Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-10-20 18:22

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 27-10-20 18:22

Ik heb net het hele topic doorgelezen... en zie net dat het midden september voor het laatst is geupdate. komt er nog een nieuwe update of had je geen tijd?

**Geplaatst**: 27-10-20 23:04

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 27-10-20 23:04

Wat heerlijk om te lezen, ik zit dr helemaal in.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 20:35

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 20:35

het verhaal is ondertussen af....
dus hier al stukje vervolg:

Vanaf toen oefenden we dagelijks het afsluiten van mijn gedachten en het opvangen van haar gedachten. En de spreuk ‘oefening baart kunst’, had zijn betekening niet gestolen.
De eerste 3 dagen heeft oma me nog moeten helpen om eerst mijn innerlijke rust te vinden en vanaf dag 4 volstond het om zelf rustig te gaan ademen en op zoek te gaan.
Uiteindelijk kregen de dagen zonder Hanz een behoorlijk vast stramien en gleden ze best nog vlot voorbij. Na zo’n 2 weken kon ik zonder heel veel moeite alles afsluiten en het opvangen van iemand zijn gedachten lukte me nog beter dan mijn eigen gedachten afsluiten.
In die tijd was er nog een maal een Zolu langsgekomen met nieuws, maar veel meer dan de vorige had deze niet te vertellen. Ze waren toen bij de 3de krater aangekomen en alles verliep goed.
De band met oma was in die weken ongelooflijk sterk geworden. Zij was zoals ik me een moeder-dochter relatie altijd in mijn dromen had voorgesteld. We hadden ondertussen al over echt alles gepraat. ‘Mijn’ familie waar ik opgroeide, de pijn en de eenzaamheid die ik er vaak ervaarde, en zelfs het volledige Wictor-verhaal inclusief alle emoties kon ik bij haar kwijt zonder me schuldig te voelen. Het werd me ook helemaal duidelijk waar Hanz zijn gave om altijd perfect te reageren op eender wat, gehaald had, want ook oma had deze gave.
Op dag 29 zaten we samen draden te weven toen in een halve seconde ons hele leven overhoog lag. Uit het niets kwam een oerkreet uit oma’s mond en op hetzelfde moment moest ik naar mijn borst grijpen en had een ongelooflijke pijn aan mijn hart.
Onmiddellijk chaos in mijn hoofd. De pijn herkende ik. Wictor? Neen, Hanz!!!
Ook oma riep onmiddellijk ‘Hanz!!!’ We keken elkaar aan en zagen enkel angst en paniek in elkaars ogen. ‘Kom’ zei oma, ‘we gaan naar Olfs’.
Haastig stonden we op en oma liep zo vlug als ze kon richting Olfs huis.
Daar aangekomen zagen we onmiddellijk dat ook zij heel goed wisten dat er iets ernstig fout moest zijn met Hanz of de groep.
Olf en Frieda waren in paniek en druk aan het overleggen en toen we naast hen kwamen staan vroegen ze oma of ze moesten vertrekken of wachten op nieuws, maar oma was het antwoord verschuldigd en haalde verslagen haar schouders op.
Op dat moment kwamen een 6-tal andere mensen aangelopen, nog voor ze vlakbij waren, zagen we allemaal dat ook zij gevoeld hadden dat er iets gebeurd was. Dat was voor ons wel een teken dat er iets met de groep gebeurd was en niet alleen met Hanz.
Nog wat later kwamen nog 5 mensen aan en voor ik het goed en wel besefte stonden er voor en in het huis overal mensen angstig en gehaast te overleggen en vragen te stellen.
Mijn hoofd tolde. Waarom moest dit nu weer?….Net nu ik dacht dat mijn leven voor even gewoon perfect was, was Hanz er misschien niet meer. Neen, dat mocht ik niet denken, kijk naar Wictor, die leefde nog als ik de vorige keer hetzelfde gevoel kreeg. Maar stel je toch maar voor dat hij toch niet meer….
Ik liep naar buiten, kon het niet meer aan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 20:36

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 20:36

Zo vlug ik kon rende ik naar het drakenveld, naar onze plek en zakte daar naar en begon te wenen. Toen ik opkeek zag ik Schubbie mijn richting uitkomen. Aarzelend kwam hij dichterbij. Toen hij vlakbij was, zakte zijn hoofd en kon ik hem horen. Hij zei dat er iets ergs gebeurd was. Hun baby was ok, maar verschillende Zolu waren dat niet. Meer kreeg hij niet door en kon hij me dus niet vertellen.
Nadat ik hem wat stuntelig bedankt had, liep hij traag verder en verdween tussen de struiken.
Schubbies bericht maakte me er niet onmiddellijk geruster op en ik besloot om wat Schubbie me gezegd had, te gaan delen met oma en de rest.
Daar aangekomen hadden enkele mannen beslist om naar de groep op zoek te gaan. Het was ongeveer 12 uur stappen naar een krater, maar dit was berekend op een traag stappend baby draakje, dus als ze enkel met 4 mannen dezelfde tocht zouden maken, konden ze in 1 dag twee kraters verder komen.
De laatste Zolu had hen goed zien aankomen in krater 3, maar we waren ondertussen toch al een hele tijd verder, dus ze gokten dat ze ergens rond de 6de krater zouden zitten.
Ik vroeg of ik mee mocht, maar dat wou niemand. Nu wilden ze zo vlug mogelijk bij de groep raken en dan hadden ze dus mensen nodig die, ook als ze de anderen kwijt waren, blindelings de weg door de tunnels kenden. En dat kon ik wel begrijpen, dus bleek ik, net als veel anderen, bang achter. Schubbie’s bericht was totaal onbelangrijk geworden en had geen meerwaarde meer.
De dagen die volgden kropen voorbij. Zelfs oma leek haar eeuwige rust verloren en ijsbeerde vooral heen en weer. Thee wou ze niet, ze wou helder blijven en kunnen oppikken indien het nodig was. Dus volgde ik haar voorbeeld en liep ik dagen na elkaar bijna de muren op.
Het ene moment had ik hoop, het andere moment overwon de angst, niet veel later liepen er dan weer tranen over mijn wangen. De hoofdpijn leek een constante die niet verdween.
En toen, na een kleine 4 dagen kwam een Zolu bij ons aan. Het was een van de buren.
Hij was gestuurd om te vertellen wat er gebeurd was. Toen de groep ergens halfweg tussen krater 5 en 6 was, is plots een gang boven hun hoofd volledig ingestort. Niemand wist hoe dit kon gebeuren
De baby had niets, maar zat compleet vast. Ook waren verschillende Zolu’s bedolven, waardoor er 2 overledenen waren en 3 andere waren gewond, waarvan er eentje toen hij vertrok, nog steeds bedolven was, wel gelokaliseerd, maar nog niet bevrijdt.
Ze waren nu van aan beide kanten en vanuit de 2 aangrenzende kraters aan het proberen om zowel de baby als de Zolu die vast zaten, te bevrijden, de gewonden werden reeds verzorgd en de doden moesten ook nog van onder het puin gehaald worden.
Mijn hart sloeg om. 2 doden….stel dat Hanz hier een van was. Ook alle omstaanders dachten hetzelfde en mensen vielen elkaar in de armen, sommigen vielen neer op hun knieen.
De man zei dat de Zolu’s die ongedeerd waren, daar gingen blijven tot ze met iedereen, dus ook de gewonden en de doden, terug naar huis konden keren. Eens ze de baby bevrijdt hadden, zouden de Zolu’s van de omliggende kraters de tocht van hen overnemen.
Hoe lang dit ging duren kon hij niet zeggen, want eerst moest iedereen van onder het puin gehaald worden.
Het wachten was dodelijk, de spanning was in elke centimeter van de krater te voelen. Iedereen vreesde ergens het ergste, maar hoopte ook zelfs nog harder dat zijn geliefde bij de overlevenden was, ook al was hij dan gewond, zolang hij maar leefde. En ook ik deelde deze gedachten. Niemand wist ook hoe erg de gewonden er aan toe waren, dus werd er nu ook volop ingezet op zalfjes, kruidenmengsels, medicijnen,… maken. Veel meer konden we niet doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 20:36

