Geplaatst Al meerdere malen waren hier verhalen van mij te lezen op bokt.
Ongeveer anderhalve week geleden heb ik mijn laatste verhaal afgerond. Maar het schrijven bleef maar trekken en ik ben dus weer begonnen.
Dit verhaal gaat over het Glaasje Draaien.
Citaat:Een wijnglas wordt omgekeerd op een zogeheten ouija-bord, een bord met de letters van het alfabet en de cijfers 0 tot en met 9, geplaatst. Twee of meer personen leggen vervolgens twee vingers van de rechterhand op de voet van het glas, dat dan na enige tijd als gevolg van de invloed van aanwezige geesten en/of onbewuste spierwerking in beweging geraakt en letters op het bord aanwijst, die tezamen een boodschap zouden moeten inhouden.
Dit glaasjedraaien is niet altijd positief. Men trekt vaak de lagere geesten aan die nogal eens minder prettige dingen te vertellen hebben. Hierbij hebben ze de neiging om zich aan de 'glaasjesdraaiers' vast te klampen en energie af te tappen om hun eigen evolutie verder te zetten. Voor personen die zich daartoe (onbewust) laten leiden, kan dit nare gevolgen hebben.
Bron: http://www.nopapers.nl/wat/omni-abc/g/g ... ize]
Ik wil hiermee absoluut geen mensen aanzetten om te gaan glaasje draaien. Ik wil mensen waarschuwen om het zeker niet te gaan doen.
Deel 1
‘’Ik ben zo bang Jorien.’’ Eindigt Marije haar verhaal. Met open mond heb ik de hele tijd zitten luisteren en kijken. Ik heb gekeken naar de tranen die over Marije’s wangen naar beneden rolden, en naar het zachte beven van haar handen. Ik heb geluisterd naar de woorden die ze zacht uitsprak. Maar ik kan het nog nauwelijks bevatten. Dit kan Marije niet hebben gedaan, zo is ze niet.
Maar als ik nogmaals naar haar gezicht kijk weet ik genoeg; Marije heeft het toch gedaan, ze is gaan glaasje draaien.
‘’Marije, waarom?’’ vraag ik bijna fluisterend. Ze trekt langzaam haar schouders op als antwoord. Maar tevreden ben ik er niet mee. Als je zoiets doet heb je een reden nodig, anders doe je het niet, toch?
‘’Marije, waarom deed je mee?’’ dring ik aan. Marije slaakt een diepe zucht en begint dan weer te praten, erg zacht, wat voor haar ongewoon is.
‘’Allemaal zaten ze daar, een ouija-bord in het midden. Alsof ze er vanuit gingen dat ik mee zou doen. En toen ze het vroegen dééd ik ook mee. Ik was dom Jorien, ik weet het. Maar de tijd kan je niet terugdraaien, want geweest is, is geweest.’’ Een stilte laat me weer nadenken. Mijn beste vriendin Marije, altijd is ze veel te nuchter geweest voor dit soort dingen. Met haar harde stem riep ze altijd wat voor onzin het was dat ‘Glaasje Draaien’. Maar nu is ze verandert. Ze is het tegenovergestelde van wat ze ooit was. Ze praat zacht, bijna fluisterend, en is heel bang dat ‘de geest’ haar weer zal lastigvallen. De Marije die ik ken zou denken dat andere meiden haar voor de gek hielden en zou zich ziek lachen om een televisie die ineens uit ging, of iets in die richting. Maar deze Marije die nu naast me zit is bang, doodsbang. Als ze weer begint te snikken sla ik onhandig mijn armen om haar heen. Voor het eerst troost ik Marije, voor het eerst is zíj degene die moet worden getroost.
Rond zes uur heb ik Marije naar huis gebracht. Ze durfde absoluut niet alleen te gaan, want zo meteen werd ze weer lastiggevallen door iets onzichtbaars. Met een arm om haar heen liep ik met haar over de stoep. Toen we nog maar een paar meter hadden gelopen bleef Marije plots stilstaan en begon heel erg te beven. Ik dacht dat het kwam omdat ze zo bang was en begon zacht tegen haar te praten.
Maar Marije gaf totaal geen reactie, ze begon alleen steeds meer te beven. Ik begon het wel heel vreemd te vinden en begon tegen haar te schreeuwen. Waarom ik het deed weet ik nog steeds niet. Ik was in paniek, en had zelf ook wel angst na het vreemde verhaal van Marije.
