[verhaal] fight of freedom (Nederlandstalig verhaal)
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
[verhaal] fight of freedom (Nederlandstalig verhaal)
Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-04 16:22
Het verhaal gaat over een meisje dat ontvoerd word en daardoor van hot naar her gesleept wordt, daarmee afgewisseld het verdriet dat haar ouders hierdoor hebben, met haar moeder in de hoofdrol.
Het is begonnen als een schrijftest, om eens te leren TT te schrijven en ik-vorm,w ant daar blink ik niet in uit. Er zullen ook wel wat schrijffouten inzitten, ik ben helaas geen ster in spelling.
Hoofdstuk 1:
Langzaam kom ik bij, ik kan me niet bewegen. Ik heb geen gevoel meer in mijn armen, na een tijdje merk ik dat ze op mijn rug zijn vast gebonden. Mijn ogen zijn bedekt, of de ruimte is totaal zwart. Ik probeer te schreeuwen. Een stuk tape smoort mijn gil.
Paniek overmant me, maar ik onderdruk het. Wat was het laatste wat ik me kan herinneren voor ik hier wakker werd?
Het was ongeveer 3 uur. Ik zocht mijn fiets. Iemand had hem verzet, dus ik moest eventjes zoeken. Mijn huis stond een stuk buiten het dorp, ik moest het laatste stuk alleen fietsen over een verlaten landweggetje. Dat deed ik al 3 jaar, ik raakte er aan gewend. Maar vandaag was anders. Ik werd ineens van mijn fiets gesleurd. Auto’s raasde langs, niemand schonk aandacht aan mij. Langzaam werd het zwart om me heen.
Waarschijnlijk had iemand mij verdoofd, slaapgas, wat dan ook. Nogmaals probeer ik te gillen, maar het heeft geen nut. Waar ben ik? Om mij heen is het stil, behalve een gezoem, een bekend gezoem. Ik kan het niet thuis brengen. Ineens beweegt alles om mij heen en ik weet het: ik lig in een auto. Plots klinken er stemmen.
“Ze is wakker” Ik ken de stem niet. De stem klinkt zwaar.
“Ik hoor het. Het is nog een eind. Je hebt haar te weinig gegeven.” Nog een onbekende stem. Hij klinkt verwijtend naar de andere. Te weinig wat? Ik hoor iemand over de bank schuiven. Even is het stil, het volgende moment voel ik een sterkte geur en wordt er iets tegen mijn neus aangeduwd. Chloroform! Ik probeer niet door mijn neus te ademen, maar door de tape om mijn mond kan ik niet anders. Langzaam val ik terug in het zwarte gat.
Als ik weer wakker word, kan ik me eerst niet herinneren waar ik ben. Na een tijdje komen de gedachtes terug. Niet dat het wat uitmaakt, nu weet ik het nog steeds niet.Mijn armen en benen zijn nog steeds gebonden en ik zie niets. Ik hoor geen motor meer, dus staat de auto stil of ben ik ergens anders. Maar ik voel niet meer het leer van de bank, maar een koude betonnen vloer. Waarschijnlijk het laatste dus.
Wat ging er gebeuren? Ik probeer niet in paniek te raken. Doodsbang blijf ik liggen. Meer kan ik trouwens ook niet. Wat gaat er gebeuren? Waarom hebben ze me ontvoerd? Mijn ouders zijn niet rijk ofzo. Een andere reden kan ik niet bedenken.
Om mij heen is het stil. Het verontrust me, ben ik alleen hier? Of zouden ze zich gewoon stil houden, zaten ze ergens boven en hadden ze me in een kelder achter gelaten. Ik probeer te gillen: ieder teken van leven zou goed zijn, het maakt niet uit wie er zou komen. Het geluid klinkt schel in de stilte, ondanks de tape die het grootste deel van de schreeuw dempt, maar dat maakt me niet uit. Zolang ze me maar horen. Verder blijft alles stil, er komt geen reactie.
