Geplaatst Hoi Bokkers 
Een hele tijd terug was ik erg actief met verhalen schrijven. Ik heb alleen nog nooit een verhaal echt af geschreven
Maar goed, na wat jaren had ik ineens weer zin om een nieuw verhaal te gaan schrijven, en deze misschien wél af te gaan maken. Maar dat moet ik nog maar zien haha.
Wegens school en werk zal ik niet altijd genoeg tijd hebben om (snel) te updaten, maar ik zal mijn best doen als het mensen aanspreekt.
Dit verhaal is trouwens een verhaal dat onder de genre 'Fantasy' valt.
Enjoy! En tips/commentaar etc mag allemaal! Ik sta open voor verbeterpunten, ik wil graag leren!
Een hele tijd terug was ik erg actief met verhalen schrijven. Ik heb alleen nog nooit een verhaal echt af geschreven
Maar goed, na wat jaren had ik ineens weer zin om een nieuw verhaal te gaan schrijven, en deze misschien wél af te gaan maken. Maar dat moet ik nog maar zien haha.
Wegens school en werk zal ik niet altijd genoeg tijd hebben om (snel) te updaten, maar ik zal mijn best doen als het mensen aanspreekt.
Dit verhaal is trouwens een verhaal dat onder de genre 'Fantasy' valt.
Enjoy! En tips/commentaar etc mag allemaal! Ik sta open voor verbeterpunten, ik wil graag leren!
Hoofdstuk 1
Danilo schoot overeind in zijn bed en keek direct met grote ogen naar de wekkerradio die naast zijn bed op het houten nachtkastje stond. Tien voor half negen! Waarom was zijn wekker niet af gegaan? Of had hij die zelf uit gezet toen hij af was gegaan vanochtend? Hij kon het zich in ieder geval niet herinneren.
Razendsnel schoot hij uit zijn bed en gehaast begon hij zich om te kleden. Toen hij zijn kleding aan had rende hij naar de badkamer en deed zijn haren. Hij bekeek het even in de spiegel en knikte goedkeurend. Zijn zwarte haren waren wat naar achteren gekamd en met de nodige hoeveelheid gel erin bleef het zitten hoe hij het graag wilde hebben.
Binnen een kwartier reed hij met zijn zwarte Alfa Romeo Guilietta bij het huis weg wat hij samen met zijn vader deelde. Zijn moeder was overleden aan de gevolgen van kanker toen hij heel jong was, hij had niet eens echt het gevoel dat hij haar gekend had.
Tien voor negen- twintig minuten te laat- parkeerde Danilo zijn auto voor de school. Hij pakte zijn grijze rugtas van de passagiersstoel, sloeg die over zijn schouder en liet het portier van de auto met een doffe plof dichtvallen. Terwijl hij zijn auto vergrendelde met de afstandbediening, liep hij richting de ingang van de school. Ietwat gehaast rende hij het trappetje op en stapte de school binnen. De gangen waren uitgestorven en het was erg stil; de lessen waren net begonnen. Danilo zuchtte even, goed begin van het schooljaar. Hij was net weer een weekje naar school en hij kwam alweer te laat. Vorig jaar ging het ook al niet zo goed met het op tijd komen. Zijn cijfers waren ook niet al te best geweest, maar net goed genoeg om over te gaan.
“Ah, kijk, daar hebben we onze grote vriend Danilo,” klonk de stem van meneer Frost toen Danilo de deur van het klaslokaal open had geduwd. Danilo stapte naar binnen en glimlachte schaapachtig.
“Sorry,” excuseerde hij zich, terwijl hij met zijn ogen het klaslokaal afzocht naar een leeg plekje waar hij kon plaatsnemen. Al gauw merkte hij een leeg plekje op en begon hij daar naar toe te lopen. Meneer Frost mompelde nog iets over hem, maar Danilo kon het niet verstaan, het was waarschijnlijk ook niet echt belangrijk.
Danilo nam plaats op het houten stoeltje en legde zijn rugtas op de tafel. Hij ritste de tas open en haalde er wat boeken uit, waarna hij probeerde de les van meneer Frost te volgen. In zijn ooghoek zag hij dat er iemand zijn richting op keek. Danilo keek op en grijnsde toen hij zag wie het was; Ilyano. Ilyano was al vanaf dat Danilo hier in de buurt kwam wonen zijn beste vriend. Ze woonde dicht bij elkaar en zaten al een hele poos bij elkaar in de klas. Hoewel Ilyano af en toe een beetje een nerd was en soms wat raar uit de hoek kwam,zou Danilo hem nooit kwijt willen als vriend. Ze hadden gewoon een hele fijne vriendschap en konden met alles bij elkaar terecht.
