Bokt.nl

Citaat:

Hoofdstuk 1.

‘Laat me toch met rust! Je weet dat ik niets meer met je te maken wil hebben!’ Roep ik kwaad.
‘Houd je mond! Je weet dat je nog steeds van me houdt!’ Roept hij terug.
We staan even zwijgend tegenover elkaar, totdat ik een vaas pak en die naar zijn hoofd gooi.
‘Wat flik je me nou!?’ Roept hij nog kwader terug. ‘Dit zal ik je niet snel meer vergeven!’
Hij loopt driftig naar me toe en geeft me met zijn vlakke hand een klap op mijn wang. Met grote, geschrokken ogen kijkt hij me aan, hij weet niet waarom hij dat heeft gedaan.
‘Sorry!’ Zegt hij beschaamd. ‘Ik liet me even gaan… Ik flipte…’
Hij pakt mijn hoofd en kust me op mijn voorhoofd.

‘CUT!’ Roept de regisseur. ‘Dat was fantastisch! Ik voelde de spanning helemaal! Geweldig!’
Hij springt enthousiast uit zijn stoel en loopt de set op. ‘Hoe vonden jullie het zelf gaan?’
Ik wil antwoorden, maar Jesse is me te snel af: ‘Ik vond het wel goed gaan, maar er zijn altijd puntjes waar ik niet tevreden over ben.’
Hij kijkt me aan waarop ik zeg: ‘Vond ik ook, maar ik vond het wel super goed gaan vergeleken met de repetities.’
De regisseur kijkt ons aan en knikt.
‘Goed dan, pauze!’ Roept hij door de studio.

‘Zin om even wat te eten te gaan halen?’ Vraagt Jesse. We zijn al de hele ochtend aan het draaien en ik heb nog niets gegeten.
‘Ja, lekker! Even wat halen bij de supermarkt?’ Antwoord ik, terwijl ik mijn jasje aan het zoeken ben.
‘Nou, ik had eigenlijk wat anders in gedachten. Vind je het erg?’ Met een scheve lach op zijn gezicht kijkt hij me aan.
‘Verras me maar!’ Reageer ik enthousiast. ‘Ik moet alleen nog even mijn tas en mijn jasje pakken, dan kom ik zo naar de ingang van de studio, goed?’
Hij kijkt me vragend aan en knikt naar de stoel die achter me staat. En ja hoor, daar ligt mijn jasje netjes over de rugleuning en mijn tas staat op de zitting. Ik begin heel hard te lachen. Waarom moet ik nu altijd alles kwijt zijn. Ik gris ze snel mee en loop met Jesse mee naar buiten, terwijl ik mijn jasje aantrek.
‘Zeg, waar wil je naar toe?’ Begin ik met een nieuwsgierige blik. We lopen langs de drukke straten en als we stil staan voor het stoplicht begint hij met praten: ‘Nou, uhm…’ Stottert hij, ‘… Ik wil je eigenlijk om hulp vragen, Daan.’ Zegt hij met een zacht stemmetje.
Ja hoor, daar gaan we weer! denk ik.

‘Wat is er dan?’ Zeg ik, terwijl ik allang weet wat hij gaat vragen.
‘Nou, er is een meisje wat ik heel leuk vind…’ Hij stopt even en kijkt om zich heen, terwijl het licht op groen springt en we over steken. Aan de overkant gaat hij, al lopend, verder: ‘… Maar ik weet niet of ze mij ook leuk vindt, en ik durf eigenlijk niet zo goed op haar af te stappen.’
Hij kijkt me vragend aan, terwijl we stoppen voor een lunchroom. Hij houdt de deur voor me open en als we binnen zijn, zoeken we een rustig tafeltje achterin.
‘Ik wil je best helpen,’ Zeg ik als we zitten, ‘maar dan moet ik wel weten over wie het gaat en wat ik precies voor je kan doen.’
Jesse krijgt een kleine blos op zijn wangen wanneer hij begint te vertellen.
‘Haar naam is Maud. We zitten samen in één van mijn colleges, en meteen de eerste keer dat ik haar zag…’ Hij zucht diep. ‘… Ach, je weet wel… Ze is niet zo heel groot, heeft van die knal blauwe ogen waar ik echt in verdrink en van dat lange, bruine, golvende haar! Ze is achttien jaar, net als jij, en ze is zo mooi!’ Hij stopt even en kijkt dromerig voor zich uit.

Man, wat is hij verliefd zeg! Ik moet er stiekem wel een beetje van lachen. Zo heb ik hem nog nooit gezien. Op de set is hij altijd zo’n jongen die altijd zijn woordje klaar heeft, maar nu? Nee, ik herken hem niet meer terug! Het is echt een lief gezicht, bijna schattig, hoe hij dromend voor zich uitkijkt met een flinke blos op zijn wangen en een glinstering in zijn ogen. Ik moet bekennen, dat ik, toen ik hem leerde kennen, best wel onder de indruk van hem was. Hij is een grotere jongen, goed gespierd en heeft meestal wel een lekker zomers kleurtje. Hij heeft donker, goudblond haar en blauwbruine ogen. Hij is een verschijning op zichzelf en heeft de looks voor een goede acteur, en dan zijn acteerwerk. Geweldig! Hij is de beste tegenspeler die ik ooit heb gehad! Hij is echt fantastisch, en om hem nu zo kwetsbaar te zien zitten, dat doet me wel wat. Ik moet en zal hem helpen.
‘Volgens mij heb ik haar wel eens gezien op school, ja!’
Jesse en ik zitten op dezelfde school, daar moet ik wel wat mee kunnen.
‘Ik zal haar wel even op facebook zoeken en dan begin ik morgen!’
Ik word al helemaal enthousiast bij het idee dat ik Jesse kan helpen me Maud, maar volgens mij heeft Jesse niets gehoord van wat ik zei. Ik geef hem een duw en hij kijkt me verontwaardigd aan, waardoor ik moet lachen. Op dat moment komt een ober onze bestelling opnemen. We nemen allebei een broodje gezond met een verse jus. We kletsen nog wat en als we zijn uitgegeten is het al weer tijd om terug te gaan, want de opnames gaan gewoon weer verder. We betalen, pakken onze spullen en lopen weer terug.

Helaas zijn de opnames al begonnen zonder ons. Maar daardoor heb ik wel tijd om op facebook te kijken naar Maud en wat achtergrond informatie over haar op te zoeken.
Ik heb al een tijdje geen mensen meer hoeven koppelen en ik heb er echt zin in om hem te helpen! Hij is al vanaf dag één een goede vriend van mij geworden, ondanks dat hij al bijna 21 wordt.

Ik kan precies vinden wat ik nodig heb en ik heb zelfs nog tijd over, terwijl ik toch al wel een dik uur bezig ben geweest. Ik besluit naar Jesse te gaan om nog even het script door te nemen voor de volgende scène. Ik pak mijn laptop en loop naar zijn kleedkamer. Ik klop op de deur, maar het blijft stil. Pas na vier keer kloppen en een keer roepen krijg ik antwoord. Blijkbaar is hij in slaap gevallen en heb ik hem wakker gemaakt. Hij opent met een duffe kop zijn deur.
‘Hé, lekkerding!’ Roep ik lachend.
Hij rekt zich flink uit en geeft me vervolgens een knuffel waarbij hij me bijna plat drukt.
‘Rustig!’ Gil ik piepend van het lachen.
‘Wat komt zo’n schone dame doen bij mijn kleedkamer?’ Grapt Jesse en hij houdt zijn kleedkamerdeur voor me open zodat ik naar binnen kan lopen.
‘Nou, nu onze volgende scène later is gepland dan de bedoeling was…’ Zeg ik met een scheve glimlach. ‘…Dacht ik dat het misschien wel handig was om het script nog eens te oefenen.’
Ik zet mijn laptop neer op zijn tafeltje en ga erachter zitten. Ik haal het script tevoorschijn en luister naar zijn antwoord.
“Dat is nog niet zo’n slecht idee! Maar als je het niet erg vindt, wil ik me eerst nog even opfrissen.’ Hij knipoogt en loopt de deur uit.

Daar zit ik dan, in Jesse’s kleedkamer, me alvast te bedenken hoe ik het aan ga pakken om Maud en Jesse te koppelen. Ik moet sowieso eerst Maud "tegen het lijf lopen" op school en dan letterlijk. Zo zal ik met haar aan de praat kunnen raken en vragen of we een keer iets af kunnen spreken. Of vragen of ze zin heeft om samen te gaan lunchen of zo. Ik ben zo in gedachten verzeild en zo gefocust op het beeldscherm van mijn laptop dat ik niet door heb dat Jesse al weer binnen is gekomen en voor me staat om te beginnen met de scène.

‘Hé! Wel bij de les blijven!’ Roept hij heel hard.
Ik schrik gigantisch en spring meteen op. Tja, nu kan je Jesse opvegen. Ik ben een beetje beledigd, maar moet toch ook wel lachen om mijn reactie. Het is ook altijd zo gezellig op de set! Ik trek een serieus gezicht en begin met onze scène.
‘Wie denk je in hemelsnaam wel niet dat je bent!’ Roep ik met mijn gezicht in de plooi.
Jesse heeft alleen niet door dat ik al begonnen ben met onze scène en begint zich te verontschuldigen. Nu is het mijn beurt voor de slappe lach. Hij kijkt naar zijn script en heeft nu pas door dat ik al ben begonnen. Hij probeert heel serieus verder te gaan, maar het gaat echt voor geen meter! Het is echt zo grappig hoe hij probeert zijn gezicht in de plooi te houden maar het niet voor elkaar krijgt. Uiteindelijk geeft hij het maar op en ploft naast mij neer op de bank.
‘Zeg, wat ben je allemaal aan het doen?’ Zegt hij vol interesse.
Het enige wat ik open heb staan is mijn facebookpagina en het script.
‘Nou, niet veel eigenlijk’ Zeg ik met nog wat naschokken van de slappe lach.
Plots wordt er op de deur gebonkt: ‘Jullie scène over drie minuten!’ wordt er door de deur geschreeuwd.
Verschrikt spring ik op.
‘Ik moet nog naar de make-up!’ Ik storm de kamer uit. En Jesse? Jesse heeft natuurlijk weer het plezier van zijn leven.
Vrouwen en make-up, dat zijn net een getrouwd stel!

