Bokt.nl

Citaat:

Mijntje haalde diep adem en pakte de teugels steviger vast. Door haar dunne handschoenen heen voelde ze hoe Alien ongeduldig op het bit knabbelde en gespannen wachtte op de kleinste aansporing om het parcours te beginnen. Mijntje nam de teugels en haar zweepje in haar linkerhand en boog kort haar hoofd naar de jury. Onder haar warme bloes en rijjasje voelde ze hoe zich zweetdruppels vormden en kriebelend omlaag kropen. Ze voelde de ogen van Tara, Sandra en haar ouders in haar rug prikken en de twijfels sloegen toe. Ze hoorde de bel gaan, maar was er met haar gedachten niet bij. Wat als het fout ging? Wist ze de route nog wel? Als Alien weigerde om met haar op zijn rug te springen? Wat had Tara gezegd? Laat Alien het werk doen. Geef signalen, aanwijzingen, geen bevelen. Zorg ervoor dat hij vol vertrouwen en trots het parcours springt. Ze liet de vosruin aanstappen en zette hem toen met een licht uitdrukken van haar rechterkuit in een linkergalop. Wist ze de route nog wel? Tara had dit met Alien moeten springen. Wat als het fout ging? Wat als Alien er weer als een gek vandoor stormde en alle dressuurtraining voor niets was geweest? Wat als hij tijdens de val alle vertrouwen in haar had verloren en niet meer wilde springen met haar? Over het antwoord hoefde ze niet lang na te denken, dat had ze de afgelopen weken al iedere nacht gedaan. Haar ouders zouden de pony zonder aarzelen verkopen. Ze voelde een brok in haar keel opkomen en slikte hard. Terwijl ze in een rustige galop een ruime volte galoppeerden aaide ze de pony even over zijn roodbruine, met kleine knotjes en witte tape versierde manekam. 'Het spijt me, Alien,' zei ze hees, 'voor alles.' Alien leek niets te merken, brieste vrolijk en rondde keurig de laatste bocht af. Toen doemde de eerste hindernis voor hen op en vergaten ze al het andere om zich heen.

Citaat:

'Ik durf niet te kijken!' riep Tara uit terwijl ze zich van de ring afdraaide, toen ze haar zusje en Alien op de eerste hindernis af zag galopperen.
'Natuurlijk wel, het zijn je leerlingen.' Zei Sandra bestraffend terwijl ze met haar kruk in Tara's zij prikte, 'En zo te zien gaan het allemaal van een leien dakje, kijk zelf maar.'
Tara draaide zich weer om en zag Alien met de oortjes naar voren over de eerste hindernis zeilen. Mijntje keek al weer ingespannen naar de volgende sprong, die na een flauwe bocht naar rechts kwam. Na de landing volgde een halve baan in galop naar de volgende hindernis, een combinatie van twee blauw-wit geverfde hekken die met enkele galopsprongen ertussen opgesteld stonden. De hekken! Vol afgrijzen sloeg Tara de handen voor haar mond. Die hadden ze na het ongeluk nooit meer met hem geoefend! Alien zette aan het begin van de lange lijn nog een enthousiaste en snelle galop in, maar leek te twijfelen toen hij de hekken voor zich op zag doemen. Hij schudde met zijn hoofd en vertraagde duidelijk merkbaar zijn galop. Tara zag het weer levendig voor zich: Alien zou proberen erlangs te glippen, Mijntje zou met zweep en teugels hem proberen erover te dwingen… Met ingehouden adem keek ze naar het parcours, waar Alien met de oren in de nek tegen het bit vocht om vrij te komen en weg te kunnen springen. Ze zag hoe Mijntje haar gezicht vertrok, de teugels strakker pakte om de steeds wilder protesterende Alien in bedwang te houden en haar zweep optilde…

Citaat:

