[verhaal] Tot nooit weerziens.
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- Hermelijn
-
- Berichten: 6664
- Geregistreerd: 05-05-02
- Woonplaats: Maastricht
[verhaal] Tot nooit weerziens.
Geplaatst door de TopicStarter : 20-12-04 04:06
Vanmiddag was het nog goed. Mijn masker stevig op. Vrolijke ik.
Tot ik uit school kwam. Ik wou op m'n fiets stappen, toen er een auto voor me stopte. Het was de auto van m'n ouders. Donkerrood. Luxe. BMW.
Ze zijn namelijk nogal rijk. We wonen ook in een kast van een huis. Mijn kamertje is het kleinste van het hele huis. Nog kleiner dan de badkamer. Ik heb alles wat ik nodig heb. Bed. TV. Computer. Stereo. Messen. Want ja, ik automutileer. Klein perfect meisje. Maar compleet verneukt.
Het was altijd stil in huis. Je kon de kraan in de badkamer zachtjes horen lopen als mijn vader hem weer eens niet goed dicht had gedaan. Dat was overdag. ’s Nachts was er altijd ruzie. Altijd geschreeuw. Soms gegil, soms het breken van borden. Nooit werd er over gesproken. Als mijn moeder aan het ontbijt verscheen met een blauw oog, was ze tegen een lamp aangelopen. Ze liep vaak tegen een lamp aan. Toen ik klein was, kwam ze nog wel eens naast me liggen. Dan lag ik warm tegen haar aan, beloofde ze me dat we weg zouden gaan. Dat deden we nooit.
Elke dag werd ik alleen gelaten met de oppas, later, toen ik ouder was, alleen. Ik heb geen broertjes of zusjes. Ik was een ongeluk, een groot ongeluk. Carrière was belangrijker dan ik. Bij de uitvoering van de groep 8-musical stond alleen de oppas er. De chauffeur haalde me op van alle kampen. Er was altijd wel een belangrijke business-deal. Een vergadering. Verkeerd gesorteerde post was belangrijker dan ik.
Ik had vriendinnen. Heel veel vriendinnen. Ik heb ze gekocht, eerst met snoep, daarna met sieraden. En ze hebben me net zo hard weer laten vallen, als dat ze aan kwamen rennen. Toen ze de echte ik zagen. Na vanmiddag ben ik alleen. Per ongeluk schoof m’n mouw omhoog. Zagen de resultaten van m’n laatste zelfmoordpoging. Ze lachten en zeiden: “Als je echt dood zou willen, zou je niet overdwars snijden.” Daarna liepen ze lachend weg.
Ik ging op de wc zitten. Even rust. Schoof mijn mouwen omhoog en keek naar het resultaat van honderden slapeloze nachten en evenzoveel dagen. Bloed maakt me minder eenzaam. Bloed heelt me. Het is er altijd. Het houdt van me. Ik pakte het mes dat altijd in mijn rugzak zit en begon te snijden. Tegenwoordig is het moeilijk om nog een lege plek te vinden. Net toen het bloed eruit begon te sijpelen, werd op de deur geklopt. Waarom valt iedereen me toch altijd lastig? Snel schoof ik m’n mouw naar beneden en deed open. Normaal. Vrolijk.
“Hee, is de bel niet allang gegaan?” Samen rennen naar de volgende les. Ik voelde het bloed naar buiten stromen. M’n trui werd steeds vochtiger. Een straaltje gleed naar beneden. Het werd zwart voor mijn ogen.
Op de bank van de directeur werd ik wakker. Verband om m’n arm, starende ogen.
“Ik heb je ouders gebeld. Ze komen je straks ophalen.”
Ik stond op van de bank. Liep naar de deur. Zei dat ik dat niet wilde, dat ik zelf wel naar huis kwam. Tenslotte hoefde ik m’n ouders niet lastig te vallen met mijn gezeur. De directeur keek me alleen maar aan.
Niemand kan me tegen houden.
M’n ouders stapten uit de auto. Pakten m’n fiets vast. De fiets die zoveel geld gekost had. Die ik kapot gemaakt had. Nu zeiden ze dat ik hem op slot moest zetten en in de auto moest stappen. Ik gehoorzaamde. Ik gehoorzaamde altijd.
Tijdens de autorit naar huis was ’t stil. De radio stond aan. Arrow, het favoriete station van m’n moeder. We reden de oprit op. Stonden stil. Zij stapten uit de auto. Ik bleef zitten.
Mijn vader gooide de deur open en trok me eruit. “Ze hebben me uit een belangrijke vergadering gehaald, voor jou! Kleine aanstelster! Jij gaat nu linea recta naar je kamer, en je komt er niet meer uit voordat ik thuis kom!”
Ik liep de twee trappen op naar m’n zolderkamertje. Mijn geheime plekje. Mijn onderkomen.
Ik gooide de balkondeuren open en keek uit over het bos waar ons huis aan grenst. Mooi bos. Dag bos.
Doos. Onder mijn bed. Sleutel om m’n nek. Ik pakte hem eraf. De laatste keer. Het slot sprong open. Ik stal alles uit. Stanleymes. Aardappelmes. Dolk. Scheermes. En het mooiste: het bewerkte mes dat ik van m’n beste vriend heb gekregen voor hij stierf. Ik testte de rand. Scherp. De punt. Scherp. Zachtjes gleed het over m’n lichaam. Het was alsof ik zijn stem kon horen. Kom maar. Kom maar. Ik voelde me warm en veilig.
Niet overdwars. Rechtdoor. Ik liep naar het balkon. Stilte en wind. Door mijn haar. Dag bos. Ik zwaaide. Dag lucht. Nog een zwaai. Dronken draai ik me om. Ik giechel. Dan wordt alles weer zwart.
Tot nooit weer ziens.
- Anoniem
Geplaatst: 21-12-04 13:59
Meer dan je denkt, in ieder geval, heb ik het idee!
En heel vele mensen willen zo hun gevoelens uitten,
anderen willen juist het verhaal schrijven waar anderen zich in kunnen herkennen. Dat spreekt aan.
En ik weet gewoon niets als kritiekpuntje, Scarlet.. het is echt prachtig, en hoe vaker ik het lees hoe mooier het wordt!
! Super geschreven! Je hebt echt talent 