Wat is een goede strategie…
Ik heb een kop warme chocolademelk in mijn handen en zit met een fleece-dekentje op de bank tv te kijken, nou ja, de tv staat wel aan, maar mijn aandacht zit toch wel ergens anders. Mijn moeder komt bij me zitten en houdt een pak met koekjes voor mijn neus.
‘Waar zit je toch met je gedachten, meis.’
‘Je weet wie Jesse is?’
‘Natuurlijk! Dat is je tegenspeler!’ Vol interesse kijkt ze me aan.
‘Hij heeft me gevraagd…’ Mam zit meteen op het puntje van de stoel. Ik kijk haar dan ook meteen aan met een Kom op! blik en ga verder waar ik gebleven ben.
‘…Hij heeft me dus gevraagd om hem te helpen met zijn grote liefde, en ik ben nu aan het bedenken hoe ik dat het best kan aanpakken.’

Mijn moeder schudt haar hoofd en zegt: ‘Ga nou eerst eens opzoek naar een jongen voor jezelf, in plaats van altijd maar andere mensen te koppelen.’ Ze legt haar hand op mijn been en kijkt me hoopvol aan.
‘Die tijd komt echt wel mam.’ Antwoord ik met een diepe zucht.

Iedere keer als ik iemand aan het helpen ben, zegt ze precies diezelfde zin. In het begin vond ze het wel leuk, maar nu er nog steeds niemand voor mij is, komt ze steeds weer met diezelfde vraag. Om moe van te worden. Maar ook wel lief. Ze staat op en geeft me een kus op mijn voorhoofd.

‘Maak je het niet te laat? Morgen moet je naar school en je hebt ook nog een draaidag.’ Ik knik afwezig en neem een slok van mijn inmiddels lauwe chocolademelk.

Een uur later ga ik naar bed, maar slapen gaat moeilijk. Als ik dan in slaap val heb ik steeds een hele rare droom. Eigenlijk kan je het niet eens een droom noemen, maar wanneer ik wakker word, val ik niet meer in slaap. Ik pak mijn laptop maar en ga het script voor morgen oefenen, gelukkig heb ik niet veel scènes zodat ik tussendoor ook nog huiswerk kan maken. Na school moet ik namelijk meteen naar de set toe omdat school nou niet echt bepaald rekening houdt met mijn draaischema.

Ik ken alle scènes, en die van alle anderen, uit mijn hoofd. Ik heb geen zin meer om nog verder te lezen en leren, dus ga ik maar op zoek naar nog meer informatie over Maud. Ik kom erachter hoe laat ze moet beginnen, ik weet haar rooster, en waar ze woont. Het kost wel veel tijd, maar ik kom steeds meer te weten over haar, zonder dat ik haar ooit heb gesproken. Ik heb nu ook een beeld bij Maud zelf. Haar foto’s heb ik goed bestudeerd en ik kan al voor een groot deel zien wat voor persoon zij moet zijn.
Gelukkig kan ik mensen lezen.
Ook maak ik een lijstje van de ideeën die ik heb om met haar aan de praat te raken en streep er steeds één weg totdat er maar eentje overblijft. Dat besluit ik maar te proberen. Tijdens de pauze op school moet ik haar zoeken en dan ‘per ongeluk’ tegen haar aanbotsen, zoals ik vanmiddag al had bedacht. Ik zou kunnen zeggen dat ik haar ergens van herken en zo kunnen we aan de praat raken. De rest zal ik op het moment zelf er wel bij verzinnen, maar de hoofdlijnen staan al vast.

Eindelijk gaat mijn wekker. Veel geslapen heb ik niet, maar ik ben totaal niet moe. Alleen heb ik niet echt rekening gehouden met de tijd. Ik kom opgewekt beneden, waar mijn moeder al ontbijt aan het maken is. Ik werk in een paar happen een broodje weg, gooi een appel in mijn tas en ren de deur uit, ik ben zoals gewoonlijk weer aan de late kant. Snel haal ik mijn fiets uit de schuur, gooi de deur dicht en spring op mijn fiets om er snel vandoor te gaan. Als ik flink doorfiets kan ik het nog net de laatste bel halen en ben ik niet al te laat. Het is wel een mooi idee, maar helaas werkt niets mee.
De stoplichten springen voor mijn neus op rood, de trein blijft stil staan, en voor een ritje van normaal tien minuten fietsen, ben ik nu meer dan drie kwartier kwijt. Mijn eerste les kan ik al niet meer in, dus besluit ik maar in de kantine te wachten tot het volgende uur begint. Gelukkig kan ik die tijd goed gebruiken om mijn script nog eens door te nemen en de puntjes op de i zetten.

‘Wat doe jij hier nou?!’ Hoor ik ineens achter me. Haar stem herken ik uit duizenden.
‘Lola!’ Roep ik verrast. ‘Waarom ben je hier nog? Ik dacht dat je in Friesland zat!’ Lola draait haar hoofd schuin en lacht geheimzinnig.
‘Geen zin in…’ Zegt ze nonchalant en ploft naast me neer.
Ze trekt zich niets aan wat anderen vinden en dat is wat ik zo aan haar bewonder.
‘Heb je je haar geverfd?’ Lachend kijk ik haar aan.

Dat is iets wat ik de laatste jaren al bijna iedere maand zeg. Ze is snel op iets uitgekeken en blijkbaar heeft ze haar haar weer in een nog opvallendere kleur geverfd. Het begon met kleine plukjes donker rood, en nu, tja, je houdt ervan of niet, maar het is typisch Lola. Haar haar heeft ze altijd in een lange bob, en dit keer is het paars geverfd. En ik kan niet zeggen dat het lelijk is, want het staat haar echt fantastisch! Ze kijkt naar me terwijl ik die vraag stel met die zo bekende blik van haar. We beginnen allebei te lachen, want het antwoord weten we allebei. Eigenlijk is het best wel gek dat wij zo close zijn. Lola is echt precies het tegenovergestelde van wat ik ben, zij is wild, trekt zich van niemand wat aan, ze leeft haar eigen leven en is super artistiek! Ze kan zelfs nog van een blikje cola een waanzinnig kunstwerk maken. En ik, ik ben gewoon een simpel meisje, altijd braaf en spreek niemand tegen. Acteren en zingen doe ik super graag, maar het enige artistieke aan mij is dat ik wel aardig kan tekenen. Maar toch lijken we ook in heel veel dingen op elkaar.

‘Zeg…’ Begint Lola terwijl ze in mijn zij port met haar elleboog ‘…Hoe gaat het met de liefde?’ Terwijl ze dat zegt knipoogt ze. En we weten allebei het antwoord.
‘Die tijd komt nog wel!’ Zingen we in koor en we liggen weer plat van het lachen.
‘Zeg, heb je wat te doen vandaag?’ Gaat Lola verder.
‘Sorry, ik heb vandaag tot 5 uur les, en daarna moet ik meteen naar de set om te filmen…’
Teleurgesteld kijk ik voor me uit. Ik wil dolgraag met haar af spreken, maar omdat Lola nogal haar eigen leven leidt, spreken we elkaar niet heel veel. Lola kijkt me met haar puppy ogen aan en doet haar hoofd schuin. Het is de perfecte imitatie van een puppy, die alleen zij kan doen. Ik heb haar al een week niet meer gezien. Ze zou naar Friesland gaan met haar ouders, dus heb ik ook geen contact met haar gezocht.

We hebben het super gezellig zoals altijd en dan gaat de bel.
‘oliebol!’ Roep ik en ik spring op en gris mijn laptop van de tafel.
‘Zo kom ik weer te laat!’

Ik geef Lola snel een knuffel en ren weg. Ze kijkt hoe ik snel weg ren en lacht in zichzelf. Ze draait zich om en loopt het gebouw uit.

Citaat:

Hoofdstuk 2.

‘O, Sorry!’ Roep ik gespeeld als ik tegen Maud aanloop.
Haar boeken liggen verspreid over een groot deel van de gang. Ze zit al op de grond om haar boeken bij elkaar te rapen, ik hurk naast haar neer en help haar een handje.
‘Het spijt me echt heel erg.’ Zeg ik nog een keer en kijk haar aan.
‘Ach, ik lette ook niet op! Het is ook net zo goed mijn schuld!’ Ze glimlacht. ‘Ken ik jou niet ergens van?’
‘Het kan zijn dat je me wel eens in een reclame spotje hebt gezien.’ Antwoord ik.
We staan op en lopen samen naar de kantine toe.
‘Heb je zin om met mij te lunchen?’ Vraag ik zo subtiel mogelijk. Ze kijkt me verbaast aan, want ze verwachtte denk ik niet dat ik dat zou vragen.
‘Lijkt me gezellig!’ Antwoordt ze snel en verlegen.

Zo heb ik haar dus totaal niet ingeschat, als een verlegen meisje. Eerder als iemand die haar woordje wel snel klaar heeft, net zoals Jesse. Ik snap meteen waarom hij op haar valt. Ze is precies het type meisje die hij zo leuk vindt. Ze is echt klein van stuk, ik schat haar zo rond de 1.65. Van Jesse ben ik wel gewend dat hij flink kan overdrijven, maar dit keer heeft hij gewoon gelijk, de kleur van haar ogen heb ik nog nooit zo fel gezien. Ze zijn echt fel, helder blauw.
We lopen nog een stukje zwijgend door tot we bij een lege tafel komen. Jesse heb ik allang gezien, hij zit op zijn vaste plek links achterin de kantine met zijn vrienden. Hij heeft mij en Maud ook allang gezien en probeert om niet naar ons te kijken, waar hij overigens niet echt in slaagt.
We zitten een poosje ongemakkelijk naast elkaar. Hier was ik al bang voor, maar ik dacht niet dat het ook echt zou gaan gebeuren.