Met grote ogen had Marije me aangekeken, ze keek me aan zoals ze nog nooit eerder had gedaan. Er was haat in haar ogen, geen vrolijkheid of liefde, alleen haat. Nauwelijks een seconde keek ze me aan, maar dat was voor mij genoeg om die ogen nooit meer te vergeten. Ik ben heel geschrokken achteruit gegaan. Marije die mij vast had gepakt raakte uit haar evenwicht en viel op de harde stoeptegels. Daar bleef ze liggen, misschien tien tellen bleef ze daar heel stil liggen. Toen raakte ze in paniek en begon te gillen. Mijn moeder en buurvrouw Jansen kwamen allebei hun huizen uitgestormd en renden naar ons toe. Allebei waren ze erg geschrokken van het plotselinge gegil en wilden weten wat er was. Ik wist niet zo goed wat ik moest, kon ik het werkelijke verhaal wel vertellen? Vragend heb ik Marije toen aangekeken, ze begreep me en schudde zachtjes nee. Als excuus heb ik toen tegen buurvrouw Jansen en mijn moeder gezegd dat Marije was gevallen op de stoeptegels en dat haar nieuwe broek was gescheurd. Mijn moeder die Marije kende schudde een beetje lachend haar hoofd en ging weer naar binnen. Op dat teken vertrok ook mevrouw Jansen weer. Ik was blij dat mijn moeder nog niet had gemerkt hoe anders als Marije zich gedroeg, want ik weet zeker dat ze op dat moment niet zou gillen als haar broek was gescheurd. Ik heb haar geholpen met opstaan en verwachtte een stroom van woorden, maar die kwamen niet. Marije bleef stil, en keek met grote ogen angstig om haar heen, zij was niet de enige. Nadat ik Marije zo had zien trillen wist ik het zeker; ze had een kwade geest opgeroepen die haar niet met rust zou laten…
De geest zou bij haar in de buurt blijven en haar lastig vallen, hoe ver zou het gaan?
’’Wat ben je stil Jorien, is er wat?’’ vraagt mijn moeder die avond.
’’Ik ben gewoon een beetje moe.’’ Zeg ik snel. Om nog meer lastige vragen te vermijden ga ik naar boven. Daar kan ik stil zijn, zonder dat het iemand opvalt. Ik ga op mijn bed liggen en staar naar het plafond. Ik voel me kalm, ondanks alles. Het zijn alleen vraagtekens die mijn gedachten kwellen.
Ik wil weten waarom Marije is gaan Glaasje Draaien. En of die anderen ook last hebben van geesten. Wat er vanmiddag nou precies gebeurde met Marije. Ik wil gewoon meer duidelijkheid van de situatie. Maar, zal ik die ooit krijgen nu Marije zo verandert is? Maar hoe kan het nou dat ze ineens zo anders is?
Ik ga overeind zitten, het heeft toch ook geen zin om hier de hele tijd over te tobben. De antwoorden krijg ik toch niet, hoe lang ik er ook over nadenk. Ik pak een cd uit het rek en doe hem in mijn stereo.
Als de eerste klanken mijn kamer vullen beginnen mijn armen en benen als vanzelf op het ritme te bewegen. Mijn lichaam en gedachten zijn één met de muziek.
Het is zaterdag, een dag waarop ik niet al vroeg word gewekt door mijn wekker. Een dag waarop ik lekker kan uitslapen en lekker lang in mijn pyjama kan rondlopen. Maar ik word geplaagd door nachtmerries die me al snel het bed uit jagen.
Als ik in mijn pyjama de trap afloop zie ik de ogen van Marije nog voor me. In mijn nachtmerrie zijn ze weer teruggekomen. Ze zaten zo vol haat en woede dat ik ze niet meer kan vergeten.
’’Zo jij bent op voor een zaterdag!’’ is mijn vaders reactie.
’’Ik kon niet meer in slaap komen vanmorgen en ben er maar uitgegaan.’’
’’Ach ja, dat heeft iedereen wel eens.’’ zegt mijn vader weer.
Ik loop naar de keuken en haal een crackertje met kaas en een beker thee en ga dan met mijn vader tv kijken. Er staat een programma aan over een gezin waarin van alles misgaat, van die droge humor.
