Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-03-13 18:01

Geplaatst: 26-03-13 18:01

meganproperx schreef:
Weer een leuk stuk!

Even een klein foutje, er staat dat hij weg FIETST. maar daarvoor staat dat ie op de scooter zit dus dat klopt niet helemaal denk ik haha.

Ja dat viel mij ook al op ja

En idd een leuk stuk!!

**Geplaatst**: 27-03-13 12:43

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 27-03-13 12:43

Leuk stuk weer hoor. Maar je updates moeten 1500 woorden hebben hè, ik weet niet of je daaraan komt? Het zal jammer zijn als het topic gesloten word!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-13 14:07

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-13 14:07

Het zijn telkens meer dan 1500 woorden

Ik hou bewust de hoofdstukken kort omdat ik dat zelf altijd lekkerder vind lezen.

**Geplaatst**: 20-04-13 21:45

Geplaatst: 20-04-13 21:45

Komt er nog wat nieuws? Of is er een nieuw topic?
Vond het leuk om te lezen vandaar! $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-04-13 18:33

Geplaatst door de TopicStarter : 21-04-13 18:33

Het schrijven staat nu even op een laag pitje vanwege school, tennis, etc. -O-

Heb nu 500 woorden van het nieuwe hoofdstuk dus vanavond/morgen zal ik hopelijk een nieuwe update kunnen plaatsen!
Ik heb een reactie gekregen van een kinderboekenschrijfster (Maren Stoffels) dat ze het erg spannend vindt en dat ze zelden zo'n goed verhaalbegin heeft ontvangen (had het naar haar gemaild)!

Mijn Nederlands docente is ook helemaal enthousiast dus dat motiveert wel, hihi.

**Geplaatst**: 21-04-13 18:40

Geplaatst: 21-04-13 18:40

_Laura_ schreef:
Het schrijven staat nu even op een laag pitje vanwege school, tennis, etc. Heb nu 500 woorden van het nieuwe hoofdstuk dus vanavond/morgen zal ik hopelijk een nieuwe update kunnen plaatsen!
Ik heb een reactie gekregen van een kinderboekenschrijfster (Maren Stoffels) dat ze het erg spannend vindt en dat ze zelden zo'n goed verhaalbegin heeft ontvangen (had het naar haar gemaild)! Mijn Nederlands docente is ook helemaal enthousiast dus dat motiveert wel, hihi.

Gaaf zeg TS!
Ik kijk met spanning uit, maar snap ook wel dat school en tennis voor gaan

**Geplaatst**: 21-04-13 19:33

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 21-04-13 19:33

ik heb net alles gelezen echt een leuk verhaal!

**Geplaatst**: 21-04-13 21:22

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 21-04-13 21:22

gaaf ts!
hopelijk komt er snel een nieuw stukje O:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-04-13 22:22

Geplaatst door de TopicStarter : 21-04-13 22:22

Toch nog een een stuk geschreven :))