‘Wat doe je nu eigenlijk voor werk?’ Vraagt ze na vijf minuten.
‘Op dit moment ben ik bezig met een film! We zijn al heel druk aan het draaien en één van mijn vrienden, Jesse, is mijn tegenspeler. Misschien ken je hem wel.’ Zeg ik met een knipoog.
‘Welke film?’ Vraagt ze geïnteresseert.
‘Dat kan ik eigenlijk nog niet zeggen, het wordt binnenkort bekend gemaakt.’ Ik neem een hap van mijn broodje en we kijken elkaar even zwijgend aan.
‘Zeg… uh…’ Zenuwachtig begint Maud te praten. Ik weet meteen wat ze wil gaan zeggen. ‘… Zit Jesse bij mij in de klas? Die naam komt me zo bekend voor.’ Verlegen staart ze naar haar brood.
‘Zou zo maar kunnen, ik weet alleen niet wie er allemaal in zijn klassen zitten, ik doe een andere opleiding.’

Natuurlijk weet ik wel dat ze bij hem in de klas zit. Dank je wel! Voor mijn acteerkunsten!
Ik weet nu al dat dit niet zo’n moeilijke zal worden, want Maud heeft duidelijk ook interesse in Jesse. Dat blijkt echt uit alles, als je er oog voor hebt. Stiekem kijkt ze steeds zijn richting op als ze denkt dat ik niet kijk, die typerende twinkeling in haar ogen, haar houding, nou ja, gewoon alles wijst erop dat ze hem wel ziet zitten.

‘Waar woon je eigenlijk? Misschien kunnen we wel een keer wat afspreken of zo.’ Zeg ik, maar natuurlijk weet ik al waar ze woont. Maar op het moment dat Maud wil antwoorden gaat de bel. Ja hoor, heb ik weer. Precies als het een beetje loskomt, gaat de bel. Ik word een beetje chagrijnig van de “perfecte” timing van de schoolbel. Maud schrikt duidelijk.
‘Ik moet gaan!’ Verschrikt staat ze op, pakt haar tas, laptop en brood en rent weg.
‘fiets!’ Roep ik behoorlijk hard als Maud uit het zicht is verdwenen. De paar mensen die nog in de kantine zitten kijken verontwaardigd mijn kant op.
‘Sorry!’ Beschaamt roep ik hun kant op, maar ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Het gaat nou niet echt hoe ik het heb ingeschat.

Dat heb ik echt nog nooit gehad in die vier jaar! Ik ben weer zo in gedachten verzeild geraakt dat ik weer te laat ben. Ik moet ook nog andere boeken halen, mijn laptop ophalen en natuurlijk is mijn les precies op de verste uithoek van deze school, op de derde verdieping. Dit is echt een typisch fiets my life moment, of het begin van een vreselijke dag… Ik ben nu toch al te laat.
In een rustig tempo begin ik te lopen. Van mijn brood heb ik maar twee happen genomen, maar echt lekker was het niet. Ik gooi het weg en loop nog naar de kantine om wat eetbaars te halen, maar die is natuurlijk net dicht.
Dan maar wat uit het automaat… Ik draai me om, open mijn tas en start de zoektocht naar mijn portemonnee. Ik gooi wat kleingeld in het automaat en haal er een gevulde koek en nog een pakje stroopwafels. De stroopwafels stop ik in mijn tas voor later en de gevulde koek eet ik op terwijl ik naar mijn les Nederlands loop. Maar als ik bij het lokaal aankom, is er niemand te bekennen. Ik heb het nu even helemaal gehad met school. Een tussenuurtje klinkt dan ook niet verkeerd, iets wat ik normaal dan ook nooit zou doen. Ik heb geen zin om in school te blijven, dus loop ik naar het park toe met mijn laptop in mijn tas.

Het is heerlijk om in de buitenlucht te lopen. De zon schijnt lekker warm op mijn gezicht en ik heb het niet koud, ondanks dat het maar dertien graden is buiten. Diep ademde ik de frisse lucht in. Het doet me goed, even niet op school te zijn, geen zeikende docenten en even een beetje rust in mijn kop. De laatste tijd is dat ver te zoeken, door de opnames heb ik het drukker dan ooit.
Ik besluit eens een andere route naar het park te lopen dan dat ik normaal doe, weer eens wat anders, moet van tijd tot tijd ook wel eens kunnen. Ik loop langs de Bakker Bart en de geur alleen al laat mijn maag knorren. Aan die gevulde koek heb ik niet veel gehad. De geur lokt me naar binnen en ik volg hem om een broodje gezond te gaan halen, zodat ik tenminste nog iets gezonds naar binnen kan werken.
Het is ongewoon rustig en ik word dan ook meteen geholpen. Tevreden loop ik naar buiten met een rijk belegd broodje en ik begin er meteen van te eten. Wat smaakt dat goed! Ik ben weer zo ver weg in mijn gedachtes dat ik niet merk dat iemand mij tegemoet komt lopen en die persoon heeft duidelijk ook niet in de gaten dat ik daar loop. We botsen hard tegen elkaar op en ik val.

Geschrokken kijkt hij op, hij is aan het bellen en zegt in zijn telefoon: ‘Ja, eh, sorry maar ik moet nu echt gaan!’ Snel doet hij zijn telefoon en de zak van zij jas en schiet me meteen te hulp.
‘Gaat het wel? Ik had je echt niet gezien! Sorry!’ Ratelt hij door.
Ik ga zitten en kijk beteuterd naar mijn jas, hij zit helemaal onder broodje gezond.
‘Heb ik weer!’ Ik word hier zo chagrijnig van.
De vreemdeling heb ik nog niet aangekeken. Ik krabbel overeind en probeer de restanten van mijn broodje van mijn jas te vegen, zonder succes.
‘Het spijt me echt heel erg! Kan ik een nieuw broodje voor je kopen?’ De twee vriendelijke ogen van de vreemdeling kijken me aan.
Om maar even sociaal te doen, kijk ik vriendelijk terug, maar op het moment dat ik hem aankijk, slaat mijn hoofd op hol.
Hij heeft van die groen, bruine ogen waar ik meteen in verdrink. Ik kan geen zinnig woord meer uitbrengen en sta daar maar stom te stamelen. Ik heb mezelf vandaag al vaak voor mijn kop kunnen slaan, maar dit is toch wel het toppunt!
Hij blijft me vragend aankijken en eindelijk krijg ik iets bijna normaals uit mijn mond

‘Uh, Nee hoor… Uh, is niet, uh, nodig…’ En als klap op de vuurpijl krijg ik er ook nog een kop als een boei bij. Om me kapot te schamen.
‘Kan ik misschien wat anders voor je doen?’ Vraagt hij met een zachte, onwijs lieve stem. Nu weet ik het zeker. Ik val als een blok voor hem.
‘Nee, het gaat wel.’ Kan ik er eindelijk normaal uitkrijgen.
Mijn tas en mijn laptop liggen naast zijn voeten, hij bukt.
‘Van jou?’ Ik kan zien dat hij het antwoord al weet. Hij heeft ook interesse in mij!
‘Uhm, ja, die zijn van mij.’

Ik kijk naar zijn schoenen. Hij heeft nette, leren schoenen aan. Langzaam glij met mijn ogen naar boven, hij draagt een net pak met een roze overhemd en er hangt een laptoptas over zijn schouder. Hij zal ongeveer 25 jaar zijn en hij heeft waarschijnlijk een baan op kantoor of zo.

‘Heb je nog trek?’ Hij steekt zijn arm uit en geeft me mijn tas terug.
‘Mijn lunch ligt voor de helft op straat en de andere helft op mijzelf, dus ja, eigenlijk heb ik best wel trek!’
Ratel-de-ratel… Waarom kan ik nou nooit eens normaal praten als ik nerveus ben!

We lopen naar het dichtstbijzijnde restaurant en zoeken een tafeltje voor twee. Daar bekijk ik hem eens goed. Hij is zo rond de 1.90 en niet zo’n lange slungel, maar wel goed gespierd. Niet te erg, maar ook niet te weinig, gewoon perfect. En ook al ben ik niet van de baardjes, de zijne is perfect getrimd en ziet er geweldig sexy uit. In zijn ogen heeft hij iets speels en mysterieus. Hij heeft warrig, halflang, lichtbruin haar, en voor het model zat er wat gel in, maar voor de rest is hij gewoon perfect. Ik kan niets vinden wat niet leuk aan hem is. Voor het eerst voel ik me zo tot iemand aangetrokken, ik weet gewoon niet wat me overkomt! Ik ben mezelf niet meer. We raken eindelijk aan de praat, want de weg naar het restaurant is heb ik geen woord durven zeggen. En hij ook niet.

‘Nu zitten we wel samen aan één tafel, maar ik weet je naam niet eens.’
‘Danique… Maar iedereen noemt me Daantje.’
‘Danique, mooie naam! Het heeft iets Frans.’
Er komt een ober aan die onze bestelling wil opnemen. Mister Stranger een biertje, ik aan de cola.
‘Hoe heet jij dan?’
‘Ik ben Hajo.’ Hij pakt de kaart uit de standaard en bestudeerd hem een momentje.
‘Wat wil je eten? Ik betaal.’
Ik kijk naar de dingen die op de menukaart staan, zoveel onwijs lekkere dingen, maar ook weer zo duur...
‘Broodje verse zalm lijkt me erg lekker, en maaltijdsalade…’
Lachend onderbreekt Hajo me: ‘Je hoeft niet per se de goedkopere dingen te nemen hoor!’

Hij knipoogt naar me en ik voel hoe mijn wangen beginnen te gloeien. Thank God komt de bediende op het goede moment ons drinken brengen, zodat mijn wangen de tijd hebben om even te herstellen.
‘Hajo, dat is best een aparte naam.’ Ik probeer de stilte op te vullen.
‘Ja, klopt. Die hoor je tegenwoordig niet meer zo vaak.’

Terwijl ik de kaart verder bestudeer, neemt Hajo een grote slok van zijn biertje. Zo goed als het kan, probeer ik niet op de prijzen achter de gerechten te letten maar steeds worden mijn ogen richting de prijzen getrokken.

‘Wat denk je van eerst een soepje?’ Zegt hij terwijl hij zijn kaart bekijkt.
‘Wil je een drie gangen menu?’ Lachend kijk ik hem aan.
Hij kijkt me aan en glimlacht terug op de meest sexy manier die ik ooit heb gezien.
‘Die kans laat ik niet schieten. Met een hele mooie, jonge dame aan een tafeltje voor twee zitten.’ Hij knipoogt weer.
Ik voel dat ik het steeds warm krijg en mijn gezicht rood wordt.
Dat overkomt ook alleen mij. Zit ik aan tafel, in een restaurant, met een super knappe en lekkere “vreemdeling”, en ga ik me een beetje als een idioot lopen gedragen. Stom, stom, stom!