De tijd verstrijkt, ik weet niet hoe lang het duurt. Minuten, uren. Misschien wel dagen. Ik begin de hoop te verliezen, zouden ze me hier achter laten? Waarom hebben ze me dan meegenomen? Zelf loskomen is onmogelijk.
De deur gaat open. Ik blijf doodstil liggen, bang voor het onbekende. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo bang ben geweest. Iemand tilt me op en gooit me over zijn schouder.
Stil blijven liggen, ze doen me toch niets als ik niets kan?
Net als ik me af begin te vragen waar ik terecht kom, word ik hard op de grond gegooid. Ik kreun even van de pijn. Het volgende moment bedenk ik me hoe stom dat was: ik had mezelf verraden.
“Ik zei het toch, ze mankeert niets. Ze is wakker” de zware stem weer
“Ik wil eerst weten wat ze opbrengt” Deze stem had ik nog niet gehoord, hij heeft een zwaar accent, wat ik nog nooit eerder heb gehoord. En wat werd er bedoelt met opbrengen?
“Het is graag of niet”
Iemand zucht.
“goed dan”
Het touw om mijn enkels wordt doorgesneden en iemand duwt me vooruit. Bijna struikel ik over de drempel. Aan de wind te voelen sta ik weer buiten. Iemand duwt me de auto in, duwt me op mijn knieën en sluit de portier. Wat gebeurde er allemaal? Mijn gedachten dwalen af naar mijn moeder, zou ze me al aan het zoeken zijn?
Mijn moeder stond in de keuken met de telefoon in haar hand. Ze was in paniek. Een rustige stem klonk aan de andere kant van de lijn.
“Wat kan ik voor u doen?”
Duidelijk opgelucht begon mijn moeder te vertellen
“mijn dochter is vandaag niet thuis gekomen na school.”
“waarschijnlijk is ze gewoon met een vriendinnetje mee, maakt u zich geen zorgen”
Ik en een vriendinnetje, ik heb nooit vriendinnetjes gehad op school. Ik ben altijd een buitenbeentje geweest en dat bevalt me goed. Ik houd er niet van om allemaal mensen om me heen te hebben. Alleen ik en soms een klasgenootje, voor een opdracht. Dan ontdekken ze dat ik toch best gezellig kan zijn, maar gewoon erg stil ben.
“Mijn dochter gaat bijna nooit naar vriendinnen toe en als ze dat wel doet belt ze eventjes. Er is iets gebeurt”
“Goed mevrouw, sinds wanneer is ze weg?”
“Sinds vanochtend 8 uur, toen ze naar school ging”
“Hoe laat is ze normaal dan thuis?”
“Rond half 4”
“We zullen er werk van maken”
Natuurlijk deden ze dat niet en mijn moeder zou valse hoop krijgen. Misschien dat ze overmorgen eens op zouden bellen om te vragen of ik al thuis was. Zou ik dan thuis zijn? Waarschijnlijk niet.
De auto start en met een schok val ik opzij. Ik durf niet overeind te komen en blijf liggen. Ik vraag me af waar ik ben en waar ik naar toe ga. Wat er gaat gebeuren. En wat er bedoelt was met opbrengen? Zouden ze denken dat ik hele rijke ouders heb? Dat ze miljoenen losgeld zouden betalen voor mij? Wat zou er dan gebeuren als ze er achter kwamen dat dat niet zo was, dat mijn ouders een gewoon gezin waren, niet arm, maar ook niet rijk.
Ik kan me het beste zo rustig mogelijk houden. Dan vind ik vanzelf een antwoord op alle vragen.
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-04 16:00
De auto stopt. Iemand grijpt me vast en trekt me de wagen uit. Ik beland met mijn knieën op de grond, maar wordt meteen meegesleurd. Waarschijnlijk naar binnen. Ik hoor iemand een deur openen en ik word naar binnen geleid. Iemand dwingt me op mijn knieën en snijdt de doek om mijn ogen los. Dan loopt hij weg. Ik kruip in een hoekje van de ruimte en kijk om me heen. Een kleine grijze ruimte. Nauwelijks 2 bij 2 meter. Rechtop staan is niet mogelijk, ik moet me al bukken als ik gewoon zit. De muren zijn van beton. De deur die ik open hoorde gaan blijkt een celdeur te zijn. Het is er schemerig, tussen de tralies door valt een klein beetje licht. Kan iemand mij vertellen wat de bedoeling is?
