Bokt.nl

Citaat:

Nathaniel & Justin

Met een paar snelle passen is Nathaniel bij Justin. “Wat is er aan de hand?” Terwijl hij dat zegt pakt hij Justin zijn arm vast en draait hem naar zich toe. Voor een moment kijken de jongens elkaar aan. Dan rukt Justin zich los en loopt naar het huis. Even blijft Nathaniel staan. Hij kijkt naar de plaats waar Abbigail heen is gelopen. Zowel Abbigail en Casey zijn niet meer te zien. Voor een moment wil hij achter hen aangaan. Wat als er wat gebeurt in het bos? Toch loopt hij uiteindelijk achter Justin aan naar binnen.

Intussen is Justin op de bank geploft en kijkt met een stuurs gezicht voor zich uit. Nathaniel loopt eerst naar de keuken toe. Die zit daar nog wel even waarschijnlijk. Als hij wat drinken heeft gepakt loopt hij de kamer weer in. Justin is niet verschoven of verplaast. Alleen de uitdrukking op zijn gezicht is wat verandert. Nathaniel gaat zitten en neemt een slok van zijn drinken. “Wat is er gebeurt?” vraagt hij uiteindelijk. Justin kijkt op. “We hadden ruzie.” “Dat had ik intussen wel begrepen. Maar waarover?” gaat Nathaniel rustig door. “Ze is egoïstisch,” antwoordt Justin. “Ze is egoïstisch,” herhaalt Nathaniel en trekt zijn wenkbrauwen op. “Oke, laatst op een ochtend was ze ineens weg. Ik haar zoeken. Uiteindelijk tref ik haar aan… samen met die Matt,” dat laatste spuugt hij bijna uit, waarna hij weer verder gaan. “Toen ik ze samen aantrof heb ik alleen gezegd dat ik haar later wel weer zou zien die dag. Ik dacht, laat ik ze maar met rust laten. Toen werd ze kwaad en riep dat ze mij niet meer wilde zien.” Voor een moment bleef het stil. Nathaniel dacht na over wat Justin zojuist gezegd had. “Maar waarom werd ze dan ineens zo kwaad? En nog belangrijker waar wil ze naartoe?” “Ze heeft gezegd dat ze bij Matt ging logeren. Nou, ze doet haar best maar,” zegt Justin nors. “Matt?!” “Ja Matt, dat leuke vriendje van haar, de boswachter. Is daar wat mee?” Nathaniel twijfelt over hoe hij zijn woorden moet kiezen. Toch besluit hij zijn voorgevoel niet geheim te houden. “Ik weet niet precies wat het is, maar iets aan die Matt staat mij niet aan. Ik vertrouw hem niet.” Bij de laatste zin kijkt Nathaniel Justin recht aan. “We moeten ze op gaan halen,” zegt Justin meteen en springt al overeind. “Nee, ik denk niet dat dat verstandig is. Casey is nu niet alleen, Abbigail is bij haar. Samen redden ze zich wel.” “Maar we moeten ze toch waarschuwen?” zegt Justin met een duidelijke bezorgdheid in zijn stem. “Abbigail heeft mij al verteld datzelfde voorgevoel te hebben. Ook zij vertrouwd hem niet. We moeten ervan uitgaan dat zij hem in de gaten zal houden. Voor nu tenminste…” “Maar wat moeten wij in de tussentijd doen?” vraagt Justin en gaat intussen wel weer zitten. Toch is de spanning van zijn gezicht te lezen. “Wij gaan eens wat meer over die Matt te weten komen. Misschien vinden we niks, maar ik wil alles uitsluiten. Morgen moeten we de meiden daar weghalen. Al moeten we ze ontvoeren,” zegt Nathaniel en knipoot hierbij even. Ook Justin glimlacht.

