Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-10-12 23:03

[VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 15-10-12 23:03

hallo iedereen.
Al maanden loop ik met het idee om een verhaal te schrijven.
Als jullie meer informatie willen dan kunnen jullie dat gewoon aangeven en plaats ik de achtergrond hier in het topic of stuur ik het via een pb.
Dit is mijn eerste verhaal en het staat heel erg dichtbij me dus wees alsjeblieft een beetje lief met commentaar haha.
Het eerste deel is gelijk een heel moeilijk deel, ben er absoluut nog niet tevreden mee maar misschien dat ik eerst wat commentaar nodig heb om het te verbeteren.

Ik fiets naar huis en bedenk me ondertussen wat ik allemaal met mijn paardje ga doen als ik daar eenmaal ben.
Om de zoveel tijd hoor ik in de verte een sirene gaan en ik ben blij dat ik daar niet in lig.
Dit jaar ging tot nu toe super! 2 VWO ging super en dit jaar zou me niets gebeuren!
Ik was gezond, ik wilde gezond zijn!
Ik hoor een auto aankomen dus ga ik een beetje aan de kant maar de auto komt ook meer mijn kant op en dan ineens lig ik op de grond. Op mijn borstbeen ben ik terecht gekomen.
Ik raak in paniek, mijn litteken voelt niet goed!
Snel trek ik mijn t-shirt uit, het kan me niet schelen dat ik in een drukke woonwijk sta maar met mijn litteken moet alles goed zijn en dat moet ik zeker weten.
Opgelucht haal ik adem als ik zie dat ik alleen twee hele mooie rood-blauwe borsten heb maar oke, dat is niets.
Het nare gevoel gaat toch niet helemaal weg en nadat ik mijn t-shirt weer heb aangetrokken bel ik mijn moeder.
zodra ze opneemt haal ik even diep adem en probeer zo rustig mogelijk te praten.
‘ Mama, kan je me komen ophalen?’ vraag ik kalm.
‘ Wat is er Rosemarie? last van je astma, dat is wel erg vroeg in het jaar zeg! probeer gewoon door te fietsen, dat lukt je vast wel.’
‘ Nee mama, ik heb net een ongeluk gehad.’
Ze verteld dat ze er direct aankomt en dat ik gewoon op de plek moet blijven zitten daarna hangt ze op.
Ik kijk toe hoe twee studenten mijn fiets van de weg halen en vragen of alles goed met me gaat.
Verdoofd knik ik en nadat ze weg zijn begin ik te huilen.
Dit zou mijn jaar gaan worden denk ik in mezelf.
Mijn moeder komt aangereden en helpt mij voorzichtig de auto in en laad mijn fiets in de achterbak.
Ze vraagt wat er net is gebeurt maar ik schud mijn hoofd. ‘ Sorry, ik weet het niet.’ zeg ik alleen maar.
‘ Waar heb je last van?’ vraagt ze daarna.
‘ Mijn litteken en borsten.’ zeg ik zacht.
We besluiten dat ik beter naar de huisarts kan.
Eenmaal bij de huisarts is iedereen in rep en roer en ik begrijp niet waarom.
Zoveel tegelijk gebeurt er. Zuurstof gehalte wordt gemeten en ze kijken naar mijn borstbeen.
