Ook al ziet hij er goed uit.
Ik wil eigenlijk zeggen: Run forest! Run!
[VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- IMJ
-
- Berichten: 14697
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 26-06-25 20:34
Ook al ziet hij er goed uit.
Ik wil eigenlijk zeggen: Run forest! Run!
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 26-06-25 21:07
heidiLOVER schreef:Leuk! Ik lees ook mee. Heb Prem en Nina ook gevolgd en had in eerste instantie niet door dat jij het was en dat het over die Nina ging tot ik de naam Dev ergens las en ik de link legde met Nina en Bubbles en de andere namen
Ik ben net begonnen aan deel twee herlezen en holy oliebol, ik cringe mezelf er echt doorheen. Nekdiep in de clichés, Instagramwijsheden en semi-poëtische wanhoopsgedichtjes. Serieus, wie is deze vrouw?
(Spoiler: mijn gefingeerde ik
Leuk.)prompter schreef:Prem en zijn entourage lijken bijna normaal vergeleken bij deze obsessieve piloot. Heerlijk om te lezen
*Markeert als Topreactie en stuurt bloemen.
Weer een pareltje van een man uitgezocht op Tinder. Niet helemáál de bedoeling.
IMJ schreef:Ja maar nu is hij eng As..
Ook al ziet hij er goed uit.
Ik wil eigenlijk zeggen: Run forest! Run!
Ik had nog niet genoeg voor een verhaal.
Moest nog wat content verzamelen
.Super leuke reacties, komt snel een update!
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 30-06-25 18:23
15.
17 maart 2021
(Of: Newton had nooit gedacht dat een piloot mijn equilibrium zou verstoren)
‘Hoe kun je ook van die boef vallen?’ zegt Loes, met de charmante mix van moederlijke bezorgdheid en genadeloze kritiek waar paardrijdinstructrices in uitblinken.
‘Nou, dat is niet zo gek,’ mompel ik. Ook zij weet dat Phantom regelmatig besluit dat dressuur iets voor sukkels is. Het zat eraan te komen. Al had ik het liever even uitgesteld.
Nu zit ik op een modderig, gammel krukje naast de buitenbak, terwijl Barbara mijn paard uitstapt onder het strenge toezicht van mijn instructrice. Ik heb haar maar opgeroepen om Phantom beweging te geven. Ikzelf beweeg liever zo min mogelijk.
Tom heeft vanochtend nog geprobeerd mijn rug te fixen met zijn nieuwste speeltje op standje ‘exorcisme’. Hij noemt het een massage-apparaat, maar het lijkt eerder op een kruising tussen een boorhamer, een vibrator en een tennisbal.
Dat was Nina op haar oncharmantst: broek half naar beneden, vetrollen die vrolijk erbovenuit hingen, terwijl hij geconcentreerd op zijn lip beet, alsof hij met een grondboor de straat aan het aanstampen was.
Romantiek ten top.
Maar, volgens Tom, alles beter dan de Oxycodon en de Oxynorm die ik mee had gekregen. Ik moest ‘acuut met die troep stoppen’.
Iets in zijn stem zei: verslavingservaring. Dus ik deed mijn ‘eigen research’ (lees: drie uur TikTok bingewatchen). En inderdaad: in de VS is het een epidemie.
‘En, wat was de diagnose?’ vraagt Loes, terwijl haar blik over mijn ingezakte wervelkolom glijdt.
‘Geen breuken,’ zeg ik. ‘Maar waarschijnlijk schade aan pezen, spieren, gewrichten, levenslust... alles rond SI, heup en rug.’
Ze knikt. ‘Dan kun je dus gewoon weer rijden volgende week.’
Ik slik. ‘Ik heb er van de week even opgezeten’. Ik kon het niet laten. Maar met zadel dit keer.
Loes kijkt me met een grijns aan. ‘Ah, dus je kon hem eindelijk tussen je benen houden?’
‘Ja, het is eigenlijk net reverse cowgirl, maar dan met zadel.’
We gieren het uit.
‘Ik heb nu wel echt een zere reet van de spierpijn.’
Loes trekt haar wenkbrauwen op. ‘Zo en jij zegt van het rijden! Ik gok op... andere activiteiten.’
‘Oh ja. Kan ook.’ Ik probeer snel ergens anders aan te denken.
De haren in het doucheputje.
