Bokt.nl

famke43 schreef:

upje?

Citaat:

Mijn adem stokte in mijn keel. Ik wilde mijn mond open doen om hem te vragen of hij dat nog eens wilde herhalen, gewoon om er zeker van te zijn dat het niet een van mijn eigen hersenspinsels was geweest, maar mijn lichaam weigerde me dienst. Misschien was het toch niet zo toevallig dat ik hier was.. Iets in de verte herinnerde me eraan dat het misschien verstandig zou zijn om adem te halen. Maar een stem in mijn hoofd overstemde het met gemak, Desh’ woorden herhalend. Het leek alsof iemand mijn hersenen had verwisseld voor een pan stroop. Zonder dat ik het door had, waren mijn vingertoppen op zoek gegaan naar de ketting in mijn zak. Het koude metaal dwong me om weer gewoon na te denken. ‘Ze willen het effect van ziektes op mensen van toen en nu bekijken’ ging hij verder. Mijn hoofd voelde licht aan - hoogstwaarschijnlijk door het inhouden van mijn adem en een misselijk gevoel bekroop me. Beelden van ijzeren bedden, vastgebonden handen en voeten en een hele boel draadjes spookten zonder toestemming door mijn hoofd. Hij keek me kort aan en wendde zijn blik toen weer af. Misschien interpreteerde hij mijn opgetrokken wenkbrauwen als verbazing, want hij praatte gewoon verder. ‘Ons centrum is opgericht om die laboratoria en alles wat erbij hoort weg te ruimen.’ Ik besefte maar al te goed dat ik ook onder de noemer “alles wat er bij hoort “ viel. ‘Ik.. Eh, ik-’ Ik kwam niet uit mijn woorden, eigenlijk wist ik niet eens wat ik wilde zeggen. En ja, ik was me er maar al te goed van bewust hoe onnozel ik overkwam. ‘Het is nogal veel.. Ik weet het. Ik wil je alleen de keus geven’ fluisterde hij verontschuldigend terwijl hij met zijn platte hand over zijn voorhoofd wreef. Hij keek me vragend aan. ‘Als je blijft..’ Zijn stem klonk zo zacht dat ik mijn best moest doen hem te verstaan. Die ogen. Ik stelde me voor hoe ik voor hoe ik erin zou verdrinken. De centimeters tussen ons in leken elektrisch geladen. Het voelde alsof de vlammen voor mijn voeten niet alleen de takjes in de fik gezet hadden, maar ook mijn lichaam. En ik wilde niks liever als er in wegbranden, tot alleen wij tweeën en het oplaaiende vuur tussen ons nog bestond. Zwijgend keken we elkaar aan. Oliebol, waar was ik mee bezig? De gedachte aan thuis deed me walgen van mijn eigen gedachten. ‘Als je wilt blijven, kan ik een paspoort en toegangscodes voor je regelen.’ vervolgde hij fluisterend, terwijl hij weg keek. Het leek alsof hij mijn gedachten had kunnen lezen. Ik staarde in het vuur. De warmte deed pijn aan mijn ogen, maar ik wendde mijn blik niet af. Vuur inspireerde me altijd al, vroeger kon ik uren voor de open haard van mijn opa en oma zitten. In mijn herinnering hoorde ik het hout weer knetteren net zoals het toen deed, voelde ik de stenen tegels voor de haard langzaam opwarmen terwijl de vlammen langzaam elk stukje hout dat ik erin legde opvraten. ‘Maar het is zwaar, de trainingen, maar het werk wat we daarna krijgen ook. Het kan gevaarlijk zijn en-’ hij ratelde zacht door, maar ik onderbrak hem. ‘Ik doe het’ hoorde ik een stem, die verdacht veel op de mijne leek, bijna onhoorbaar zeggen. In mijn ooghoek zag ik hem verbaasd opzij kijken. En ik was net zo verbaasd. Wat? Natuurlijk wilde ik niet blijven. Het kon niet, ik moest terug naar huis. Het zou belachelijk zijn om me aan te melden bij een organisatie die mensen uit wilde roeien voor het goede doel, maar nog belangrijker, mij uit zouden willen roeien als ze wisten dat.. ‘Ik blijf.’ Hoorde ik mijn stem nog eens zeggen. Op dat moment wilde ik niks liever dan met mijn hoofd tegen de muur slaan.

