Bokt.nl

Citaat:

Die dag, dat ik jouw ontmoette. Dat was dé dag, waarop mijn leven veranderde. Waarop alles veranderde, en het bleef veranderen, tot de dag van vandaag.

Ik zal even vertellen, hoe het allemaal begon. Ik was ik, had een dure pony, gekregen van papa. Want ik kreeg alles van papa. Ik hoefde het maar te vragen, trok een zielig gezicht, en papa kocht het voor mij.
Al vroeg ik bij wijze van spreke een limousine, ik kreeg het van papa. Ik gebruikt hem, en daar heb ik nu spijt van.

Maar om even verder te gaan over toen, ik had dus een peperdure sportpony, Dancy was zijn naam, een prachtige pikzwarte hengst. Natuurlijk had ik een zadel en hoofdstel van kieffer, en andere kleding dan die van het merk Anky of Pikeur droeg ik niet, mits ik een nóg duurder merk vond. Dancy was een zielige pony. Dat zeg ik nu, toen dacht ik wel anders. Dat vervelende beest, hij deed niks van wat ik vroeg. Vind je het gek, ik mishandelde hem. Ik hing de hele ijzerafdeling van de Gamma aan hem. Slofteugel, thiedeman, noem maar op, alles had ik wel een keer geprobeerd, of gebruikte ik toen nog steeds. Ook had ik al allerlei bitten geprobeerd, maar ik vond niks goed genoeg. Geen enkel bit zorgde ervoor dat hij aan de teugel liep. Nouja, aan de teugel, ik wou hem zo diep als ’t maar kon, de kin op de borst om precies te zijn. Dat was mijn theorie, een goed bit zorgde ervoor dat een pony aan de teugel liep. Maar bij mij lukte het niet, dus ik trok net zo lang, totdat de mond van die pony zowat verlamd was. Hij probeerde van allerlei(goede) houdingen aan te nemen, maar hij snapte niet dat ik hem met de kin op de borst wou, dus ik bleef trekken. Elke dag trainde ik wel 2 uur, totdat hij van het puntje van zijn oor, tot aan het einde van z’n staart ‘beschuimt’ was van het zweet.

Maar ook buiten het rijden om, mishandelde ik Dancy vreselijk slecht. Als hij zijn voet niet vanzelf optilde als ik ‘’ VOET ‘’ riep, kreeg hij minimaal 3 schoppen, en hard ook.

Vréselijk hoe ik die pony behandelde, maar ja, dat zeg ik nu, toen was alles nog zo anders. Er werd zo vaak aan mij verteld, dat ik verkeerd bezig was, maar ik wilde niemand geloven. Want ík deed alles goed, ík wist heus wel waar ik mee bezig was, maar Dancy, die deed niks goed, wat een rotpony was het ook eigenlijk. Maar ik wou hem houden, omdat hij zoveel geld waard was, en dat wist iedereen. Dancy was voor mij dus een teken van het rijkdom van mijn vader.

Citaat:

Op een dag kwam ik aan bij de manege, natuurlijk had mijn vader me afgezet, en hij toeterde luid toen hij wegreed, zodat iedereen kon zien wat voor een dure auto wij hadden. Eigenlijk wou mijn vader er niet zo mee opscheppen, maar ik wel, dus mijn vader deed dat voor me.

Toen ik naar de stal van Dancy liep stond hij nog geen eens buiten. Oh wat was ik kwaad. Natuurlijk zette ik hem niet zelf buiten, daar waren de stalknechten voor. Die waren er om voor dat soort dingen te gebruiken, en dat deed ik dan ook, maar op een hele vervelende manier.

Ik liep verder de stallen door en zag Emma,het stalmeisje die áltijd naar mij luisterde. Dus ik riep : ‘GVD EMMA ! Waarom staat Dancy nog niet buiten??’. Geschrokken keek Emma op, en ze zei : ‘Sorry mevrouw Greatwood(ja, zou wou ik aangesproken worden), Dancy stond gister in stal met een enorme wond, het lijkt wel of hij een trap van een ander paard heeft gehad, we hebben de dierenarts gebeld en hij moet 3 dagen boxrust, en u mag een week of 2 niet rijden, helaas.’ ‘FIJN’ schreeuwde ik boos, en ik stampte naar Dancy’s stal. Ik wou wel eens even zien hoe groot die wond was. De wond was zo’n 4 bij 4 cm groot. Maar ik vond het een wondJE, ik blèrde naar Emma dat ze moest komen, en dat Dancy tóch in de wei moest. Dancy moest zich maar niet zo aanstellen, hij moest maar tegen een stootje kunnen. Emma gehoorzaamde wat ik zei en zette Dancy buiten, in zijn privé wei natuurlijk. Ook dat was duurder, zo’n privé wei, en daarom had Dancy dat. Ik gunde hem eigenlijk niet zo’n privé wei, maar ja, het was duurder, dus weer een teken van het rijkdom van mijn vader.

