Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-09-05 21:43

[verhaal] Tot ziens, Afrika

Geplaatst door de TopicStarter : 10-09-05 21:43

Ik heb besloten alwéér een verhaal te schrijven. Sommige zullen denken: Ga je dan ook weer snel stoppen?
Niet dus, ik ga het nu echt anders doen.
Ik ga zo ver mogelijk door.
Nou hier komt het eerste stuk:

"Kom Elisabeth, we moeten weer aan het werk!" roept mijn broertje van buiten. Ik zit nog even na te genieten van de heerlijke lunch die mijn moeder heeft gemaakt, maar ga uiteindelijk toch naar buiten. Alle vrouwen uit het dorp staan al klaar om naar de waterputten te vertrekken, allemaal hebben ze een grote kruik op hun hoofd staan. Ik pak de mijne en loop achter ze aan.
Onderweg geniet ik, zoals altijd als we erheen gaan, van de mooie omgeving, de mooie dieren, zoals olifanten en giraffen. Ik heb Kenia altijd al mooier gevonden dan de andere landen die erom heen liggen. Ik kijk nog even om en zie mijn broertje spelen met de andere jongetjes uit het dorp. Vrolijk zingend lopen we met zijn allen naar de waterputten en er wordt veel gelachen. Aangekomen bij de waterputten haalt iedereen de kruiken van hun hoofd en vullen die met het water dat in de putten zit.
"Ga je zo mee hout halen? We houden een kampvuur op de open plek." Mijn beste vriendin, Mira, komt naast mij staan en glimlacht.
"O, dat wist ik niet. Ja, is goed, lijkt me wel gezellig. Wie gaan er nog meer mee?" vraag ik aan haar, waarna zij wijst naar een groepje vrouwen dat verderop staat. "Naomi, Nikki, Samantha en nog een paar moeders."
Ik knik en zet, nadat ik hem gevuld heb, mijn kruik weer op mijn hoofd. We gaan weer terug naar het dorp en ik glimlach naar een meisje, die een mand aan het vlechten is aan de kant van de weg. Ze zwaait naar me en houdt trots een gevlochten mand omhoog.
Ik vind het knap dat een zesjarig meisje zoals zij, al zo goed kan vlechten. Ik kon het pas op mijn tiende, en nog niet eens echt goed!
Nadat we de kruiken hebben afgeleverd, gaan we gelijk door naar het bos om hout te halen. Het zweet staat me op mijn voorhoofd en ik ben blij als ik in het koele bos aankom. Overal vliegen mooie vogels rond en ik zie een paar aapjes de bosjes in schieten.
Als we net bijna al het hout hebben, komt er een meisje uit het dorp aanrennen. "Elisabeth, Mira! Hebben jullie het al gehoord?"
Nieuwsgierig komen we naar haar toe en kijken haar vragend aan. Ik zie dat het meisje heel bang kijkt. "Er komen volgende week kolonisten! Ze zijn van plan dit deel van Kenia te koloniseren en ons als slaven naar Amerika te transporteren!" gilt ze.
Ik schrik me rot. Kolonisten! Dat betekent nooit veel goeds, want mijn opa en oma zijn ook door kolonisten uit Tanzania gehaald en in Amerika als slaven gebruikt. Mijn vader kwam uit Kenia en mijn moeder uit Tanzania. Mijn moeder is, toen de kolonisten kwamen, naar Kenia gevlucht en daarna met mijn vader getrouwd.
Snel nemen we al het hout mee en gaan terug naar het dorp om alles te horen over wat er de volgende week gaat gebeuren.
Iedereen is doodsbang en sommige kinderen zitten te huilen van angst. Mijn broertje komt huilend op mijn schoot zitten en ik sla mijn armen om hem heen.
"Ik wil geen slaaf worden Eli, ik wil niet uit Kenia weg!" snikt hij.
"Rustig maar Tony, alles komt goed, wij gaan hier niet weg, dat beloof ik je," zeg ik rustig tegen hem, maar van binnen weet ik dat het niet gemakkelijk zal zijn om te vluchten.