‘ Naar het ziekenhuis, ik denk dat je borstbeen gebroken is.’ Zegt de arts en ik knik versuft.
De rit naar het ziekenhuis krijg ik niet mee. Mijn moeder gaat naar de ehbo post en ratelt nu waarschijnlijk mijn medische geschiedenis op.
Ik kijk verdoofd naar de tv die in de wachtkamer ophangt. de wachtkamer is zo druk dat ik betwijfel of ik mijn serie die vanavond op tv komt nog wel kan zien maar wonderbaarlijk genoeg ben ik direct aan de beurt.
Een oudere vrouw begint erover te klagen maar dat ben ik wel gewend, mensen denken altijd dat jongeren kerngezond zijn.
Ze onderzoeken me, stellen me vragen en maken foto’s. alles duurt zo lang en 3 uur later heb ik nog altijd geen drinken of pijnstilling gehad.
Ondertussen ga ik kapot van de pijn maar ik kan eigelijk maar aan een ding denken.
‘ Mama, ik heb morgen een engels proefwerk.’ zeg ik zacht.
Mijn moeder stelt me gerust en zegt dat ik morgen niet naar school hoef.
‘ Maar ik ben een paar week terug ook al een week ziek geweest! ik kan echt niet teveel missen.’ zeg ik zacht.
Praten en ademhalen doet pijn, zo ontzettend veel pijn.
Eindelijk komt er een arts binnen die zich verontschuldigd voor het feit dat het zo lang heeft geduurd.
‘ We konden het niet goed zien omdat je borstbeen natuurlijk al eens verbrijzeld is geweest dus we hebben artsen moeten oproepen.
Maar we weten het nu, je borstbeen is gebroken en over 2 weken zal de pijn weg zijn.
Neem tot die tijd 3 keer per dag 3 paracetamol’s, dan komt het helemaal goed. Verder nog vragen?’
eigelijk bereikt het me allemaal niet en ik kan ook geen betere vraag bedenken dan ‘ mag ik gewoon paardrijden?’
de arts kijkt me even geschrokken aan.
‘ Als jij dat aankan dan mag je van mij gewoon paardrijden.’ zegt ze uiteindelijk.
Hoe we buiten komen weet ik ook niet meer echt maar ik weet wel dat ik die avond nog op tijd ben voor mijn serie.
De dag erna belt mijn moeder de school om alles te vertellen en ik lig alleen maar op bed, geheel stoned te wezen door de paracetamols.
Zoiets moest mij weer gebeuren denk ik waarna mijn moeder het hardop zegt.
Alles doet pijn, ik kan niet zelf opstaan, mijn arm uitstrekken gaat niet.
Later op de dag belt mijn beste vriendin me om te vragen wat er precies is gebeurt want de mentor had wel alles verteld maar ze wilde het graag ook nog van mij weten.
Met ontzettend veel pijn vertel ik het en ben blij als ik uiteindelijk weer kan ophangen. Ik ben kapot moe.
Als ik later die dag mijn mail check krijg ik een kleine glimlach op mijn gezicht. toch nog geglimlacht vandaag.
Mijn Nederlands docent heeft me gemaild en van de inhoud krijg ik tranen in mijn ogen.