Ze zag hoe Mijntje haar gezicht vertrok, de teugels strakker pakte om de steeds wilder protesterende Alien in bedwang te houden en haar zweep optilde… En toen was het voorbij. Vol verbazing zag Tara hoe haar zusje plotseling de zweep weer liet zakken, de teugels losliet en Alien slechts even met haar kuiten aankneep. Met nog vijf galopsprongen te gaan viel plotseling alle dwang weg en Alien ging bijna over de kop van verbazing. Hoewel hij niets meer had om tegen te vechten, leek hij nog steeds te aarzelen bij het zien van de hekken. Toen hij echter voelde hoe Mijntje zacht maar beslist haar kuiten aandrukte en weer losliet, nam hij zijn beslissing. Met een grote laatste galopsprong kwamen ze midden voor de hindernis terecht, waar Alien krachtig afzette en zich met een overdreven hoge sprong over het hek gooide. Hij landde niet helemaal netjes, maar wist door een lichte teugelhulp van Mijntje weer voor recht voor de tweede sprong uit te komen en zich hier met glans overheen te wurmen. Toen ze weer landden, prikten Aliens oren enthousiast naar voren en kon Mijntje onmogelijk haar brede grijns verbergen. De rest van het parcours leek gewoon niet meer te bestaan. Mijntje zat bijna bewegingsloos in het zadel en de vurige vos wierp zich vol enthousiasme op de volgende hindernissen. Tara voelde hoe ze kippenvel kreeg en stootte Sandra woordloos aan. Die knikte. Iedereen in het publiek voelde het. Hier gebeurde iets heel bijzonders. Paard en ruiter waren één geworden. Aliens plezier werkte zo aanstekelijk dat het publiek, dat eerst nog goedkeurend mompelde als een hindernis foutloos gesprongen werd, met elke sprong enthousiaster werd en begon te applaudiseren voor elke hindernis die door de combinatie overwonnen werd. Alien werd steeds overmoediger, nam elke hindernis zo schuin mogelijk en sprong bijna een meter hoger dan de bovenste balken. Mijntje lachte hardop mee, maar nam de pony iets terug toen hij de bochten wel heel erg af begon te snijden. Alien accepteerde het signaal en nam wat gas terug. Ze namen de blauw-witte hekken zonder problemen voor een tweede keer en hoefden nog maar één hindernis te nemen, toen Tara zag dat er iets mis was. Plotseling hield Mijntje Alien zo ver in dat hij alleen nog ongeduldig op zijn plaats kon trappelen. Ze keek paniekerig om zich heen, terwijl ze Alien een ronde om zijn as liet draaien. Ze was de weg kwijt! Tara balde haar vuisten. Ze had dit kunnen weten. Mijntje had niet genoeg tijd gehad om zich voor te bereiden en had niet van tevoren het parcours kunnen lopen, dat had zíj gedaan. Dit was haar schuld. Haar zusje hoefde nog maar één hindernis te nemen, een stijlsprong met groene planken. Maar Mijntje kon die van waar ze nu stond niet zien, omdat de smalle groene hindernis half verscholen ging achter een boompje dat als versiering naast de muur stond. De muur die nu al opgebouwd was voor het nationale springparcours van vanavond. Tara zag hoe haar zusje de pony nog een kleine volte liet galopperen. Weer zag ze de laatste hindernis over het hoofd en Alien werd steeds ongeduldiger. Hij wilde springen! Mijntje keek nog een keer vertwijfeld om zich heen en nam toen een beslissing. Opgelucht zag Tara hoe ze de pony aanspoorde, de volte verbrak en in de richting van de laatste stijlsprong galoppeerde. Toen sloeg haar de schrik om het hart. Het hele publiek hield zijn adem in. Mijntje reed verkeerd! Ze had de hindernis nog steeds niet ontdekt en reed niet, zoals moest, om de muur heen, maar…

Citaat:

Mijntje wist dat Alien zou ontploffen als ze hem nog langer op de volte zou houden. Ze wist dat als ze nog langer aarzelde ze tijdsfouten zouden krijgen en niet door mogen naar de barrage. En ze wist ook zeker dat deze hindernis niet bij het parcours hoorde. En toch moesten ze nog één sprong en de rest hadden ze allemaal al een keer gehad. Misschien had ze de parcoursschets niet nauwkeurig genoeg bestudeerd? De laatste hindernis had hier ergens moeten staan en er was maar één mogelijke kandidaat. Ze liet Alien de laatste volte afmaken tot ze recht voor de hindernis uitkwamen en gaf hem toen vastberaden de sporen. Alien vloog naar voren. Mijntje kwam uit het zadel naar voren en gaf de pony de volledige teugel, om hem alle vrijheid te geven voor het strekken van zijn hals. Toen kon ze alleen nog maar hopen. Alien moest het alleen doen. De hindernis torende met zijn 1.65 meter hoog boven hen uit. Alien zag de muur op zich af komen en aarzelde geen moment. Met zijn hoofd hoog in de lucht schatte hij de omvang van het gevaarte in, verzamelde zich, nam een laatste galopsprong en zette af.