Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-22 12:55

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-22 12:55

Super reacties!
Het is echt een BIZARRE relatie haha, met HEEL veel hoogtepunten, maar evenzoveel dieptepunten. Het enige is dat ik er wel een heel bijzonder verhaal over kan schrijven hahah... Daar valt Prem zelfs bij in het niet hahahah... Inspiratie genoeg. Zal ook wel aan mij liggen

al moet ik zeggen dat relatievaardigheden me pre-Prem altijd goed afgingen. Misschien ben ik het wel echt verleerd, te lang vrijgezel, ik weet het niet.

Rocamor schreef:
Ik weet niet welke kledingstijl je nu hebt, maar moet eerlijk zeggen dat die in je profiel mij niet zo kan bekoren. Maar ik zou wel het figuur willen hebben om dit soort kleding te kunnen dragen, zoals jij hebt op die foto's (zou bij mij als een vlag op een modderschuit zijn ). Dus hoezo sportschool? Dan mag ik wel gelijk een triple liposuctie laten doen...

Ja maar,
hij wist toch precies wat voor kledingstijl ik heb/ had? Ik hem hem zelfs op Tinder ontmoet, daarop stonden ongeveer soortgelijke foto's als in mijn profiel. Op de eerste date droeg ik een Versace jumpsuit (ja, zou ik nu misschien niet meer doen), maar als het voor hem 'kledingstijl' een go/ no go punt had geweest, had hij dan toch gelijk zijn nikes (vindt hij trouwens ook vreselijk) aan moeten doen en weg van me moeten rennen? Dat snap ik dus niet.

Rocamor schreef:
De beste manier van wraak? Jezelf zijn en laten zien dat je tevreden bent met je eigen leven. Met of zonder hem. Hij is maar de kers op de slagroom op de taart. Zonder die kers smaakt die taart met slagroom nog steeds lekker...

Doe ik ook :-)

heb juist te lang niet gedaan wat ik leuk vind (zoals schrijven - ik KON het gewoon niet. Geen inspiratie en opeens faalangst). Nu ik dat allemaal weer oppak, merk ik dat hij er moeite mee heeft.

Ik moet er goed over nadenken. Eigenlijk ben ik er echt nog niet klaar voor om hem te laten gaan maar ik weet wel dat we echt terug moeten naar de tekentafel en we beide in moeten leveren op normen/ waarden/ principes om iets te creeeren wat een basis kan vormen voor een tweede fase.

Maargoed!
Ga nu nieuw stuk plaatsen. Ik moet zeggen dat ik me wel een stuk rustiger voel nu we weer contact hebben. Maar het idee dat hij me zomaar een maand kan ghosten, dat dat blijkbaar in hem zit... brr...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-03-22 13:23

Geplaatst door de TopicStarter : 20-03-22 13:23

Misschien niet mijn beste stuk haha,
maar ben nog steeds aan het inkomen

.
Maar ik plaats het gewoon anders ben ik bang dat ik nooit meer verder ga haha dus hierbij aardbei.

De volgende ochtend

De herinneringen aan hoe dit gisteravond allemaal eindigde, malen in mijn hoofd. Ik geloof niet dat ik ooit nog in slaap zal vallen.
Er zijn zoveel dingen die ik nu kan doen, zoveel opties. En wat doe ik? Ik pak mijn telefoon en app mijn ex.

“Ik heb zin in je” app ik hem. Ik heb op dit moment eigenlijk in niets of – vooral – niemand zin. Maar ik weet wel hoe ik de aandacht moet trekken van de enige persoon met wie ik ooit nog mijn geslacht wil delen. Prem reageert gelijk.
Natuurlijk. Misschien was het ook wel echt het enige waar het bij hem om draaide. Hadden mijn vriendinnen toch gelijk.
“Hoe gaat het met jouw Amerikaanse vriendje? Jouw plan B, C en D?”. Oh. Dat kan natuurlijk ook. Prem lijkt mijn lust niet te delen.
“Heb ik dat nodig, dan?” vraag ik, geïrriteerd.
“Nee. But it’s your decision...” Het klinkt niet alsof hij erom staat te springen. Lekker dan.
“Begin je weer?”. Kribbig.
“Rustig Nien, take it easy. Laat het van je afglijden”
“Ja, dat kun jij zelf ook altijd zo goed”. Prem kan veel, maar dingen van zich af laten glijden behoort niet tot zijn vaardigheden. Dat heb ik de afgelopen anderhalf jaar zelf mogen ondervinden. Zeker als het zijn kroost betreft.
Het is verbazingwekkend hoe snel Prem mijn stemming kan pijlen, net als nu. “Sorry. Stress hier. Corona. Sorry”.

Corona lijkt hier ver weg. President Trump was onverbiddelijk - ‘Alles is onder controle’. In de Verenigde Staten hoeven we ons geen zorgen te maken om het Chinese virus. ‘Wij zijn hier toch ook veel nuchterder dan die gestreste Nederlanders’ beaamde Dev eerder al. Ik snap die paniek in mijn thuisland ook niet zo goed, eerlijk gezegd. Waarom zetten ze niet gewoon alle mensen die beetje slim zijn bij elkaar in een hok? En laten we ze er pas uit als ze een medicijn ontwikkeld hebben? Er is echt wil iemand van de 8 miljard mensen die op wereld rondwandelen die een oplossing heeft? Hoe moeilijk kan het zijn? Zet de Einsteins, Tesla’s en Edisons bij elkaar en er rolt vast wel wat nuttigs uit. Dat niemand daar nog aan gedacht heeft.

Prem gaat verder. “Man is ook ziek, wordt niet beter. Af en toe denk ik dat hij Corona heeft - geen grap. Maar ik durf niet te testen. Ik voel me nog goed en kan het me niet permitteren om vrij te nemen”. Prem voelt zich wel vaker onmisbaar. In zijn werk dan, met mij had hij er niet zo veel last van. De dokters van nu. Misschien steken ze wel het hele ziekenhuis aan, een hele kolonie, maar nee, we gaan ons niet laten testen. Want stel je voor.

Prem is nog niet klaar over Corona. “We hebben zojuist een nep-Corona patiënt naar de SEH gestuurd - niemand wist het. Training”. Ik stel voor dat ik dat ook wel eens kan spelen. Mijn drama Queen talenten exposeren. En zonder make up zie ik er toch ziek uit. Prem vindt het niet grappig.
“Jezus Nina, dit is serieus! De patiënt werd zonder maskers opvangen. Negen mensen geïnfecteerd (op papier). Dit loopt helemaal uit de hand”. Eergister stuurde hij me nog een foto dat hij een Corona-biertje aan het drinken was. ‘Ze overdrijven gigantisch met Corona. Het is rampzalig’ schreef hij er toen nog bij.

“Je komt over een paar dagen terug, toch? Wie komt je halen van Schiphol? Anders ga ik mijn poli patiënten verplaatsen en kom ik je halen".
“Haha niemand" antwoord ik naar waarheid. "Maar dat hoeft niet joh”. Op dit moment zou ik misschien niets liever willen. Maar straks hebben hij en Manfred echt Corona en gaat mijn vader eraan dood door mij.
“Ik doe het graag, Nien”.
“Lief”.
Ik had eerlijk gezegd niet gedacht Prem nog te zien. In levende lijve dan; ik check zijn Facebook, waarop hij – pijnlijk – vooral met trots veel foto’s van Bente deelt, nog heel regelmatig. Of eigenlijk gewoon veel te vaak. Maar de nieuwsgierigheid wint het van het verstand, wat de laatste tijd toch ver te zoeken is.

