Geplaatst 
ik vind het heel leuk om te schrijven en aangezien sommige bokkers dat ook doen vond ik het is tijd worden om dit ook maar is te delen
en wellicht heeft iemand misschien nog tips o.i.d
info:
het gaat over een arabier veulentje dat naja niet echt gewaardert word en verder...lees maar!
:
Deel 1: de kudde
Het is s ‘ochtends vroeg, te vroeg.
Het gras is vochtig van de dauwdruppels en er hangt een dikke mistlaag over de weilanden.
twaalf merries liggen languit in het natte gras, een enkeling staat op en zwaait ritmisch met haar staart. Verderop in het weiland is een klein stukje dat afgezet is met draden, achter die draden staat Alvitur: een grote donkerbruine Arabische hengst die niet terugdeinst om een trap uit te delen.
Alvitur is de vader van alle veulens die deze maand geboren zijn. De meeste mensen zijn bang voor de hengst, de baas niet. De eigenaar is een grote man met zwart haar en een baardje, die veel geld verdient met zijn rasechte Arabieren. Hij heeft namelijk twaalf prachtige ster merries en een dure hengst. Al valt die hengst ietwat tegen, en daar kunnen de staljongens alles over vertellen……
Deel 2: Laatkomer
Saffier opent haar ogen, wat en herrie maken die andere merries kunnen ze niet even hun mond houden?
Met een luid gekreun rolt ze op haar buik, het duurt even voordat ze haar voorbenen onder zich krijgt, maar dan is het gewoon een kwestie van timing: een, twee….omhoog en Saffier staat op haar benen. ‘nu vind ik die dikke buik wel weer mooi geweest’ zucht ze. Tegen de loop van de middag gaan de merries richting het stukje wei van Alvitur. ‘kom kind loop is door dit is je vader, hij ziet vast of je het goed gaat doen bij de keuring later’ hoort Saffier een oudere merrie zeggen tegen haar veulen.
Saffier durft niet zo goed naar Alvitur hij doet altijd zo hard tegen haar.
‘Saffier, nog steeds geen veulen?’ snuift Alvitur verontwaardigt, ‘Dat zal wel weer zo’n iel veulen zijn dat snel sterft net zoals vorig jaar’ zei de hengst op beledigende toon.
Het doet Saffier pijn dat te horen, hij moest is weten hoe zwaar het is een veulen te dragen.
verdrietig zondert Saffier zich af van de kudde, ze wil alleen zijn. Ze weet het nog als de dag van gisteren: vorig jaar had ze met al haar kracht haar veulen geprobeerd te redden, maar tijdens een zware onweersbui was het zo zwak geworden, en stierf het in die nacht.
De baas had haar veulen weggehaald en iets gemompeld: ‘heeft die hengst zeker weer gedaan’
Ze krijgt er de rillingen van, maar dit jaar voelt ze gewoon dat ze iets bijzonders draagt, een bijzonder veulen.
Het is al pikkedonker buiten als Saffier bezweet overeind komt, ‘het veulen’ flitst het door haar heen.
Ze staat op, ze wil niet dat de rest van de kudde zich er mee gaat bemoeien.
Langzaam gaat ze naar een afgelegen hoek van de wei en ploft daar neer.
Eerst komen de beentjes, dan het hoofd, en dan de rest.
Saffier kijkt om, en likt het veulen droog, omdat het donker is kan ze niet goed zien hoe het eruit ziet en wat het is. Ze is zo blij dat alles is goed gegaan, en nu heeft ze weer een belangrijke taak, in plaats van naar Alvitur te luisteren.
Deel 3: de groep
‘aaaaah kijk nou is heb je ooit zoiets aparts gezien?
Voorzichtig open ik mijn ogen…
Wie zijn dat nou weer? Ken ik hun? Wacht! waar ben ik?
Ojaa ik weet het weer, gisteren ben ik geboren!
Mama help!
Moeder Saffier duwt met haar neus tegen het pikzwarte hengstje aan dat ze heeft gedoopt tot Charly.
Langzaam staat Charly op zijn zwarte beentjes en rekt zich flink uit.
Moeder Saffier gaat beschermend voor hem staan en legt haar oren plat in haar nek.
‘scheer je weg!, vorig jaar hadden jullie ook wat aan te merken op mijn veulen!’ gromt zijn moeder tussen haar tanden door.
‘we gaan al!’ zegt de vos merrie, ‘nou nou lekker humeur zeg’ nijdig lopen de twee vossen weg.
Op dat moment hoort saffier luid een paar paarden aan galopperen….’o nee he niet hun’ zegt ze verschrikt....
en? reacties zijn welkom! dan weet ik of ik door moet gaan of niet
zeker omdat het vanuit paarden-perspectief is geschreven 