Hey flower!
Ik hoorde vandaag dat je een ongeluk hebt gehad en ik hoop dat het allemaal snel weer goed gaat.
Je bent een echte bikkel!
veel bloemen, je Nederlands docent.

Zo ontzettend veel kaarten krijg ik van mensen om me heen en iedereen steunt me zo ontzettend maar wat hun niet begrijpen is dat ik gewoon door moet gaan met alles, pijn of geen pijn.
Dat heb ik wel geleerd van mijn hartaandoeningen en alle andere troep die daarbij kwam.
Dus die zaterdag loop ik de trap af met mijn paardrijspullen aan, hoe ik alles aangekregen heb vraag ik me nog af terwijl ik aan mama vraag of we naar het bos kunnen met mijn shetlandpony Speedy.
‘ Nee Rosemarie, daar komt helemaal niets van in!’ roept ze boos uit.
‘ Maar mam, leven gaat door en je weet hoe Speedy gaat doen als ik er te lang niet ben geweest!’
‘ Oke, een heel kort rondje dan en je laat mij hem optuigen!’ zegt ze na een tijdje nagedacht te hebben.
Ze pakt alle spullen van Speedy bij elkaar en samen lopen we naar de auto.
Zoals ze beloofd had tuigt zij hem geheel op en neemt hem zelfs mee over de weg voor mij want dat is en blijft een heel eng stuk voor hem en dan kan hij zich heel erg sterk maken.
Eenmaal in het bos haal ik de teugels los en laat hem voor me uit stappen, zoals altijd geniet ik van zijn achterwerk als aanzicht.
Hij lijkt te beseffen dat ik niet veel kan vandaag en doet alles voorbeeldig.
Ik geniet met volle teugen en probeer zelfs nog een stukje te rennen zodat hij wat kan galoperen maar moet daar al snel mee stoppen want dat doet zoveel pijn.
Na een uur komen we weer terug bij de wei en haalt mama de singel van hem af en helpt me met het poetsen. Voor een keer in haar leven lijkt ze niet bang te zijn voor paarden.
De pijnstillers beginnen weer uit te werken dus ik pak er weer 3.
Mama houd me ondertussen goed in de gaten en geeft de paarden hun hooi terwijl ik overleg met de vrouw waar ze bij staan.
Eenmaal thuis moet ik weer gaan liggen en kijk de rest van de dag alleen maar dvd’s op de computer.
Maandag moest ik weer naar school en moest ik weer boeken meezeulen en daar zag ik Nu al tegenop, ik kon niets tillen dus zeker geen zware boekenkast en ik kom ook al niet aan mijn kluisje... Geweldig...
De nachten zijn bijna erger dan de dagen, de pijn is verschrikkelijk zo in het donker en iedere beweging doet ontzettend veel pijn en maakt me weer wakker.
Als ik dan eenmaal slaap dan blijf ik maar nachtmerries krijgen. Deze wereld vol pijnstillers begint me gek te maken.
Tegen de pijn werkt het niet en het lijkt het allemaal alleen maar erger te maken. Allemaal erger.
Op zondag besluit mijn moeder dat ik nog maar een tijdje thuis moet blijven en ik protesteer niet eens.
School met de drukke gangen, de 2000 leerlingen en de zware tassen zou wel even op me blijven wachten
Ontzettend veel mensen komen op bezoek en dat begint me te ergeren, nooit zie je dien mensen en als je eens iets hebt komen ze massaal naar je toe. Waar zijn ze als je niet voor ze kan zorgen? Nergens, helemaal nergens.
Langzaam begint het tot me door te dringen dat dit weer zo'n bijna-dood ervaring was, dat ik hier nu bijna weer niet had gestaan. Weer moesten mijn ouders iets meemaken wat ze niet hoeven mee te maken.

Laatst bijgewerkt door EvelijnS op 23-10-12 20:33, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: [ver] -> [VER]

**Geplaatst**: 16-10-12 09:43

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 09:43

Ach meid, wat ontzettend heftig allemaal :(:)

Wat een pech heb jij al gehd

Ontzettend veel sterkte en een dikke knuffel vanaf hier

**Geplaatst**: 16-10-12 12:43

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 12:43

jeetje meissie ik wist dat je het zwaar had maar zo zwaar

**Geplaatst**: 16-10-12 16:53

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 16:53

Wat een verhaal!
Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-12 16:56

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-12 16:56

bedankt iedereen.
over dit stuk ben ik echt niet tevreden maar ik kan me van dit deel niet veel meer herinneren.
het doen van het schrijven is niet echt de verwerking maar meer om mensen duidelijk te maken dat ze geen rekening met me moeten houden en dat ik gewoon alles kan doen en dat dan dus ook graag wil doen.
ooit wil ik een boek uitgeven maar dat is nog in de verre toekomst, eerst oefenen.

**Geplaatst**: 16-10-12 18:07

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 18:07

Nou, ik vind het best goed geschreven, hoor.
Het leest wel door, zeg maar.
Niet de neiging om midden in het verhaal te stoppen.
Maar het is jouw eigen geschiedenis dus dat is wel heftig. :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-12 18:16

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-12 18:16

bedankt Mika, fijn om te horen dat het wel goed doorleest in tegenstelling van wat ik heb gedacht.
ben nu bezig met een update, heb het wel te pakken denk ik

**Geplaatst**: 16-10-12 18:17

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 18:17

Vind het ook heel goed doorlezen, was er als het ware door gegrepen.
Wel heel heftig om dan te weten dat dit echt jouw leven is, maar snap je gevoel hierin wel heel erg. Ben benieuwd naar je update

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-12 19:19

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-12 19:19

heel erg bedankt CRos95!
bij deze de update.