Uiteindelijk val ik blijkbaar in een ondiepe, onrustige slaap want ik schrik opeens wakker als Dev aan mijn kant van het bed naast me komt liggen.
"Ga weg!" mor ik vol ongenoegen terwijl ik hem met veel kracht wegduw. Ik ben nog altijd ontzet over wat er is gebeurd. Pruttelend loopt hij naar zijn eigen kant en ik besluit nog even te blijven liggen. Met mijn rug naar hem toe. Maar het duurt niet lang. Want weet je wat? Ik wil niet eens meer naast hem liggen. Ik ben klaar hier. Zelfverzekerd (en een beetje boos) zwiep ik de dekens van me af en stap ik uit bed. En ik weet precies wat ik ga doen.

“Wat ben je aan het doen?” vraagt Dev even later, terwijl ik al mijn kleding in mijn koffer aan het proppen ben. Blijkbaar is hij al helemaal klaar; hij draagt een paarse Ralph Lauren-polo en een spijkerbroek met gaten. Normaal zou ik zeggen dat hij er goed uitziet. ‘Val dood’ zou ik nu eerder zeggen – maar die woorden hoef ik niet eens uit te spreken. Mijn gezicht spreekt boekdelen. Blijkbaar vervalt bij mij ook wel eens de vormelijkheid als mijn grenzen worden overschreden. Dev lijkt het door mij op hem afgeroepen onheilspellende naderende noodlot te negeren.
Dev, zelfverzekerd: “we gaan vanmiddag een drankje doen bij Andaz”. Ik voel mijn irritatiegrafiek in een rechte lijn steil omhoog schieten - ik heb de afgelopen dagen meerdere keren voorgesteld om een drankje te doen in het moderne designhotel in het hipste destrict van San Diego. Treffend dat hij daar nu opeens mee komt. Ik bijt hem toe hem dat ik erop uit ga. Ik moet namelijk toch nog souvenirs kopen voor Nienke en voor Kelly om hun oppasdiensten voor mijn beestenboel af te kopen.
“Moet ik niet mee?” vraagt hij rustig. Ik vertel hem dat ik 'lekker alleen' ga, dat ik ‘geen zin’ heb ik een herhaling van gisteravond.
“Maar ik heb speciaal vrij gehouden vandaag!”.
“Dev, ik heb er geen zin in, oké? Ik wil naar Fashion Valley en daar vind je toch niks aan”. En ik wil ook nog een icecream sandwich – bolletjes ijs tussen twee warme American cookies - goddelijk - halen als lunch. Maar dat zeg ik maar niet. Hij heeft me laatst al voorgerekend hoeveel calorieën ik daarmee verorberd heb en hoeveel rondjes ik zou moeten hardlopen om de schade ongedaan te maken. Ik nam me toen voor de lekkernij vanaf dat moment voor altijd links te laten liggen. Tot nu.
“Hoe kom je daar nu bij, dat ik er niks aan vind. Ik ga gewoon met je mee, of je wilt of niet”.

Ik weeg mijn opties af en stem toch in. Godsamme, ik heb echt geen ruggengraat. “Maar we gaan wel lopen”. Dev heeft er een hekel aan zich op deze manier voort te bewegen, maar dat kan me op dit moment een worst wezen.

Tijd heelt alle wonden, maar de zon doet dat ook. Dev zegt bijna niets en dat is wel zijn redding. Zwijgend lopen we naast elkaar en eigenlijk is het best saai als hij niks zegt. Ik verbreek de stilte en zeg dat ik bij Sephora wil kijken voor mijn dierensoigneurs - het ziet er naar uit dat ik door mijn hond een vriendschap te lijmen heb. Nienke is nog niet zo te spreken over de manieren van mijn zwarte, harige vriendje - en eigenlijk ook een beetje voor mijzelf. Als ik van een make-up winkel niet opknap, weet ik zeker dat het niet meer goedkomt. Een verontrustend vooruitzicht, maar ik moet de proef op de som nemen anders kom ik er nooit achter.
“Welcome back”, begroet de keurig opgemaakte dame van de make-uphut ons, waar we eerder deze week ook al onze intrek deden. Ik vind het knap dat al die mensen mij blijkbaar altijd herkennen – ik ben al vergeten hoe iemand eruit ziet als diegene zich omdraait. Nou ja, misschien is mijn kleurige kledingkeuze daar ook wel debet aan. Rebel rebel rebel staat er te lezen op mijn fluor groene oversizes t-shirt.

Dev is dit keer verrassend rustig en is intussen gaan zitten bij de andere mannen die hulpeloos aan het wachten zijn tot hun wederhelft eindelijk tevreden is over de producten die ze van een geraffineerder uiterlijk moeten voorzien.
“Wil je niet nog bij Guess kijken”, vraagt Dev als we ons even later naar de uitgang begeven, terwijl ik intussen zijn armen insmeer met bodylotion – een teken aan de wand dat niet alleen mijn gezicht, maar ook mijn humeur een boost heeft gekregen. Ik vertel hem dat ik me kapot geschrokken ben van mijn uitgaven. Hij heeft makkelijk praten. Hij verdient USD15,000 per maand. En heeft geen – hoewel heel lief - geldverslindend paard in de tuin staan.
“Dat valt toch allemaal wel mee” stelt hij, waarna ik hem vertel dat ik best veel betaald heb.
“Ik zei toch dat je niet hoefde te betalen, dat wilde je zelf”. Dev heeft gelijk. “Ik zeur er ook niet over Dev, het is gewoon dat ik alleen nu geen geld meer heb voor iets anders”. De discussie is gesloten. wat mij betreft, dan.

“Kom, we gaan naar de Guess” dringt hij aan, “zoek maar een mooi jurkje uit. Cadeautje van mij”. Ik kijk hem onderzoekend aan. Hij heeft niet aardig gedaan, maar ik besef op dat moment dat ik me daar ook schuldig aan heb gemaakt. “Omdat ik je ontzettend leuk en sexy vind”, fluistert hij er achteraan”. Ik twijfel of ik het wel moet doen. Of ik mijn ziel niet verkoop door constant maar cadeautjes aan te nemen van mannen die niet aardig zijn.
Ik besluit hem te bedanken.
“Je hebt geen keus; want we gaan gelijk door naar Andaz”. Er is een enforced dresscode bij Andaz. Dev knipoogt. "Het was jouw idee om daarheen te gaan".

Godsamme “Maar dan betaal ik daar alles”.
Harde lach. “Dan drink ik wel water”.
Dev doet in figuurlijke zin een stap naar voren om de tussen ons ontstane afstand te verkleinen. Maar er zit nog wel iets in de weg. En dat voelen we beide.

“Ik wil je graag snel weer terug hebben, weet je dat?” Dev heeft mijn hand vastgepakt. We zitten even later in de taxi die ons naar het Gaslamp district brengt Ik voel me in mijn nieuwe, zwarte jurk mooi, maar belachelijk overdressed en opeens 10 jaar ouder. Mijn oude kleren staan in een plastic Guesstasje tussen mijn benen. De gedachte aan wat Dev heeft gedaan – verhuizen naar een ver land en opnieuw beginnen – is mij niet vreemd. Desondanks zie ik nu dat het ook best eenzaam is. Dev ziet er goed uit, heeft een goede baan, is soms toch ook wel lief. En toch zegt hij nu eigenlijk dat hij mij, degene die zich vandaag als een feeks gedraagt, terug wil zien.

Misschien is Dev wel net als ik. In de ogen van andere mensen misschien wat hopeloos, maar diep van binnen met een grenzeloos geloof in echte liefde. Ook al moet je daar soms even voor de wereld omreizen.