Abbigail

Samen met Casey loop ik door het bos. Casey weet niet precies meer waar we heen moeten. Toch schijnt ze ervan overtuigd te zijn dat ze het zal vinden. Nou mij zal het benieuwen. In de tussentijd neem ik de terugweg goed in mij op. Heen is dan niet zo belangrijk in mijn ogen, maar terug…

Ineens staat Casey met een ruk stil. “Het is die kant op,” zegt ze opgewekt. “Hoe weet jij dat?” vraag ik nog niet zo zeker van de zaak. “Ik herken die boom,” ik kijk naar de boom die zij aanwijst, maar ik kan er niets ongewoons aan ontdekken. Een boom is een boom. Toch?! Tot mijn grote verbazing duurt het niet lang of we komen inderdaad een huis tegen. Ik ga iets langzamer lopen en neem het huis in mij op. Intussen loopt Casey opgewekt door naar de voordeur en klopt al aan. Rustig loop ik achter haar aan en net als ik er ben doet Matt de deur open. “Ben je er weer?” zegt hij opgewekt als hij Casey ziet. Dan ziet hij mij achter Casey tevoorschijn komen. Voor een moment lijkt hij uit zijn doen. Een vreemd gevoel trekt er door mij heen. Wat is dat toch? “Ook al al problemen?” informeert hij en trekt zijn wenkbrauwen omhoog. “Nee, maar ik laat Casey niet alleen,” zeg ik eerlijk. “Oh, ik dacht dat je een paar dagen weg was.” Hij draait zich om en loopt het huis in. Casey volgt direct, maar ik blijf nog even staan. Hoe wist hij zo goed dat ik weg was? Had Casey hem dat verteld? Vertwijfeld loop ik ook naar binnen toe, maar mijn achterdocht neemt met iedere stap toe.

Binnen geeft hij ons beide wat te drinken, waarna hij zelf ook neerploft. “Zo dames, doe alsof je thuis bent,” zegt hij en maakt een galant gebaar door de kamer heen. “Dat komt wel goed,” antwoordt Casey, terwijl ze Bo wat aandacht geeft. “Hebben jullie trouwens al wat gegeten?” vraagt hij. “Nee, maar ik hoef ook niet,” antwoordt Casey en ik schud ook meteen heftig nee.

Voor een lange tijd praten we met zijn drieën wat. Uiteindelijk gaan Casey en ik naar bed. We hadden intussen besloten dat wij samen zijn slaapkamer zouden nemen en hij op de bank zou slapen. “Wel vervelend voor hem dat hij op de bank moet,” zeg ik Casey terwijl ik in bed kruip. “Ag, wat maakt het uit? Hij kan toch gezellig tegen Bo aankruipend,” zegt Casey schouderophalend. “Mevrouw maakt zich weer nergens druk om hoor!” Lachend kijk ik haar aan. “Laten we maar gaan slapen. Wie weet wat ons morgen te wachten staat,” zegt ze. We wensen elkaar welterusten en en doen onze ogen dicht. Maar wat ik ook probeer. De slaap wil niet komen. Het duurt niet lang of de ademhaling van Casey gaat rustiger. Het is duidelijk dat zij geen problemen heeft om in slaap te komen. Ik draai mij om mijn rug en blijf doodstil liggen. Mijn ogen doe ik open en ik staar in het niets. Het beklemmende gevoel in mijn maag wil mij niet loslaten.