Ondertussen zocht ik de volgende stalknecht, en zei op een kattige toon dat hij snel Dancy’s stal uit moest mesten. Zelf ging ik in de kantine zitten, want ik had geen zin om tussen die paarden te staan. Na een half uur ging ik weer de stallen in, ik controleerde of de stal goed uitgemest was, maar ik vond van niet. Dus ik riep de jongen die Dancy’s stal uitgemest had bij me, en vertelde(nou ja, schreeuwde) tegen hem wat er allemaal niet goed was. Hij bood wel 3 keer zijn excuus aan. Toch vond ik dat niet genoeg, hij moest mijn zadel en hoofdstel maar invetten voor straf. En dat deed hij. Want iedereen deed wat ik wou.

Ondertussen bedacht ik, dat rijden écht niet zou gaan, dan zou de manege-baas me van Dancy afhalen. Zo was hij wel, en voor de manege baas had ik wel een beetje ontzag. Want hij was de enige stal eigenaar in de buurt die mij nog op z’n stal toeliet. Toch moest ik persé rijden. Ik zocht de manege baas en vertelde half in tranen(ja als je huilt vind iedereen je zielig) hoe lang ik wel niet zou kunnen rijden. En dat ik écht niet zo lang zonder een rijpaard kon. Ik zei dat ik er wel 100 euro voor over had om eventjes te kunnen rijden vandaag. De manege baas hoorde het woord '100 euro', en bood mij direct een duur rijpaard aan.

We liepen samen naar de stallen om te kijken welk paard ik zou mogen rijden, ik kreeg een paard van 1.70, maar ik vond hem niet mooi. Ik wou een hengst, en een flinke ook. ‘Tsja’ zei Henk, want zo heette hij. Ik heb nog wel een mooie grote hengst, maar hij is echt héél moeilijk te rijden. Écht heel moeilijk. ‘Maar ik kan alle paarden aan hoor meneer’ zei ik. Ondertussen waren we bij de gevaarlijke hengst genaamd Fire aangekomen, en ik vond hem prachtig, dus ik bood nog 50 euro extra als ik vandaag op Fire mocht rijden. ‘Vooruit dan maar’ zei Henk. Ik kreeg de sleutel van de kast met spullen voor Fire, en Henk ging weer weg. Natuurlijk ging ik aan iedereen vertellen dat mijn vader(want ik ging er van uit dat mijn vader het betaalde), 150 euro aan mij had gegeven om één dag op Fire te mogen rijden. Ik vertelde over dat iedereen van Fire af viel(dat was ook zo), maar ik verzon erbij, dat Henk had gezegd dat ík hem wel aankon. En zo begon het avontuur met Fire..

natuurlijk wist ik niet wat me nog allemaal te wachten stond, maar dat zal ik nu vertellen : …………………

Gunufje schreef:

Heerlijk pennypaardenverhaal!

valerm schreef:

dit verhaal gaat over een meisje bij mij op stal ga door

Citaat:

Nadat ik tegen iedereen had lopen opscheppen over Fire, nou ja, eigenlijk over mijn ‘rijkunsten’ , ging ik Fire even van dichtbij bekijken. Ik liep de stal in en hij kwam met z’n oren plat in z’n nek op me af. Ik dacht, pfff hij doet me niks, en bleef arrogant staan. Maar hij beet me heel hard in me arm. Het bloedde als een gek en ik ging snel te stal uit, om een jas te halen, zodat niemand de wond zag, want anders wist iedereen dat Fire mij gebeten had. Ik durfde zelf de stal niet meer in, want ik was alleen Dancy gewend, en Dancy deed nooit wat, ik deed zo boos tegen hem, maar hij bleef altijd wel lief. Ik ging op zoek naar Emma, zodat zij Fire op kon zadelen. Emma zei met een benauwd gezicht, dat ze Fire wel op wou zadelen. Ook bij haar kwam hij met zijn oren plat in zijn nek naar de deuropening. Emma kon eigenlijk veel beter met paarden omgaan dan ik, en gaf hem een flinke tik op z’n neus, dat was al genoeg voor Fire, hij bleef rustig staan zodat Emma hem kon poetsen. Stiekem, heel stiekem vond ik het knap wat Emma deed, ik had zoiets nooit kunnen bedenken, simpelweg omdat ik eigenlijk nooit contact met paarden had, de stalknechten zadelden vaak paarden voor me op. En het enige paard die ik wel eens zelf ‘verzorgde’ was Dancy, en die deed geen enge dingen.

Emma zadelde Fire handig en snel op, maar toch snauwde ik haar af. ‘Kan het niet wat sneller’ vroeg ik. Emma deed nog sneller haar werk, en bracht Fire voor mij naar de bak. Daar vertelde ik aan Emma dat ik graag in alle rust wou rijden en dat zei dus moest zorgen dat er níemand kwam kijken naar hoe ik reed. Ik ging er van uit dat Emma dat deed.