Mijn belastingaangifte.
Snel verander ik van onderwerp. ‘Kunt u mij nog een Tikkie sturen voor vandaag?’
‘Heb ik geprobeerd,’ zegt ze. ‘Maar ik denk dat de hele manege hem heeft gekregen. Jij blijkbaar niet.’
‘Neemt u anders ook Bitcoins aan?’ grap ik. Ze kijkt me aan alsof ik een nieuw paardenbit bedoel.
Ik ben inmiddels een soort crypto-expert. Dankzij Tom’s obsessie. Hij vindt mijn financiële situatie tragisch: een soort economisch humanitair rampgebied. Hij praat graag over “passieve inkomstenstromen” en “schaalbaarheid” terwijl hij in zijn onderbroek zijn portfolio bijwerkt.
‘De ideale relatie,’ zegt hij vaak, ‘is eentje waarin je na het eten gewoon split.’
Splitten, ja.
Liefde is prachtig, tot het over geld gaat. Dan krijg je ineens discussies over wie die extra guacamole bestelde. Maar wat hij in een maand verdient, verdien ik nog niet eens in een jaar.
Volgens mijn moeder is het een slecht teken. ‘Als een man niet wil betalen voor je pasta pesto, heeft hij niets voor je over. Het mag hém in ieder geval niks kosten, dat is duidelijk.’
En eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed hoe ik me erbij voel. De verhoudingen zijn scheef, en dat is precies waar ik volgens Tom iets aan moet doen.
Hij zegt dat ik moet investeren, een huis kopen.
Weg uit mijn geliefde huurappartement in Warmond.
Weg met de huur van een stal.
Of meer specifiek: weg met het paard.
‘Je staat stil,’ zei hij, alsof hij de wet van Newton persoonlijk had uitgevonden. ‘En een object in rust blijft in rust, tenzij er een externe kracht op inwerkt.’
Tom is blijkbaar die externe kracht.
En die val was een prima aanleiding voor zijn economische hervormingsplan.
‘Wilt u Phantom anders niet kopen?’ grijns ik naar Els, meer als ontsnappingsstrategie dan als serieuze vraag. ‘Verrekenen we de rest met een Tikkie.’
Ze rolt met haar ogen. ‘Ga eerst maar even nadenken voordat je impulsieve beslissingen neemt.’
Maar echt veel nadenktijd is er niet. Onze stal is verkocht. De nieuwe eigenaren gaan er een hyperluxe sportstal van maken—met infraroodpanelen, EquiVibe-platen, en waarschijnlijk ook een barista. Maandlasten: 575 euro.
Voor dat bedrag mag Phantom zelf zijn stal uitmesten én een cappuccino met haver maken.
Natuurlijk kan ik het betalen, maar wil ik dat? Vind ik paarden €1000 per maand leuk?
Denk het niet.
Dus dan… verhuizen? Zelf mesten? Eigen stro in de auto? Met rubberlaarzen door de blubber om zes uur ’s ochtends terwijl Tom een Bloody Mary drinkt op LAX?
Ha ha ha.
Nee.
Dan blijft er nog maar één optie over: verkopen of me blauw betalen.
Misschien moet ik gewoon drie maanden kijken of die luxe het waard is. Wie weet word ik er wél fanatieker van. Of armer. Of beide.
Maar als iemand nu langskomt met 7000 euro en een paardentrailer? Dan is hij weg.
En dat is iets wat ik een paar maanden geleden nog voor onmogelijk had gehouden.
To be continued...
We hebben een tijdssprong gemaakt.
Dit was in ieder geval mijn Valentijn-cadeau
voor hem. Mét de eerste-date outfit:
Vind hem nog steeds leuk! Inmiddels zitten ze denk in zijn openhaard.
‘Lief setje
’
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 15-07-25 18:22
Paardenfann4 schreef:Ik ben benieuwd of er nog een vervolg komt?
Ah, yes! Als jullie het leuk vinden zeker!
In de tussentijd zijn echt twee van mijn allergrootste dromen aan het uitkomen (zegt mijn 11-jarige ik), dus er gebeurt van alles. Maar daarover later meer
.Ik zal morgen weer een vervolg plaatsen van vervelende Piloten en verwaande Prinsesjes (de meningen zijn daarover overignens verdeeld
). Leuk! - astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 16-07-25 20:28
Sky_As schreef:Bovenaan heet je instructrice Loes, en onderin els....