Ik glimlach. Nu nog wat te knabbelen en dan komt het wel weer goed met me. Boos blijven is ook zo kansloos. Waarschijlijk zie ik hem hierna nooit meer. En dat is ook prima. Some people come into your life for a season, some for a reason. En Dev misschien wel voor geen van beide.

“Zo, wil je me nu eindelijk eens vertellen wat er aan de hand is?” Ik schrik op van zijn vraag welke de stilte verbreekt. En direct ook het tussen ons ontstane status quo aan het wankelen brengt.
“Kom op, Dev. Dat weet je best”. Ik wil het erover hebben, maar ik wil het er ook niet over hebben. Het is zo gênant dat ik er niet eens een interventie met Nienke over heb gedaan.
“Nee, dat weet ik niet. Anders zou ik het niet vragen”. Ik zucht diep en rol mijn ogen zo ver mijn achterhoofd in dat het pijn doet en ik bang ben dat ze blijven hangen.
“Het is over iets wat je zei” begin ik, nog altijd te beschaamd om het uit te spreken. Kan hij niet gewoon raden wat ik denk?
Dev kijkt peinzend. “Heb ik per ongeluk weer de naam van een ex genoemd?” fluistert hij vol schaamte.
“Jezus, nee!” roep ik uit. De naam van je ex schreeuwen! En hij heeft het blijkbaar eerder gedaan!
Hij laat mijn hand weer los en legt hem op zijn schoot. Hij kijkt naar beneden, naar zijn handen. “Ben ik niet groot genoeg geschapen?” prevelt hij.

Ik kan er niks aan doen, maar ik begin keihard te lachen, maar ik stop onmiddellijk als ik zie dat Dev in elkaar krimpt.
“Nee, nee, dat is het niet. Zeker niet”.
Wat kan mij het schelen hoe iemand geschapen is? Net of diegene daar ook maar iets aan kan doen. Ik zucht diep. Dat hij zich nu zo kwetsbaar op durft te stellen, spoort mij aan hetzelfde te doen.
“Godsamme Dev, je zei dat ik mijn schaamhaar moest scheren!”. Ik hou het altijd wel bij, maar heb me nooit bezig gehouden met hoe het ‘hoort’. Ik dacht dat alles afscheren behouden was voor de actrices in bepaalde 18+ films. Maar toen Dev het zei, of eerder vroeg, voelde ik me vies en onzeker en vooral niet geaccepteerd. Iets waar ik juist op de horizontale, intieme momenten behoefte aan heb.

“Jezus, is dat alles?” Dev is bloedserieus. “Ik wilde al bijna ingaan op e-mail waarin een penisvergroting werd aangeboden!”. Ik kan er niets aan doen, maar ik proest het uit en het duurt niet lang tot ik Dev ook hoor grinniken.

Als we arriveren, lijkt de meeste spanning verdwenen en zijn we weer Dev & Nina van 24 uur geleden. Althans, totdat we uitstappen.
“Tot ziens” begroet de chauffeur ons met een grijns in het Nederlands, en vloeiend, ook. Ik hoop nog altijd dat hij ontkennend antwoordt, maar als ik hem vraag of hij Nederlands is en hij daarop bevestigend antwoordt, kunnen we beide wel door de grond zakken.

Het is volle maan. “Kom, harig poppetje” zegt Dev, terwijl hij zijn arm door de mijne steekt en me het hotel binnen leid. Ik geef hem een por.
“Sorry, ik zal het nooit meer zeggen. Ook niet tegen jou”. Hij grijnst. “Volgens mij kunnen we beide wel een Espresso Martini gebruiken”.
“En de grootste schaal loaded nacho’s die er bestaat” vul ik aan, “mag jij toekijken hoe ik dat allemaal helemaal alleen op ga eten”. Dev steekt zijn tong uit.

Andaz is altijd iets bijzonders.
Het is precies zoals ik de hele week al had gehoopt dat het zou zijn. We krijgen een tweede kans en die is je niet altijd gegeven.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 20-03-22 14:20

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 20-03-22 14:20

Goed stuk weer.
Ik had echt zoiets van, heb ik iets gemist? Maar uiteindelijk aan het einde komt het uit.
Goed gedaan, wat iemand tijdens het lezen aan het twijfelen brengen, denken dat ze iets gemist hebben. Terug scrollen en bedenken, uh nee heb geen stuk gemist haha.

**Geplaatst**: 20-03-22 16:08

Geplaatst: 20-03-22 16:08

kiki1976 schreef:
Goed stuk weer.
Ik had echt zoiets van, heb ik iets gemist? Maar uiteindelijk aan het einde komt het uit.
Goed gedaan, wat iemand tijdens het lezen aan het twijfelen brengen, denken dat ze iets gemist hebben. Terug scrollen en bedenken, uh nee heb geen stuk gemist haha.

Ik was te lui om terug te zoeken naar wat ik gemist had haha

Goed uitgewerkt! En ook het grapje met de Nederlandse taxichauffeur

**Geplaatst**: 20-03-22 17:19

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 20-03-22 17:19

Echt een leuk stuk. Heb hardop gelachen bij bepaalde passages +:)+

**Geplaatst**: 21-03-22 17:04

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 21-03-22 17:04

Nu ik weet dat het gedeeltelijk autobiografisch is wil ik je soms wel door elkaar schudden!

Maar heel knap dat je je zo open durft te stellen door middel van zo'n verhaal. Dat maakt het extra speciaal

Ik leef me iedere keer weer heel erg in

**Geplaatst**: 21-03-22 22:00

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 21-03-22 22:00

Hahahahahaha briljant ik zie het helemaal voor me. Ik ga stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-03-22 14:46

Geplaatst door de TopicStarter : 25-03-22 14:46

Even in het algemeen (en niet eens over die 'eikel van nu' hahah): inmiddels met een agent-publisher bezig met de eerste twee delen, om eventueel uit te geven! Ik vond het wel leuk om zijn eerste bevindingen te delen omdat het wellicht herkenbaar zal zijn, haha!

Ten eerste zegt hij: "kill your darlings".
Hij vindt het VEEL te lang en vaak doublerend (vooral in het begin). Hij heeft me wel al 10 keer gezegd dat ik "echt een goede editor" moet zoeken hahahah. En dat ik wel tegen kritiek moet gaan kunnen :')

.

In het algemeen zegt hij dat hij er zo nu en dan erg om moet lachen, raakt hij zo nu en dan geirriteerd, kan hij er vaak bijna niet vanaf blijven, maar heeft hij ook momenten van "kom, kom, kom..... (langzaam/ langdradig). Het roept volgens hem een hoop emoties op en dat is (blijkbaar) in ieder geval goed.
En hij wil Prem graag een trap in de ballen geven :')

.

Hij zei letterlijk iets persoonlijks over mij van "je bent soms ook niet te volgen, maar dat blijkt ook wel uit je verhalen" :')

.

Maargoed, ik ga eerst dit afschrijven sowieso dus hier ben ik weer

.
Overigens ben ik in dit stuk ook niet compleet autobiografisch en probeer ik juist ook dingen die ik hoor of bijvoorbeeld eerder meegemaakt heb erin te verwerken. Morgan de cowboy is bijvoorbeeld mijn Franse ex-vriend :))

(heb niet overdreven, toch - foto van de boy hieronder)

Spoiler:

Hotel Del Coronado
(sorry, dagen kwijt)

“Hoe kom je binnen? Door een gat. Is er geen gat? Dan maak je er één!”.