Ik kan er alleen niet om lachen, en al helemaal niet op zo’n zaterdagmorgen. Maar mijn vader ziet de lol er blijkbaar wel van in en weigert een andere zender op te zetten. Nors kijk ik hoe een roodharige vrouw een dienblad met taart en drinken laat vallen over haar man.
’’Pap, dit is toch geen humor? Kom op zeg, doe hem ergens anders op.’’ Probeer ik nog eens.
‘’Nee Jorien.’’ Zegt mijn vader. Maar hij is nog nauwelijks uitgesproken en de aftiteling komt in beeld. Met een lach kijk ik hem aan en houd mijn hand op. Mijn vader schud zijn hoofd en legt de afstandsbediening in mijn hand.
Die middag vertrek ik meteen na het eten naar Marije. De hele morgen heb ik aan haar gedacht. Ik was bang dat er nog iets met haar zou gebeuren. Ik werd er gewoon onrustig van, en heb zo snel mogelijk gegeten zodat ik naar Marije kon.
Het is een warme dag, en met mijn zomerjas in mijn hand loop ik naar Marije’s huis.
‘’Hallo mevrouw Klijnstra, is Marije er ook?’’ Vraag ik, als Marije’s moeder de deur opent.
‘’Ja ze is boven, ze voelt zich alleen niet zo lekker sinds gister, maar ga maar even naar haar toe. Je weet de weg neem ik aan?’’ zegt haar moeder.
‘’Ja hoor.’’ Zeg ik en ik loop langs haar het huis binnen. Nadat ik mijn schoenen heb uitgetrokken loop ik de trap op naar Marije’s kamer. Het valt me meteen op dat de megaposter van Destiny’s Child niet meer op haar deur geplakt zit. Zachtjes duw ik de deur open. In Marije’s kamer is het helemaal donker, afgezien van een paar kaarsen. In het midden zit Marije op een kussen, voor haar staat een ouija-bord. Marije heeft haar vinger op een wijnglas en zit in een soort trance naar het bord te staren. Mijn ogen worden groot van woede en verbazing en ik stamp naar Marije toe. Die schrikt helemaal op uit haar trance en kijkt met bange ogen naar me.
‘’Ik kan het uitleggen Jorien, het is niet wat je denkt.’’ Zegt Marije.
‘’Het ene moment hoor je dat je vriendin word lastiggevallen door geesten omdat ze is gaan glaasje draaien, en het volgende moment doet ze het doodleuk weer!’’ zeg ik met overslaande stem.
Deel 2
Ik zie hoe Marije’s ogen vochtig worden maar het raakt me niet. Ik ben woest. Ik weet nog precies hoe Marije me vertelde hoe verschrikkelijk het was, en dat ze het nooit van haar leven meer zou doen. En moet je nou eens kijken? Ze doet het doodleuk weer.
‘’Jij verandert wel erg snel van gedachten he?’’ zeg ik daarom scherp.
‘’Jorien, ik kan het uitleggen echt waar, luister naar me, alsjeblieft!’’ smeekt Marije. Ik doe mijn armen over elkaar als een boze moeder en kijk haar aan.
‘’Nooit wilde ik dit weer gaan doen, nooit. Maar ik wil nog veel liever dat de geest stopt met me lastigvallen. Daarom wilde ik hem nog één keer oproepen en hem vragen te stoppen.’’ Verteld ze.
‘’Maar hoe weet je dat het er één is? Misschien zijn het er wel duizenden.’’ Zeg ik nog steeds kwaad.
Ze slaat haar ogen neer.
’’Ik wil gewoon dat ze stoppen, ik ben zo bang Jorien.’’
Ik voel hoe mijn woede weer weg smelt. Ik kan er niet tegen om mijn vriendin zo bang te zien. Als ik haar zo zie zitten zie ik een meisje dat liefde nodig heeft, en steun. Maar ik speel hier alleen een beetje de boze moeder zonder wat begrip op te brengen. Ik loop daarom naar haar toe en sla mijn armen om haar heen.
‘’Rustig maar Marije, samen zullen we ervoor zorgen dat ze weggaan, dat beloof ik je.’’ Fluister ik haar in haar oor. Maar kan ik haar dit eigenlijk wel beloven? Zullen de geesten ooit bij haar weg gaan? Zacht aai ik over Marije’s goudblonde haar terwijl ik haar zacht moed inspreek. Al snel is Marije weer wat gekalmeerd en besluit ik voor te stellen om te gaan zitten.