Ik gok omdat je dit al vanaf het begin anders doet dan in je andere verhalen. De echte heet Els
Hahahah sssttt...
Ja Loes was de instructrice die eigenlijk Els heeft,
En dan heb ik twee beste vriendinnen in dit verhaal waarbij ik de ene dus Els heb genoemd
. Handig. En die komt net in dit hoofdstuk weer naar voren.Wellicht niet mijn sterkste comeback, maar hopelijk toch een leuk stukje proza.
10.
15 februari 2021
Of: een jaar na de uitgerekende datum en nog steeds uitgerekt.
Het is bijna een jaar na mijn uitgerekende datum. En dan niet als in: ‘mijn kind zet zijn eerste stapjes’ of ‘ik bestel een glutenvrije taart voor een minimalistisch verjaardagsfeestje’.
Nee. Gewoon: geen kind.
Wát een binnenkomer.
Want ja, ik voel het. Psychisch obviously, maar ook fysiek. Alsof mijn lijf nog steeds iets vasthoudt dat er nooit is geweest. Maar vergeten? Vergeet het maar. Ik niet tenminste. Prem is het wel vergeten, daar ben ik vrij zeker van. Die heeft de hele herinnering waarschijnlijk in een Tupperwarebakje gestopt, labeltje erop, en ergens achterin de vriezer geparkeerd naast de boerenkool.
Ik speel de coole girl. Onaangedaan. Lekker oppervlakkig. Ik ben zogenaamd die vriendin die ‘er wel overheen is’ en tijdens borrels dingen roept als ‘zwanger? Wie? Ik?’. Maar Els doorprikte het binnen drie seconden. Daarom had ze me ook uitgenodigd om te komen eten.
‘Rijsttafel,’ zei ze kordaat. ‘Want anders krijg je hier altijd alleen maar kaasfondue. En daar word je dik en verdrietig van.’
Alsof satésaus mij plotseling slank, stabiel en geestelijk volwassen maakt. Maar goed.
Ik had nog gegrapt: ‘Nodig Prem dan ook uit.’ En nog voordat ik adem kon halen, dacht ik: serieus, waar hoop je nou eigenlijk op, Nina? Dat hij straks aanbelt met een bak schepijs en spijt? Doe normaal.
Maar ja, wat is het alternatief? Tom, die langzaam muteert in Prem 2.0 — nu met betere abs en een identieke gaslight-abonnementsvorm.
Soms droom ik van een Wouter. Of een Dev. Minder vuurwerk, meer steady all-inclusive hotelbuffet. Of die Amsterdamse kunstenaar—compleet gestoord, maar dan waren we in elk geval samen ontoerekeningsvatbaar. In plaats daarvan ben ik nu altijd de enige die de clownsjurk draagt.
‘Wat vind je van mijn broek?’ vraag ik als ik Els’ showroom van een appartement binnenstap.
Alles wit, alles duur, alles schreeuwt: Niet morsen! Niet ademen, niet bestaan. Ik spreek met mezelf af: geen rode wijn. Geen expressieve armgebaren. Geen Nina.
Het is een spijkerbroek. Dat alleen al had me zorgen moeten baren.
‘Ik vind dit helemaal niet jouw style?’ zegt ze voorzichtig.
Dat is waar.
Het is Tom’s stijl.
Ik draag nooit spijkerbroeken. Ik voel me er ongemakkelijk in. En dan te bedenken: ik heb niet eens geld voor een andere outfit. Ik heb zelfs mijn roodstandlimiet omhoog moeten gooien om überhaupt 3-laags wc-papier te kunnen kopen.
Ik gooi het meteen op tafel. Mijn financiële misère.
‘Geen geld?’ roept Els. ‘Ik zou eerder mijn moeder verkopen dan zonder cash zitten.’ Zij komt uit een Amsterdamse ondernemersfamilie waar ‘cashflow’ heilig is en knuffels optioneel.
En ze heeft gelijk.
Morgen begin ik met opruimen. Alles wat niet meer past—letterlijk of figuurlijk—gaat op Vinted. Wat dat precies is, weet ik nog niet. Mijn persoonlijkheid verandert momenteel sneller dan mijn kledingkast kan bijhouden.
