Bokt.nl

Citaat:

Abbigail

De volgende morgen wordt ik langzaam wakker. Mijn wekker heb ik gezet op acht uur. Beiden waren we nogal moe en zijn meteen gaan slapen. Casey en ik hadden die avond ervoor samen besloten om maar bij elkaar te slapen. Dat is toch gezelliger. Ik zie dat Casey nog slaapt. Tijd om haar wakker te maken! “Morning has brooooooken, like the first morning.” Zing ik zo vals als ik maar kan. Casey komt met een ruk overeind. “Zo wat klink jij beroerd s’ ochtend.” Zegt ze direct bij de les en ik begin te lachen. Gek mens! Ondertussen loop ik naar de douche en doe hem aan, zo wordt hij alvast warm en kan ik er zo onder. Ik pak mijn spullen bij elkaar. Casey staat ondertussen ook op. Wanneer ik weer naar de douche loop, merk ik dat er iets mis is. Ik voel even aan het water, wat nog steeds koud is. “De douche wordt niet warm!” Gil ik. Casey komt ook even kijken, maar we komen er allebei niet uit. “Dan gaan we naar het hoofdgebouw.” Zegt ze stellig. Ik haal mijn schouders op en pak mijn slippers. Met onze pyjama’s nog aan en onze armen vol met spullen lopen we naar binnen, gelijk naar boven. Waarschijnlijk zijn daar de douches. Boven leggen we onze spullen even op een kastje en kijk om ons heen voor de douche. Al snel merken we dat er maar een douche is. “Ik ga eerst!” gilt Casey en springt voor mij de douche in en doet hem op slot. Fijn, dat gaat nog wel even duren. Als ik omkijk zie ik onze spullen nog op het kastje liggen. Die muts denkt ook nergens over na. Niet dat ik eraan gedacht had, maar daar hebben we het even niet over. Toch maar beneden op zoek naar iets. Je weet maar nooit?! Uiteindelijk kom ik erachter dat beneden meerdere douches zijn.
Even later sta ik dan ook helemaal gelukkig onder een warme douche!

Boven gaat er ondertussen een deur open. Een slaperige Justin komt de gang oplopen richting de douche. Vermoeid probeert hij de deur open te trekken, maar tot zijn verbazing is hij dicht. “Hé!” zegt hij een beetje verbaasd en kwaad. “Nathaniel, we hadden afgesproken dat ik vandaag eerst zou!” zegt Justin boos, maar is verbaasd als verderop in de gang ook een deur open gaat. “Dat jij als eerste wilt douchen oké, maar moet je er echt zo’n herrie bij maken?” komt Nathaniel naar buiten gelopen. “Moet je maar vroeger opstaan!” wordt er ineens vanuit de badkamer geroepen. “Jij bent Nathaniel niet!” roept Justin half verbaasd en half boos. “Meen je dat nou?” komt er verbaasd uit de douche. “Zo de dames zijn ook wakker.” Komt Nathaniel er nu bijstaan. “In de meeste gevallen zou ik blij zijn geweest.” Zegt Justin zuchtend. Samen lopen ze naar een bank die in de brede gang staat, wetend dat het nog wel even kan duren. Casey zal echt niet ineens sneller gaan douchen.

