Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-06-17 13:00

[VER] koude ouder

Geplaatst: 13-06-17 13:00

Citaat:
Ik heb geen idee of het goed is, maar ik wil het van me af schrijven. Ik hoor graag feedback en of jullie een vervolg willen.

Ik staar naar de klok, bijna zes uur. Ik kijk weer naar mijn eten, spaghetti vandaag. Met mijn vork wroet ik wat in de saus, maar aangezien ik wel honger heb, maar al misselijk wordt bij het idee om de saus in mijn mond te stoppen, besluit ik maar om enkel een paar spaghettislierten naar binnen te werken. Weer kijk ik naar de klok, nu is het echt zes uur. Ik merk dat ik verstrak in mijn hele lijf. Eten zal nu helemaal een uitdaging worden, want het lijkt alsof er iemand zijn handen om mijn nek heeft gezet en mijn keel langzaam dichtknijpt.
Piepende remmen, ik kijk op van mijn bord. Zou dat hem zijn? Ik blijf geconcentreerd luisteren. Mijn broer en moeder lijken het niet te merken. Dan hoor ik de deur van de schuur dicht slaan, harder dan normaal dit keer en ik krijg direct een onbehagelijk gevoel. Dan gaat de achterdeur open en papa stapt naar binnen. ‘Hoi’ zegt hij op zo’n manier, dat ik weet dat hij het zegt omdat het moet, niet omdat hij nou zo blij is om ons te zien. Met zijn binnenkomst verandert de lucht, alles staat op scherp. Ter afleiding druk ik nog een paar spaghettislierten in mijn mond, maar ik kan de mood van mijn vader niet ontkennen. Nog voordat ik wat tegen mijn vader kan zeggen om hopelijk de sfeer wat te verbeteren, snauwt hij al de eerste opmerkingen tegen mijn moeder. Mijn moeder probeert normaal te antwoorden, maar ze is duidelijk ook geïrriteerd. Ik hoor geen woorden, enkel klanken, emotie. Vooral frustratie, boosheid, emoties waar ik een hekel aan heb, maar tegelijkertijd zo vertrouwd mee ben. Ik probeer op mezelf te focussen, met alle macht probeer ik mijn eten weg te krijgen. Want ik weet dat als ik er te lang over doe, dat ik dan de pineut ben. Maar ik ben te laat, want nog voordat ik weer op gang ben met eten krijg ik mijn vader op mijn dak. ‘Eet eens door, straks wordt het koud. Je moet alles opeten, dat weet je!’ Ik probeer normaal te reageren, maar mijn hoofd en gevoel geven allerlei signalen af, waardoor ik niet weet wat ik moet zeggen. Het enige wat ik eruit krijg is ‘ja ik doe mijn best.’
Het is gelukt, ik heb mijn vader een goed antwoord gegeven, dus projecteert hij zijn frustratie weer op mijn moeder. Ik blijf maar gefocust op mijn eten, zodat ik de woorden niet hoef op te vangen. Ik probeer me af te sluiten, alleen te zijn met mijn pasta. Maar nog steeds voel ik die handen om mijn nek. Mijn broer is al lang klaar met eten, want die eet iedere dag als een bootwerker die nooit wat fatsoenlijkst te eten krijgt. ‘Mag ik van tafel?’ vraagt hij op een zeurderige toon. Aangezien mijn broer vaak strontirritant is, hebben mijn ouders, die nog steeds op elkaar aan het fitten zijn, geen zin om nu last van hem te hebben, dus antwoorden ze tegelijkertijd bot ‘ja’. Ook mijn moeder staat op, ze moet zo lesgeven. Ik wil ook mee, bedenk ik me geschokt. Ik wil niet bij papa zijn vanavond. ‘Ik ga me omkleden’, verkondigt mijn moeder, terwijl mijn vader nog steeds op haar aan het fitten is. ‘Mam, ik ga mee hoor!’ roep ik haar achterna. Mijn vader kijkt me woest aan en ik krimp in elkaar. Jaaaa!! Ik weet het wel wil ik roepen, maar nog voordat ik de kans heb om iets te zeggen, slist hij me toe ‘eet je eten op’! Hij probeert dan niet boos te zijn, niet te schreeuwen of zijn stem te verheffen, maar de manier waarop hij over me heen hangt als hij dit zegt, maakt me misselijk. Dus het eten wordt alleen maar een groter probleem. Maar ik kan hier niet blijven, ik vind de sfeer echt ronduit klote, en ik wil mee met mn moeder. Ik heb nog 15 minuten om mijn eten weg te krijgen. Mijn vader gaat alvast afruimen, en aangezien mijn moeder boven is, begint hij op mijn broer te fitten. Ik hoor wederom niet wat hij zegt, maar mijn vader is niet van plan een fatsoenlijk gesprek aan te knopen. Het enige waar hij op uit is, is zeuren. Ondertussen werk ik mijn spaghetti weg, maar dat is een marteling. Ik probeer niet te kokhalzen, maar dat mislukt. Ik kauw eindeloos op mijn eten, maar zodra ik door wil slikken, kokhals ik. Ik kijk naar de klok, nog 10 minuten. Plots laat mijn vader de vaat voor wat het is, en loopt naar boven. Ik hoor hem alweer schreeuwen tegen mijn moeder. Ik bedenk me geen moment, pak mijn bord en ren naar de keuken. Ik open de vuilnisbak en gooi alles erin, op 2 happen na. Snel ga ik weer zitten. Net op tijd, want mijn vader stormt al schreeuwend tegen mijn moeder weer van de trap. Als hij het merkt, ben ik de pineut, dus die twee happen op mijn bord lijken meer dan ooit. Maar ik heb nog een paar minuten, dus ik sluit mijn ogen, gooi een hap eten in mijn mond en slik het direct door. De laatste hap nog, dit wordt moeilijk. Ik krijg wat morele steun van mijn vader, die inmiddels weer in de keuken staat, ‘nog een hap, kom op, grote meid.’ Hij lijkt het goed te bedoelen, maar de negativiteit straalt er vanaf. Zijn 10-jarige dochter die nog niet eens fatsoenlijk een maaltijd op kan eten, het is om je dood te schamen. De laatste hap gooi ik op dezelfde manier naar binnen als de vorige, maar het lukt me niet om deze in een keer door te slikken. Ik laat het daarom in mijn mond zitten, en ik pak mijn bord op en zet het bij mijn vader in de keuken. Gauw ren ik naar boven, al kauwende op mijn pasta. Maar ik merk dat het echt niet gaat lukken om deze hap weg te slikken, dus loop ik naar de wc, spuug het uit en spoel het door.
Ik pak snel mijn tas in, voordat ik te laat ben voor mama, als zij zelf al niet te laat is. Mijn vader schreeuwt van beneden ‘Marie, jij moet afdrogen!’. ‘Ik ga met mama mee, dus ik kan niet’ roep ik terug. Mijn maag krimpt ineen, want hij zal vast niet genoegen nemen met dat antwoord. Ik word misselijk en durf niet mijn tas van de grond te pakken, want als ik nu buk, ben ik bang dat mijn pasta er weer uit komt, en dan heb ik echt een probleem. Ik hoor mijn vader nu tegen mijn broer schreeuwen, gelukkig maar, dan kan ik zonder gedoe mee met mama. De misselijkheid zakt weg en ik pak mijn tas van de grond.
Een paar minuten later ren ik de trap af. Mijn vader gaat nog steeds tekeer tegen mijn broer, al staat hij al in de keuken naast mijn vader af te drogen. Mijn broer is altijd een grote irritante broer, hardhandig, brutaal, heel druk, maar zo naast mijn vader, met zijn gezicht weggedraaid en zijn schouders omlaag, lijkt hij heel kwetsbaar. Gelukkig ben ik hem niet, ik ga met mama mee.
Mama komt wat later naar beneden gestormd, uiteraard te laat. Ik heb buikpijn dus ik heb eigenlijk nog helemaal geen zin in gymles, maar dan ga ik wel helpen ofzo. Mijn moeder roept doei tegen mijn broer en vader, maar niemand antwoord. Ik haast me achter haar aan naar de auto. Eenmaal buiten merk ik dat ik heel snel adem, ik snap er niks van, want ik heb toch helemaal niet zo druk gedaan? Ik besluit niet achter mijn moeder aan te lopen, maar te wachten tot ze met de auto voor het huis komt rijden. Ik kijk naar binnen, en ik zie nog steeds mijn vader tekeer gaan tegen mijn broer. Mijn vader lijkt geen man meer, maar eerder een zwart gevaarte met grote zwarte, dreigende vleugels. Het is een en al boosheid, en mijn broer lijkt erin gevangen. Wat een nare man, stomme papa. Mijn moeder komt ondertussen aangereden. Terwijl ik instap, kijkt ze naar binnen. Zij moet toch ook zien wat ik zie? Maar ze zegt niks en geeft gas. Op naar gymles, gelukkig mocht ik met mama mee vanavond.