‘Hou je van verse tomatensoep?’ Zegt hij na een poosje.
‘Lekker!’ Zeg ik, maar dan bedenk ik me iets.
Neeee! Ik moet ook nog naar school! Helemaal vergeten!

‘Gaat het wel?’ Bezorgd kijkt hij me aan.
‘Ja hoor, maar bedenk net ineens dat ik over een half uur weer terug op school moet zijn…’ Ik trek er een zielig gezicht bij, waar hij van moet lachen.
‘Heb je het nummer van je school?’ Zegt hij iets serieuzer.
‘Ja, in mijn mobiel. Wat dan?’ Verbaast kijk ik hem aan.
‘Geef maar gewoon, vertrouw me.’ Hij lacht lief en ik smelt. Ik pak mijn mobiel uit mijn tas en hij pakt de zijne.
‘Hier, typ het nummer maar in.’ En hij schuift zijn mobiel naar mij toe. Ik toets het nummer van school in en geef hem zijn mobiel weer terug.
‘Ik ben zo terug!’ Hij geeft me een knipoog, staat op en loopt weg.
Daar zit ik alleen, er vliegen zoveel gedachtes voorbij dat ik denk dat ik gek word. In mijn buik heb ik ook zo’n raar gevoel, alsof ik zenuwachtig ben, maar dan veel fijner. Ik zit dromerig voor me uit te staren als hij weer aan komt lopen.

‘Zo, geregeld!’ Zegt hij terwijl hij gaat zitten.
Hij stopt zijn mobiel weer terug in het jasje die hij net heeft uitgedaan, stroopt zijn mouwen op tot boven zijn elle bogen, hij zet ze daarna op tafel met zijn handen op elkaar en rust met zijn kin op zijn handen. Geïnteresseerd kijkt hij me aan.
‘Vertel eens, waar komt zo’n mooie dame als jij vandaan?’
Meteen begin ik heel gênant te giechelen, op zo’n manier die van die 14 jarige meisjes kunnen doen. En alsof het nog niet erger kan, lukt het me niet om te stoppen.
‘Ik kom hier uit de buurt.’ Krijg ik er uiteindelijk uit. ‘En jij dan?’
‘Mijn ouders wonen in Sneek, en daar heb ik gewoond tot mijn 18e. Nu woon ik al bijna zes jaar 5 kilometer van Utrecht vandaan.’
Hij blijft in dezelfde houding zitten, totdat we worden gestoord door een bediende die onze bestelling komt opnemen.

We bestellen allebei een verse tomatensoep en een rijk belegd broodje gezond. Voor een poosje zit ik zwijgend tegenover hem. Hij zit mij te bestuderen, en ik bekijk hem heel aandachtig. Ik zie hoe Hajo een slok uit zijn glas neemt en bedenk me dat ik nog geen slok heb gedronken. Ik pak het glas vast en breng het naar mijn mond, zonder mijn blik van Hajo af te wenden. Diep ik gedachte neem ik een slokje wat niet helemaal vlekkeloos gaat. Ik verslik me met een hoestbui als gevolg. Ik heb het gevoel dat ik stik en begin langzaam rood aan te lopen. Geschrokken van mijn actie, springt hij op en begint fanatiek op mijn rug te kloppen, totdat het hoesten overgaat in een lachbui.
‘Je had je gezicht moeten zien! Je keek alsof ik dood ging!’
Ik merk dat alle mensen die in het restaurant zitten, mij aankijken. De ene met een ietwat geïrriteerde blik, een ander met een geschrokken uitdrukking en nog wat mensen die zachtjes met mij mee lachen. Ik zie hoe het gezicht van Hajo zich ontspant en er verschijnt een lach op zijn gezicht.
Al snel komt onze soep eraan en zodra de ober weg is, val ik aan. Het is al half drie geweest en dit is pas het eerste fatsoenlijke voedsel wat erin gaat.
‘Ik heb nog nooit een dame zo snel haar soep naar binnen zien werken!’ Verbaast kijkt hij naar mijn lege soepkom.

We zitten gezellig te praten als mijn mobiel gaat. Het is Jesse die ongelofelijk ongerust klinkt. Ik leg hem snel uit wat er aan de hand is en tijdens mijn verhaal hoor ik hem aan de andere kant van de lijn zachtjes zuchten van opluchting. We spreken af dat ik over een half uur op de set ben en hij zal doorgeven dat ik eraan kom. Ik moet helaas weg, terwijl het net zo gezellig is!
‘Is er een probleem?’ Hajo kijkt me aandachtig aan.
‘Nou… Ik had allang op de set moeten staan, dus ik moet nu echt gaan! Ze zijn super ongerust!’

Ik sta op terwijl ik aan het praten ben. Alleen gaat dat weer op de lompe manier waardoor de stoel met een klap op de vloer valt. Met een diepe zucht pak ik de stoel beet om hem weer op zijn poten te zetten, maar dat ding klettert weer uit mijn handen.
‘Kom op!’ In gedachte vervloek ik die stoel en doe nog een poging hem weer overeind te zetten. Ik pak snel mijn jasje en sta te vechten met dat klere ding.
‘Wacht!’ Zegt Hajo, ‘wat is je nummer? Dan kunnen we nog een keer afspreken.’ Snel staat hij op om mij te helpen met mijn jasje. Zijn mobiel reikt hij voor de tweede keer uit en snel typ ik mijn nummer in. Tevreden geef ik hem weer terug en rits mijn jas dicht. Op het moment dat ik wil vertrekken, geeft hij me nog een knuffel.
Onhandig als altijd loop ik gehaast het restaurant uit en ik laat Hajo alleen achter. Bijna rennend vertrek ik naar school om mijn fiets te halen. Op school was alles natuurlijk uitgestorven op een paar verdwaalde fietsen na. Snel loop ik naar mijn fiets, steek het sleuteltje in het sleutelgat en vertrek als een malloot naar de studio’s. Ik ben natuurlijk weer grandioos te laat.

Talindos schreef:

Komt er nog een upje?

xDaphnexx schreef:

Mooi stuk weer maar ben eel benieuwd naar het laatse update niet die van hoofdstuk 2 enzo maar verder al ? Snap je me

Citaat:

Hoofdstuk 3.

‘Sinds wanner ben jij het zonnetje in huis?’
Ik ben nog niet eens binnen en mijn vader merkt een andere sfeer. Hij kijkt al nieuwsgierig boven zijn krant uit, zijn leesbril staat op het puntje van zijn neus en hij kijkt er precies overheen. Terwijl ik mijn jas uittrek en mijn tas van mij af gooi, blijft mijn vaders blik op mij gericht.
Ik verga nog net niet van de dorst en pak snel een glas uit de kast en trek de fles cola uit de koelkast. Met mijn handen vol loop ik weer terug naar de woonkamer. Ik zet het glas neer, ga in de stoel naast die van mijn vader zitten en schenk het glas tot het randje vol. Gretig begin ik ervan te drinken terwijl mijn vader zijn krant opvouwt en hem op tafel legt, nog steeds met zijn blik op mij gericht.
Ik probeer me een beetje rustig te houden, maar ik merk hoe opgewonden ik ben. Voor ik het weet floept het eruit, iets harder dan verwacht.

‘Ik heb vandaag een onwijs leuke jongen ontmoet!’
‘Wat leuk.’ Twee vrolijke pret ogen kijken me aan.
‘Hij is zo leuk! We liepen per ongeluk tegen elkaar aan op straat, ik zat helemaal onder broodje gezond. Hij heeft me geholpen en me wat te eten aangeboden. We zijn naar een restaurantje gegaan en daar hebben we een hele tijd met elkaar zitten praten en hij heeft alles betaald! Ik was helemaal de tijd vergeten en ik moest nog naar de set toe waar ik al te laat was. Ik heb hem nog wel mijn nummer kunnen geven, maar omdat ik er zo snel vandoor moest heb ik zijn nummer niet. Ik hoop zo dat hij sms’t, belt of appt!’

In mijn enthousiasme ben ik steeds harder gaan praten en ineens hoor ik dat mijn kleine zusje van 16 naar beneden komt gestampt. Ze gooit de deur open en begint nog net niet te gillen: ‘Heb je een vriend?!’
Perfecte timing zal je het kunnen noemen, want ik neem precies een slok uit mijn glas en proest het bijna weer uit op het moment dat ze de deur open smijt.
De manier waarop ze naar me toe komt is gewoon lachwekkend. Ik weet niet hoe het heet en of het een naam heeft, maar het is een combinatie van huppelen, rennen en springen. Wanneer ze bij de stoel is aangekomen neemt ze een sprong en beland ze op de armleuning van de stoel.
‘Vertel, vertel, vertel!’ Ze stuitert op en neer zoals een klein kind kan doen.
‘Is het goed als ik zo naar je toe kom?’
Yaël kijkt me teleurgesteld aan, want ze vind mijn liefdes leven maar saai. En als er dan wat “spannends” gebeurt, staat ze er met haar neus bovenop. Ze vind het onderhand wel eens tijd dat ik een vriend krijg en dat hoor ik dan ook regelmatig.
Zelf heeft ze al wel een vriend en is dan ook druk bezig ervoor te zorgen dat ik ook een vriend krijg. Iedere keer als ik iets te enthousiast binnen kom, staat Yaël al voor mijn neus met de vraag of ik een vriend heb.

Langzaam staat ze op. Ze loopt naar de keuken voor een kopje thee en twee stroopwafels voor ze weer naar boven verdwijnt.
‘Wel komen hè!’ Roept ze voordat ze de deur achter zich dicht trekt.
‘Als je niet snel bent, heb je kans op oorlog.’ Mijn vader gniffelt zachtjes.
In de stoel liggen twee kussens, ik pak er een van en gooi hem richting mijn vader.
‘Ga maar meis, ik denk niet dat Yaël het lang vol zal houden.’
‘Dank je pap!’ Dankbaar kijk ik hem aan, sta op en geef hem een knuffel.
‘Ga nu maar, voordat de oorlog uitbreekt.’ Lachend kijkt hij me aan.
Ik pak mijn glas, drink hem leeg en ren naar boven. Yaël zit al met smart op me te wachten. Als ik de deur open doe, zit ze al helemaal klaar op haar bed. Behendig laat ik me naast haar neerploffen en nog voordat ik zit begint ze al met praten.