Na een tijdje onder de douche gestaan te hebben stap ik er onderuit en trek schone kleren aan. Even kijk ik in de spiegel en haal snel een hand door mijn haar. Zo kan het wel even hoor. Die klitten komen straks wel! Ik besluit om maar weer naar boven te gaan, als ik merk dat er nog niemand beneden is. Misschien is Casey ook bijna klaar met douchen. De douche hoor ik niet meer lopen, dus Casey zal ook wel bijna klaar zijn. Boven kom ik Nathaniel en Justin tegen die samen in een badjas op een bank zitten. Ze hebben mij nog niet opgemerkt en liggen beiden nog een beetje slaperig op de bank. “Ahum.” Kuch ik even en verschrikt kijken ze op en gaan recht zitten. Ik glimlach even. “Wat zijn jullie aan het doen?” “Wachten op de douche.” Zegt Justin sacherijnig en ik kan de grijns niet onderdrukken. “Hoe kom jij eigenlijk gedoucht? Ben jij al voor haar geweest?” vraagt Nathaniel, met enigszins een beter humeur. Als je zijn humeur tenminste beter kunt noemen. Ondertussen merk ik niet dat achter mij de deur van de douche open gaat. “Nee, ik ben beneden gegaan.” Merk ik snugger op. Ik zit te wachten op verbaasde gezichten, daarin tegen lijken ze om mij heen te kijken. Verbaasd kijk ik om en zie Casey die rustig met een handdoekje, die tot vlak boven haar knieën komt, om zich heen geknoopt naar haar spullen loopt. Haar natte haren hangen in slierten om haar heen en ze lijkt zich van geen vreemde blik bewust. “Ik hoef mij alleen nog maar aan te kleden.” BAF! Met een klap valt de deur weer dicht. De jongens kijken beiden nog even met een stom verbaasde blik naar de deur. Ik rol even met mijn ogen. Jongens! Intussen let Nathaniel alweer op. “Ja eh, wat zei je nou?” Ondertussen kijk ik grinnikend naar Justin die er nog niet helemaal bij is. “Joehoe?” Zeg ik overdreven met een hoog stemmetje. Eindelijk krijg ik ook weer de aandacht van Justin. “Gaat alles weer goed?” vraag ik hem, zonder een antwoord te krijgen. “Waar zei je dat je had gedoucht?” vraagt Nathaniel dan eindelijk en sarcastisch kijk ik hem aan. “Dat heb ik niet verteld. Waren jullie niet aan het opletten ofzo? Afgeleidt misschien?” zeg ik scherp voel mij vergenoeggelijk als hun gezichten wat rood kleuren. Blijkbaar hebben ze het zelf ook door, want ze haasten zich overeind en rennen samen de trap af. Nog steeds niet wetend waar ze precies heen moeten. Ik haal mijn schouders op. Dat moeten ze zelf maar uitzoeken.

Aangezien ik al klaar ben ga ik voor de tweede keer naar beneden. Ik hoor dat Nathaniel en Justin beide aan het douchen zijn. Ik grinnik even, die hebben ze toch nog gevonden.
Ook komt Casey naar beneden die op de bank ploft, een spiegeltje erbij pakt en zich weer eens lekker dik opmaakt. Weer moet ik grinniken. Typisch! Ondertussen loop ik maar door naar de keuken en ga het ontbijt klaarmaken. Alle kastjes trek ik open en uiteindelijk vind ik alles wat ik nodig heb. In de koelkast liggen een dozijn eieren, even twijfel ik of ik ze erbij neer wil zetten. Zelf moet ik er niet aan denken, maar toch leg ik ze klaar. Je weet maar nooit. Het zonnetje brengt zwakjes wat ligt naar binnen. Terwijl ik daar zo bezig ben neurie ik vrolijk een liedje mee. Langzaamaan veranderd het neuriën naar het zingen van het liedje. Helemaal in mezelf ben ik bezig en let ook niet meer op wat er in de kamer gebeurd. Wanneer ik klaar ben met het klaarzetten kijk ik naar het geheel. Ziet er goed uit.

Casey

Nog nagloeiend van het warme water stap ik de douche uit. Oh, dat was even genieten! Ik kijk verbaasd op als ik mijn spullen niet kan vinden. Dan besef ik dat die nog op de gang moeten liggen. Even zucht ik en om mij heen. Al snel ontdek ik een stapel grote handdoeken en pak er eentje vanaf. Handig knoop ik deze om mij heen en stap de badkamer uit. Zonder echt om mij heen te kijken loop ik naar het kastje waar mijn spullen op liggen. Ineens besef ik dat Nathaniel en Justin voor de douche hadden gestaan. Als ik mij omdraai zie ik ze op de bank zitten. “Ik hoef mij alleen nog maar om te kleden.” Meld ik even vlot, pak mijn kleren en ben de douche alweer in.

Helemaal opgefrist huppel ik vrolijk de trap af. Tevreden plof ik op de bank neer en doe wat make-up op. Ik zie Abbigail met een schuin oog naar mij kijken. Jaja, ik doe een laag make-up op. Wat dan nog?! Ik heb zin om wat te zeggen, maar Abbigail verdwijnt al naar de keuken. Misschien maar beter ook. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om mijn goede humeur te laten verdwijnen. Als ik klaar ben met mijn make-up kijk ik even verveelt om mij heen, maar besluit dan om naar buiten te gaan. Het weer lijkt onwijs mooi te worden vandaag. Buiten gekomen besluit ik een rondje te gaan rennen. Ik had immers beloofd mijn best te gaan doen!