Langzaam verstrijkt de dag, er komt bijna niemand langs. En als er iemand langs komt schenkt deze geen aandacht aan mij. Mijn polsen doen zeer en ik begin honger te krijgen. Aan de streep licht die zich verplaatst zie ik dat langzaam maar zeker de dag verstrijkt. Dan is het helemaal donker. Slaap overmant me en is zelfs sterker als mijn honger. Langzaam val ik in slaap.
Als ik wakker word is het nog steeds donker. Ik vraag me af waar ik wakker van ben geworden en kom er dan achter dat het komt door het rommelen van mijn maag. Ik heb gigantische honger. De laatste keer dat ik had gegeten was voor school, minstens een dag geleden. Misschien wel 2, of 3. Toch val ik weer in slaap en word pas weer wakker als het een dunne straal licht naar binnen schijnt.
Dit keer is niet mijn buik de reden, maar de deur die open gaat. Iemand komt binnenlopen. Hij heeft een zwarte bivakmuts op. En hij heeft, tot mijn grote verbazing, een bord en een beker bij. Eten! Hij snijdt de touwen om mijn polsen door en trekt de tape van mijn mond. Dan schuift hij het bord voor me neer. Ik val meteen aan op de armzalige brokjes brood. Waarschijnlijk gewoon restjes die de anderen niet op hadden gekund, maar dat maakt me niet uit. Binnen een paar minuten heb ik het eten naar binnen geschrokt, maar het zorgt er alleen voor dat ik meer honger krijg. Maar het bord is leeg en de man loopt weg, de deur achter zich dicht gooiend.
Mijn armen zijn vrij en doen lang niet meer zoveel pijn. Er staan rode striemen overheen van de touwen. En nog steeds geen uitleg, geen verklaring, waarom ik hier ben. Langzaam verstrijkt de dag, zoals de vorige dag, niemand die aandacht aan me besteed, niemand die me iets verteld, geen fatsoenlijke maaltijd, helemaal niets. Dagen gaan voorbij, misschien meer. Ik kan het niet meer bijhouden.
Een man komt op me aflopen, zonder wat te zeggen sleurt hij me aan mijn arm mee. Ik durf niet tegen te stribbelen en loop mee zonder te vragen. Misschien dat ze me vandaag vertellen wat er aan de hand is. Maar eigenlijk weet ik beter. Ondertussen vraag ik mij af wat voor gebouw dit is. Het ziet er uit als een soort legerkamp, alles is van beton gemaakt. Ruimtes zijn kil ingericht.
Ik kom in een grotere en ruimere kamer. Er staat een bureautje in de ruimte en ze hebben geprobeerd het een beetje gezellig te maken. Zonder succes. Achter het bureautje zit een man, maar door het weinige licht dat in de kamer schijnt kan ik zijn gezicht niet zien.
De man achter me dwingt me op de grond te gaan zitten, bindt mijn handen achter mijn rug vast en blinddoekt me.
Mijn moeder deed de deur open, voor haar stond de postbode met een pakketje. Ze pakte het aan en liep er mee naar binnen. Binnen pakte ze het pakje uit, er zat een videoband in.
Een beetje verbaasd stopte ze de videoband in onze videorecorder. Alleen ruis. Ze was al onderweg naar de videorecorder om hem uit te zetten, toen er een beeld verscheen.
Op het scherm was een grote grijze kamer te zien, helemaal van beton. In een hoek stond een bureautje. En, tot haar grote schrik, haar eigen dochter, gebonden en geblinddoekt voor het bureautje. Een man stond naast haar. Hij hield zijn geweer op haar gericht.