Dit schreef Els mij vanmorgen toen ik mijn besognes met haar deelde. Volgens Els, die me naast levensveranderende inzichten ook heeft laten inzien dat er buiten de randstad blijkbaar nog een heel stuk land is, is het tijd voor een koerswijziging. En veel tijd is er niet, want we zijn bijna bij het eindpunt van deze reis. Nog maar twee dagen en dan ben ik hier weer weg.

“Wat heb ik te verliezen, Vector?” zeg ik met een stom, kinderachtig stemmetje tegen Dev’s robothond. Of althans; het lijkt niet eens op een hond, maar Dev ontfermt zich erover alsof het een levend wezen is. En ik trouwens blijkbaar inmiddels ook, want ik sta hier tegen het ding te praten alsof het mij elk moment van advies zal voorzien.

De 'Robot Companion' heeft overigens beslist PTSS opgelopen gisteravond, nadat we thuiskwamen. Ik glimlach als ik eraan terugdenk en opmerk dat het hele meubilair een stukje is verschoven als resultaat.

Vector knippert op dat moment aandoenlijk met zijn ogen. Oh-oh.

Nee, ik heb het geheel en al niet op robots, op Artificial Intelligence.

Ik heb eens gelezen dat een van de eerste robots die moest leren van ons – computer learning heet dat blijkbaar - uiteindelijk een scheldende fascist werd door wat wij, homo sapiens, de arme bot allemaal toewenste als bij ons de grens aan het geduld werd bereikt. Het vooruitzicht dat deze kwaadwillende machines de wereld overnemen maakt mij stemmig.

Vector heeft alvast chantagemateriaal verzameld gisteravond.

“Hazy shade of winter” schalt er door de huiskamer – iets waar hier overigens absoluut geen sprake van is. Het is elke dag zo’n 20-25 graden en Dev zegt dat dit het hele jaar zo is. Ik moet als ik thuis ben absoluut de mogelijkheden eens onderzoeken om ook naar San Diego te emigreren.
Luidkeels zing ik mee – en vals ook, maar dat kan me helemaal niets schelen. Net als het feit dat ik, blijkbaar net op het moment dat de reis haar hoogtepunt nadert, ik weg dreig te gaan. Het is goed zo.
Die fonkelende perfectie van de eerste date, de verrassing ervan, het ticket naar de Verenigde Staten, het geweldige weer hier, het kan gewoonweg niet eeuwig duren.

En dat hoeft natuurlijk ook niet; een goede film gaat ook niet eindeloos door.

Vooralsnog heb ik geen spijt van deze impulsieve beslissing. Ik heb lang gedacht dat het niet voor mij zou zijn weggelegd, de liefde. Ik vond mezelf nooit relatiemateriaal – hoe graag ik ook had gewild dat het anders was. Wie kon ik nou vinden die iets met mij zou willen, behalve een of andere klootzak? Ik was zo onzeker en raar, ik had zoveel angsten, dat ging nooit lukken. Ik vond mezelf er niet mooi uitzien. Ik vond mezelf niet leuk. Vroeger stond zo ongeveer iedereen ingeschreven bij een modellenbureau, iedereen zat op hockey en had een scooter.
Ik liep daarintegen het liefst in een paardrijbroek en knipte zelf mijn pony – de ene kant langer, de andere kort - en het zag er echt niet uit, ik liep voor lu*l en het kon me niks schelen.

Inmiddels is er veel veranderd, trek ik de mening van anderen misschien juist wel een beetje te veel aan en wellicht word ik met wat oefenen toch wat bekwamer in het onderhouden van relaties.

Hongerig steek ik een stuk Hersheys-chocolade in mijn mond, waarvan de smaak me direct mee terugneemt naar mijn jeugd, naar de momenten die we vroeger in de Verenigde Staten doorbrachten. Een mens kan ingewikkeld doen over de betekenis van het leven en dralen in de zoektocht naar geluk, maar als je een hap verrukkelijk eten in je mond hebt, is alles mooi. Ik moet de neiging onderdrukken te gaan hummen.
Een echt gezond ontbijt is het niet, maar Dev’s oven is net een crematorium en toen ik één keer met mijn ogen knipperde, was mijn croissant veranderd in een zwartgeblakerde variant. Ik probeerde het er nog af te schrapen, maar uiteindelijk leidde dat tot niets – behalve dan dat het hele aanrecht nu onder de zwarte stukken ligt.

“Ik wil vanmiddag even met je praten”. Het is iets wat ik eigenlijk helemaal niet wil; ik haat het zelfs, ‘met iemand praten’. Zal ik de enige zijn die dat heeft? Het betekent namelijk zelden goed nieuws.
Dan liever geen gesprek aangaan en gewoon tot in de eeuwigheid aannames blijven doen.

Maar tot nu toe heeft dat in mijn leven echt tot helemaal niets geleid, dus nadat Dev me vanmorgen een kus had gegeven voordat hij naar zijn werk vertrok, sprak ik die vreselijke woorden tegen hem, resoluut.
Ik had verwacht dat hij verbaasd zou antwoorden, zou vragen waar het over zou gaan. Maar niets van dit alles.

“Prima” antwoordde hij zelfverzekerd, “ik zal zorgen dat ik eerder klaar ben vandaag”.

“Zo grappig dat je wel fearless hierin staat, met Dev, en dat je met Prem dat niet hebt. Daar ben je steeds bang om te verliezen”.
Els sloeg de spreekwoordelijke spijker op de kop toen ik haar vertelde dat ik ‘het gesprek’ aan zou gaan. Als iemand weet dat ik eerder stik in mijn eigen frustratie dan dingen te bespreken, is Els het wel. Tot haar grote ontsteltenis, overigens, waardoor ze wellicht op een gegeven moment zichzelf met de relatie ging bemoeien.
Met Prem ben ik altijd bang voor een onaardige reactie, voor een rotopmerking waar ik niet tegenop kan. Hij kan me echt raken en pijn doen en helaas ben ik daarin een ervaringsdeskundige. Overigens zonder in de slachtofferrol te kruipen – ik zal het er zelf wel naar gemaakt hebben – maar ik zit er nu niet echt om te springen om naar mijn hoofd geslingerd te krijgen dat mijn huis vies is, hij nooit een kind met me zou willen en wat niet verder. Nee, ik dank u vriendelijk.

Maar met Dev heb ik niets te verliezen en kan ik er nu eens rustig op los experimenteren. Het ergste wat hij zou kunnen zeggen is dat hij me niet leuk zou vinden. Voor de rest had ik niks te verliezen. Behalve mijn ego, dan, maar daar kom ik vast wel weer overheen. Het zal niet de eerste keer zijn en ik vrees ook niet de laatste dat mijn eigenwaarde eens even flink ingedeukt zal worden.

Vandaag wist ik precies wat ik wilde gaan doen.
“If you want to go to a fancy place, you should really go to Coronado beach. It is full of dandy’s and posh people”, vertelde Brad – of Morgen, maar in mijn ogen blijft het gewoon Brad – toen we elkaar net hadden ontmoet en discussieerden waar we heen zouden gaan die middag – waar uiteindelijk natuurlijk helemaal niets van gekomen is.
Dat ik zou gaan, dat stond vast. Maar dat ik er uiteindelijk met Dev zou eindigen, komt ook voor mij als een verrassing.
Hij had overigens niet overdreven. Hotel del Coronado aan het gelijknamige strand kende ik al wel van plaatjes en uit diverse films – zelfs Marilyn Monroe deed het aan – maar als ik eenmaal voor het gebouw sta wat aandoet als een paleis, valt mijn mond open van verbazing. Het is in het echt nog mooier – en groter – dan ik dacht en de felblauwe lucht steekt helder af tegen het reusachtige witte gebouw met de torens en de rode daken. Een uitstekende plek om later vandaag af te spreken met mijn vriend/ gewoon een vriend/ het is ingewikkeld: Dev.

