Geplaatst 
Dus hier komt weer een volgtopic voor mijn nieuwe verhaal, de titel slaat weer nergens op, namen en titels verzinnen is gewoon een ramp voor mij 
Hier dan het eerste gedeelte, ik ben benieuwd wat jullie ervan (gaan) vinden, dit is nog maar een rustig begin, het verhaal moet eigenlijk nog beginnen
Ik kom binnen en gooi mijn fel gekleurde rugzak onder de lege kapstok.
'ik ben thuis!', roep ik richting de open deur die op de woonkamer uit komt.
'Hoi', bromt mijn moeder terug, ze zal wel weer met een of andere online game bezig zijn, denk ik.
Ik loop naar boven, mijn slaapkamer in waar ik mijn laptop aanzet waarna ik mezelf op bed laat vallen om mijn schoenen uit te trekken, om ze vervolgens onder mijn bed te schuiven, ik heb ze voorlopig toch niet meer nodig want ik heb de komende twee weken vakantie en dan kom ik eigenlijk niet of nauwelijks buiten. Ik hijs mezelf omhoog en loop naar beneden.
Ik pak een glas drinken en loop naar mijn moeder, ze zit waarschijnlijk een schietspel te doen want ze hangt vlak voor het scherm en zit geconcentreerd te klikken, 'pas maar op dat je er niet in gaat zitten', zeg ik grijnzen, 'wil je ook wat dringen?', vraag ik vervolgens,
'hoeft niet', zegt ze, nogsteeds stug doorklikkend. Ik haal mijn schouders op, dan niet.
Ik loop naar de tv, pak de afstandsbediening en zet de tv aan en zap een aantal zenders langs, bij MTV laat ik hem staan; muziek is altijd goed.
Terwijl ik naar de verschillende muziekclips kijk begin ik plukken van mijn haar in te vlechten, zodat ik wat te doen heb. Na een tijd zijn al mijn gekleurde plukken gevlochten en begin ik de vlechtjes er weer uit te halen, eerst blauw en daarna groen, paars en als laatste roze. Geen idee waarom maar ik doe het altijd op die volgorde. Als alle vlechtjes eruit zijn begin ik van de ene kant van de bank naar de andere kant te schuiven, stil zitten is gewoon niets voor mij, 'Avery stop daarmee!!', klinkt er vanachter de computer, ze kan weer praten! denk ik.
'Sorry!', roep ik niet echt gemeend terug. Ik spring op een loop naar de keuken, dan ga ik wel vast eten maken. Ik trek een kast open maar die is op een aangebroken pak koekjes na leeg.
'Heb je geen eten gekocht?!', roep ik.
'Vergeten!', klinkt er terug, Boos loop ik naar boven, zelfs dat is dus al te veel werk! Ik gris mijn schoenen weer onder mijn bed uit en trek ze aan. Beneden loop ik naar mijn moeder, 'waar is je portemonnee?', vraag ik. Ze tilt haar toetsenbord op en haalt hem er onder uit, 'waarom daar?', vraag ik al weer lachend, 'Je weet nooit wie er binnen komt', zegt ze terwijl ze met een grijns op kijkt.
Ik haal er een paar tientjes uit en loop richting de deur, 'tot zo!', roep ik nog naar achteren voor ik de deur dicht trek. Buiten trek ik de mouwen van mijn vest over mijn handen heen, in die paar uur dat ik thuis ben geweest is het toch een stuk kouder geworden dan ik dacht. Ik vraag me af hoe laat het eigenlijk zal zijn want het begint ook al te schemeren maar ik heb geen horloge of telefoon bij om het te zien. Ik begin flink door te lopen en in een paar minuten sta ik bij de supermarkt. Binnen zoek ik eten voor een paar dagen bij elkaar waarna ik af reken. met een zware, volgeladen tas loop ik weer naar buiten. Terwijl ik met de zware tas loop te zeulen klinkt er vanachter mij ineens, 'Avery, Avery!! hee!!', aan de stem hoor ik al wie het is en ik draai me om, 'Hee, Sid!', roep ik vrolijk; het is Sidney, een goeie vriend van mij.
'Wat ben jij nou weer mee aan het slepen?', vraagt hij terwijl hij een wenkbrauw optrekt.
Ik moet lachen om zijn blik, 'gewoon, eten enzo', antwoord ik.
'Ohh, ik had niet verwacht dat jij boodschappen zou doen', zegt hij.
Ik praat er snel overheen, zin in uitleg waarom mijn game verslaafde moeder geen boodschappen doet heb ik geen zin in, 'En wat brengt jou hier?', vraag ik op dezelfde toon als onze Nederlands docent. Hij grijnst, 'ik was de hond aan het uitlaten maar die is al weer terug naar huis volgens mij', zegt hij.