Desh typte zonder moeite de tiencijferige code op het vlak naast de deur in. Die reageerde gelijk en vloog soepel open. Zo te zien zou de zon over minder dan een uur opkomen en voor die tijd moesten we hier weg zijn. Ik had mijn armen over elkaar geslagen zodat mijn nog altijd trillende handen niet zo opvielen terwijl ik de omgeving scande naar enige vorm van leven. Leven dat ons zou kunnen verraden. Toen ik me omdraaide zag ik Desh zonder moeite over het ruim een meter informatiebalie springen, zonder hem ook maar met de punt van zijn schoen aan te raken. Hij tikte razendsnel een aantal codes in op het geprojecteerde scherm voor hem. Zijn gezicht vol van concentratie. Nog geen minuut later stond hij naast me en hield een pasje triomfantelijk omhoog. Glimlachend nam ik het van hem aan. ‘Dankje.’ Ik wees naar het zwarte vlak boven de deur opening, vrij makkelijk te missen, maar duidelijk een camera. Hij haalde zijn schouders op, ‘Die doen het toevallig niet op dit moment, die technische storingen ook altijd.’ De blik in zijn ogen dwong mijn mondhoeken opnieuw omhoog. Grijzend liep ik achter hem aan naar binnen. ‘Ben je niet bang dat ze je vingerafdrukken vinden?’ vroeg ik. Hij grinnikte zacht ‘Iets te veel oude misdaad films gekeken zeker? Maar, nee. Er blijven geen vingerafdrukken achter op een projectie.’ Daar had ik nog niet over nagedacht, hoewel er vast en zeker andere sporen achter gebleven waren. De gangen waar we liepen waren nog altijd leeg en de kamers achter de ramen langs de kant ook. Er leek niks veranderd terwijl wij buiten waren, maar voor mij was er wel iets veranderd. Ik had toegezegd om mee te doen aan een geheime missie om mensen uit te schakelen. Mezelf uit te schakelen. Als ik dit verhaal op dat moment thuis had verteld hadden mijn ouders me niet geloofd. Of misschien hadden ze het als een kans gezien om me in een gesticht te krijgen. En ik zou het ze niet eens kwalijk nemen, ik had het zelfde gedaan. En toch, ik droomde niet, het was niet gewoon een raar hersenspinsel. In minder dan een dag had ik bijna alles gedaan wat mijn ouders me verboden zouden hebben. Ik was met een vreemde mee gegaan zonder met mijn ogen te knipperen, had iemand vermoord zien worden zonder er iets aan te doen, had ingebroken in een gebouw en als kers op de taart had ik me verdomme aangesloten bij deze belachelijke organisatie. En oh ja, bijna vergeten, ik had ook nog een ketting die niet van mij was in mijn zak. Maar dat was niet waar ik me het meeste zorgen over maakte. Desh vertrouwde me, onterecht. Als iemand er achter zou komen wie ik was, was niet alleen ik er geweest, maar hij ook. Ik kon niet geloven dat ik ja had gezegd, dat was het meest egoïstische wat ik had kunnen doen. Mijn mond voelde verkrampt aan omdat ik ongemerkt mijn kaken strak op elkaar geklemd had. ‘Alles goed?’ fluisterde Desh in mij oor. Geschrokken sprong ik opzij. Grijzend keek hij me aan. ‘Slecht geweten?’ vroeg hij grinnikend. ‘Zoiets.’

De oude tl-lichten boven ons gingen flikkerend uit. Het geluid van voetstappen galmde door de gang. Het kwam met de seconde dichterbij. ‘Desh?’ siste ik zacht. Er kwam geen reactie. Ik knipperde met mijn ogen, hopend dat ik hem misschien ergens zou kunnen zien, maar het was te donker. Nog meer voetstappen, fluisterende stemmen. Voorzichtig tastte ik om me heen tot ik de muur vond. Op dat moment greep iemand me vast, happende naar adem probeerde ik me los te rukken, sterke armen kruisten zich voor mijn borst en hielden me tegen. Paniekerig sloeg ik met mijn elleboog naar achteren, maar zijn greep verslapte niet.

