**Geplaatst**: 22-09-20 14:46

Geplaatst: 22-09-20 14:46

astridastrid schreef:
Manfred is in dit verhaal 12-13.

Is er nou echt niemand die hier op gaat reageren? :wow:

En nu kruip ik terug onder mijn meeleessteen. :wave:

Laatst bijgewerkt door NadjaNadja op 24-09-20 14:07, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Quote aangepast ivm aangepast origineel bericht

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-09-20 14:53

Geplaatst door de TopicStarter : 22-09-20 14:53

Ssshhhhhhhhhhhhh Frieke84 hahahhahaha...........

Als we het dan toch over honden hebben, laten we de slapende dan vooral slapen

(en daarmee bedoel ik natuurlijk vooral de fictieve feesteling).

**Geplaatst**: 22-09-20 15:11

Geplaatst: 22-09-20 15:11

Oh dat gedicht wordt toch ook opgezegd in de film 4 weddings and a funeral? En dan met zo'n heerlijk accent?

(oke, officieel dus een cultuurbarbaar, Y;(

)

Een heerlijk stuk om te lezen.

**Geplaatst**: 22-09-20 15:46

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 22-09-20 15:46

Even geen woorden alleen maar tranen klopt precies de eerste dagen zijn het ergst ... heel lief dat je haar vermelde echt lief ...

**Geplaatst**: 22-09-20 15:50

Geplaatst: 22-09-20 15:50

astridastrid schreef:
pmarena schreef:
Leest weer lekker weg

Wat ik persoonlijk wel fijn zou vinden, is als je tussen een overgang in het verhaal iets van een overgangsteken zou kunnen zetten, want het valt steeds zo rauw op je dak dat het ineens een ander moment is zoals nu met die Bolero en ineens zit Nina bij Prem thuis, dan ben ik als lezer even de weg kwijt / verstoord zeg maar

Geen idee of anderen dat ook hebben hoor. Maar ik vind het zo vreselijk abrupt en onrustig lezen

Dankjewel!

Ja, ze zit dit hele hoofdstuk daar. En blikt terug. Twijfelde ook hoor haha, deze stijl maakt dit soort dingen even lastiger te duiden. Zal er over nadenken hoe ik dit duidelijker zou kunnen krijgen.

Aha! Dan is het fijner te lezen inderdaad, met het idee dat ze het eerste stuk terugblikt vanuit het huis van Prem! Ik zat bij het lezen van het eerste stuk juist volop in Rome zeg maar dus dat die Bolero dan ineens bij Prem uit de boxen kwam was even een verhaal-verstorend hè, huh, wat....

momentje vond ik

**Geplaatst**: 22-09-20 17:58

Geplaatst: 22-09-20 17:58

candalisa schreef:
Even geen woorden alleen maar tranen klopt precies de eerste dagen zijn het ergst ... heel lief dat je haar vermelde echt lief ...

**Geplaatst**: 22-09-20 20:20

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 22-09-20 20:20

Ik zat in het verhaal ook nog in Rome en opeens bij Prem

**Geplaatst**: 22-09-20 20:54

Geplaatst: 22-09-20 20:54

Giolli schreef:
Ohhh ik wil Prem’s reactie op de lange app weten! Waar is die gebleven?

Goed geschreven hier boven hoor!

Ja dat wil ik ook weten! Raar dat dat nu niet terug gekomen is.

**Geplaatst**: 22-09-20 21:54

Geplaatst: 22-09-20 21:54

pmarena schreef:
Leest weer lekker weg

Wat ik persoonlijk wel fijn zou vinden, is als je tussen een overgang in het verhaal iets van een overgangsteken zou kunnen zetten, want het valt steeds zo rauw op je dak dat het ineens een ander moment is zoals nu met die Bolero en ineens zit Nina bij Prem thuis, dan ben ik als lezer even de weg kwijt / verstoord zeg maar

Geen idee of anderen dat ook hebben hoor. Maar ik vind het zo vreselijk abrupt en onrustig lezen

Ja ik heb precies hetzelfde. Ik dacht dat ze nog meer Wouter was. En ik mis misschien ook nog wel een stukje over het verblijf in Rome.

