Bokt.nl

Citaat:

Opgefrist door de redelijk koude douche, stapte ze even later in het dunne zomerjurkje dat nog in de badkamer hing. Zorgvuldig kamde ze haar haren, stak ze losjes op en liet wat plukken los hangen. Wat voorover gebogen naar de spiegel, maakte ze haar ogen op en bewerkte haar lippen met wat lipgloss. Murmelend zette ze een pasje terug, trok wat gekke bekken en toverde een flauwe glimlach op haar gezicht. Goedkeurend knikte ze eens en stapte nu weer met vastberaden tred de badkamer uit, trok haar schoentjes aan en ging op weg naar de receptie. Nog steeds speelde de glimlach om haar lippen en ze leek vastbesloten deze niet meer te laten verdwijnen. Langzaam liep ze de trap af, zich bewust van de vele blikken die de mensen haar toewierpen. Haar ouders stonden al bij de balie te wachten in hun zomerse outfit. Elise zuchtte, ergerde zich een ogenblik maar herinnerde zich weer dat ze moest glimlachen. Rustig liep ze op haar ouders af, begroette ze alsof ze ze jaren niet gezien had en stelde voor alvast te gaan. Met een vluchtige blik op haar horloge, stemde haar moeder in. Elise haar broer, Thom, was onderhand ook geariveerd en stond wat nonchalant tegen de muur geleund. Met zijn vieren stapten ze uiteindelijk het hotel uit en liepen door de zinderende hitte richting de bus die hen naar de stad zou brengen. Elise zette een zonnebril op, mede tegen de zon, maar voornamelijk om haar ogen te verbergen. Zo kon ze ongemerkt rondgluren of ze hem ergens in de mensenmassa zag lopen, zonder dat haar ouders het opmerkte.
De rit in de bus duurde lang en het was drukkend warm. Elise voelde hoe haar jurkje aan haar bovenbenen plakte en verschoof wat op haar stoel. Even kruiste haar blik die van haar moeder en ze glimlacht weer. Verder bleef het stil, haar familie sprak geen woord. De mensen in de bus hielden allemaal hun eigen verhaal, maar de vier familieleden zwegen, verzonken in hun eigen gedachten. Als buitenstaander zou je denken, dat ze niet gelukkig waren. Misschien waren ze dat ook niet, op dat moment, maar niemand liet iets blijken. Slechts die alles overheersende stilte de hele tijd. Allen wisten ze wat er aan de hand was, maar niemand durfde er weer over te beginnen. Niet na gister avond, niet na dat gesprek.

Citaat:

De bus minderde vaart en met piepende remmen stond hij stil. Langzaam opende de deuren zich en de meeste mensen richtten zich op. Vele verlieten de bus; het viertal bleef echter rustig zitten en ze waren zichtbaar opgelucht dat er wat meer ‘leefruimte’ ontstaan was. Elise schoof wat op en volgde met haar ogen, die nog steeds verstopt waren achter de zonnebril, de mensen die de bus uit liepen. Nou, lopen kon je het eigenlijk niet meer noemen. Het was meer sloffend voortbewegen, op een manier die het het minst inspanning kostte. De bus zette zich weer in beweging en Elise sloot haar ogen. Ze luisterde naar de stilte en verzonk toen weer in haar eigen gedachten.


Wanneer was het ookal weer begonnen? Oh ja. Die eerste dinsdag van de vakantie. Die ogen, die glimlach. Hij had gewoon iets speciaals. Hij was echt snel weer verdwenen. Net zo plotseling als hij was gekomen. De hele dag had spookte het door mijn hoofd. Steeds dacht ik weer aan hem. Ik wist meteen dat het niet goed was. Het kon gewoon niet goed zijn. Hij en ik.Geen denken aan.Toen was ik zestien; een klein meisje nog.En hij; nee ik eiste van mezelf er niet aan te denken. Ik vond het een bevlieging, dacht dat ik hem toch nooit meer zou zien. Maar ik zat fout, weet ik nu.