Ik ging rijden, en paste mijn eigen theorie weer toe, Fire had een passoa bit, en dat was zowat mijn lievelings-bit. Ik begon los te rijden aan een lange teugel, zodat ik even goed kon kijken of er nergens iemand keek. Na 2 rondjes zo gestapt te hebben, hees ik z’n hoofd omhoog. En begon te zagen, dat had ik afgelopen week op Dancy gedaan, en dat vond ik er goed bij mijn eigen theorie passen. Ik draafde aan, en bleef draven, wel een uur lang achter elkaar, afgewisseld met galop. Fire was enorm sterk maar zolang ik maar heel hard trok, en hem tegen de muur parkeerde als ik hem echt niet meer kon houden, ging het wel. Toen ik langs de spiegel reed zag ik dat mijn sporen wel erg klein waren. Ik blèrde dat Emma moest komen, en zij moest mij de grootste, beste en scherpste sporen geven, en daarna kon ze weer oprotten. Ik ging verder met rijden en porde constant met mijn sporen in Fire’s buik. Op een gegeven moment pikte Fire het niet meer, en ging er keihard galopperend,en bokkend vandoor, schokkend kwam hij weer tot stilstand. Ik was me dood geschrokken, dit deed Dancy nooit, dacht ik. Ik stapte snel af, en riep tegen Emma dat ze hem af moest zadelen, ik vond het doodeng, maar liet natuurlijk niks merken. ‘Ik vind hem nog wel erg nat, ik stap nog wel even aan de hand met hem’ zei Emma verlegen. ‘Ja doet dat, mijn kanjer verdient het beste’ zei ik zo vriendelijk mogelijk. Ik deed gewoon net alsof ik hem heel goed aankon en dat het rijden super ging. In de kantine vertelde ik aan iedereen dat ik al galopwissels en pirouettes had gereden. Natuurlijk vond iedereen mij geweldig, omdat ik dat allemaal al kon na 1 keer rijden, en vooral op Fire. Binnen no-time had ik al 10 mensen om me heen staan die alles wouden weten over mijn les met Fire. Na een uur gingen de meeste weg. Ik zuchtte diep en glimlachte, ik had weer eens goed opgeschept, en ze geloofden het ook nog allemaal, mijn leven was geweldig.

Dancy stond weer in zijn stal, ik bekeek de wond nog even, en vond hem al wel mooi, maar ja, ik vond wel meer dingen, ik had er eigenlijk helemaal geen verstand van. Snel besloot ik morgen wel weer te kunnen rijden, en zei tegen de stalknecht dat hij Dancy dus morgenochtend niet in de wei moest zetten.

Al toeterend kwam mijn pa het terrein oprijden, ik schreeuwde overdreven hard ‘Daar is mijn chauffeur, oh hij heeft een nieuwe auto, wel een goedkope hoor, hij was maar 500.000 euro’. Iedereen keek op toen ze de prijs hoorden, YES dacht ik bij mezelf, iedereen kijkt naar mij, wat een aandacht, ik ben ook zo populair. En met die gedachte ging ik naar huis toe.

Citaat:

De weken daarna werd het warm, want het werd zomer. Ik lag de hele dag op het strand, wel zo’n 3 weken achter elkaar. Daarna ging ik nog 3 weken naar Jamaica op vakantie, en toen moest ik even een weekje uitrusten vond ik zelf. Al met al was ik dus 7 weken achter elkaar niet bij Dancy geweest. Hij stond dus al ruim 7 weken stil. Uiteindelijk besloot ik dan toch maar even te gaan, ik had wel weer zin om te rijden. Daar ging ik voor, het rijden, niet omdat ik Dancy miste of zo, want dat zal nooit gebeuren.

Toen ik bij de manege kwam moest Emma Dancy voor me opzadelen, ondertussen vroeg ik heel schijnheilig of hij echt 7 weken stil had gestaan, of dat iemand hem nog voor me gelongeerd had. Emma zei dat hij echt 7 weken stil had gestaan, ze had nog getwijfeld of hij niet wat beweging moest, maar ze was bang dat Dancy zich zou bezeren en dat ik dan kwaad werd. ‘Waar slaat dat dan op, kan toch gebeuren, ik zou nooit kwaad op je worden’ loog ik. ‘Maar ja, kun je nu even opschieten want ik wil rijden’ zei ik kattig. Binnen 2 minuten stond Dancy klaar.

