Bokt.nl

Citaat:

Ik liet me achterover op bed zakken. Wat moest ik hier nou weer mee?
Ik zuchtte diep. Ik wist even niets meer uit te brengen..
Eva liet zich ook achterover vallen.
Daar lagen we dan. Beide na te denken over iets waar we geen antwoord op wisten.

“Heb je dit soort dingen vaker gedroomd eef?” Ik hoopte zo dat ze ja zou zeggen. Zeg ja, zeg ja..Ik lag bijna te bidden dat ze ja zou zeggen.
“Nope Sam..Ik weet ook niet wat ik hiermee moet..”
Ik zuchtte weer. Waarom ik? Ik was verdomme pas 15. En nu moest ik gaan nadenken over voorspellende dromen. Belachelijk.

Was ik maar lekker irritant geweest die laatste dag. Zodat ik na moest blijven. Dat ik niet op buitenrit was geweest. Had ik maar goed zitten kloten. Maar nee, ik had me gedeisd gehouden om lekker snel te kunnen gaan rijden.
Was ik Eva maar niet tegen gekomen. Dan was dit nooit gebeurd. Had ik maar les gehad. Was ik maar gaan trainen..
Wel lekker makkelijk, achteraf denken.
Als je dat nou ook kon van te voren. In de toekomst kijken. Jammer genoeg kon dat nou eenmaal niet..En dat zou waarschijnlijk wel zo blijven.

“Ik moet hier even over nadenken Eef. Ik weet het allemaal even niet meer..”
“Snap ik Sam..Ik ga wel naar huis..Als ik een of andere geniale ingeving krijg bel ik je wel” En ze gaf me een knipoog.
Ik lachte. Als een boer met kiespijn, maar toch.
Ik zwaaide Eva uit toen ze de straat uitfietste, en ik liep naar de woonkamer.
Mijn moeder zat voor de tv, naar een of andere stomme documentaire te kijken.
Ik pakte een kop thee, en hinkte naar de kamer. Ik ging naast mijn moeder zitten en keek mee naar de documentaire.

Wat een stom gezeik zeg. Ik kon me echt niet voorstellen dat er nu iemand trots naar zijn “meesterwerk” zat te kijken. Ik zonk in gedachte. Stom dat ik me om zoiets druk kon maken terwijl mijn pony in een kliniek lag.. Ik maakte me druk om mijn kleren, om mijn haar, om mijn gedrag, om alles eigenlijk. Terwijl dat alles niet belangrijk genoeg was om er veel energie in te steken.
Ik zuchtte een keer. Mijn moeder leek serieus geïnteresseerd te kijken. Onmogelijk..
Ik bleef kijken, en zakte weg, in een diepe slaap.

De vogels floten. De zon scheen. Ik werd wakker van de warme stralen op mijn wangen.
Ik probeerde voorzichtig een oog open te doen maar dat mislukte direct door het felle zonlicht.
Ik ging overeind zitten en greep naar mijn krukken.
Ik hinkte naar de trap, en hoorde dat mijn moeder aan de telefoon zat.
“Ja Pim ik snap het..Ja nee is allemaal goed, we komen hem straks halen!”

Ik schoof nieuwsgierig aan. Ik keek mijn moeder vragend aan, maar volgens mij snapte ze het niet. Lichtelijk geïrriteerd vroeg ik wat Pim te melden had.
“Ze hebben Nero gisteravond weer geopereerd, en hij ligt nu lekker in zijn stal! Pim denkt dat het beter is om hem gelijk terug naar ons te brengen, zodat hij in een vertrouwde omgeving is.” Mijn gezicht klaarde op. Yes! Eindelijk goed nieuws!
“We kunnen hem rond een uur of 4 op komen halen. Ik zal Peer bellen om te vragen of hij een stal wil klaar maken. Wat denk jij, zullen we Rakker erbij zetten? Zodat Nero een beetje gezelschap heeft?” Ik knikte overtuigend ja.

Ik was zó blij! Eindelijk weer eens iets positiefs! Een lichtpuntje. Een bevestiging van dat het goed zou komen!

Toen zakte de moed in mijn schoenen. Ik moest denken aan Eva’s droom. Als Nero thuis zou komen..Zou haar droom dan uitkomen? Had ze iets over Rakker gezegd? Volgens mij niet. Als Rakker erbij zou komen zou de droom misschien niet uitkomen!
Misschien bleef Nero wel rustig als Rakker erbij was.

Ik zat in de keuken. Te wachten tot het 4 uur was. T schoot niet op. Mijn moeder was op stal de trailer ophalen, en Rakker alvast in de stal zetten.
10 voor 4. De wijzers kropen steeds langzamer voorbij. Het leek wel alsof ze dit expres deden. De telefoon ging. Ik hupte er naartoe.
“Met Sam..”
“Hee Sam, met mij.” Het was Eva.
“Ik hoorde dat jullie Nero dadelijk gaan ophalen?”
“Jup, that’s right. Hij is gisteren geopereerd, en we gaan hem zo ophalen.”
“Fijn voor je Sam! Weer eens goed nieuws!”
Ik praatte nog even met Eva door tot ik getoeter hoorde. Ik keek op de klok, en zag dat het inmiddels 4 uur was.
Met een vlugge doei hing ik op, pakte ik mijn spullen en hinkelde ik naar de auto.

