Geplaatst Citaat:‘Doe eens normaal!’ roep ik kwaad door de gang naar mijn broertje die aan de andere kant van de gang staat. ‘Ik doe normaal, jij doet niet normaal!’ wordt er van de andere kant geroepen. Boos kijk ik hem aan, o soms heb ik zo’n hekel aan mijn broertje. ‘Ik ga je slaan hoor!’ Gil ik weer. ‘Nou dan bel ik de kinderbescherming en dan moet je lekker in de cel, nana!’ schreeuwt me broertje triomfantelijk, alsof hij deze strijd gewonnen heeft. ‘De kinderbescherming? Voor jou moet een heel andere bescherming komen. Wat dacht je van de dierenbescherming er wordt een aap mishandeld!’ schreeuw ik. Ha, met deze zin heb ik de strijd vast gewonnen, jammer genoeg lijken me broertje en ik alle twee op mijn moeder en hij gaf dus ook niet op. ‘Dan kunnen ze jou meenemen met je biggenneus!’ Roept hij. Ik was geschokt, niet dat ik dat liet merken, maar ik was het wel. Niemand zei over mijn perfecte neus dat het van een big was. Ik grijp naar een schilderij van mijn broertje die naast me aan de muur hangt, zijn grootte trots. Waarom? Het bleek dat zijn schilderij 5 centimeter langer was dan die van mij en daarom 10 euro duurder gekost had, onzin als je het mij vraagt. Ik kijk naar het schilderij, wat heeft hij toch een lelijke rotkop. ‘He broertje! Kijk eens wat ik hier heb!’ schreeuw ik. Mijn broertje had het al gezien en kijkt me met een open mond aan. ‘Bied nu je excuses aan!’ schreeuw ik. ‘Sorry’ wordt er nu opeens veel zachter gefluisterd. Met mijn hand op mijn oor schreeuw ik,’Ik hoor je niet!’ ‘Sorry’ schreeuwt me broertje nu wat harder. ‘Wat heb ik niet?’ roep ik weer. ‘Je hebt geen biggenneus’ antwoord mijn broertje verslagen. Trots op mijn macht ga ik verder;’ En wat ben jij ook alweer?’ Glimlach ik met mij liefste glimlach. ‘Een aap’ antwoord hij. ‘Wat ben je toch een brave aap’ zeg ik terwijl ik het schilderij weer ophang. Haha, ik had gewonnen, zoals gewoonlijk.
Het is iets later en ik verveel me. Het is trouwens al een tijd geleden dat ik op Saillante gereden had. Zoekend naar mijn mobiel graai ik in mijn broekzak. Hebbes, ik toets de 5 in en wacht tot er opgenomen wordt. ‘Eliza wat kan ik voor je doen?’ Hoor ik aan de andere kant van de lijn. Het is Robert een van mijn favoriete bediendes. Waarom? Hij gehoorzaamt altijd zo goed, hij is namelijk bang ontslagen te worden als hij een dingetje fout doet. Zo grappig is dat. ‘Hoi Robert, kun je ervoor zorgen dat Saillante over een halfuurtje klaar staat?’ vraag ik. ‘Natuurlijk Eliza, was dat het?’ vraagt hij. ‘Zou je er ook voor kunnen zorgen dat er een groot koud glas cola staat?’ vraag ik. ‘Ja, natuurlijk Eliza’ zegt Robert weer. ‘Dank je Robert’ zeg ik en verbreek de verbinding.
Dankbaar pak ik de cola van Robert aan en drink het in een teug leeg. ‘Staat Saillante al klaar?’ Vraag ik aan Robert. Robert knikt en loopt naar de poetsplaatsen, ‘Ze staat al klaar in de achterste Eliza, is er nog iets wat ik kan doen?’ ‘Nee dank je Robert.’ Zeg ik en loop naar de achterste poetsplaats, daar staat mijn geweldige merrie: Saillante. Echt ik ben gek op dat beest, in mijn leven heb ik al veel paarden gehad maar van geen een ben ik zo van gaan houden als ik van Saillante doe. Ze is een prachtige spierwitte schimmel, gewoon een perfect paard. ‘Ik hou van je’ fluister ik in haar oor. Saillante zet haar mond tegen me wang en briest. ‘Bah Saillante’ lach ik terwijl ik haar spuug van me wang af veeg. ‘Zullen we maar gaan lieverd?’ vraag ik en maak Saillante los.