‘En?’
‘Nou, zijn naam is Hajo en hij is 25 jaar. En hij is zo leuk!’
‘Hoe ziet hij er dan uit? Ik wil het weten!’
‘Hij is rond de 1.90, goed gespierd en hij heeft echt een onwijs leuk baardje…’
‘Een baard? Gadver!’
‘Nee, het is echt een hele schattige! Zo’n hele sexy, getrimde.’ Ik slaak een diepe zucht.
Yaël geeft mee een flinke duw en we moeten beiden lachen.
‘Je hebt het echt flink te pakken!’
‘We hebben drie uur in een restaurant gezeten, maar toen werd ik gebeld door Jesse waar ik bleef. Ik was helemaal vergeten dat ik nog naar de studio moest voor de opnames, maar ik heb hem nog wel mijn nummer gegeven en ik hoop zo dat hij iets van zich laat horen!’
Mijn zin heb ik nog niet af of ik krijg al een appje binnen.
‘Laat zien! Laat zien! Laat zien!’ Yaël wordt bijna hysterisch als ze mijn bericht toon hoort.

Bij het zien van Hajo’s naam onder het berichtje, krijg ik het helemaal warm. Heel geleidelijk wordt een blos op mijn wangen zichtbaar. Bij het zien van mijn steeds roder wordende wangen, trekt Yaël mijn mobiel uit mijn handen en leest het berichtje die hij heeft gestuurd. Ik zie een steeds grotere glimlach op haar gezicht verschijnen en voor ik het door heb, springt ze vrolijk op en neer op haar bed. Ze sjort aan mijn arm, ik sta op en spring gezellig met haar mee. Het gaat er ook zeker niet stil aan toe, want plotseling gooit mijn moeder de deur open. De deur maakt iets meer lawaai dan ze had gedacht en Yaël en ik schrikken ons dood waardoor we op haar bed vallen.
Hoofdschuddend trekt mijn moeder de deur weer dicht en laat ons achter met de slappe lach. Door de jaren heen heeft ze wel geleerd dat ze zich heel snel uit de voeten moet maken als we zo doen.
Yaël heeft nog steeds mijn mobiel in haar handen, behendig klauter ik over haar heen en pak mijn mobiel weer terug. Ik haal de schermvergrendeling er weer af en open Whatsapp, zijn bericht staat bovenin de lijst te stralen en snel typ ik een antwoord:

‘Hallo mooie dame ’
‘Hee! Je hebt mijn nummer nog!’
‘Zo’n mooie dame laat ik niet voorbij gaan! Waar moest je eigenlijk zo snel naar toe?’
‘Had ik dat niet gezegd? Ik werk op een filmset! Was al veel te laat voor de opnames. Ik moest er al om vijf uur zijn!’
‘Zo! Een echte actrice! Ik tref het wel zeg!’
‘Haha! Zo goed ben ik echt niet hoor!’
‘Kan het kloppen dat ik je een keer heb gezien op tv? Nu je dat zo zegt kom je me ineens best wel bekend voor!’
‘Dat kan wel! Ik doe al zo’n drie jaar acteerwerk. Van reclame tot films. Het is echt heel afwisselend werk!’
‘Dan heb ik je inderdaad een keer gezien in een reclame van een kleding winkel volgens mij. Dan heb je het wel goed voor elkaar! Van reclame naar de
filmset!”’
‘Haha! Ja, dat klopt! Daar heb ik maar een reclame voor gedaan, want toen kreeg ik deze filmrol aangeboden. En dat laat je natuurlijk niet aan je voorbij gaan!’
‘Zeg, heb je zin om zaterdag iets te gaan doen? Ik heb V.I.P. kaartjes gekregen voor
het concert van Coldplay.’
‘Wat gaaf! Voor zaterdag heb ik alleen wat huiswerk, maar dat kan ook wel zondag gemaakt worden!’

Yaël leest over mijn schouder mee terwijl ik druk aan het typen ben.
‘Je hebt een date!’ Schreeuwt ze in mijn oor.
Ik zit met een grijns van oor tot oor op haar bed.
‘Wacht even, dit moet ik Lola vertellen!’ Snel kijk ik Yaël aan met een pruillip niveau puppy. Ze knikt goedkeurend wat voor mij het teken is om naar mijn kamer te rennen.
Ik ben nog niet eens in mijn kamer, maar het nummer van Lola is al gedraaid. Ongeduldig loop ik rondjes door mijn kamer terwijl de telefoon over blijft gaan. Teleurgesteld druk ik haar nummer weg, ik weet ook nooit waar ze is…
Straks nog maar een keer proberen.

Ik loop weer naar beneden, regelrecht naar Yaëls kamer toe. Ze is nauwelijks van haar plaats verschoven en ik laat me weer naast haar op bed vallen. Ik pak mijn mobiel er weer bij en open Whatsapp, in de hoop dat Hajo nog online is. Jammer genoeg is hij al een kwartier niet meer online geweest.
‘Balen!’ Yaël en ik zeggen het op exact dezelfde manier. We kijken elkaar aan en barsten weer in lachen uit.

‘Mag ik binnenkomen?’ Een zware, zeer herkenbare stem klinkt door de deur. Langzaam gaat de deur open.
‘SEM!’ Ik ren naar de deur toe en spring in de sterke armen van mijn broer.
‘Rustig aan zusje!’ Lachend slaat hij een van zijn armen om me heen.
‘Zo, klopt het dat wat ik heb gehoord waar is? Is het onmogelijke gebeurd, Daan?’
Ik knik terwijl mijn wangen rood kleuren.
‘Zeg, hoe is het verder met mijn twee little sisters?’

Sem hebben we al een hele poos niet meer gezien, hij is militair. Hij is op training geweest en is best een poos weggeweest zonder dat hij contact met ons mocht zoeken.
Ik heb hem zo gemist! Yaël, Sem en ik hebben een onbeschrijfelijk hechte band, we hebben voor zo ver ik weet ook nauwelijks echt ruzie. Tuurlijk zijn er momenten dat ik me mateloos aan ze kan irriteren. Sem irriteert me nog het meest, vooral als hij de badkamer weer vlak voor mijn neus wegkaapt als ik haast heb. En Yaël als ze weer eens een jurkje uit mijn kast heeft getrokken zonder mijn toestemming.
Maar boven alles zijn zij ongeveer mijn beste maatjes, naast Lola natuurlijk. Ik kan Sem en Yaël echt alles vertellen en andersom.
Toen Sem ons vertelde dat hij dik een maand van huis zou zijn, heb ik stiekem in mijn bed liggen huilen. Niet dat hij het weet, maar op dat moment was ik er echt kapot van. Ik ben zo blij dat hij er weer is!

Sem staat nog steeds voor de deur als ik zie dat er wat is met zijn linker arm.
‘Wat is er gebeurd?!’ Ik staar naar zijn arm, er zit een dikker gedeelte onder zijn uniform bij zijn schouder. Vragend kijk ik hem aan, hij knikt en heel voorzichtig knoop ik zijn blouse los om vervolgens zijn schouder te ontbloten.
Ineens bedenk ik me dat hij nog lang niet klaar met zijn training is, hij moet nog zeker ander halve week weg zijn.
Yaël klimt voorzichtig van haar bed en komt naast me staan. Samen kijken we naar zijn schouder. Er zit een groot, wit verband over zijn schouder en over een deel van zijn bovenarm. Ook Sem werpt zuchtend een blik op zijn gewonde schouder. Hij loopt naar Yaëls bed en gebaart ons naast hem te komen zitten. Als we zitten begint hij te vertellen.
‘Ik ben geraakt in mijn schouder tijdens een training, maar ik wilde jullie niet ongerust maken, dus heb ik gezegd dat ze niet mochten zeggen wat er was gebeurd, maar dat ik eerder terug zou komen. Alleen ik denk dat pap en mam dat niet tegen jullie hebben gezegd!’
‘Maar hoe is het gebeurd?’ Ik probeer me zo rustig mogelijk te houden, maar het gaat moeilijk.
‘We waren bezig met een realistische oefening en toen ben ik geraakt door een groep jagers die in dat gebied bezig waren. Het is daar heel groot en wisten dus niet dat er ook jagers rondliepen. Ik kon gelijk helemaal niets meer, want je schouder heb je toch nodig. Gelukkig zagen ze meteen dat ze geen dier hadden geraakt en schoten ze me meteen te hulp. Het was echt niet hun bedoeling, maar ze zagen me aan voor een dier. Gewoon dikke pech.’

