Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-02-06 15:29

[verhaal] Waargebeurt, gezien door de ogen van een koe...

Geplaatst door de TopicStarter : 18-02-06 15:29

Hoi,

Ik had al eens een verhaal geschreven over Downy.
In mijn profiel staat onderaan bij Personal het verhaal van Downy.
Downy was 'mijn' koe. Ik haalde koeien van het land, om gemolken te worden.
Dit was bij een boer. Downy mocht daar 'mijn' koe worden.
Maar er bleek iets mis te zijn met haar uiers, en ze moest geslacht worden.

Ik heb een verhaal geschreven, gezien door de ogen van de koe Downy.

Het is een lang verhaal, dat wel, maar ik hoor van verschillende mensen dat het een mooi verhaal is.

Het is dus waargebeurt, en ik mis Downy nog steeds vreselijk.

Ik ruik de zoete geur van hooi. Lichtstralen tussen de planken van de stal door. Stro kriebelt in mijn kleine neus. Toen voelde ik iets op mijn kletsnatte huid. De grote tong van mijn moeder likte mij schoon, een warm, teder gevoel. Ik besnuffelde haar, en zij mij. Ik probeerde te staan, maar ik viel gelijk weer om. Mijn moeder gaf me een bemoedigend duwtje. Ik probeer het nog een tiental keer, totdat ik eindelijk op mijn wankelende beentjes stond. Ik drukte mijn neus in de richting van de uiers van mijn moeder, en dronk de warme melk. De boer kwam, en bekeek mij, met een glimlach. “Dit word een mooie” zei de boer, in zijn blauwe overall. Het werd middag, avond, nacht. De volgende morgen kwamen er 2 mannen, ze pakte mij beet. Ze duwde mij de grote stal uit, ik riep in paniek naar mijn moeder. Wat gebeurde er ? Waarom haalde ze mij weg bij mijn mama ? Een lange rij hokjes kwam in zicht. In bijna elk hokje zat een kalfje. Ik werd in een hokje gedaan, die vrij was. Het stro was zacht, en het was er lekker warm. Maar ik miste mijn moeder, waar was ze ? Waarom kwam ze niet ? De volgende dagen kreeg ik melk in een emmer, ik moest het daaruit likken. Het was lekker. Ik zat nu 3 dagen in ‘mijn’ hokje. ’s Middags kwam de boer weer, in zijn blauwe overall. Hij had iets in zijn hand, iets van ijzer, en ook iets geels, met nummertjes. Ik wist niet wat het was. Hij kwam bij me, en pakte mijn oor. Hij zette het ijzeren ding erop. Ik voelde een vreselijke scherpe pijn door mijn oor, en een moment later zat het gele ding in mijn oor. Zo werd ook mijn andere oor gedaan. Ik had nu 2 gele dingen in mijn oren, met het nummer 1851. De volgende dag werd ik uit mijn hokje gehaald, samen met nog 6 andere kalfjes. We werden in een veel groter hok gedaan, waar we lekker met elkaar konden spelen. Het was ochtend, tijd voor de melk. Maar in plaats van de warme, lekkere melk, kregen we bruine, langwerpige dingetjes, en hooi. De eerste hap was vreselijk vies, maar de volgende happen werden steeds lekkerder. Na een aantal weken, werden ik en mijn speelmaatjes in een ander hok gedaan, nog groter dan het vorige. Alleen in plaats van warm stro, was het nu een rooster waar we op moesten liggen. Achter de grote muur hoorde ik de andere koeien loeien, en hoorde ik het vredige geknabbel op het kuilgras. Ik was ondertussen geen klein kalfje meer, ik was al bijna een jaar oud. Toen we weer een lange tijd in dat hok zaten, werden we met z’n alle in het grootste hok gedaan, bij vele andere pinken, want dat waren we nu, we waren pinken, geen kalfjes meer. De heerlijke geur van het verse kuilgras, kwam elke dag door mijn snuit. Ik was nu al anderhalf jaar oud. Ik was volgens de boer een mooie zwart-bonte koe, of eigenlijk pink, geworden. Ik kreeg ook een nummer op mijn kont, een wit nummer : 927. De week daarop werd ik gedekt, door een stier. Ik duwde hem weg, maar de boer zette mij vast. De weken daarop waren gewoon als anders, alleen kwam er elke dag een meisje, die mij aaide, en die heel lief