‘Eliza?’ vraagt Anouska. Slaperig veeg ik het slaap uit me ogen en rek me uit in mijn roze met witte hemelbed. ‘Huh? Wat is er?’ vraag ik nog steeds slaperig. ‘U moet vandaag weer naar school het is 7 uur.’ Antwoord ze. ‘Oja dat was ook zo. Zou je de douche alvast aan kunnen zetten en die kleren in mijn badkamer neerleggen?’ vraag ik terwijl ik naar het stapeltje kleren wijs wat ik gister al klaargezet had. ‘Natuurlijk Eliza, wat wilt u als ontbijt?’ Vraagt Anouska. ‘Ehm… een omeletje.’ Antwoord ik en draai me nog eventjes om.
‘Eliza! Eliza!’ word er naast me geroepen. ‘Wacht even hoor’ zeg ik tegen me mobieltje, ‘WAT?’ Vraag ik aan de docent Frans die me naam aan het schreeuwen was. ‘Ik vroeg een vraag maar je belt gewoon tijdens de les’ schreeuwt ze, het speeksel vliegt over me tafel op mijn boek. ‘Getver mevrouw spuug niet zo’ Zei ik terwijl ik haar met een vies gezicht aankeek. ‘Doe niet zo brutaal! Als je nu niet meteen ophangt ben je je mobieltje voor een week kwijt!’ schreeuwt ze weer, het spuug vloog om me oren. ‘Ja, ja. Robbie? Ik moet ophangen voordat ik nog meer ondergekwat wordt hier doei hou van je.’ Zeg ik en druk mijn mobieltje uit. ‘Was dat je vriendje?’ Vraagt dat wijf. ‘Dat gaat u helemaal geen snars aan.’ Zeg ik en kijk in me boek. ‘Heb je een nieuw vriendje?’ vraagt Linda naast me, ‘nee’ antwoord ik kortaf en sla me agenda open, huiswerk, huiswerk en nog eens huiswerk daar gaat mijn weekend. Of toch niet… misschien is Justin me redding, hij is DE nerd in onze klas. Vroeger was mijn moeder bevriend met zijn moeder. Wat bleek dus dat zijn moeder allemaal foto’s van kleine ‘’schattige’’ justin had gegeven, ook eentje in een balarina pakje. ‘JUSTIN!’ Roep ik door de klas. De sukkel keek verbaasd op, ik praat namelijk nooit met nerds, stuuds, niet populaire of semi-populaire mensen alleen met de populaire dus. ‘KOMEN!’ Roep ik weer. Traag staat Justin op en loopt op me af. Snel kijk ik om me heen niemand te zien en trek hem in een lokaal. ‘Justin kijk jij wel eens in je eigen fotoboek?’ Vraag ik maar laat hem geen antwoord geven. ‘Vast wel, heb je ook die foto van jou als balarina gezien? Ja? Nou die heb ik dus thuis en ik heb heel veel huiswerk jij maakt mijn huiswerk ik verbrand de foto. Deal?’ Voordat Justin antwoord geeft pak ik mijn stapel boeken en geef het aan hem. ‘Ik wil ze maandag kwart over 8 in dit lokaal weer terug hebben.’ Zeg ik en loop het lokaal uit. Ha, dat ging geslaagd, kan ik dus lekker in het weekend gaan shoppen. O wat ben ik toch goed, zeg ik tegen mezelf en loop de school uit waar de hummer al staat te wachten.
Ik rek me uit en kijk door me kamer. Door de hoge ramen schijnt het licht naar binnen. Het ziet er naar uit dat het een mooie dag gaat worden, mooi dan kan ik dus lekker shoppen. Ik grijp naar mijn mobieltje die op mijn nachtkastje ligt en typ het nummer van Linda in. ‘Eliza?’ Hoor ik een slaperige stem aan de andere kant van de lijn vragen. ‘Ja wie anders? Sliep je nog?’ Vraag ik. ‘Ja’ antwoord Linda. ‘Sorry, zullen we vandaag shoppen?’ Vraag ik weer. Ik hoor wat gestommel aan de andere kant en hoor Linda naar haar moeder roepen;’Mam is het goed als ik met Eliza naar de stad ga?’ Blijkbaar zei haar moeder ja want Linda vraagt hoe laat ik haar kom ophalen. ‘Eh,… 11 uur sta ik voor je huis.’ Zeg ik. ‘Tot zo, hou van je’ zegt Linda, ‘Hou ook van jou’ zeg ik en verbreek de verbinding. Ik druk de 5 in op me mobieltje en Robert neemt op. ‘Robert kan je ervoor zorgen dat over een halfuurtje me ontbijt in de eetkamer klaarstaat en dat om kwart voor 11 de hummer bij het hek klaar staat?’ vraag ik. ‘Ja, natuurlijk Eliza, anders nog wat?’ vraagt Robert. ‘Nee dankje’ zeg ik en hang weer op.
