Bokt.nl

Shanna16 schreef:

De Etaletha-serie: deel 1
Het meisje uit de Bayou
Proloog

Het zonlicht schitterde tussen de bomen door en weerspiegelde in het water, dat zachtjes rimpelde door de zwoele wind. Vogels floten vrolijk op deze vroege zomerochtend, die beloofde erg benauwd te worden. De natuur was in dit seizoen op haar mooist, groen en volop in de bloei. Faila liep op blote voeten door het zachte mos, dat veerde onder haar aanraking. Haar handen ondersteunden haar onderrug, die het gewicht van haar buik droegen. De dorpelingen hadden haar hoofdschuddend nagekeken toen ze die ochtend in haar houten kano was weggevaren, zo hoogzwanger als ze was. Genietend van het weer en de omgeving dwaalde ze rond, wetend waar ze zat in deze ongerepte natuur. Alleen haar moeder en zij wisten de weg in de moerassen van de Bayou, de dorpelingen waren te angstig voor de bovennatuurlijke wezens die zich hier verscholen. Enkele mensen die de gok wel gewaagd hadden, waren verdwenen en nooit meer teruggekeerd. Faila keek tussen de bladeren van een eeuwenoude treurwilg naar de lucht. Wat ze zag, beviel haar niet. Geruisloos keerde ze om en stapte in haar kano. Het gladde hout was versleten, maar deed zijn werk nog goed. Faila’s gedachten waren leeg terwijl ze terug voer naar het houten hutje waar ze samen met haar moeder woonde. Ze bestudeerde de natuur en de veranderingen in het weer. Alles voelde zo anders vandaag, maar het zag er volkomen normaal uit. Toch wist Faila wat er ging komen. De dertiende maand begon. Nergens ter wereld was deze dertiende maand bekend, behalve hier. De dertiende maand was er eens in de dertien jaar en vandaag brak het weer aan. Elke dertiende maand begon met een zware storm. Faila kneep haar ogen samen om het naderende noodweer te zoeken, maar de lucht was nog net zo ongerept en korenblauw als altijd. Ze legde haar slanke hand op haar dikke buik en hardop praatte tegen haar ongeboren kind. “Rustig maar meisje, straks ben je bij me. Je zult het hier vast prachtig vinden… de natuur is zo mooi. Dikke bomen met laaghangende takken, moerassen vol sluippaden, uitgestrekte vlaktes vol met hoog gras. Vannacht is het zover, weet je?” Faila wist het. Ze voelde het. Haar moeder had de dertiende maand al vaker meegemaakt en haar er alles over vertelt. Het enige dat ze voor haar dochter verzwegen had, was dat er tijdens het noodweer waarmee de dertiende maand begon, altijd een kind geboren werd. Maar haar moeder hoefde niks te zeggen, ze had het zelf ontdekt. Het was alsof het kind tegen haar praatte, maar zonder woorden. Faila wist ook dat zij de volgende ochtend niet zou halen, maar ze vreesde de dood niet. Het hoorde allemaal bij de dertiende maand en haar kind zou speciaal zijn. Voor haar voelde het als een eer. Kinderen die op de eerste dag van de dertiende maand geboren werden hadden gaves. Samen vormden zij een bondgenootschap dat de strijd tegen de zwarte machten aanging. Het was echter een zware taak om deze kinderen bij elkaar te krijgen. Alleen in de Bayou wisten de mensen hiervan. En zolang niemand er wat van wist, zou geen enkel kind merken dat ze een gave bezaten.

Eve_lien schreef:

Hee.
Ik begon zo met lezen en toen dacht ik..
'Dit ken ik al'

Vond en vind het een erg mooi verhaal!

Shanna16 schreef:

Dromerig staarde Faila in de verte, waar het houten hutje zichtbaar werd. Het lange, witte haar van haar moeder schitterde in de zon als vers sneeuw. Haar houding was kaarsrecht, ondanks haar leeftijd. Ze praatte met iemand, maar Faila kon niet zien wie het was. Langzaam kwam ze dichterbij, haar peddel rustend op de boot. Ze liet zich meevoeren door de stroming. Pas toen ze bij hun aanlegplaats was, een gammel houten steigertje, peddelde ze naar de kant en legde ze de boot vast. Kreunend onder het gewicht van haar buik stapte ze uit de boot. Nog voordat ze zich kon omdraaien voelde ze een hand die haar elleboog ondersteunde “Had dan ook toegestemd in een huwelijk,” vermaande een stem haar, een stem die ze vreesde en nooit meer wenste te horen.

Met een ruk draaide Faila zich om. Woede straalde uit haar ogen, een verbeten trek stond op haar gezicht. “Laat me los en bemoei je met je eigen zaken. Jij hebt hier niks te zoeken en het antwoord blijft nee. Ik zal nooit trouwen met een kwal als jij!” De blik in de ogen van de jongeman werd ijzig. “Dat was je laatste kans op een beter leven, Faila,” waarschuwde hij haar. “Mooi,” antwoordde Faila, “dan ben ik eindelijk van je gezeur af.” Met die woorden baande ze zich een weg langs hem heen. Haar moeder stond op de veranda en wenkte haar. “Houdt Paul dan nooit op?” klaagde Faila tegen haar moeder. “Wel als hij het kind ziet,” vertelde haar moeder opgewekt, niet het minst aangeslagen door de komst van de jongeman. Pretlichtjes schitterden in haar ogen. Haar gezicht was gerimpeld, maar de wijsheid straalde ervan af. “Hij zal haar willen hebben, maar ik zal het niet toestaan, ” vervolgde haar moeder. “Een meisje met vlammend rood haar en diepgroene ogen als het moeras,” knikte Faila. Haar moeder stopte en draaide zich om. “Ze is speciaal hè?” vroeg Faila. Haar moeder knikte instemmend, niet het minst verbaast dat haar dochter wist van het geheim van de dertiende maand. Ze was zelf ook een dertiende maand kind met speciale gaves. Faila had een lichte vorm gekregen van haar moeder en voelde daardoor bepaalde dingen goed aan. “Ik ben niet bang, mama. Ik weet dat alles goed komt en dat je goed voor haar zult zijn.” Uit haar ogen straalde kalmte en zekerheid.