“Vertel eens een leuk verhaal” begin ik onhandig en onzeker als Dev zich rond 5 uur bij me heeft gevoegd in de Sheerwater bar, wat overigens niets lijkt op een bar, maar meer wegheeft van een schreeuwend duur sterrenrestaurant.
God, wat een stomme opening. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. ‘Ik zie wel hoe het gaat’, dacht ik nog, maar misschien had ik de aanhef wel even kunnen repeteren.
Dev begint te vertellen over zijn werk, over computers en over chips die je niet kunt eten. Blijkbaar weet hij ook niet goed wat hij aan moet met de situatie.

“Over ons, bedoel ik” val ik hem in de rede. Dev lijkt niet onder de indruk van mijn insinuatie en vertelt stoïcijns verder. Als hij nog even doorgaat, word ik nog een expert in halfgeleiders – iets waarvan ik tot een aantal minuten geleden dacht dat het met loodgieters te maken had.
“Je had er denk bij moeten zijn”, sluit hij af, doelend op mijn lauwe reactie. Ik geef hem een por. Daten met een computernerd komt blijkbaar met bijeffecten.

“Maar ik wil dus even met je praten – maar dus niet over computers”. Dev kijkt bijna teleurgesteld - ikzelf vooral opgelucht dat ik het eindelijk heb gezegd.
“Ja, dat zei je al”. Dev zucht. Blijkbaar ben ik niet de enige die liever zijn tong opeet dan over gedeelde gevoelens te praten.

“Vind je me eigenlijk wel leuk?”. Daar gaat-ie. Mijn ego op het hakblok.
“Wat denk je zelf?” vraagt Dev licht geïrriteerd en ik neem die emotie gelijk over.
“Weet ik veel! Anders vraag ik het toch niet!”. Jezus, ik snap nooit waarom mensen vragen ‘Wat denk je zelf?’, nadat ik net heb duidelijk gemaakt dat ik het niet weet, i.e., een vraag stelde, i.e., een antwoord verlangde. Zeg het maar gewoon Dev, ik ben er klaar voor. Ik pak mijn Espresso Martini van de tafel. De kleur van de cocktail is hetzelfde als in mijn thuisland, maar in de Verenigde Staten gooien ze er blijkbaar een kilo extra suiker in. Zelfs het brood is hier mierzoet.

“Luister” zegt Dev op rustige toon terwijl hij zich naar me toedraait. “Ik laat je echt niet zomaar overkomen”. Hij knippers met zijn ogen.
“Pff”. Mega dramatisch blaas ik mijn adem uit terwijl ik overdreven omhoog kijk. Mijn pony waait ervan op. “Ja maar, dat was voordat ik en mijn spullen onze intrek namen in je appartement”. Ondertussen resideer ik alweer anderhalve week in San Diego dus die eerste indruk, die telt niet meer.
“Daarin is voor mij niets veranderd, hoor” reageert Dev gelijk, "na gisteravond zou je daar niet aan moeten twijfelen". Eindelijk weer dat guitige glimlachje. Misschien zou ik het hierbij moeten laten, het gesprek.

“Maar je bent zo afstandelijk!”.
Ik heb nog nooit iemand zo verbaasd zien kijken. “Ik? Afstandelijk? Nina, echt? Ik vond jóú juist afstandelijk! Jij ging elke keer vroeg naar bed, eropuit in je eentje. Ik dacht dat jij het allemaal wel prima vond!”. Inmiddels kijk ik even verbaasd als hem en het duurt niet lang tot we beide een grote grijns op ons gezicht hebben. Blijkbaar hadden we bede een beeld over elkaar gevormd zonder te weten dat de ander hetzelfde dacht.

Dit gaat goed. Nu durf ik het wel te vragen: “Wil je kinderen?”
“Mwa, ik weet het niet. Ik weet dat ik een kat wil. Maar over een kind ben ik nog niet uit. Jij?”

Ik wil het wel. Dat is eigenlijk het enige wat mij bezig hield, sinds mijn abortus: moeder worden. De rest is eigenlijk bijzaak. Ik wil een gezin, een huisje, een huisdier, op tijd eten en het gezellig maken. Ik snap dat mensen een hang naar avontuur hebben – dat had ik zelf ook in extreme mate en ik vind het nog steeds leuk om af en toe een spannende reis zoals deze te maken - maar als je het goed voor elkaar hebt met je gezin, wat heb je dan verder nog te wensen?

“Ik weet het ook nog niet”.

wordt vervolgd

Foto hotel del Coronado - niet kijken als je liever je fantasie gebruikt. Maar ik vind het een erg mooie:
https://classicsandiego.com/wp-content/uploads/2016/11/Marilyn-Monroe-at-the-Hotel-del-Coronado.jpg

**Geplaatst**: 25-03-22 23:45

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 25-03-22 23:45

En dan stopt ze nu met schrijven... zucht

**Geplaatst**: 26-03-22 14:15

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 26-03-22 14:15

Allereerst je Franse ex is wel een lekker ding

En ik baal dat je alweer gestopt bent met schrijven! Ga doorrrrrrrrr!

**Geplaatst**: 28-03-22 00:44

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 28-03-22 00:44

Oeh ja mooie vent!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-22 20:27

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-22 20:27

Prive: diepe dalen, geen hoge pieken

. Maargoed.
Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan. Al zal het niet meevallen dit tijdperk achter me te laten.

Ben wel echt heel blij dat ik weer schrijf! Al is dit misschien een flinterdun flutromannetje, haha, ik geniet er enorm van! En blij dat jullie lief zijn :knuffel:

.

Dit keer lekker alledaags, maargoed. De simpele dingen van het leven kunnen ook mooi zijn. Rituelen

. Misschien een beetje te lang, maar oke.

Ik vertrek

“Maak ze een beetje onzeker, en ze eten uit je hand. Eigenlijk moeten we per direct stoppen met aardig tegen ze zijn. Krenk dat ego maar een beetje”.

We waren het er altijd over eens dat hoe minder aandacht je geeft aan de populaire mannen, hoe meer ze je willen.

Het had dan ook een advies van mezelf kunnen zijn. Maar Dev heeft ervoor gezorgd dat deze mening die we tot filosofie hebben gebombardeerd op zijn grondvesten staat te schudden. Als ik me hieraan had vastgehouden, hadden we nu nog tegen elkaar zitten kibbelen, Dev en ik. In plaats daarvan kijk ik nu in zijn slaperige, donkere ogen.

“Wat gaan we zeggen als mensen vragen hoe we elkaar ontmoet hebben?”. Ik lig met mijn hoofd op Dev’s borst. Mijn haar zit echt gigantisch in de knoop, maar het maakt me echt helemaal niets uit. Het was vandaag een unicum in de geschiedenis van mijn San Diego-trip: eindelijk heb ik de hele nacht geslapen en werd ik niet wakker op het tijdstip waarop in Nederland al jaren mijn wekker loeihard aanslaat.
Totdat Dev me een half uur geleden op zachte wijze wakker maakte en we uitkwamen bij onze eerste ontmoeting.
“Ja, misschien moeten we iets spannends verzinnen”. Zijn ogen glimmen. “Ontmoet bij een achtervolging ofzo”.
“Ja hoor Dev, met mijn rode Eend. Dat klinkt niet erg geloofwaardig” zeg ik cynisch. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd.
“Ook daar hoeven ons niet voor te schamen, hoor, dat Tinder” fluistert hij zachtjes.