Ik raak helemaal in gedachten verzonken, terwijl ik door het bos ren. Om mij heen hoor ik vaag de vogeltjes die vrolijk zingen in de vroege morgen. Het voelt alsof ik niet te stuiten ben en voor het eerst sinds een lange tijd voel ik mij gelukkig. Ik heb geen idee meer van de tijd dat ik bezig ben of welke kant ik op ga. Ik schrik mij dan ook kapot, als Justin ineens voor mij verschijnt. “Druk aan het trainen?” vraagt hij en een klein glimlachje speelt om zijn mond. “Noem je dit trainen? Nee hoor, dit is mijn warming-up. Maar ik kan mij goed voorstellen, dat het voor een ongetraind persoon vrij zwaar overkomt.” Zeg ik luchtig en probeer mijn ademhaling zo rustig mogelijk te laten zijn. “Ongetraind?” “Ja of noemen ze mensen zoals jou tegenwoordig ook al getraind.” Zeg ik sarcastisch. “Nou eigenlijk wel ja!” zegt hij en probeert beledigd over te komen.” “De maatschappij van tegenwoordig, is ook te snel tevreden!” “Moet jij nodig zeggen, maar als jij zo’n zware training gaat doen. Ben ik eigenlijk wel benieuwd. Of vind je het vervelend als ik mee ren?” vraagt hij en kijkt mij uitdagend aan. “Als je mij maar niet ophoudt!” doe ik een beetje uit de hoogte en begin te rennen. Het tempo leg ik vrij hoog en als snel begin ik sneller te ademen en mij een beetje benauwd te voelen. Naast mij rent Justin mee, alsof we gewoon aan het wandelen zijn. “Moe? Moeten we stoppen?” vraagt Justin die mij onderzoekend aankijkt. “Nee hoor. Ik ben nog lang niet moe!” pers ik er met veel moeite uit en verhoog het tempo nog eens. Eigenlijk kloppen mijn benen al en ik heb geen idee of ik dit kan volhouden. Nog een tijdje houd ik het vol, maar dan voel ik hoe mijn adem begint te stokken. Helemaal kapot ga ik stilstaan. Mijn ademhaling is onwijs snel en ik kan hem niet meteen lager halen. Ik voel hoe mijn benen knikken en laat mij door mijn benen op de grond zakken. Justin is intussen ook naast mij komen staan. “Toch een beetje te zwaar?” vraagt Justin, maar ik hoor een lichte bezorgdheid in zijn stem. Ik knik alleen even kort, het enige waar ik mee bezig ben is mijn ademhaling. Het voelt alsof ik gewoon niet voldoende lucht kan binnen halen. Justin zakt ook naast mij op de grond. “Kijk mij eens aan.” Zegt hij en ik trek mijn blik van de grond af naar Justin toe. “Ik wil dat je probeert rustiger te gaan ademhalen. Het is niet makkelijk, maar je moet jezelf ertoe dwingen.” Met een doordringende blik kijkt hij mij aan. Ik probeer te doen wat hij zegt, maar ik krijg mijn ademhaling gewoon niet meer goed. In lichte paniek kijk ik Justin in wanhoop aan. “Oke, ga even liggen en strek jezelf zoveel mogelijk uit.” Braaf doe ik wat hij en blijf mijn blik naar hem toe houden. Een beetje ongemakkelijk en met enige aarzeling legt hij zijn vlakke hand vlak onder mijn nek. Met mijn hand geeft hij tegendruk op mijn borst. Het duurt even, maar mijn ademhaling wordt trager. Heel langzaam komt de rust weer in mijn terug. Als mijn ademhaling weer helemaal is zoals normaal, haalt Justin voorzichtig zij hand van mij af. Nog even kijkt hij mij aan, maar krabbelt dan snel overeind. “Probeer nu maar weer overeind te komen.” Zegt hij en steekt zijn hand uit. Voorzichtig pak ik hem vast en kom langzaam overeind. Mijn benen trillen nog een beetje en voelen aan als beton, maar in principe voel ik mij weer redelijk. “Oh super bedankt. Dit is al de tweede keer dat je mijn leven redt!” roep ik helemaal gelukkig en val Justin om de hals. Meteen schrik van mijn eigen spontane reactie. We staan dan ook maar een seconde in elkaars omarming. Een beetje verlegen doe ik een stapje achteruit. “Ik denk dat we terug moeten.” Zeg ik met mijn blik een beetje afgeslagen. Een moment is het stil, waarop hij knikt en vast de goede kant op loopt. Ik haal hem in en kom naast mijn lopen. Even twijfel ik, maar pak dan zijn hand vast. Verbaasd kijkt hij opzij en ik glimlach even terug. Ook hij glimlacht even en zo wandelen we samen terug naar het hoofdgebouw.