Ze kon het niet, ze kon niet verder kijken. Maar ze moest. De man naast haar dochter begon te spreken en vertelde zijn eisen.
Mijn moeder rende zo snel mogelijk naar de telefoon en belde de politie op. Ze had nu bewijs. Ze vertelde het hele verhaal, de politie beloofde meteen te komen
“Alles is goed met mij. Ik mankeer niets. Mam… Schiet alsjeblieft op.”
Ik voel het pistool tegen mijn slapen. Ik wil niet dat mam ze betaald, ik wil niet dat ze aan hun eisen voldoet. Maar wat kan ik anders? Ik zit hier in een kaal gebouw, heb geen idee waar ik ben, en er is een pistool op me gericht. Waarom voel ik me dan toch schuldig?
Laat haar alsjeblieft naar de politie gaan, zoals in al die series. Dan hoeft ze niets te betalen en niets te doen en kom ik toch thuis. Dat zou geweldig zijn. Helaas is de werkelijkheid niet zo. Waarschijnlijk kom ik hier nooit meer weg of zullen mijn ouders voor altijd moeten blijven betalen. En zal een van de ergste criminelen weer op vrije voeten komen. Waarom hadden ze mij uitgekozen? Niet een of andere belangrijk persoon met macht.
Ik begin aan de touwen te trekken, het is verdomme niet eerlijk. Ik heb ze niets gedaan. Wat heb ik te maken met een of andere idioot die in de gevangenis zit? Het pistool wordt dichter tegen mijn slaap gezet.
“Ik zou uitkijken als ik jou was”
Het had ook geen zin, ik zou hier nooit wegkomen. Iemand greep mijn arm en trok me overeind, waarschijnlijk zou hij me brengen naar het kleine muffe hokje. Er was maar één lichtpuntje te vinden in mijn gedachtes: ik wist nu waarom ik hier was.
het laatste stukje begint een beetje eentonig te worden met al die betonne ruimtes en al die verplaatsingen zijn een beetje onnodig lijkt me - lovelance
-
- Berichten: 2039
- Geregistreerd: 29-11-03
- Woonplaats: Callantsoog
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-04 20:29
RedFlame, hoe bedoel je eentonig? Dat het zich constant in die betonnen ruimte afspeelt, of dat ze zo rondgesleept word? Hoe zou jij het hebben gedaan dan? Kan er aleen van leren
Trouwens, het afwisselende TT, ikpersoon en VT vertellersperspectief, vinden jullie dit vervelend, of juist mooi?
De een zegt namenlijk dat het heel apart is (op positieve manier), de andere zegt juist dat het onhandig is..Hoofdstuk 3
Meer tijd verstrijkt langzaam, ik kan het al lang niet meer bijhouden. Mensen lopen dagelijks langs, soms zie ik andere kinderen van mijn leeftijd langskomen. Maar achter geen enkele loopt een bewaker of wie dan ook.
Iemand maakt het deurtje open en trekt me naar buiten. Het is nog donker buiten, maar een oranje gloed komt al van achter de horizon tevoorschijn. De man duwt me het gebouw uit, buiten zijn meer kinderen. Van mijn leeftijd, maar ook jonger, zeven of acht. Ik word de vrachtwagen in geduwd. Iemand snijdt het touw om mijn polsen door. Ongeveer een half uur later rijdt de vrachtwagen weg. We zitten met zo’n 50 opeen gepakt. Ik voel me als een stuk vee, op weg naar het slachthuis en neem me voor vegetariër te worden. De reis duurt niet lang. Even later staat de wagen stil. De klep wordt omlaag gehaald en we worden de vrachtwagen weer uit gejaagd. Dan verdelen ze ons in groepen van ongeveer tien en leiden ons op deze manier het gebouwtje in, wat voor ons staat. Binnen staat niets meer als een groezelige lift. Hij lijkt wel 100 jaar oud en alles behalve veilig. Er is nauwelijks plaats voor 5, toch worden we met alle 10 erin geduwd. Langzaam zakt de lift omlaag, piepend en met veel moeite. De grond komt steeds dichterbij en om ons heen worden lange schachten zichtbaar. We zitten in een mijn! Schokkend komt de lift tot stilstand. Onder staat al iemand te wachten.