Ik begon met rijden en Dancy was een beetje onrustig, ik dacht de hele tijd dat ie gek was geworden. Ik had namelijk zo weinig verstand van paarden dat ik niet kon bedenken dat hij een beetje energie teveel had na 7 weken je energie niet kwijt kunnen. Ik trok hem natuurlijk onwijs in zijn mond, om hem ‘onder controle’ te houden. Echter hoe harder ik trok, hoe gekker Dancy werd. Op een gegeven moment begon hij fel te bokken. Maar dat was ik niet gewend van Dancy, ik werd woest. En begon er op los te slaan met mijn zweep. Daar regeerde Dancy nog wilder op en hij galoppeerde bokkend weg. Ik kon nauwelijks blijven zitten en was helemaal in paniek. HELP, HELP blèrde ik. Opeens stond Dancy volop de rem en ik dacht, dit is mijn kans, en gaf hem behoorlijk op zijn kop, letterlijk : Ik sloeg met mijn zweep tussen z’n oren in. Dancy werd helemaal gek en begon weer te steigeren, alsmaar hoger en hoger. Uiteindelijk viel ik met een harde klap op de grond. Gelukkig had niemand het gezien en ik stapte snel weer op. Ik was heel duizelig en had onwijs pijn in mijn been. Ik wou hem weer aan de teugel rijden maar dat wou Dancy niet meer, zenuwachtig begon hij met z’n hoofd te schudden. Ik werd bang, bang voor Dancy. Dancy… Hoe kon hij nou zo raar doen, hij deed altijd alles voor me, hij deed nooit zo boos, hij pikte alles van me. Ik besloot hem even zijn energie kwijt te laten raken, en liet hem keihard galopperen. Ik was even vergeten dat er nog een hindernis in de bak stond, en voor ik het wist sprong Dancy eroverheen. Hij moest weten dat ik een slecht balans had, dat kon iedereen zien, en dat kon ieder paard voelen, dus ook Dancy. Volgens mij deed hij het expres.. Achteraf gezien vind ik het een goede actie van Dancy, dat was namelijk mijn verdiende lesje. Maargoed, Dancy sprong er dus overheen, hoog, heel hoog, de hindernis stond wel op zo’n 1.40 schatte ik. Dancy kon best goed springen eigenlijk, want hij redde het makkelijk, maar ik kon het niet. En viel er keihard vanaf. Dancy greep z’n kans en galoppeerde vrolijk in het rond. Ik hoorde iemand lachen..’Zo dat was een flinke klap of niet, maar je pony sprong wel mooi hè’ zei een jongen op een vrolijke manier. Ondertussen kwam Dancy naar de jongen toe en hij pakte Dancy vast. Ik was boos, hoe kon hij nou zo lachen, ik had overal pijn, ik kon haast niet lopen. Boos hinkte ik naar de jongen toe, ‘Ben je gek geworden of zo ? Je gaat toch niet staan lachen ? En blijf met je poten van MIJN pony af’ schreeuwde ik, en greep de teugels uit zijn handen. ‘Doe jij maar even rustig dame, volgens mij ben jij flik gewond, ik had het niet verwacht dat je er af zou vallen, jij kon toch zo perfect rijden ? Mevrouwtje reed toch galopwissels met Fire ? Nou als je dat met FIRE kan, moet je ook kunnen springen met Dancy! Ik wil je best helpen met springen hoor, maar ik denk dat jij eerst even naar het ziekenhuis moet, geef Dancy maar hier dan kun jij je vader bellen om je om te halen’ zei de jongen. En weer werd ik woest, ‘WIE DENK JE WEL NIET DAT JE BENT ?, ik heb geen hulp nodig van wie of wat dan ook, ik kan het wel alleen, ik heb toevallig een evenwichtsstoornis(loog ik), en daarom viel ik er af, dus hou nu je mond maar dicht en flikker op!’ schreeuwde ik op mijn aller kwaadst.
’Wat jij wil joh..’ zei de jongen, en hij liep weg.
En ik schreeuwde ; ‘EMMAAA HIER KOMEN.’ Braaf kwam ze aangehuppeld en zadelde Dancy voor me af.

Toen ik later in het ziekenhuis zat met mijn vader bleek dat ik een zware hersenschudding had, mijn enkelbanden waren gescheurd en ik had een paar schaafwonden. Ik voelde me zo zielig, maar ik was er nog goed afgekomen zei de dokter.

Op school en thuis voelde ik me zieliger dan zieligst, natuurlijk overdreef ik een beetje, zodat ik veel aandacht kreeg, maar ja. Op de manege zette ik door, niemand wist wat ik allemaal had opgelopen na de val, en ik vertelde het ook niet, ik deed alsof ik niks had.
Ik zag weer die jongen lopen, en hij stelde zich voor ‘Hoi ik ben Jeffrey, je hoeft je niet voor te stellen want ik ken je al’ zei Jeffrey. ‘Oh’ zei ik nuchter, en ik liep door. Pff wat dacht hij wel niet, dat hij me moest gaan helpen met Dancy of zo, ik kan het heus wel zelf aan, dacht ik. Maar stiekem, vond ik hem wel erg leuk, die blauwe ogen, mooie lippen, en zijn cute glimlach...………

Citaat:

Ik schrok wakker uit mijn gedachten. Ik moest Jeffrey niet. Alle jongens die denken dat ik iets niet alleen kan zijn stom, dacht ik. En toen bedacht ik een perfect plan, Jeffrey kon goed springen, heel goed, en hij zei dat Dancy goed kon springen, dus ik ging springen met Dancy, een wedstrijd, om te bewijzen hoe goed hij wel niet was.
Snel rende in naar het wedstrijdbord en ik had mazzel, aankomend weekend was er al een springwedstrijd, hoogte vanaf 1.00 meter… Ik slikte, én het was hoog, én ik had nog wel een hersenschudding, maar ja, ik ging het doen. Snel gaf ik me op, en holde naar Emma. ‘Zadel Dancy’ zei ik kortaf. Ondertussen ging ik even mijn nagels vijlen en mijn make-up bijwerken. Toen ik terugkwam stond Dancy al klaar in de rijbak, dat was nog eens service. Maar ik zei geen bedankt tegen Emma, daar voelde ik me te goed voor.
’Zet eens een 2 hindernissen neer, 1 van 1.00 meter, en 1 van 50 cm’ zei ik. Emma deed dat en vroeg of ze nu weg kon gaan, dat mocht van mij. Ik begon meteen met springen, want van losrijden had ik nog nooit gehoord, ja ik had er wel van gehoord, maar ik deed het gewoon niet. Elk rondje sprong in de hindernis van 50 cm. Daarna ging ik even dressuur doen, dan kon ik me even voorbereiden op de sprong van 1 meter. Dancy begon al jouw weer te protesteren op mijn getrek. Hij ging stilstaan en begon te bokken, en hoog ook. Ik vond het doodeng, en was bang dat ik er weer afviel, dus deed m’n teugels wat losser en Dancy stapte weer weg, ik pakte de teugels weer iets strakker en reed op de 1 meter sprong af. Dancy’s oren gingen naar voren en hij sprong en met een grote boog overheen, ik raakte weer uit balans en viel er bijna af. Nog net op tijd kon ik Dancy’s manen vast pakken, en ik bleef nog nét zitten. En weer was ik bang, volgens mij had ik een soort trauwma ofzo, en behalve dat ik bang was had ik ook weer heel erg pijn van mijn enkel. Ik stapte af en zadelde Dancy zelf af, dat was ook de eerste keer weer in een half jaar. Ik ging naar huis en ging op internet het een en ander over wedstrijden lezen. oliebol, ik moest nog een rijjasje enzovoort, ik zocht het duurste merk en bestelde het. ‘Paaaaaaap, ik heb 500 euro nodig’ schreeuwde ik..

