Bokt.nl

Citaat:

Ik zat op mijn vensterbank, te denken aan iets waar ik niet aan wou denken; het was alweer een 4 jaar geleden dat ik weer thuis ging wonen. Maar ik dacht nog vaak aan alle verschrikkelijke gebeurtenissen. Het was gewoon moeilijk om er niet aan te denken, mijn leven was zo veranderd nadat Sofie al die moorden had gepleegd. Ik had een verschrikkelijke tijd moeten doormaken, en het was moeilijk om het volledig van me af te zetten. Regelmatig kreeg brieven en sms-jes van Jennifer die sinds een paar jaar weer op zichzelf was gaan wonen. Met haar was gelukkig alles goed afgelopen, ik kon me nog goed herinneren hoe erg ik in de rats zat toen ze vermist werd. En wat was ik gelukkig toen we met z’n allen weer thuis waren. Ik had nooit kunnen voorspellen dat ik nog jaren achtervolgt zou worden door dromen en gedachten.

Citaat:

“Sandra!” werd er geroepen. “Jaha?” riep ik verveeld terug tegen de stem die verdacht veel op die van mijn moeder leek. “Kom eens naar beneden”, ik liep de trap af en keek mijn moeder vragend aan. “Wat is er?” snauwde ik met een chagrijnig hoofd. “Je vader en ik willen even met je praten”. Mijn vader en moeder gingen naast elkaar zitten op de bank, en wees naar de bank die er tegenover stond als gebaar dat ik daar moest gaan zitten. Ik ging zitten en staarde ongeloofwaardig naar hun serieuze hoofden. “Nou eeh” stamelde mijn vader voorzichtig. “We vinden dat het tijd word dat je op jezelf gaat wonen. Je hebt nu 4 jaar gekregen om het verschrikkelijke voorval te verwerken. Sorry maar je kunt niet voor eeuwig hier blijven wonen” zei hij met een redelijk opgelaten stem. “Je moet verder gaan met leven, je studeerde geneeskunde. Maar dat is helemaal in de soep gelopen. We dachten nu je die cursus had gevolgd kun je aan het werk”. Ik wist niet wat ik moest zeggen, ik wilde nog helemaal niet weg. Ik begon me net weer wat veilig te voelen, dat gevoel zal natuurlijk weer helemaal verdwijnen als ik op mezelf zal gaan wonen. “Eh, tja dat moet dan maar” stammelde ik. Ik durfde gewoon niet meer van ze te vragen. Al die tijd hadden ze me gesteund in deze moeilijke tijden, mijn ouders hadden het ook niet makkelijk gekregen. En Jennifer was al lang uit dit huis verwijderd. Zij kon verder gaan met haar leven, daar had ik moeite mee. “We willen niks over haasten Sandra” zei mijn vader met een iets zekerde stem nu hij wist dat ik niet gelijk boos zou worden.

Citaat:

. “We kunnen samen een huisje voor je zoeken, en huisgenootjes. Ik denk dat het gewoon niet goed is dat je steeds maar blijft denken aan het verleden” zei hij met grote bambie ogen. Ik moest eigenlijk een beetje lachen, waren ze nou bang dat ik ging schreeuwen ofzo? “Ja is goed, maar ik wil niet meer met een groep mensen in een huis wonen, ik zoek wel een appartement voor mezelf pap”. Eigenlijk wou ik helemaal niet uit dit oude vertrouwde huis. Maar het moest maar, ik lachte vriendelijk naar mijn ouders. “Ik vind het erg volwassen van je, hoe je dit opneemt Sandra!” zei mijn moeder blij. Ik keek nog steeds gedwongen vrolijk naar mijn ouders, niks laten merken. Ik kon het wel uit schreeuwen dat ik thuis wilde blijven wonen. Ik mompelde dat ik naar mijn kamer ging. Eenmaal boven kwamen de tranen omhoog, waarom vergeet iedereen “het”. Ciska die we dood aantrofen in ons huis, Ashley die voor mijn ogen stierf. Jennifer bebloed en mishandelt. Sofie en Tim die opdrachten gaven aan mensen om Jennifer en mij te slaan. De kamer waar ik zat, vol met lijken. “Niet aan denken” zei ik hardop tegen mezelf. Ik hoorde mijn moeder en vader praten tegen elkaar. Ik ging boven aan de trap staan om ze af te luisteren: “denk je dat het wel goed komt met Sandra als ze weer ophaar zelf gaat wonen”? vroeg mijn moeder azelend aan mijn vader.