**Geplaatst**: 23-09-20 09:08

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 23-09-20 09:08

Oke ik ben weer bij naar een paar weken niet op bokt te zijn geweest. Heb dus lekker veel te lezen gehad, en nu moet ik ook weer braaf wachten tot de volgende update.

**Geplaatst**: 23-09-20 09:08

Geplaatst: 23-09-20 09:08

Zertab schreef:
Giolli schreef:
Ohhh ik wil Prem’s reactie op de lange app weten! Waar is die gebleven?

Goed geschreven hier boven hoor!

Ja dat wil ik ook weten! Raar dat dat nu niet terug gekomen is.

Daar heeft Astrid vast een reden voor. Net als de moeder van de klasgenoot van Manfred.. ook nog een open eindje daar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-09-20 13:32

Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-20 13:32

7.
30 augustus 2019

“Wat ben je toch ook een vulgair persoon” lacht Prem, terwijl de ober en ik het uitschateren van het lachen nadat hij mijn bord voor mijn neus heeft gezet. “Ik moet toegeven – de creatie op je bord is goed geschapen” doet Prem er een schepje bovenop. Ik moet nog harder lachen, terwijl de ober nog nagrinnikend afdruipt. Als ik kijk naar de vormgeving van onder andere de platte schijfjes aardappel, de paarse wortel en de druppels saus ('cremeux'), is het niet zo raar dat ik het woord afdruipen kies.

“Je bent ook soms net een puber” zegt Prem, nog steeds lachend, “alleen jij kan er ook zoiets in zien”. Ik verdenk de kok ervan ook in het complot te zitten, maar ach – het maakt me niet uit – ik heb plezier en ik heb in tijden niet zo gelachen als nu.

We zitten in een restaurant in Noordwijk. Ik mocht het restaurant kiezen, dus koos ik een middenklasse restaurant (anders had hij zelf maar moeten kiezen), voornamelijk op basis van de wijnkaart. Ik bood aan te rijden, want ik moest de volgende dag toch voor het weekend naar het buitenland voor zaken. Dus uiteindelijk kon ik nog niet tegoed doen aan deze geneugten. Gelukkig neemt Prem het er wel van en schroomt hij niet om me bij elk gerecht weer te vertellen hoe “uitmuntend” de wijn is. Het is heerlijk om hem zo te zien genieten.

Ik strijk mijn zwarte rokje glad. Het lijkt wel of ik gesponsord word door Nikkie, maar in feite heb ik met deze outfit Nikkie Plessen persoonlijk gesponsord. Later zou Prem erover zeggen dat mijn rokje te kort was en dat ik geen gevoel voor decorum heb. En dat ik me moet kleden naar mijn leeftijd.

Maar dat komt later. Dit is zo’n avond waarop alles is zoals het zou moeten zijn. Prem houdt alleen zijn mond als er iets naar binnen glijdt. Het ene na het andere ziekenhuis-avontuur komt voorbij. De meeste verhalen heb ik nu al meerdere keren gehoord, alleen dan in een iets minder aangedikte versie. Ik vind het niet erg. Het geeft me even de tijd na te denken. De beeltenis op mijn bord weerspiegelt precies waar ik de hele tijd over aan het peinzen ben.

“Weet je zeker dat je je spiraaltje eruit wil laten halen” vroeg de huisarts me van de week. Ik had haar al op de hoogte gesteld van de door mij aan dit voorbehoedsmiddel toegeschreven klachten. Maar de huisarts weet ook als geen ander dat ik het liefst zo snel mogelijk weer zwanger wil zijn. En vindt dit geen goed idee. “Neem de tijd om te herstellen. Je lichaam zit vol hormonen. Je hebt niet voor niets zo’n heftige beslissing genomen. Kijk het een half jaar aan”. Maar ik wist het zeker. Er kan zoveel gebeuren in een half jaar tijd. Ik ben er nu klaar voor. Ik kan niet verklaren waarom, maar ik ben als de dood dat het tegen die tijd over is met Prem. En dan heb ik nog, of alweer, niks.