**Geplaatst**: 13-06-17 13:20

Geplaatst: 13-06-17 13:20

Het is dus de bedoeling dat dit een boek cq feuilleton wordt.? Leest wel lekker en vraagt wel om een vervolg.

Laatst bijgewerkt door pillow op 13-06-17 13:21, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 13-06-17 13:21

Geplaatst: 13-06-17 13:21

Omdat ik verkeerd gelezen had, dacht ik dat het een echt verhaal was, maar klasse hoor, dat bewijst maar weer!

**Geplaatst**: 13-06-17 13:24

Geplaatst: 13-06-17 13:24

pillow schreef:
Het is dus de bedoeling dat dit een boek cq feuilleton wordt.? Leest wel lekker en vraagt wel om een vervolg.

Boek is een groot woord, maar ik wil er wel een lang verhaal van maken. Het is altijd mijn ambitie geweest om eens te gaan schrijven, maar ik zat altijd veel te moeilijk te denken, vandaar dat ik nu gewoon begonnen ben. Ik weet dat sommige zinnen nog niet helemaal kloppen etc, maar mijn hoofd werkt niet zo goed mee.
Het is semi-autobiografisch, al vind ik dat nog spannend, want wil ikk dat zo openbaar hebben.. Dat weet ik dus nog niet.