Voor de tweede keer die dag bel ik Linda. ‘Opschieten Lin we staan al voor de deur!’ Zeg ik en hang weer op. 5 minuutjes later komt Linda naar buiten gerend. ‘Nieuwe tas?’ vraag ik en Linda knikt. We stoppen voor ons winkelcentrum, nou ja ons… zo noemen we het altijd, het is het winkelcentrum waar wij altijd shoppen. ‘Gucci of Chanel?’ vraag ik. Linda haalt haar schouders op. Ik pak een twee euro muntje uit mijn tas,’Gucci kop of munt?’ Vraag ik. ‘Kop’ antwoord Linda en ik gooi het muntje in de lucht, ‘munt, we gaan naar Chanel.’ Zeg ik en we lopen naar de winkel. ‘Wat moet je allemaal hebben?’ vraag Linda ‘Alleen een nieuwe jurk voor het schoolfeest, jij?’ ‘Ook’ antwoord ze en we lopen door de winkel voor een leuke jurk. Na een kwartiertje heeft Linda al beet. Ze komt uit het pashokje met een prachtige witte jurk. ‘Wauw, die moet je nemen Lin’ zeg ik en bewonder haar jurk terwijl ze er rondjes in draait. Linda knikt blij en loopt weer terug het hokje in, ik kijk weer rond. Waarom heeft Linda altijd meteen de meest prachtige jurken en doe ik er een halfuur over? Wat is het leven toch oneerlijk. ‘Al wat gevonden?’ vraag Linda. Ik schud met hoofd en kijk rond. ‘Wacht, volgens mij zag ik net wat’ zeg Linda en ze holt weg. Ik heb het haar al vaak gezegd niet rennen in winkels dat ziet er belachelijk uit, maar ja zij is altijd wel degene die de leukste dingetjes uit de rekken trekt dus ik laat haar maar haar gang gaan. Even later komt Linda teruglopen met een jurk, hij is wit met wat roze voor zo ver ik kan zien. ‘Lin ik weet niet of…’ zeg ik. Maar Linda dwingt me de jurk te passen dus ik loop mokkend de kleedkamer in. Snel trek ik me kleuren uit en trek de jurk aan. Wauw, Linda is echt goed zeg. De jurk is fantastisch. Hij komt tot net over mijn knieën en heeft een perfecte V-hals niet te hoog niet te laag, gewoon een perfecte jurk. Ik loop de kleedkamer in en show mij en de jurk aan Linda, ze steekt haar duim omhoog als teken dat de jurk goedgekeurd is.
Een uurtje later loop ik door de voordeur weer ons huid binnen. ‘Eliza!’ ik kijk om naar degene die mijn naam riep, het is Anouska. ‘Ja?’ vraag ik. ‘Je moeder wenste dat je direct naar haar kamer kwam.’ Zegt Anouska snel. ‘Wat is er dan?’ vraag ik verbaasd niet wetend wat er aan de hand is. ‘Dat weet ik niet maar ze klonk erg dringend’ ik haal mijn schouders op, het zal vast wel niets zijn. De vorige keer dat ik direct naar haar kamer moest komen was het omdat een van haar pinpasjes geblokkeerd was omdat ze te vaak de code fout ingetypt had. Zuchtend loop ik de trap op naar mijn moeders kamer. Als ik de kamer binnenkom zie ik dat het iets erger is dan een geblokkeerde pinpas. Om mijn moeder heen zitten mensen in nette pakken, die snel weglopen als ik binnenkom en me moeder heeft roodbehuilde ogen.
moet ik verder schrijven?
Echt doorschrijven. Ben zeer benieuwd naar het volgende stuk. 
) en dan komt het volgende deel erop 
.