Citaat:

Het was even stil en toen antwoordde mijn vader met een stille onzekerheid in zijn stem: “Ja, waarom niet? Sofie zit in de gevangenis, en Sofie komt er sowieso niet meer uit. En die is de schichter van de groep”. Tja, ik denk dat het met Tim allemaal wel meevalt hoor. Sandra(die nog steeds op de trap stond haar ouders af te luisteren) liep langzaam naar boven. Wat zouden ze daarmee bedoelen, alleen Sofie komt niet meer uit de gevangenis? Tim niet? Het werd een beetje wazig voor mijn ogen, dus ik ging even op mijn bed liggen. Ik dacht er weer aan, hoe ik Tim vertrouwde. Hij had van zulke lieve ogen, en praatte zo kalm tegen me. Ik begon over het plan van mijn ouders na te denken, alleen wonen. Durfde ik dat wel? Helemaal alleen, zonder ouders die op je letten. Die zeggen tegen je “wat is er meisje” als je niet meer helemaal lekker voelt. Ik moest even om mezelf lachen, wat was ik de afgelopen jaren een klein kind geworden. Het was goed om weer op mezelf te gaan wonen. Ik liep naar mijn bureau stoel en liet me zakken in de comfortabele stoel. Ik zette de computer aan, en ging een beetje zakken naar kleine huisjes en naar appartementen. Mijn oog viel nog nergens op, maar het gaf me een goed gevoel dat ik er mee bezig was. Toen ik op een erg mooi huisje kwam wou ik mijn ouders roepen, “Mam! Pap!” Maar ze gaven geen antwoord. Ik liep naar beneden, de deur stond wagen wijd open. Ik deed hem dicht en liep naar de woonkamer, niemand.

Citaat:

. Ik liep naar de tafel in hoop dat mijn ouders een briefje met geruststellende woorden daar neer hadden gelegd, ik zuchtte diep. Niks, gewoon helemaal niks. Ze waren zo maar weggegaan. Zonder het te zeggen, bah! Ik liep naar de televisie en zette die aan, en liep naar de bank en zakte onder uit. Zapte een beetje van zender naar zender zonder te kijken wat er langs kwam. Na een uur doelloos voor me uit zitten te staren werd ik toch erg ongerust. Maar ik moest rustig blijven, ik kon niet de politie bellen omdat ik niet wist waar mijn ouders waren? Dat is gestoord, ik stond op en liep naar boven. Hopelijk kreeg ik wat afleiding van de computer. De pagina met het mooie huisje stond nog steeds op mijn beeldscherm, ik sloeg het op in mijn bookmarks en begon een beetje te surfen. Na een half uurtje ging de telefoon. Ik keek op het beeldschermpje wie het was, “Verborgen nummer”. Ik begon te shaken, wie zou het zijn? Ik pakte de telefoon en zei met een trillende stem: “Hallo? Met wie spreek ik?”, mijn stem sloeg over terwijl ik dat zei. “Hallo Sandra” ik gooide de telefoon van me af, Tim…

Citaat:

… Ik keek naar de telefoon, heb ik echt gehoord wat ik dacht te horen? Of had ik het me verbeeld, ik liep naar de telefoon, pakte hem van de grond af en zette hem tegen mijn oor. “Met wie spreek ik?” zei ik met een aarzelende stem. “Met iemand die je niet verwacht Sandra”, de hoop dat hij het niet was zonk naar mijn schoenen. “Waarom bel je me”? Snauwde ik tegen hem. “Nou dat zal ik je maar even vertellen dan” zei Tim met een vrolijke stem. “Ik ben bezig met een project, ik heb samen met Sofie dat project bedacht. En ik heb besloten het af te maken”. Het ongeloof droop er van af, hij zat gewoon in de bak en belde met zijn mobiel naar me, zei ik tegen mezelf. “Waar ben je Tim?” vroeg ik. “Tja dat ga ik jou niet aan je neus hangen. Maar ik ben hier niet alleen, misschien is dat leuke informatie voor jou. Hij begon te lachen, ik walgde van hem. Ik wilde tegen hem schreeuwen! “Wat heb je met mijn ouders gedaan Tim?” zei ik met een fluisterende stem. “Nog niks Sandra. Maar dat komt nog wel” hij begon weer te lachen. “Ik bel over een paar dagen terug, en dan moet je precies doen wat ik je zeg. In tussen tijd wil ik dat je in je huis blijft, en niemand belt. En reken maar dat ik weet wanneer je de politie belt hoor”. Ik kon het niet geloven, gebeurde mij dit nou voor de tweede keer? “piep piep piep” opgehangen. Ik legde de telefoon neer op de plaats waar hij hoorde te liggen. Maar ik pakte hem direct weer op, en toetste het nummer van de politie. Tuut tuut, “Sandra” zei de schorre stem van Tim, “zei ik niet dat je niet mocht bellen”.