Lucia88 schreef:Mag vanavond ook nog wel hoor
nu denk ik echt alleen maar 'kom meid, laat je niet zo kennen' maar jaaaaren geleden heb ik ook wel s foute kerels gedate waar ik precies zo naïef was
Haha precies! Ik kan nu ook zeggen: ‘Nina’ was toen nog jong (mwa) en onbezonnen (nogal).
Maar hey, als je eens een leuk date-verhaal wil delen, let me know! Altijd op zoek naar inspiratie voor mijn site hehehehehe....
Maar goed om te weten dat ik niet de enige relatie-naieveling ben! Thanks for the heads up .
Mer1980 schreef:Neeeeeeee niet weer Nina.... RUN!
Welke kant op .
kiki1976 schreef:Ik lees wel mee maar reageer niet, maar je schrijft super leuk.
En verder, meid RUN! Maar dan wel de andere kant op
Ah, wat leuk!
Ik ‘ken’ jou nog ZO goed van mijn vorige verhalen!
DANKJEWEL!
Sky_As schreef:astridastrid schreef:Super reactie
!
Er is wat storm op komst!
Ik geniet hier zo van hè, ik heb vandaag een hoofdstuk geschreven (is wat verderop in het verhaal), en kan niet wachten om het met jullie te delen!
(Sky_As, in onze DM 1:1 heb je me inspiratie gegeven
)
Deze hele episode vraagt om wat vaart, dus morgen komt er weer een stuk.
En super thanks voor het volgen, of je nu reageert of niet!
Hahaha!
Ik weet inmiddels iets meer....
Fictie zit hem vooral in wat je niet vertelt
HAHHAHHAHAA
Na onze mini-interventie heb ik vooral wat inspiratie gekregen om wat meer ‘helden’ uit de kast te trekken .
En: als reactie op vandaag: Hahahahaha. We zeggen nog even niks .
Sunshinedaan schreef:Ik vind het vooral grappig dat ik, na het lezen van Nina haar avonturen, kan denken 'ooohhhh mijn relationele perikelen vallen echt nog wel mee!'
Deze reactie kreeg ik vooral veel bij Prem-verhaal hahaahahahah...
Ik hoop dat ik dat ook ooit heb als ik iemand's verhaal lees . Misschien over twee jaar? Dan liefdesleven op orde? Misschien ook niet .
Joltsje schreef:Het is inmiddels ‘morgen’
YES!
29.
11 mei 2021
Of: Tom vs Daan: een moreel experiment (Of: zeg maar nee, dan krijg je er… drie?)
Het was Daans idee: eten bij hem thuis, in Haarlem.
Niet per se mijn voorkeursoptie — geef mij maar een chef met een linnen schort en een HACCP-certificaat — maar vooruit, hij wilde zijn huis laten zien.
En tot nu toe doet Daan het goed. Hij is in alles wat ik waardeer in een potentiële partner: aantrekkelijk zonder opschepperij, charmant zonder gladheid, en vooral: geen sportschoolspiegelselfies makende fitness-evangelist.
Want ik heb met Tom gezien dat proteïne shakes en ‘leg days’ een mens niet per se aangenamer gezelschap maakt.
Daan is een ander ras. Zijn aantrekkelijkheid is speels, bijna nonchalant. Als hij lacht — en dat doet hij vaak — verdwijnen zijn ogen onder hangende oogleden die doen vermoeden dat hij al sinds 1993 niet meer echt heeft geslapen. Ondanks zijn 52 lentes is zijn haarlijn onaangetast. En wat voor haar! Een wilde bos donkere krullen die zich niets aantrekt van zwaartekracht of kammen, en gewoon doen waar ze zin in hebben (=in zijn gezicht vallen, meestal tijdens belangrijke gesprekken).
Als je niet weet wat ‘entrepreneurial spirit’ betekent: kijk naar Daan.
Hij werkt niet, hij hobbiet.
Want, als je filantroop bent, kies je blijkbaar projecten uit die je leuk vindt en bepaal je zo’n beetje je eigen schema. Het leven als een goed georganiseerde speeltuin.
Mijn enthousiasme krijgt een kleine deuk als hij terloops meldt dat zijn dochter er wéér bij is. Geen geleidelijke kennismaking, geen afwachtende voorzichtigheid—nee, volgens Daan kunnen we maar beter ‘snel aan de gezinssituatie wennen’. Dit wordt dus geen diner met kaarslicht en druipende oesters, maar ook geen bedgymnastiek met acrobatische eindes — wat dan weer rustgevend is.
Ik bedoel, Tom heeft het uitgemaakt en de status is officieel ‘ex’, maar het feit dat we weer praten, maakt elk ander mannelijk exemplaar direct verdacht. Alles wat niet Tom is, bevindt zich voorlopig in het morele niemandsland.
