Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-04 21:25

[verhaal] hoe ik me voel

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-04 21:25

Hallo!

Nieuw verhaal, nieuwe ronde, nieuwe kansen Lachen

Dit verhaal gaat niet over mezelf, maar over Emma. (fantasiepersoon)

Hoe ik me voel

Hallo dagboek,

Ik zal me even voorstellen: ik ben Emma, 15 jaar. Ik heb weinig vriendinnen en mijn ouders leven gescheiden; ik woon bij mijn moeder en een keer in de twee maanden ga ik een weekje naar mijn vader. Ik zit erg met mezelf in de knoop, ik ga een keer per week naar de psychologe, Josine. Ze is erg aardig en de enige persoon die mij begrijpt, die snapt wat ik voel.

Ik heb dit dagboek gekregen van haar. Ik moet er mijn gevoelens in opschrijven, en alle verhalen en gedichten die met mezelf te maken hebben, plaatsen. Ik krijg regelmatig opdrachten van haar. Ik hoop dat je me nu een beetje kent.
Emma.

15 januari, half acht ’s ochtends, 2004

Dag dagboek.

Vandaag ben ik weer bij Josine geweest. Het gaat niet bepaald goed met me, ik voel me vreselijk! Alles zit weer tegen, en dan ook álles! Op school gaat het slecht, ik kan me niet concentreren. Mijn vader heeft een nieuwe vriendin die een zoon heeft. Bah.

Ik heb een opdracht gekregen, van Josine moet ik gaan werken aan het snijden. Nééééé!!! Het is de énige manier waarop ik mijn gevoel kan uiten! Ik bedoel, ik kan nog zó hard schreeuwen, zo veel praten, zoveel potloden breken of zoveel gedichten schrijven, maar ik krijg er toch niet uit wat ik eruit wil krijgen. Ik mag nog steeds snijden, gelukkig. Maar ik moet dan wel een datum en een kruisje zetten voorin, én opschrijven hoe ik me voel.
Emma.

15 januari, kwart voor tien ‘s ochtends, 2004

Dag dagboek,

Ik ben terug van school moeten komen, ik heb weer last van huilbuien. Ik zie het allemaal niet meer zitten… Iedereen had weer wat op me. Doe dit, doe dat, hou eens op met dit, donder op… Ik ben bang dat mijn eerste kruisje er aan komt. Ik probeer te stoppen, maar het gaat niet!! Langzaam reikt mijn hand naar de schaar. Ik kan het niet stoppen!

-x- …

**Geplaatst**: 08-12-04 21:37

Geplaatst: 08-12-04 21:37

wow ... heel erg mooi

... het spreekt me erg aan ...

ook door hoe ik me voel

**Geplaatst**: 08-12-04 21:50

Geplaatst: 08-12-04 21:50

Prachtig zeg! Ik zei je al dat ik bij sommige zinnen mijzelf er heel erg goed in kon vinden.

Meer, meer meer!

**Geplaatst**: 08-12-04 21:57

Geplaatst: 08-12-04 21:57

Goed geschreven!

Heftig onderwerp, maar op een goede manier gebracht. Ben benieuwd naar het vervolg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-04 22:06

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-04 22:06

Dankjullie Lachen

-x- Pijn. Waarom ben ik zo laf dat ik mezelf niet kan stoppen? Vol walging kijk ik naar de diepe krassen. Het bloed drupt eruit. Ik haat mezelf, ik háát mezelf!
Emma

15 januari, twaalf uur ‘s ochtends, 2004

Dit gedicht heb ik net geschreven:

in strijd met mezelf

het is alsof ik
tegen mezelf vecht
tegen mijn gedachten die zeggen
dat ik beter weg kan

ik vecht tegen dit stomme leven
wat doe ik eigelijk nog
vechten tegen het kwaad
dat zich vermenigvuldigt en hersteld?