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 20:36

En dan, na eindeloos wachten bij de ingang, stapte de eerste Zolu de krater binnen. Wat verder haalden de eerste mensen opgelucht adem. Een na een stapten ze binnen. Allemaal hadden ze dezelfde blik in hun ogen: verslagenheid.
En toen kwam het eerste draagbed met een overleden Zolu. Ik durfde bijna niet kijken, maar doordat ik mensen wat verder vreselijk hard hoorde krijsen, kon ik even opgelucht zuchten, het was niet Hanz. Daarna kwamen 2 gewonde Zolu’s. De een had zijn hoofd en nek bezeerd en de andere liep door ondersteuning van 2 andere Zolu’s.
Nog steeds geen Hanz. Ik kon het amper volhouden en toen ik in het duister opnieuw een draagbed met een dode zag verschijnen leek de grond onder mijn voeten weg te zakken en werd alles zwart.

Toen ik mijn ogen opende zag ik oma’s hoofd boven het mijne. Ik keek om me heen en lag in haar huisje. Het duurde enkele seconden voor alles terugkwam maar toen vroeg ik hees ‘Hanz?’ en aan haar gezicht zag ik dat het niet goed was.
‘Hij leeft’ zei ze, ‘Maar is zwaar gewond en momenteel niet wakker’
‘En is hij al wakker geweest dan sinds het ongeluk?’ vroeg ik.
Ze schudde ontkennend haar hoofd en ik zag aan haar mimiek dat het ernstig was.
‘waar is hij?’ vroeg ik.
‘In het bos, op een bed van viriblad,dit werkt helend’ antwoordde ze.
‘Ik ga er heen’ en sprong recht, maar enkele seconden later werd alles zwart en kon ik niet veel anders dan terug gaan zitten.
‘Je hebt al in geen dagen meer gegeten en ligt een kleine dag plat, eet eerst wat’, en ze zette en kom thee en wat brood naast me.
Met lange tanden probeerde ik het brood naar binnen te werken en nadat de thee op was stond ik op.
‘wacht’ zei oma, ‘ik ga met je mee, dan kan ik ondertussen de wonden verschonen en zijn medicatie geven.’ Nadat ze wat uit een nis genomen had liepen we stilzwijgend het kleine bosje in het noorden in.
En daar lag hij plots. Bleek, stil en gehavend. Mijn hart brak in 1000 stukken en de tranen liepen stil over mijn wangen. Oma knielde naast hem neer en begon met wat water een enorme wonde aan zijn been te verzorgen. ‘Het is hier gebroken’ zei ze en wees naar de zijkant van zijn been. Het zat enorm dik en zag paars, blauw en zelfs zwart. Ik schrok er erg van en naast dit had hij ook een open wonde op zijn arm en diverse wonden in zijn gezicht en op zijn hoofd.
Ik stond het allemaal vanop enkele meters afstand te bekijken en kon het het maar niet geloven dat dit gewoon Hanz was. Hij die er altijd was, lag daar nu, bijna dood. Na een tijdje stond oma op, zei dat ze klaar was en ons ging laten. ‘Je kent de weg als je me nodig hebt’ zei ze nog, legde even haar hand op mijn schouder en was weg.
Even wist ik niet wat te doen. Ergens was ik bang van het lichaam die daar lag. Het leek wel een vreemde…voorzichtig liep ik dichterbij en uiteindelijk ging ik op mijn knieen naast hem zitten. Hij ademde rustig en zonder al de verwondingen zou je bijna denken dat hij gewoon lag te slapen en elk moment zijn ogen kon openen. Na een kleine aarzeling nam ik zijn hand vast en het leek wel alsof zijn warmte me terug met mijn voeten op de grond bracht.
Dit was Hanz. Hij was er altijd voor mij geweest. Nu heeft hij mij nodig, dus hier ben ik en ik ga niet weg zolang hij me nodig heeft. Ik nam zijn hand steviger vast en ging uiteindelijk naast hem liggen, zijn hand in de mijne.
Uiteindelijk moet ik zo in slaap gevallen zijn en toen ik wakker kwam lag er een deken op me. Wat verder stond ook wat te eten en een kom lauwe thee. Oma dus.
En wat later kwam oma er aan.
Ik vroeg haar of ze kon leren hoe ik Hanz moest verzorgen en stap voor stap leerde ze welk smeersel er in zijn wonden moest, hoe ik ze mooi moest uitspoelen, welke medicijnen ik voorzichtig onder zijn tong moest stoppen en hoe ik hem wat water moest geven.
Ze kwam nog enkele keren om samen met mij alles in orde te brengen, maar daarna was ik degene die dagelijks bij oma om medicijnen ging en de volledige verzorging van Hanz op me nam.
Vaak vertelde ik hem wat we tijdens zijn afwezigheid allemaal gedaan hadden, wat oma me geleerd had en dat ik eindelijk ook gewoon zijn gedachten kon lezen en erin geslaagd was om de mijne af te sluiten.
Elke nacht sliep ik naast hem, zijn hand in de mijne, onder mijn dekentje.
Na 10 dagen was er nog steeds niets van verandering of verbetering. Hanz bleef roerloos liggen en ik lag vaak even roerloos naast hem.
Zowel oma, Olf, frieda en Elde kwamen dagelijks langs. Hoe zeer ze het ook probeerden te verbergen, ik zag hun ongerustheid.
Toen oma er eens alleen was, vroeg ik haar of zij dacht dat Hanz nog wakker ging worden en haar antwoord was dat ze het enkel maar kon hopen. Kort daarna zei ze dat we wel altijd moesten blijven hopen, maar deze opmerking leek enkel bedoeld om mijn hoop niet compleet weg te nemen….
Maar hoe weinig hoop zij ook leken te hebben, in mijn hoofd ging Hanz weer wakker worden. Hij moest gewoon en zou volledig herstellen, er was geen andere optie! Ik kon het echt niet nog eens aan om iemand te verliezen waar ik om gaf.
Dagen kropen voorbij en het leven met Hanz die daar lag, had ondertussen een vast stramien gekregen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 20:36