**Geplaatst**: 13-06-17 13:55

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 13-06-17 13:55

Leest lekker weg Joolien. Kom maar op met dat vervolg.

En ook als het semi-autobiografisch is, let it be, als je op die manier aandacht krijgt voor andere kinderen die hieraan worden blootgesteld. Wellicht is er 1 ouder die het leest en het anders durft te doen, dan heb je al voor 1 stel kinderen wat kunnen betekenen.

**Geplaatst**: 13-06-17 13:58

Geplaatst: 13-06-17 13:58

Rocamor schreef:
Leest lekker weg Joolien. Kom maar op met dat vervolg.

En ook als het semi-autobiografisch is, let it be, als je op die manier aandacht krijgt voor andere kinderen die hieraan worden blootgesteld. Wellicht is er 1 ouder die het leest en het anders durft te doen, dan heb je al voor 1 stel kinderen wat kunnen betekenen.

Dank je, dat is ook wel zo. Ik zou hel graag willen voorkomen dat kinderen dit door moeten maken.
Ik ben trouwens geinspireerd om te gaan schrijven door het boek 'Kom hier dat ik u kus' van Greet op de Beeck. Het is voor mij heel herkenbaar, en eerst dacht ik ik hoef niet meer te schrijven want zij heeft mijn verhaal al geschreven. Maar aangezien ik schrijven toch wel leuk vind, ben ik het gewoon gaan doen

**Geplaatst**: 13-06-17 13:59

Geplaatst: 13-06-17 13:59

Het leest vlot, maar gezien je ook wat feedback wou..

Let op schrijffouten, Vitten ipv Fitten enz.

Probeer je zinnen niet té lang te maken met allemaal komma's tussendoor. Sommige stukken lezen sterker als je ze in kortere zinnen kapt ipv één lange zin.

Best geen Engelse woorden tussendoor gooien, zoals "mood", daar zou ik stemming van maken.

Het meest aansprekende deel vond 'k het laatste, waarin je de vader beschrijft als een zwart gevaarte met vleugels.

**Geplaatst**: 13-06-17 14:00

Geplaatst: 13-06-17 14:00

Pff, heftig geschreven en helaas gedeeltelijk heel herkenbaar.
Wel goed leesbaar en je blijft tot het eind vast zitten in het verhaal

**Geplaatst**: 13-06-17 14:01

Geplaatst: 13-06-17 14:01

Solleke_Noah schreef:
Het leest vlot, maar gezien je ook wat feedback wou..

Let op schrijffouten, Vitten ipv Fitten enz.

Probeer je zinnen niet té lang te maken met allemaal komma's tussendoor. Sommige stukken lezen sterker als je ze in kortere zinnen kapt ipv één lange zin.

Best geen Engelse woorden tussendoor gooien, zoals "mood", daar zou ik stemming van maken.

Het meest aansprekende deel vond 'k het laatste, waarin je de vader beschrijft als een zwart gevaarte met vleugels.

Dank je wel. Die zin met mood, ik was gewoon het woord even kwijt, en ik kwam er gewoon niet op.

Ik wil het ook meer gaan schrijven met die zwarte vleugels als uitgangspunt, omdat ik in mijn trauma vooral dat zie. Geen mens, maar een gevaarte.

Dank je Spatter.

**Geplaatst**: 13-06-17 14:05

Geplaatst: 13-06-17 14:05

Ik zag het helemaal voor me, het gevoel van de hoofdpersone (Marie?) zit er echt goed in beschreven. Ga door zou ik zeggen

**Geplaatst**: 13-06-17 14:25

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 13-06-17 14:25

Echt goed geschreven! Leest lekker weg.

**Geplaatst**: 13-06-17 14:49

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 13-06-17 14:49

Ik ben geen fanatieke lezer, maar dit leest heel erg fijn weg. Ik krijg er stiekem een beetje kippenvel en zo'n semi-onrustig gevoel van als ik het lees. Dat is dan een compliment over de schrijfwijze

**Geplaatst**: 13-06-17 15:28

Geplaatst: 13-06-17 15:28

Citaat:
Aangezien ik in de mood was, heb ik meteen een nieuw stuk geschreven.