Het lukt toch niet
Ik ben te zwak
Om door te blijven vechten
en te zwak,

Om het te winnen van mezelf…

Ik ben er best tevreden over. Het lucht best wel op! Misschien kan ik dadelijk even gaan wandelen, even een frisse neus halen. Even mijn tranen laten stromen, even een zijn met het bos, genieten van de stilte…

Het is alsof ik in een eindeloze ruimte zit, zonder muren. Een grote wal van gordijnen. Als ik tegen de gordijnen duw, geven ze mee. Maar waar is de opening? Mijn voeten zijn loodzwaar, alles doet pijn. Waar is het de lichtknop? Ik zie geen hand voor ogen. Ik kan haast niet bewegen. ‘Help!’ Schreeuw ik. ‘Is er dan niets dat me kan helpen?!’ Wanhopig schreeuw ik, ik doe verwoedde pogingen. Ik krijg steeds minder zuurstof. De gordijnen waaien open, even. Ik zie het licht, ik zie het geluk. Mijn geschreeuw wordt minder. Het licht geeft me hoop om verder te gaan, om door te zetten en door te bijten…

**Geplaatst**: 08-12-04 22:08

Geplaatst: 08-12-04 22:08

Dat laatste stukje

(...Het is alsof ik in een eindeloze ruimte zit, zonder muren. Een grote wal van gordijnen. Als ik tegen de gordijnen duw, geven ze mee. Maar waar is de opening? Mijn voeten zijn loodzwaar, alles doet pijn. Waar is het de lichtknop? Ik zie geen hand voor ogen. Ik kan haast niet bewegen. ‘Help!’ Schreeuw ik. ‘Is er dan niets dat me kan helpen?!’ Wanhopig schreeuw ik, ik doe verwoedde pogingen. Ik krijg steeds minder zuurstof. De gordijnen waaien open, even. Ik zie het licht, ik zie het geluk. Mijn geschreeuw wordt minder. Het licht geeft me hoop om verder te gaan, om door te zetten en door te bijten…..)

Dat ken ik zo goed. Ik weet btw nog goed dat ik eerder dat altijd deed bij onze gordijnen..

Prachtig meid!

**Geplaatst**: 08-12-04 22:10

Geplaatst: 08-12-04 22:10

woohoow prachtig geschreven meid!
ik wil meer

**Geplaatst**: 08-12-04 22:11

Geplaatst: 08-12-04 22:11

meid super!
schrijf je over jezelf? t lijkt alsof je t gevoel van snijden zelf gevoelt hebt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-04 22:14

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-04 22:14

Nee, niet over mezelf. Voor de andere Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-12-04 22:15

Geplaatst door de TopicStarter : 08-12-04 22:15

Sorry mensen, maar ik moet gaan Verdrietig

Morgen meer! Dankjullie allemaal!

**Geplaatst**: 08-12-04 22:15

Geplaatst: 08-12-04 22:15

spijtig!
tot morgen kusjes

**Geplaatst**: 10-12-04 13:07

Geplaatst: 10-12-04 13:07

waar blijft de rest? Tong uitsteken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-04 17:08

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-04 17:08

Hier!

15 januari, half acht ‘s avonds, 2004

Help!! Waar is hier de nooduitgang? De nooduitgang in mijn hoofd, de doorgang naar de andere wereld, waarin ik alles kan vergeten? Help!! Ik voel me zo vervelend… Alles komt naar boven. Al mijn emoties, hoe hard ik het ook wil stoppen!!!

Langzaam val ik, achteruit. De diepe put in. Keihard kom ik neer, op mijn kont. Auw!! Ik probeer op te staan, maar mijn hele lichaam is loodzwaar. Ik kijk rond. Gladde, steile muren, hartstikke donker. Toen ik naar boven keek zag ik héél ver weg, een einde van de put. Vanaf de bodem leek het einde een gat niet groter dan een euromunt. Ik probeerde weer op te staan. Het ging wat beter. Ik wankelde en bekeek de muren. Nu pas viel me de ladder op. Hij zat hoog, ongeveer twee of drie meter van de grond. Een ijzeren ladder, met gekrulde en versierde sporten, en om de drie sporten een handvat. Ik probeerde bij de ladder te komen, maar mijn arm was veel te zwaar. Ik probeerde op mijn tenen te gaan staan, maar het was alsof het beton me de grond in wou trekken. Ik rukte en ik schreeuwde, ik krijste en ik huilde, maar niets hielp. Ik haalde diep adem, maar mijn longen deden pijn. Alsof iets wilde verhinderen dat ik hieruit kwam! Ik probeerde nog eens. Diep adem halen, pijn negeren, voet gewoon losmaken van de grond en springen. Mijn handen omklemde de vochtige sporten. Ik trok me omhoog en negeerde dat ik zo zwaar was. Langzaam begon ik te klimmen.

**Geplaatst**: 10-12-04 17:16

Geplaatst: 10-12-04 17:16

Echt heel mooi Gunufje.. vind het echt heel mooi geschreven!

**Geplaatst**: 10-12-04 17:20

Geplaatst: 10-12-04 17:20

Dat laatste stukje is echt zo mooi!

