Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-06-13 22:53

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 13-06-13 22:53

moet je minimaal 1500 woorden posten per keer? dat is wel jammer, klein stukje zou ook genoeg zijn, vind het wel leuk om te lezen hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-06-13 22:58

Geplaatst door de TopicStarter : 13-06-13 22:58

Frederieke_ schreef:
moet je minimaal 1500 woorden posten per keer? dat is wel jammer, klein stukje zou ook genoeg zijn, vind het wel leuk om te lezen hoor!

Ja, je moet elke keer minimaal 1500 woorden. Ik zit nu op de.... 510 woorden :')

Dus nog even geduld!

**Geplaatst**: 13-06-13 23:00 · **Anoniem** Re: [VER] Scars by a war **Geplaatst**: 13-06-13 23:00 jéutje

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 13-06-13 23:00

jéutje

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-06-13 23:02

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 13-06-13 23:02

Haha nu 661 :')

**Geplaatst**: 14-06-13 09:47

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 14-06-13 09:47

En nu?

**Geplaatst**: 14-06-13 11:41

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 14-06-13 11:41

jaaa ik wil meer! maar doe maar rustig, dan word het nog mooier!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-06-13 15:35

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 14-06-13 15:35

Haha ik zal snel een nieuw stuk plaatsen, ben nu weer even aan het schrijven, maar heb het redelijk druk dus het is niet heel veel steeds

**Geplaatst**: 15-06-13 15:44

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 15-06-13 15:44

Ben benieuwd!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-13 17:39

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-13 17:39

Haha. Ik ben nu druk aan het schrijven!

**Geplaatst**: 16-06-13 10:10

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 16-06-13 10:10

Ik ben ook heel benieuwd

**Geplaatst**: 11-07-13 15:34

Geplaatst: 11-07-13 15:34

Ik ben benieuwd.....

**Geplaatst**: 11-07-13 16:34

Geplaatst: 11-07-13 16:34

Dit leest heerlijk weg, ben nu bij hoofdstuk twee en mompel tegen mezelf dat ie die zak brood ook mee moet nemen en de rest niet per ongeluk moet verraden:+
In hoofdstuk een staat één spelfoutje; wijselijk heb je met een z geschreven.
verdiept zich weer in het verhaal*

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-13 18:20

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-13 18:20

Leuke reactie, bedankt!

ik zal het foutje verbeteren als ik thuis ben! Ben nu in Italië. Dan komt ook het nieuwe stukje.

**Geplaatst**: 12-07-13 21:31

Geplaatst: 12-07-13 21:31

ShadyCeline schreef:
Leuke reactie, bedankt! ik zal het foutje verbeteren als ik thuis ben! Ben nu in Italië. Dan komt ook het nieuwe stukje.

Jij een beetje vakantie vieren en wij maar wachten op het vervolg -O-

Is niet eerlijk hoor

IK WIL WEER VERDER LEZEN!!!!!

Maarre geniet maar lekker hoor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-13 18:47

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-13 18:47

Ik heb mijn laptop maar even mee gesleept naar het restaurant waar ik WiFi heb, dus dacht, dan plaats ik voor de liefhebbers meteen even een nieuw stukje van mijn verhaal

Ik heb trouwens ook een voorkant in elkaar geflanst voor mijn verhaal! Die laat ik ook wel een keer zien.

Nieuw stukje!!

