Bokt.nl

astridastrid schreef:

Vervolg op de vorige:

“Ik ben blij dat we wat zijn gaan Happn” appte ik je na ons etentje direct terug, verwijzend naar het platform Happn waar we elkaar hebben ontmoet. Ik heb vandaag wedstrijd met mijn Haflinger in het ZZ-licht. Je feliciteert me trots als ik je later vertel dat ik gewonnen heb.
“Op het EK ga je ook boven ieders verwachting presteren” zeg je, waarop ik antwoord dat ik dat nog niet helemaal voel of zie.
“Dan moeten we de luikjes aan de binnenkant ff afstellen bij je” antwoord je “Ik geef je die power-pep-talk”. Je gelooft heilig in de wet van de aantrekkingskracht en voelt veel dingen aan. Daarnaast heb je een natuurlijk coachende functie.
Ik vertel je dat het EK al over een maand is. “Laten we de kostbare tijd die nog rest dan maar goed benutten”.
Een ding is zeker; we kunnen niet wachten om elkaar weer te zien.

Het is de heetste zomer die ik me kan heugen. Op 27 juli, de vrijdagavond waarop we hebben afgesproken voor onze tweede date, is het zo’n 40 graden in mijn huis. Je stelde in eerste instantie voor bij mij thuis een kaas-wijn avondje te doen, maar ik heb dat, mede dankzij de hitte, af kunnen houden. Ik woon erg klein en “schaam” me voor mijn huis. Natuurlijk wuif je het weg, maar ik ben blij dat je voorstelt om in plaats daarvan naar Scheveningen te gaan – naar de bioscoop om precies te zijn.
“Er is airco en het is nu vast rustig” onderbouw je. Voor de zekerheid ruim ik mijn huis op – “wie weet kan ik je nog wel rondleiden” grap ik.

Het is druk in Scheveningen en ook al komen de meesten niet voor de bioscoop, het is een uitdaging een parkeerplek te vinden. We hebben al even rondgereden, als je opeens zegt: “hier om de hoek is er één. Ik voel het”. Ik weet niet hoe, maar je krijgt gelijk. Hand in hand lopen we, toch een beetje ongemakkelijk, naar de bioscoop. Je laat mij kiezen en ik ga voor een film over Sicario’s. Met een wijntje (ik), water (jij) en een grote bak nacho’s met alle soorten saus die ze verkopen, ploffen we neer op onze stoelen achterin de bioscoop, de film is inmiddels al begonnen. Niet lang nadat we zitten, laat je de hele bak nacho’s – inclusief alle sausjes – vallen. Niet alleen jij, ook het meubilair zit onder de kaassaus. Zo goed en kwaad als het gaat, ruim je alles op.

Tijdens de film gebeurt er nog iets raars. Elke keer voorspel je precies de volgende scene. Ik ben flabbergasted. En lichtelijk verveeld, en niet alleen doordat ik na 10 minuten het einde al weet. “Zullen we weggaan?” stel je voor “het is toch veel te mooi weer om in de bioscoop te zitten”. Ik lach en volg hem, totdat we uiteindelijk in een Marokkaans restaurant belanden. Galant schenk ik je thee in, waarop hij het resoluut terugkiepert in de theepot.
“Dat doe je niet goed” zeg je, passievol, waarna je me laat zien hoe het “hoort”. Ik proef geen verschil, maar geniet van de passie waarmee je het doet. En als we even later op het strand staan, voel ik het weer: de wind, die met mijn haar speelt, is terug. Er gaat een rilling door me heen.
Die avond blijf je bij me slapen en de magie van die nacht maakt dat ik me zelden zo verbonden heb gevoeld.