Het is nu 4 dagen sinds het ongeluk en ik loop alweer het erf van de manege op.
Wat doe ik mezelf aan? denk ik terwijl ik mijn vaste rijpony van stal haal en begin te borstelen, of een poging doe om haar te borstelen want veel kracht kan ik niet zetten.
‘ Op wie zit ik met springen?’ vraag ik aan de manege-eigenaar die me helpt met het zadel en het aansingelen.
‘ Je zit op Diamond.’ is zijn antwoord.
Ik slik even, die pony kan soms nog wel eens vluchtig zijn en nu ik niets kon met mijn armen zou dat wel eens erg leuk kunnen worden.
Rustig neem ik de pony mee naar boven als het tijd is voor de les en probeer op te stappen met wat hulp van een stoel.
Eindelijk zit ik, opstappen zonder armen te gebruiken is toch wel wat moeilijker dan ik gedacht had maar ik zit.
De dressuur gaat wel lekker, gelukkig is het geen pony wat zwaar in de hand is maar iedere keer als ik in het zadel kom voel ik het wel.
Dan de springles...
De pony loopt lekker en net zoals die keer dat ik op mijn rug was gevallen loopt hij uiterst voorzichtig, alsof hij weet dat er iets aan de hand is.
Of ik knijp gewoon niet, dat kan natuurlijk ook.
Met een voldaan gevoel stap ik af, of eerder spring ik eraf want er mag niets tegen mijn borstbeen komen.
Ik klop het paard op zijn nek en leid hem de bak uit.
Iemand helpt me met het uitkrabben van de hoeven, het losmaken van de singel en het zadel van hem af te halen.
Geweldig hoe iedereen me helpt maar toch ook gewoon laat, geen medeleiden hebben.
Nu de pijnstillers beginnen uit te werken merk ik de pijn ook weer, het paardrijden is goed geweest voor mijn hart maar niet super voor mijn breuk.
De weken gaan zo voorbij en mijn verjaardag en proefwerkweek naderen.
Tegen dat laatste zie ik heel erg op want ik voel me nog altijd niet super, ik ben allergisch geworden voor de paracetamol en ibuprofen mag ik niet door mijn hart.
De breuk is nog erger geworden dan hij al was en het bultje bij de drainage-ingangen ( onder litteken/borstbeen ) is ook gegroeid en drukt op iets in mijn lichaam, buiten mijn huid natuurlijk.
School gaat redelijk, ik heb geen boeken bij me totdat de breuk is geheeld en mijn vriendin helpt me super.