Citaat:

Abbigail

Licht geïrriteerd kijk ik even uit het raam, de richting waar Casey in is verdwenen. Als ze maar wel opschiet. Loop ik mij hier helemaal uit te sloven op het ontbijt, is ze er niet! Ik zie dat het eitje wat ik gebakken heb klaar is en snel haal ik hem uit de pan. Uit mijn ooghoeken zie ik Casey en Justin aankomen. Het ontgaat mij niet dat ze hand in hand lopen en een beetje verbaasd kijk ik de twee aan. Sinds wanneer kunnen die normaal met elkaar omgaan? Dan laten ze elkaars handen los, alsof ze bang zijn betrapt te worden. Nou ja, ik besluit er verder geen aandacht meer aan te besteden. Misschien hoor ik het nog wel van Casey. Of niet, denk ik er sarcastisch achteraan. Ik besluit om het ontbijt maar vast op de tafel te zetten. Ze zijn er vast tegen de tijd dat ik de tafel gedekt heb.

Het duurt niet zolang of iedereen zit te genieten van het ontbijt. Tenminste, na al die complimentjes mag ik dat wel aannemen. Ik ben nog een beetje in mijn eigen gedachten verzonken, als Nathaniel ineens begint te praten. “Dames, wij hebben jullie wat mede te delen.” Intussen werpt hij een blik op Justin, die naar hem glimlacht en dus duidelijk toestemming geeft om het te vertellen. “Het is afgelopen met het luie leven en het wordt tijd om harder te gaan trainen.” “Wat!” roept Casey, zonder verder naar het verhaal te luisteren. Justin kijkt haar even bestraffend aan en ze houdt haar mond. Duidelijk overgehaald om eerst te luister naar wat Nathaniel te zeggen heeft. “Naast dat dit betekend, dat jullie harder moeten werken, gaat het ook leuker worden. Tenminste dat verwachten wij. Vanmorgen zullen we beginnen, maar wat we precies gaan doen blijft nog een verrassing. We spreken met jullie af over…” even kijkt hij op zijn horloge. “drie kwartier bij de auto. Zo krijgen jullie de tijd om eventueel nog wat anders aan te trekken.” Hierbij kijkt hij even met nadruk naar Casey, die hem koppig aan blijft kijken. Blijkbaar heeft Nathaniel niet gezien dat ze gewoon in sportkleding loopt, maar tot mijn verbazing maakt Casey verder geen opmerkingen.

