Zal proberen om er vandaag of morgen nog een update op te zetten maar veel kans dat het niet lukt 
[VER] Als je alles kwijt raakt.
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- melody7
-
- Berichten: 13909
- Geregistreerd: 16-02-11
- Woonplaats: Noord-Brabant
Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.
Geplaatst door de TopicStarter : 18-03-14 15:06
Zal proberen om er vandaag of morgen nog een update op te zetten maar veel kans dat het niet lukt - MarjoleinvdB
- Berichten: 191
- Geregistreerd: 29-11-12
Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.
Geplaatst: 26-03-14 13:02
- melody7
-
- Berichten: 13909
- Geregistreerd: 16-02-11
- Woonplaats: Noord-Brabant
Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.
Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-14 13:12
- melody7
-
- Berichten: 13909
- Geregistreerd: 16-02-11
- Woonplaats: Noord-Brabant
Geplaatst door de TopicStarter : 25-04-14 15:20
Het is erg druk geworden omtrent mijn examens over 2 weken, alles gaat nu even hectisch mijn verzorgpaard heeft aandacht nodig etc. dus het is even niet anders, maar na mijn examens ga ik sowieso verder 
Sorry voor de grooote vertraging
- melody7
-
- Berichten: 13909
- Geregistreerd: 16-02-11
- Woonplaats: Noord-Brabant
Re: [VER] Als je alles kwijt raakt.
Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-14 11:37
Ja ongeveer, al m'n beesten zijn in de laatste week ziek geworden dus dat was ook weer even flink stress maar nu begint alles weer normaal te worden
Ik zal deze week eens kijken of ik weer verder kom met schrijven
- melody7
-
- Berichten: 13909
- Geregistreerd: 16-02-11
- Woonplaats: Noord-Brabant
Geplaatst door de TopicStarter : 08-07-14 23:32
Ik was het niet echt vergeten, maar het kwam er steeds niet van Ik heb nu even een stuk overgeslagen omdat ik er echt niet doorheen kwam, maar hier eindelijk weer een update
Het is tien uur ’s ochtends twee weken na de begrafenis als Saar moeder ons roept. ‘Meiden kunnen jullie even komen? We moeten het even ergens over hebben.’
Ik voel dat het over mij gaat dus ik loop snel richting de keuken en ga bij haar aan tafel zitten. Saar gaat naast mij zitten, ‘wat is er mam?’, vraagt ze. Saars moeder zucht zo zacht dat ze waarschijnlijk denkt dat we het niet horen maar ik hoor het wel, en Saar aan haar blik te zien ook. Even is het doodstil maar dan begint ze toch te praten, ‘ik vind het echt heel erg om dit te moeten zeggen, laat ik daar mee beginnen. ‘, ineens voel ik me weer helemaal rot, er zal toch niks al te ergs zijn? ‘We hebben afgelopen weken bij je familie rondgevraagd maar je kunt nergens terecht’, zegt ze terwijl ze bedroeft kijkt. Dat is geen verassing voor mij, alsof iemand me zou willen. ‘Ik vind het echt heel erg voor je, maar je kunt hier ook niet blijven hoe graag ik dat ook zou willen’, zegt ze. Dit was het? Niks ergs, gelukkig. ‘Dat is toch geen ramp?’, vraag ik, ‘ik kan gewoon weer thuis gaan wonen, ik red mezelf wel’, zeg ik. ‘Ik weet dat je dat kunt’, zegt ze, ‘maar het mag niet volgens de wet.’
Mijn mond valt open, ‘hoezo niet?’, vraag ik verbijsterd, ‘ik weet niet waarom, alleen dat het zo is’, zegt ze, ‘ik zou echt willen dat het niet zo was.’