Het is niet veel, maar wel genoeg voor een update. Nu ga ik echt naar bed

Hoofdstuk 12

Chester, Mia en Polly galopperen onrustig door het weiland als ik aan kom fietsen. Ik zie in één oogopslag al waarom, er rent een hond blaffend langs het hek. ‘Ksssj!’ sis ik naar de hond. De grote herder kijkt nieuwsgierig naar me op. Zijn donkere bruine ogen staan onschuldig zoals alleen een hond dat kan. ‘Waar is je baasje?’ vraag ik. Honden kunnen niet praten, dat weet ik heus wel, ik ben niet achterlijk. Maar soms is het gewoon fijn om wat tegen een dier te zeggen omdat het lijkt alsof ze luisteren. Hij ziet er best lief uit. Zijn wilde haren staan rechtop, net als mijn mislukte blauwzwarte coupe. Zijn rechtervoorpoot houdt hij een tijdje opgetild in de lucht, terwijl hij naar me blijft staren. Net als ik zachtjes naar hem toe wil lopen rent hij plotseling weg. Een heel stuk verderop zie ik een man in een lange groene regenjas staan, dat is vast de eigenaar van de onbekende hond. Ik trek me er maar niks van aan en fiets verder richting het huis. Papa’s auto staat er, waar ik al bang voor was. Twijfelend sta ik stil voor mijn huis. Ik hoef mijn vader niet meer te zien, hij mag echt oprotten uit mijn leven. Ik dacht dat hij nu wel zou weten dat je je kinderen niet hoort te slaan, maar blijkbaar dus niet. Nog steeds voel ik de zeurende pijn van de harde klap aan de zijkant van mijn hoofd.
Ik weet wat ik ga doen. Vandaag is mama’s sterfdag, dat ben ik niet vergeten. Het huis ga ik toch niet in. In de stad zit een bloemenwinkel, ik denk dat ik daar maar eens een bezoekje aan ga brengen. Zo doe ik tenminste nog iets goed vandaag.
Onmiddellijk keer ik mijn fiets om en stap weer op. Nog even een paar extra calorieën verbranden is altijd goed. Steeds een stapje verder op weg naar de slanke Hanna. Knap zal ik nooit worden, maar slank kan ik nog wel bereiken als ik heel hard mijn best doe. Er mogen best een paar kilo’s vanaf, een stuk of vijftien zelfs. Mijn gewicht is zestig kilo, dat is toch niet normaal voor een meisje van vijftien?! Alle meisjes uit mijn klas wegen volgens mij minstens tien kilo minder. Kortom, ik wil de vijfenveertig bereiken. Dan ben ik tevreden. Ik zorg er heus wel voor dat ik niet te ver ga, dat ik niet in het ziekenhuis beland of iets anders ernstigs. Ik stop gewoon als ik slank genoeg ben.

Ik druk op de afspeelknop van mijn mp3-speler en zoek een lekker snel nummer op. Daar ga ik vanzelf harder door fietsen. De drum bonkt ritmisch door mijn oortjes. Ik voel een scherpe hoofdpijn opzetten, maar ik ga door. Op het ritme van de muziek trap ik met volle kracht door. Al snel bereik ik het lange fietspad waar ik de vorige keer die rare aanval had en van mijn fiets viel. Ik moet even slikken als ik eraan terugdenk. Het blijft eng en een beetje mysterieus. Maar ik deins er niet voor terug, eigenlijk vind ik het stiekem wel een beetje interessant. Stel dat ik daardoor in de toekomst zou kunnen kijken? Ik zag tenslotte ook mijn vader die woedend op me was en ik zag een blonde jongen, misschien was dat wel Joël. De nieuwe jongen. Ik hoop zo erg dat ik hem vaker ga tegenkomen.

In gedachten verzonken trap ik door. Ik neem een omweg zodat ik mijn vader zo lang mogelijk kan ontlopen. Bovendien is het ook wel eens leuk, een andere route. Altijd maar hetzelfde is zo saai. Van het fietsen word ik zelfs een beetje vrolijk. Ik zing zachtjes mee met de muziek, er is toch niemand die me kan horen. Zingen is niet mijn sterkste punt, ik klink als een soort kraai, zo vals is het. Maar dat weerhoudt me er niet van om het toch te doen als ik de kans krijg. Het is de enige manier waarop ik een beetje mijn gevoelens kwijt kan. Voor de rest krop ik alles op en ik weet zelf ook wel dat dat slecht voor me is, maar ik kan er niks aan doen.
‘Because of you, I never ... lalala tadumdadadum…’
De tekst weet ik niet precies, maar ik weet wel ongeveer waar het liedje over gaat. ’t Gaat over een meisje waarvan haar ouders gingen scheiden en ze was er doodongelukkig van. Ze kreeg geen aandacht van haar ouders, haar moeder was depressief, dat soort dingen. Nu is ze zelf volwassen en heeft ze een kindje en ze wil niet net zo als haar ouders worden. Telkens als dit liedje op mijn schermpje verschijnt voel ik me toch wel een beetje begrepen. Het komt niet eens omdat mijn leven op dat van haar lijkt, ik heb niet eens een moeder meer, dus kunnen mijn ouders ook niet scheiden. Maar haar ongelukkigheid en het gebrek aan aandacht herken ik heel erg. Sinds mama er niet meer is ben ik een soort wrak geworden, niks gaat meer vanzelf en er gaat geen dag voorbij dat ik me niet ongelukkig voel. Het is alsof zij een ingrediënt was die ik nodig had om een perfecte taart te bakken, en nu zij er niet meer is zal die taart, mijn leven dus, compleet mislukken.