Citaat:

Ik had besloten om niet meer het springen te oefenen, stel dat iemand zág dat ik het zo ‘goed’ kon… Ik besloot om maar eens een buitenrit te maken, want ja, ik moest toch bewijzen dat ik mijn pony kon houden op de buiten ritten. Ik vroeg of er iemand mee wou, maar niemand had blijkbaar zin om met MIJ een buitenrit te maken. Jezus, deed ik eens aardig… Maar ja, ze zullen wel denken, dat begint ze halverwege weer te zeiken en zo..
Ik ging dus alleen.. Emma had Dancy opgezadeld, en wist dat ik een buitenrit ging maken, ze vroeg nog of ik er niet een slofteugel aan wou als extra rem, maar ik wou dat niet, want ja, zoals ik altijd zei, ik kan het zelf wel. Ik ging op weg en Dancy wist niet wat hem overkwam, hij wou alles bekijken maar hij zag alleen zijn voorbenen en de straat, zo diep trok ik hem met slof en normale teugels in de krul. De letterlijke kin-op-de-borst style, ja dat was het. Eenmaal in het bos aangekomen, bedacht ik dat ik maar moest gaan galopperen, lang, en hard. Dat deed ik, na een kwartiertje was Dancy zo moe, dat ik zo goed mijn best moet doen om hem vooruit de krijgen, dat ik ook moe werd(moeilijke zin hè). Ik besloot even te gaan stappen, en omdat ik even lekker niks aan mijn hoofd had, behalve Dancy in zijn bek te trekken, begon ik weer aan Jeffrey te denken.. Natuurlijk hoefde hij niet te probéren mij te helpen, maar hij was wel leuk.. heel leuk zelfs…Ja, heel leuk, maar hij was een stom, omdat hij dacht dat ik zelf niks kon. ‘Krak’ er kraakte een takje. Rede genoeg voor Dancy om eens flik bokkend ervandoor te gaan, de teugels waren lang en ik had geen controle over Dancy. Ik pakte snel m’n teugels op maat, maar Dancy had het bit al tussen zijn tanden genomen, en bleef maar rennen. Na een poosje kwamen we op een ‘plassenpad’ en Dancy ontweek de plassen waardoor ik uit evenwicht raakte. Na een paar 100 meter lag er opeens een plas over het hele pad verspreid, Dancy durfde er niet overheen en om te springen was hij te groot, maar dat bedacht die stomme pony van mij pas 1 meter voor de plas. Hij schoot dus bovenop de rem en ik fl*kkerde voorover de plas in……poedersuiker! Dancy rende het pad nog zo’n 6 keer op en neer en ging toen eindelijk stilstaan. Ik was woest op hem, kroop er snel op, en ik dacht, ik krijg jou nog wel. Als ik hem nu op zijn kop gaf gooide hij me er zo weer af. Zo snel als ik kon stapte ik naar huis en ging de bak in. Ik steeg af en begon als een idioot Dancy met mijn zweep te bewerken. Ik sloeg wel zo’n 20 keer totdat Jeffrey de zweep uit mijn handen rukte. Hij sloeg mij keihard op mijn handen, en ik gilde het uit. Huilend rende ik weg, naar huis, dan maar rennend, maar ik MOEST weg van de manege, wat een afgang zeg. Die stomme k*t Jeffrey.

(terwijl ik wegrende zei Jeffrey ‘zo heb je nu je lesje geleerd?’ En hij ging Dancy afverzorgden)

[ het valt wel op dat ik vaak de zin met IK begin, maar zo was ik, ikke ikke ikke en de rest kan stikken.. ja.. zo wás ik..]

Citaat:

Toen ik de volgende dag weer op de manege kwam, hoorde ik meteen iemand mijn naam schreeuwen(yes, aandacht). Het was Henk, de manegebaas, hij zei dat Dancy enorm striemen van een zweep had, hoe het kwam wist hij niet, maar hij verbood me om te rijden.

