Bokt.nl

Citaat:

De woorden van hem herhalen steeds in m'n hoofd: ''Ik heb niet meer lang te leven, ik ga dood!''
Ik begin te huilen. Het kan toch niet waar zijn?! Ik denk aan de tijd voor het slechte nieuws.
We waren zo gelukkig samen, waarom moet hij nou dood gaan?! als ik rechtop ga zitten schiet er een vreselijke pijn door mijn hoofd. Er bestaat geen leven zonder hem, geen leven zonder ons.
Ik loop de trap af naar beneden. Beneden zitten mijn vriendinnen Marjet en Jil. Ze kijken met een droevig gezicht als ik beneden kom en Marjet slaat haar armen om me heen. Ik begin op nieuw te huilen, bij haar voel ik me altijd zo veilig, zo vertrouwd.
Ik laat haar rustig los en ga op de bank zitten.

Citaat:

Die avond ben ik bij hem, mijn vriend, waar ik al 4 jaar een relatie mee heb. Ik kijk hem aan
en vraag zachtjes hoe hij zijn begrafenis wil. Geschrokken van mijn vraag vertelt hij dat hij
geen begrafenis wil. Hij wil altijd bij mij blijven. Als ik hem vertel dat het onmogelijk is voel ik
woede in me op komen. Waarom reed die man nou door rood? Waarom reed hij tegen mijn vriend?
Waarom....?

Citaat:

Ik ben zo in mijn gedachten gezonken dat ik schrik als mijn vriend begint te praten.
''Ik wil nog niet dood, ik wil blijven leven, samen met jou!'' Zijn stem begint te trillen.
''Ik zit nu alleen maar te wachten, wachten tot ik dood ga. Ik wil hier weg,Ik wil met jou dit laatste stukje van mijn leven geweldig afsluiten! Zodat jij mij niet ziet pijn lijden, maar juist ziet genieten. Ik wil hier weg!''Als hij is uitgepraat weet ik niet wat ik moet zeggen.Er ontstaat een stilte. Als de deur van zijn kamer opengaat, komt de dokter binnen.
''Mag hij hier weg?'' mompel ik. ''Nee, hij wordt niet meer beter. Hij moet zijn laatste weken hier doorbrengen. Wil je nu even weggaan? Ik ben met een onderzoek bezig, en heb geen zin om hele tijd ondervraagt te worden.'' Ik geef m'n vriend een kus en loop boos zijn kamer uit. Wat een dokter zeg!

Citaat:

''Ik wil hier weg.'' de heletijd herhaalt het zich. Als ik thuis kom, bel ik Jil. Naar een gesprek te hebben gehad zijn we tot conclusie gekomen dat Jil en Marjet vanacht bij mij slapen, zodat ze mij een beetje kunnen afleiden. Een kwartiertje later staan ze op de stoep, mijn vriendinnen die altijd voor me klaar staan. We spreken af dat we niet over mijn vriend praten tenzij ik erom vraag. Jil heeft een dvd meegenomen. Nadat we de bedden opgemaakt hebben, beginnen we te kijken. Als het meisje (die de hoofdrol speelt) met een jongen over het strand loopt, komt er een herinnering boven. We waren zo gelukkig samen.

Waarom moet dat nou zo eindigen? Dan komen de woorden terug. '' Ik wil hier weg ''. Waar zei hij dat nou? Daardoor werd het allemaal nog moeilijker dan het al was. Ik houd met niet in en begin te huilen. Uit woede begin ik te schreeuwen. Jil drukt de dvd op pauze en samen met marjet komt bij mij zitten. Het leek als of ze mij begrepen maar ze konden mij toch niet begrijpen? Hun was het toch niet overkomen? Door verdriet en stres komt er woede in me op. Mijn vriendinnen, ze weten niet wat ik doormaak en komen maar met een dvd aanzetten. Ik sta boos op, draai me om en begin tegen ze te schelden. Als m'n vriendinnen me verbaasd aankijken, word ik stil en ren ik naar boven.