Hoofdstuk 3

Het was werkelijk een pokkeneind lopen. Ons tempo lag in het begin hoog, maar nu liepen we niet zo heel snel meer. Ik verging bijna van de dorst en mijn maag ging ook aardig te keer door de honger. Mijn voeten verkleumden door de enorme kou en ze waren haast gevoelloos geworden.
“Stop..!”
Ik wist net op tijd te stoppen en botste hierdoor bijna tegen Quinn op. Jonah wees naar voren. Tussen de bomen door zag ik een groot hek en soort kleine huisjes waar allemaal soldaten stonden. Een rilling liep over mijn rug. Moesten we hier echt langs? Dit ging ons nooit lukken..
“We moeten snel zijn,” sprak Jonah nu zachtjes. “Waarschijnlijk verwachten ze ons al.”
“Hoe dan?” fluisterde ik zacht terug. “Hoe komen we daar ooit snel doorheen? We kunnen er nergens langs..”
“Ik zorg voor afleiding. Dan klimmen jullie over het hek hier, tussen de bomen zodat het minder opvalt. Ik kom dan zo snel mogelijk achter jullie aan. Gewoon rechtdoor blijven lopen.”
Wanhopig staarde ik voor mij uit naar het hoge hek gemaakt van gaas. Gelukkig zat er bovenaan het hek geen prikkeldraad.
“Oké.. Laten we in actie komen. Blijf hier staan tot ik de aandacht heb. Dan rennen!” sprak Jonah nu duidelijk. Ik knikte kort. Quinn hield haar mond.
Ik wist dat dit gevaarlijk werd, maar we moesten doorzetten. We hadden niet voor niets dit hele eind gelopen. Terug konden we niet meer.
Jonah rende uit het niets de bosjes uit. Hij stak de weg in een razend tempo over en liep nu in het zicht van alle soldaten. Er werd geroepen, soldaten kwamen in actie. Ze lette allemaal op Jonah, die nu aan de andere kant de bosjes weer in verdween. Ik keek hem na en was even verstijfd. Straks werd hij gepakt! Of doodgeschoten! Moeizaam slikte ik.
“Rennen..” fluisterde ik nu naar Quinn. De kust was veilig voor ons, Jonah’s afleiding had goed gewerkt. Enorm veel soldaten zaten nu achter hem aan in de bosjes en de soldaten die nog stonden te posten keken alleen maar die richting uit.
Ik bleef achter Quinn rennen. Ik wilde haar eerst veilig over het hek hebben. Dan pas zou ik gaan.
Mijn voeten deden pijn. Ik kon er amper meer op lopen. Toch zorgde opnieuw de adrenaline ervoor dat ik door kon zetten. De overlevingsdrang was groot.
“Kom op..”
Ik hield Quinn over het hek heen en begon toen zelf te klimmen. Het was haast onmogelijk: mijn voeten waren steenkoud en gevoelloos. Ik moest goed kijken waar ik mijn voeten neerzette in het gaas en kon er amper gewicht op zetten, waardoor ik meer deed met mijn armen. Gelukkig redde ik het wel om redelijk snel over het hek heen te komen. Achter mij hoorde ik nu nog meer geschreeuw. Ik plofte aan de andere kant van het hek neer en keek achterom, terwijl Quinn al begon te rennen. De soldaten hadden ons gezien.. Ze zaten op onze hielen..
Een kort moment had ik oogcontact met een soldaat, hij keek mij met een aparte blik aan. Ik kon het niet echt thuisbrengen. Het zag er niet heel dreigend uit. Eigenlijk helemaal niet.
Toch richtte hij zijn wapen op mij. Ik verstijfde. Dit was het dan.. Dit was het einde.. Hier zou ik sterven..
Mijn hart klopte gigantisch snel, ik hijgde en trilde van spanning. Mijn ogen waren groot en ik vestigde mijn blik op de loop van het wapen en niet langer meer op de blik van de man. Plots liet hij zijn wapen weer zakken. Ik keek verbaasd. Waarom schoot hij niet? Hij had mij makkelijk door het gaas heen kunnen raken. De man knikte langzaam en gebaarde met zijn handen dat ik moest gaan rennen. Ik keek hem nog even verward en verbijsterd aan en draaide mij toen snel om, om daarna snel weg te sprinten, een weg banend langs de bomen. Achter Quinn aan, die al een stuk voor mij uit liep.