Zelfs met het opgedroogde kwijl nog in je mondhoeken kun je blijkbaar terugblikken op iets moois want op dat moment denk ik aan hoe Dev me op de valreep gisteren tussen neus en lippen door nog voorzag van een levensveranderend inzicht.
Het is een stokpaardje van me aan het worden, merk ik, toen ik mezelf weer hoor vragen naar de diepere gedachten van mijn gesprekspartner. Ons gesprek leidde naar Nikkie turotials – wie kent de make-uppende Youtuber niet – en over het transgender zijn in het algemeen. Een onderwerp waar ik overigens eigenlijk geen zier vanaf weet verder.

Maar een stokpaardje is natuurlijk niet voor niets een stokpaardje en dus vroeg ik, vrij theatraal: “zou je het zeggen” - wellicht onder invloed van de alcoholische versnaperingen iets loslippiger dan normaal - “als je transgender vrouw zou zijn? Voordat je met iemand de liefde gaat bedrijven?”. In mijn ogen ben je namelijk een vrouw, dus waarom moet je dan nog je doopceel lichten en zeggen dat je als man bent geboren.

“Tuurlijk”

“Echt?”. Ik deel mijn overpeinzingen, en met name de voornaamste reden voor mijn twijfels een geslachtswijziging al dan niet mede te delen: het kan toch afschrikken. Sta je daar - je tent inmiddels op de grond - wordt je afgewezen voor een fundamenteel eigen-zijn.

“Laat ze maar weglopen. Die gaan anders uiteindelijk toch wel weg”. Hij vervolgt, alsof hij een speech geeft wanneer hij een Oscars gewonnen heeft: “focus je op degenen die er geen probleem van maken zonder daarover te hoeven liegen. Of zonder dat je je anders voor hoeft te doen dan je bent”.
“Maar dan wijzen negen van de toen mensen je straks af”. Het lijkt mij verschrikkelijk. Dan maar liever liegen.
“Ja, én?” vraagt Dev nog zelfverzekerder, “focus je op die ene die wél blijft, die je helemaal accepteert zoals je bent”.

Op dat moment neem ik mezelf direct voor deze woorden nooit meer te vergeten en te implementeren in mijn eigen leven, al zal het in de jaren die volgen blijken dat het nog even zal duren tot ik die vaardigheid enigszins onder de knie heb. Maar alle begin is moeilijk en dus besluit ik er maar gelijk mee te beginnen.

“Prachtig haar heb je”, begroette de portier ons even later, toen we naar de taxi liepen. Het is meer een formaliteit dan dat hij zich werkelijk bekommert over mijn lange manen.

“Dank je” glimlachte ik vriendelijk, vervolgend: “het is nep”.

Zijn reactie heb ik niet meegekregen omdat we hem inmiddels reeds waren gepasseerd, maar het voelde heerlijk. Ik ben goed zoals ik ben. En ik hoef me inderdaad niet te schamen voor dingen waar ik achter sta, waar ik me het best bij voel.

En dat ga ik ook blijven doen, want Dev heeft eigenlijk helemaal gelijk. Ook al vindt iedereen je maar raar: wees maar lekker jezelf en erken je authenticiteit. Want pas als je helemaal in je authenticiteit kunt staan en niet probeert mainstream te zijn, worden mensen gefascineerd door jou omdat je durft te zijn wie je bent. Gelukkig zijn we niet allemaal hetzelfde – en goddank niet - dus wees dan maar lekker anders.

Al is het maar nephaar.

Dev stond op tijd op om zich klaar te maken voor zijn thuiswerkdag, ik bleef nog even liggen in de ijdele hoop nog in even in slaap te vallen – iets wat me overigens na 36 jaar nog nooit gelukt is, maar dat terzijde. Hoop doet leven.
Ik onderdrukte de gedachte dat ik de volgende morgen weer wakker zal worden in mijn eigen bed, waarschijnlijk onder genot van het loeiharde geluid van de regen die op mijn schuine dakraam tikt. Het is een niet erg aantrekkelijk vooruitzicht.

Ik nam een lange douche, deed mijn make-up (iets ogenschijnlijk triviaals, maar ik merk dat ik bruin ben geworden en is daardoor dus direct iets miraculeus) en ging verder met dingen in mijn koffer proppen. Hier was ik gisteren al mee begonnen, maar had het weer overhoop gehaald omdat ik op het laatste moment mijn chique outfit eruit moest halen voor onze date bij het luxe hotel del Coronado gistermiddag. Veelbelovend, zou ik normaal zeggen, ware het niet dat er op voorhand al veel was beloofd. En doen doel ik niet op Brad’s referentie.
Vandaag trek ik, lekker tegendraads, mijn melange grijze joggingbroek aan – een broek die zelden wordt gebruikt voor het naam van het doel welke hem is gegeven.

Nog twee uur voordat we naar het vliegveld vertrekken. Aan het volume te horen wat uit de werkkamer komt, zit Dev inmiddels in een flinke discussie, dus ik fluisterde hem toe dat ik koffie ga halen. En chocolade, maar dat hoeft hij niet te weten.

“Ahhh” verzucht ik ontspannen genietend als ik naar buiten stap. De zon en stralend blauwe lucht – en dat elke dag weer – dat verveelt nooit. Het is een fijn loopje naar de supermarkt, hoewel ik het eigenlijk alleen doe om een beetje in beweging te blijven. Ondanks dat ik altijd het hardst schreeuw dat ik “allang” geen last meer heb van mijn eetstoornis als mensen me erom vragen, weet ik wel beter.

Okay, last heb ik er misschien niet echt meer van - zo ook mijn omgeving niet - maar het is denk meer dat ik geaccepteerd heb dat het bij me hoort. Zo van: elk huisje heeft zijn kruisje.

Want nog steeds voel ik me schuldig als ik niet genoeg beweeg en: hoe je het ook wendt of keert: ik het permanent het gevoel dat ik een 7 gangen diner kan verorberen. En als ik dat dan doe, heb ik daarna nog steeds honger en kan ik weer opnieuw beginnen. Iets wat ik dan ook geregeld doe.

Ik zou er eigenlijk eens hulp bij moeten zoeken nu ik erover nadenk. Sommige dingen kan ik blijkbaar toch niet alleen oplossen.

Als ik bij de Starbucks ben, zet ik mijn WiFi aan. God, in het begin deed ik niet zo moeilijk en trok ik het hele Amerikaanse Internet leeg met mijn mobiele data. Maar nadat ik meer berichten kreeg van mijn provider met de mededeling dat mijn bundel uitgeput was dan berichten van mijn manager dat 'alles mis gaat', heb ik toch besloten een pas op de plaats te maken. En dan met name bij een winkel waar de WiFi gratis is zonder dat je eerst je hele Curricicum hoeft af te geven om er gebruik van te mogen maken.

Er staan meisjes van de scouting voor de deur die me koekjes willen verkopen. Het is tenslotte ook een gewone maandag voor normale mensen. “Girls schout cookies!” roepen ze in koor; het ondernemerschap wordt er hier al op jonge leeftijd ingestampt.

Langzaam loop ik terug naar het appartement. Ik hoor Dev nog steeds schreeuwen tegen zijn computer, dus loop ik door naar de slaapkamer. Het duurt niet lang voor hij zich bij me voegt.
“Je hebt nog één meeting toch?”, vraag ik.
“Nee, de tweede is net klaar - dat was maar een korte”. Dev glimlacht en komt naast me liggen. Het is een redelijk oncomfortabele positie.
“Lekker ingewikkeld dit” klaag ik. Ik steun met mijn hoofd op mijn handen en dit ga ik niet lang volhouden. Maar daar heb ik het niet over.
Je houdt toch van uitdagingen”, kaatst Dev terug, “volgens mij moet het je niet te gemakkelijk af gaan”.