Yaël heeft tijdens Sems verhaal haar armen om hem heem geslagen en ze snikt heel zacht. Hij merkt het en slaat zijn goede arm om haar heen en wrijft troostend over haar arm.
Maar wat wil je ook als je hoort dat je grote broer van zes jaar ouder, je voorbeeld, is neergeschoten door een stelletje jagers. Ik voel me precies hetzelfde als haar.
Ik sta op, sla mijn rechterarm om Yaël en mijn linkerarm om Sem. Zo blijven we even zitten. Even laten bezinken wat hij ons net heeft verteld. De tranen branden achter mijn ogen, maar het lukt me om niet te huilen, dat doe ik wel als ik in bed lig.
Sems greep verzwakt en we laten elkaar los. Ik ga weer op het bed zitten terwijl hij opstaat. Teder geeft hij ons allebei een kus op ons voorhoofd en loopt de deur uit terwijl hij zijn blouse weer omhoog hijst. Zijn voetstappen op de trap worden steeds zachter, ik hoor de deur van de woonkamer open gaan en weer sluiten. Dan is het stil.
‘Ik denk dat ik ook maar eens naar mijn kamer ga…’
Onder de indruk van Sems verhaal loop ik naar de deur.
Ik heb even wat tijd nodig om dit door te laten dringen. Yaël heeft precies hetzelfde. Ik heb de deurklink al in mijn hand voor ik me bedenk dat het ook voor Yaël een klap is. Ik draai me om glimlach eventjes.
‘Slaap lekker.’ Zeg ik nog voordat ik de deur achter me dicht trek.
En de deur is nog niet dicht of ik haar haar zachtjes huilen. Het doet me zoveel pijn haar te horen huilen, maar ik kan nu gewoon niet naar haar toe om haar te troosten.
Ik loop nog even naar beneden om te melden dat ik ga slapen. Als ik de deur open doe zit Sem midden in het verhaal wat hij ons net ook vertelde, alleen iets uitgebreider. Zwijgzaam ga ik op de bank zitten, niet wetend wat ik anders moet doen. Plotseling valt er een stilte en ik grijp mijn kans.
‘Yaël heeft het er wel moeilijk mee… Toen ik net uit haar kamer liep en de deur dicht deed, hoorde ik haar huilen.’ Ik kijk naar Sem en Sem kijkt naar mij.
‘Ik ga wel. Ik heb het belangrijkste eigenlijk wel verteld.’ Hij wacht nog even op de goedkeurende knik van mijn vader en staat op om naar boven te gaan.
‘Ik ga naar bed toe, welterusten!’
‘Slaap lekker Danique.’ Een handkusje van mijn moeder volgen de woorden van mijn vader.
Sem staat in de deuropening, samen lopen we de trap op naar boven. Voor de kamer van Yaël geven we elkaar nog een knuffel. Ik druk mijn gezicht tegen zijn borst aan. Alles wordt me gewoon teveel, maar de rustige, kalme hartslag van Sem zorgen ervoor dat ik ietwat rustiger word. We laten elkaar los en staan even zwijgend tegenover elkaar.
‘Welterusten zus.’ Hij doet de deur open en loopt naar binnen. Ik blijf nog even staan, luisterend naar de zachte, sussende woorden die Sem tegen Yaël zegt om haar te troosten.
Uiteindelijk loop ik maar de trap op naar zolder, naar mijn kamer.
Ik wil mijn laptop pakken, maar ik heb al mijn spullen beneden laten staan. Ik slaak een diepe zucht en loop weer terug naar beneden.
Mijn ouders kijken niet eens meer op, ze zijn het gewent dat ik alles vergeet.
‘Trusten!’ Ik pak al mijn spullen en vertrek opnieuw naar boven.

Eerst maar eens douchen…
Gelukkig heb ik mijn eigen badkamertje, het is weliswaar niet groot, maar groot genoeg voor mij alleen.
De warme straal van de douche klettert heerlijk op mijn rug. Dit is het eerste moment van de dag waarop ik kan nadenken wat er allemaal is gebeurd vandaag. Eigenlijk lijkt het gewoon een droom, maar deze droom is toch echt levens echt.
Ik sta wel een half uur onder de douche, mijn gedachten op een rijtje zettend. Dat er veel in een dag kan gebeuren is bekent, maar dit. Dit heb ik niet kunnen bedenken. Sem die is neergeschoten… Mijn grote broer, dit verwacht je gewoon niet.
Ik draai de kraan uit en stap uit de douchecabine. Snel droog ik me af en trek een lekkere joggingbroek aan, een shirt met lange mouwen en als laatste trek ik een sjaal van mijn stoel en doe hem om.
Het is pas half negen, maar ik maak me toch maar klaar om naar bed te gaan.
Ik pak de laptop uit mijn tas en ga warm in bed zitten, de laptop op schoot. Als eerste meld ik me aan bij Facebook, en meteen krijg ik een vriendschapsverzoek van Hajo. Binnen no time zijn mijn wangen weer net zo rood als een tomaat, want ik zie een groen bolletje voor zijn naam staan. Mijn hart klopt als een bezetene als ik de chat open en begin te praten:

‘Hee!’
‘Hallo! Waar was je toe straks? Het was ineens zo stil?’
‘Ja klopt, mijn oudere broer kwam terug van een training. Hij is militair en is tijdens een oefening neergeschoten door een stel jagers… Mijn zusje, broer en ik hebben een hele hechte band, dus dat was even schrikken!’
‘Dat is niet best zeg! Gaat het wel goed met hem dan?’
‘Lief dat je dat vraagt! Hij is geraakt in zijn schouder, dus verder niet iets ernstigs.’

De rillingen trekken over mijn rug als ik Hajo vertel dat Sem is neergeschoten. Het dringt stukje bij beetje door dat het ook heel anders af had kunnen lopen, maar gelukkig is dat niet gebeurd. Die nare gedachtes probeer ik zo ver mogelijk weg te stoppen. Ik zet de laptop even aan de kant en pak een fleecedeken, die ik om me heen sla. Snel ga ik weer zitten en kijk wat Hajo in de tussentijd heeft gestuurd.

‘Gelukkig maar! Maar nog even over het concert, wil je mee?’
‘Natuurlijk wil ik mee! Dat is echt iets wat ik niet meer zo snel zal gaan doen! Maar hoe kom je dan aan die kaarten?’
‘Geweldig! Zal ik je dan op komen halen? En heb de kaarten gekregen van mijn baas, die kon niet gaan dus gaf hij ze maar aan mij.’
‘Waar is het concert dan eigenlijk?’
‘Het concert is in Ahoy, dus als we niet in de file willen komen is het misschien wel een handig idee om van te voren daar iets te gaan eten en dan naar het concert gaan?’
‘Denk dat dat ook wel het handigst is. En ik denk wel dat het handig is als je me op komt halen, kan zelf nog niet auto rijden ’

Vlug pak ik mijn agenda erbij en schrijf er met koeienletters het concert in. Ik zit heerlijk te dromen en ik merk niet dat hij weer wat heeft gezegd.

‘Hoe laat zal ik je dan ophalen?’
‘Misschien is drie uur wel handig? Ik neem aan dat we toch wel minstens een half uur moeten rijden, en als we nog wat willen eten?’
‘Daar zat ik zelf ook al aan te denken. Maar is afgesproken! Zaterdag ben ik om drie uur bij jou!’
‘Is goed! Maar ik ga denk ik maar slapen, had een best vermoeiende dag, en morgen weer vroeg draaien…’
‘Slaap lekker mooie dame.’

Met een glimlach van oor tot oor sluit ik mijn laptop af. Dromend klim ik uit mijn bed en leg de laptop weg. Ik doe mijn sjaal af en kruip lekker in bed. Als ik lekker lig, wil ik de lamp uit doen om te gaan slapen, maar vlak voor ik het licht uit kan doen, wordt er zacht op mijn deur geklopt.
Yaël komt met rood doorlopen ogen mijn kamer binnen lopen en zegt met een trillende, gebroken stem: ‘Mag ik vannacht hier slapen?’
Ik schuif iets op en houd het dekbed voor haar omhoog wat voor haar het teken is om in mijn bed te kruipen. Ze gaat dicht tegen me aan liggen en ik sla mijn arm om haar heen. Voor ik het weet slaapt ze al en merk ik dat mijn oogleden ook zwaar beginnen te worden. Ik sluit mijn ogen en val vrijwel direct in slaap.

Citaat:

Hoofdstuk 4.

‘Wat is er toch met je? Je bent er helemaal niet bij.’ Jesse werpt me een bezorgde blik toe
Nee, natuurlijk ben ik er niet bij! Mijn broer is neergeschoten!
Denk na!
Het allerliefste wil ik het zo hard schreeuwen als ik kan, maar ik krijg de woorden niet uit mijn mond. Voor ik het in de gaten heb vullen mijn ogen zich met tranen en vormt er een blok in mijn keel. Ik kan mijn tranen niet langer verborgen houden en ren naar mijn kleedkamer toe.
‘Heb ik iets verkeerds gedaan?’ Gekwetst roept hij me na, ik voel de blikken in mijn rug branden terwijl ik me een weg baan door de studio.

Niets gaat zoals ik wil, mijn tekst komt er gewoon niet normaal uit, ik kan me kop er niet bijhouden en haal alles door elkaar. Ik ben mezelf gewoon totaal niet en dat is te merken ook…
Ik blijf rennen, hoewel ik allang uit het zicht van de crew ben, totdat ik bij mijn kleedkamer ben. Snel open ik de deur en geef hem een zwieper zodat die zelf weer dicht gaat. Ik ren meteen naar de bank toe en laat me er huilend op vallen. Even alle stress eruit janken. Het lucht iets op, maar veel zal ik niet kunnen hebben vandaag.

Met mijn mouw veeg ik de laatste tranen van mijn wangen, pak mijn laptop erbij en ga doelloos filmpjes op youtube bekijken. Het doet me vergeten wat er allemaal speelt. Plotseling maakt mijn mobiel geluid, een berichtje van Jesse, of hij even mag komen.
Stiekem voel ik me behoorlijk klote dat het zo is gegaan, Jesse heeft niets fout gedaan maar ik heb hem wel een rotgevoel gegeven door zo te vertrekken. Terwijl ik mijn antwoord aan het typen ben, wordt de deur zacht open gedaan. Jesse duwt met zijn rug de deur verder open. In zijn handen heeft hij een dienblad met twee grote mokken warme chocolade melk met een grote kop slagroom erop. Precies wat ik nodig heb, en dat weet hij! Tevreden kijkt hij naar het dienblad terwijl hij met zijn kont de deur een beuk geeft. Met een harde knal gaat de deur dicht en allebei schrikken we van het lawaai.

Bijna, bijna vallen de mokken van het dienblad af, maar hij kan zich net op tijd herstellen.
Ik pakt een van de mokken en zet hem neer op het tafeltje, pak het dienblad over zodat Jesse ook zijn mok kan pakken en leg hem bij de deur. We ploffen allebei op de bank neer en het eerste wat Jesse doet is een grote slok nemen, waardoor er een enorme snor van slagroom en chocolade melk op zijn gezicht staat. Precies op het goede moment! Ik barst in lachen uit.
‘Gelukkig maar! Je kan weer lachen.’ Zegt Jesse opgelucht. ‘Maar wat is er dan aan de hand? Je weet dat je het altijd kan vertellen, toch?
Ik neem een slok, waardoor het even stil blijft. Jesse kijkt me hoopvol aan terwijl ik de mok op tafel neer zet.

