Geplaatst 
(de namen kloppen nog niet, ben er nog niet helemaal tevreden over, mochten jullie nog suggesties hebben voor de hoofdpersoon laat het me erg graag weten!) Komt een stukje, ik ben al wel een stuk verder maar wil gewoon reacties peilen voor ik meer post! *fingers crossed*
Hoofdstuk 1
“Lieve Daniëlle…” al frutselend aan het laken probeer ik de woorden in de juiste volgorde te zetten. “Je bent echt het meest fantastische mens dat ik ooit heb gekend en ik geef heel veel om je maar… mijn gevoel is veranderd. Ik denk dat het over is…”
Er viel een stilte in het bed waar net de liefde overvloedig aanwezig was. Ze keek me aan of ze water zag branden. Ik keek haar strak aan en de tranen rolden over de rand van mijn ogen mijn wangen op en dropen op het laken. Je zag de lakens mijn tranen absorberen en langzaam droogde de tranen op, zoals mijn liefde voor haar opgedroogd was.
Ze keek me nog steeds vol ongeloof aan en langzaam begon het tot haar door te dringen... Je zag de tranen opwellen en ze veegde ze weg nog voordat ze haar zachte wangen raakten.
“Waarom?” Is het enige wat ze zei.
Ik keek naar de rondingen van haar lichaam onder de dekens en besefte dat het me niks meer deed… De magie was ervan af en de vlinders in mijn buik waren gestorven. “Jij bent een Fantastische vrouw Daan..” “Noem me niet zo…” “Daniëlle… Je moet niet denken dat ik niks meer voor je voel... Je bent nog steeds erg speciaal voor me. Maar nu op een andere manier…”.
Ze sloeg de dekens weg en begon zich aan te kleden zonder nog maar een woord tegen me te spreken. Ik keek naar haar en dacht aan alle momenten die we hadden meegemaakt, hoe we het voor elkaar hebben gekregen dat niemand het doorhad, zelfs haar man niet. Hoe we het leeftijdsverschil getrotseerd hadden. En eigenlijk voelde ik me op dat moment zo slecht dat ik walgde van mezelf... Ik heb zo veel van haar gehouden dat het bijna pijn deed, hoe kan het dan zo zijn dat het nu over is? Dat mijn gevoel me in de steek liet, háár in de steek liet. Ik hoorde een van haar kinderen huilen en werd weer teruggeroepen naar de realiteit.
Ze was de kamer al uit en ik lag daar nog, alleen, in een kil, koud bed… Ik begon me aan te kleden en liep zachtjes naar beneden, waar zij Floor een bordje eten gaf. Weer keek ze me niet aan en ze zei tegen me: “Je moet gaan, Cas is er in 20 minuten…”. Ik knikte en liep naar boven om mijn laatste spullen te pakken en er zeker van te zijn dat ik niks zou vergeten, want als Cas erachter zou komen zou haar wereld instorten en dat is het laatste wat ik zou willen.
Ik klikte mijn oorringetjes dicht en liep weer naar beneden. Ik zei dat ik nog wilde praten, maar het enige antwoord wat ik kreeg was: “10 minuten”. Ik zag dat ze gehuild had en ik wilde een arm om haar heen slaan, maar het leek me het beste om dat maar niet te doen.
Ik pakte mijn jas van de bank en trok mijn schoenen aan. Ik keek nog een keer in haar richting en zei: “je moet weten dat je altijd speciaal voor me blijft”. Ik liep de voordeur uit en liet die zachtjes weer terug vallen in het slot. Ik kneep hard in de sleutel in mijn zak die ik van haar gekregen had. De tranen sprongen me weer in m’n ogen. Ik stapte op mijn fiets en met een laatste blik op haar huis reed ik snel weg voor hij thuis zou komen.
Hoofdstuk 2
Thuis, daar had ik nu helemaal geen behoefte aan. Ik reed naar een plek waar ik echt helemaal alleen kon zijn en rustig na kon denken. Ik zette mijn fiets op zijn standaard en ging in het vochtige gras zitten. Hoe kon ik houden van iemand anders? Hoe heeft ze ooit van mij kunnen houden? Genoeg vragen, maar de antwoorden bleven uit… Ik ging liggen en voelde de met dauwdruppels bedekte grassprieten langs mijn oren gaan. Ik dacht aan hoe ze altijd mijn haar achter mijn oren streek en dan zo lief naar me keek. Mijn ogen werden weer vochtig, mijn zicht troebel en de tranen vermengden zich met de avonddauw…
Het liep al tegen zevenen en ik besloot toch maar naar huis te gaan.
Mijn moeder vroeg al ongerust waar ik zo lang gebleven was. “Nablijven” mompelde ik en liep meteen door naar mijn kamer. Ik plofte neer in op mijn bed en zette de verwarming op 4 zodat het net een sauna leek en het leek of ik de rode wangen en ogen van de warmte had.
En daar viel ik in slaap, zo moe van alle opwinding en emoties, ik kon alleen maar slapen..
) Ik zie je om 7 uur wel verschijnen als je niet blijft eten en anders misschien tot zo! O ja! De kinderen zijn naar de oppas dus die zullen we niet horen! Xx Daan”. Die had dus hele andere plannen dan gezellig een filmpje kijken… En daar stond mijn hoofd nu helemaal niet naar. Ik denk dat ik me er maar onderuit moet kletsen en dat we niet al te veel moeten frummelen… “Onze volgende halte is Centraal station Tilburg” 
ik vroeg me al af of dat kon 