Ik druk mijn hoofd nog maar eens in het kussen, en met mijn hand zoek ik een koele plek onder het kussen. Mijn ogen houd ik stijf dicht, want ik wil het donker niet zien. Ook al heb ik een nachtlampje aan. Vanavond voor het slapen gaan heb ik alle beren omgekeerd, ik wilde niet dat ze naar me keken. Het idee alleen al maakte me naar, ik ga het denk ik vaker doen, want daarna gaf het me een beetje rust.
Ik schommel mezelf heen en weer, als een klein kindje dat in een schommelstoel ligt. Het geeft me een rustig gevoel, en in mijn hoofd is het dan niet meer zo druk. Ik heb geen idee hoe lang ik al in bed lig, maar ik wed dat het al echt lang is, iedereen zal vast al aan het slapen zijn.
Even later word ik weer wakker, blijkbaar heb ik geslapen, al heb ik geen idee hoe lang. Ik word wakker van misselijkheid, en dat maakt me echt heel naar. Ik wil dat niet, ik vind kotsen verschrikkelijk. En ik wil papa en mama niet wakker maken. Hoe laat is het eigenlijk? Ik durf niet te kijken, want ik wil nog steeds mijn ogen niet open doen.
Dan ineens komt er een golf van misselijkheid naar boven en ik spreid mijn ogen wijd open. Eigenlijk is het helemaal niet zo donker op mijn kamer, bedenk ik. Ik probeer niet toe te geven aan de misselijkheid, aan het speeksel die in mijn mond terecht komt, maar het lukt niet. “Ga weg” kan ik alleen maar denken, maar het gaat niet weg. Ik moet nu echt naar de wc om te spugen, maar ik wil mijn bed niet uit. Wanneer er nog een golf van misselijkheid op komt en mijn hele mond zich vult met speeksel, weet ik hoe laat het is en stap ik met tegenzin uit bed. Gelukkig is de badkamer naast mijn kamer, maar ik moet me evengoed haasten want straks spuug ik op het tapijt. Ik laat mezelf op de grond vallen, tegen de wc aan, wel in stilte want ik wil nog steeds niet dat papa wakker wordt. Als hij slecht slaapt, is hij de volgende dag helemaal niet leuk. Er komt weer een golf, en ik houd ook die tegen. Ik probeer echt niet te spugen, want dat geluid hoor je natuurlijk. Meteen erna komt er weer een golf, maar ook die kan ik tegenhouden. Mijn hele lijf begint vervelend te voelen, ik krijg plots heel erge hoofdpijn. Mijn buik doet ook zeer en ik begin ook te trillen. Ik hang met mijn hoofd boven het toilet maar ik probeer niet in het toilet te kijken, dus kijk ik naar de muur. Weer een golf, en weer houd ik het tegen, maar dit keer voel ik me raar worden in mijn hoofd. Ik zie allemaal zwarte vlekken op de muur, en ik snap snel wat er gaat gebeuren. Ik ga flauwvallen, dat ook nog. Ik wil op de grond gaan liggen, maar ik merk dat mijn lijf al te ver weg is. Vlak voordat ik weg val, hoor ik gestommel in de gang en net voordat het zwart wordt, zie ik mijn vader mijn hoofd opvangen. En ik ben weg.
Als ik wakker word, praat mijn vader tegen mij. Als de zwarte vlekken uit mijn ogen verdwijnen, kijk ik hem aan en zie ik de paniek in zijn ogen. Hij weet het, en ik ook. Als ik flauwval, moet ik daarna altijd spugen, dus hij heeft me bij de wc laten liggen. Ik ben nooit lang weg hoor, maar een paar seconden, maar ik voel me wel heel ellendig daarna. Daarna moet ik altijd spugen, en daarna liggen want dan krijg ik hoofdpijn. En daar komt de eerste golf, ik houd het uit reflex weer tegen en direct voel ik mezelf weer weg zakken. ‘Niet tegenhouden’ hoor ik mijn vader zeggen. Ach, hij is nu toch al wakker, dus nu kan ik maar beter spugen. Dus gooi ik mijn maaginhoud in het toilet. Inmiddels is mijn moeder ook wakker, die haalt natte washandjes en aspirines voor me. Al die tijd houdt mijn vader me goed vast, hij houdt mijn haar opzij en zorgt dat ik niet omval. Ik voel dat die zwarte vleugels die hij op het begin van de avond droeg, weg zijn. Ik voel zijn angst, wanneer hij me probeert te troosten met woorden die ik niet hoor. Het is alleen de toon waar ik naar luister.
Wanneer mijn maag klaar is, en ik voel dat ik moet liggen, pakt mijn vader me op en tilt hij me naar mijn bed. ‘Wil je niet bij ons slapen?’ vraagt hij bezorgd, maar ik schud van nee. Meestal slaap ik bij ze als ik heel bang ben, maar ik ben zo moe, dat ik snel zal slapen dus dan ben ik niet zo lang bang. Mijn moeder geeft met de aspirine, gelukkig zo’n gladde die makkelijk door je keel glijdt, want anders ga ik weer kotsen. Ik hoop wel dat het pilletje werkt, want ik voel me echt heel beroerd. Mijn vader zegt ineens ‘morgen gaan we naar de huisarts’. Alweer, denk ik. Daar ben ik al zo vaak geweest, dan gaan ze vast weer in mijn vinger prikken en in mijn arm en dan val ik weer flauw. Maar ik merk dat ik me daar niet lang druk om kan maken, want ik wil alleen maar slapen.