Ik krijg een pikhouweel in mijn hand geduwd. Langzaam wordt de groep kleiner, mensen worden andere gangen in gestuurd of worden door een ander tot stilstand gedwongen. Ik onderga hetzelfde lot, iemand pakt me aan mijn kraag en dwingt me tot stilstand. Hij bindt een ijzeren ketting om mijn been en loopt dan weg. Ik kijk rond, om mij heen zijn meer kinderen, ik zie het meisje dat naast mij zat in de vrachtwagen. En iedereen is steen aan het hakken. Hele gangen door de mijnen heen. Gemaakt door kinderhanden. Die mensen moesten gek zijn, dat kon niet anders.
“AAAH” Ik zak neer op mijn knieën, een brandende pijn striemt mijn schouder. Ik kijk achter me. Een man met een zweep in zijn hand kijkt me aan. Naast hem staat een gevaarlijk uitziende hond.
“Ga je nog beginnen?”
Ik pak de pikhouweel vast en begin op de stenen te slaan. Zonder richting, zonder doel. Niet nadenken, hakken. Alleen hakken. Langzaam verschijnt een gat voor me. Hakken. Niet stoppen, geen eten, geen drinken. Mijn tong lijkt van leer. Mijn armen zijn gevoelloos. Ik ben uitgeput.
Ik zak neer op mijn knieën, ik ben kapot, ik ben doodmoe. Op handen en knieën probeer ik op adem te komen. Maar niet lang. Een striemende pijn trekt weer door mijn lichaam en ik kom overeind. Een meisje loopt langs, ze heeft een schep in haar hand, achter haar een meisje die een kruiwagen duwt. Ze kijkt me aan.
“Je bent nieuw hier he?”
“Ja, hoe weet je dat?” Ik kijk haar aan. Haar gezicht is zwart van het vuil en ze kijkt vermoeid uit haar ogen, alhoewel haar lichaam er uit zit alsof ze pas net is begonnen. Ze heeft lang zwart haar, maar dat zou ook kunnen komen van het vuil. Haar leeftijd schat ik op 16, een jaar ouder als ikzelf.
“Omdat je nu al moe bent. Dat hebben alleen de nieuwelingen. Je went er vanzelf aan.” Ze glimlacht zwak.
”Ik moet nu verder.” Zonder verder wat te zeggen loopt ze verder. Er vanzelf aan wennen… Ik vraag me af hoelang zij dit werk dan al doet. Weken? Maanden? Misschien wel jaren? Ik heb kinderen zien lopen van zeven jaar, zat ze hier al 9 jaar?
Ik zie weer een bewaker naderen en hak verder, zo goed en kwaad als het gaat. Een klein meisje loopt langs, waarschijnlijk net 6. Ze heeft een tas in haar hand. Een bewaker loopt naar haar toe en trekt het tasje ruw uit haar handen. Zonder de man aan te kijken, draait het meisje zich om en verdwijnt net zo snel als ze gekomen is. De man haalt een pakje broodjes uit het tasje en begint te eten. Ik voel mijn maag knorren, maar onderdruk het gevoel. De restjes brood en vlees geeft hij aan de hond. Dan komt er een grote thermoskan uit de tas. Ook deze wordt leeggedronken. Hij kijkt me even aan, een gemene glimlach verschijnt op zijn gezicht. Ik draai me om en ga verder. Ik vraag me af tot hoe laat dit door gaat. Mijn handen zijn rood en er beginnen blaren te vormen. Ik scheur een stuk van mijn shirt af en wikkel dat om mijn handen. Het gat in de wand begint steeds groter te worden, ik vraag me af waar het voor dient. Wat er uit deze mijnen gewonnen wordt. Ik ben geen steenkool tegengekomen, geen goud of diamanten, helemaal niets. Ik vraag me af hoe het met mijn moeder gaat en of de politie me al op het spoor is.