Moet ik het Premvertellen of niet? Als ik het niet vertel, kan ik wel – zonder discussie – zwanger worden. Prem lijkt er tenslotte niet om te zitten springen. En anders was ik nu ook zwanger geweest, rechtvaardig ik mijn hersenspinsels. Dus wat is het verschil?
Ik walg van mezelf dat ik – eerder Manuela veroordelend – nu zelf een snood plan zit te smeden om te krijgen wat ik wil. Ten koste van Prem. Ik ga het vertellen. Alleen nog even een goed moment afwachten.

“Het was heerlijk” antwoord ik Prem als hij vraagt hoe het was. “Ik wilde 5 kilo afvallen. Nu moet ik er nog 6”. Prem lacht. Hij vertelde me eerder dat hij per se altijd onder de 60kg wilde wegen. Met zo’n discipline is dat ook niet zo moeilijk. Dat had ik vroeger ook. Maar nu even niet. “Mag ik je broodje opeten” vraag ik dan ook, terwijl ik hem al mijn handen heb. Wie kan dat nu laten liggen? Het zou zonde zijn als het de prullenbak in verdwijnt denk ik, terwijl ik er een dikke laag roomboter op smeer.

Als we even later naar huis rijden, klinken alleen de klanken van de lichte jazz van de radio. Prem geniet zichtbaar na van de heerlijke avond. En ik kan geen pap meer zeggen.

Ik krijg nog altijd een brok in mijn keel als ik de voordeur open. Ik mis Pop die naar de deur komt rennen. Ik mis haar energie. Hoewel Pop maar een klein hondje was, nam ze een grote plek in binnen het huis. Het is kaal en stil. Nadat ik de laatste dingen in mijn koffer heb gestopt voor morgen, kruip ik dicht tegen Prem aan. Prem slaapt al. Of hij doet alsof hij slaapt. Het maakt niet uit; ik moet morgen toch vroeg op. Niet veel later val ik ook in slaap.

Totdat ik midden in de nacht wakker word. Als ik mijn ogen open, zie ik een fel licht schijnen. “Jemig, hoe laat is het” vraag ik quasi-geïrriteerd, als ik me om heb gedraaid en Prem rechtop zie zitten, kijkend op zijn telefoon. Ik heb geen idee hoe lang hij al zo zit.
-“Ik moet weg. Baukje is schijnbaar net klaar met werken en vraagt in de groepsapp of ik haar kom halen”. De groepsapp van Manuela, Baukje, Manfred en Prem. De groepsapp die door alle Tikkies en dergelijke verzoeken eerder wordt misbruikt dan gebruikt om te communiceren.
“Dat kan niet. Klaar. Je hebt 6 glazen wijn op. Jij gaat niet rijden. En zeker niet het hele stuk naar Amsterdam. Lekker leuk ook, trouwens, voor mij”.
-“Ik kom weer terug. Ik haal haar op, zet haar thuis af. En kom weer terug”.
“Nee. Je doet het niet. Je gaat zo niet rijden.” Ik zucht. “Anders rij ik wel. Dan zijn we tenminste nog samen. En ik kan gewoon nog rijden”.
-“Nee, nee, dat kan echt niet. Je snapt het niet”. Prem mompelt in zichzelf, maar ik hoor hem duidelijk zeggen dat hij haar liever zelf haalt dan dat zijn ex haar haalt “want anders heeft hij het weer gedaan”. De echte reden voor het gekronkel is dat Prem niet durft te zeggen dat hij bij mij is. En plezier heeft. Omdat dat discussies op gaat leveren. Dat weten we beide, maar het feit hangt onmiskenbaar in de lucht.
“Als ik haar moet halen, doe ik het met liefde. Jij houdt van ze, dus ik hou automatisch ook van je kinderen, oké?” zeg ik, terwijl ik me weer omdraai. En dat meen ik. Zijn geluk is mijn geluk. En dat is liefde.