Nog binnen drie kwartier staan we met zijn allen bij de auto. Ik ben zeer nieuwsgierig naar wat wij gaan doen en ik ben duidelijk niet de enige. Ook Casey staat er nieuwsgierig bij. De jongens stappen rustig in de auto en wij volgen hun voorbeeld. In de auto wordt niets gezegd, alleen de jongens werpen elkaar soms even een glimlach toe. Wat we ook gaan doen. Blijkbaar hebben ze het gevoel dat ze ons vierkant kunnen gaan uitlachen. Nou dat zullen we nog wel eens zien! We rijden wat bospaadjes door en het duurt niet lang voordat we aankomen bij een laag, maar wel redelijk groot gebouw. De auto stopt en nieuwsgierig stappen we allebei uit. Het gebouw is aan de buitenkant redelijk grijs en er valt verder weinig vanaf te zien. Zodra we naar binnen stappen kijk ik mijn ogen uit. Meteen begrijp ik, dat dit gedeelte ook nog bij het trainingsgedeelte hoort, alleen dat het in een ander gedeelte van het bos ligt. We gaan naar binnen en daar zie ik zie een aantal schietbanen op een rijtje en begrijp direct wat de bedoeling van dit alles is. Gaaf! Terwijl ik om mij heen kijk volgen ik en Casey de jongens een deur door. Tot mijn verbazing lijkt hier helemaal niets interessants te staan. Alleen een vrij lange tafel, staat midden in de kamer en wat kasten aan de zijkant. Met een simpel gebaar, wijzen de jongens ons de ene kant van de tafel en gaan zij zelf aan de andere kant staan. Samen met Casey kijk ik ze afwachtend aan. “Vandaag gaan we beginnen met een wapentraining.” Begint Justin dit keer. “Dit houdt niet alleen in dat we leren schieten met een geweer, maar ook dat wij meerdere geweren van binnen tot buiten moeten kennen.” Intussen maakt Nathaniel een van de kasten open. Nieuwsgierig kijken wij allebei naar twee geweren die hij tevoorschijn haalt. Ik herken ze als revolvers, zoals in films. Een beetje verveelt zucht ik een keer. Kunnen ze ons niet wat beters leren. De beide wapens worden voor ons neergelegd en er worden ook 2 blokken bij gelegd, wat munitie is. “Oke dames, laten we beginnen. Wat voor soort wapen is dit?” gaat Justin verder. “Een revolver.” Zeg ik en rol een keer met mijn ogen. Wapenles voor beginners! Denk ik sarcastisch. “Het is inderdaad een revolver, maar bij welke soort vuurwapen hoort deze?” beiden kijken wij hem niet begrijpend aan, waardoor hij maar verder gaat. “Dit is ook wel een vuistvuurwapen of een ‘hand gun’ genoemd. De revolver bevat vaak 6 kamers, waarin de patronen zich bevinden.” “Patronen?” hoor ik Casey naast mij opmerken. Oh, waarom zit ik toch ook met zo’n dom blondje opgescheept! “Dat zijn de kogels.” Legt Justin geduldig uit. Er wordt nog meer uitgelegd over het vuurwapen en de jongens leren ons hoe het wapen in elkaar zit. Als we eenmaal klaar zijn met het behandelen van de revolver, pakt Nathaniel een volgend wapen. Dit blijkt een scherpschuttergeweer, de M107 volgens Justin. Na een uitleg, moeten we ook deze van binnen tot buiten bekijken. Uiteindelijk liggen de 2 geweren in stukjes voor ons op tafel. “Oke, nu gaan we jullie voordoen hoe je het wapen in elkaar zet. Hierbij moet je goed opletten, want jullie moeten het zo zelf proberen.” Met een snelle handigheid beginnen beiden jongens de losse stukken in elkaar te zetten. In ongeveer een even lange tijd zitten de wapens weer helemaal in elkaar. Hierna halen ze de geweren weer vlot uit elkaar en leggen de losse onderdelen voor ons op de tafel.

Casey

Met grote ogen kijk ik naar de onderdelen die voor mij op de tafel liggen. Hoe moet ik die in elkaar zetten. Als ze nou een rustig aan hadden gedaan, misschien dat ik het dan had kunnen volgen! Een beetje voorzichtig pak ik twee onderdelen en probeer ze op elkaar te zetten, maar al snel begrijp ik dat ze niet passen. Ik probeer nog wat anders, terwijl de jongens op mijn vingers kijken. Al even ben ik aan het klungelen, als ik opzij kijk naar Abbigail. Tot mijn verbazing zet zij net het laatst onderdeel vast, alsof het allemaal koek en ei is. “Klaar!” zegt ze opgewekt en de jongens kijken verbaasd naar het geweer. “Zo we hebben dus duidelijk al eens geoefend.” Zegt Justin met een tevreden glimlach naar het wapen kijken. “Nee hoor, ik het nog nooit zoiets eerder gedaan.” Nu fronst Justin verbaasd zijn wenkbrauwen. “Hoe weet je dan zo snel hoe het geweer in elkaar zit!” zegt hij en hij zou letterlijk stijl achterover gevallen zijn van verbazing als dat kon. Zo’n verbaasd gezicht! Ook Nathaniel is duidelijk onder de indruk en pakt het geweer op, om het nog eens aan alle kanten te bekijken. “Hij is echt helemaal goed in elkaar gezet! Knap zeg.” Zegt hij duidelijk onder de indruk. De hoop zakt mij een beetje in de schoenen om dit ooit te leren. Zij doet dit in een paar minuten, zonder het ooit eerder gedaan te hebben. Ik weet nog niet eens hoe ik moet beginnen! Nu pas kijken de jongens ook weer naar wat ik intussen heb. Als ze zien hoever ik ben, begint Nathaniel ineens keihard te lachen. Met grote ogen staar ik hem aan. Ik probeer mijn best te doen en hij lacht mij gewoon keihard uit! “Sorry hoor, dat ik niet alles meteen perfect doe!” sneer ik naar hem toe en verstandig genoeg houdt hij op met lachen. Ik werp hem een onwijs kwade blik toe, terwijl Justin naar mij toe schiet om te komen helpen. Duidelijk een bekgevecht uit de weg willen gaan. Ik besluit mij erbij naar te leggen. Hem krijg ik nog!