Ik zit even voor me uit te staren, ik begrijp eigenlijk niet echt wat ze hier nou mee wil zeggen. ‘En nu?’, vraag ik. Ik zie haar gezicht betrekken, geen goed nieuws dus, ‘we zien geen andere optie dan een internaat’, zegt ze. ‘WAT, mam, dat meen je niet!’, roept Saar uit. ‘Saar je vader en ik hebben er echt goed naar gekeken maar we zien echt niks anders’, antwoord haar moeder. Ik zit een beetje verdwaasd voor me uit te kijken, ‘het is goed zo Saar, als het niet anders kan is het maar zo’, zeg ik terwijl ik moeite doe om niet te laten horen dat ik me zojuist kapot geschrokken ben. ‘Jamaar ze kunnen je toch niet zomaar wegstoppen?’, zegt ze verontwaardigd, ‘het is je familie!’
‘Familie zijn betekend helaas niet altijd dat je altijd mensen hebt om op terug te vallen Saar’, zegt haar moeder, ‘daar hebben wij gewoon veel geluk mee’, zegt ze. ‘Eerlijk gezegd zit ik toch liever in een internaat dan bij mijn familie’, zeg ik, ‘ik ken die mensen amper, ik weet alleen dat ze nooit aardig konden zijn’, zeg ik. Ik zie dat Saar haar best doet om niet te gaan huilen dus ik glimlach snel even naar haar, ‘ik ben niet anders gewend, dan voelt het niet zo erg als dat het lijkt’, zeg ik. Saar’s moeder schud zacht haar hoofd, ‘het is vast niet zo makkelijk als je het over doet komen’, zegt ze met een meelevende blik. Ik trek mijn schouders op, ‘ik kan het erg vinden maar daar word het niet beter van dus ik sta er maar gewoon zo min mogelijk bij stil’, zeg ik. ‘Ik vind het heel knap van je dat je dat zo kunt zien’, zegt ze. Ik trek nog een keer mijn schouders op, ‘dat moet je wel.’ Maar ik heb geen zin om over mijn familie door te gaan dus ik begin snel weer over dat internaat, ‘waar moet ik dan eigenlijk heen als ik naar zo’n internaat moet?’, vraag ik. ‘We hebben wat opties bekeken’, zegt Saar’s moeder, ‘we hebben vooral gekeken naar welke het vriendelijkst bekend staan en die zijn helaas allemaal erg ver weg’, zegt ze, ‘we hebben er een aantal gebeld voor informatie maar we willen je zelf laten kiezen aangezien jij degene bent die er moet gaan wonen’, zegt ze. Ik knik, ‘hoe ver is ver weg en kunt u ze ergens laten zien?’, vraag ik. ‘De meeste zitten op 2 tot 3 uur rijden’, zegt ze, ‘ik heb wat folders laten komen, die zal ik even voor je pakken’, ze staat op, ‘ik ben zo terug ze liggen boven’, zegt ze terwijl ze naar me glimlacht, ‘het zijn niet van die gevangenis types als op tv hoor’, zegt ze geruststellend. ‘Dat had ik ook niet verwacht’, zeg ik grijnzend waarna ze door de deur verdwijnt.
De deur is nog maar net dicht als Saar begint te ratelen, ‘Dit kán toch niet, je gaat toch niet echt wel?’, zegt ze verbijsterd, ‘blijkbaar wel’, zeg ik. ‘Ik vind het echt stom’, moppert Saar. Ik moet lachen om Saar’s opstandigheid waarmee ze het zegt, ‘het komt wel goed Saar, echt’, zeg ik.
Saar’s moeder komt de kamer weer in met een stapel folders die ze voor mij neer legt, ze pakt er eentje tussenuit en geeft hem aan mij, ‘ik denk dat deze het best is’, zegt ze terwijl ik hem aanpak, ‘ze kwamen aan de telefoon ook echt aardig over, ze hebben allemaal kleine groepjes met een of twee eigen begeleiders zodat je niet de hele tijd andere mensen om je heen hebt’, zegt ze. Ik kijk naar de folder, ‘De Linnenhoeve. Opvang en jeugd TBS’, staat erop. ‘Jeugd TBS?’, vraag ik, ‘dus je zit daar tussen de criminelen?’, vraag ik, ‘Nee’, zegt Saar’s moeder, ‘dat heb ik nagevraagd, ze hebben twee gescheiden gebouwen waar alleen een gang tussen zit voor de werknemers, je hoeft dus niks met ze te maken te hebben als je dat niet wilt’, zegt ze, ‘oh gelukkig, dat lijkt me geen fijn idee’, zeg ik. ‘Waar ligt deze?’, vraag ik , ‘onderin Brabant’, zegt ze, ‘2,5 uur met de auto.’ Ik knik zacht, ‘als ze daar echt zo vriendelijk zijn dan is dat toch fijner dan bij niet vriendelijke hier in de buurt’, zeg ik. ‘Ja, precies’, zegt Saar’s moeder, ‘als je wilt kunnen we er komende week een keer gaan kijken’, zegt ze, ‘als je dat niet te snel vind.’