'Groot gelijk, wie rent nou niet bij jou weg he', zeg ik lachend. Ik zie hem even twijfelend kijken, dan beuk ik hem vriendschappelijk tegen zijn schouder, 'hé man, zo bedoel ik dat toch niet?!', zeg ik.
Hij schud zijn hoofd, 'nee tuurlijk niet maar ergens heb je wel gelijk', zegt hij, alweer lachend.
Ik laat het er verder maar bij zitten, 'Ik moet maar weer verder, ik moet nog koken', zeg ik terwijl ik de tas weer omhoog hijs.
'Moet ik je even helpen?', vraagt hij, 'ohh nee lukt wel, ik ben het gewend!', zeg ik vrolijk terwijl ik me omdraai,
'Ik zie je nog wel!', roep ik over mijn schouder nog naar hem voor ik de bocht om loop.
Thuis laat ik de tas met een plof op de grond vallen en schop de schoenen uit, 'kun je niet een keer zelf koken?', vraag ik.
'Ja zo', krijg ik als antwoord, zo staat gelijk aan niet dus ik ga toch maar zelf de tas halen.
In de keuken zet ik alles in de kastjes en pak er een magnetron wok schotel tussenuit, dat is het snelste klaar want ik heb echt geen zin om nu nog eens een uur bezig te zijn. Ik gooi alles op twee borden en schuif ze de magnetron in, ik stel de keukenwekker in op vijf minuten en loop naar mijn moeder, 'wat ben je nou eigenlijk aan het doen?', vraag ik terwijl ik probeer om over haar schouder te zien wat ze doet.
'Gewoon een spel', zegt ze, 'een spel? en is dat nou zo belangrijk?', vraag ik.
Er klinkt wat onverstaanbaar gebrom, gevolgd door 'ga weg', dus ik loop maar weer richting de keuken en ga op het aanrecht zitten wachten.
Ik kijk hoe de wekker aftelt tot er een schelle piep klinkt. Ik pak twee ovenhandschoenen, trek ze aan en haal de borden eruit. Een bord zet ik op de salon tafel bij de tv, de andere kwak ik naast het toetsenbord voor mijn moeder neer, 'alsjeblieft', zeg ik.
'Dankje', zegt ze nors terug. Ik haal een mes en vork en pak expres niks voor mijn moeder, dan staat ze zelf ook maar een keer op.
Ik plof neer voor de tv en zet MTV weer aan. Terwijl ik geboeid kijk naar de haast vliegende dansers en danseressen eet ik mijn eten op. Als het op is zet ik mijn bord op het aanrecht, afwassen is het enige wat mijn moeder nog doet, en dat is maar goed ook want daar vind ik dus echt niks aan.
Terwijl ik terug loop naar de tv gaat de telefoon dus ik loop weer terug naar de keuken en neem op.
'Met Avery?', zeg ik.
'Hee, met Saar!', klinkt de stem van mijn beste vriendin.
'Zal ik zo even langskomen? Ik verveel me nogal hier', zegt ze.
'Ohh ja leuk, kom je nu meteen dan?', vraag ik.
'Ja, ik ben er in 5 minuten!', zegt ze vrolijk waarna ze ophangt.
Met een lach loop ik terug naar de woonkamer, met Saar erbij is het tenminste nooit saai, 'mam Saar komt zo nog even!', roep ik vrolijk.
'Prima hoor!', mijn moeder klinkt ook niet meer zo chagrijnig, of het lijkt alleen maar zo omdat ze Saar ook aardig vind.
Ik zit pas net als de deurbel al gaat dus ik sta op en loop snel naar de deur en trek hem open. 'Hee toverbal! sinds wanneer heb je die kleuren nou weer?', vraagt ze met een grijns terwijl ze een pluk haar van mij door haar vingers laat glijden, 'al een week', antwoord ik lachend.
'En wat wordt de volgende kleur?', vraagt terwijl ik al aan haar gezicht zie dat ze allerlei dingen staat de bedenken, 'geen idee eigenlijk!', antwoord ik, 'kom we gaan naar binnen, het is hier koud!', zeg ik waarop ik haar naar binnen trek en de deur dicht duw.
Ik ben benieuwd wat jullie er tot nu toe van vinden! en ik weet eerlijk gezegd niet of het nu 1500 woorden zijn, ik denk het wel, maar het zou kunnen dat ik ernaast zit (word is ermee gestopt, ik weet wanneer het er 800 waren maar vanaf daar moest ik schatten
) 
en dankje! 