Op mijn kamer barst ik uit. Waarom mijn vriend? Allemaal vragen komen in me op maar antwoord zou ik nooit krijgen. Ik sla mijn woede uit op m'n kussen. Door vermoeidheid plof ik neer. Dan komt er een zin in me op. '' geef nooit op, ookal is het moeilijk'' dat had mijn vriend gezegt, mijn vriend die nu op de dood wacht. Dan gaat mijn kamerdeur open. Twee hoofden kijken naar binnen. Ik kan niet goed zien wie het zijn. Totdat ze helemaal binnenkomen.

Eve_lien schreef:

Gossie.
Arm meisje..
Komt er nog een stukje?
En ik vond het niet saai hoor.

Morgen weer..
ik moet eerst bij schrijven..
Want k vind dat k nu veel te korte stukjes typ
waardoor je helemaal niet goed in het verhaal kan komen.
Als jullie trouwens nog ideetjes hebben Kom maar op
ik probeer het dan te verwerken in het verhaal ( geef er natuurlijk wel een andere draai aan )

Citaat:

Het zijn de broer en de zus van m'n vriend. Zij weten wél wat ik meemaak en hoe ik me voel. Als ze dichterbij komen zie ik dat ze rode ogen hebben vna het huilen. ''Gaat het een beetje? Je vriendinnen vertelde wat er gebeurt was. Ik snap het wel, iwj snappen het wel. Alleen is het voor hun anders als voor ons. Hun voelen ook verlies maar minder als ons. Maar ze doen zo hun best om je te begrijpen en ondersteunen, je moet er blij mee zijn''. '' Het gaat wel''. Ik doe net alsof ik het verhaal niet gehoord heb. Gelukkig gaan ze zonder op antwoord te wachten mijn kamer uit. Opieuw barst ik uit. Ik was zo onaardig geweest terwijl ze het alleen maar goed bedoelde. Als ik uitgehuild ben loop ik zachtjes de trap af. '' Ik weet gewoon niet wat ik fout doe'' hoor ik Marjet zeggen. Rustig druk ik de klink van de deur naar beneden en loop ik naar bninen. Ze kijken me allemaal aan, stuk voor stuk. '' Sorry'' verluister ik. Jil en Marjet staan op en pakken me vast. '' Het geeft niet, we begrijpen het '' zegt Jil. Toch voel ik me schuldig. '' Het komt doordat ik alles ophoopte en er niet over sprak''.
''Wij moeten gaan, we spreken jullie nog wel''. Na afscheid genomen te hebben, plof ik op de bank. ''Julile zijn de beste vriendinnen die ik me maar kan wensen'' zeg ik. We gaan naar boven, pr aten nog een beetje en vallen in slaap.

Citaat:

Als ik 's morgens wakker word zie ik dat Jil en Marjet nog slapen. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het 6.15 is. Ik besluit om alvast na beneden te gaan, omdat ze toch nog niet wakker worden. ''Het zijn echte slaapkoppen'' denk ik. Als ik een ontbijtje heb gesmeerd voor mijn vriendinnen, stap ik op de fiets. Onder tussen besef ik dat het heel mooi weer is, wel 20 graden. De vogeltjes fluiten, zij zullen wel tevreden zijn met dit weer. Oppeens hoor ik getoeter, voel ik een knal en val ik op de grond. Geschrokken sta ik op en kijk ik snel om me heen. Oppeens voel ik knallende koppijn. En dat alleen van die val! Het word zwart.... Als het beeld weer helder word, staat er een man en een politie. Een politie?! wat moet ie hier nou weer ?!
Snel sta ik op en zeg: '' Hallo, ik ben Janet''. De politie legt uit wat er is gebeurd en vraagt of ik pijn heb. '' pijn? nee hoor, maar ik moet nu gaan want m'n vriend ligt in het ziekenhuis''. Snel fiets ik door naar het ziekenhuis, nu let ik wel op.

LynnDeniseX schreef:

Noukie schreef:

het gaat allemaal een beetje snel zeg maar. Er zijn veel gebeurtenissen en zware emoties, maar je gaat er te vlug doorheen. probeer de dingen iets uitgebreider te beschrijven, dan komen dingen (denk ik) net iets meer over. Dan raken ze de lezer meer, zeg maar.
anyway, ga verder gewoon lekker door met schrijven!

Daar sluit ik me helemaal bij aan.

Maar voorderest vind ik het heel erg prettig lezen!

Ga zo door!