_roodvos_ schreef:

AAAAH ZO SPANNEND GEEF ME MEER!

Foei toch Yara
En ik wilde niks liever als er in wegbranden, -> als-> dan


Nog twee kleintjes:
Mijn hoofd voelde licht aan - hoogstwaarschijnlijk door het inhouden van mijn adem en een misselijk gevoel bekroop me.
Mijn hoofd voelde licht aan - hoogstwaarschijnlijk door het inhouden van mijn adem - en een misselijk gevoel bekroop me.

over hetde ruim een meter hoge informatiebalie springen,

Citaat:

‘Sst, ik ben het maar’ hoorde ik Desh achter me fluisteren. Zijn hart sloeg minstens zo snel als de mijne, ik voelde hem tegen mijn rug bonzen. Langzaam ontspande ik iets. Hij liet me los. Mijn ogen begonnen aan het weinige licht te wennen, minder dan twintig meter van ons af liepen twee mannen onze kant op. Desh keek over mijn schouder, pakte mijn pols losjes vast en wees naar een openstaande deur een paar meter verder die mij nog niet eens opgevallen was. Ik herinnerde mezelf eraan dat hij kon zien in het donker en hoopte dat die mannen dat niet deden. De ouderwetse kopieermachine waar Desh me achter getrokken had onttrok ons nu nog aan het zicht, maar als we naar die deur kropen hoogstwaarschijnlijk niet meer. Blijven zitten was echter ook geen optie, dus toen Desh in mijn oor van drie naar nul aftelde, deed ik snel een schietgebedje en kroop achter hem aan. Mijn bloed gonsde in mijn oren terwijl ik naar binnen dook. Ik stootte mijn hoofd tegen een bureaustoel, maar de adrenaline die door mijn aderen gierde, verzachtte de pijn. Vlakbij klonken stemmen.
‘Officier, weet u zeker dat ze in deze gang zijn?’
‘Ben je echt zo achterlijk als je eruit ziet? Het is dit of de A-gang.’
Het was even stil.
‘Maar meneer, hoe weet u dan zo zeker dat ze daar niet zijn?’
‘Er staan zo ongeveer om de drie meter bewakers daar.’
‘Waarom zijn ze zo belangrijk?’
‘Denk je echt dat we ze vinden als je blijft praten?’ antwoordde de andere stem zuchtend.
Ik kon ze niet zien door het smalle kiertje, maar de voetstappen stierven langzaam weg. Achter me hoorde ik Desh opgelucht uit ademen. Pas na een minuut of vijf durfde ik mijn mond open te doen. ‘Ze zijn naar ons op zoek!’ fluisterde ik geschrokken, niet omdat ik het niet verwacht had, maar omdat ik bang was voor de gevolgen wanneer ze ons zouden vinden. ‘Ja.’ was het enige antwoord. Hij klonk niet geschrokken. Zijn stem klonk echter zo neutraal dat dat me alleen maar banger maakte. Stiekem had ik nog gehoopt dat ik zou kunnen zeggen dat ik alleen was als ze me zouden ontdekken, maar de mannen die net langs waren gelopen, hadden duidelijk ‘ze’ gezegd. Ik zou opnieuw iemand de dood in trekken en dit keer had ik de keuze wel bewust gemaakt. Verbitterd kauwde ik op de binnenkant van mijn lip, totdat ik bloed proefde. Het was zo stil dat ik mijn hart hoorde kloppen. Langzaam nam ik de ruimte beter in me op, tegenover me was een soort bureau gemaakt van glas. Het oppervlak was voor een groot deel bedekt met kleine knopjes, en zacht brandende lampjes. Daarboven zag ik een raam dat alle overige ruimte opvulde. De wand rechts van me was steriel wit met in het midden een deur met meerdere sloten erop. Op een niet al te comfortabel uitziende stoel na was de ruimte leeg. Achter me stond Desh langzaam op, ik hoorde hem kalm in en uit ademen. ‘Kom.’ Hij stond met zijn armen voor zijn borst gekruist voor mijn neus. Ik knikte en hees mezelf overeind. Terwijl ik opstond, drukte Desh met zijn hand tegen de muur die er voor mij gewoon uitzag als de zoveelste muur. Maar zodra zijn hand de muur raakte, lichtte er een rood vlak op. ‘Wat doe je?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Er loopt een luchtschacht boven dit gebouw’ antwoordde hij zacht terwijl hij geconcentreerd typte. Ik vroeg me af hoe hij al die codes kende, zijn vingers vlogen zo snel over het witte vlak dat ik het niet meer kon volgen. Hij vloekte binnensmonds en liet zijn hand zakken. ‘We moeten klimmen, vrees ik’ zei hij over zijn schouder. Licht verbaasd keek ik hem aan. ‘Klimmen?’ herhaalde ik fronsend. Hij perste zijn lippen op elkaar en wees naar boven. Op het eerste gezicht leek het plafond gewoon wit, maar toen ik beter keek, zag ik wat hij bedoelde. Een deksel in precies dezelfde kleur als de rest van het plafond dekte iets af. Ik knikte begrijpend. Voor ik ook maar begreep wat hij van plan was rende hij in de richting van de witte muur en zette zich er tegen af. Met de vingertoppen van zijn ene hand bleef hij hangen aan de rand terwijl hij met zijn andere het deksel, dat niet vast bleek te zitten, opzij schoof. Hij trok zich op, boog zich over de rand en stak zijn hand uit. Voorzichtig nam ik hem aan, terwijl ik sprong en de rand vastgreep. Uitdrukkingloos trok hij me omhoog. Tegen mijn verwachting in was de luchtschacht zo hoog dat ik er bijna in kon staan. Voorzichtig trok Desh het deksel weer over het gat en hulde daarmee de hele ruimte in een verstikkend duister. De bodem van de schacht was bedekt met een dikke laag stof. ‘Welke kant op?’ vroeg ik snel, omdat ik vreesde dat ik mijn gevoel voor richting al snel kwijt zou raken. ‘Links.’ Onze stemmen galmden nog zacht na. Langzaam liepen we door de tunnel, ik had niks te zeggen en Desh zweeg ook. Al snel dwaalden mijn gedachten af naar het verleden.