Eindelijk ben ik in de stad. Ik begon de laatste paar kilometers zere benen te krijgen, dus ik ben toch wel blij dat ik er ben. Nu kan ik even uitrusten, als ik tenminste niemand uit mijn klas tegenkom. Ik stap van mijn fiets af en loop met mijn fiets aan de hand door de winkelstraat. Mijn capuchon houd ik op, ik blijf liever een beetje onherkenbaar en bovendien ziet mijn kapsel er niet uit. Verderop zie ik de kledingzaak waar ik laatst mijn nieuwe outfit heb gekocht. Het heeft uiteindelijk helemaal geen nut gehad, het heeft het eigenlijk alleen maar erger gemaakt. Ik vloek binnensmonds.
Na een paar minuten lopen heb ik de bloemenzaak bereikt. Op de glazen deur hangt een bordje met ‘OPEN! Welkom bij Flower Power, hoge kwaliteit bloemen voor spotprijsjes.’
Nou, dat lijkt me duidelijk. Ik stap de drempel over en van boven mijn hoofd klinkt gefluit van een vogeltje. Zoekend kijk ik rond, waar kwam dat vandaan? De winkel staat vol met bloemen en kleine planten, maar een vogel zie ik nergens.
Ach, wat maakt het ook uit. De caissière groet me vriendelijk.
Rozen, tulpen, zonnebloemen, aan kleur ontbreekt het hier in ieder geval niet. Van dit werk zou ik nou echt vrolijk worden. De hele dag een lekkere bloemengeur om je heen, heerlijk.
Op de één of andere manier wordt mijn aandacht direct naar de grote mand met rozen getrokken. Aan de linkerkant liggen alle dieprode rozen, in het midden de wat lichtere en fellere en aan de rechterkant de witte rozen. Mama hield altijd van de kleur wit, de kleur van vreugde en feest. Ze was altijd vrolijk, het was gewoon zo’n geweldig persoon. En nu is ze weg, voor altijd.
De tranen springen weer in mijn ogen als ik eraan denk. Ik bijt op mijn onderlip en hoop dat niemand het ziet. Ik reik mijn hand uit naar de witte rozen en pak er een stuk of zeven. Nee wacht, mama’s lievelingsgetal was tien. Tien, omdat we tien vingers hebben waarmee we al die wonderbaarlijke dingen kunnen doen, ze had altijd tien pijlen in haar pijlenkoker, en ’s avonds brandde ze tien kaarsjes voor haar overleden vader en moeder, mijn opa en oma dus. Die zijn in de oorlog omgekomen. Ik pak nog drie rozen erbij en loop naar de toonbank zonder naar de prijs te kijken. Geld maakt me niet zo veel uit, het is voor mama en daar heb ik alles voor over.
‘Dat is dan vijfentwintig euro alstublieft.’ zegt het blonde meisje achter de kassa. Ik graai in mijn tas op zoek naar mijn portemonnee. Etui, agenda, boeken, flesje water, van alles zit er in mijn tas, maar geen portemonnee te bekennen. oliebol! Dat ik daar niet aan gedacht heb. Maar ik houd hoop, misschien zit hij in een ander vakje. ‘Heeft u een momentje, dan zoek ik even in mijn tas,’ zeg ik snel tegen de caissière. ‘Sorry voor het ongemak.’
Ja, als het op zulke momenten aankomt kan ik best beleefd zijn.
‘Doe maar rustig aan hoor, ik heb de tijd’, antwoordt ze.
In een hoekje van de bloemenzaak begin ik mijn tas uit te ruimen. Er komt van alles uit. Zelfs een pakje maandverband uit een apart vakje. Ik ben nog niet ongesteld, maar het kan zomaar een keertje komen en dan ben ik liever goed voorbereid.
Ja! Daar is hij! In een klein vakje aan de binnenkant van mijn tas zat mijn portemonnee verstopt. Er zit een briefje van twintig in en mijn pinpas. Ik besluit mijn pinpas te gebruiken, anders heb ik niet genoeg geld. Na gepind te hebben loop ik met een boeket vol witte rozen de winkel uit. Dit voelt toch een stuk beter dan de vorige keer dat ik in een winkel was, daar wil ik liever niet aan terugdenken.