voor me was. Elke keer als ze mij aaide, deed ik mijn hoofd naar beneden. Daarom noemde ‘mijn mens’ mij Downy. Als ‘mijn mens’, ook wel Susanne genoemd geloof ik, mij aaide, genoot ik er echt van, het deed me denken aan vroeger, aan mijn moeder, als ze mij likte. Elke dag kwam ‘mijn mens’, om de melkkoeien van het weiland te halen, zodat ze gemolken konden worden. Ik stond nog niet op ’t land, maar ‘mijn mens’ kwam elke dag bij me kijken. De warme zomer maakte plaats voor de gure herfst, en de herfst maakte plaats voor de winter. Het was koud, erg koud, maar gelukkig stonden wij lekker in een stal. De melkkoeien stonden ook op stal, dus de ‘koeienhalers’ hoefde niet te komen. Ik miste ‘mijn mens’, maar tot mijn grote vreugde, kwam ze me afentoe opzoeken. Het weer werd warmer, het werd lente. De melkkoeien gingen zo zoetjes aan naar buiten, waar ik ze zag rennen en dollen in het voorjaarsgras, onder een warm zonnetje. Ik stond rustig op stal, maar ik kon haast niet wachten tot mijn kalf geboren zou worden, en ik ook naar buiten mocht. Op een dag, het was ochtend, kwam de boer weer, in zijn eeuwige blauwe overall. Hij had een brommend ijzeren apparaat bij zich, geen idee wat ’t was. Hij kwam naar me toe, en haalde het over mijn vacht. Help! Hij haalde een laag van mijn vacht eraf! Ik snoof aan de boer, en ik kon het niet laten om hem eventjes in zijn billen te happen. De andere koeien werden ook ‘geschoren’, zoals ‘mijn mens’ dat noemde. Ze haalde de koeien weer van het land af, dus ze kwam weer elke dag. Onze band werd sterker en sterker. Een aantal dagen later, voelde ik dat er iets ging gebeuren, mijn buik deed pijn. Ik was erg dik geworden. De boer had het blijkbaar ook in de gaten, dat mijn kalf geboren ging worden, en haalde mij uit de stal. Ik werd naar het zelfde hok gedaan, als waar ik zelf ter wereld was gekomen. De herinneringen kwamen weer, van vroeger. De geur van het hooi, de eerste lichtstralen die ik zag, de warmte van mijn moeder. Het was in de namiddag, ik was aan het kalveren. De ‘koeienhalers’ kwamen kijken, ik werd er zenuwachtig van. De boer stuurde ze weg, ze moeten maar gaan ‘trampoline springen’. Ik had geen idee wat het was. Een scherpe pijn. Gelukkig mocht ‘mijn mens’ bij me blijven, ze aaide mijn bezwete vel. Pijn. Ik lag languit in een dik pak stro.
Eindelijk was het voorbij. Ik had een gezond, zwart-bont kalfje gekregen, een klein koetje, ze leek sprekend op mij. Ik was zo trots. De boer, en ‘mijn mens’ waren ook trots op mij
De boer zei “Hoe zullen we deze jongedame noemen ? Ik vind Suus wel een leuke naam.” Waarop ‘mijn mens’ in de lach schoot, en zei dat ‘Uppie’ een betere naam was, Downy en Uppie. Het maakte mij niet uit, als ik maar bij mijn lieve dochter kon blijven. De boer en Susanne gingen weg, en ik bleef de hele dag dichtbij mijn kalfje, die wankelend op haar beentjes naar mijn uier zocht. ’s Avonds vielen we dicht tegen elkaar aan in slaap, in een dik pak stro. De volgende morgen kwam de boer, en pakte mijn kalf, ik raakte in paniek. Zo ging het ook toen ik nog een kalfje was, ze haalde mij toen weg bij mijn mama, en nu halen ze mijn kalf bij mij weg. Ik hoorde mijn kind roepen, schreeuwen, ze was volledig in paniek. Ik loeide, en hobbelde door de stal, zoekend naar een uitgang. Maar die was er niet. Ik zat opgesloten. Mijn kalf was weg, naar de hokjes. Ik voelde me verdrietig. Ik voelde me zo vreselijk verdrietig. Het gemis was groot. Ik weet zeker dat mijn kalf mij ook miste. Gelukkig kwam iemand mij troosten, ‘mijn mens’ kwam. Ik moest nog een dag in de grote stal blijven, ik moest aansterken, volgens de boer. Maar de dag daarna, kwam dat waar ik al lang op gewacht had, ik mocht naar buiten. Ik moest langs de stallen lopen. Toen zag ik het, de