De proefwerkweek is gisteren begonnen en ik voel me ziek zwak en misselijk dus ik ben nu al 2 dagen thuis.
De bult is nog groter geworden en zitten kan ik dan ook bijna niet.
Fijne verjaardag Rosemarie, hele fijne pijnloze verjaardag!
Ik luister hoe mijn moeder naar het ziekenhuis in Duitsland belt, niet dat waar ik na het ongeluk van 3 weken eerder geweest ben.
Nadat ze ophangt kijkt ze me aan.
‘ Ga je omkleden, we moeten met spoed naar het ziekenhuis gaan.’
De rit lijkt eindeloos terwijl het eigelijk maar een rit van 30 minuten is.
Eenmaal in het ziekenhuis staat de vrouw met wie mijn moeder net heeft gebeld op ons te wachten en neemt ons mee naar de cardiologie afdeling.
Ze brabbelt vrolijk over de eerdere keren dat ze me heeft gezien, bijvoorbeeld toen ik als 7 jarig meisje op de fiets moest voor een test.
Ik probeer te glimlachen maar ik ben zo gespannen dat dat niet echt lukt.
De hoofdprofessor cardiologie komt aangerend en neemt ons mee voor een echo en andere testen.
Hij verontschuldigd zich tijdens de echo wel 30 keer omdat hij wat harder moet drukken op mijn borstbeen om mijn hart te kunnen zien.
Ondertussen legt hij uit waarom ik met spoed moest komen en het niet nog een paar dagen kon wachten.
Het komt er eigelijk op neer dat hij een klaphart wilde uitsluiten en nog wat andere dingen die gevolgen konden hebben op mijn leven.
Weer besef ik dat ik er net zo goed niet geweest had hoeven zijn, zeker als je je bedenkt dat het ziekenhuis in Nederland fouten heeft gemaakt... alweer.
Hij onderzoekt ook even de bult en vermoed dat er bloed omheen is gaan zitten door de klap maar dit weet hij niet zeker dus haalt hij er de hoofdprofessor kinderchirurgie erbij, een klein mannetje wat ontzettend boos op mijn moeder wordt en op het Nederlandse ziekenhuis.
Hij legt uit waarom ik nu nog altijd last van mijn borstbeen heb.
Het is ooit al eens verbrijzeld geweest en nu dus ook deels... helemaal niet gebroken maar verbrijzeld.
Voor de rest van mijn leven zal ik pijn blijven houden van dingen als een bh, het opzadelen van een paard en dat zou misschien wel iets minder worden maar ik zou er altijd rekening mee moeten blijven houden.
Testen voor de bult volgen nog en iedereen wenst me nog een fijne verjaardag, zo zijn die Duitsers, altijd even sympathiek.
Ze vertellen me dat ik ooit een operatie nodig zal hebben om de bult te verwijderen maar dat dat nog op zich zal moeten wachten.
3.5x3x4 is de bult in totaal, geen kleintje dus.
Om 6 uur die dag staan we weer buiten. Weer een verjaardag in het ziekenhuis doorgebracht en mijn stemming is er niet bepaald beter op geworden zullen we maar zeggen. Helemaal niet zelfs.
Ik krijg mijn cadeautjes in een restaurant. Hier heb ik helemaal geen zin in maar ik weet dat ik gewoon vrolijk moet doen. voor mijn ouders is dit namelijk veel zwaarder dan voor mezelf.
Ik pak mijn cadeautjes een voor een uit en glimlach.
Ze hebben duidelijk hun best gedaan met het uitzoeken van de boeken.
Het ene boek heet ‘ Het was best een fijn leven’ maar ik moet ze helaas mededelen dat ik het al heb.
Mijn vader kijkt me even aan en zegt dat lachend ‘ IK vroeg aan de verkoopster of ik je dit boek wel kon geven na je ongeluk omdat dat meisje doodblijft na een auto-ongeluk.
Ik lach ook even, of doe daar een poging toe en pak de rest uit.

Het moeilijkste is dat je sterk moet zijn voor de rest om je heen. Niet alleen na zo’n ongeluk maar zeker met een chronische hartafwijking.
Maar mensen die verder van me afstaan die zien me als een dader als ik me niet gedraag als een slachtoffer.
Wat erger is weet ik niet maar beide is niet fijn, helemaal niet fijn.
Niemand die lijkt te begrijpen wat er aan de hand is, dat kunnen ze ook niet maar sommige dingen die ze zeggen of doen komen hard aan. heel hard.
Kinderen beseffen niet dat er kinderen zijn die het zwaar hebben, die aan het vechten zijn en dat al hun hele leven.
Ze denken dat iedereen gezond is en dat niemand dood gaat. Helaas is dat niet zo en ik hoop dat ze ooit zullen leren deze mensen met respect te behandelen en ze niet te slaan en aan te kijken alsof ze oud vuil zijn.
Mijn paarden helpen me om mijn zelfvertrouwen staande te blijven houden maar ik weet dat veel kinderen dat niet hebben en die zullen onzeker worden van al die opmerkingen, al die blikken.
Veel vergeten mensen, Veel beseffen ze niet en dat moet ophouden. Hartafwijkingen houden niet in dat je teveel vet hebt gegeten, meestal zijn het veel ergere dingen. Op zo’n jonge leeftijd al altijd moe zijn, je voelen als een oude oma is echt niet fijn maar dat betekend ook niet dat je zielig gevonden moet worden. Medeleven is prima maar ga mij alsjeblieft niet behandelen als een oude oma die niets meer kan. alsjeblieft niet zeg!
Zoek hier een mooie middenweg in als maatschapij en als individu.