‘Pak jij even de glazen?’ vraagt Els, terwijl ze een veel te dure Barolo de lucht in zwaait.
Toch rode wijn dus. Doodeng.
Ik staar naar haar keuken. Strak design. Minimalistisch tot op het bot. Geen knopjes. Geen grepen. Niks om aan te pakken.
‘Hoe gaat dit open?’ vraag ik.
Els lacht zich krom.
‘Er komt echt één voor jou!’ zegt ze met fonkelende ogen terwijl ze inschenkt, doelend op een babyversie van mijzelf.
Maar inmiddels ben ik een beetje bijgedraaid. ‘Nou ik weet niet per sé of ik het nog wil, hoor. Heb best een chill leven zo. Maar dit was mijn kind, verwekt en gedragen uit- en in liefde. Ik ben gewoon dankbaar om het nog te voelen, hoe ruk dat ook klinkt.’
Els glimlacht.
‘Hoe gaat het eigenlijk met mijn zonnestraaltje?’ Ze bedoelt Tom. Haar favoriete zonnestraaltje als in: black hole. Of privédetective, in sommige gevallen.
‘Hij houdt me uit mijn slaap Els, en dan niet de leuke variant.’ Ik bedoel; hij Facetimede me vannacht om 2:03 uur ’s nachts. Omdat hij ‘toevallig’ zag dat ik wakker was.
WhatsApp snitch. Tof.
Eigenlijk wilde ik niet opnemen, maar laatst hadden we al een hele discussie dat ik mijn telefoon ’s nachts op stil zette. ‘Wie moet ik dan bereiken als er wat is,’ had hij woedend gevraagd.
Mij. Blijkbaar.
Toen ik opnam, wilde ik dat ik het niet gedaan had. ‘Slaap je altijd met make-up op,’ vroeg hij, zodra mijn gezicht in beeld kwam.
‘Je ziet er niet slaperig uit.’ Hij was ervan overtuigd dat ik net het bed had gedeeld. Het was krankzinnig, dus natuurlijk ontkende ik dat. Met wie dan? Mijn wifi-router? Heb je de staat van mijn huis gezien? Elke gezonde man zou op slag celibatair worden.
Maar het was niet genoeg voor Tom. Het is nooit genoeg. Dus toen ik uit pure frustratie zei: ‘Ja, de buurman heeft net mijn organen herschikt,’ was hij zo boos dat hij de hoorn erop gooide.
En natuurlijk heb ik daarna geen oog meer dichtgedaan.
Want dat is liefde, toch?
‘Hij heeft geen respect,’ is Els’ klare conclusie.
‘Nee, volgens hem heb ik dat niet, Els.
‘Als hij je echt zo leuk vindt als je beweert, doe je echt niet zo,’ op die toon waarbij ik me meteen een debiel voel. Waarom moet ik de hele wereld ervan overtuigen dat hij me wél leuk vindt?
‘Ik begrijp je vast verkeerd, maar je doet net of ik niet goed genoeg ben voor hem. Hij komt morgen speciaal voor mij weer naar Amsterdam. Dat zegt toch genoeg?’
Els rolt haar ogen. ‘Hij komt sowieso. Want het is zijn werk. Hij is piloot. Hij kwam al voordat hij jou kende. Dus maak je maar geen illusies, lieverd. En veel plezier met Zeester spelen, morgen.’
To be continued...
Inspiratie (het was niet de eerste keer
)
- IMJ
-
- Berichten: 14697
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 17-07-25 07:40
Geen namenbingo..
Wat een lieve vriendin die dit onthoudt♡
- Mer1980
-
- Berichten: 20375
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 17-07-25 12:10
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 17-07-25 14:37
Mer1980 schreef:Oei lees dit nu pas, heb het van Prem ook op de voet gevolgd. Ik ben er weer bij! Wat een lopende rode vlag is Tom wauw....
Ah superleuk dat je er weer bij bent!
Ik zal misschien vanavond en anders uiterlijk dit weekend weer een update plaatsen. Het volgende hoofdstuk is weer een pareltje
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-25 18:05
IMJ schreef:Geen namenbingo..
Nee, nog geen Bingo, Ing! We missen nog onze Bekende Nederlandse Koningshuisspecialiste
Dan is het pas echt Bingo. Maar die komt nog hahahaha
Zal ook weer een date-verhaal posten dit weekend, dat is echt heerlijk schrijven hahahaha (niemand wil meer met me op date na het lezen maar oké. Bedankt voor het vertrouwen. Heb gelukkig nog een heel archief om uit te putten).