Nog geen vijf minuten later voel ik Prem’s handen op mijn lichaam.
-“Manuela gaat haar ophalen. Nu we toch beide wakker zijn, kunnen we het er maar beter van nemen” fluistert Prem in mijn oren, terwijl zijn handen gretig mijn lichaam verkennen.

F*ck denk ik, nu heb ik het nog niet verteld. En ik zie hem het hele weekend niet. Maandag vertel ik het hem.

Ach, zo’n vaart zal het niet lopen. En anders had het gewoon zo moeten zijn. Soms moet je het geluk een handje helpen.

to be continued

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 24-09-20 14:14, in het totaal 4 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-09-20 13:55

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 24-09-20 13:55

Eerste alinea paar spelfouten.
(oa geleden gelachen, me tegoed doen, geneugten)

Ik mis de overgang. ergens is ze aan het twijfelen wel niet spiraal weg laten halen.
En dan ineens in het laatste stuk lijkt het als aslof die al weg is?
Maar dat is toch nog dezelfde avond als het uiteten?
Maar dan is die beslissing dus al wel gevallen, spiraal weghalen?

Misschien die puntjes nog even corrigeren, het is een wat chaotisch en slecht te volgen stuk nu, met inhoudelijk voor het verhaal wel een paar heel belangrijke zaken.

Inhoudelijk zal ik maar niet zeggen wat ik van dit soort gedrag vind. Daar wordt het niet vriendelijker van hier zeg maar....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-09-20 14:00

Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-20 14:00

Okay, ze kijkt terug :-)

. De twijfel is over het wel-of-niet vertellen. Net zoals Manuela niet verteld had met de pil gestopt te zijn.

Haha, het is een verhaal he, dus no stress :-)

.

**Geplaatst**: 24-09-20 16:06

Geplaatst: 24-09-20 16:06

Jeee gurl wat een geworstel met je feelings... Ik kan het verhaal overigens wel goed volgen. Ik snap ook de wanhoop, die heb ik ook gehad. Alleen dan niet met een kinderwens.

Spoiler:
Het is niet helemaal allemaal een verhaal toch?

**Geplaatst**: 24-09-20 16:33

Geplaatst: 24-09-20 16:33

Wat betreft de overgangen van je op één na vorige stuk, in het begin staat dat ze de volgende dag terugvliegen, je had boven het gedeelte dat ze weer in NL was dus ook de nieuwe datum kunnen zetten. Probleem opgelost.

Verder vraag ik me af of Nina wat vindt van de manier waarop Prem met zijn kinderen omgaat en of ze dat ook nog meeneemt in haar beslissing om van hem zwanger te worden, of denkt ze dat dat met haar anders is/wordt / denkt ze er überhaupt niet over na omdat ze gewoon een kind wil?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-09-20 16:41

Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-20 16:41

Wanhoop is wel een erg mooi en passend woord, Anna. Dankjewel.

silverdapple: goede tip, thanks! En ook leuk wat je schrijft, kan ik meenemen. Het komt in de "halve finale" wel extra aan bod. Maar misschien pik ik het al eerder mee.

Ik hoorde gisteren trouwens Tygo Gernandt op de radio en ze vroegen hem: "heb je wel eens momenten dat je slechte gedachten hebt. Dat, mocht er iemand voor je auto staan, je hard door zou rijden?". En hij zei zonder twijfelen. "Geen gedachten. Maar als de nieuwe vriendin van mijn vader voor mijn auto staat, geef ik gas. En dat weet ze". Ik weet die achtergrond helemaal niet, maar het geeft wel heel duidelijk de complexiteit aan. Iets wat eigenlijk verder weinig besproken wordt.

Voor de rest hoop ik wel dat mensen toch ook blijven lezen om te lezen. En niet alleen als schooljuf met een rode pen om alles maar te corrigeren. Laat je meenemen. De meeste dingen zijn geen toeval.

Verder ben ik echt helemaal onder de indruk van een PB'tje van ik vanmorgen (en vanmiddag in reactie) kreeg: ik kan er niet teveel over zeggen, maar WOW. Bizar. Als ik over de shock heen ben, reageer ik even terug. Maar het is bizar wat je schreef, haha. Treffend :-)

.