zon, het verse gras. De frisse zomerlucht kwam me tegemoet. Ik snoof de heerlijke kruidige geur op. Ik rende over het gras, naar de andere koeien. Ik at en ik at van het gras, wat was dat toch lekker. Natuurlijk mistte ik mijn kalfje vreselijk, maar dit was geweldig. Wat een vrijheid! Ik was de hele dag op het land, totdat de ‘koeienhalers’ kwamen, en ons bij elkaar dreven. We legde met z’n alle de weg naar stal af, een lange rij met melkkoeien. Ik was nu ook een melkkoe. Ik wist alleen niet zo goed waar ik moest lopen. Dus ik zocht ‘mijn mens’ op, en liep daar maar achteraan. Ze praatte tegen me, hing hele verhalen op. Ondertussen aaide ze mij. We waren bijna bij stal. Susanne deed ‘de stang’. Dat is een ijzeren stang, voor de uitgang naar buiten, zodat we niet naar buiten kunnen. Want we moesten gemolken worden. De brutale koeien duwde me weg, want hun wilde als eerste gemolken worden. Het maakte mij niet uit, ik kwam heust wel aan de beurt. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik moest ergens in lopen, een lange rij. Achter mij aan kwamen ook koeien. De boer deed zuigende dingen aan mijn uiers. Het was een gek gevoel. Het kriebelde. Maar algauw had ik alleen nog maar oog voor de heerlijke brokjes die in de voerbak lagen. De dagen daarna mocht ik elke dag, net als de andere koeien, op het land. De zon scheen, en het groene, malse gras smaakte me goed. Ik lag lekker in het land, te genieten. Wat was het leven toch prachtig! Ik sloot tevreden mijn ogen, en viel in slaap, onder de warmte van de zonnestralen. Ik werd wakker van de ‘koeienhalers’. We moesten weer naar stal. Weken gingen er voorbij. Susanne kwam elke dag bij me zitten op stal, in het kuilgras. Ik ging dan bij haar staan, en soms kon ik het niet laten om ook te gaan liggen. Ja, het leven was heerlijk…
Alleen vond ik het raar dat de boer elke keer zo ernstig keek als ik gemolken werd. Oké, ik gaf minder melk als de andere koeien, en mijn uiers deden soms pijn, maar daarom hoefde ‘blauwe overall’ toch niet zo vreemd te kijken ? Maargoed, op een avond, ik stond lekker kuilgras te knabbelen, hoorde ik stemmen. Het waren de stemmen van de boer en van ‘mijn mens’. Ik hoorde mijn naam, en het woord ‘slacht’, en daarna een paniekerige, en verdrietige stem van ‘mijn mens’. Maar ik dacht aan het woord ‘slacht’. Wat was dat ? Was het leuk ? Was het lekker ? Kon ik dat eten ? Ik had geen idee. De dag daarop werd ik weer, zoals gewoonlijk, uit het land gehaald door Susanne. Ik stond ergens in m’n eentje, ik had een lekker stukje gras ontdekt. Susanne kwam naar me toe. Ik zag haar, en liep vrolijk naar haar toe. Toen likte ik aan haar broek, smaakte best lekker. Maar toen zag ik dat ‘mijn mens’ huilde, en ze vertelde me dat ik naar slacht moest. ‘Slacht’ ? Wat was het dan ? Het was vast niet leuk, want ‘mijn mens’ was nogal verdrietig. Ze vertelde dat er iets mis was met mijn uiers. Nouen ? Wat maakt dat uit ? Ik heb toch een fijn leven ? Ik drukte mijn grote snuit tegen haar aan, en ze aaide me. Op een avond, het was in de nazomer, kwam er een grote vrachtwagen het erf van ‘blauwe overall’ op. Ik stond vastgebonden aan een hek, samen met nog een paar andere koeien. Toen kwam ‘mijn mens’ aangerend. Helemaal in paniek. Ik keek vragend naar de andere koeien, terwel ‘mijn mens’ om mijn nek hing. Ik hoorde voetstappen. Even later kwamen 2 griezelige mannen, met stokken, onze kant op. De maakte ons los. Maar eerst pakte ze ‘mijn mens’ ruw beet, en gooide haar letterlijk even verder op neer. Ik was verbaasd. Wat had ze verkeerd gedaan ? Maar toen kwamen de mannen weer naar mij en de andere koeien toe. De sloegen ons met hun stokken door de stal. Ik zag hoe Susanne opstond, en binnendoor rende. We werden ondertussen naar een grote, enge vrachtwagen gedreven. Ho, wacht even, ze verwachten toch niet dat ik daar in ging ? Mooi niet. Ik draaide me om, met gevolg dat ik een harde klap met een stok op mijn hoofd kreeg. We werden de vrachtwagen in gedreven, ‘mijn mens’ rende achter me aan, en hielt me tegen, huilde, en praatte tegen me.