Ik weet niet wanneer ik in slaap ben gevallen. Of hoelang dat heeft geduurd. Maar iets heeft mij weer uit mijn slaap gehaald. Zo stil mogelijk blijf ik liggen en probeer te ontdekken wat mij heeft gewekt. Voor een moment denk ik dat het niets is geweest. Maar dan hoor ik ineens een zacht geluid. Ik concentreer mij op wat ik hoor en besef dat het een voetstap is. Naast mij ligt Casey nog steeds zwaar ademend te slapen. Wie is dat? Ineens besef ik dat we niet thuis zijn. Matt?! Doodstil blijf ik liggen. Door te luisteren probeer ik te ontdekken waar hij is. Het is duidelijk dat hij door onze kamer sluipt en ons niet wil wekken. Ik hoor hem langs de kant van Casey sluiten. Wat moet ik doen?! Al mijn spieren zijn gespannen en intussen ben ik weer klaar wakker. Ik hoor hem naast Casey stil gaan staan. Het is nu of nooit. Zonder nog enige twijfeling schiet ik over Casey heen en spring bovenop Matt. Met mijn handen heb ik razendsnel zijn handen vast. Door het zachte maanlicht wat naar binnenvalt zie ik een mes schitteren. Ik slaak een gil. Met al mijn kracht probeer ik Matt van mij af te houden. Toch ben ik geen partij tegen zijn getrainde lichaam. Hij drukt mij tegen de grond en met al mijn kracht houd ik de hand met het mes omhoog. Ineens uit het niets krijgt met een zet van de zijkant. Casey is wakker. Matt rolt van mij af en meteen spring ik overeind. Matt is tegen een kastje geklapt en probeert nu moeizaam overeind te krabbelen. Intussen heb ik het lichtknopje gevonden en knip het licht aan. Matt is net weer overeind gekomen. Ik zie de schok in zijn ogen. Casey komt bij mij staan. Samen kunnen we hem wel hebben, dat staat vast. Matt staat met zijn mes in zijn hand klaar in een aanvalshouding. Voor een moment lijken Casey en hij elkaar strak aan te kijken. Ineens laat Matt het mes langzaam zakken. “Van gedachten verandert?” vraag ik scherp. “Ik kan het niet?” zegt Matt en zijn schouders zakken moedeloos in elkaar. “Wat kun je niet?” vraagt Casey en ze doet een stap naar voren. Als ze maar voorzichtig doet, denk ik gespannen. “Jou uit de weg ruimen. Haar uit de weg ruimen,” zegt hij en zijn ogen lijken te smeken om begrip. “Waarom wil je ons uit de weg ruimen?” zegt Casey en loopt langzaam naar hem toe. “Laat je mes vallen,” zeg ik scherp. Even blijft Casey staan, maar als hij daadwerkelijk zijn mes op de grond laat vallen is ze in een paar stappen bij hem. “Ik moest wel. Anders…” Uit het niets klinkt er een oorverdovend schot. Dan valt Matt voorover in de armen van Casey. Zijn lichaam is slap en zijn gewicht drukt Casey mee naar de grond. Ik schiet ook naar de grond. Wie schiet er nou weer op ons! Laag bij de grond blijvend kruip ik naar Casey en Matt. Casey kijkt met grote ogen naar de rode vlek die steeds grote wordt op het shirt van Matt.

hanny_jelke schreef:

als ik het goed begrijp staat er elke weekend een nieuw stuk op de plannig tot het verhaal op zijn einde is gekomen.

Kiim schreef:

Jezus wat een boeiend verhaal,
dat gaat nog wat worden om elke keer een week te wachten van nu af

Citaat:

Casey

Alle mogelijkheden worden nauwkeurig overwogen. Het is wel duidelijk dat het niemand uitmaakt met wie die gaat, als het maar de verstandigste keuze is. Zij kibbelen nog wat door, terwijl ik de oplossing probeer te verzinnen. Als ik met Justin ga, geef ik Casey en Nathaniel de mogelijkheid om samen te gaan. Voor mij is het al tijden duidelijk dat ze elkaar zien zitten. Het zal mij zelfs niets verbazen als ze dat intussen van elkaar ook weten. Na een paar daagjes samen te hebben doorgebracht. Misschien is er zelfs wel wat gebeurd. Even kijk ik naar Abbigail en besluit het daar later eens met haar over te hebben. Terug naar de belangrijkere zaken. Zouden zowel Nathaniel als Abbigail nog objectief keuzes kunnen maken?
Zelf wil ik ook wel met Abbigail, maar beide hebben we nog niet veel ervaring met missies. Tot nu toe kwamen we altijd wel ergens in nood, al hebben we ons er steeds weer uit weten te redden. Het zou ook een goede ervaring voor ons kunnen wezen. Maar wat als we het verprutsen? Het gaat wel om mijn ouders.
Natuurlijk is er nog de mogelijkheid dat ik met Nathaniel ga. Even kijk ik naar Nathaniel en vraag mij af wat hij daarvan zou vinden. Ik vraag mij nog altijd wel eens af of hij mij wel echt mag. Natuurlijk accepteert hij mij wel, maar zou hij zijn leven riskeren om mij te redden? Dat zou hij zeker voor Abbigail doen…

“Ik denk dat ik het beste met Justin kan gaan. En dan kunnen jullie ook samen,” zeg ik wijzend naar Nathaniel en Abbigail.” Meteen valt iedereen stil en kijkt mij aan. Mijn idee in overweging genomen. Ik vervolg mijn verhaal om het wat kracht bij te zetten: “Dat is de manier zoals we getraind hebben. Is dat niet het beste, omdat je dan al op elkaar ben ingespeeld.” “Goed,” antwoordt Nathaniel en de anderen knikken ook instemmend. Ergens voel ik opluchting dat deze knoop is doorgehakt. “We houden wel veel contact toch?” zegt Abbigail en kijkt mij aan. “Natuurlijk,” zeg ik opgewekt, maar mijn gedachten zijn alweer ergens anders.