Prachtig!

**Geplaatst**: 10-12-04 17:39

Geplaatst: 10-12-04 17:39

Dat laatste stukje is echt prachtig, ontzettend mooi hoe je dat verwoord hebt! OK dan!

**Geplaatst**: 10-12-04 17:47

Geplaatst: 10-12-04 17:47

Woooww.. echt heel erg mooi geschreven.. ben er stil van..

**Geplaatst**: 10-12-04 17:47

Geplaatst: 10-12-04 17:47

Echt heel mooi geschreven! Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-12-04 17:51

Geplaatst door de TopicStarter : 10-12-04 17:51

Dankjullie!
Ik ben al bezig aan het vervolg...
Mogen er meer van dit soort stukjes in? (laatste stuk, ook dat met die gordijnen)

**Geplaatst**: 10-12-04 17:55

Geplaatst: 10-12-04 17:55

Wat kun je fantatisch schrijven Genevieve.
Mag natuurlijk van mij maar het is JOUW verhaal dus je moet zelf bepalen wat er bij komt Lachen

**Geplaatst**: 10-12-04 18:09

Geplaatst: 10-12-04 18:09

Wow

Mooi zeg ! We willen meeeeer Haha!

**Geplaatst**: 10-12-04 18:35

Geplaatst: 10-12-04 18:35

Wow echt supergoed geschreven!
Zeker als het niet over jezelf gaat... dan heb je het echt heel erg goed verwoord, bijna eng Knipoog

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-12-04 18:49

Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-04 18:49

*Vervolg in aanmaak!

**Geplaatst**: 11-12-04 19:03

Geplaatst: 11-12-04 19:03

Héél knap hoe je dat zo kan verwoorden. Het lijkt inderdaad net alsof je het zelf voelt.. Die stukjes die op die manier geschreven zijn, van die put en gordijnen enzo, zo doe ik dat ook vaak. Maar ja, ik voel het dan echt/heb het echt gevoeld.
Maar mooi geschreven, ik zou alleen niet álles negatief maken, ook een keer weer hoop geven, maar dat heb je eigenlijk al een beetje gedaan in je laatste stukje.

(Ik hoop ontzettend dat het niet fout afloopt Scheve mond

.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-12-04 19:09

Geplaatst door de TopicStarter : 11-12-04 19:09

16 januari, negen uur ’s ochtends, 2004

De wereld is gehuld in één, dikke, mistwolk. Op de een of andere manier wordt ik er vrolijk van, alsof het gene dat het weer bepaald met me mee voelt. Ik zou nu namelijk echt géén zin hebben in zon. Dadelijk weer naar Josine! Ik verheug me er wel een beetje op, het lucht me wel op. Als ik naar buiten kijk, zie ik niet eens de huizen van de overkant. Ik zie iemand lopen, een klein figuur. Ongeveer twee jaar ouder dan mij, zwarte jas, zwart haar, erg opvallend tussen deze dichte mist. Plotseling herken ik de persoon. Een ijzige kou omklemt mijn hart. Tranen vullen mijn ogen, en ik trek me terug. Het liefst zou ik wegkruipen, onder het dekbed, en nog liever met een schaar of een potje slaappillen. Een kleine dosis, even alles vergeten.

16 januari, half tien ‘s ochtends, 2004

-x- Laffe koe, domme idioot dat ik ben. Ik ben kwaad op mezelf, de maat is vol! Waarom doe ik het nou weer, waarom kan ik mezelf niet stoppen? Over een half uurtje naar Josine. Ik verheug me er ineens niet meer op, ik zie er zelfs tégen op. Waarom nu juist díe persoon die door de mist liep, net die persoon die dit allemaal schuldig is?

ik weet niet of je weet
dat je me pijn hebt gedaan
niet van buiten,
nee dat niet

maar van binnen

onbewust en blindelings
gedaan waar je zin in had
niet nagedacht over wat
er ook maar zou kunnen gebeuren

met mij, het slachtoffer…

Langzaam komt hij op me af. Ik glimlach, tot over mijn oren verliefd. Ik laat de tv voor wat hij is en sta op uit de leunstoel. Hij slaat zijn armen om me heen en

NEE!!! Waarom heb ik dit nu opgeschreven, net met inkt? Nu zal het me altijd herinneren, zelfs op de plek waar ik normaal mijn hart kon luchten. Dat ik mijn andere visioenen opschreef, oké, maar dit gaat te ver. Godver.