Een week later, op 3 augustus om precies te zijn, spreken we weer af - om 19h30 - maar om 19h40 heb ik nog altijd niets van je gehoord. Je laatste bericht is van 13h. Ik besluit te appen – ik heb me vreselijk gehaast om op tijd te zijn en zie het niet zitten om een uur te wachten voor nop - maar krijg geen reactie. Net als ik om 20h10 de deur uit stap om eten te halen (ik scheur van de honger), kom je aanrijden. We hadden afgesproken de tweede date te herhalen in iets andere vorm (bij jou afspreken 'gaat niet', zeg je), maar je geeft aan dat je moe bent en bij mij wilt “chillen”. Ik stel voor dan eerst patat te halen bij de snackbar om de hoek.
“Leuk” zeg je, en samen lopen we naar de snackbar. Het voelt anders. En zeker als je bijna niets eet, sla ik een beetje dicht.
“Trek lekker een fles Champagne open, om onze ontmoeting te vieren” zeg je als we even later weer thuis zijn, en ik vind het fantastisch - je moet alle goede momenten in het leven vieren. Ware het niet dat je blijkbaar helemaal niet drinkt. Zit ik dan, met mijn fles Champagne.
Die avond blijf je weer slapen en ik moet nog altijd blozen als ik eraan terugdenk. In de ochtend luisteren we naar Amor FM en imiteren we de stem van de presentator; we hebben vreselijk veel schik.

Vervolgens blijft het stil. Ik krijg alleen nog een foto doorgestuurd van een paard. Maar verder niets. Ik hou het vol tot 6 augustus.
“Waarom zeg je niks meer?” besluit ik te appen.
“Goedemorgen! Ik lag te slapen denk ik” antwoord je, vrijwel direct, meer dan 48 uur na ons laatste (app)contact. Er is familie over dus je bent erg druk. Blijkbaar zelfs te druk om te appen. Maar als je de volgende dag in de Ikea staat en me een foto stuurt, moet ik lachen. Ik heb een maand eerder precies dezelfde foto gemaakt. Er is “iets” met ons.
“Te eng voor woorden, we maken gewoon een foto van hetzelfde merk in dezelfde winkel” beaam ook jij.

Die avond heb ik afgesproken om met vriendinnetjes te gaan stappen; ze zullen rond 21h30 bij mij zijn. Ik ben net klaar met mijn make-up als je me belt via FaceTime. Ik neem op; je bent blijkbaar ergens in de duinen. We praten en lachen en opeens zeg je dat je langs komt. Nu. Het is ongeveer 9 uur als je bij me aan de deur staat en blijkbaar is het niet alleen om te kletsen. Als mijn vriendinnetjes aanbellen, weet je niet hoe snel je weg moet komen.
“Vreemd” zegt mijn beste vriendin terecht. Ik weet ook niet precies wat ik ermee aan moet.

In de week die volgt, vraag je een paar keer of ik 'spannende foto’s' wil sturen, een verzoek waar ik niet aan voldoe. Je stelt voor naar Elysium te gaan en ik krijg het direct Spaans benauwd, en niet door de hitte van de sauna. Dat is niets voor mij, en ik besluit hem dan te vertellen.
“Ah ok.. no problemo. Bonne chance..” stuur je terug. Ik snap er niets van.
“Met wat?” vraag ik dan ook.
“Avec le reste de la journée” antwoord je. Stik erin, denk ik en blijkbaar merk je dat, want nu app je me opeens wel frequent. Ik besluit het vuur wat terug te draaien.

Nu hoef ik niet lang te wachten tot je voorstelt om af te spreken en natuurlijk is het, als het eenmaal zover is, heel speciaal, bijzonder en lijkt het alsof er nooit iets gebeurd is. Vanaf dan is, tot mijn vreugde, ook ons app contact frequenter.
“Als een kristallen bol je de waarheid zou kunnen vertellen over jezelf, je leven, de toekomst of iets anders, wat zou je dan willen weten?” app ik hem, terwijl ik op de Oranje camping in Oostenrijk zit voor het EK. Je antwoord is waanzinnig.
“De hele dag kan ik aan niets anders denken, elke nacht vraag ik mezelf af: waar kom ik vandaan en wat moet ik doen? Ik zou het echt niet weten. Mijn ziel komt van een andere wereld, dat weet ik zeker. Even zeker als ik voel, Dat ik daar ook eindigen zal.
Wat is het toch met de mens... dat men zit met de wens over het willen weten over de toekomst?
Heb er zelf vaak over nagedacht, ben zelf ooit tot de conclusie gekomen dat nieuwsgierigheid over de toekomst niet gaat om het willen weten over de toekomst, maar over de controle erop uit te willen oefenen..”
Ik ben flabbergasted. Maar mijn mond valt pas echt open als je vervolgt: “Tijd voor iets wat wat minder filosofisch lijkt maar het eigenlijk niet is... Je vertelde mij: het ‘gevoel’ dat je krijgt als ik de trap oploop..
Turend langs de trapleuning
Zie ik je staan,
In de deuropening
Of achter de balustrade
En dat ‘gevoel’
Is ‘mutual’”.
En juist op dat moment voel ik het weer: de plotselinge wind die dartel met mijn haar speelt.
“Remember these upcoming days.. That you are not merely ‘one’
But you’re a ‘thousand’
You just have to light your lantern...
Behind my messages is the voice of my soul..
My soul has been given its own ears to hear things mind does not always understand..” zeg je, om je al krachtige woorden nog meer kracht bij te zetten.

