huilen deed ik niet...
Het was tè veel,
te veel verdriet
Het werd al donker buiten,
en de laatste minuten kwamen.
Ik wou niet bij je weg...
want morgen waren wij niet meer samen.
Ik stond op,
en gaf je een zoen.
En bedacht me...
dat ik dat morgen niet meer kon doen.
Ik dacht toen aan vroeger...
ik kwam iedere dag naar je toe met een lach,
en bedacht me...
dat dat enkel een herinnering blijven mag.
Nu kan ik huilen...
net kon ik dat niet.
Nu kan ik huilen...
Om mijn grote verdriet.
Dit gedicht heb ik geschreven voor mijn lease pony Saloucka...
Die nu verkocht is
...Je moet niet zo tegen mij praten...
dat ik het nu maar eens los moet laten.
Dat jij weg bent betekend toch niet...
Dat het ook weg is wat ik voor je heb...
Dat verdriet?
Deze ook



.