17.
16 februari 2021
Of: hoe ik met pennywafelkruimels in mijn haar ja zei tegen alles wat ik niet wilde.
Toen ik wakker werd met een klodder honing in mijn haar en een koala-knuffel van Intertorys in mijn armen, wist ik dat het een avond was geweest met slechte beslissingen en te weinig water. Het was een combinatie die zowel absurd als geruststellend voelde. Dat gevoel verdampte acuut toen ik zag waar ik lag: in een bed vol maagdelijk witte designerkussens. Ooit bedoeld voor een interieurshoot, nu vooral een crime scene van NC346 Gucci foundation en iets wat verdacht veel op satésaus leek.
Sh¡t. Mijn make-up.
Ik hees mezelf omhoog en strompelde naar de spiegel. ‘Wow, wat een leuk jurkje!’ riep ik uit. Toen zag ik dat ik hem achterstevoren aan had. Typisch. Het was er één van Els. Het lumineuze idee om de hele wijnvoorraad volledig te decimeren werd gevolgd door een ander lumineus idee om dan maar te blijven slapen.
Ik veeg de pennywafelkruimels van mijn gezicht en probeer in de resten van mijn geheugen te graven. Na de rijsttafel had ik eigenhandig een coupe gepleegd op de voorraadkast, een actie waar mijn maag nu protest tegen aantekent.
Tom zou dit dus nooit doen. Die kreeg al morele rimpels toen ik hem laatst een foto van mijn pizza stuurde. Het was maar een kleintje, zei ik nog. Tja, zo kom ik natuurlijk nooit aan een goddelijk lichaam.
Ik moet echt even decompresseren. Gelukkig kreeg ik van het universum een mentale snipperochtend cadeau en ben ik vrijgesteld van direct presteren—Tom gaat altijd eerst slapen nadat hij is geland. Dus terwijl hij horizontaal bijkomt, heb ik mooi de gelegenheid om mijn appartement te hergroeperen. Mijn nieuwe schoonmaakster was namelijk in mijn afwezigheid geweest. In theorie voor twee uur. In de praktijk: dertig minuten. Ik zag het op mijn camera, waarvan ze wéét dat ik hem heb. Twee uur, zei ze, dat zou nét genoeg zijn. Voor wat dan? Eén symbolische dans met de Swiffer en een peptalk aan de wc-bril? Het was in elk geval genoeg om mijn router uit het lood te schoppen en mijn deodorant te verstoppen.
Maar goed, iets ervan zeggen durf ik niet.
Straks moet ik zelf weer dweilen.
Dan schiet er een herinnering binnen die nog verontrustender is dan pennywafel in je haar. Heb ik gisteravond—nee toch?—heb ik echt Prem geappt? Met Els’ telefoon? Els’ echtgenoot is natuurlijk bevriend met Prem. Dus natuurlijk kwam hij weer voorbij. Prem komt altijd voorbij. Een plotselinge golf van spijt overspoelt me. Wijn & WhatsApp—wat een hels duo.
Waarom doe ik dit toch altijd? Waarom denk ik altijd dat wijn en communicatie een gouden combinatie is? Alsof ik na twee glazen plots de kracht heb om relaties te helen, trauma’s op te lossen én het Midden-Oostenconflict op te lossen.
Els probeert me gerust te stellen. ‘Volgens mij viel het mee. Prem vond het niet erg,’ zegt ze. Ik hoor aan haar stem: het viel totaal niet mee.
Ik besluit plechtig—alweer—dat dit nóóit meer gebeurt. Geen wijn. Geen appjes. En bovenal: geen Prem. Vooral geen Prem.
Dan herinner ik me iets verontrustenders: had ik Tom vanochtend óók niet een appje gestuurd?
‘Hey saaie,’ lees ik. Ik was waarschijnlijk even vergeten dat ik bij Prem op eieren liep, maar bij Tom loop ik op punaisepunten. ‘Ben je al wakker?’
‘Saaie?’ appte hij terug. ‘Ik werk me kapot om jou te zien en dan noem jij me saai?’
Een prachtig begin.