Vanaf dat moment gaan we helemaal los; als we niet bij elkaar zijn maar vooral als we wel bij elkaar zijn. Ik ben blij dat er nog mensen zijn die me niet alleen fysiek, maar ook intellectueel kunnen boeien.

Je lijkt erg druk en van afspreken lijkt het niet te komen. Op de vraag of ik sexy foto’s wil sturen, app ik terug: “als ik iemand zo weinig zie, verlies ik mijn interesse” – het kan maar duidelijk zijn. En blijkbaar is dat het; je stelt direct voor de volgende dag langs te komen. Het is inmiddels drie weken na onze laatste ontmoeting.
Die dag hoor ik dat een oude bekende leeftijdgenoot uit het leven is gestapt en ben ik een beetje ‘shaky’. Ik stel voor naar Noordwijk te gaan om wat te eten en je stemt toe: we gaan naar Copper, een restaurant wat een vriend jou zou hebben aangeraden. Onderweg uit ik mijn teleurstelling over het feit dat we elkaar niet veel zien of zelfs maar spreken.
“Tja, we zijn beide druk” zeg je. Te druk om even te appen of interesse te tonen? Het is iets wat ik niet begrijp.
In het restaurant zeg je dat je eigenlijk geen trek hebt en ik zie er niet zoveel in om in mijn eentje te gaan eten. Je stelt voor om maar ergens anders heen te gaan. Naar Vesper om precies te zijn, iets wat inmiddels wel ‘onze plek’ geworden is. Op het moment dat we opstaan, pak je je telefoon en zie ik dat er een berichtje binnen komt. “U heeft een nieuwe match!” – het is een notificatie van de datingapp Happn. Ik voel van alles, maar wat ik precies voel, kan ik niet onder woorden brengen. Ik weet dat je gezien hebt dat ik het opmerkte.
Bij Vesper bestellen we nacho’s en nog meer lekkere dingen, maar mijn hoofd staat er niet naar. Niet alleen door alles omtrent jou, maar ook door het voorval met mijn kennis. Als ik even later terugkom van het toilet, kijk je op je telefoon. Onbewust kijk ik mee als ik achter je langs loop: er staat een app-gesprek open met iemand die behoorlijk pikante foto’s deelt – ik zie je langs een dame in sexy lingerie en dito posities scrollen.
Ik heb mijn conclusie wel getrokken, maar ik heb weinig zin in een confrontatie dus besluit de lieve vrede nog even op te houden. Ik wil het eerst even laten bezinken, hoewel ik in mijn hart al de juiste keuze gemaakt heb om je te laten gaan. Als we bij mijn huis zijn, stap je ook uit maar ik zeg je dat ik alleen wil zijn. Ik heb nog nooit iemand zo hard weg zien scheuren.

Maar nog geen 10 minuten later gaat mijn telefoon.
“Ik kom nu terug, we moeten praten”. Ik kan je niet op andere gedachten brengen. Eenmaal binnen, begint hij gelijk aan mijn kleren te trekken en – stom als ik ben – geef ik toe. Althans, totdat iets me treft als donderslag bij heldere hemel en ik je sommeer te vertrekken.
“Thanks for the good time. On my way home, a bit confused...” app je rond middernacht. Het is voor mij gedaan en je weet dit maar al te goed. Al snel laat je me met rust. We hebben elkaar losgelaten.

Totdat ik opeens op 1 juli, ongeveer een jaar na ons laatste contact, een berichtje van je krijg: “2:50 midden in de nacht. Iets maakt mij zorgen om je, alles ok?”.
Pas later zal blijken dat jij toen al wist wat ik nog niet wist, en wat ik nooit had kunnen weten maar wat uiteindelijk een van mijn grootste nachtmerries bleek te zijn.