**Geplaatst**: 22-04-13 19:03

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 22-04-13 19:03

mooi stukje weer!!
verlang vol ongeduld naar het volgende

**Geplaatst**: 22-04-13 21:00

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 22-04-13 21:00

$_/-\o_$

**Geplaatst**: 22-04-13 21:16

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 22-04-13 21:16

WAUWWWWWWWWWWWWWWWW !

ik wacht op het volgende deel ! het leest zo super fijn !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-04-13 18:19

Geplaatst door de TopicStarter : 26-04-13 18:19

Hoofdstuk 13

Met het boeket in mijn handen loop ik naar mijn fiets die aan de overkant van de straat staat. Eerst goed naar links en rechts kijken, heb ik altijd geleerd. Zeker sinds vorig jaar let ik daar goed op, toen ik aangereden werd door een jongen op een scooter. Sinds die dag heb ik een angst voor jongens op scooters. Ik heb sowieso een hekel aan scooters, auto’s, tractors, al dat soort dingen. In mijn ogen zijn het allemaal monsters die proberen onze wereld langzaam te vernietigen. Alleen mijn fiets is veilig. En, niet te vergeten, Chester. Die zal me nooit kwaad doen, daar vertrouw ik hem op. Ik weet nog goed hoe mama en ik hem samen uitgekozen hebben. We gingen samen naar de paardenmarkt in Zutphen en bewonderden alle paarden die daar stonden. Maar ze waren allemaal niet speciaal. Plots zag ik een man een voskleurige pony een vrachtwagen in proberen te loodsen, maar hij kreeg het niet voor elkaar. De pony hinnikte en probeerde zich de hele tijd los te trekken. We liepen er snel naartoe en direct toen ik aankwam werd de pony al wat rustiger. De man was onder de indruk en vroeg mijn moeder of zij hem naar binnen wilde loodsen, wat haar direct lukte. ‘Waarom gaat hij weg?’ vroeg ik. ‘Dit, meissie, is een gevaarlijke pony. Niet best. Je kan hem maar beter niet thuis op stal hebben staan, dan breng je jezelf in de problemen.’ zei de man. Maar mijn moeder en ik waren koppig en hebben hem toch gekocht voor een lage prijs. En nu, nu is het mijn beste maatje. Ongelooflijk hoe veel iets of iemand kan veranderen in een paar jaar tijd.

Tijdens de terugweg op de fiets probeer ik eens helemaal mijn hoofd leeg te maken. Er zijn veel te veel gedachten die de hele dag door mijn hoofd razen, ik wil eens voelen hoe het is als ik helemaal nergens aan denk. Maar hoe moet ik dat doen? Ik beeld me in dat ik in het heelal ben. Overal om me heen is zwart. Enkel een paar sterren zweven rond. Maar nog steeds voel ik de druk. De druk van alle mensen met hun emoties om me heen. Andere mensen hebben daar vast geen last van, maar ik ben erg gevoelig. Terwijl ik met goede moed probeer het beeld van het heelal vast te houden, verdwijnen plotseling alle sterren om me heen. Het zwart wordt diepzwart, zwart als roet, zo donker als maar kan. De hoofdpijn komt weer opzetten. Niet weer….

Ik open mijn ogen en lig op de grond. Wat een verrassing. Na een keer of drie weet ik nu echt wel wat eraan zit te komen als het ineens zwart voor mijn ogen wordt. Dit keer heb ik alleen niks gezien, wat raar is, want de vorige keren zag ik een soort toekomstbeeld. Ik heb dit keer ook niet zo veel pijn. Gelukkig ben ik niet hard gevallen. Mijn hoofd bonkt nog wel na van de hoofdpijn en mijn oren suizen, maar dat ben ik nu wel gewend en dat gaat meestal vanzelf weer over.
Rustig pak ik mijn fiets op en stap er weer op. Ik sta iets te snel op, waardoor ik licht in mijn hoofd word. Te weinig gegeten. Maar dat is niet erg! Dat is juist heel goed. Het is een teken dat als ik morgen op de weegschaal ga staan, het cijfertje wat er staat lager is dan wat het vanochtend was. Als ik dat maar lang genoeg volhoud dan zal ik binnen de kortste keren een mooi lichaam hebben.
Misschien ziet Joël me dan staan.