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 20:36

Voor de middag kwamen Hanz’s ouders en zus altijd langs, na de middag was het oma’s beurt. Zij bleef dan ook even zodat ik me wat kon wassen of eens wat verder weg kon.
Het was op mijn weg naar het meertje dat ik mensen haastig en ongerust hoorde praten. Ik herkende hun gezichten, ook zij stonden, toen de groep terugkwam, angstig aan de ingang te wachten. Toen ze mij zagen, verstomden de gesprekken en liepen ze wat verder. Het voelde niet ok, en ik voelde me ook wat vervreemd van de rest van de krater.
Toen ik een tijdje later terug bij Hanz aankwam vroeg oma al vlug wat er scheelde, want ze voelde al snel de onrust in mijn hoofd. Toen ik haar vertelde over de mensen die ik gekruist had toen ik naar het meertje liep, vroeg ze mij even te gaan zitten.
Ze vertelde dat het ongeluk helemaal geen ongeluk bleek te zijn. Iets of iemand had de gang van bovenaan op voorhand onstabiel gemaakt en net op het moment dat de groep voorbij kwam, alles laten instorten. Even wist ik niet wat zeggen en daarna vroeg ik hoe dit mogelijk was. Wie had, buiten de Zolu om, nog weet van de gangen? En dan concreter nog, weet van wanneer en waar exact een groep door die gang loopt? En dan nog net met de baby?
Dat was een heel groot vraagteken zei oma. Maar het was ook niet alles.
De laatste weken waren uit 3 verschillende kraters, 3 Zolu’s vermist. Los van elkaar, gewoon 2 mannen en een jonge vrouw die naar buiten gingen, zoals ze wel vaker deden, en nooit meer teruggekeerd zijn.
Sommige mensen dachten dat deze 3 dit misschien gedaan hadden, maar anderen geloofden daar niets van, want ze kenden elkaar ook helemaal niet.
Maar hierdoor was er dus wel angst gezaaid in heel wat kraters in onze buurt. Veel mensen durfden niet meer naar buiten en vertrouwden ook bezoekers niet meer.
Men denkt dat er sowieso Zolu betrokken was bij het ongeluk, want wie anders kon dit allemaal weten?
En dat ik iemand was die er nog niet zo lang was en ook nog eens bij mensen opgegroeid was, was voor sommige Zolu ook al voldoende om een portie wantrouwen tegenover mij te hebben.
Ik was er helemaal stil van geworden.
Dus dat Hanz hier nu zo lag, was door toedoen van andere Zolu’s? waarom dan? Was het op de Zolu’s gemunt of moesten ze de baby hebben? Welke Zolu’s zouden nu een drakenbaby willen doden, wetende dat daarna dan een volledige krater uitsterft? En wat met de Zolu’s die niet meer terugkwamen? Die kunnen toch onmogelijk zomaar verdwenen zijn?
Het leek me ook de enige optie, dat ze het op de drakenbaby gemunt hadden, want anders neem je toch niet het enorme risico om die kleine misschien ongewild mee te verwonden?
Oma keek me aan en zei dat ze het erg vond dat ik hiermee geconfronteerd werd, want op momenten als deze zou ik me gewoon op Hanz moeten kunnen concentreren, zonder nog extra zorgen.
Ik vroeg haar of ze me vanaf nu gewoon eerlijk wou zeggen als er iets gebeurde of veranderde, zodat ik tenminste op de hoogte was. Nadat ze dit beloofde, vertrok ze en bleef ik alleen achter bij Hanz en met een hoofd vol zorgen.
Die nacht kon ik niet slapen en bleef maar woelen en malen. Het voelde allemaal niet goed. Zo’n intuitief gevoel waarbij je ergens gewoon weet dat er meer aan de hand is.
Ergens in de vroege ochtend viel ik uiteindelijk toch nog even in slaap en toen ik wakker werd, was oma er ook. Vreemd, want zij kwam meestal in de namiddag langs. Ze zei dat er nu ook een Zolu van hier sinds gisterenavond vermist was. Hij was kort nadat de zon het hoogst stond, naar buiten gegaan. Hij ging wat fruit plukken buiten de krater, maar is dus nooit teruggekomen. Straks zouden ze met een 5-tal mensen toch op zoek gaan, maar omdat niemand weet waar hij het bos in ging, is het ook enorm moeilijk om gericht te gaan zoeken.
Stilzwijgend hoorde ik het aan. Achter elk woord leek een dreiging te schuilen. Dit kon allemaal niet meer toevallig zijn, hier zat veel meer achter.
Oma bekeek nog eens zijn beenwond en vertrok wat later.
Met mijn hoofd tegen zijn arm lag ik wat later tegen Hanz aan. Hem vragend of hij wou wakker worden. Ik had hem nodig. De chaos en alle onzekerheid, nu miste ik meer dan ooit zijn eeuwige rust.
En plots hoorde ik zijn stem. In mijn hoofd.
Ik keek hem aan, maar nog steeds lag hij roerloos op zijn vaste plek, zijn ogen gesloten en doodstil. Ik was er van overtuigd dat de ‘Hé’ die ik gehoord had, mijn eigen verbeelding was die me voor de gek ging, maar enkele seconden later hoorde ik zijn stem opnieuw: ‘Ik ben het echt hoor’. Nog steeds vol ongeloof keek ik opnieuw op en zag nog steeds de bijna-doodse Hanz stil naast me liggen. Helemaal in de war bleef ik vol ongeloof naar Hanz kijken en daar was hij weer…in mijn hoofd: ‘Je moet niet naar me kijken hoor, mijn lijf moet nog helen, dus kan ik nog niet wakker worden, gelukkig leerde oma je wel ontvangen!’
Van het verschot sprong ik recht en staarde hem aan.’Is dit echt?’ vroeg ik mezelf af.
‘Tuurlijk is dit echt’, kreeg ik als antwoord.
‘maar, hoe dan?’ schoot er door mijn hoofd.
‘Geen idee’ antwoordde Hanz ‘volgens mij is mijn hoofd nu voldoende hersteld om te communiceren en mijn lijf nog niet. Mijn hoofd werkt dus terug, de rest nog niet, ik kon je al een hele tijd horen, maar nog niet antwoordden en nu dus wel’
Ik moest even denken hoe ik nu concreet iets aan hem kon vragen zonder het luidop te zeggen. ‘Weet je nog wat er gebeurd is’, wat het eerste, en achteraf gezien, gewoon een banketstaaf, niets-zeggende vraag, die in me opkwam.
‘Ik weet nog dat we de baby weg brachten en plots hoorde ik schreeuwen en werd alles zwart.’ Even een stilte en toen vroeg hij verder: ‘hoe ben ik eraan toe aan de buitenkant?’