‘Je weet dat Sem een maand weg moest voor training, toch?’ Zeg ik en hij knikt bedenkelijk
‘Hij is gister thuis gekomen…’
‘Maar hij is nog niet eens twee weken weg geweest?’ Vragend kijkt hij me aan.
‘Klopt, hij is neergeschoten…’ Ik pak mijn mok weer vast en kijk verslagen naar de inhoud.
‘Is ie…?’ Roept Jesse geschrokken terwijl hij zijn hand voor zijn mond slaat.
‘Nee, gelukkig niet! Hij is geraakt in zijn schouder en mag voorlopig toch niet meer werken totdat hij helemaal is hersteld.’ Antwoord ik en Jesse zakt opgelucht weer terug op de bank.
‘Jeetje, Daan. Waarom zei je dat dan niet gewoon?’
‘Ik had er eigenlijk niet zo’n behoefte aan om het te zeggen, komt iedereen natuurlijk naar me toe om te vragen wat er is en dan moet ik het iedere keer weer uitleggen… En dan word ik er ook steeds weer mee geconfronteerd. Daar had ik gewoon geen zin in.’
Terwijl hij praat neem ik een slok.
‘Maar je had het toch best tegen mij kunnen zeggen? En dan had je erbij moeten zeggen dat het tussen ons moest blijven. Maar ik denk dat je nu de rest ook wel een verklaring schuldig bent. Om eerlijk te zijn hadden we allemaal al door dat er iets was, maar niemand van ons schijtluizen durfden op je af te stappen en te vragen wat er aan de hand is…’
We zitten nog een paar minuten zwijgend naast elkaar onze chocolade melk op te drinken.
‘Zullen we maar eens terug gaan?’ Zegt Jesse.
Ik knik. Ik ben het wel met hem eens. Had ik het verteld, had iedereen rekening kunnen houden met mij.

Op het moment dat ik op wil staan om weer terug naar de set te gaan, wordt er op de deur geklopt.
‘Kom maar.’ Zeg ik terwijl ik me weer op de bank laat ploffen en de deur gaat vrijwel direct open. Wouter en Mieke komen naar binnen wandelen.
‘Wat is er aan de hand, Daan?’ Ze staan een beetje klungelig naast elkaar en ze weten duidelijk niet goed wat ze verder moeten zeggen. Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voelen en om ze een zetje in de goede richting te geven begin ik met praten.
‘Er is niets ernstigs gebeurd of zo, maar ik ben er gewoon niet helemaal bij met mijn hoofd.’ Ik laat een kleine stilte vallen. ‘Gister kwam mijn oudere broer thuis en die vertelde ons dat hij is neergeschoten...’ Ik stop weer even om de reactie van Wouter en Mieke te bekijken.
‘… Er is verder niets ergs met hem, maar ik kan niet stoppen met denken aan hoe het ook gebeurd had kunnen zijn.’

Mieke loopt naar me toe en gaat naast me zitten. Ze slaat haar arm om me heen.
‘Maar meisje toch! Dat kan je toch gewoon vertellen? Je weet dat we niet bijten.’ Ze knipoogt. ‘We hadden best iets voor je kunnen doen, minder draaiuren, meer pauze, voor jou natuurlijk. We hadden je scènes kunnen verzetten zodat je daar al minder voor hoefde te doen. Want nu moeten we sowieso al een groot deel opnieuw gaan filmen omdat je er gewoon niet goed opstaat.’
‘En we hadden ook voor afleiding kunnen zorgen!’ Buldert Wouter er doorheen, iets harder dan dat de bedoeling is.
Hij slaat beschaamd zijn hand voor zijn mond. Het Is wel een grappig gezicht en ik moet er ook wel een beetje om lachen.
‘Dank jullie, maar het gaat al weer wat beter.’ Zeg ik terwijl ik opsta. ‘Het is een enorme opluchting dat jullie het zo goed opnemen, dat zat me namelijk het meeste dwars.’
‘Daantje, je weet dat je alles kan zeggen hier, wij zijn ook een soort van familie nu, want we brengen enorm veel tijd met elkaar door.’ Zegt Wouter iets bedachtzamer en zachter.

‘Het is toch al bijna pauze, Jesse, neem Daantje maar even mee naar buiten en ga maar op mijn kosten ergens eten. Voor de schrik.’ Wouter pakt zijn portemonnee en haalt er een credit card uit en overhandigt die aan Jesse met een knipoog.
‘Hup! Pak je jas! We gaan even lunchen dame!’ Zegt Jesse vrolijk en opgewekt.
Hij rent mijn kleedkamer uit om zijn jas op te halen en binnen no time is hij weer terug. Hijgend van zijn sprintje komt hij weer binnen.
‘Kom je nog?’ Zegt hij ongeduldig.
Ik heb net me jas vast en probeer hem aan te trekken, wat niet lukt, want Jesse heeft duidelijk haast. Hij pakt mijn pols vast en trekt me mee.
‘Mag ik op zijn minst mijn jas even aantrekken?’ Lachend kijk ik hem aan.
Jesse wil duidelijk zo snel mogelijk van de set af en staat ongeduldig te wachten terwijl ik mijn jas aantrek. Ik heb mijn rits nog niet eens dicht of Jesse heeft me alweer beet en begeleid me over de set, door naar buiten.

‘Ik weet het perfecte restaurant!’ Roept Jesse nog steeds vrolijk. Ik krijg een vermoeden waarom hij er zo snel vandoor wil gaan, en als we bij het restaurant zijn aangekomen, bevestigt hij mijn vermoedens. Met zijn jas nog half aan barst hij los.
‘Je moet me alles vertellen! In detail!’ Hij staat bijna te springen als een klein kind, zo enthousiast is hij.
‘Zullen we eerst even ergens gaan zitten? Ik ga hier niet in de garderobe staan en alles vertellen.’ Ik knipoog en geef hem een por in zijn zij.
Ik zie hem denken: Nouhou!
We lopen naar een afgelegen tafeltje, ergens achter in het restaurant, zodat ik mijn verhaal kan doen zonder dat we stiekeme luisteraars hebben. Hij gaat zitten met een hele hoopvolle blik, zijn hoofd schuin en hij blijft heel stil zitten. Ik kan de neiging niet onderdrukken om hem te plagen en begin hem te spiegelen. Zijn nieuwsgierigheid wint het van zijn geduld.
‘Danique! Vertel nou!’
Vol ongeloof kijk ik hem aan. Heeft hij me nou Danique genoemd? Dat heeft hij nog nooit gedaan!
‘Noemde je me nou…’ Met grote ogen kijk ik hem aan.
‘Ja, wil je het nu vertellen?’ Zegt hij nog ongeduldiger.

Precies als ik wil beginnen komt er een serveerster aanlopen. Jesse rolt met zijn ogen van irritatie en laat een diepe zucht ontsnappen.
‘Willen jullie vast wat te drinken?’ Vraagt ze terwijl ze ons de kaart toereikt.
‘Doe voor mij maar een kopje thee.’ Zeg ik terwijl ik bekijk wat voor gerechten ze hier allemaal serveren.
‘Ik wil graag en cappuccino.’ De serveerster knikt en loopt weg.

Als ze uit het zicht is begin ik te vertellen.
‘Ik ben dus op onderzoek gegaan, en ik heb wat interessante feitjes en weetjes voor je gevonden.’ Zeg ik als een volleerd professor.
Jesse is er echt voor gaan zitten en houdt zich eindelijk gedeisd.
‘Gister heb ik Maud ontmoet op school. Nou, ik ben eigenlijk gewoon tegen haar op gebotst. Maar goed, en toen hebben we samen zitten lunchen…’
‘Wat zei ze?’ Onderbreekt Jesse me ruw.
Hij is echt enorm nieuwsgierig en wil niet het verhaal ervoor horen. Hij wil alleen horen waar hij op hoopt.
‘Rustig! Daar ben ik bijna, nog even geduld jochie.’ Zeg ik met een glimlach.
Weer kijkt hij me aan met van die puppy ogen die alleen kleine kinderen trekken.
Soms denk ik ook echt dat het gewoon een jongetje van zeven is in het lichaam van een 20 jarige.
‘We hebben eerst gewoon een beetje zitten kletsen…’ Ik stop bewust met praten om Jesse nog even op de kast te kunnen jagen. Hij kijkt me dan ook meteen verontwaardigd aan.
‘… Ze herkende me van een reclame spotje van vroeger en vroeg daarna wat voor werk ik nu deed. Ik vertelde haar over de film en dat jij mijn tegenspeler was.’ Weer laat ik een stilte vallen om het effect iets te versterken.
‘En toen vroeg ze daarna of ik wist of jij bij haar in de klas zat.’ Jesse barst bijna uit elkaar, zo enthousiast dat hij is! Zijn ogen staan vol verwachting en ongeduld.
‘Ik heb haar gezegd dat ik het niet wist en ze klonk een beetje teleurgesteld.’ Zijn ogen lichten op van blijheid en ik kan hem nog net op tijd streng aankijken. Doe ik dat niet, dan staat hij zo op tafel te dansen.

‘Is er meer?’ Zegt hij als hij weer tot bedaren is gekomen.
‘Dat was eigenlijk ons gesprek, want toen ging de bel…’
En meteen zie ik een glimp van teleurstelling in zijn ogen, maar hij herpakt zich meteen.
‘Heb je niet nog wat anders? Iets merkwaardigs?’
‘Nou, nu je het zo zegt… Toen we de kantine binnen liepen en ze had gezien waar je zat, keek ze constant, als ze dacht dat ik even niet keek, richting jou en je clubje. En ze werd ook wel een beetje verlegen toen ik je naam zei.’ Ik zie hoe er een bommetje in Jesse ontploft.
‘Hou je in, Jesse van der Linden!’ Zeg ik snel voordat hij de boel bij elkaar gaat schreeuwen.
Ik trek er nog wel een streng gezicht bij anders weet ik dat hij alsnog gaat gillen.