‘Ik vind het prima, als het moet dan maar het liefst zo snel mogelijk dan weet ik ook waar ik aan toe ben.’, zeg ik. Ik kijk opzij naar Saar die ondertussen de folder is gaan lezen, ‘ziet het er goed uit?’, vraag ik. Saar knikt, ‘het ziet er ook allemaal erg luxe uit, dat had ik echt niet verwacht’, zegt ze. ‘Dat zei ik toch’, zei Saar’s moeder, ‘maar deze zijn wel erg luxe hoor, dat zie je ook weer niet zoveel.’
Ik begin het idee te krijgen dat Saar’s moeder al meer contact heeft gehad met Linnenhoeve dan dat ze nu doet blijken, ‘wanneer konden we komen?’, vraag ik. Ze lacht, ‘je hebt me door he?’, zegt ze, ‘morgen al.’
Ik glimlach, ‘mooi, dan heb ik dat maar gehad, kun je er makkelijk komen met het openbaar vervoer?’, vraag ik, ‘Dat is nergens voor nodig, wij gaan gewoon met je mee hoor!’, zegt ze. Ze strekt haar armen naar me uit en geeft me snel een knuffel, ‘hier sta je er niet alleen voor’ zegt ze. Ik voel een brok in mijn keel komen en weet zeker dat ik bloos, ‘ze kon er niks aan doen’, zeg ik zacht. ‘Dat weet ik’, zegt ze, ‘maar dat had jij niet zo mogen voelen.’
Het voelt net alsof ik spontaan verlegen ben geworden, ik praatte nooit over de situatie thuis en had ook niet verwacht dat ik dat ooit nog zou gaan doen, ‘het maakt niet uit’, zeg ik, ‘en er valt nu toch niks meer te veranderen.’
Saar lijkt ineens weer wakker te worden, ‘je bent zo absurd sterk Avery, ik zou willen dat je dat zelf zo kon zien’, zegt ze. Ik haal mijn schouders op en kijk de andere kant uit door het raam naar buiten, ‘als je er in zit dan is zoiets gewoon normaal, dat heeft niks met sterk zijn te maken’, zeg ik, ‘jij zou dan ook gewoon net zo doen als mij, zeker weten’, zeg ik. Saar kijkt bedenkelijk, ‘ik denk het niet hoor’, zegt ze. Ik laat het er maar bij zitten, ze gaat toch niet begrijpen dat het echt als normaal kan voelen om een huishouden min of meer te laten draaien als ‘kind’.
Ik kijk weer naar Saar’s moeder, ‘wanneer moet ik daar dan eigenlijk echt gaan wonen, hebben ze dat gezegd?’, vraag ik, ‘je kunt over 2 weken al komen zeiden ze, het mag ook later maar ze hebben het het liefst dan omdat het dan nog een paar dagen vakantie is zodat je kunt wennen’, zegt ze. Ik knik, het is snel maar hoe eerder ik er ben hoe minder lang ik er tegenop kan zien, ‘ik vind het goed, denk ik’, zeg ik. ‘We gaan morgen gewoon eerst eens kijken of het goed voelt’, zegt ze geruststellend, ‘het heeft geen haast, we zoeken een plek voor je waar je je goed bij voelt en anders ga je niet’, zegt ze. Ik kijk haar dankbaar aan, ze is in ieder geval niet van plan om alleen maar zo snel mogelijk van me af te komen, dat zou mijn familie sowieso wel gedaan hebben.