Blijkbaar ben ik ook heel snel in slaap gevallen, want ik kan me niet herinneren dat mijn ouders me welterusten hebben gewenst. Ik weet niet hoe laat het is, maar ik hoor ergens een wekker, dus het zal wel tijd zijn om op te staan. Ik hoor iemand opstaan, ik spits mijn oren. Het is mijn vader, dat hoor ik aan de geluiden van het bed. Altijd dezelfde krakende geluidjes op het moment dat hij rechtop gaat zitten. Mijn moeder maakt ook altijd geluid met haar stem als ze opstaat, dus dat is makkelijk om te herkennen. Ik hoor hoe mijn vader zijn sloffen aan doet, dan hoor ik altijd getik tegen de plinten. Daarna loopt hij naar de badkamer. Ik schrik als hij tegen mijn deur tikt, ’wakker worden, we gaan zo naar de dokter’. Ik wil echt niet wakker worden en naar de dokter. Laat mij maar liggen, dan bouw ik een veilig fort waar de dokter niet bij kan, zodat ze niet in mijn armen kan prikken. Ik word misselijk bij het idee. Door een harde knal tegen mijn deur schrik ik en ga ik rechtop in bed zitten. Dit keer is het mijn vader minder lief, ‘Opschieten!’ Schreeuwt hij. Ik herken zijn toon en ik weet dat ik inderdaad moet opschieten, er is nu geen tijd voor rustig aan doen, want anders wordt hij echt boos.

Meestal als ik beneden kom, gaat mijn vader net weg en blijft mijn moeder bij ons om ontbijt te maken. Het lijkt wel alsof hij altijd precies weg gaat wanneer mijn broer en ik beneden komen, alsof hij dat zo plant. Soms denk ik wel eens dat hij niet bij ons wil zijn in de ochtend, dat is ook niet zo gek want mijn broer is dan altijd heel druk. Maar deze ochtend is het anders. Mijn moeder ligt nog op bed, en als ik beneden kom zie ik pas hoe vroeg het is. Kwart over zeven, dat is echt supervroeg. Mijn vader ziet dat ik naar de klok staar en zegt ‘ja we gaan naar het spreekuur, dat begint om half 8’. ‘Gaat mama niet mee?’ vraag ik zo luchtig mogelijk. Ik probeer mijn teleurstelling te verbergen, omdat ik eigenlijk het antwoord al weet. Maar ik wilde toch wat tegen mijn vader zeggen, om te kijken hoe zijn humeur is vandaag. ‘Nee mama brengt je broer naar school’. Een neutraal antwoord, zonder enige boosheid erin. Dat maakt me rustig, want nu kan ik iets meer mezelf zijn. Voor zover dat lukt trouwens, want ik voel me nog aardig beroerd. ‘Mag ik nog een aspirine?’ vraag ik. ‘Nee, laten we eerst naar de dokter gaan’, zegt mijn vader. Ik hoor een toon in zijn stem die ik niet echt ken van mijn vader, alsof hij bang is. Als hij me aan kijkt, dan kijkt hij ook vreemd. Of nou ja, vreemd, ik ben niet gewend dat hij zo naar me kijkt. Net zoals gisteravond, toen hij van die rare ogen had, en ook toen had hij een andere toon in zijn stem. Ik vind het maar raar.

Uiteraard kon de dokter niks vinden. Nou is het de bloedtesten nog afwachten, maar daarvoor moet ik morgen naar de dokter, want nu had ik al gegeten en ik mag niks eten voordat ik geprikt wordt. Het prikje in mijn vinger viel dit keer wel mee, vorige keer viel ik toen ook bijna flauw. Mijn vader werd boos, want de dokter zei dat het allemaal wel meeviel. Ik vond dat zelf ook, maar mijn papa was het daar niet mee eens. Hoe kan iemand zo ineens moeten kotsen en flauwvallen? Mijn vader wilde gewoon antwoorden, maar die had de dokter niet. Als mijn vader naast me in de auto gaat zitten, voel ik dat het gevoel wat hij mij eerder gaf, verdwenen is. Direct ben ik op mijn hoede, al is dat lastig want ik heb nog steeds erg hoofdpijn. Papa zal wel boos op me zijn dat we voor niks naar de dokter zijn geweest. Nu is hij ook nog veel later op zijn werk, want we moesten lang wachten. Ik ben ook later op school, dat vind ik niet erg. ‘Verdomme’, zegt hij als we wegrijden. Ik wil eigenlijk zeggen dat ik niet naar school wil, want ik voel me niet lekker, maar ik durf het niet. Dus kijk ik maar naar buiten. Ik probeer te doen alsof mijn vader niet tegen mij praat, maar dat is lastig in zo’n kleine ruimte. Hij blijft maar doorzeuren over de dokter, dat ze het nooit goed doet, en dat ze waardeloos is. De dokter zei dat ik waarschijnlijk wat verkeerds had gegeten. Daar moest ik een beetje van lachen, ik had namelijk niet wat verkeerds gegeten, maar wel verkeerd gegeten. Ik weet wel dat eten doorslikken zonder te kauwen niet goed is voor je buik, dat moet ik dan de volgende keer maar niet meer doen. Maar dat durfde ik niet te zeggen, want dan zou mijn vader door hebben dat ik niet goed at, en dan wordt hij daar weer boos om. Terwijl ik het doktersbezoek door mijn hoofd laat gaan, zegt mijn vader plots ‘zal ik je naar huis brengen, of wil je naar school?’ Zijn stem is weer vreemd, en als ik naar hem kijk, lacht hij ongemakkelijk. ‘Ja dat wil ik graag, want ik voel me eigenlijk helemaal niet lekker’, zeg ik tegen hem. Ik blijf hem aankijken. ‘Dan gaan we naar huis’, zegt hij en hij klopt even op mijn been. Ik vind dat vreemde gedrag van mijn vader wel prima eigenlijk, maar het is wel verwarrend. Ik ga heel hard hopen dat hij vaker zo is, misschien vind ik dat wel leuk. Maar misschien ook niet, want ik vind het raar. Ineens moet ik denken aan de vader van mijn vriendinnetje Linda, die zegt ook wel eens dingen zoals mijn vader nu doet. Misschien hoort het wel gewoon zo, misschien verandert papa wel een beetje en wordt hij zoals de papa van Linda. Ik ga er nog even over nadenken of ik dat wel leuk ga vinden.

