Bokt.nl

Citaat:

Na even over en weer te hebben gekeken besloot hij ons te helpen. Ray werd helemaal enthousiast en al snel snapte ik waarom. Ongelofelijk, wat was Rob goed. Ik had wel enig idee wat het ding was dat hij deed. Ik dacht niet meer aan de tijd. Toen ik de klok hoorde slaan schrok ik op, snel keek ik op mijn horloge. Gelukkig, pas 4 uur. Ik besloot afscheid te nemen, en het te vertellen aan hen. Ik begon met vertellen en ze schrokken zich rot. Ray begon te huilen: “Ik wil je niet kwijt. Ik ben mijn moeder kwijt, mijn vrienden en straks ook jou. Ik kan dat niet aan!” Ik trooste hem en zei hem sterk te zijn, ik zou immers ook sterk zijn en me verzetten. Ook zou ik proberen vrij te komen, en ik beloofde hem dan te mailen. Of ik kon langskomen wist ik niet, dat zou afhangen wat mijn meesters zouden aanraden. Hij keek een beetje vreemd maar Rob zei dat hij het wel een beetje zou uitleggen. Ik keek hem dankbaar aan en vertrok, met een angstig voorgevoel. Zouden ze zich wel aan de afspraak houden? Zou het wel goed gaan?

Citaat:

ANGSTIGE VOORGEVOELENS
Mijn voorgevoelens werden steeds erger en ik liep harder om er sneller te zijn. Voor mijn gevoel zou het onderweg gebeuren, als ik nou maar de bosrand bereikte dan zou ik de geheime ingang ook wel bereiken. Ik bereikte de bosrand en ontspande, de wolven had ik naar huis gestuurd, die wisten wat er aan de hand was en dat ik geen keus had. Opeens hoorde ik iets in de bosjes, ik zag een man en probeerde weg te rennen. Hij haalde me onderuit en bond me een doek voor. Ik stopte met ademhalen want dit klopte niet, het ging te ruw. Zo zou een lid van “The Masked” het nooit doen, noch iemand van hun vrienden. De man riep iets en er kwamen andere mannen tevoorschijn. Ze sleurde me weg maar ik probeerde me te verzetten, daardoor kwam ik snel in ademnood en besloot toch te ademen. Ze zouden me anders toch niet wegsleuren, maar wachten tot ik bewusteloos was? De doek was inderdaad alleen om het geluid te smoren en ik verzette me nog meer, toch kregen ze me de wagen in waar ze me een injectie gaven, daar zat duidelijk wel verdovend middel in. Hoe hard ik me ook verzette, langzaamaan zakte ik toch weg. De laatste woorden waren als verzet maar niet afgemaakt: “Non, eo…” (Nee, ik…).

Citaat:

ALWEER ERGENS ANDERS
Wanneer ik wakker word ben ik in een kleine ruimte, het is donker. Ik besluit ook nog maar wat te gaan slapen, want ik hoor rustige ademhaling, van verschillende kanten. Het lijkt wel een slaapzaal. Na een tijdje word ik weer wakker. Het is nog steeds muisstil maar nu staat het licht aan. Opeens hoor ik wat gesnauw en ik kijk om me heen, alle kinderen of me heen staan op. Dit is vaag, wat is hier aan de hand? Ik bedenk te laat dat ik ook moet opstaan en één van de mannen trekt me aan mijn arm omhoog. Ik verzette me en direct kreeg ik een klap in mijn gezicht. Ik sloeg hem terug, want laat dat nou niet de manier zijn waarop ik behandeld wil worden. De man sleurde mij mee en door de gezichten van de andere kinderen begreep ik dat er een erge straf op mij stond te wachten. Ik bleef me verzette maar het maakte niets uit. Ik werd naar een kleine kamer gebracht waar een andere man net kwam aanlopen. Ze dwongen me op de grond te gaan liggen, op mijn buik. Na een kleine worsteling lag ik dan toch op mijn buik. De andere man ging op de enige stoel in deze kamer zitten en lette goed op mij. Toen ik probeerde op te staan dwong hij me direct weer plat op de grond. Ik snapte het niet, wat was deze plaats? Niet “The Place”, maar wel iets dat net zo erg was.

Citaat:

Nee, gelukkig hadden ze het deze keer niet door. Ik mocht naar het toilet en daarna mijn 3 minuten koude douche. Ook kreeg ik kleding mee, ik moest in schooluniform. Ze brachten me naar een klaslokaal en ik ging aan een tafeltje zitten, bijna wilde ik iets tegen het meisje naast mij zeggen totdat ik bedacht wat die man had gezegd, niet vechten, proberen te ontsnappen of praten… oliebol dacht ik bij mezelf, morgen maar op tijd wakker worden dan kan ik me nog even opdrukken. Ik heb de hele ochtend hard gewerkt en had best trek in de lunch. Maar dat was een vergissing, er was geen lunch. We kregen 5 minuten kletspauze waarna we weer stil moesten zijn en aan het werk moesten. Om 4 uur stopte we met werken en gingen we naar buiten, allemaal in een rij achter elkaar. Toen zag ik waar ik en die andere kinderen in beland waren, net als wat the place is… De hel!

Citaat:

Buiten waren er grote hekken om het gebouw en we gingen sporten. En ook kregen we krachtstraining. Niks 10 keer opdrukken, honderd keer! En ook honderd sit-ups, en nog veel meer van die dingen. We hebben 2 uur lang achter elkaar gesport, daarna gingen we eten. Gelukkig kregen we wel redelijk te eten, in hoeveelheid dan. Het smaakte ontzettend ranzig, maar niemand zei er iets over, niemand durfde er iets over te zeggen. Ik ook niet.

Na het eten gingen we douchen, weer 3 minuten koude douche. Ik waste me snel en toen was de tijd alweer om. Ik ging in me pyjama weer in de rij staan, weer keurig achter elkaar. Om onze tanden te poetsen. Ik had nog geen borstel en tandpasta maar die kreeg ik. Me tanden 3 minuten gepoetst en daarna weer terug gegeven, net als iedereen. Ik kon het gewoon nog steeds niet geloven, het werd steeds vreemder! Na het tanden poetsen gingen we met zijn allen naar de slaapzaal, we lagen om acht uur, en direct als een blok te slapen. Iedereen, behalve ik. Ik dacht na over wat me de laatste 48 uur overkomen was. Maar na enkele minuten viel ik ook in slaap, en droomde ik over mijn ouders, die nu ontzettend ongerust zouden zijn, over Rob en Ray, die het verschrikkelijk voor me zouden vinden, en over Linda en Jarod, die ik niet kon helpen.