Voor ik het wist waren we weer met zijn drieën. Jonah had het blijkbaar voor elkaar gekregen te ontkomen aan de soldaten, god mocht weten hoe. Hijgend renden we door, achter elkaar aan, struikelend over de oneven grond. Tot ik gewoon niet meer kon. Het was niet dat ik niet meer kon door een gebrek aan conditie of dat ik niet meer kon door de extreme vermoeidheid, honger en dorst die ik had. Het kwam puur door mijn voeten. IJsklontjes leken het wel geworden. Het deed ongelooflijk veel pijn en ik had er amper meer gevoel in. Zonder dat ik er ook nog maar iets tegen kon doen zakte ik na nog een paar passen strompelen door mijn benen. Ik kon er gewoon geen gewicht meer op zetten. Met een doffe plof viel ik in de laag sneeuw neer. Ik rolde nog een klein stukje door en bleef toen liggen. Mijn hoofd bonsde en er leek een waas voor mijn ogen te trekken. Ik haalde piepend adem, sneller kon ik niet meer ademen. Een benauwd gevoel kwam opzetten, alsof iemand mijn keel dicht kneep.
“Stan..?”
Wazig zag ik dat Quinn naast mij neergeknield was en mij bezorgd aan keek. Ook zij ademde in een razend tempo.
“Wat is er? Stan?”
Ik sloot mijn ogen even, klemde mijn kaken op elkaar tegen de pijn. Hoe ging ik dit volhouden? Langzaam opende ik mijn ogen weer en zocht oogcontact met Quinn.
“I-Ik kan niet meer,” bracht ik schor uit. Mijn borstkast ging wild op en neer. “Mijn voeten.. Ik kan niet meer verder..”
“We hebben iets nodig. Schoenen. Hoe komen we aan schoenen? Of iets anders..” hoorde ik Jonah nu ook. Hij kwam altijd met de oplossingen, hij was enorm slim. Maar ik wist dat er nu geen oplossing was. We waren met z’n drieën en hadden maar twee paar schoenen bij ons. Waarom in godsnaam had ik mijn schoenen ook aan Quinn gegeven?
“Jonah.. Er is geen oplossing.. Ga verder, zorg goed voor Quinn, bescherm haar..” stamelde ik nu zachtjes. Jonah keek mij aan en schudde koppig zijn hoofd, maar bleef toch zwijgen. Er was geen oplossing.
“Stanley..” begon Quinn nu weer gedempt. “Trek je eigen schoenen weer aan, dan ga ik wel even op mijn sokken, ik kan het wel aan.. Jij loopt al zo lang op je sokken..”
Ik schudde mijn hoofd. Nee, echt niet. Als er iemand was die veilig weg moest komen was het Quinn wel. Ik zou mijn leven voor haar geven en was ook vast bereid geweest toen ik mij haar schoenen had gegeven. Ik had er aan de ene kant wel een beetje spijt van, want de ongelooflijke pijn die ik nu voelde had ik liever niet. En ik wilde liever ook ontkomen aan de soldaten van Laikem, ik wilde liever ook door vluchten en ergens veilig onderduiken tot de oorlog voorbij zou zijn. Maar aan de andere kant wilde ik mijn keuze toch ook echt niet terugdraaien. Ik hield met heel mijn hart van Quinn en ik zou het mijzelf nooit kunnen vergeven als haar iets zou overkomen. Nu ik nog voor haar kon zorgen, wilde ik ook dat ik dat deed. En goed ook.
“Ga verder.. Zorg goed voor elkaar..” klonk mijn stem trillend.
“Stan… Nee..”
“Quinn, luister naar me..”
Ik keek omhoog, staarde in haar lichtgrijze ogen. Ik meende tranen te zien opwellen.
Jonah hield zich stil. Hij was er nooit goed in geweest om zijn emotie te uitten en wist waarschijnlijk niet hoe hij zich nu moest gedragen.
“Stanley heeft gelijk..” hoorde ik hem toen zeggen. “De soldaten zullen ons snel vinden als we hier blijven.. Het spijt mij Stan.. Verdomme, het spijt mij zo erg..”
“Het maakt niet uit, Jonah.. Zorg goed voor Quinn. Beloof dat je goed voor haar zal zorgen.”
“Ik zal goed voor haar zorgen, Stan. Ik zal mijn best doen, ik zweer het.”
Ik beet op mijn onderlip. Proefde bloed. Sloot mijn ogen weer kort, om daarna Quinn weer even aan te kijken.
“Ik hou van je, Quinn.. Vergeet dat nooit. Ik hou zoveel van je..” fluisterde ik nu. Een traan rolde over mijn wang. Een traan van verdriet, van angst. Een traan van paniek, van vermoeidheid en van pijn. Ik voelde mij vreselijk.
Quinn pakte mijn hand vast. Ik kneep zachtjes in haar hand. Een rilling trok over mijn rug, de kou drong door mijn kleren en bereikte mijn huid.
“Ik hou ook van jou, Stan. Ik hou ook van jou, en dat zou ik altijd blijven doen..”
Er klonk geritsel. Voetstappen in de verte, geroep, geblaf van honden. Er was geen tijd meer. De tijd was voorbij.
“Ga! Ga weg! Rennen!” riep ik nu uit. Ik merkte dat er weer adrenaline door mijn aderen werd gepompt. De pijn leek daardoor iets te vervagen, maar ik wist dat opstaan niet meer mogelijk meer zou zijn. Mijn voeten waren gevoelloos geworden en ik leek ze niet meer te kunnen bewegen.
Ik rolde om, opnieuw trok er een koude rilling over mijn lichaam. Quinn en Jonah stonden er nogsteeds. Jonah keek schichtig om zich heen, Quinn bleef maar naar mij kijken met een droevige en vooral bezorgde blik. Het deed mij pijn, het deed mij ongelooflijk veel pijn om haar zo te zien. Het deed mij pijn om haar alleen te moeten laten. Dit was wel het laatste wat ik wilde. Maar ik wist dat Jonah goed voor haar zou zorgen.
“Ga..”
Mijn stem klonk raspend, alsof er een schuurpapiertje in mijn keel zat.
“Stan.. Ik hou van je..”
Quinn legde haar hand op mijn hoofd en gaf haastig een kusje op mijn lippen. Even leek alle pijn en paniek weg, maar toen ze weer afstand nam en opstond leefde ik weer in de harde realiteit. Dit was het einde.