Uiteindelijk komt het gesprek op Green Cards, het visum waarmee je in de Verenigde Staten kunt werken. Dec heeft 'm ook. Hij vertelt dat de regel veranderd is en je als partner tegenwoordig ook een green card krijgt - en dus kunt werken.
“Oh, dan ga ik bij Ralph werken”, grap ik, verwijzend naar de mega grote supermarkt.
“Volgens mij kun je dan beter bij Sephora gaan werken”.
“Moet ik zeker toekijken hoe iedereen met zijn vingers in de oogschaduw zit. Nee, bedankt”. Maar toch merk ik dat ik serieus na moet denken na deze scherpe opmerking, alsof er een plantje is gezaaid.
“Doe je anders zelf ook”.
Ik geef hem een por. Blijkbaar is het gemakkelijker anderen te veroordelen dan je eigen handelen te bekritiseren.

Het komt langzaam steeds dichter naar 11h.
“Ik vind dit stom, Dev. Dit is niets voor zo’n ongeduldig persoon als ik” begin ik weer, terwijl ik de slaapkamer uit loop nadat ik op ben bestaan.
“Geduld is een schone zaak, Meiske, dus zorg er maar voor dat je alles netjes opruimt in Nederland” – geen idee overigens wat hij daarmee bedoelt.

Bovenop in mijn koffer ligt mijn veel te chique, zwarte jurk, degene die ik van Dev heb gekregen. Het tovert direct een glimlach op mijn gezicht, ondanks of ik twijfel of ik hem ooit nog aan zal doen in Nederland. Had wel leuk geweest voor Prem’s oratie. Alhoewel, ik zou het eigenlijk niet weten, want ik was de grote afwezige.
Gelukkig lukt het, met een beetje druk van bovenaf, de koffer dicht te krijgen. Tegen mijn lichaamsgewicht is niets bestand. Dat ik de hendel daardoor een beetje moeilijk omhoog krijg en de wieltjes een eigen leven leiden, neem ik op de koop toe.

Inmiddels misselijk van de chocolade, leg ik op weg naar de voordeur de half opgegeten reep op de tafel - die zou ik anders toch weg moeten gooien bij de douane-check. “Die ligt er over twee maanden toch nog wel, hoor” zegt Dev, al knipogend, terwijl hij een klap op mijn kont geeft.

In de auto zitten we zwijgzaam naast elkaar. Het is ritje van 15 minuten - het is rustig op de weg. Laten we eerlijk zijn, Dev’s muzieksmaak is niet mijn favoriete, maar vandaag hebben we zelfs daarover geen enkele discussie.

Eind goed, al goed, zou je denken.

Nadat mijn koffer ingecheckt is en ik eindelijk een papieren boarding passes in mijn hand heb – Dev’s printerinkt was op, iets waar elke printerbezitter blijkbaar structureel last van heeft – is het tijd voor het laatste afscheid. We geven elkaar een knuffel en kijken elkaar nog even recht in de ogen aan.

“Kom je snel terug?”.

Ik weet dat, als ik antwoord, hij hoort dat het huilen me nader staat dan het lachen, dus knik ik alleen maar een beetje onhandig terwijl ik naar mijn schoenen kijk, waarna ik me omdraai.
Met gemengde gevoelens loop ik naar de security check. Ik kijk nog een keer achterom en juist op dat moment doet Dev hetzelfde. De tranen stromen inmiddels geruisloos over mijn wangen, maar gelukkig ben ik inmiddels ver genoeg dat Dev dat niet meer meekrijgt.

Loslaten, nee, daar ben ik nooit goed in geweest. Deze reis heeft mij in veel opzichten veranderd. Maar blijkbaar niet in alles.

Dat ik daarin blijkbaar niet de enige ben, zal ik niet veel later meemaken als ik weer voet in Nederland gezet heb.

wordt vervolgd

**Geplaatst**: 29-03-22 21:41

Geplaatst: 29-03-22 21:41

Meer,meer, meer kan niet wachten hoe het verder gaaat

**Geplaatst**: 29-03-22 22:00

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 29-03-22 22:00

En schrijven jij ~~}>

Goed stuk weer

**Geplaatst**: 30-03-22 18:02

Geplaatst: 30-03-22 18:02

Vooral die laatste zin.... ik wil meerrrrr

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-22 13:10

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-22 13:10

Super bedankt voor iedereen die mee heeft gelezen!
Het viel niet mee er weer "in te komen",
en misschien is het een flinterdun verhaal geworden haha, maar voor mij kwam het op het juiste moment. En was het precies waar ik behoefte aan had

.

Slot

Het laatste deel van de reis, van Atlanta naar Amsterdam, van de ene wonderlijke snijboon terug naar de andere – Prem. Want, geen idee waarom trouwens: hij stond erop om me op te komen halen van Schiphol.
Wat moet ik daar nu weer mee?

“Prem weet je altijd in te palmen. Luister naar je gevoel, Nina. Met beide staat alles open. Enjoy”.
Mijn beste vriendin Nienke weet er gelukkig wel raad mee. Al denk ik niet zozeer dat het is dat Prem me elke keer inpalmt, maar meer dat hij meer perspectief biedt. Iedereen die graag een kind wil, zal dat begrijpen.

Het vooruitzicht opnieuw door apps te moeten scrollen of vrienden om telefoonnummers te moeten vragen en vervolgens weer te moeten afspreken en vragen te moeten beantwoorden over mijn werk, zie ik echt totaal niet zitten – ga weg – dan maar een moeilijk relatie. Met Prem en zijn gevolg of met Dev-de-niet-Apper over de oceaan. Een keuze tussen twee kwaden. Want Prem, die je op zo brute wijze laat merken dat hij vindt dat je, excusez le mot, royaal het schompes kan krijgen en je compleet voor de bus gooit als zijn kinderen om de hoek komen kijken, verdient eigenlijk geen enkele seconde van mijn aandacht meer. Maargoed.

Mischien moet ik hem gewoon maar afbestellen. Einde verhaal. The end.

Langzaam maar zeker wordt alles weer meer vernederlandst; de vlucht wordt uitgevoerd door KLM, de stewardessen spreken Nederlands en van wat ik hoor, komen ook de meeste passagiers uit mijn thuisland. Vertrouwd, dat wel, maar het vakantiegevoel is gelijk wel weg. Jammer.

Al is het een vreemde gewaarwording – het vliegtuig is denk ik voor 10% gevuld. Bang te zijn dat iemand in je nek hoest, hoef je her niet te zijn: alle passagiers hebben een eigen rij van drie of vier stoelen. De meeste rijen zijn echter zelfs helemaal leeg.
“Door corona” zei de blonde stewardess al, ze was er niet gerust op. “Al mijn toekomstige vluchten zijn gecancelled. Ik heb geen idee waar dit heen gaat”.

Ik weet het ook niet; maar dat we zelfs bijna geen eten krijgen (er wordt een rijstwafel geserveerd en een bakje – waarom overigens een bakje? – water), baart mij ook zorgen: er heerste totale chaos en er wordt om begrip voor de situatie gevraagd. Dat gaat toch een stuk gemakkelijk met wat eten in je maag. Maargoed.