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 20:37

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 20:37

‘Toen je net aankwam had je overal wonden, en een beenbreuk. De meeste wonden zijn zo goed als of helemaal genezen, alleen je been is een lastige, het zit nog steeds wat ontstoken en zolang dat niet beter wordt, groeit het ook niet mooi aan elkaar, al ziet het er de laatste dagen steeds beter uit’
Het voelde heel onwennig om in mijn hoofd te praten tegen iemand die daar gewoon lag. Het leek nog steeds Hanz niet die in mijn hoofd zat. Ik hoorde gerommel achter me en oma kwam haastig aangestapt. Volgens mij had ze dit op de een of andere manier gevoeld, want ze straalde en ging naast hem zitten. Hun gesprek kon ik dus niet volgen, maar aan oma’s gezicht te zien was ze heel opgelucht. Wat later stond ze op en zei tegen mij dat ze later nog terugkwam en liep terug weg.
Ik ging terug naast Hanz zitten. Even bleef het stil en ik voelde me enorm ongemakkelijk. En toen begon hij terug te praten: ‘Gaat het een beetje met je?’ vroeg hij.
‘Met mij?’ was mijn antwoord, ‘ik ben niet degene die bedolven was en hier weken bijna dood lag’
Hij moest even gniffelen en antwoordde dat hij terug was, dus dat telde niet meer. Toen het weer even stil bleef herhaalde hij zijn vraag.
Even moest ik denken maar zei uiteindelijk dat het wel ging. Wederom een onaangename stilte. Daarna vroeg ik hem of hij iets voelde, bv pijn.
Het enige wat hij nog wat voelde, was zijn been, maar het is pas sinds enkele weken dat hij dingen voelt, daarvoor is alles zwart. Maar hij voelde het wel als ik zijn hand vast hield en tegen hem in slaap viel. Ik begon te blozen, en even was ik blij dat hij nog niet wakker was, maar al even vlug vroeg hij plagerig: ‘ben je nu aan het blozen?’ en toen ik niet direct antwoord gaf, gniffelde hij, net zoals ik hem ken en dit bracht dan een glimlach op mijn gezicht en ik begon het wat minder vreemd te vinden.
Wat later lagen we, tegen elkaar, lekker te ‘kletsen’ over wat er allemaal gebeurd was toen hij weg was. De laatste tijd had hij al wat dingen gehoord terwijl ik ze gewoon vertelde, toen hij nog niet kon antwoorden en dan vroeg hij daar verder op door.
Het was ongelooflijk leuk om terug te praten tegen hem, met zijn droge humor en eeuwig luisterend oor en die avond viel ik in een zalige, rustige slaap, hand in hand met Hanz.
De dagen die volgden lagen we eigenlijk vooral naast elkaar te praten. Hij vertelde hoe de tocht met de baby verliep tot waar hij het zich kon herinneren.
Zo waren de laatste heldere momenten dat ze gewoon rustig verderliepen en plots iemand vooraan iets begon te schreeuwen en onmiddellijk erna voelde hij overal paniek en leek alles boven hem in te zakken en daarna was alles zwart. Hij vroeg nog naar de baby, en ik had al van oma gehoord dat die ondertussen wel veilig en goed bij de buren aangekomen was en daar was hij heel blij om.
Ik vroeg hem nog als hij wist wanneer hij ook lijfelijk wakker zou worden en daar had hij geen idee van…hij hoopte vlug en ik hoopte mee.
Ook kwamen de huidige gebeurtenissen ter sprake. Hij geloofde niet dat de 3 verdwenen Zolu’s de boel hadden laten instorten, er was meer aan de hand, maar dat de 3 verdwenen waren was heel onrustwekkend en dat er nadien ook hier iemand verdween maakte alles heel erg dichtbij en beangstigend. Tot op vandaag had niemand iets gehoord of gevoeld van de verdwenen Zolu uit onze krater. Toen ik hem vertelde dat het voor mij heel erg benauwd voelde, de hele situatie, probeerde hij me eerst gerust te stellen, maar nadat ik daar maar op bleef terugkomen, zei hij dat ik best mijn gevoel kon volgen. En toen ik tegen hem eindelijk durfde zeggen dat er volgens mij mensen mee gemoeid waren, was het ergens al een enorme opluchting dat ik die gedachten kon delen, zonder mij te schamen of bang moest zijn voor veroordelingen of zelfs beschuldigingen.
Hanz zei dat veel Zolu’s dachten dat er ook mensen mee gemoeid waren, maar enkel mensen was niet mogelijk, maar wat of wie dan de link maakte tussen ons en de mensen was een raadsel. Ik zei hem dat ik eraan dacht om terug naar mijn huis buiten te gaan. Zodat ik polshoogte kon nemen en misschien meer te weten kon komen over wie of wat hier achter zat, maar Hanz vond dit totaal geen goed idee, veel te gevaarlijk en onverantwoord.
Dus bleef ik naast zijn zijde.
Na 6 dagen met hem te ‘praten’, kwam ik de volgende morgen wakker, opende mijn ogen en hij keek me recht aan. Mijn hart maakte een sprongetje! ‘je bent helemaal wakker’ riep ik, ongewild, veel te luid. Hij probeerde iets te antwoorden, maar veel meer dan een brommend geluid kwam er niet uit zijn keel, maar hij glimlachte wel en dat deed mijn hart wat sneller slaan.
‘wacht, ik haal oma’ zei ik vlug en omdat antwoorden blijkbaar nog niet direct lukte, hoorde ik hem in mijn hoofd ‘niet nodig, ze is al onderweg’ zeggen.
Amper iets later kwam oma inderdaad van tussen de struiken en ook zij was in de zevende hemel!
Vanaf dat moment ging Hanz met grote stappen vooruit. Na een halve dag kon hij al traag praten en water en thee drinken. En na 2 dagen ging hij zelf al rechtop gaan zitten zonder onze hulp.
Doordat hij wat bewoog en er dus meer bloedcirculatie plaatsvond, was de wonde in zijn been eindelijk compleet aan het helen, al zou het, volgens oma toch nog enkele weken duren voor hij terug op zijn been kon rusten.
Na 5 dagen wakker, besliste oma dat hij naar huis kon en droegen we hem met z’n allen tot bij oma. En vanaf toen behoorde ik weer een beetje meer tot ‘de gemeenschap’, ik hoorde geregeld gesprekken tussen Zolu en alles maakte me enkel maar banger.
Hier en daar waren nu gangen verwoest, holle bomen omgekapt, en in de tussentijd waren nog 2 andere Zolu verdwenen vanuit andere kraters. Amper iemand durfde nog naar buiten en als ze gingen, was het altijd in groep. Er werd veel fruit uit het bos gehaald, maar omdat er nu veel minder van buitenaf gehaald werd, dreigde het evenwicht in sommige kraters zelfs in gevaar te komen. Iedereen was achterdochtig en bang.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 20:39

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 20:39

(voor wie interesse heeft, het verhaal was al een tijdje af, het ook doorgestuurd naar enkele uitgevers, maar de reacties waren allemaal negatief en gelijk....ze vonden het verhaal op zich goed, maar veel te hard gaan, nergens is 'rust' te vinden...kan ik prima inkomen,is ook gewoon ik. zelf vind ik veel boeken al vlug saai en langdradig als er niet vlug genoeg weer iets gebeurd, dus ik snap het prima, maar hier zullen er mss wel nog mensen met plezier dit verhaaltje volgen tot het einde

)

**Geplaatst**: 19-01-21 20:49

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 19-01-21 20:49

Ah jammer dat het niet uitgegeven wordt.

Ik vind het fijn om de updates te lezen! Bedankt dat je hier toch verder schrijft

**Geplaatst**: 19-01-21 21:44

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 19-01-21 21:44

Wat fijn dat er weer een update is. Vind het nog steeds een mooi verhaal

**Geplaatst**: 19-01-21 22:24

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 19-01-21 22:24

Ik volg met plezier en zou willen dat het al volledig online stond haha.

**Geplaatst**: 19-01-21 23:05

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 19-01-21 23:05

Alle stukken weer in 1x gelezen, leest zo lekker weg.
Ik vind het niet te druk, maar misschien ook wel omdat ik sommige boeken al snel te langdradig vind

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-01-21 23:19

Geplaatst door de TopicStarter : 19-01-21 23:19

Nu staat ongeveer de helft hier, dus er volgt nog heel wat

Oh, ik snap het wel hoor, ze krijgen ook enorm veel manuscripten toegestuurd.