Druipnat kom ik aan bij het weiland. Het laatste kwartier barstte de hel los, ik fietste in de stromende regen tussen de weilanden. Niet bepaald een pretje, maar kou is goed, kou is afvallen. Stiekem ben ik toch wel blij dat ik thuis ben. Dan kan ik straks even relaxen op mijn bed. Ik stel in mijn hoofd alvast een plan op voor als ik straks het huis binnenkom. Schoenen uitdoen, jas ophangen, post pakken, post op tafel leggen, weg uit de kamer, naar boven. Zo hoef ik hopelijk mijn vader niet te zien. Met een beetje geluk zit hij in zijn werkkamer en merkt hij niet eens dat ik thuis ben.
Na mijn fiets op slot gezet te hebben loop ik gespannen naar de voordeur. Ik werp een blik door het raampje.
oliebol, hij zit er.
Wijziging van mijn tactiek. Ik laat de post voor wat het is en ga linea recta door naar boven.
Zo stil mogelijk draai ik mijn sleutel om in het slot en open ik de deur. Mijn jas kraakt een beetje als ik hem uitdoe, maar tot nu toe heeft mijn vader niets gemerkt. Houden zo. Het boeket heb ik buiten al uit de verpakking gehaald, anders gaat het gekraak van het plastic me zeker weten verraden.
Op mijn sokken loop ik stilletjes naar de trap met de druipende rozen in mijn hand. Als een soort ninja sprint ik naar boven met drie treden tegelijk. Pfoe..
Het is gelukt. Opgelucht laat ik mijn adem ontsnappen.

‘HANNA!’

Oh nee hè…

‘Kom onmiddellijk hier!’ hoor ik mijn vader schreeuwen vanuit de woonkamer.
Hij weet blijkbaar dat ik thuis ben, dus er zit niks anders op dan maar gewoon naar beneden te gaan en zijn preek aan te horen.
Zodra ik de deur van de woonkamer open doe voel ik weer de steek in mijn borst, op de plek van mijn hart. Wat is dat toch?! Ik word er een beetje bang van.
‘Waarom zeg jij niet gewoon dat je thuis bent?’ vraagt mijn vader, kalmer dan ik had verwacht.
‘Ik riep hallo, maar dat hoorde je niet.’ lieg ik. Pas nadat ik het gezegd heb dringt tot me door dat mijn vader om de kleinste dingetjes al kwaad wordt. Ik voel mijn wangen rood worden.
‘Dat hoorde ik niet?! Je hebt het niet geroepen! Je staat gewoon in mijn gezicht te liegen. Dat moet je bij mij niet flikken. Soms ben je zo’n vreselijk kind. Ga nou maar naar boven en zeg het voortaan even als je thuiskomt.’ zegt hij chagrijnig.
Ik kan me niet eens meer concentreren op wat hij zegt, de steek in mijn hart wordt scherper en scherper. Snel knik ik en loop ik de kamer uit, ik wil me niet kwetsbaar opstellen bij hem.