Snel dacht ik na, niet rijden, is geen paard, dus niet iets duurs onder mijn kont hebben, ik móet rijden, op een duur paard ; FIRE.
Ik begon heel hard te huilen en rende naar de stal van Dancy,’Dancy, Dancy, schatje, wat hebben ze je aangedaan, hoe kom je aan die wonden’ jammerde ik. Ik kroop in stal, waar Dancy lag, ik ging bij hem op de grond zitten en huilde heel hard, zodat je het 100 meter verderop nog wel kon horen. Zo heel erg vond ik het niet hoor, ik had hem immers zelf geslagen, maar als ik ging huilen, konden mensen het nog wel eens zielig voor me vinden. Ik zat een kwartier en toen kwam de 1e al aan. Het was Emma. ‘Wat is er mevrouw Greatwood ?’ vroeg Emma met een lief stemmetje. Mijn acteer kunsten kwamen naar boven en ik begon weer heel hard te huilen. ‘Dancy……Dancy, hij.. hij.. ‘ en weer begon ik hard te huilen. Ik stond er van versteld hoe goed ik eigenlijk toneel kon spelen. ‘Maar Mevrouw, hoe komt dat dan’ zei Emma. ‘Ik weet het niet, wist ik het maar, want mijn arme man ligt hier nu zo alleen.. ‘ zei ik, en weer begon ik te huilen. Op mijn allerliefst zei ik dat ik liever even alleen wou zijn, en Emma liep weg. Wie er daarna de stal binnenkwam, had ik niet verwacht. Het was Jeffrey. Hij zag me zo zitten huilen, en vroeg waarom ik zo huilde, net alsof hij dat zelf niet wist. Ik legde het uit, en het enige wat Jeffrey zei was ‘Stakker’. En hij liep weer weg.

Ik bleef nog een uur in stal totdat Henk er aan kwam, hij was verbaasd dat ik nog steeds aan het huilen was. ‘Oh meisje toch, ben je er dan zo van overstuur, kom op zeg, over 2 dagen kun je wel weer rijden, tot die tijd mag je Fire wel rijden ‘ zei Henk. EINDELIJK, dacht ik. ‘Oh meneer meent u dat nou echt ? Dat zou fantastisch zijn ‘ zei ik. ‘Ja ga hem maar gauw zadelen dan kun je even rijden’ zei Henk.
Eindelijk was mijn toneelstuk gelukt, ik mocht Fire rijden, dat was het enige paard dat ik ook wou naast Dancy, de rest was te min voor mij, behalve sommige privé paarden, maar daar mocht ik niet op rijden.

Emma had Fire gezadeld en bracht hem naar de bak. Natuurlijk had ik meteen commentaar over zijn bit, hij moest veel scherper zijn, ik haalde een passoa bit met ketting, deed de teugels op het onderste gat van de passoa en deed het kettinkje zo strak als ik hem kreeg. Fire vond het niet leuk om begon een beetje te happen. Ik ging rijden en behandelde Fire het zelfde als ik bij Dancy deed, maar Fire was veel brutaler. Hij pikte het niet, en binnen een kwartier lag ik er dan ook al af. Na een uur was ik er 5 keer afgevallen, en ik besloot te stoppen. Emma kwam en vroeg waarom ik er zo vaak naast stond.. ‘Ik dacht telkens dat ik iets zag liggen op de grond, dus dan stapte ik even af om het wat beter te bekijken, maar er lach niks… Waar bemoei je je eigenlijk mee’ snauwde ik.

De dag erna mocht ik weer op Fire, maar ik durfde niet. Daarom verzon ik dat ik hem een dagje rust gunde, na die intensieve training van de vorige dag. Ik besloot Dancy maar weer te pakken, want als hij 2 dagen geen zadel op mocht, was het bij mij 1 dag, net zoals 2 maanden bij mij 1 maand heette. Ik besloot het springen maar te oefenen, want morgen was de grote dag al. Ik schreeuwde naar een stalknecht dat hij een oxer van 1.20 neer moest zetten, en hij kon weer vertrekken.
Toen ik naar de bak liep kwam ik Jeffrey tegen, en hij vroeg of hij bij mijn les mocht komen kijken. Zijn ogen twinkelden helemaal en ik kon geen nee zeggen.
Eenmaal aan het rijden begon ik direct met springen. Natuurlijk weigerde Dancy de enorm hoge en brede oxer. Jeffrey lag dubbel toen hij zag dat ik er bijna afviel. ‘Je moet ook niet nadat je er net 5 minuten opzit zo’n grote hindernis willen springen, dat doet geen enkel paard, je lijkt wel gek, maar het geeft niet, ik zal hem wat lager zetten’ zei Jeffrey.
Ag ja, wat heb ik te verliezen dacht ik, en ik liet Jeffrey de hindernis verlagen. Hij had erg last van zijn rug en was er wel een kwartier mee bezig om te verstellen, ondertussen reed ik toch maar even los, zodat ik daarna direct kon springen, zonder gezeur van Jeffrey.
Opnieuw reed ik op de hindernis af en Dancy sprong hem met gemak. ‘zie je wel’ riep Jeffrey. Hoger dan 70 cm mocht ik niet van Jeffrey, ik was kwaad op hem. Maar ik kon niet springen want Jeffrey ging gewoon voor de hindernis staan. ‘Zo je bent klaar, naar stal met die knol, jullie hebben goed jullie best gedaan’ zei Jeffrey.
Ik voelde me gevleid, zo’n knappe jongen gaf me zo’n compliment . Niemand gaf me eigenlijk ooit complimenten, behalve ik zelf..Want ik vond mezelf fantastisch.