**Geplaatst**: 19-01-21 23:21

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 19-01-21 23:21

Kom maar op haha, leesvoer

**Geplaatst**: 19-01-21 23:57

Geplaatst: 19-01-21 23:57

Ik snap het wel. Het idee is erg leuk, het verhaal ook maar is te onsamenhangend en te weinig gestructureerd. Waar is de Meester met de drakenhonden? Welke rol speelt hij hierin? Wat gebeurt er in het dorp momenteel?

Boeken hebben meestal meerdere verhaallijnen en zelfs tijdlijnen. Inderdaad is er weinig rust in het verhaal en is het qua schrijven ook niet erg sterk.
Maar het verhaal is leuk. Misschien kan je alleen het verhaal verkopen? Of een samenwerking aangaan met een schrijver die er een echt boek van maakt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-21 08:37

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-21 08:37

Maar de meester enzo komen straks nog terug hoor, die is niet uit het verhaal verdwenen

**Geplaatst**: 20-01-21 08:49

Geplaatst: 20-01-21 08:49

tengeltje11 schreef:
Maar de meester enzo komen straks nog terug hoor, die is niet uit het verhaal verdwenen

Oké dat zou leuk zijn. Maar ‘normaal’ gesproken komen er al eerder terugblikken of andere verhaallijnen tussendoor in verschillende hoofdstukken.

**Geplaatst**: 21-01-21 10:23

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 21-01-21 10:23

Het leest heerlijk weg.

Ik kijk uit naar de rest

**Geplaatst**: 21-01-21 10:57

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 21-01-21 10:57

Ik vind het ook lekker weg lezen! Ben benieuwd naar de rest.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 17:51

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 17:51

En plots was voor mij de maat vol. Ik kon hier niet meer blijven vol vragen en mijn steeds sterker wordende gevoel dat ik er onbewust misschien wel een rol in had.
Toen oma en Hanz samen zaten zei ik dat mijn besluit vast stond en ik terug wou naar huis om te horen of ik meer te weken kon komen. Hanz zei vlug dat ik dat niet kon doen, straks was ik ook een van de Zolu’s die spoorloos verdween, maar oma zei dat ik mijn gevoel moest volgen, maar niet onvoorbereid. Toen ik vroeg wat ze bedoelde, keek ze even naar Hanz en die knikte, na wat aarzelen, voorzichtig.
Oma vroeg of ik nog wist van de eerste ontmoeting tussen Hanz en mij. Toen ik knikte van ja, vroeg ze of ik me niets bijzonders herinnerde aan die ontmoeting. Ik fronste mijn wenkbrauwen en schudde ontkennend mijn hoofd. En net toen oma haar mond opende om terug wat te zeggen, schoot het me te binnen! Hanz leek onzichtbaar, op zijn ogen na dan!
Oma glimlachte en knikte bevestigend.
Hoe kon ik dat al die tijd vergeten zijn? En hoe was dit mogelijk? Maar lang moest ik niet denken, want oma stak van wal. Er was een bijzondere thee die ervoor kon zorgen dat je enkele minuten kon opgaan in de omgeving, waardoor je dus, behalve je ogen, onzichtbaar leek. Slechts enkele Zolu wisten dit, maar oma had dit altijd aan Hanz meegegeven als hij naar buiten ging, voor mocht hij het ooit nodig hebben.
Wie dit wou, moest sowieso toestemming gaan vragen aan de draken, want het was hun afschraapsel van de 13de wervel die de basis van het drankje was.
En oma wou dat ik dit mee nam, het gevaar was te groot en dit moest ik achter de hand hebben.
Een korte tijd later was ik in mijn eentje onderweg naar de grot van Schubbie en Juksie.
De zenuwen gierden door mijn lijf en eigenlijk had ik geen enkel idee hoe ik het gesprek moest aanknopen. ‘hallo, mag ik alstublieft wat afschraapsel van jullie 13de wervel?’ sloeg natuurlijk nergens op.... Toen ik op enkele tien-tallen meters genaderd was, moest ik mezelf overtuigen om niet terug te keren en schoorvoetend liep ik de laatste meters naar de grot verder.
Eens ik in de opening verscheen keer Schubbie me als eerste aan en nodigde me vriendelijk uit om binnen te komen.
Enkele tellen later stond ik tussen 2 reusachtige draken die me nieuwsgierig aankeken.
‘euh…’ begon ik twijfelend, ‘oma heeft me naar jullie gestuurd omdat ik terug wil keren naar mijn huis om na te gaan of ik iets te weten kan komen over wat de laatste tijd allemaal met de Zolu’s gebeurd zijn’
‘Ok’ kreeg ik als antwoord van Juksie, maar daar kwam ik natuurlijk niet verder mee in mijn gesprek.
‘Oma wou dat ik iets achter de hand had voor als het fout zou lopen omdat ze het nu buiten veel te gevaarlijk vindt om in mijn eentje rond te lopen’
‘en waarom wil je juist nu naar buiten?’ vroeg Schubbie daarna.
‘Dat weet ik eigenlijk niet’ en na enkele tellen stilte ging ik verder ‘het voelt al een hele periode niet goed…het lijkt alsof ik er onbewust toch ergens mee te maken heb’
Toen besefte ik ook hoe gek het klokt en ging vlug verder: ‘ik bedoel natuurlijk niet dat ik persoonlijk iets te maken heb met de Zolu’s die verdwijnen of het ongeluk dit gebeurde natuurlijk. En eerst was Hanz nog niet wakker en was het voor mij toen geen optie om hem alleen te laten, maar nu hij terug wakker is en behalve zijn been, zo goed als genezen, is het gevoel sterker dan ooit aanwezig dat ik gewoon naar buiten moet om het een en ander uit te zoeken’
De draken keken me beiden aan en geen van elk zei iets.
Ik schuifelde wat ongemakkelijk van links naar rechts en begon uiteindelijk aan de clue van alles: ‘ Toen ik Hanz voor de eerste keer ontmoette was hij, op zijn ogen na, opgegaan in de planten. Hij leek doorzichtig. Blijkbaar geeft Oma hem dat iedere keer mee zodat hij dit bij de hand heeft voor als het ooit echt nodig zou zijn, en Oma vond dus dat ik dit ook kon gebruiken en zelfs nodig had om op een veilige manier naar buiten te gaan.’
De draken blijven elkaar en mij in stilte aankijken en plots nam Schubbie uiteindelijk toch het woord: ‘Als Oma jou vertrouwt door dit met je te delen, dan vertrouwen wij Oma en mag je de thee gebruiken. Let wel op, want er zijn voorwaarden en bij misgebruiken kan het heel erg fout lopen, heeft Oma je dat ook verteld?’
Ik schudde ontkennend mijn hoofd.
En toen nam Juksie het over: ‘Als je de thee gebruikt, duurt het nog een klein tijdje voor die werkt en op je ogen na, wordt je hele lijf en ook de kleren die je draagt, doorzichtig. Maar de thee mag nooit in direct contact met de zon komen, ook niet als je deze drinkt. Mocht dit wel gebeuren, drink hem dan zeker nooit meer op, want dan brand je kapot van binnenuit!’
Ik knikte instemmend.
‘Daarnaast moet je ook weten dat je de thee maar een keer in de 7 dagen mag gebruiken, dus als er echt gevaar schuilt, dan moet je echt overwegen wanneer het juiste moment is om hem te gebruikt, want eens uitgewerkt, wat hij best vlug is, blijven er restjes ingrediënten in je lijf achter, waardoor een nieuwe dosis enorm giftig wordt ervaren en niet meer werkt, maar je enorm ziek maakt.’ Ging ze door.
‘En als laatste werkt ze dus maar een heel beperkte tijd en heb je dus ook maar een heel beperkte tijd om je uit de voeten te maken of een veilige schuilplaats te zoeken. Vergeet niet dat andere Zolu en ook de dieren wel nog altijd je hartslag voelen en kunnen weten dat je er bent, ook al zien ze je niet.’ Eindigde ze.
‘Ok’ antwoordde ik uiteindelijk en moest alles toch even tot me door laten dringen.
Schubbie wees me 2 platte stenen aan, een om te schrapen en een om het schraapsel mee op te vangen, en toen ik die genomen had, wees hij naar Juksie: ‘Omdat je een vrouw bent, moet je hem maken met het schraapsel van Juksie.’