**Geplaatst**: 13-06-17 15:49

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 13-06-17 15:49

Ik lees mee! Vind het lekker weglezen, en een toch wel enigzins spannend verhaal. Ben benieuwd naar een volgend deel

**Geplaatst**: 13-06-17 21:52

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 13-06-17 21:52

Het woord 'ik' komt veel te veel voor in je tekst. Ik vind het niet pakkend vanwege al die ikken, je zou het wat beknopter en wat levendiger kunnen beschrijven, wat meer variatie in je woorden.

**Geplaatst**: 14-06-17 07:14

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 14-06-17 07:14

Ik lees mee, leest lekker weg

**Geplaatst**: 15-06-17 19:09

Geplaatst: 15-06-17 19:09

Allereerst: Dapper dat je dit online zet! Er zijn denk ik niet veel die zo persoonlijk (/deels autobiografisch) schrijven. Da's knap, dat je het opschrijft, maar ook dat je het deelt!

Het eerste wat me opvalt als ik naar je tekst kijk, is het grote blok. Ik denk dat het mooier is om er iets meer enters in te zetten en dat dit je lezer ook meer begeleid tijdens het lezen. Voorbeelden van waar je enters kan zetten, is waar het onderwerp van de zin wisselt. Ook zijn dialogen vaak makkelijker te lezen / verwerken als je enters plaatst waar een nieuwe uiting van iemand begint. Ook maak je heel veel lange zinnen. Ik denk dat wanneer je hier en daar de zinnen in twee of hier en daar drie, het voor de lezer makkelijker volgen wordt.

Voorbeeld van enters:

Ik wil niet bij papa zijn vanavond. ‘Ik ga me omkleden’, verkondigt mijn moeder, terwijl mijn vader nog steeds op haar aan het fitten is. ‘Mam, ik ga mee hoor!’ roep ik haar achterna. Mijn vader kijkt me woest aan en ik krimp in elkaar. Jaaaa!! Ik weet het wel wil ik roepen, maar nog voordat ik de kans heb om iets te zeggen, slist hij me toe ‘eet je eten op’! Hij probeert dan niet boos te zijn, niet te schreeuwen of zijn stem te verheffen, maar de manier waarop hij over me heen hangt als hij dit zegt, maakt me misselijk. ]

Ik wil niet bij papa zijn vanavond.
‘Ik ga me omkleden’, verkondigt mijn moeder terwijl mijn vader nog steeds op haar aan het fitten is.
‘Mam, ik ga mee hoor!’ roep ik haar achterna.
Mijn vader kijkt me woest aan en ik krimp in elkaar. 'Jaaaa!! Ik weet het wel!' wil ik roepen, maar nog voordat ik de kans heb om iets te zeggen, slist hij me toe ‘eet je eten op’! [Dit is een voorbeeld van een ingewikkeldere zin die denk ik mooier zou zijn als hij in meerdere zinnen verdeeld wordt.] Hij probeert dan niet boos te zijn, niet te schreeuwen of zijn stem te verheffen, maar de manier waarop hij over me heen hangt als hij dit zegt, maakt me misselijk.

Verder vind ik het heel dapper dat je dit online zet! Succes met verder schrijven!

**Geplaatst**: 16-06-17 07:37

Geplaatst: 16-06-17 07:37

Pharootz schreef:
Allereerst: Dapper dat je dit online zet! Er zijn denk ik niet veel die zo persoonlijk (/deels autobiografisch) schrijven. Da's knap, dat je het opschrijft, maar ook dat je het deelt!

Het eerste wat me opvalt als ik naar je tekst kijk, is het grote blok. Ik denk dat het mooier is om er iets meer enters in te zetten en dat dit je lezer ook meer begeleid tijdens het lezen. Voorbeelden van waar je enters kan zetten, is waar het onderwerp van de zin wisselt. Ook zijn dialogen vaak makkelijker te lezen / verwerken als je enters plaatst waar een nieuwe uiting van iemand begint. Ook maak je heel veel lange zinnen. Ik denk dat wanneer je hier en daar de zinnen in twee of hier en daar drie, het voor de lezer makkelijker volgen wordt.