Maar weer die enge man die haar weg duwde van mij. Ik was echt verbaasd. Wat waren dat rare mannen zeg. Oké, ‘blauwe overall’ was soms raar, maar dit… Dit sloeg echt alles. Toen werd ineens de klep van de wagen dicht gedaan. Ik schrok. Waarom mocht ‘mijn mens’ niet mee ? Waar was ze eigenlijk ? Help! Wat gebeurd er ?! De wagen begon te rijden. Het hobbelde vreselijk. Lange uren waren we in die wagen, die soms zo hobbelde, dat ik omviel. Ik krabbelde weer overeind, maar viel toen weer om. De wagen was vies, en er hing een bedompte lucht. Ik keek de andere koeien aan. Ik zag de angst in hun ogen. Toen stopte de wagen eindelijk. Wat was ik blij. De klep ging open. Ik zag tot mijn grote verbazing geen stallen, en geen weilanden met groen gras en gele bloempjes. Nee, ik zag een groot gebouw. Ik en de andere koeien werden naar binnen gedreven. Het was er vreemd. Het ruikt hier raar. Ik ruik angst. Er zijn hoge muren, en hekken waar andere, onbekende koeien achter staan. We stonden in een rij. Ik hoorde koeien loeien, ze waren in paniek. Het ruikt hier zo raar… Ik ruik, ik ruik… Ik ruik… De dood! Ik keek achterom. Ik zag een oudere koe staan. Ze was bang. Ik zag in haar ogen dezelfde angst die mij ook overviel. Ik begon te trillen. Waar was ik ? Waar was ‘mijn mens’ ? Ik zou zelfs blij zijn als ik ‘blauwe overall’ zou zien. Maar ik zag noch Susanne, noch de boer. Ik hoorde een geluid, een soort ‘plopje’. Niet eens zo hard, maar ik werd bang, vreselijk bang. Ik loeide naar de koe achter mij. Ik vroeg haar wat dit was. Ze zei dat dit de ‘slacht’ is. Nu begreep ik waarom ‘mijn mens’ zo in paniek was. Ik raakte ook in paniek. Ik wou weg. Ik moest hier weg. Maar overal waren hoge muren en hekken. En die vreselijke geur, het zat om me heen, het overviel me. Het ging niet weg. De rij werd korter. We schoven steeds verder op naar voren. Daar stond iets, waar een koe moest inlopen. Daarna hoorde ik een ‘plopje’. Ik rook vers bloed. Ik werd banger en banger, en telkens kwam ik dichterbij het ‘plopje’. Nog 5 koeien voor me, 4, 3, nu nog 2. Totdat de koe voor me in het ding werd gedreven. Ze loeide, ze riep om hulp, ik kon de angst horen, vermengd met paniek. Toen eens ‘plopje’. Een afschuwelijk geluid klonk toen. De koe leefde nog! Ik kon de pijn horen in het geloei. Ik vóelde de pijn zelfs bijna. Toen nog een ‘plopje’. Toen hoorde ik geen geluid meer. Ik rook alleen het verse bloed. Ik werd banger dan ooit. Waar was ‘mijn mens’ ? Waarom was ik hier ? ? Ik dacht terug aan de tijd dat ik klein was, het eerste licht dat ik zag, de heerlijke geur van het verse kuilgras. In het weiland stoeien met de andere, wat was het leven mooi geweest. Ik dacht terug aan ‘mijn mens’, en aan mijn kalfje. Toen werd ik ineens ruw verstoord uit mijn ‘dromen’. Ik werd geslagen met stokken, ik werd in het ding gedreven. Het drong tot mij door, dat niemand mij meer kon redden. Het was over. Ik was zo bang. Ik kon niet meer denken. De geur van angst, de geur van bloed. Het prikte in mijn neus. Toen zette de man iets van ijzer op mijn hoofd. Het voelde koud aan. Ik dacht nog een keer aan hoe mijn leven was geweest, en hoe het had kunnen gaan, als mijn uiers goed geweest waren. Toen voelde ik de kou van het ijzeren ding weer, het drukte op mijn huid.
Ik hoorde koeien loeien, en ik hoorde stemmen, maar het laatste wat ik hoorde, was het ‘plopje’……

Ik heb dit verhaal getypt met tranen in mijn ogen.

Groetjes, suuz_horsie.