Tom zei gisteren nog: ‘It is better to deal with the devil you know, then with the devil you don’t know.’ En hoewel het niet per se een compliment is dat hij me vergelijkt met een demonische entiteit, heeft hij een punt. Soms is vertrouwd gif veiliger dan onbekend kraanwater.
Zélfs als de vertrouwde optie jouw persoonlijke hel op aarde is.
Daan ziet het spiritueler. ‘Je moet eerst daten met de antichrist,’ zei hij luchtig, ‘pas daarna vind je je twin flame.’ Waarbij hij, voor alle duidelijkheid, Tom als antichrist bestempelde. Ik vind dat een tamelijk optimistische kijk op mislukte relaties.
Daan is zweveriger dan zijn Maxima-sloep doet vermoeden. Want daarna begon hij over zielsverwantschap. Zelf dacht ik bij twin flames vooral aan Bolsius Theelichten 4 Uur.
Om half zeven verwittig ik Daan dat ik er ben. Hij moet de poort van de ondergrondse garage openen. Zodra het rolluik omhoog rolt, zie ik hem staan, breed grijnzend, Roos aan zijn hand. Ze zwaait alsof ik één van de K3’s ben.
Daan wijst de parkeerplek aan, en ondanks dat ik een klein autootje heb, lijkt het plekje ook klein, dus ik doe extra voorzichtig en dan: krgggg……..
Ik heb een paal gemist waar ik met mijn auto langs schuur.
Ik schaam me KAPOT. Daan en Roos komen verschrikt aanlopen. Elk normaal mens zou in huilen uitbarsten, maar ik wuif het weg met de flair van iemand die dit vaker overkomt. (Niet dus.)
Boven blijkt Daan precies zo te wonen als je verwacht van een man met vrije tijd, smaak en een dochter van acht: witte muren, visgraatvloer, zwarte stalen deuren. Minimalistische gezelligheid, gecureerd door @fundamakover. Roos pakt haar stiften en gaat onverstoord verder met waar ze mee bezig was: een muurtekening maken. Ik bedoel letterlijk! Op de muur tekenen, in de huiskamer.
Mijn moeder zoud een rolberoerte krijgen. Ik mocht niet eens posters op mijn deur plakken. Dat gaf vlekken en zou de verkoop ontmoedigen ‘als we ooit zouden verhuizen.’ Dertig jaar nadat ik mijn Peter André-poster wilde ophangen, woont ze er nog. De muur is inmiddels vergeeld, maar nog altijd posterloos.
Maar goed, Daan is een hippe papa (zijn woorden. Ik zou dat nooit zeggen). Roos mag alles. Hij vertelt opgewekt: ‘Ze heeft al gegeten. We zijn naar de McDonald’s geweest. Dan kunnen wij straks rustig eten.’
In de oven zie ik iets pruttelen wat op serieuze inzet wijst. ‘Ik heb trouwens speciaal Californische wijn voor je gehaald.’
So far more than good.
Roos lijkt klaar met haar kunstwerk en is van mening dat haar Barbies opeens een bad nodig hebben. Daan staat inmiddels in een pan te roeren. ‘Wil jij haar anders even in bad doen?’ vraagt hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Ik.
In bad doen.
Een kind.
Ik heb haar pas één keer gezien. Daarnaast heb ik nog nooit een kind in bad gedaan.
De kinderen van Prem konden me wel afschieten, en hij deed er alles aan om me ver bij ze vandaan te houden.
En nu?
Nu sta ik in een designappartement met een onbekend achtjarig meisje dat mij verwachtingsvol aankijkt alsof ik haar vaste oppas ben.
Koken kan ik ook al niet, maar op dit moment lijkt het ineens een veiligere optie dan een vreemd kind in bad doen (zonder ervaring).
‘Doe jij maar,’ zeg ik. ‘Ik hou het eten wel in de gaten.’
Als ik rond half tien bij Daan wegrijd, gaat mijn telefoon. Fµck, Tom! Zijn naam op mijn scherm voelt als een ‘saldo ontoereikend’-melding op het moment dat nét je loon is gestort.
Totale paniek.
‘Ik wilde even zeggen dat ik morgen kom. Ik heb speciaal voor jou een extra trip opgepakt.’
Speciaal voor mij.
Terwijl we zogenaamd uit elkaar zijn.
‘En trouwens, waarom wijk je eigenlijk van de routine af? Je zit nu in de auto.’
Pardon?
Even denk ik dat hij een tracker op mijn auto heeft geplakt. Of me volgt via een satelliet van Homeland Security, waar hij naar eigen zeggen ‘iets’ voor doet.
Wat precies, dat weet niemand.
Misschien mag hij het niet zeggen.
Misschien is er niks om te zeggen.
‘De stal is toch allang dicht?’
To be continued...
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 16-08-25 13:50, in het totaal 2 keer bewerkt
Geplaatst 
. 
!