Quinn en Jonah waren gevlucht. Ik had hen na gekeken, terwijl ik achter bleef op de ijskoude grond. En alsof het niet nog erger kon, begon het ook nog te sneeuwen.
Stemmen. Brekende takken. Blaffende honden. De geluiden kwamen steeds dichterbij. Ik sloot mijn ogen, probeerde mij af te sluiten van de wereld. Mijn hart klopte in mijn keel van angst. Het liefst zou ik opspringen en wegsprinten. Weg van die stomme soldaten. Sprinten tot ik veilig was, rennen tot ik ergens was waar ik kon verblijven tot het gevaar van de oorlog geweken zou zijn.
Ik beet op mijn lip. Hoorde de geluiden dichterbij komen. Het zou niet lang meer duren voor de honden mij gevonden zouden hebben. Ik kreeg het niet meer voor elkaar helder na te denken. De paniek en overlevingsdrang nam de leiding over. Ik krabbelde met heel veel moeite weer overeind, maar voor ik mijn eerste stap kon zetten zakte ik alweer met een pijnlijke kreet door mijn benen. Takjes kraste in mijn huid en de koude sneeuw deed mij verstijven toen ik neerkwam. Happend naar adem probeerde ik vooruit te komen. Gezien het lopend niet meer ging probeerde ik te kruipen. Ik moest weg hier! Weg van die soldaten!
Mijn ademhaling versnelde en mijn ogen stonden vol angst en paniek. Dit was het einde, hier zou ik sterven. Of wat die soldaten ook van plan waren. Dit was het eind van mijn vrijheid.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-13 18:48

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-13 18:48

Volgende stukken doe ik in paint, zodat het moeilijker word voor de mensen die het willen stelen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-13 18:55

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-13 18:55

Hier is de kaft van mijn boek

Had even zin dat te maken hihi
Afbeelding

**Geplaatst**: 19-07-13 18:57

Geplaatst: 19-07-13 18:57

goed verhaal

volg het al vanaf het begin en het word steeds mooier dus kom maar snel met dat volgende stuk

**Geplaatst**: 19-07-13 18:58

Geplaatst: 19-07-13 18:58

oeh, spannend

enne.. mooie kaft!

**Geplaatst**: 19-07-13 21:08

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 19-07-13 21:08

Goed bezig geweest weer!
Mooi,spannend stuk...

**Geplaatst**: 20-07-13 11:20

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 20-07-13 11:20

Nu ben ik echt heeeeeeeeeeel benieuwd...

Je schrijft echt goed! En heel spannend....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-07-13 15:00

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst door de TopicStarter : 20-07-13 15:00

Bedankt voor jullie leuke reacties

**Geplaatst**: 20-07-13 15:03

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 20-07-13 15:03

De titel moet dat Scars by War. Dat a hoort er geloof ik niet tussen.

**Geplaatst**: 20-07-13 15:44

Re: [VER] Scars by a war

Geplaatst: 20-07-13 15:44

Wauw celine! Op HT was ik altijd al gek van je RPG's maar dit is echt geweldig!

**Geplaatst**: 21-07-13 10:01

Geplaatst: 21-07-13 10:01

Sensationeel! hoe jij de spanning weet op te bouwen!
Één typfoutje:
Ik hield Quinn over het hek heen en begon toen zelf te klimmen

hield moet hielp zijn