Toen ik Dancy in stal stond te poetsen(ja ik leek wel gek geworden die dag), kwam Jeffrey binnen. Hij stond even te kijken, toen hij heel direct zei ‘ Ik vind je leuk, heel leuk’. Ik voelde dat mijn hoofd rood werd. En onze hoofden gingen langzaam naar elkaar, toen hij me bijna zoende bedacht ik me. Wat denkt hij wel niet, eerst mij heel laag laten springen, en dan wou hij nog met mij zoenen, hij had geen macht over me of zo. En ik gaf Jeffrey een klap ik zijn gezicht ‘Vuile schoft’ schreeuwde ik. ‘Je wilde het zelf ook, prutsmuts’ zei Jeffrey. En hij liep weg. Ik schaamde me, en aan de andere kant vond ik dat ik een goede daad had gedaan.

Toen ik later op msn kwam zag ik dat iemand me toe had gevoegd, en ik accepteerde.

Jeffrey heeft 1.50 gesprongen : He meid.
Morgen wedstrijd met mijn dure sportpony : Wat moet je van me.
Jeffrey heeft 1.50 gesprongen : Jij wou zelf ook, ik weet het zeker, dus doe niet alsof je je te goed voor mij voelt, want ik weet best dat dat niet zo is.

Eigenlijk sprak Jeffrey de waarheid, ik deed alsof ik me te goed voor hem voelde, maar ondertussen was ik stapel verliefd op hem.

Morgen wedstrijd met mijn dure sportpony : Ag jongen, flikker toch op.

En ik blokkeerde hem.

[next day]

Om 10.30 ging mijn wekker . Zo snel als ik kon ging ik naar de manege. Natuurlijk had onze huishoudster al mijn spullen al ingepakt en ik de auto gezet. Ik vroeg nog snel 50 euro voor ‘wat eten’ aan mijn vader en we konden vertrekken.

Op de manege was Emma Dancy al aan het invlechten, ze had mijn zadel en hoofdstel gepoetst en mijn witte dekje gewassen. Ik ging mijn parcours verkennen, en na een uurtje kon ik al losrijden, bij het losrijden sprong ik amper. 2x sprong ik een kruisje van 50 cm, en voor de rest deed ik ‘dressuur’. Ik riep ; ‘Ja hij is net hersteld van een flinke blessure dus ik spaar zijn spring-energie voor in mijn parcours en de barrage.’

Om 1 uur mocht ik mijn parcours starten, de hindernissen leken wel op 2 meter te staan, maar dat was omdat ik deze hoogte niet gewent was. Dancy keek zijn ogen uit, toen hij al die prachtige hindernissen zag. De bel ging, en ik mocht starten, ik reed in een (veel te)langzaame galop op hindernis 1 af… Wat er toen gebeurde was vreselijk..

Citaat:

Dancy weigerde op het laatste moment, ik vloog als een gek voorover, ik gilde heel hard en viel plat op m’n gezicht. Ik schaamde me dood, want iedereen was komen kijken hoe goed ik wel niet sprong, ik kwam GVD nog de 1e hindernis niet eens over. Ik keek naar Dancy en hij stond daar met zo’n gezicht van ; hahaha lekker voor je ! Ik pakte mijn zweep en sloeg Dancy overal, en hard ook. Jeffrey bedacht zich geen moment en kwam naar mij toe gerent, hij pakte mijn zweep af, en zei ‘opdonderen jij, en heel gauw.’ Ik begon te huilen, omdat ik me dood schaamde, en rende hard weg. Toen ik in de gangen liep hoorde in iedereen klappen en ze schreeuwden ; ‘Go Jeffrey, Go Jeffrey’. Mijn mooie pikeur rijdjasje was helemaal gescheurd, ik had een bloedneus, dus mijn hele plastron zat onder het bloed, en ik had overal zand, overal.

De eerste 2 weken durfde ik me niet meer op de manege te vertonen, en wat er ondertussen op de manege gebeurde zal ik nu vertellen. (dit is mij later door Jeffrey verteld, want ik was er natuurlijk zelf niet bij, vandaar dat ik het uit de Jeffrey-vorm schrijf).

Iedereen klapte toen ik Amy weg had gestuurd. Een paar mensen riepen zelfs ‘Go Jeffrey, Go Jeffrey’ . Verlegen bedankte ik iedereen voor het applaus, en ik vroeg aan een stalknecht of hij me even wou helpen. Dat wou hij. Ik liep met Dancy, die totaal overstuur was, naar de stallen. Daar haalde ik alle overbodige troep van hem af, want volgens mij was het een schat van een pony, maar hij had door Amy gewoon geen vertrouwen meer, in wie dan ook. Martingaal, slofteugel(die bij Amy als rem werkte), en haar bit, die er zo eng uitzag, dat ik de naam niet eens wist, haalden in van Dancy af. Ondertussen had de staljongen een normaal bit, borstels, peesbeschermers, longeerlijn, een bontje voor om de singel, en een bont dekje voor onder het zadel. Hij ging Dancy poetsen en zadelde hem zorgvuldig voor me op. Dancy keek nog steeds bang en een beetje in paniek uit z’n ogen, maar ik begreep het wel, want dat dier had al zoveel meegemaakt. Ik vroeg of de staljongen bij mij wou blijven tijdens het rijden om me te helpen.