Na enigszins wat gepruts en na nog wat aanwijzingen, heb ik het wapen ook in elkaar. Ik ben blij als ik hoor dat we nu wat anders gaan doen. Nog steeds ben ik kwaad op Nathaniel, die zich verder niet meer met mij heeft bemoeid. Gelukkig maar! Abbigail en ik krijgen beide een revolver in onze handen geduwd. “Tijd voor jullie schietles!” zegt Nathaniel en ik krijg zin om de grijns van zijn gezicht te slaan. Met zijn allen lopen we naar de schietbanen waar we al eerder zijn geweest. Daar krijgen we beiden oorbeschermers, die Nathaniel en Justin ook op doen. “We beginnen allemaal op dezelfde baan, zodat wij het voor kunnen doen en jullie dan ook een poging kunnen wagen.” Zegt Justin, terwijl Nathaniel de positie inneemt om een schot te lossen. Hij richt hierbij op een vel papier, waarop de silhouet van een persoon is afgebeeld. Witte ronde lijnen lopen om een punt heen, waar het hart zit. Intussen legt Justin uit welke houding we moeten aannemen en hoe we het geweer moet vasthouden. “Richten en vuur!” Met een doffe knal wordt het vuur gelost. Ik schrik er een beetje, ondanks dat het niet echt door de oorbeschermers heen komt. Met volle zekerheid drukt Nathaniel op een knop, waardoor het papier naar voren gaat via een rails. Als het voor ons hangt kunnen we zien dat er zo’n vijf centimeter naast het hart is geschoten. “Niet slecht, dacht ik.” Zegt Nathaniel, duidelijk tevreden met het schot. “Ik dacht dat jullie wel raak konden schieten.” Merkt Abbigail op en ik moet mijn best doen om niet in de lach te schieten. “Nou, probeer het zelf maar eens te verbeteren dan.” Zegt hij, enigszins beledigt en overhandigd Abbigail het wapen. Nieuwsgierig kijk ik toe hoe Abbigail in de aangegeven positie gaat staan. Na een paar aanwijzingen, vuurt ze het schot af. Ook zij drukt op de knop en duidelijk tot haar eigen teleurstelling zit het schot er een flink eind naast. “Zie je wel.” Zegt Nathaniel hooghartig. “Nou Casey, probeer dat meer eens te verbeteren. Dat van mij is nog te moeilijk!” Ik druk mijn nagels even in mijn handpalm van frustratie. Waarom doet hij nou zo! Gefrustreerd neem ik het wapen van Abbigail over en neem de goede positie om. Als dat nou eens Nathaniel was, denk ik nog altijd kwaad. “Ontspan je een beetje.” Zegt Justin, maar ik reageer er niet op. Met een kleine terugslag vuur ik af. Zo! Even blijf ik kijken, zonder te kunnen zien waar het schot precies heeft geraakt. Dan pas draai ik mij om naar de anderen. Mijn blik valt op Nathaniel, die staat te grijnzen. “Wat sta jij daar nou weer! Haal de grijns van je kop af! Waar is dat voor nodig?” “Je was veel te gespannen, zo gaat zoiets nooit lukken!” zegt hij en ik sta echt te trillen op mijn benen van woede. Intussen heb ik de knop ingedrukt en het papier beweegt zich over rails naar mij toe. Nog steeds sta ik woedend naar Nathaniel te kijken. Ineens merk ik dat de anderen hun ogen groot worden. Verbaasd kijk ik om naar het oefenpapier, wat intussen voor mijn neus hangt. Tot mijn grote verbazing is het schot, nog geen centimeter van het midden verwijderd. “Hoe heb je dat voor elkaar gekregen!” roept Justin helemaal onder de indruk. “Simpel. Ik deed alsof het Nathaniel was waarop ik schoot.” Meteen schiet iedereen in de lach en ik kan mij weer wat ontspannen, als ook Nathaniel erom kan lachen.