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 17:52

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 17:52

Waarna ik twijfelend Juksie’s kant op liep. ‘Doe maar hoor’ zei ze bemoedigend en legde haar op haar zij.
En toen stond ik daar, naast een liggende draak, met een platte steen in mijn hand en ik had nu geen flauw idee waar ik moest schrapen, maar gelukkig had Schubbie dat behoorlijk vlug door en kwam met zijn neus aanwijzen waar ik moest zijn: ‘dat is de 13de ‘ zei hij.
Ik bedankte hem en hield de ene steen onder de wervel en begon voorzichtig te schrapen. Maar na enkele minuten schrapen was er nog niets op mijn steen gevallen en stond ik daar met een rood hoofd. Toen ik achter me keek naar Schubbie stond hij me letterlijk uit te lachen. Toen hij zag dat ik keek verontschuldigde hij zich en zij dat ik Juksie aan het kriebelen was in plaats van te schrapen. Volgens hem moest ik zo hard ik kon gaan schrapen en dan nog kon het een eindje duren voor er wat af kwam.
Zo gezegd, zo gedaan en ik begon terug te schrapen. Eerst nog wat voorzichtig, maar omdat er in de verste verte niets leek te bewegen aan de huid en schubben van Juksie ging ik toch steeds harden gaan duwen. Toen ik uiteindelijk pijn in mijn arm begon te krijgen door het duwen, leek er eindelijk wat los te komen en tegen dat de eerste miniscule stukje afvielen, voelde mijn arm alsof ik een hele dag loodzware dingen gedragen had.
Uiteindelijk vroeg ik Schubbie hoeveel ik nodig had en toen hij kwam kijken naar mijn steen zei hij dat ik er toch nog wat meer nodig had, dus deed ik moedig verder.
Een hele tijd later leek ik genoeg schraapsel te hebben, bedankte beide draken en vertrok.
Toen ik buiten liep riep Juksie nog: ‘veel succes en hopelijk vind je wat je zoekt! En doe de groeten aan Hanz en Oma!’ Ik knikte en liep rustig terug naar Oma’s huisje.
Daar aangekomen waren beiden heel nieuwsgierig hoe alles verlopen was en moesten ook heel hard lachen met mijn gesukkel om de schraapsel eraf te krijgen.
Oma begon daarna onmiddellijk aan de thee. Hij moest 2 keer de zonsopgang en ondergang blijven trekken, dus binnen 2 dagen kon ik dan vertrekken. Ondertussen ging ze me nog een klein drinkzakje maken waar de thee, die blijkbaar maar een goeie slok was, dan in ging en die ik rond mijn nek kon hangen waardoor ik hem nooit kwijt kon raken. Ook had ze wat huidschraapsel van mij nodig, want de thee kon enkel door mij gebruikt worden.
Ze nam mijn arm en schraapte met een steen wat dode huidcellen los en veegde die met een zacht blaadje samen en gooide het in het water bij Juksie’s schraapsel.
Tussendoor vernam ik dat, als ooit iemand een vervagingsdrankje van iemand anders dronk, ze dood konden gaan als ze niet heel vlug een tegengif, met het schraapsel van de wederhelft van de draak kregen. Wat vaak dus onmogelijk was omdat men meestal behoorlijk ver van huis was als ze de thee nodig hadden.
Terwijl mijn thee aan het trekken was, borrelde vanalles door mijn lijf, adrenaline, spanning, maar ook angst druppelde tussen de rest. Hanz probeerde me op te beuren en ook oma zei dat het goed was dat ik nu mijn gevoel zou volgen en gewoon zou gaan. ‘Beter gaan om niets dan jezelf altijd verwijten dat je beter geweest was’ had ze al verschillende keren laten vallen. En daarin kon ik haar geen ongelijk geven natuurlijk.
Hanz probeerde zijn angst zo goed als kon weg te steken, maar goed was hij daarin niet. Ik voelde van ver dat hij bang was dat ik in mijn eentje, naar buiten zou gaan en terug onder de mensen zou komen. Ook Olf en Frieda waren er niet gerust in. Volgens mij zelfs Oma niet, maar zij kon alles zodanig afsluiten dat er ook niets van angst te bespeuren was…als die er al was.
De dag voor mijn vertrek werden er nog wat afspraken gemaakt. Ik kon 6 dagen wegblijven zonder dat ze ongerust zouden worden, indien ik na die 6 dagen nog niet terug was, gingen ze ervan uit dat er iets gebeurd was en kwamen ze me zoeken. Ook moest ik beloven om de holle boom vanwaar ik in het bos zou vertrekken, zou markeren met rood spul die ik van oma meekreeg, dit aan de binnenkant natuurlijk, zodat het niet zichtbaar was voor eenieder die in het bos liep en daarnaast was Olf op het idee gekomen om mijn schoenen in een soort warme blub te drenken die uit een bepaald punt in de rotswand kwam. Zo had ik ook een zwavelspoor voor toch een beperkte tijd en mocht het nodig zijn, waren er verschillende wezens die dit spoor zouden kunnen volgen.
Dus de avond voor vertrek liet ik mijn schoenen achter bij Olf die ervoor ging zorgen dat ze een onzichtbaar zwavelspoor zouden achterlaten voor geen idee welke afstand.
Ik kroop vroeg in bed, maar zonder succes. Mijn lijf stond onder spanning en ergens was ik zelf ook bang om helemaal alleen door het bos te trekken, in mijn achterhoofd wetende wat er allemaal gebeurd was de laatste tijd. Vreemd, want uiteindelijk was het gewoon ‘mijn bos’, het bos waar ik me al die jaren gewoon zo thuis gevoeld had, het bos van Wictor.
Wictor…. Mijn gedachten stonden even stil.
Maar de borrelende gedachtensoep nam het even vlug weer over. Ik ging ook Tora terug zien…lieve, kleine Tora. Hoe zou het met haar zijn na al die tijd? En papa. Hopelijk waren de jongens er niet, want hen zien zou gelijk staan aan een hele hoop irriterende vragen en opmerkingen en die had ik nu niet nodig.
Maar misschien wisten ze ook helemaal van niets. Wat dan? Gewoon terugkeren? Of verdergaan en zoeken tot ik antwoorden vond?
Als ik hier ’s morgens vertrok, moest ik toch tegen de avond thuis aankomen dacht ik, al leek het een eeuwigheid dat ik nog in het bos geweest was en kon ik me moeilijk voorstellen hoe ver alles concreet nog van elkaar lag zonder in paniek van het een naar het ander te rennen zoals wel meer voorgevallen was de laatste tijd. Daarnaast ging ik alles toch zo stilletjes mogelijk houden, dus moest ik al wat voorzichtiger en trager gaan stappen.
Dus had ik normaal gezien nog ruim de tijd om verder te zoeken als ze thuis geen antwoorden hadden leek me. Afwachten dus.
Uiteindelijk moet ik toch ergens naar de ochtend toe in slaap gevallen zijn, want plots stond Olf naast me om te zeggen dat ik me beter klaar kon maken om te vertrekken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 17:52