Ik heb net alles wat ik niet nodig had in de verder lege bagagebak gesmeten. Ook al zoiets merkwaardigd; iedereen die wel eens vliegt weet dat deze begeerde ruimten normaal ramvol zitten.
“Zit je wel bij het raampje?”. Ik kan niet ontkennen dat ik me speciaal voel door het feit dat Dev de hele trip met me in contact blijft – iets wat ik niet had verwacht.
“Natuurlijk zit ik bij het raam”. Ik ben en blijf een soort-van kind welke tijdens het opstijgen en landen met de neus regen het raam geplakt zit, alsof ik voor het eerst in een vliegmachien zit.
“Ik ben bezig met mijn roman te schrijven”. Prem heeft me al zo vaak aangespoord te beginnen met schrijven, maar het kwam er nooit van. Maar nu heb ik eindelijk inspiratie, eindelijk een onderwerp en wel deze reis.

De dag begon als alle anderen. Ik begin er al aan te wennen.
Pfff. Het valt nog niet mee.

“Met een open einde? Wel zo spannend”.
“Vind je? Ik vind er niks aan. Niets voor mij”
“Geduld is een schone zaak, meiske”.

Ik heb eerder schoon genoeg van geduld. Ik heb ook niet het eeuwige leven.
“Nu zijn we noodgedwongen gescheiden van elkaar”

“Ja, omdat jij wegging”

“We groeien uit elkaar nu”

“Volgens mij ligt Nederland even ver als gisteren”

“Maar nu zit er een zee van Corona tussen”. De Amerikaanse ‘yellowhead’ President Trump heeft donderdag een inreisverbod ingesteld voor Europeanen die naar de VS willen reizen. Blijkbaar had hij het Chinese virus toch niet zo goed onder controle als hij eerder stellig beweerde.

“Je hebt een uitdaging of het is je altijd veel te gemakkelijk afgegaan” zegt Dev en ik leg mijn telefoon weg en pak mijn notitieblok.

Weggaan is leuk, maar thuiskomen is altijd het allerfijnst zeggen ze altijd. Daar ben ik het geheel en al niet mee eens. Ik ben nog niet klaar hier.
Ik zet er een streep doorheen en leg het handeltje weer weg. Dit lukt nooit.

Goh, ik had nu wel echt gemakkelijk Mile High Club kunnen doen met zo weinig mensen die daar getuige van zouden kunnen zijn – het is zoiets wat spannend is maarabsoluut verwerpelijk tegelijk. Misschien daarom ook dat het – goodank - altijd bij een niet-uitgevoerd plan is gebleven.

“Moet je wel een leuke partner vinden tussen die weinig mensen” antwoordt Els direct als ik mijn lumineuze idee met haar deel. Wel ja, kan er ook nog wel bij; het is toch een rommel in mijn inmiddels ontstane harem.

Nog een reden om snel een echte verbinding aan te gaan.

“Lijkt me wel lastig hoor, in zo’n klein hokje”. Els is lichtelijk pessimistisch ingesteld en gelukkig maar – waarschijnlijk heeft zij een hogere kans van overleven als we in de jungle worden gedropt. Ik loop ongetwijfeld happy-go-lucky van een of andere klif of maak al lachend alle roofdieren in de omgeving wakker, terwijl Els misschien liever even stilstaat bij haar noodlot. Negatieve gedachten zijn dus absoluut niet slecht. Maar mij past het gewoon niet. Ik word er zelfs een beetje tegendraads van.
“Nee kan wel, hoor!” antwoord ik dan ook vrolijk. Ik heb net serieus mijn kansen overwogen terwijl ik net op het toilet zat. “Alleen met Corona misschien toch niet handig, want je moet wel beetje steunen”.
Sta je daar met je handschoentjes aan tegen de muur te leunen.

Misschien ben ik toch ook weer niet zó avontuurlijk als ik altijd denk.

Niet veel later is het echt zover.
“Ben je al geland?” appt Prem.
Ik kon het toch niet maken om hem af te zeggen - hij had al zijn poli-patiënten al verplaatst om me op te halen. Ook zo lu*llig.

Ik antwoord bevestigend.
Hij reageert met een hartje.

Vreemd.

Als hij maar geen bord heeft, of een ballon. Of een spandoek. Oh god, wat zou ik me ongemakkelijk voelen.

De schuifdeuren gaan open. No way back. Een duidelijke boodschap.

Heel veel mensen kijken me aan van achter het hek in aankomsthal 2 en ik voel me ongemakkelijk. Waar is die man? Misschien was een bordje toch wel handig.

Een tikkeltje zenuwachtig loop ik door de mensenmassa naar achteren.

En dan opeens zie ik hem. Het is rumoerig op Schiphol, maar ik hoor alleen het geluid van de wieltjes die mijn koffer maken als ik naar hem toe schrijd, als in een soort vacuüm.

Als ik dichter bij kom, weet ik het zeker.

Prem is voor mij weer gewoon Prem geworden. Niet meer Prem-de-superman. Ik had gewoon moeten zeggen dat hij me niet op hoefde te halen. Ik glimlach vriendelijk en wil hem een knuffel geven. Lekker casual. Misschien kunnen we nog vrienden blijven ofzo.

Hij heeft een pak aan. Hij glimlacht. Hij heeft een lichte blos op zijn wangen. Vreemd. Misschien heeft hij echt Corona. Lekker dan.

Maar dan gebeurt het - ik weet trouwens niet eens precies wat er allemaal gebeurt. De tijd staat stil, maar alles gebeurt tegelijk. Ik hoor de vrouw naast me een kreet slaken.

Prem zit op zijn knieën.
Oh mijn god.

En dan opent hij het voor mij zo bekende turquoise doosje. Tiffany & Co. De ring waar ik al zo’n beetje sinds de millenniumwisseling over droom, schittert in zijn handen. Dertigduizend euro.

“Nina, ik weet dat we het niet moeilijk hebben gehad”. Hij klinkt zelfverzekerd. “Maar ik weet het nu heel zeker. Wil je met me trouwen? Alsjeblieft?”

the end
(van dit verhaal)

**Geplaatst**: 31-03-22 13:35

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 31-03-22 13:35

Nee geen einde!
Vervolg nu! Dit kan je niet maken

**Geplaatst**: 31-03-22 13:50

Geplaatst: 31-03-22 13:50

Neeeee, doe ons dit niet aaaaaan!! :oo

**Geplaatst**: 31-03-22 16:59

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 31-03-22 16:59

whut WTF nu einde? nee. ehhhh echt? ik ben in de war! Ik zit er middenin, alle spanning en nu? HELP!

**Geplaatst**: 31-03-22 19:31

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 31-03-22 19:31

Niet stoppen nu

tell us more!

**Geplaatst**: 31-03-22 20:02

Geplaatst: 31-03-22 20:02

Nee dit kan niet nu alweer afgelopen heb nog zoveel vragen.......

**Geplaatst**: 31-03-22 20:08

Geplaatst: 31-03-22 20:08

WAAAAT?! TROUWEN? EN HET EINDE?

**Geplaatst**: 31-03-22 20:11

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 31-03-22 20:11

Ik wil weten hoe dit afloopt, dus please schrijf nog wat!

**Geplaatst**: 31-03-22 21:17

Geplaatst: 31-03-22 21:17

Het optimum van een narcistisch maniertje om weer een leven binnen proberen te dringen. En na de huwelijksreis slaat het weer om naar zijn natuurlijke aard, is er niks meer waarmee hij haar hoeft te ‘winnen’ voor zichzelf, want uiteindelijk draait het alleen om hem.

**Geplaatst**: 31-03-22 21:41

Re: [VER]Genieten

Geplaatst: 31-03-22 21:41

Wat een cliffhanger $_/-\o_$