Ilyano grijnsde terug naar Danilo en schudde zijn hoofd. Danilo wist dat hij dat deed omdat hij weer eens te laat was gekomen op school. Hij grinnikte even.
“Danilo! Te laat komen en dan ook nog eens niet opletten! Kom maar even hierheen en los deze som maar op, als je het blijkbaar toch zo goed weet,” sneerde meneer Frost. Danilo keek geschrokken op en rolde met zijn ogen, waarna hij zijn stoel naar achter schoof en opstond. Hij blikte nog even kort naar Ilyano en liep toen tussen de rijen tafels naar voren. Eenmaal bij het bord drukte meneer Frost een wit krijtje in Danilo’s handen en bleef naar hem kijken. Danilo staarde naar wat er al op het bord geschreven stond en kneep zijn ogen even tot spleetjes. Langzaam en een beetje vertwijfelend begon hij dingen op te schrijven op het bord en na een tijdje was het een hele rij met uitwerkingen geworden met een antwoord eronder. Danilo keek weer even op naar meneer Frost en gaf het krijtje terug. Meneer Frost pakte het krijtje aan en keek naar het bord.
“Let de volgende keer maar gewoon op, Danilo. Blijkbaar snap je er nog niet veel van,” sprak meneer Frost streng, terwijl hij een strakke blik op Danilo worp. Danilo knikte kort en begaf zich weer naar de plaats waar hij zijn tas en zijn boeken had liggen. Hij was nooit goed geweest in rekenen en wiskunde. Ilyano hielp hem er weleens mee, maar hij snapte er negen van de tien keer gewoon niets van. Al lag het waarschijnlijk ook wel een beetje aan het feit dat hij altijd weinig deed voor school, zowel op school zelf als thuis.
Toen het lesuur verstreken was, ging de bel. Het weerklonk door de gehele school. Zonder te twijfelen sprong Danilo overeind en propte de boeken in zijn tas, waarna hij de tas weer over zijn gespierde schouder sloeg. Met grote,krachtige passen liep hij naar de deur en verliet het klaslokaal. Eenmaal op de gang stond Ilyano op hem te wachten.
“Ik dacht dat je dit jaar beter je best ging doen om op tijd te komen?”
“Dat doe ik ook! Mijn wekker was niet gegaan. Hé, het is nog maar de eerste keer dit jaar dat ik te laat ben gekomen!”
“Serieus Danilo? Dit is net de tweede week school.”
De jongens lachten beide en begonnen te lopen naar het volgende lokaal, om daar ook weer de les te volgen.
Rond het middaguur hadden ze een halfuur pauze. Danilo en Ilyano liepen gezamenlijk richting de kantine en namen daar plaats aan een nog lege tafel. De kantine stroomde langzaam maar zeker vol met leerlingen.
“Heb je al geleerd voor de toets morgen?” vroeg Ilyano aan Danilo.
“Toets? Uh.. Oh ja. Ja, een beetje..” reageerde Danilo. Hij stond op en pakte zijn portemonnee uit zijn broekzak. “Ik ga even een broodje halen, oké?” liet hij weten, waarna hij wegliep.
Hij kocht een panini met ham en kaas en keerde terug richting Ilyano. Rustig plofte hij neer op de stoel en nam een hap van zijn broodje. Al kauwend merkte hij op dat Ilyano erg stil was en ergens naar leek te staren. Danilo slikte de hap door en volgde Ilyano’s blik, waarna een brede glimlach op zijn gezicht ontstond.
“Ilyano, loop toch een keer naar haar toe! Praat je überhaupt weleens met haar?” sprak Danilo tegen zijn beste vriend. Hij had gezien dat Ilyano naar een meisje zat te staren. Naar Louise, een meisje die ook bij hun in de klas zat. Zij behoorde tot de populaire groep op school. Zo’n beetje alle jongens stonden voor haar in de rij.
“Alsof ik ook maar een kans maak..” klonk Ilyano’s stem wanhopig. “Ze ziet mij echt niet staan hoor.”
Dit is nog maar een pril begin.. Nog niets van wat ik van plan ben is er al daadwerkelijk in voor gekomen. Dat komt allemaal nog. Het is ook nog niet het eind van hoofdstuk 1.
Maar zo kunnen jullie alvast wennen aan mijn schrijfstijl of alvast wat tips geven!
Spelfoutjes of grammaticafouten mogen jullie natuurlijk ook melden! Graag zelfs