Na nog enig overleg komen we tot de conclusie dat Abbigail en Nathaniel naar Brazilië gaan. Ik en Justin gaan naar Canada. George bleek tevreden over onze keuzes en nu ben ik druk aan het inpakken. Vertwijfelt blijf ik met mijn kleren in de handen staan. “Is het koud in Canada?” zeg ik. “Het kan vriezen en het kan dooien. Je had mij goed opgemerkt.” “Ja en jij had slecht opgemerkt dat ik het doorhad,” antwoordt ik scherp. Pas dan draai ik mij om naar Justin, die al een tijdje had zitten kijken wat ik aan het doen was. Ik had hem achter mij wel de deur zachtjes horen open doen, maar had nog geen moeite gedaan om te reageren. “Ag, ook de beste spion wordt wel eens betrapt,” zegt hij en haalt zijn schouders op. “Je mocht willen dat je de best was. Maar nu moet je mij niet meer afleiden, want ik ben aan het inpakken,” snoer ik hem de mond. “Ja baas,” antwoordt hij netjes en gaat op het bed zitten. De rest van de tijd houdt hij netjes zijn mond en kan ik ongestoord doorgaan met inpakken. Pas als ik de deksel van mijn koffer dicht wil doen, zegt hij weer wat. “Denk je die echt dicht te krijgen.” Verontwaardigd kijk ik hem aan. “Ik heb mijn hoeveelheid kleren al verkleind tot hem minimum. Meer kan ik echt niet missen.” Lachend schudt hij zijn hoofd en kijkt mij afwachtend aan. Te trots om toe te geven dat het misschien wel eens onmogelijk is, ga ik aan de slag. Eerst probeer ik de deksel dicht te duwen en probeer de sluitingen dicht te klikken, maar het wil niet. Ik probeer van alles en uiteindelijk zit ik zelf op de koffer en doe intussen een poging tot het sluiten. Op zijn kop gaat dat toch een stuk onhandiger en ik kan gewoon niet voldoende kracht zetten. Met een zucht sta ik weer op en loop een keer om de koffer heen, die onschuldig op mijn bed ligt. “Geef je het al op?” “Ik geef het nooit op. Als ik er nou bovenop ga zitten, dan kun jij hem intussen sluiten,” zeg ik opgwekt. “Als jij het zegt,” antwoordt hij geamuseerd. Ik klauter gewoon stug weer op de koffer en Justin doet braaf wat ik zeg. We proberen het een keer, maar het lukt niet. Ik ga bovenop de koffer staan en Justin kijkt mij enigszins geschrokken aan. “Als ik nou spring en jij op dat moment de klippen dichtdoet.” “Af en toe vraag ik mij echt af hoe het komt dat jij nog leeft,” zegt hij lachend. Toch doet hij opnieuw wat ik vraag. “Op drie. 1, 2, 3,” zeg ik en spring de lucht in. Ik land op de koffer, maar ik had er geen moment over nagedacht dat het bed zou kunnen veren. Zonder er iets tegen te kunnen doen, stuiter ik weer omhoog. Van schrik knijp ik mijn ogen dicht, wachtend op de klap. Toch blijkt deze wat zachter dan ik had verwacht. Als ik mijn ogen opendoe lig op bovenop Justin. Die mij heeft geprobeerd te vangen, maar zelf net zo hard onderuit is gegaan. Voor een moment liggen we beiden doodstil, dan beginnen we te gieren van het lachen. “Lompe koe!” zegt hij hortend en stotend. Gespeeld kijk ik hem verontwaardigd aan. “Hoe durf jij mij zo te noemen.” “Zal ik er anders bovenop gaan zitten. Spier weegt immers meer dan vet,” zegt hij uitdagend. “Ha ha, grappig, net of jij spieren hebt,” zeg ik, maar bedenk mij niets en ga in de aanval. Voor een moment lijk ik het te kunnen winnen, omdat ik al bovenop hem begon. Worstelend rollen we over de grond, waarbij ik uiteindelijk toch onderop belandt. Lachend kijkt hij mij aan. Ik probeer nog wat te worstelen, maar hij drukt mij stevig tegen de grond. “Wie heeft er hier spier?” vraagt hij en kijkt mij vragend aan. “Ik?” zeg ik met een vragend en onschuldig gezicht. Drukt mij nog wat harder tegen de grond en komt dichterbij met zijn gezicht. “Nog een poging,” zegt hij en lachend geef ik toe. “Jij, oke. Laat mij nu maar los.” Als hij mij loslaat duw ik hem van mij af en kom weer overeind. “Goed, laat maar eens zien wat voor kippenkracht je hebt. Even kijkt hij mij aan, maar ik hoef alleen maar mijn wenkbrauwen op te trekken. Overtuig mij maar meneertje, denk ik bij mijzelf.