Het waaide hard en de koude wind drong door mijn jas heen, sneed in mijn gezicht. Er stonden maar een paar andere mensen op het schoolplein, terwijl het er anders altijd zo druk was. Rillend stopte ik mijn verkleumde handen in de jaszakken van mijn blauwe winterjas, tintelingen verspreidden zich langzaam door mijn lange vingers. Ik hoopte dat Lisa een beetje op zou schieten, want eigenlijk had ik geen zin om nog langer te moeten wachtten. Het was lang geleden dat het zo koud geweest was. Mijn blik gleed af naar mijn horloge. Ze was nu al een kwartier later dan anders. Normaal gesproken vond ik het niet erg om haar van school te halen, maar dit keer hunkerde ik naar de warmte thuis. Langzaam liep ik heen en weer langs het hek, mijn tenen voelden bevroren aan. Afgezien van de kou was het best een mooie dag, de zon scheen zwakjes op het plein en liet het met ijzel bedekte glas schitteren. Ik besloot eens in de school te gaan kijken of alles goed was, het was zo stil dat ik iedere voetstap hoorde. Mijn vingers sloten zich om de deurknop en ik trok de deur open. Ook de gangen waren zo goed als verlaten, hoewel ik aan sommige kapstokken nog enkele jassen zag hangen. Ik stond nog maar net voor de deur van mijn zusjes klaslokaal toen die open vloog en ze samen met twee van haar vriendinnen voor mijn neus stond. ‘Hey Liesje’ zei ik glimlachend terwijl ze me lachend aan keek. Ik gaf haar haar jas aan, die ik onderweg al van de kapstok gegrist had. Ze pakte hem van me aan en zwaaide naar haar vriendinnen voor ze achter me aan liep. ‘Sorry dat ik zo laat ben, juf wilde nog met me praten over mijn tekeningen. Ik heb ze laten zien!’ vertelde ze enthousiast. Ze had haar haren in twee lange vlechten, net als ik vroeger had. Qua uiterlijk leek ze op mij, maar verder was ze zo ongeveer alles wat ik niet was. ‘Ze vond ze goed en nu wil ze me opgeven voor een wedstrijd, maar daar heb ik toestemming voor nodig. Denk je dat het mag Eef?’ vrolijk keek ze me aan en mijn slechte humeur verdween meteen. ‘Vast wel! Wat super Lies!’ Haar ogen glansden van trots. ‘Wat moet je allemaal doen voor die wedstrijd?’ vroeg ik. ‘Ik weet niet, juf zei dat ik het er eerst met jullie over moest hebben.’ Ze gaf me een levendige uitleg over hoe de juf gereageerd had terwijl we naar buiten liepen. Mijn handen trilden van de kou, waardoor ik mijn fietssleutel bijna niet in het slot kreeg. Lisa zag me prutsen en nam het ding van me over.