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 17:52

geworden was. Nadat ik me vlug wat had gewassen in het poeltje liep ik naar Oma’s huis en daar hield ze me onmiddellijk Ik schrok me rot natuurlijk en vond het verschrikkelijk dat ik net nu niet mooi vroeg wakker een klein zakje gemaakt een groot, stevig blad, aan een touw voor mijn neus. ‘Zorg dat je dit niet kwijtraakt’ zei ze me streng.
Ik nam het aan, deed het rond mijn nek en stopte het onder mijn kraag. Daarna keek ik Hanz aan. Zijn ogen spraken boekdelen en hij liet mij toe in zijn hoofd, want ik hoorde ‘moet je echt gaan?’ Mijn hart brak en ik zei dat ik het mezelf nooit ging vergeven als ik niet geweest was als bleek dat ik wel had moeten gaan’. Het bleek enkele seconden stil en toen hoorde ik enkel nog ‘maar je komt dan wel gewoon terug toch?’ Ik knikte, liep naar hem toen en gaf hem een knuffel. Hij nam mij vast en bleef me, voor mijn gevoel, oneindig vasthouden.
Toen Oma zei dat ik toch beter kon vertrekken als ik voor het donker thuis wou aankomen, liet hij me zachtjes los. Ik stak mijn voeten in de zwavel-geur-schoenen die Olf klaargezet had en nam nog een pakje aan met wat eten en het kleur-poeder wat Oma klaargemaakt had. Daarna liep ik naar de deur en keek nog even om. Oma knikte, Olf en Frieda stonden er geslagen bij en ik zag een traan over Hanz zijn wang lopen. Ik knikte terug, stapte naar buiten en trok de deur achter me dicht. Even moest ook ik mijn tranen inslikken, maar zei tegen mezelf dat ik dit moest doen en stapte vlot richting de uitgang. Toen ik de drakenvlakte overstak vloog schubbie over en zag ik Juksie in de opening van de grot naar me kijken. Ik zwaaide naar haar en liep het donkere gat in. Daar moest ik eerst even wennen aan het donker, zuchtte eens diep en begon te stappen. Ik hoorde Hanz bijna in mijn hoofd zeggen ‘volg gewoon je gevoel’. Dat deed ik en niet veel later voelde ik me weer een passagier in mijn eigen lichaam.
Het donker werkte bijna therapeutisch. Beetje bij beetje voelde ik mezelf kalmeren. Nu en dan liep ik onder een lichtgat door, maar liep vlot, op een regelmatig tempo door. Toen ik uiteindelijk het juiste gat bereikt had en voorzichtig mijn hoofd uit de boomstam stak, zag ik dat de zon al een deel over haar hoogtepunt was. Nadat ik het kleurpoeder wat onhandig over de binnenkant van de stam gesmeerd had, klom ik helemaal uit de stam en stond niet veel later met beide voeten om de bodem van ‘mijn’ vertrouwde bos. Alleen voelde het dus totaal niet meer vertrouwd. Het kwam bijna dreigend op me af. Ik voelde gewoon al dat er geen evenwicht meer was hier. Alles rondom mij ademde en klopte onrust uit. Nadat ik me eerste even gefocust had op alle hartslagen, die ik allemaal nog steeds kon thuisbrengen, ging ik twijfelen op pad. Telkens als ik op een verkeerde plaats stapte en een tak kraakte, hield ik mijn adem in en voelde onmiddellijk dat ook de omliggende dieren er heel anders op reageerden dan voorheen. Maar misschien was ik wel de bron van spanning waar iedereen op reageerde natuurlijk… dus maande ik mezelf aan om te kalmeren, zodat de rest van het bos ook tot rust kon komen, maar helaas haalde dat weinig uit. Plots bleef ik stil staan. Ik voelde een hartslag en niet een van een dier was. Mijn hart klopte in mijn keel en mijn hand greep bijna automatisch naar het zakje rond mijn nek. Ik bleef stokstijf staan en volgens mij ook alle dieren in het rond, en ook de hartslag, die volgens mij van een mens was, leek even te blijven staan. Paniek sloeg om mijn hart, hij had mij gehoord en opgemerkt! Ik durfde amper nog ademen en probeerde zo stil mogelijk het zakje uit mijn kleren te halen. Toen ik dit vast had en naar mijn mond bracht, klaar om te drinken, begon de mensenhartslag zich te verplaatsen. Gelukkig niet mijn richting uit! Hij bleef op een afstand en liep traag verder. Volgens mij was hij op zo’n 400-500m van me verwijdert en niet veel later voelde ik hem niet meer. Nog steeds durfde ik amper te ademen en nog een hele tijd bleef ik stokstijf staan. Rond mij ging het leven rustig verder en pas toen die persoon volgens als dorpen verder was, begon ik te ontdooien en durfde terug adem halen. De thee stak ik terug onder mijn hemd en aarzelend ging ik terug op pad. Wat later kwam ik voorbij de favoriete plek van Wictor en mij. Even bleef ik staan, maar de zon stond al heel erg laag, als ik nog voor de schemer thuis wou zijn, moest ik doorstappen. De zenuwen sloegen toe en ik vroeg me in mijn hoofd af hoe ik het zou aanpakken. ‘Zomaar’ binnenstappen, vond ik geen optie, want de jongens wou ik liever niet zien. Maar wat dan wel? Op de loer liggen en wachten tot ik papa ergens alleen kon te pakken krijgen leek me de beste oplossing. Iets later zag in het huisje liggen van tussen de bomen. Het duurde niet lang of ik zag Tora en Helin buiten spelen. Het leek alsof ik nooit weggeweest was. Even overwoog ik om haar naam te roepen, maar ergens wist ik wel dat ik dan een bom ging gooien en vond ik toch maar geen zo’n goed idee dus bleef ik kijken.
Wat later zag ik papa in zijn eentje buitenkomen en leek hij naar het land achter het huisje te gaan. Ook hij zag er net zo uit als de laatste keer dat ik hem zag.
En ook Alve zag ik uiteindelijk aankomen. Waar hij vandaan kwam weet ik niet, hij kwam vanuit de weg-kant. Enkele tellen later kwam hij terug buiten met Vilde en Pelle naast hem en het trio liep opnieuw richting de weg. Vreemd. Normaal gaan die nooit ergens heen zo laat.
Toen ze uit het zicht verdwenen waren leek het me een goed idee om papa op te zoeken in het veld. Ik liet de meisjes, met veel hartpijn, voor wat ze waren en liep in het bos, een grote boog om het huis. Toen ik het huis aan de achterkant bekeek, zag ik rechts het land. Papa stond er voorovergebogen iets uit de grond te trekken. Nog een maal keek ik goed of er niemand anders in het zicht was en liep traag op hem af. Toen ik op enkele meters van hem verwijderd was, keek hij geschrokken op. Toen hij zag dat ik het was, zag ik angst op zijn gezicht verschijnen. Hij keek bang op zich heen en hield zijn wijsvinger voor zijn mond om me te doen zwijgen. Hij wees naar de maïs en liep haastig die richting uit. Ik volgde op een veilige afstand.
Toen hij verschillende rijen maïs doorkruist had, bleef hij staan en wachtte me op. Eenmaal bij hem aangekomen vroeg hij bang wat ik hier deed.
Die vraag was nu de laatste die ik verwacht had en even stond ik met mijn mond vol tanden, maar nog voor ik antwoord kon geven ontdooide hij wat.
‘is alles goed met je?’ vroeg hij duidelijk bezorgd.
Ik knikte instemmend.
‘je weet ondertussen wie je bent veronderstel ik’ ging hij verder.
Opnieuw kon ik enkel instemmend knikken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 17:53