We reden naar de kliniek, en de spanning was helemaal verdwenen.
De radio stond hard aan, en mijn moeder en ik blèrde hard mee. Ik was enorm blij dat ik weer opgelucht adem kon halen.
Dat ik me weer zorgen kon gaan maken of mijn haar wel goed zat, en of ik wel de juiste kleren aanhad. Dat ik weer kon hopen voor de toekomst.

We kwamen aan bij de kliniek, en we liepen samen naar de kantine. We zagen Pim achter zijn laptop zitten en liepen naar hem toe.
Hij had ons niet opgemerkt schijnbaar, want toen mijn moeder zijn naam riep schrok hij op.
“Hey dames, ready to go?” Hij glimlachte. Eigenlijk was Pim best wel een knappe jongen. Een beetje oud voor me, maar goed, niet de lelijkste.
Met zijn drieën liepen we richting Nero zijn stal. Hij lag rustig in zijn stal, mijn zijn neus in een emmer slobber.
Ik floot naar hem, en hij keek verrast op.

Pim legde ons uit wat de bedoeling was. Nero moest rustig overeind komen, zodat hij niet teveel druk zou zetten op zijn been. Mijn moeder deed hem zijn halster om, en ik ging buiten de stal staan, om hem te roepen. Pim stond bij zijn achterhand om hem mee omhoog te helpen. “Roep hem maar Sam!” riep Pim. Ik floot en Nero spitste zijn oortjes.
“Neeeeroooooo..Ventje, kom dan! Neeerrooooo!!” Nero kwam overeind, en mijn moeder trok aan zijn halster. Tegelijkertijd duwde Pim tegen zijn achterhand.
Moeizaam kwam Nero overeind. Hij wilde wel, maar het kostte hem heel erg veel moeite.
“Kom maar kerel, kom maar!” Weer floot ik. En toen lukte het hem. Hij stond op, zonder zijn in gegipste been te belasten. Mijn moeder liep een stukje vooruit en gaf een rukje aan het touw. Nero hinkte mee. Hij liep op zich best goed. Stukje bij beetje kwamen we dichter bij de trailer. Ik hinkte alvast vooruit om de laadklep te openen en de stang weg te halen.
We hadden extra rubber matten op de laadklep gelegd, zodat hij in geen geval uit zou glijden.
Nero was aangekomen bij de trailer. Ik liep de trailer in, en riep hem nogmaals. Weer spitste hij zijn oren, en het leek alsof hij diep zuchtte. Hij zou ook wel gedacht hebben, bekijk het maar. Maar toch liep hij de trailer op.
Mijn moeder plaatste de stang achter zijn kont, en sloot de laadklep. Ik aaide Nero over zijn hoofdje, en ging er via het deurtje uit.

Ik keek nog een keer naar Nero en sloot toen het deurtje. Met een gerust gevoel stapte ik de auto in, en we reden rustig weg..

Na ongeveer een half uur kwamen we op stal aan. Eva, haar moeder en Peer stonden ons op te wachten. Ik giechelde. Wat lief van ze. Ik werd warm van binnen, het zag er allemaal steeds wat beter uit.
We parkeerde de auto en laadde Nero uit.
Hij stond op zijn gemakje te wachten, wat was het toch een schatje.
Mijn moeder begeleidde hem en weer liep hij “zuchtend” de trailer uit. Wat zal hij blij zijn als ‘ie eindelijk in zijn stalletje staat dacht ik.
Ik zag dat Rakker nog in de wei stond. “Ik pak Rakker wel mam..” en ik liep naar de wei.
Rakker kwam naar me toe gedraafd en ik kon hem moeiteloos pakken. Ik klikte het halstertouw vast en aaide hem over z’n koppie.
Hij keek me lief aan en weer kreeg ik het warm van binnen. Wat had ik toch mazzel met 2 van zulke geweldige paarden.
Al kon ik bijna niks meer met Rakker doen, ik moest er niet aan denken om hem kwijt te raken. Misschien was het leuk om een verzorgstertje voor hem te zoeken.
Dan raakte hij zijn energie een beetje kwijt, en deed hij nog wat anders dan spelen en eten.
Ik schrok op uit mijn gedachten. Ik hoorde een zware plof. Ik schrok me kapot, en hoopte dat het niet was wat het absoluut moest zijn. Nero.
Ik draaide me om, en zag dat Nero op zijn zij op de oplaadklep lag. Mijn adem stokte. Mijn gedachte stopte. Pim en mijn moeder stonden geschrokken te kijken, en probeerde hem weer te helpen met opstaan. Mijn moeder stond te trekken aan het touw en Pim probeerde hem gedeeltelijk om te rollen.
Maar Nero bleef liggen. Nero stond niet op.