Giechelend fietsten we door de straten waar het drukker was dan normaal omdat de meeste mensen geen zin hadden om de fiets te pakken. ‘Kom, laten we een beetje door fietsen, anders is het eten straks al koud als we aankomen’ zei ik. Mijn adem vormde wolkjes in de lucht. Lisa knikte instemmend terwijl ze haar fiets in een hogere versnelling zette en een sprintje nam. Ik hoorde haar lachen en ze fietste voor me uit. De ijzige wind waaide door mijn losse haren, snel fietste ik achter haar aan. Achter me hoorde ik iemand mijn naam roepen en toen ik over mijn schouder keek zag ik Jolan, een vriend van me, staan. Ik kon hem met geen mogelijkheid verstaan, dus zwaaide ik alleen wat. Gierende banden, gevolgd door het doffe geluid van een botsing. Het geluid hamerde in op mijn hart. Het weerkaatste in mijn hoofd en viel daarna als een blok op mijn maag. Geschrokken draaide ik me om, nog net zag ik hoe de zwaartekracht Lisa op het asfalt smeet. Haar hoofd klapte op de grond en bloed stroomde uit verschillende wonden. Verdoofd sprong ik van mijn fiets en rende naar haar toe. Mijn ademhaling versnelde bij het zien van al het bloed terwijl ik verwoed naar mijn mobiel zocht. Mijn vingers trilden zo hevig dat het ding uit mijn hand viel. Iemand achter me pakte hem van de grond en ergens vaag in de verte hoorde ik hem het alarmnummer bellen. Ik pakte haar hand vast. ‘Het komt goed Liesje’ fluisterde ik zacht, maar mijn stem trilde zo hevig dat ik het zelf amper kon verstaan. Haar bloed gutste over mijn handen terwijl ik een van de wonden met mijn sjaal dicht probeerde te drukken. Een ijzige kou verspreidde zich over mijn lichaam, angst nam mijn lichaam over. Haar blauwe ogen keken me net zo bang aan. ‘Alsjeblieft, hou vol’ hoorde ik mezelf snikken. Ze probeerde haar lippen te bewegen, maar er kwam geen geluid. Twee sterke handen duwden me zacht aan de kant, maar ik wilde haar niet in de steek laten. In mijn ooghoek zag ik grote plassen bloed, maar het enige waar ik naar wilde kijken waren haar blauwe ogen. Tranen zorgden er voor dat ik wazig zag. Ze kneep in mijn hand, maar de druk werd steeds minder. Bloed, bloed, nog meer bloed. Haar anders altijd zo rode wangen waren eng bleek. Haar hand viel uit de mijn in het bloed dat het asfalt donker rood kleurde. Warme tranen rolden over mijn gezicht tot ze van mijn neus drupten en op haar gezicht vielen. Haar wangen waren nat. ‘Eef.. ik..’ haar stem klonk raar en was bijna onverstaanbaar. Maar ze maakte haar zin niet af. Ik zag het leven uit haar ogen wegvloeien. Ze kon niet dood zijn. Dat mocht niet. ‘Blijf hier!’ gilde ik in paniek, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik trok haar handen naar me toe en kneep erin, hopend dat ze zou ontwaken. Mijn vingers zochten naar haar hartslag in haar nek, zonder resultaat. Haar vlechten waren losgeschoten en bruin van het bloed en iets waarvan ik niet wist wat het was. ‘Ben je haar zus?’ vroeg een stem achter me zacht, terwijl de eigenaar van die stem me bij haar weg probeerde te trekken. ‘Ja’ antwoordde ik, maar ik weigerde bij haar weg te gaan en toen er