We zochten een buitenbak die vrij was, en waar het een beetje rustig was, na een poosje zoeken, en survivelen om er te komen(want Dancy vond alles eng), kwamen we in een geschikte bak aan. Als eerste ging ik Dancy longeren, zoals ik al verwacht had barste de bom, en Dancy heeft 20 minuten lopen stuiteren aan de longeerlijn. Vrijwel meteen daarna werd hij wat moeier en draaide zijn oor naar binnen. Een minuutje later ging hij ook nog eens kauwen. Toch liet ik hem nog 2 rondjes draven, en uiteindelijk mocht hij naar me toe komen. Ik voelde dat Dancy niet meer zo gespannen was, en besloot er op te gaan. Echt moe was hij niet, want conditie had Dancy wel. De staljongen hier Dancy vast en praatte rustig tegen hem, ik ging een paar keer op het zadel hangen en klom er toen op. 5 minuten bleven we zo stil staan en toen liet ik hem rondjes aan de longeerlijn lopen. Dancy werd vaak beloond, zowel door mij als door de staljongen. De staljongen werkte goed mee, volgens mij had hij een goed gevoel voor paarden. Na een kwartier aan de longeerlijn te hebben ‘gewerkt’ ging ik even los rijden met Dancy.
Op een gegeven moment hoorde Dancy een takje kraken en flipte helemaal. Hij begon te bokken en te steigeren. Meer dan m’n best om te blijven zitten kon ik ook niet doen. Maar toen kwam Alex er aan gelopen. Hij ging er gewoon naast staan, en begon te praten tegen Dancy. Hij praatte over zijn vakantie, maar op een hele rustige manier. Blijkbaar hielp het, want Dancy stopte met gek doen. ‘Brave jongen’ zei ik, en gaf Dancy een klopje op zijn hals. ‘bedankt Alex’ zei ik ook nog. Bij Dancy was blijkbaar de knop op want hij liep opeens heel relax.
Het voelde gelijk heel vertrouwd, en dat vond Dancy ook want hij was heel braaf, en deed alles wat ik vroeg. Niet dat ik veel deed, want hij moest nog even springen, eindigen met van die nare ervaringen kon natuurlijk niet.
De staljongen, die Alex heette, bouwden een hindernisje. Het was een heel laag kruisje, maar toch was het al een hele kunst voor Dancy als hij er over heen durfde. Ik liet hem de hindernis eerst eens bekijken, om hem te laten weten dat hij voor alles even tijd kreeg. Daarna reed ik in een drafje op de hindernis af, Dancy twijfelde wel een beetje maar toen ik ‘Toe maar jongen’ zei sprong hij erover. Ik beloonde hem overdreven en sprong nog 2 keer. Dancy had er weer vertrouwen in, en dat was mijn doel. Ik vroeg of Alex hem uit wou stappen. ‘M.. M.. Maar mag.. Mag dat echt?’ stotterde hij verbaasd. ‘Ja hoor, je gaat goed met Dancy om, ik denk dat hij je wel vertrouwd, en we moeten toch wat, want ik gok dat Amy zich de komende paar weken hier niet meer durft te vertonen’ zei ik. ‘Ik haal even m’n cap’ zei Alex. Binnen no-time was hij terug, en besteeg Dancy. Dancy keek 1 keer op, maar daarna was er niks meer aan de hand, en Alex reed er zo mee weg. Na een poos had hij de teugels helemaal los hangen, zo relax was Dancy, zelfs toen er een tractor langskwam. Alex zette Dancy stil om hem te laten kijken, en de bestuurder van de tractor stopte, toen Dancy niet meer naar de tractor geef gaf Alex hem een seintje dat hij even moest zorgen dat de tractor geluid maakte. Dancy keek even, maar was toen niet meer onder de indruk. Ik bedankte de man hartelijk, want ook hij had ons met Dancy geholpen.

We verzorgden Dancy af en zette hem in het land, hij rende vrolijk ’t land in. Henk kwam eraan en vroeg waarom ik Dancy in het land zette. ‘Sorry dat ik zo brutaal ben geweest, maar ik heb Dancy van Amy afgepakt naar haar blunder in het springparcours, en heb samen met Alex geprobeerd Dancy’s vertrouwen te winnen. En of U nou wilt of niet, ik ga Dancy rijden, net zolang tot Amy terug is, en dan ga ik haar met Dancy helpen’ zei ik.
’Ze zal er niet blij mee zijn als ze erachter komt, maar ga je gang, ik weet dat je goed met paarden omgaat, dus ik vertrouw je wel, maar als Amy boos word, moet je niet bij mij aankomen’ zei Henk.

Natuurlijk zou Amy boos op me worden, natuurlijk. Ik ging zomaar zonder enige toestemming van haar, haar pony rijden. Maar het kon me niks schelen, uiteindelijk moest ze na al haar blunders toch wel toegeven dat ze hulp nodig had…