Mijn moeder zat in een klein kamertje, een politieagent zat tegenover haar, aan een tafel.
”We hebben uw dochter nog niet kunnen vinden. De enige aanwijzing die we hebben, is dat deze ontvoering veel lijkt op een aantal andere die we hebben meegemaakt.” De agent keek haar ernstig aan.
”En waar hebben jullie die kinderen gevonden?” Mijn moeder leek meer hoop te krijgen. De agent daarentegen steeds minder. Het maakte mijn moeder zenuwachtig.
”Deze kinderen zijn tot op de dag van vandaag niet teruggevonden. Het is niet duidelijk of ze nog leven. Natuurlijk is er in dit geval veel meer hoop op, omdat we de eisen kennen. Maakt u zich niet te druk. Zolang we contact hebben met de ontvoerders is er nog hoop.”
Mijn moeder had haar handen voor haar mond geslagen en was in huilen uit gebarsten. Niet duidelijk of ze nog leven…. Haar dochter mocht niet dood zijn…
Een schril fluitje klinkt door de gangen. Een bewaker komt aanlopen, hij maakt de riem om mijn enkel los en trekt me aan mijn arm mee, met de rest. De krakende lift brengt ons weer boven. Het is nu donker buiten. Ik kijk omhoog, boven me stralen de sterren helder. Ze lijken naar me te lachen. Ze geven me troost en een klein beetje hoop. Een klein beetje hoop, dat weer vervliegt als ik een tijdje later weer alleen in de kleine ruimte zit.
Mijn gevangenis……
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-04 22:32
- ponymeid1
- Berichten: 11472
- Geregistreerd: 16-06-02
Geplaatst: 17-11-04 23:34
Citaat:Dan verdelen ze ons in groepen van ongeveer tien en leiden ons op deze manier het gebouwtje in, wat voor ons staat. Binnen staat niets meer als een groezelige lift. Hij lijkt wel 100 jaar oud en alles behalve veilig. Er is nauwelijks plaats voor 5, toch worden we met alle 10 erin geduwd. Langzaam zakt de lift omlaag, piepend en met veel moeite. De grond komt steeds dichterbij en om ons heen worden lange schachten zichtbaar. We zitten in een mijn! Schokkend komt de lift tot stilstand.
Hier bijvoorbeeld zou je een quote kunnen zetten, anders is het allemaal zo eentonig, bijvoorbeeld in dit voorbeeld: Ze verdeelde ons in tien groepen "blablabla iets wat die man zou schreeuwen of zo"... Snap je
? Verder goed goed en nog eens goed - secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-04 08:47
Het volgende deel. Nogmaals, als het ineens verdwenen is, dan kan je het opvragen via PM.
Hoofdstuk 4
Met een hard gepiep gaat de deur open. Ik kijk op. Een man van ongeveer 35 jaar kijkt me aan. Ik durf hem niet aan te kijken, tot hij zijn hand uit steekt. Zijn ogen staan warm, niet kil en vals, zoals alle andere mensen die ik heb gezien tot nu toe.
“Ik zal je hier uit helpen, volg me.” Zijn stem klinkt vriendelijk. Ik voel wat warmte in mijn lichaam terug komen. Mijn hart zegt hem te vertrouwen. Op handen en voeten kruip ik uit het hok, als een geslagen hond, die een nieuw baasje vind: bang, hopend op wat vertrouwen.
“Wacht hier” Hij loopt de gang door en legt een stapeltje bankbiljetten neer op een tafeltje. Bovenop legt hij een briefje. Hij pakt mijn hand en neemt me onder lichte dwang mee naar buiten. Ik voel me als een klein kind dat verdwaald is. Ik vertrouw hem, hij zal me thuis brengen.
Hij maakt auto open en ik stap in. Zelf stapt hij voorin en hij rijdt weg. Op het klokje voorin zie ik dat het 3 uur is, midden in de nacht. Het gezoem van de auto maakt me kalm. Ik ontspan. Naast me ligt een deken. Ik spreid hem over mijn schouders. Mijn lichaam voelt zwaar, langzaam val ik in slaap.