Ik ben ook precies op tijd klaar, want daar komt de serveerster aanlopen met ons drinken. Ze neemt onze bestelling op en kijkt daarbij iets te lang naar Jesse als hij zijn bestelling doorgeeft, wat hij natuurlijk niet doorheeft.
Ik ben het inmiddels wel gewend dat meisjes en vrouwen hun blik niet van hem af kunnen houden. Hij is nou eenmaal gewoon een lekker jong zoals mijn vader hem tegenwoordig noemt sinds Jesse bij ons thuis was om te oefenen en het script door te nemen.
‘Je hebt er een aanbidster bij.’ Zeg ik plagend.
‘Huh? Wat? Heb ik iets gemist of zo?’ Hij kijkt me vragend aan terwijl ik subtiel naar de serveerster wijs.
‘Ze bleef iets te lang naar je kijken toen je je bestelling doorgaf.’
Ik geef hem een knipoog en hij weet ook meteen waar ik op doel. Hij knikt meteen instemmend en schuift zijn stoel iets dichter bij die van mij.

‘Mag ik binnen komen?’ Ik klop op de deur van Sem.
Ik hoor iets wat lijkt op vaag gemompel en duw de deur open. Het eerste wat me tegemoet komt is een hele muffe lucht en ik loop ook meteen naar het raam toe om hem open te doen. Ik doe zijn gordijnen ook een stukje open, zodat ik kan zien waar ik loop.
Sem ligt voor pampus op zijn bed. Al vanaf het moment hij gister naar bed toe ging is hij er alleen maar uit geweest om even iets te eten, te drinken en om naar de wc te gaan.
‘Kan ik iets voor je doen Sem?’ Vraag ik bezorgd als ik zijn bezwete, rode kop zie. Hij ziet er totaal niet uit.
‘Paracetamol, Ibuprofen, wat je ook maar kan vinden…’ Moeizaam tilt hij zijn hoofd op en probeert me aan te kijken. Hij houdt het maar een paar seconden vol en laat zijn hoofd weer terug in zijn kussen vallen. Mijn broer, met normaal gesproken zoveel kracht, krijgt het niet voor elkaar om zijn hoofd omhoog te houden. Ik weer dat het mis is. Ook laat hij merken dat hij echt vergaat van de pijn, wat ik ook echt wel kan begrijpen.
Om maar even de lieve zus uit te hangen ga ik direct naar beneden toe.
‘Mam, het gaat niet zo goed met Sem volgens mij.’ Zeg ik terwijl ik alle keukenkastjes open trek op zoek naar Ibuprofen.
‘Wat is er dan?’ Zegt mam meteen bezorgd. Zonder op mijn antwoord te wachten stormt ze naar boven toe.

Ik kom tijdens mijn zoektocht nog een beschuitje tegen en besluit die nog maar te smeren met de jam die ik tegenkom. En omdat mam toch bij Sem is, besluit ik ook meteen maar een verse kop koffie te zetten. Als dat alles klaar is en ik de Ibuprofen heb gevonden, ga ik met een dienblaadje naar boven met daarop een verse kop koffie, een beschuitje met jam, een appel en de Ibuprofen.
Halverwege de trap komt mijn moeder met een wit gezicht naar beneden stormen.
‘Paul! Bel 112! NU!’ Gilt ze in paniek door het huis.
Ik kan nog net op tijd aan de kant gaan, anders zou ik onder de koffie hebben gezeten. Hoewel ik ben geschrokken van mams plotselinge paniek, loop ik toch door naar Sems kamer en zet het dienblad neer op zijn bureau.
Ik schrik me wild als ik zie hoe hij erbij ligt. Hij is nat van het zweet, zijn gezicht is echt lijkbleek, terwijl hij net nog een rode kop had, en hij ligt in een hele rare houding. Ik ga naast hem zitten en aai zachtjes over zijn haar terwijl de tranen over mijn wangen stromen.
Het lijkt wel alsof de tijd stil staat. Pap heeft waarschijnlijk 112 al gebeld, maar ze mogen wel eens opschieten. Voor mijn gevoel wacht ik hier, bij Sem, al uren. Ik wijk niet van zijn zij, dat zou hij ook niet doen.

Sem komt een klein beetje bij, hij merkt dat ik bij hem ben. Het kost hem veel moeite, maar hij krijgt het voor elkaar om zijn hoofd op mijn schoot te leggen waarna hij meteen weer wegzakt.
Ik voel me zo machteloos en boos tegelijk
Waarom nou weer Sem?! Hij heeft nooit iemand kwaad gedaan?
De tranen blijven stromen terwijl ik daar boven, met zijn hoofd op mijn schoot, zit te wachten op die verdomde ambulance.
Als ze er dan eindelijk zijn, wil ik mijn grote broer echt niet alleen laten. Hij is er altijd voor Yaël en mij geweest en nu wil ik er ook voor hem zijn.

Maar mam gaat mee met de ambulance. Pap belt de familie op en vraagt opa en oma hier te komen. Binnen vijf minuten staan ze ook op de stoep. En ze zijn nog niet binnen of pap zit al in de auto, op weg naar het ziekenhuis. Ik ren hem huilend achterna terwijl hij de straat uit racet.
‘Ik wil mee!’ Schreeuw ik met een gebroken stem, maar ik word bij mijn arm gepakt en omgedraaid. Mijn opa drukt me stevig tegen zich aan.
‘Het is beter dat je hier blijft, daar voel je je net zo machteloos als hier. En aan je ouders heb je in het ziekenhuis helemaal niets.’
Ik sla mijn armen om hem heen en begin heel hard te huilen.
‘Huil maar meisje, huil het er maar uit!’ Zegt hij zachtjes met een brok in zijn keel terwijl hij over mijn rug wrijft.

‘Wat doe jij hier nou midden in de nacht?’ Ik hoor Jesse gapen aan de andere kant van de lijn. Hij woont in een appartement om zo makkelijk naar school en de set te kunnen.
Er klinkt een korte zoem en de deur gaat met een klik open. Ik loop naar binnen en loop de trap op. Eenmaal bij Jesses deur hoef ik niet eens te kloppen, want hij doet meteen open.
Daar sta ik dan, in de deuropening midden in de nacht. Ik kan en wil me niet meer flink houden, de tranen staan al in mijn ogen voor ik er iets aan kan doen. Jesse trekt me meteen tegen zich aan, precies zoals opa me vast had, en de tranen biggelen over mijn wangen.
‘Rustig Daan… Het komt wel goed… Shhh…’
Ik wil hem nu niet meer los laten. Hij geeft me zo’n veilig gevoel in zijn sterke armen.
Als ik eindelijk weer wat kan zeggen en ik een glas water heb gekregen, hoef ik alleen maar Sem te zeggen. Meer krijg ik er ook niet ui, want alleen al de gedachten aan Sem laten de tranen weer stromen.
Jesse zit naast me op de bank en ik laat mijn hoofd tegen zijn borst leunen. Alles wordt me gewoon teveel.
‘Ik denk dat je maar beter hier kan blijven vannacht. Morgen kijken we wel weer verder.’ Zegt Jesse na een stilte.
Hij kijkt met een bezorgde blik voor zich uit.
‘Bel jij je ouders dat je hier bent, dan zoek ik even iets wat lijkt op een pyjama, goed?’ Gaat hij verder.
Hij staat op, loopt naar de telefoon en geeft hem aan mij. Ik toets het nummer van mijn vaders mobiel in en nadat de telefoon twee keer overgaat, neemt hij op.

‘Met Paul.’
‘Pap, met mij…’ Ik laat een stilte vallen, ik kan niet echt de juiste woorden vinden.
‘Wat is er?’ Vraagt hij bezorgd.
‘Ik ben nu bij Jesse, is het goed als ik vannacht bij hem blijf slapen?’
‘Is goed meis. Slaap lekker.’
‘Slaapse.’

Ik zit nog steeds op de bank te wachten met de telefoon in mijn hand. Alles lijkt zo onrealistisch…
‘Hier.’ Jesse gooit één van zijn T-shirts naar mij toe. Ik geef hem de telefoon weer terug en ik loop richting zijn kamer waar ik me omkleed.
‘Ben klaar.’ Zeg ik terwijl ik in zijn bed klim.
Lopend trekt hij zijn shirt uit en gooit het van hem af. Hij heeft alleen nog maar zijn boxershort aan. Hij stapt in bed en trekt mij naar zich toe, waarop ik mijn hoofd op zijn borst leg.
‘Maar je gaat toch nog wel op je date van morgen?’ Zegt hij na een stilte.
Ik heb er nog niet eens over nagedacht en heb ook eigenlijk niet zo heel veel zin.
‘Ik denk dat ik het ga afzeggen…’ Ik staar voor me uit.
‘Natuurlijk moet je wel gaan! Dat beetje afleiding kan je nu juist goed gebruiken.’ Onderbreekt hij uiteindelijk de stilte.
Daar heeft hij een punt en Hajo is niet een jongen die ik nog eens tegen ga komen.
‘Oké…’ Ik gaap. ‘… vooruit dan maar…’ Jesse haalt wat plukjes haar uit mijn gezicht en speelt er mee. En voor ik het in de gaten heb, val ik in slaap in Jesses veilige, sterke armen.

Waar ben ik?
Is het eerste wat in mijn gedachte komt als ik wakker word.
Dit is niet mijn kamer?
Ik zit meteen recht overeind in bed en kijk verward om mij heen.
‘Dus de schone slaapster is ook wakker!’ Meteen laat ik me terug in het kussen vallen.
Jesse staat in de deuropening. Ik gok dat hij ook nog niet zo lang wakker is, aangezien hij nog steeds in zijn boxershort rondloopt.
De geur van verse koffie komt me tegemoet. Jesse heeft een dienblad in zijn handen met twee croissantjes met jam, twee glazen verse jus en twee koppen koffie. Hij zet het dienblad op mijn schoot en kruipt zelf ook weer in bed. Ik pak één van de bordjes en neem gretig een hap.
‘Eetse!’ zegt Jesse lachend terwijl hij het andere bordje pakt.
Ik kijk, terwijl ik een slok koffie neem, op de klok en verslik me meteen bij het zien van de tijd.
‘We komen veel te laat op school!’ gil ik bijna.
Jesse pakt mijn arm vast.
‘Ik heb school gebeld dat we vandaag niet naar school komen en ik heb alles uitgelegd.’ Ik slaak een diepe zucht.