Geplaatst 
Oké; het volgende stukje is echt heel erg vreemd en (als het goed is) voor jullie herkenbaar
Na dit stukje ga ik zeg maar verder; dus niet meer schuin typen.
Het schuine was een soort van uitleg, over hoe het allemaal is gekomen en wat ze haar vriendje niet kan uit leggen. Na dit stukje ga je meer lezen over 'hoe ze het hem wil gaan vertellen', 'hoe het met Frank en haar afloopt', 'met Dinja en haar' en dat soort dingen.
(ik hoop dat jullie het begrijpen? Zo nee; PB maar)
-----------------------------------------------------------------
Ze fietste de laan in, ze zag dat de ouders van Jarno er waren en later zag ze ook Jarno’s fiets staan. Fijn, dacht ze, hij is er. Snel stapte ze van haar fiets af, deed hem op slot en liep naar de deur, die werd meteen opengedaan. “Wat een verrassing, lieverd, ik wist niet dat je kwam.” Jarno’s ogen straalden en Nicole voelde een opluchting; alles leek in eens zo veel zinvoller. “Hoi lieverd.”
Samen gingen ze de woonkamer in en ze praatte even met Jarno’s ouders. Daarna gingen ze samen naar Jarno’s kamer.
“Je hebt aardige ouders,”zei ze. “Inderdaad. Ik kan wel goed met ze overweg en ze zijn ook niet streng.” “Vind je het erg om enig kind te zijn hier?”vroeg ze voorzichtig, ze wist nog niet zeker of ze Jarno het wilde vertellen. “Nee, ja. Af en toe. Eerder wel, als ik dan niet mocht spelen met vriendjes van me, verveelde ik me altijd thuis. Dan wilde ik graag een broertje of zusje, waarmee ik kon spelen,”antwoordde Jarno, “waarom die vraag eigenlijk?” “Ik weet niet hoe ik het je moet zeggen lieverd, ik wil het je heel graag zeggen, alleen ik weet niet hoe,”zei ze en ze wendde haar gezicht af van het zijne. “Probeer het, al klinkt het raar en is het niet precies wat je bedoel, probeer het, voor mij?” Ze zuchtte: “En als dat nou wat langer duurt?” “Ik heb de tijd lieverd, ik wacht net zolang totdat jij er klaar voor bent het mij te vertellen. Tot dan wacht ik rustig af.” Ze glimlachte. Wat had ze toch een geluk met hem, bedacht ze zich. Langzaam ging ze op haar zij liggen en kroop ze tegen hem aan, terwijl ze zijn hand zocht. Meteen sloeg hij zijn arm om haar heen en gaf haar een kus op haar hoofd. “Dank je wel, dat je zoveel geduld voor me hebt.” “Als ik dat niet had, was ik het niet waard jouw vriendje te zijn,”antwoordde hij.
Zo bleven ze even liggen, tegen elkaar aan. Het voelde vertrouwd, veilig. Niemand kon haar nu wat doen, want hij was er om haar te beschermen. Ze voelde dat de zorgen van de afgelopen weken van haar af gleden. Ze sloot haar ogen, ze had rust nodig om bij te komen, om alles op een rijtje te zetten, maar eerst moest ze rusten.
misschien gebeurt er nog iets spannends 
* 
] 