Als ik wakker word, raak ik in paniek. Waar ben ik? Na een paar seconden komt alles terug naar boven, ik was gered, ik zou naar huis gaan. Ik kijk op het klokje, het was al 5 uur, we reden al 2 uur. We moesten er toch bijna zijn?
“Hoe lang is het nog?” Mijn stem klonk hees, bijna onherkenbaar. “Ik verlang mijn ouders weer te zien.”
“Je ouders? We gaan niet naar je huis. We gaan eerst langs mijn huis. Daar zijn we zo.” Ik begin in paniek te raken. Niet naar huis? Toch protesteer ik niet. Hij zal me daarna toch wel naar huis brengen, dat weet ik zeker.
In een gure straat stopt de auto. Samen lopen we naar binnen. Het huis ziet er niet zo uit als ik verwacht zou hebben. Het is kaal, totaal niet gezellig. Hij pakt mijn hand en neemt me mee naar boven. Ik zie een kleine slaapkamer.
“Er liggen schone kleren voor je. Er is een badkamer naast de kamer.” Daarna liep hij weg. Ik keek rond in de kamer. Een bed in de hoek, met een klein kastje. Een grotere kast staat in de hoek. Er hangen wat oude kleren in. In de badkamer staat een douche, er hangen een paar handdoeken.
Een paar minuten later klettert het warme water op mijn schouders. Ik geniet ervan en voel me bijna als herboren. Van werken in die mijn en dagen lang in een muf hokje zitten ga je je niet bepaald schoner voelen.
Nadat ik mijn haren heb gewassen en mezelf goed heb schoon geschrobd, zet ik het water uit. Ja, ik voel me nu duidelijk beter, schoner als toen. Ik stap uit de douche en pak een handdoek.
Hij is hard, maar voelt desondanks toch lekker aan. Langzaam droog ik mezelf af, nog even nagenietend van de heerlijke douche.
Als ik bijna afgedroogd ben, voel ik ineens 2 handen op mijn schouders. Ik schrik en draai me met een ruk om. Achter mij staat mijn redder. Ik deins achteruit, en bedenk me dan dat ik naakt ben. Snel wikkel ik de handdoek om mijn middel.
“Zonder vind ik je stukken mooier.”
Ik deins terug, maar achter mij staat de douche, zodat ik niet verder kan. Ik wil hem van me af duwen maar hij grijpt mijn polsen.
“Laat los… LAAT LOS!!!” Schreeuw ik, maar hij luistert niet. Hoe had ik me zo kunnen vergissen? Waarom heb ik hem vertrouwd. Ik zit hier vast, als een rat in de val. Met zijn handen grijpt hij mij in mijn nek en streelt hem zachtjes.
Dan trekt hij me mee, naar de slaapkamer. Het grote bed dat er nog geen uur geleden gezellig uitzag, lacht me nu vals toe. Nogmaals probeer ik me los te rukken, maar ik krijg een klap tegen mijn gezicht.
“Alsjeblieft, nee, laat me gaan.. Nee, alsjeblieft…” Het heeft geen nut, hij luistert niet, hoeveel ik ook smeek. Dan lijkt het alsof ik in een ijskoude douche sta.
Hij loopt de gang door en legt een stapeltje bankbiljetten neer op een tafeltje. Bovenop legt hij een briefje.
Hij betaalde voor mij.. Om mij mee te mogen nemen. Hij duwt me achterover op het bed. Hij rommelt wat in het kleine kastje naast het bed en haalt er met één hand vier paar handboeien uit, terwijl hij mij met de andere hand op het bed vasthoudt. Ik voelde mijn hart kloppen en ik lig te trillen van angst. Een zachte ‘klik’ verbreekt de stilte, gevolgd door een andere ‘klik’ en ik kan mijn handen, die boven mijn lichaam aan de tralies van het bed zijn gebonden, niet meer bewegen. Ik voel tranen in mijn ogen, maar knipper ze weg. Geen zwaktes tonen.