Elise schrok op van haar moeder, die haar zachtjes op haar schouder tikte. De bus stond inmiddels weer stil en ze moesten uitstappen. Haastig stond ze op, trok haar jurkje recht en liep achter de rest van de familie aan, de bus uit. Even bleven ze staan, oriënteerde zich en vervolgden toen hun weg door de smalle steegjes, op weg naar hun eindbestemming: de markt. Het was nog steeds warm en benauwd en vermoeid sleepten ze zich voort, met in het vooruitzicht het ijs wat ze dadelijk zouden gaan eten.

Citaat:

Uiteindelijk kwamen ze aan bij een klein marktpleintje, waar verscheidene mensen hun spullen hadden uitgestald. Hun wegen splitsten zich en Elise en haar familie gingen allen een eigen weg over de kleine klinkers. Elise deed of ze geïnteresseerd was in de vele sieraden die uitgestald waren, maar haar gedachten dwaalden verder af. Mompelend riep ze zichzelf tot de orde, glimlachte wat en liep rustig verder langs de kraampjes. Over een uur hadden ze afgesproken weer bij elkaar te komen. Tot die tijd hadden ze de tijd wat souvenirs uit te zoeken en eventueel iets voor zichzelf te kopen.
Elise keek opzij en zag haar ouders een eindje verder op staan twijfelen, of ze een vaas nu wel of niet moesten kopen. Haar broer was nergens te bekennen. Vlug maakte ze zich los uit de mensenmassa en glipte het steegje in. Hier was ze de afgelopen jaren al zo vaak geweest. Rustig liep ze tussen de twee witte huizen door en tastte met haar handen de muren af, die nog redelijk koel waren. Genietend van de schaduw die de huizen op haar wierpen, liep ze verder en stopte uiteindelijk voor de bruine deur. Nerveus veegde ze haar handen af aan de dunne stof van haar jurkje en drukte op de bel. Ze zette een stapje terug, hipte van haar ene been op het andere en bleef vol verwachting naar de deur kijken. De deur opende zich met een kier, Elise keek nog even rond en glipte toen naar binnen.
De hal was smal en er kwam weinig licht binnen. Vlug liep ze achter de donkere gestalte voor haar aan. Ze kwamen in een lichtere kamer, maar ook hier zaten de gordijnen dicht. Rustig bleef Elise staan wachten tot de persoon voor haar zich omdraaide en glimlachte bij het zien van zijn gezicht.


Michael. Wat heb ik hem eigenlijk gemist. Ik ga het hem vertellen.Gewoon het hele verhaal vertellen; maar wat ziet hij er slecht uit. Eerst maar even naar hem luisteren en vragen hoe het met hem is. Dan is er nog wel even tijd om mijn verhaal te vertellen. Hij weet er vast raad mee, zoals altijd. Lieve, trouwe Michael.

Vrolijk viel Elise hem om de hals en knuffelde hem flink. “Wat heb ik jou gemist zeg, wat heb ik jou gemist.’ Even hielden ze elkaar vast, deden beide een stap terug en glimlachten wat onwennig. Na zo’n lange tijd, wel zeven maanden, was het leuk elkaar weer terug te zien, maar ook wel enigzins wennen. Michael maakte een gebaar, dat ze moest gaan zitten en Elise nam plaats op de bank. Nieuwgierig keek ze wat rond en hield hem ondertussen in de gaten. Ze zag hem naar de keuken vertrekken en even later terugkomen met twee glazen cola, inclusief ijsklontjes. Ze grijnsde, omdat hij nog wist wat ze altijd wilde drinken en klopte wat op de lege plaats naast haar. Hij zette het glas voor haar neer en plofte naast haar neer op de bank. Kort keken ze elkaar aan, grijnsde nog wat en begonnen te praten...