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 17:53

‘ik had het je graag verteld’ ging hij verder , ‘maar kon het niet en nadat mama overleden was, kon ik niet nog iemand verliezen, dus hield ik mijn mond, omdat ik bang was dat je weg zou gaan’ Hij sloeg zijn ogen naar de grond en bleef zo staan.
‘het is ok hoor papa’ zei ik uiteindelijk.
‘je noemt me nog steeds ‘papa’’ antwoordde hij en keek me recht aan. Zijn ogen glinsterden even.
‘ja tuurlijk!’ zei ik, ‘jij hebt me opgevoed,en je zal gewoon ook altijd mijn papa blijven.’
Even glimlachte hij uit het diepste van zijn hart en ik denk niet dat ik hem al sinds de dood van mama, zo oprecht had zien glimlachen.
Toen veranderde zijn miniem en keek hij me heel serieus aan en nam mijn handen vast.
‘Je kan hier niet blijven’ zei hij. ‘Er is zo veel gebeurd sinds je weg ging. De meester is aangevallen in zijn huis en sinds dien heeft hij de oorlog verklaard aan de wezens, jullie.’
‘Iedereen die er hem een levend brengt, wordt vrij verklaard, en moet dus de rest van zijn leven geen belastingen meer betalen’….. hij zweeg even… ‘je kan je dus zelf wel voorstellen hoe de situatie totaal uit de hand aan het lopen is’
‘iedereen die een kind had zoals jij, heeft of zijn kind weggestuurd, of is met de hele familie op de vlucht’
Mijn hoofd tolde en kon amper volgen.
‘maar wie heeft de meester dan aangevallen?’ vroeg ik uiteindelijk, ‘een van ons?’
‘Dat weet niemand’ zei papa,’ maar omdat hij kort daarna de oorlog verklaarde aan jullie, gaat iedereen ervan uit dat het een of enkelen van jullie moeten zijn’
‘En mensen trekken nu plots wel het verboden bos in dan?’
‘Ja’ zei papa, ‘de drang om vrijheid is bij heel wat mensen groter dan de angst’
‘ook wordt de vangst van een wezen altijd enorm verspreidt, inclusief de vrijheid van de mens die hem vond en bij de Meester bracht, waardoor dit enkel olie op het vuur is natuurlijk’
Hij bleef opnieuw even stil en ik zag hem twijfelen.
‘wat is er nog meer papa?’ vroeg ik uiteindelijk zelf.
‘je broers zijn ook massaal op jacht naar een wezen en zeiden al tegen elkaar dat ze hoopten dat jij thuis zou komen, dan hadden ze direct hun wezen gevonden’.
Opnieuw sloeg hij zijn ogen neer en zei nog stil zonder dat hij me aankeek dat hij al meermaals geprobeerd had hen op andere gedachten te brengen, maar dat het niets uithaalde.
Ik zei hem dat het zijn fout niet was en ik het hen ook niet verweet. Deze hele situatie was uiteindelijk de schuld van de Meester en niemand anders.
‘Je moet hier zo vlug mogelijk weg’ zijn papa nogmaals. ‘Straks vindt Alve je’
Zijn woorden waren nog niet koud of ik hoorde Tora ‘papa?’ roepen, terwijl ze de maïs inkwam. Toen ze me zag riep ze doodenthousiast ‘Addaaaa’ en liep naar me toe.
Ik nam de kleine in mijn armen en knuffelde haar dood. ‘waar was je nauw de hele tijd?’ vroeg het kleine meisje helemaal aangeslagen. En eerlijk, ik wist niet wat ik haar als antwoord moest geven, maar papa redde me. ‘Ada moest van mij iets ophalen ver weg en zo meteen moet ze terug vertrekken.’ Ze keek me triestig aan en ik knikte instemmend.
‘maar ik kom nog terug hoor’ zei ik haar.
‘maar ik wil dat je blijft’ riep ze heel luid en begon luid te snikken.
Niet veel later hoorden we geroezemoes en toen stond mijn hart wederom stil. Ik hoorde Alve, hij riep dat hij mij gehoord had en het uit de maïs kwam. Zo vlug ik kon gaf ik Tora aan papa en rende dieper de maïs in. Amper iets later hoorde in Alve vragen aan papa waar ik was en die antwoordde dat hij het niet wist. Tora huilde en riep mijn naam. Ik hoorde ze verder lopen, mijn richting uit. Mijn hart redde het amper en ik rende verder, puur op adrenaline.
Mijn ene hand viste de thee van uit mijn trui en ik zetten het aan mijn lippen, bleef een seconde staan zodat ik het kon opdrinken zonder te morsen en liep terug verder. En net op tijd voelde ik mezelf heel licht worden, het leek alsof ik over de grond zweefde.
Toen ik naar mijn voeten keek, zag ik enkel aarde en ook mijn handen leken te zijn opgegaan in de omgeving. Ik ging op mijn hurkje zitten en bleef roerloos zitten en ademde amper.
Iets later kwam Alve me op enkele meters na, voorbij. Hij stapte naarstig verder en keek van links naar rechts. Hij riep vragend naar Vilde, die duidelijk ergens meer naar links liep, of hij me al gezien had. Die ontkende, daarna vroeg hij hetzelfde aan Pelle, die aan de andere kant liep en ook die ontkende. Niet veel later was Alve uit het zicht verdwenen. Ik bleef roerloos zitten en zag een korte tijd later, beetje bij beetje mijn eigen lichaam terug verschijnen.
Nog steeds was ik doodsbang en de adrenaline had nog steeds volop de weg door mijn lijf gevonden.

**Geplaatst**: 22-01-21 09:37

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 22-01-21 09:37

Super weer, meer graag

**Geplaatst**: 22-01-21 09:44

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 22-01-21 09:44

De vaart zit er inderdaad aardig in, in het verhaal, maar ik vind het zeker niet storend.
En dit punt van het verhaal zou dus normaal (als het een boek was), echt zo'n punt zijn dat ik het niet weg kan leggen maar moet doorlezen!