En zo ontstaat er weer een poging. We worstelen met de koffer, maar we missen net een millimeter. “Ik kom er ook bij op zitten,” stel ik enthousiast voor,” en kom overeind. “Pas dat wel?” zegt Justin twijfelend. “Als jij je buik inhoud, moet het kunnen,” zeg ik en zit er twee tellen later ook op. Uiteindelijk blijkt het echt die millimeter te schelen, want na wat geworstel horen we een bevredigende klik. Allebei uitgeput laten wij ons van de koffer op het bed vallen. Terwijl we naast elkaar liggen kijk ik even zijn kant op. “Ik zei toch dat ik hem dicht zou krijgen.”

Abbigail

Vlot gooi ik wat kleren in mijn koffer. “Je wordt hier al steeds beter in,” merkt Nathaniel die zijn tas allang klaar heeft. “Ag ik ben nog niet zo sloom als Casey,” antwoord ik. Even kijk ik hem geïrriteerd aan. Waarom moet hij nou weer benadrukken dat ik niet zo snel ben als hem? Ik weet tenminste wat ik meeneem! “Misschien heeft zij intussen ook wel geleerd op te schieten. Nu draai ik mij helemaal om en haal mijn wenkbrauwen op. “En dat geloof je echt zelf?” Hij glimlacht even. We zijn het erover eens. Dat is onmogelijk!

Nog geen uur later staan er in de gang verschillende tassen en koffers. Natuurlijk is de grootste koffer van Casey, alhoewel ik wel de volgende ben in rij. George neemt kort afscheidt, waarna hij ons in de gang achterlaat. Allemaal staan we er wat ongemakkelijk bij. “Tot over een paar maanden dan maar,” begin ik en stap naar Casey toe. Ze glimlacht terug en het is wel duidelijk dat we het beiden niet leuk vinden elkaar zo’’n lange tijd niet te zien. “Misschien zijn we eerder klaar,” antwoordt Casey hoopvol, al weten we beide dat dat bijna niet mogelijk is. Missies kosten nou eenmaal tijd. Voor een moment heb ik spijt dat ik niet met Casey ben gegaan. Alleen als ik naar Nathaniel kijk weet ik dat dit een betere keus is. Hij weet veel beter wat ons te wachten staat. Even als Justin. Zij kunnen ons goed begeleidden. Het is een belangrijke missie die we niet mogen verknallen. Ik neem ook afscheid van Justin. Hij is misschien geen Casey of Nathaniel, toch vind ik het afscheidt met hem ook moeilijk. Het zijn toch je vrienden. Even kijk ik ons groepje rond. Het zijn mijn beste vrienden geworden in een vrij korte tijd. School ben ik zo goed als vergeten en de mensen die daarbij hoorden ook. Misschien kan ik na deze missie voor een periode terug. Gewoon kijken hoe mijn oude leven ook alweer was.

Dan is het moment daar en stappen Nathaniel en ik samen in een auto en Justin en Casey. We zullen vertrekken van verschillende vluchthavens. Als we wegrijden zwaai ik nog even enthousiast naar Casey, die vrolijk terugzwaait. Zodra zij uit zich zijn trekt er een vreemd gevoel over mij heen.