Hallo,!
Voor de tweede keer vandaag ben ik met een verhaal gestart.
De vorige sloeg niet aan, en ik vond hem zelf eerlijk gezegt ook niet super. Ik hoop dat jullie deze leuk en fijn vinden om te lezen.
Komen er positieve reacties, dan schrijf ik met veel plezier door!
Diep in mijn gedachten verzonken zit ik op mijn bed. Ik voel me verschrikkelijk rot over vanmiddag. Ik heb gelogen, tegen mijn beste vriendin. Ik zal altijd moeten liegen, tegen iedereen. Want niemand mag weten dat mijn moeder lesbisch is. Niemand mag weten dat mijn moeder een vriendin heeft.
Toch zou ik alles graag aan iemand willen vertellen. Maar het risico is te groot. Geheimen zijn niet veilig, alleen bij jezelf. Maar het is moeilijk om je staande te houden onder al die leugens. Ik wil het kwijt, het verhaal moet eruit. Ik wil het iemand kunnen vertellen die niet vreemd reageert. Maar iedereen zal het vreemd of vies vinden. Mijn kamerdeur word geopend en mijn moeder stapt de kamer binnen.
‘’Anita, kom je eten lieverd?’’ zegt ze. Ik knik, en volg haar naar de keuken. De tafel is gedekt voor drie en ziet er erg chique uit. Karin is al op een stoel gaan zitten en wacht geduldig tot we bij haar komen zitten.
’’Heb je je huiswerk boven gemaakt?’’ vraagt Karin. ‘’Nee, ik had geen zin.’’ ‘’Wat heb je dan de hele tijd gedaan?’’ vraagt mijn moeder. ‘’Ik ben gaan tekenen en zo.’’ Zeg ik met een stalen gezicht. Weer een leugen, al de zoveelste van de laatste tijd. Waarom is Karin niet gewoon een man? Alles zou dat zo veel gemakkelijker zijn! Er word niet veel gesproken aan tafel. Iedereen steekt happen rijst naar binnen en is in gedachten verzonken. Als ik mijn bord heb leeggegeten vertrek ik weer naar boven. Mam en Karin willen toch samen afwassen. Daar besluit ik toch maar aan mijn huiswerk te beginnen, het moet toch eens worden gemaakt.
Ik pak mijn engelse boek en begin met woordjes oefenen. Voor morgen moet ik ze allemaal in mijn kop hebben gestampt…
Die avond ben ik niet meer naar beneden gegaan. De hele avond ben ik met mijn huiswerk in de weer geweest.
Een paar keer is mam boven geweest om me drinken te brengen, en zelfs Karin kwam aan het eind van de avond nog even gedag zeggen. Ik probeerde elke keer een glimlach op mijn gezicht te zetten. Oprecht lachen kon ik niet. Ik voelde me futloos, ik kon het gewoon niet opbrengen. Op een gegeven moment ben ik op bed gaan liggen. Ik was te moe om te kijken hoe laat het is. Morgen zou er toch wel weer een dag komen, weer een dag vol leugens.
Groetjes, Minte