Voorbeeld van enters:

Ik wil niet bij papa zijn vanavond. ‘Ik ga me omkleden’, verkondigt mijn moeder, terwijl mijn vader nog steeds op haar aan het fitten is. ‘Mam, ik ga mee hoor!’ roep ik haar achterna. Mijn vader kijkt me woest aan en ik krimp in elkaar. Jaaaa!! Ik weet het wel wil ik roepen, maar nog voordat ik de kans heb om iets te zeggen, slist hij me toe ‘eet je eten op’! Hij probeert dan niet boos te zijn, niet te schreeuwen of zijn stem te verheffen, maar de manier waarop hij over me heen hangt als hij dit zegt, maakt me misselijk. ]

Ik wil niet bij papa zijn vanavond.
‘Ik ga me omkleden’, verkondigt mijn moeder terwijl mijn vader nog steeds op haar aan het fitten is.
‘Mam, ik ga mee hoor!’ roep ik haar achterna.
Mijn vader kijkt me woest aan en ik krimp in elkaar. 'Jaaaa!! Ik weet het wel!' wil ik roepen, maar nog voordat ik de kans heb om iets te zeggen, slist hij me toe ‘eet je eten op’! [Dit is een voorbeeld van een ingewikkeldere zin die denk ik mooier zou zijn als hij in meerdere zinnen verdeeld wordt.] Hij probeert dan niet boos te zijn, niet te schreeuwen of zijn stem te verheffen, maar de manier waarop hij over me heen hangt als hij dit zegt, maakt me misselijk.

Verder vind ik het heel dapper dat je dit online zet! Succes met verder schrijven!

Dat ligt per persoon hoor, ik vind lange zinnen en lappen tekst juist prettig, maar ik snap dat voor anderen anders is.

**Geplaatst**: 27-06-17 12:47

Geplaatst: 27-06-17 12:47

Ben je al een stukje verder met het verhaal?
Ik kan het niet loslaten.
Wil weten hoe het verder gaat.
Eigenlijk wil ik het niet weten,maar ik denk er steeds aan. :')

**Geplaatst**: 27-06-17 13:12

Geplaatst: 27-06-17 13:12

Ik ga hier volgen. Sommige dingen zijn heel herkenbaar, zeker in het eerst deel. Geen ouder hebben die echt voor jou zorgt...

**Geplaatst**: 27-06-17 15:12

Geplaatst: 27-06-17 15:12

Misselijk word ik wakker, dat vind ik echt een naar gevoel. Beneden hoor ik mijn moeder rommelen in de keuken. Niet voor mij vandaag, want ik moet bloedprikken. Verschrikkelijk vind ik dat, naalden zijn niet mijn favoriet. Ik heb goed geslapen, maar ik ben nog steeds zo moe, dat snap ik niet zo goed. ‘Mar, kom je?’ Mijn moeder klinkt ongeduldig. Dan maar uit bed, maar het lijkt wel of mijn hele lijf veel zwaarder is dan normaal. Bewegen kost veel meer energie. Toch probeer ik op dezelfde snelheid als normaal mijn kleding aan te doen, maar blijkbaar gaat het niet snel genoeg, want ik hoor mijn moeder naar boven komen. Ze geeft een harde tik tegen de deur, en ondanks dat ik weet dat deze tik kwam, schrik ik er toch van. ‘Ja, ik ben klaar!’ zeg ik op een vermoeide manier. Dan ineens hoor ik beneden nog meer geluid, en dat hoort niet. Jordy is het niet, want die heb ik naar school horen vertrekken. Dan ineens bedenk ik me dat ik mijn vader niet weg heb horen gaan en ineens heb ik moeite met ademen. Bewegen lukt nu bijna niet meer, praten ook niet, maar ik moet het vragen aan mijn moeder. ‘Mam, is papa nog beneden?’ ‘Ja, die gaat met je mee, want ik heb een afspraak zo.’
‘Maar mam, ik ben heel erg misselijk, kan ik morgen niet naar de dokter, misschien ben ik dan niet zo misselijk. Straks moet ik spugen, en dat wil ik niet.’ ‘Nee dat kan niet, papa heeft speciaal vrij hiervoor genomen.’ Inmiddels ben ik klaar met aankleden, en ik moet de deur van mijn kamer open doen. Maar ik lijk wel aan de vloer vastgeplakt. Ik wil me bewegen, maar het lukt niet. Dan bedenk ik me ineens, straks gaat mijn vader naar boven schreeuwen. Dat wil ik niet. Dus maak ik me vrij van de lijm, ruk de deur open en ren zo snel mogelijk de trap af. Beneden aan de trap moet ik even stilstaan, want het duizelt me voor de ogen. Dan de deur van de gang naar de woonkamer, die wil ik eigenlijk niet open doen, maar ik moet wel. De misselijkheid is er nog steeds, en door het snel van de trap af rennen weet ik niet zo goed of het nu erger wordt of afzakt. Dan ineens zwaait de deur open en mijn vader zijn hoofd piept langs de deur de gang in. ‘Ik ben klaar!’ zeg ik zo snel als ik hem zie. ‘Goed zo, we gaan.’ is het enige wat hij zegt. Snel pak ik mijn schooltas.