‘’Zullen we…’’ verder kom ik niet want opeens krijg ik een heel onaangenaam gevoel. Kippenvel loopt over mijn rug omhoog en ik krijg het heel koud. Marije lijkt het ook te voelen want ze klemt me heel hard tegen zich aan. De kaarsen in de kamer beginnen te flikkeren en gaan dan uit.
Plots is het pikkedonker in Marije’s kleine kamer. Nog harder klemt Marije mij tegen haar aan. Het doet pijn, maar ik durf me niet te bewegen. Doodstil staan we daar in het donker, elkaar vastklemmend.
Het is Marije die uiteindelijk de eerste stap zet.
‘’Licht.’’ Is het enige wat ze zacht zegt. Maar toch begrijp ik haar helemaal. Samen schuifelen we naar de muur waar het lichtknopje zich bevind. Met een klik word de kamer ineens fel verlicht. Ik speur de kamer af op zoek naar vreemde dingen maar alles lijkt normaal. Marije’s greep verslapt en langzaam begint mijn hart weer normaal te kloppen. Dit kon toch niet waar zijn? Stond er niet gewoon een raam open of zo? ‘’Staat er een raam open?’’ verbreek ik de stilte.
Samen lopen we naar het raam. Ik hoop vurig dat het raam wijdopen staat, en dat daarom de kaarsen zo ineens uitgingen. Maar jammer genoeg zit het raam potdicht.
‘’Jorien, alle ramen en deuren zitten dicht. Het was geen wind of tocht die de kaarsen deed uitgaan.’’ Ik knik zacht terwijl ik naar de grond kijk. Ik weet dat het geen wind of tocht was, maar wil het gewoon niet geloven.
Ik kan die avond maar niet in slaap komen. Steeds als ik mijn leeslamp uitdoe en mijn kamer donker word, bekruipt me een paniekgevoel. Door de gebeurtenis van die avond ben ik als de dood voor het donker. Als ik rond twaalven nog niet slaap ga ik toch mijn bed maar uit. Ik sluip de trap af, soms kraakt een trede zacht maar gelukkig word er niemand wakker. Ik haal een glas drinken uit de koelkast en plof op de bank neer.
Ik ben die nacht waarschijnlijk op de bank ik slaap gevallen. Want als ik de volgende morgen door mijn vader gewekt word lig ik op de bank.
‘’Wat doe jij hier op de bank?’’ vraagt hij.
‘’Ik kon niet slapen en ben naar beneden gegaan, toen ben ik dus op de bank in slaap gevallen.’’ Zeg ik. Mijn vader schud lachend zijn hoofd.
‘’Ga anders nog maar even naar je bed, je ziet er moe uit.’’ Stelt mijn vader voor. Ik schud mijn hoofd.
‘’Ik ben nu toch al klaarwakker dus laat maar.’’ Zeg ik. En weer gaat de tv aan op het verschrikkelijke programma. ‘’Pap, moet je hier nou echt elke morgen naar kijken?’’ vraag ik geïrriteerd.
‘’Normaal lig jij nog lekker te slapen en heb ik geen last van dat gezeur. En je hoeft het trouwens ook niet te kijken.’’ Zegt mijn vader. Ik zal eerlijk zijn, hier heb ik niet van terug. Daarom loop ik kwaad de woonkamer uit. Hij kan het bekijken met zijn rotprogramma. Ik stamp de trap op naar mijn kamer. Stiekem hoop ik dat daarvan iedereen wakker word, dan zal mijn vader wel een ander programma op moéten zetten. Ik draai de deur van mijn kamer op slot en doe mijn rijkleren aan. Ik heb wel zin in een beetje afleiding.
Met de cap in mijn hand loop ik even later in mijn rijkleren de trap weer af. Er is niemand wakker geworden van mij gestamp en mijn vader zit nog steeds naar het programma te kijken. Hem negerend loop ik naar de gang om mijn laarzen aan te doen als de deur ineens openklapt en Marije helemaal in paniek ons huis binnenstormt. Haar ogen zijn helemaal groot en tranen stromen over haar wangen.