Boven plof ik direct op mijn bed en barst ik in huilen uit. Alles zit tegen. Ik wil gewoon dat mama weer terug is, dan was alles zo veel beter geweest. Eerlijk gezegd heb ik ook niet echt het idee dat Noor en Feline nog veel moeite willen doen om vriendinnen te blijven. Niet dat ik er veel aan doe, ik laat ze eigenlijk gewoon in de steek. En dan Joël, de onbereikbare jonge god. Het wordt toch nooit iets tussen ons. Ik mis mama. Zo ongelooflijk erg. Misschien komt de pijn wel door haar. Misschien is het een teken.
Nee, ik geloof daar niet zo in.
Of toch wel?
Ik druk mijn hoofd in het kussen en dwing mezelf om op te houden met huilen. Ik lijk wel een baby, en als mijn vader me zo aantreft zit ik al helemaal met de gebakken peren.
Met nog betraande ogen loop ik naar de badkamer en kijk ik in de spiegel. Mijn haar zit zoals gewoonlijk zo lelijk als maar kan. De sproeten op mijn neus en wangen verpesten mijn hele gezicht. En dan is het ook nog eens bijna zomer, in de zomer krijg ik altijd nóg meer sproeten. Ik haat de zomer. Korte broekjes, bikini’s, dat is allemaal niets voor mij. Ik laat liever mijn lichaam niet aan iedereen zien. Nog niet. Misschien komt het ooit nog, maar nu in ieder geval niet.
En dan die lelijke puisten altijd. Gek word ik ervan, ze maken me al het leven zuur sinds ik tien jaar was. De tranen springen opnieuw in mijn ogen en ik word kwaad. Kwaad op mezelf.
Automatisch hef ik mijn hand op en sla ik hem tegen het glas van de spiegel. Nog een keer. Nog een keer, nog een keer, nog een keer. Na zo’n vijfentwintig keer houd ik op. Ik voel mijn hand kloppen, hij is rood en gezwollen. Eigen schuld. Moet ik maar niet zo lelijk zijn. Het lucht wel op, ik sta nu niet meer zo strak van de spanning en ik kan weer rustig ademhalen.
Ik veeg mijn tranen weg. Waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Ik verknal het helemaal voor mezelf, voor mijn vriendinnen (voor zover ik die heb) en voor de rest van de wereld. In mijn hoofd stel ik mezelf de vraag wanneer ik me voor het laatst gelukkig voelde. Na lang nadenken kom ik tot de conclusie dat ik dat moment niet eens meer weet. Dat is best wel erg… Mama had dat niet gewild. Hoog tijd om morgen een geluksmomentje te ervaren samen met Chester. Ik ga gewoon een buitenrit maken en dan rijd ik ‘stiekem’ door de buurt en kom ik ‘stiekem’ langs het huis van Joël. Dat is best een goed plan. Nu eerst de hele avond op bed liggen en niks doen, daar ben ik echt aan toe.

**Geplaatst**: 28-04-13 12:46

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 28-04-13 12:46

Leuk, Leuk!!

**Geplaatst**: 08-05-13 20:26

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 08-05-13 20:26

ik had helemaal niet door dat er alweer 2 updates waren! *gaat heel snel lezen*

**Geplaatst**: 08-05-13 21:38

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 08-05-13 21:38

@ TS is er al weer een nieuw deel onderweg ?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-13 07:55

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-13 07:55

Nu nog niet maar ik ga zo snel mogelijk weer aan het schrijven! :))

**Geplaatst**: 09-05-13 19:05

Geplaatst: 09-05-13 19:05

wauw, wauw, wauw

Ik wil je hele boek lezen

Ga je hem uitgeven? Ik wil hem wel kopen

Groetjes Irene

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-13 19:06

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-13 19:06

Dankjewel voor het compliment!

Ik ben wel van plan hem te laten uitgeven maar dat gaat nog wel even duren. Mijn doel is minstens 100 pagina's, zit nu op 65.

**Geplaatst**: 09-05-13 19:21

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 09-05-13 19:21

Stille melezer meld zich!
Vind het verhaal echt heerlijk doorlezen, ga vooral zo door

!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-13 20:25

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-13 20:25

Dankje! Zulke reacties zijn zo leuk om te lezen en het motiveert echt! +:)+

**Geplaatst**: 09-05-13 20:31

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 09-05-13 20:31

Ga je nog verder schrijven

hihi... ben een beetje verslaafd :')

oepsie

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-05-13 20:41

Geplaatst door de TopicStarter : 09-05-13 20:41

Ja als ik tijd en zin heb haha. Soms zit ik ook gewoon vast en weet ik niet hoe ik verder moet en dan slaap ik er een nachtje over en de volgende dag kan ik dan wel weer verder. Ligt er maar net aan of ik inspiratie heb :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-05-13 15:58

Geplaatst door de TopicStarter : 11-05-13 15:58

Heb weer heel wat ideeën! :):)

Maar ik denk dat ik over een paar hoofdstukken ga stoppen met hier posten, anders heb ik straks geen kopers meer voor het boek

**Geplaatst**: 11-05-13 18:48

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 11-05-13 18:48

ik koop het boek zeker!
en als je boek uitgegeven word, dan word het topic verwijdert
dus je moet hier blijven posten O:)