In de auto is het stil, papa en ik hebben nooit zoveel te bespreken. Door de stilte merk ik mijn misselijkheid meer, en dat vind ik echt verschrikkelijk. Ik voel me ook heel zenuwachtig, want ik hoop dat de dame van het prikken nu wel goed prikt. De vorige keer viel ik flauw, en dat vond ik nog erger dan overgeven. Ineens voel ik dat mijn maag borrelt, ik heb honger. En ik bedenk me dat ik helemaal geen eten mee heb vandaag voor school. Dat doet mijn maag ineen krimpen. Nu moet ik tegen papa zeggen dat ik nog langs huis moet voordat ik naar school moet, en straks vind hij dat helemaal niet leuk. Ik zeg het straks wel op de terugweg, dan doe ik net alsof ik het ben vergeten.

We lopen de bloedkliniek in, en als we vlakbij de deur zijn pakt mijn papa ineens mijn hand vast en glimlacht hij naar me. ‘Nu maar hopen dat we snel aan de beurt zijn’ zegt hij, ik merk dat hij het lief bedoelt. Maar hij zal vast snel naar zijn werk willen, want hij heeft het altijd heel druk.
Er zitten geen mensen in de wachtruimte en als mijn naam vanuit het niets lijkt te worden genoemd, schrik ik. Papa merkt dat, ’rustig maar, het komt wel goed. Mama heeft gezegd dat ze je linkerarm moeten prikken en dat je moet liggen.’ Ik hoor iets bezorgds in zijn stem, het klinkt hetzelfde als toen ik in de badkamer was met hem. Ik snap het niet zo goed.
Het prikken is goed gegaan, de verpleegkundige Ria prikte in een keer goed gelukkig. Mijn vader stond bij mijn hoofdeinde en als ik omhoog keek, keek ik hem aan. Hij had een bezorgde blik in zijn ogen. Nu lopen we buiten en kijk ik nog eens naar zijn gezicht. Die bezorgdheid is weg, en hij kijkt vluchtig naar zijn horloge en graait druk in zijn zakken naar de autosleutels. Ineens bedenk ik me dat ik nog naar huis moet voor mijn brood. Maar ik moet het ook nog smeren. Ik voel me nog steeds misselijk, en dit maakt het er niet beter op. Maar toch besluit ik het direct te zeggen, misschien is papa nog een beetje lief tegen me, omdat hij net zo naar me keek. ‘Papa, ik heb geen brood mee, dus ik moet naar huis. Ik moet het ook nog smeren.’ En nu maar hopen dat hij dat goed oppakt. Maar ik voel aan de manier hoe hij naast me loopt, dat hij verandert. Niet goed. We komen aan bij de auto, en dat vind ik maar helemaal niks, want als hij nu boos is, dan kan ik niet weg. Maar gelukkig praat hij al tegen mij voordat hij de auto in stapt. ‘Ik zet je wel thuis af, dan ga je maar met de fiets naar school’. Zijn antwoord is kort en krachtig, en ik kan niet zo goed horen of hij nou boos is of niet. Maar dat geeft niet, dan fiets ik wel naar school. Papa zal vast niet wachten totdat ik klaar ben, dus kan ik rustig aan doen. Opgelucht stap ik in de auto, en ik laat me dan ook neer ploffen in de stoel.

Mijn vader heeft niks meer tegen mij gezegd, hij keek alleen nerveus naar zijn horloge. Hij stopt voor het huis, en lijkt geen aanstalten te maken om uit te stappen. ‘Heb je de huissleutel?’ ik merk dat hij geërgerd is, dus ik ben graai vluchtig in mijn jaszak. Ik ontspan als ik de sleutel tegen mijn vingers voel tikken. ‘Ja ik heb hem!’ zeg ik iets te enthousiast. ‘schreeuw niet zo,’ slist mijn vader me toe. Jammer, heb ik me toch weer teveel laten gaan, dat is stom. Ik had het kunnen weten, hij was al niet zo leuk meer als toen we bij de kliniek waren. Zo snel als ik kan stap ik uit de auto en roep ‘doei!’ er achteraan. Mijn papa antwoord ‘doei’ terug, en zodra de autodeur in het slot valt, rijdt hij weg.
Daar sta ik dan, hoe verder mijn vader weg rijdt, de meer ik ontspan. Ik zucht een keer diep. Dan merk ik pas ineens hoeveel honger ik heb en ik haast me naar binnen.

**Geplaatst**: 26-07-17 08:21

Geplaatst: 26-07-17 08:21

Heb je nog een stukje voor ons?
Ik lees het en zie de beelden er meteen bij.
Het is net of ik het verhaal 'gezien' heb.
Ben benieuwd hoe het verder gaat.

**Geplaatst**: 26-07-17 09:33

Geplaatst: 26-07-17 09:33

Reageer niet vaak maar lees fijn en makkelijk weg en pakkend verhaal, ben ook benieuwd naar vervolg

**Geplaatst**: 06-10-17 16:44

Geplaatst: 06-10-17 16:44

Nog een stukje??

**Geplaatst**: 06-10-17 16:46

Re: [VER] koude ouder

Geplaatst: 06-10-17 16:46

Ik zal als ik thuis ben weer een stuk erop zetten