Zonder na te denken ren in naar haar toe en sla mijn armen om haar heen. Marije grijpt me vast, alsof ik het laatste ben dat haar overeind kan houden.
‘’Kom maar, dan gaan we naar boven.’’ Zeg ik zachtjes. Ik negeer de vragen van mijn vader en loop met Marije naar mijn kamer. Daar draai ik de deur op slot en ga met haar op bed zitten. Net zoals twee dagen geleden kijk ik naar haar gezicht en wacht tot ze zal komen met haar verhaal. Na een minutenlange stilte laat Marije me los en tilt haar trui op. Haar mooie slanke buik word zichtbaar, maar overal zie ik blauwe plekken, en in haar zij zijn lange sneeën zichtbaar. Ik voel een vreemde angstkriebel in mijn buik komen. Wie zou zoiets op zijn geweten hebben? Of zou… Nee de geest kon haar toch niet verwonden? Of wel?
‘’Marije… Wie?’’ vraag ik haar.
‘’Guiseppe… de geest.’’ Zegt ze bijna onhoorbaar.
‘’Gister, ik wou gaan slapen. Ik was me aan het omkleden ineens kreeg ik felle stompen in mijn buik. De pijn was ondragelijk en ik viel op de grond. Helaas was dat genoeg om me te verwonden.’’ Zegt ze zacht. Er stromen tranen uit mijn ogen als ze stopt met vertellen. Mijn beste vriendin, word mishandelt door een geest. Het is toch ongelooflijk? Samen vallen we elkaar in de armen. Ook al is het moment nog zo droevig, toen we samen daar zo zaten, de armen om elkaar heen, voelde ik me sterk. Alsof we er samen wel uit zouden komen. En dat voelde Marije ook, dat weet ik zeker.
De hele morgen heb ik samen met Marije geprobeerd oplossingen te verzinnen. In het begin waren we heel serieus, maar toen Marije met wel heel gekke dingen kwam begonnen we allebei te lachen. Even was Marije weer haarzelf; Vrolijk! Aan het eind van de middag waren voor Marije en ik veel dingen duidelijker. Zo weet ik nu dat de geest die Marije heeft opgeroepen ‘Guiseppe’ heet en dat hij alleen voor al die heisa zorgt. Ook vertelde Marije dat hij gestorven was omdat hij een overdosis drugs had gebruikt. Het was dus duidelijk geen goed mens geweest in zijn tijd op aarde. Dit is misschien ook wel de reden dat hij hier nog steeds rondzweeft en mensen kwaad wil doen. Ook bekende Marije dat ze de dingen die Guiseppe deed in het begin wel interessant vond. Ze dacht dat hij haar leuk vond. Maar toen de kleine dingen steeds erger werden vond ze het niet meer leuk en wilde hem weg hebben. Maar je krijgt een geest niet zo maar weg merken we. Het was fijn dat Marije me eindelijk alles vertelde, en niet de helft zoals ze daarvoor had gedaan. Het was opvallend dat de geest zich de hele morgen niets uithaalde. Alsof onze vrolijkheid hem geen kans gaf om toe te slaan.
Het rijden die morgen werd niks, Marije was even belangrijker voor me. Want ik moet haar de steun geven die ze nodig heeft.
Als het verhaal word geupdate dan komt als alles goed gaat hier in dit bericht het vervolgstuk. Dan hoeven lezers niet alle reacties voorbij te scrollen. Elk nieuw stuk zal worden aangeduid met Deel (en daarachter het betreffende cijfer).
Tips, opmerkingen of andere reacties zijn altijd welkom.
Groetjes, Minte
Tis nog niet gebeurd maar heb genoeg verhalen gehoord over dat het echt gebeurt is! JE roept geesten op en bij sommige vielen opeens alle glazen uit de kast of de boeken,, zware kasten die opeens verschoven, en als iemand in bijv. de wc glaasje draait en hem daarna niet terug doet en jij gaat daarna naar de wc kunnen de geesten in je t klinkt misschien raar maar de meeste geesten die je oproept zijn verslaafde die dus aan de drugs enz. zaten. Ik ken ook iemand die had glaasje ging draaien en toen ze klaar was iets daarna knapte heel t glas uitelkaar! 
) Ik raad het dus ook echt niet aan om geesten op te roepen. 
.. 