Hij loopt naar mijn voeten en grijpt mijn linker vast, ik trap naar hem, zodat hij mijn voet niet kan vastpakken. Het mislukt en hij trekt mijn enkel naar zich toe. Met mijn andere voet probeer ik hem te stoppen, maar hij trekt mijn voet zo hard naar zich toe, dat ik begin te schreeuwen.
“Ik zou eens beginnen met meewerken, als ik jou was.”
Ik kan het niet, ik wil het niet. Hij duwt mijn enkel, zodat deze bijna onder mijn rug ligt en zet hem vast aan een ijzeren stang, die verborgen lag onder het beddengoed. Met mijn andere enkel gebeurt hetzelfde. Als laatste blinddoekt hij mij en plakt een stuk tape over mijn mond. Als ik ineens iets zachts in mijn oren voel schrik ik op.
“Stil maar, het zijn maar watjes. Ik behoud graag mijn privacy in iets dat zo intiem is als dit.”
Hij kust me op mijn voorhoofd, ik probeer mezelf weg te trekken, zonder nut. Intiem.. Voor hem misschien, zeker niet voor mij. Ik hoor niets, ik zie niets en kan niets zeggen. Ik heb alleen een ongelooflijke angst voor wat er gaat gebeuren. Angst… Ik ben niet zo bang geweest, niet eens toen ik wakker werd in die verdomde auto. Het begin van alle ellende. Mam, waar ben je?
Mijn moeder zat thuis op de bank, samen met mijn vader. Hij had een arm om haar heen geslagen en suste haar om te vertellen dat het allemaal wel goed kwam. Dat ze terug zou komen. Maar ze kon het niet geloven, ze wilde wel, maar het ging gewoon niet. Alle hoop was verloren. Ze hoorde niets meer van de geldeisers en de politie had verteld dat ze de andere kinderen ook niet hadden terug gevonden. Zelfs kinderen van 6 jaar oud!
Meisje, waar ben je toch?
Ik voel dat hij met zijn handen mijn hals streelt. Alsjeblieft, nee, dit wil ik niet! Mijn eerste keer.. Niet zo, maar met een lieve jongen, romantisch. Niet vastgebonden en met een man van 35 jaar. Dan verdwijnt alles en voel ik niets meer. Is hij weg? Ik trek aan de boeien, maar krijg een harde klap in mijn gezicht.
Hij speelt een spelletje met me, om me te laten zien wie de baas is hier. Dat hij alle macht heeft over mij, en dat ik zijn slaaf ben. Nog meer stilte om me heen… Weer twijfel ik of hij niet is verdwenen, maar ik durf me niet meer te bewegen. Dan voel ik ineens iets bovenop me. Vol van angst begin ik te huilen, het laatste wat ik voel voor het zwart wordt, is dat hij over mij beweegt.
Alsjeblieft, laat me gaan…
- Joets
-
- Berichten: 1630
- Geregistreerd: 08-05-03
- Woonplaats: Horst
Geplaatst: 18-11-04 13:16
Wow écht goed!!Ik lees normaal nooit ik verhalen omdat me dat altijd saai lijkt..
Maar in tegen deel.. Het spreekt juist heel erg aan!
Ik ben verslaafd, zeker weten.
Als tip heb ik hetzelfde als mik_beer.
Zelf was ik er niet opgekomen, maar ze heeft wel gelijk.
Af en toe iets er tussen wat een ander zegt maakt het nog wat meer af denk ik.
Nu weet je alleen wat zei denkt en wat er met haar gebeurd, je kunt raden wat de anderen zeggen en doen. dat heeft dan eigenlijk ook wel wat
- secricible
-
- Berichten: 26394
- Geregistreerd: 07-07-04
- Woonplaats: Maasbommel
Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-04 15:38
Dat geeft misschien ook een antwoord op RedFlame: Zij heeft óók geen idee waar ze is. Dat probeer ik hierbij over te brengen op de mensen.
