“Cheez-IT or Cookies”? De blonde stewardess kijkt me verwachtingsvol aan terwijl ze de aangeprezen versnaperingen in de lucht houdt. Mijn gedachten schieten van: “wat een ellende, ik ga me volvreten” naar: “ik moet nu echt beginnen met gezond eten”. Hmm, de keuze voor junkfood en onverschilligheid is wel erg verleidelijk. Ze lijkt het op te merken. “Hier” zegt ze samenzweerderig, terwijl ze beide felgekleurde verpakkingen knipogend op het inklaptafeltje voor me legt. De chique dame naast me houdt alleen zonder iets te zeggen haar hand op ten teken dat ze bedankt voor zoetigheid en comfort. Tja, dat kan natuurlijk ook.
Ken je dat? Ondanks dat we waarschijnlijk niet eens veel in leeftijd verschillen, voel ik me naast haar maar een meisje. Een doodgewoon meisje, met een doodgewoon leventje. Maar dat vind ik prima. Los van mijn uitbundige kledingsmaak – ik zag de knappe, donkere piloot bij het instappen verschrikt kijken naar mijn roze trainingspak - verschil ik niet veel van andere mensen die je op straat tegenkomt. Je zou me waarschijnlijk geen blik waardig gunnen.
En hier zit ik dan in een vliegtuig, ergens tussen San Diego en Atlanta, met een koffer vol herinneringen en een hoofd vol gedachten, terwijl ik me inmiddels tegoed doe aan een mix van chips en koekjes. Het zal dan misschien niet mijn gedachten tot bedaren brengen, lekker is het wel.
Mijn probleem heeft me de weg gewezen naar een nieuwe mogelijkheid. Ik zucht tevreden. Nee, snoepen lost je problemen niet op. Maar een appel doet dat ook niet. En voor heel even voel ik me probleemvrij in het luchtledige.
Ik ga proberen het ook leesbaar te maken/ houden voor niet-eerder meelezers (en eerlijk gezegd was het verhaal zelfs voor mij een beetje roestig geworden haha) dus komen ook wat (niet eerder getoonde) terugblikken.
Ik ga nu weer boarden (LAAANGGG verhaal) maar het volgende stuk staat alweer klaar!
Woehoeee sneller dan ik had gedacht en gehoopt!! Ik zit weer in het vliegtuig een rij achter nina mee te gluren tussen de stoelen door, wauw lekker geschreven weer !!
Als is het echt weer inkomen. Maar dat komt wel weer goed .
Eind 27 januari 2020
“Heb je al gekeken in je agenda wanneer je naar San Diego kunt komen?” Bericht van Dev. Zo gaat dat tegenwoordig. “Oh ja. Ik kan bij wijze van spreken over twee weken haha” antwoord ik. “Gezellig, ik haal je wel op van het vliegveld”. Hij antwoordt direct. Een goed teken. Eigenlijk moet je ook helemaal geen prioriteit willen geven aan mensen die jou ook geen prioriteit maken. En gelijk zeggen dat ze het heen-en-weer kunnen krijgen. Maar nee, dat doen we nooit. Dev pakt het anders aan. Hij krijgt direct een plusje achter zijn naam. “Hahaha eikel”. Ik glimlach. “Hoelang blijgeestig meiske”. Ik antwoord dat ik zal gaan sparen. Maar hij heeft weinig blijkbaar vertrouwen in mijn spaarcapaciteiten. “Ik laat je wel overkomen. Dit weekend gaan we boeken, meiske”.
Tuurlijk, dacht ik toen nog, ik heb je nog maar één keer gezien. Maar Dev houdt zijn woord en op 27 januari krijg ik een e-mail van de Jolly blue giants - zoals hij ze noemt vanwege de gemiddelde lengte van de in het blauw gestoken crew – met als onderwerp “uw vluchtgegevens naar de Verenigde Staten”. fiets!
Hij zag er niet uit als een seriemoordenaar. “Nee, dat geldt voor de meeste doodslagers” antwoordde mijn moeder toen ik het haar even later vertelde, “ze hebben echt geen bordje om hun nek hangen. Het zijn juist altijd degenen waar je het niet van verwacht”. Mijn moeder heeft zo haar eigen mening over mijn liefdesleven. "Ik zou eerst maar eens uit gaan zoeken wat je echt wilt, als ik jou was", zei ze al toen ik vertelde dat het over was met Prem. Dat is haar manier om te zeggen dat ze vindt dat het beter is als ik eerst een tijdje alleen blijf, zonder relatie. Ik weet hoe mijn moeder erover denkt. En mijn moeder weet dat ik eigenwijs ben. En geneigd ben vaak het tegenovergestelde te doen dan wat ze adviseert. Het is een stukje rebellie in mezelf waar ik niets aan kan doen. En ik kan er nu trouwens toch ook niet meer onderuit.
Toch is het een reis die ontzettend welkom is. Alhoewel ik dat misschien niet zou zeggen als Dev echt een seriemoordenaar blijkt te zijn, maar daar probeer ik maar niet teveel aan te denken. Al is dat een stuk lastiger na mijn moeder’s kanselrede. Nee, deze reis komt precies op het juiste moment.
“Misschien moet je toch maar een andere man zoeken als je snel kinderen wilt”. Het was een zondag eerder in Januari. Ik weet het nog precies, ik was bij Prem. “Het wordt een chille avond” zeiden we van te voren tegen elkaar, we hadden er beide behoefte aan. “Good vibes only” zeiden we nog. Zo’n cliché wat eigenlijk nergens op slaat. Dat blijkt wel weer. En toen was ik nog maar net binnen. “Je snapt toch wel dat ik nu echt geen kind wil met je” vervolgde Prem tijdens het avondeten – alsof de boodschap nog niet over was gekomen - “om mijn eigen kinderen te beschermen”. Hij keek me niet eens zo indringend aan als hij normaal deed. Eigenlijk wilde ik antwoorden dat hij er nu bijna eentje bij had gehad – ons kindje - maar ik liet het van me afglijden. Prem voegt er nog aan toe dat hij gewoon wil genieten. Tuurlijk.
En daar lag ik dan even later tussen de paarse lakens, naast Prem in zijn grote bed. Ik hoor zijn ademhaling langzaam vertragen. Ik probeer echt rustig te blijven, maar ik de woorden blijven zich in mijn hoofd herhalen. En ik kan het niet helpen mijn eigen conclusies te trekken. Mijn hemel, ik herken mezelf niet eens meer. Ik draai en draai en het duurt niet lang tot Prem zich naar me wendt en me met zijn donkere ogen vragend aankijkt. Hij weet het.
“Ik ga naar huis” zeg ik met een schorre stem - maar resoluut. “Maak je het uit?” antwoordt hij rustig, terwijl ik over hem heen klim. Au! Roept hij. Ik hoop maar dat i geen botten van hem heb gebroken. Het gaat een stuk minder elegant dan ik had gehoopt. Hij knipt zijn bedlampje aan. “Ja” antwoord ik, als ik eenmaal met beide benen op de grond sta, benieuwd naar zijn reactie. Prem haalt zijn schouders op. “Oké”.
Ik heb mezelf de afgelopen tijd wijs gemaakt dat ik Prem nodig had, dat ik een kind nodig had. Maar nu zie ik dat dat helemaal niet waar is. Ik heb mezelf nodig en ik heb mezelf al lang geleden verloren. Ik doe mijn jas aan over mijn pyjama en trek even later zachtjes de voordeur dicht. Wat ik dan nog niet weet, is dat er tegelijkertijd een andere deur open gaat.