Hoofdstuk 2

Het is november en ik lijk alleen maar achteruit te gaan.
Voor de tweede keer dit jaar denkt mijn moeder dat ik het niet ga redden.
Deze keer komt het niet door een ongeluk maar door een astma aanval, een verschrikkelijke astma aanval.
Heb je ooit al eens door een rietje ademgehaald terwijl je je neus dichtkneep? nou, zo voelt het normale ademhalen van een astma patiënt aan.
Nu knijp het rietje een beetje dicht, zo voelt een astma aanval.
Knijp nu het rietje helemaal dicht en je hebt mijn ademhaling op dit moment.
Probeer het maar eens zou ik zeggen.

Mijn ademhaling is onregelmatig, net als mijn hartslag.
Ik zweet ontzettend en alle medicatie lijkt maar niet te werken. Ik ben kapot moe maar ik kan niet slapen.
Zachtjes sta ik op, ik wil mijn ouders namelijk niet wakker maken.
Ik loop de trap af en zet de tv aan, afleiding wilt nog wel eens helpen.
Ver na middernacht val ik in slaap en na een tijdje voel ik hoe iemand me omhoog draagt en in bed legt.
Mijn keel voelt ruw aan, het hele bed is nat van mijn zweet en ik voel hoe iemand mijn gezicht afdoet met een nat washandje.
‘ Adem in, adem uit.’ blijft mijn moeder maar herhalen en langzaam wordt mijn ademhaling weer rustig, voor even.

**Geplaatst**: 16-10-12 19:27

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 19:27

mooi geschreven
en oh wat ben ik blij dat ik geen astma-aanvallen meer heb, zo voelde het precies

ik weet dat je geen medelijden wil, maar toch een knuffel, gewoon omdat je zo sterk bent :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-12 19:27

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-12 19:27

haha, bedankt.
ik ben er ook vanaf maar daarvoor zul je dit topic nog heel erg lang voor moeten volgen haha.
die uitleg heb ik vroeger eens aan mijn klas gegeven ( groep 4 ) daarna nooit meer gepest geworden daar.

**Geplaatst**: 16-10-12 19:31

Geplaatst: 16-10-12 19:31

Ik hoop echt voor je dat je volgend jaar naar het buitenland mag voor even wat anders. De balans is soms ook moeilijk; wat je wilt doen en wat je mag doen loopt niet gelijk.

Sterkte, ik vind dat je echt 'fijn' schrijft (reden tot schrijven is helaas minder natuurlijk)

Enne je weet het hè; krakende wagens lopen het langst!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-12 19:34

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-12 19:34

bedankt vuurneon, helaas gaat het buitenland niet meer door... ga waarschijnlijk later maar vind het heel jammer, wilde er echt graag uit.

**Geplaatst**: 16-10-12 20:04

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 16-10-12 20:04

Wauw!
Je hebt het echt heel mooi opgeschreven. Ik ga je verhaal zeker volgen
Veel sterkte!

**Geplaatst**: 16-10-12 20:07

Geplaatst: 16-10-12 20:07

StonedRomy schreef:
haha, bedankt.
ik ben er ook vanaf maar daarvoor zul je dit topic nog heel erg lang voor moeten volgen haha.
die uitleg heb ik vroeger eens aan mijn klas gegeven ( groep 4 ) daarna nooit meer gepest geworden daar.

grappig, ik ook :))