een ambulance de straat in reed zat ik nog steeds snikkend over haar heen gebogen. Haar fiets lag een paar meter verderop, kapot, tegen een lantaarnpaal. Vlak naast een gele auto waarvan de motorkap volledig in de kreukels lag. Ver weg klonken verschillende geluiden, maar ik hoorde ze niet. Het enige wat ik hoorde, was mijn bloed dat gonsde in mijn oren. Haar ogen staarden naar de hemel zonder iets te zien en op dat moment wilde ik niets liever dan met haar mee gaan. Het kon gewoon niet, ik kon niet zonder haar. Ik sloot mijn ogen en het enige wat ik wilde was haar weer zien rond springen en lachen als ik ze weer zou openen. Alsof het allemaal maar een verschrikkelijke droom was geweest. Het was niet eerlijk, ze was te jong om te sterven in zo’n stom ongeluk. Maar toen ik mijn ogen open deed, zaten er ambulancemedewerkers naast me. Ze gebaarden naar elkaar, ik begreep wat ze bedoelden, maar het drong niet tot me door. ‘Alsjeblieft, wordt wakker. Alsjeblieft’. Ik wilde me aan haar vast grijpen, haar nooit meer loslaten, bij haar zijn, waar ze ook naar toe zou gaan. Ik kon haar niet laten gaan, haar in de steek laten. ‘Eva, Eva kijk me aan’ fluisterde een stem dichtbij mijn hoofd. Voorzichtig draaide ik me een stukje om, mijn vingers nog steeds om die van Lisa geklemd. De asgrijze ogen van Jonas keken me aan. ‘Eva luister, ik heb je ouders gebeld ze zullen er zo zijn. Je moet haar loslaten Eef, laat de ambulance medewerkers naar haar kijken’. Zijn stem klonk zacht, troostend, maar het enige wat ik voelde was woede. Ik wilde niet dat iemand anders dan Lisa me ooit nog Eef of Eva zou noemen. Als ik niet naar hem gezwaaid had, had ze misschien nog geleefd. ‘Noem me niet zo!’ gilde ik terwijl ik hem van me af duwde. Hij verloor zijn evenwicht en viel achterover op de grond, maar stond gelijk weer op. Ik had Lisa’s hand los gelaten en liep boos op hem af. ‘Het heeft geen zin, ze is dood!’ ik schreeuwde zo hard dat zelfs de groep ramptoeristen die vijf meter verderop tegen werden gehouden, geschrokken omkeken. Het zout van mijn tranen beet in mijn wangen. Mijn woorden zweefden nog in de lucht toen ze eindelijk tot me doordrongen. Ze was dood. Ze was echt dood. Het voelde alsof mijn benen gemaakt waren van pap, alsof ik honderden meters naar beneden viel en plat op het water klapte. Jolan ving me op toen ik trillend door mijn knieën zakte. ‘Zeg dat het niet waar is, alsjeblieft, zeg het’ snikte ik wanhopig, maar er kwam geen antwoord. Ik hapte naar adem maar de lucht die ik inademende leek me te wurgen. Mijn hart ging als een gek tekeer, alsof hij wilde laten merken dat hij het nog wél deed. Achter me hoorde ik bekende stemmen, mijn ouders. Hun woorden kon ik niet verstaan, maar ik hoorde het verdriet dat mijn lichaam vulde, ook bij hen. Ik kon me er niet toe zetten me om te draaien, ik geloofde zelfs niet dat ik ze ooit nog aan zou kunnen kijken. Het was mijn schuld, ik had beter op haar moeten passen.

Nienke98 schreef:

Heel gaaf Hannah! Je wordt elke keer weer beter, bravo!
Is het Jonas of Jolan? Ik heb het beide zien staan

Super super super!