Geplaatst 
. We schrijven om de beurt elk een hoofdstuk, het is ook de bedoeling dat het een Boktfanfic wordt (maar dan over Dan 
), met ook Boktwoorden zoals appelflap, oliebol enzo 
Het is ook niet bedoelt om serieus te zijn, we schrijven het voor de fun
.En ja, er zullen waarschijnlijk wel spellings- en grammaticafouten instaan, maar dat is nu ook niet meteen het belangrijkste
Lees en geniet, zou ik zeggen
Hoofdstuk 1: Vermist
‘Wij onderbreken dit programma voor een spoedig bericht. Ons bereikte net het bericht van vermissing, betreffende de genaamde Daniel Radcliffe. De acteur die schitterde in de, tot nu toe, drie verfilmde versies van de Harry Potter boeken, is sinds vanmorgen vermist. Hij werd voor het laatst gezien voor zijn woonplaats in Downing Street, waar hij wachtte op zijn chauffeur die hem naar de set van ‘Harry Potter and the Goblet of Fire’ zou brengen. Vermoed wordt dat dit om een professionele kidnapper gaat, aangezien er nergens sporen, vingerafdrukken of iets dergelijks gevonden zijn. De politie onderzoekt de zaak, maar iedereen die tips heeft, of nog iets vreemd gemerkt heeft, kan altijd bellen naar het gratis telefoonnummer van de politie: 080-55 55 55. Bedankt voor uw aandacht, wij zullen u zeker op de hoogte houden van deze verdwijning.’
Geschokt zette Yasmine de televisie af. Daniel, vermist! Snel liep ze naar de telefoon en drukte het nummer van haar vriendin, Romana.
‘Hallo, met Romana!’
‘Mana! Heb je die nieuwsflash van daarnet op de televisie gezien?!’
‘Nee? Waarom?’
‘Daniel! Hij wordt vermist!’
‘Wát? Vermist? Hoezo?’, zei Romana verwilderd.
‘Veel weet ik ook niet, hij is voor het laatst gezien toen hij voor zijn huis wachtte op een auto die hem naar de set zou brengen.’
‘Hmm ... ontvoerd dus?’, Romana klonk bedenkelijk.
‘Ik denk het, ja. Wat denk jij?’
‘Lijkt me het meest voor de hand liggende, niet?’
Yasmine voelde dat er iets gedaan moest worden. ‘Mana, we móeten iets doen!’
‘Hoe bedoel je? Wat kunnen we doen?’
‘Weet ik veel!’
‘Mien, ik bel je later nog wel terug. Denk er maar eens over na.’
‘Oké, doei!’
‘Doei!’
Yasmine haakte in. Ja, wat moesten ze eigenlijk doen? Veel konden ze niet doen, tenzij ze met de politie zouden meezoeken, maar dat klonk wel héél onrealistisch.
Ze woonden dan wel in Londen, waar veel fans van Dan van droomden, maar het was niet alles. Romana en Yasmine hadden er eeuwen over gedaan om Daniels huis te vinden. Het had hen vele lange omwegen in het naar huis fietsen na school, zoekdagen op het internet en raadplegingen in het telefoonboek gekost. Maar nu hadden ze wat ze al jaren wouden: zijn adres. Iedere dag wanneer ze terugkwamen van school, reden ze langs zijn huis. Heel zelden was hij thuis, een paar keren had hij zelfs al naar hen gezwaaid. En blij dat ze toen waren!
Later had Yasmine nog altijd geen idee over wat ze zouden kunnen doen om te helpen. Ze logde zich in op haar e-mailadres en zag dat ze een nieuwe e-mail had.
Mien!
Ik mail je even, ma is aan het bellen dus kan ik je niet bellen.
Heb je al een idee? We zouden misschien zelf eens de buurt rond zijn huis gaan bekijken, dat is toch al íets?
Kom straks rond twee uur naar mijn huis, dan bespreken we daar nog wat.
Ik bel je nog wel,
Romana
Yasmine keek op haar horloge: halftwee. Op tien minuutjes zou ze bij Romana’s huis zijn, dus ze had nog wel even de tijd.
Misschien moesten ze het gratis telefoonnummer van de politie eens bellen?
Op dat moment ging de telefoon.
‘Hallo, met Yasmine?’
‘Mien!’, Romana’s stem klonk dringend, ‘Kom meteen hierheen! Ik moet je iets belangrijks vertellen!’
‘Oké, ik kom eraan!’
Vlug liep Yasmine naar de kapstok, haalde haar jas eraf en stapte de frisse herfstlucht in. Ze liep naar het fietsenhok, haalde haar fiets eruit en sprong zonder de deur weer te sluiten op haar fiets. Nog geen tien minuten later stond ze voor de voordeur van Romana’s huis. Ze drukte op de bel. Ding dong. Er klonken haastige voetstappen, een klik van het slot en Romana verscheen in het deurgat. ‘Mooi! Kom snel binnen, ik móet je wat vertellen!’ Yasmine trok snel haar jas uit, hing die op aan de kapstok in de gang en volgde haar vriendin de trappen op, naar haar slaapkamer. ‘Zo. Wat wou je me nu zo dringend vertellen?’, vroeg Yasmine terwijl ze met haar benen opgetrokken om het comfortabele bed in de hoek van de kamer ging zitten. Net als haar eigen kamer was Romana’s kamer volgestampt met foto’s, posters en boeken van Harry Potter en Daniel. Het behangpapier op de muren waren bijna niet meer zichtbaar onder de vele posters.
Romana liep naar haar bureau, rommelde wat in een lade en haalde er uiteindelijk een envelop uit. ‘Dit’, ze hield de envelop omhoog en haalde er een vel papier uit, ‘zie je dat? Dit bracht de postbode daarstraks. Ik had het nog niet geopend omdat ik dacht dat het niet belangrijk was. Maar kijk wat erin zit!’ Met bevende handen gaf Romana de brief aan Yasmine. Meteen zag ze dat de brief niet met de hand geschreven was, maar gemaakt was met gedrukte letters uit een krant of tijdschrift.
Ik Heb DaNIel.
ALS juLLiE HeM NoG LEvEnD teRUg wiLLeN ZieN, BrENG Dan bINNeN 48 uUR Een koFfeRtje MeT 1 MilJOen PonD nAAr dE oUDe BruG aAN dE RosEGArdEn.
Als IK HEt geLD nIEt biNNEn 48 Uur HEB, zIen jULLie DanIEL nOOit MEer LEVend tERug.
Yasmine’s adem stokte. ‘Één miljoen pond? Dat krijgen we nóóit bij elkaar!’
) 
(O:))
