[Verhaal] Zelfmoord (kort)
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- Hermelijn
-
- Berichten: 6664
- Geregistreerd: 05-05-02
- Woonplaats: Maastricht
[Verhaal] Zelfmoord (kort)
Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-04 19:19
Voorzichtig liep ze de trap af naar beneden. Gelukkig, haar ouders waren inderdaad al weg. Zij zouden vanavond naar een theatervoorstelling gaan.
Uit de servieskast pakte ze de fles Stro80 die haar vader altijd voor speciale gelegenheden bewaarde. “Niks mis met een lekker glaasje sterke jenever!” hoorde je hem vaak zeggen.
Zou ze nog een glas meenemen? Ach, welnee. Isolde liep de trap weer op. Eenmaal in haar kamer keek ze om zich heen.
Het was, zonder twijfel, een mooie kamer. Haar ouders hadden kosten nog moeite gespaard om het haar naar haar zin te maken. De muren waren geschilderd in haar lievelingskleur, donkerpaars, en er lag een mooie parketvloer in. Ze had zelfs een klein balkon, met openslaande deuren. In de ene hoek stond haar computer, in de andere haar tweepersoonsbed. Ze kon zich nog herinneren hoe blij ze daarmee was toen ze hem had uitgezocht, maar nu leek het alsof dat een mensenleven ver weg was, hoewel het nog niet eens 2 jaar was.
Ze zette de fles jenever neer. Haar slaapkamer was pijnlijk netjes opgeruimd, zo schoon was het nog nooit geweest. Ze had zelfs haar tv afgestoft. Toen ze tevreden was met hoe alles stond liep ze naar de badkamer.
In de kastjes onder de wasbak stonden haar moeders’ medicijnen. Omdat Isolde’s moeder al jaren slaapproblemen had, had ze een grote voorraad opgebouwd. Tussen alle verschillende verpakkingen maakte ze een keuze. Hoeveel zou ze nodig hebben? 10, 20? Of toch voor de zekerheid meer? Uiteindelijk nam ze 3 nog bijna volle pakjes mee.
Ze liep de trap weer op, en deed de deur achter haar dicht. Ze draaide de sleutel om in het slot en haalde hem eruit. Zo, nu zou niemand haar kunnen storen.
Isolde keek nog even of ze alles had. Jenever, pillen, computer uit, tv uit. Ze pakte de afscheidsbrieven uit het laatje waar ze ze al een maand geleden in had gestopt. Vastbesloten om ze niet te gaan lezen vouwde ze ze op en stopte ze in enveloppen, waar ze de namen opschreef voor wie ze bedoelt waren. Stephanie. Lies. Joost. Ze voelde tranen in haar opkomen, maar vastbesloten drukte ze ze weg.
Zorgvuldig legde ze de enveloppen op haar bureau, duidelijk zichtbaar voor wie binnenkwam. Nu moest het dan gebeuren. Eindelijk verlost zou ze zijn. Nooit meer twijfels, nooit meer pijn. Rust.
Als in trance maakte ze de pakjes slaappillen open. Bijna gloednieuw kwamen de strips eruit rollen. Grappige ronde dingetjes. Al snel lagen er een stuk of 30 op een hoopje. Hoeveel zou ze er in een keer in kunnen nemen? 5? Misschien had ze er meer mee moeten nemen, voor als het mislukte en ze morgen toch wakker werd. Daar was het nu te laat voor, dus het moest maar gewoon lukken.
Ze gooide er 5 in haar keel en nam een flinke slok alcohol. Bijna spuugde ze het weer uit, zo sterk was het, maar dat moest niet. Verbaasd over het gemak waarmee de pillen haar keel in gleden, nam ze er nog een paar. Na de helft van het stapeltje begon ze zich een beetje ongemakkelijk te voelen, en ze voelde de alcohol duidelijk inwerken. Isolde was er echter van overtuigd dat als ze nu stopte, dat ze morgen gewoon weer op zou staan, en dat was de bedoeling niet. Stug slikte ze door. Ze begon zich al wat slaperig te voelen. Zo snel konden die dingen toch niet werken? Ze had ze nog niet eens allemaal op!
Nadat ze de laatste pil genomen had nam ze nog een aantal flinke teugen uit de fles en ging daarna rustig achterover liggen.
Langzaam voelde ze zich steeds lomer en slaperiger worden. Uiteindelijk was het zo ver dat ze haar ogen niet meer kon tegenhouden, en gelukzalig zuchtte ze. Het was haar tijd om te gaan. In gedachten zei ze nog een laatste keer gedag aan iedereen. Ze hoopte dat haar ouders en vrienden een leuke avond hadden.
Na alle vaarwels, nu één hallo. “Eefje, ik ben zo bij je!” was Isolde’s laatste gedachte voordat ze zich achterover liet vallen in de zachte armen van de dood.
Lieve papa en mama,
Jullie weten zoveel niet over mij, zo ontzettend veel. Voor jullie ben ik niks, ben ik jullie prijzenswaardige dochter. Ik ben zo perfect, zo mooi, ik haal goede cijfers, ik heb vrienden, ik ben goed in sport. Jullie hebben nu wel door dat ik niet perfect ben. Ook ik ben een mens.
Misschien denken jullie dat het jullie schuld was. Doe niet zo egoïstisch. Of misschien schuiven jullie de schuld af op de weinige echte vrienden die ik had. Dan zitten jullie gruwelijk fout.
Dan kennen jullie mij niet. Maar wat is daarvan gebleken de afgelopen jaren? Toen ik ziek werd, moest de schooldecaan jullie met jullie neus op de feiten drukken. Toen m’n bebloede polsen onder jullie neus duwde, zeiden jullie dat ik me niet zo moest aanstellen.
Zolang ik buiten het huis maar stil was. Zolang ik maar opzat en pootjes gaf op verjaardagsfeesten.
Zolang ik maar de dood negeerde van degene die mij het meest dierbaar was. Jullie hebben nooit doorgehad hoeveel Eef voor mij betekende. Zij was alles voor me. Ze heeft me tientallen keren opgelapt, ook toen ze zelf eronderdoorging. Ze was fantastisch, en toen ging ze dood. Niet door kanker, niet door een ongeluk, maar door zoiets stoms als een infectie in haar luchtwegen die ze niet meer konden stoppen.
Ik kon niet eens bij haar zijn, maar wat weten jullie daar nou van? Jullie waren te druk bezig met jullie carrière.
Toen ik onder jullie neus verkracht werd door oom Wilbert keken jullie de andere kant op. De regel in dit huis: niet praten. Stel je voor dat je niet meer zo perfect bent als je moet zijn.
Daar had ik geen zin meer in. En toch neem ik jullie niks kwalijk. Jullie zijn zoals jullie zijn, en daar kunnen jullie niks aan doen. Ik ben zoals ik ben, en ik kan er niet mee leven.
Liefs,
Isolde.
Staat in het schuingedrukte stukje. 
- pubelia
-
- Berichten: 10018
- Geregistreerd: 12-03-04
- Woonplaats: In een huis
Geplaatst: 02-11-04 20:47
en 1 van mn beste vrienden die dacht er ook aan en die is toen hij 17 was een ongeluk gehad, we weten nog niet of hij nou ZM heeft gepleegt of dat het echt een ongeluk was!
let op ZM gebeurd vaker als jullie denken!