Ik bedoelde het helemaal niet zo. Ik wilde gewoon aandacht. Maar bij Tom is een verkeerde woordkeuze gelijk een tactisch nadeel.
Met gepaste trots jegens mijn progressie in punctualiteit parkeer ik precies om vier uur ’s middags voor het hotel. Hij kan niet ontkennen dat ik er niet alles aan doe om een eventuele luttele confrontatie uit de weg te gaan. Er is geen spoor van Tom. Natuurlijk niet. Eindelijk een keer op tijd, en niemand om mijn glorie mee te delen. Behalve het hotelpersoneel, dat mijn beweging nauwlettend waarneemt, met in mijn hand een briefje.
Het briefje.
Waarop ik heb geschreven wat ik wil. Het is iets waar hij al vaak naar gevraagd heeft, dus heb ik het op advies van Nienke opgeschreven. ‘Dat komt stabieler over dan krijsen,’ zei ze.
Citaat:Ik vind je heel leuk, ik wil niet dat dit gesprek betekent dat ik je kwijtraak. Ik weet niet of kinderen echt een definitieve nee zijn voor mij. Nu is geen voor altijd. Maar zelfs als jij bij nee blijft, en ik verander, wil ik er voor open staan.
Maar tijd om het voor te lezen krijg ik niet.
‘Sorry schatje, van net,’ begint hij zacht, terwijl hij over zijn gezicht wrijft, duidelijk nog aangetast door jetleg. ‘Ik ben de laatste tijd zo moe. Ik hoop dat je daar een beetje rekening mee kunt houden.’
Natuurlijk.
Hij is de piloot.
Ik ben de stewardess.
Niet in functie, maar de balans staat al vast. De spreekwoordelijke zijden handschoentjes had ik inmiddels meegenomen, al is dit wel iets waar ik erg aan moet wennen.
Overigens mag ik die ook direct uittrekken, tegelijk met de rest van mijn garderobe.
‘Je bent alles voor me,’ fluistert hij in mijn oor, zijn stem lager dan mijn eigenwaarde op dit moment. ‘Ik wil alles met je.’
Zijn hand volgt de kromming van mijn rug, langzaam, doelbewust. Alsof hij mijn lichaam al uit zijn hoofd kent. Mijn adem hapert.
Hij kust me. Eerst zacht, bijna verontschuldigend. Dan steviger. Diep. Alsof hij alles wil uitwissen wat hij eerder zei.
Ik geef me over.
Mijn lichaam is hem al voor.
Ik smelt tegen hem aan. Geen wil. Geen rem. Alleen hij. Zijn geur. Zijn stem. Zijn grip.
‘Ik wil een baby met je,’ fluistert hij, terwijl zijn hand onder mijn blouse glijdt. Zijn vingers spreken vloeiender dan zijn mond ooit heeft gedaan.
En ergens—ergens diep in mij—buigt iets mee.
Een geruststellend stemmetje dat zegt: Zie je wel. Hij kiest jou. Dit is echt. Dit is geen spel.
Laat iedereen maar praten. Laat ze denken dat hij in elk continent een liefje heeft. Hier is hij. Bij mij. Met dit moment als bewijs.
Maar een ander stukje in mij—gescherpt, gehavend, alert—houdt zijn adem in.
Alleen is het tegen zijn borstkas, met zijn adem in mijn hals en zijn handen op plekken die zelfs ik vergeten was, verdomd moeilijk om nog helder te denken.
To be continued...
De (witte) rijsttafel
Het briefje
(I was searching)
Nog even aansluitend op mijn vorige post:
(wilde hier iets typen, maar laat het nog even achterwege).
- Paardenfann4
- Berichten: 1703
- Geregistreerd: 15-08-17
Geplaatst: 20-07-25 00:18
Leuk verhaal, je schrijft leuk! Ik zit alweer vol spanning op de volgende aflevering te wachten.
Mooie verdiensten op Vinted!
- IMJ
-
- Berichten: 14697
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 20-07-25 23:06
- Mer1980
-
- Berichten: 20375
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 21-07-25 14:15
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-07-25 19:37
Waardeer dat onwijs! Maakt het ZO veel leuker!
Mer1980 schreef:OMG Nina...
En dan vind ik nog wel na deel één te hebben geschreven dat Nina al een onwikkeling door heeft gemaakt
.Ik heb het idee dat ik sommige dingen al erin verwerkt had. Dus moet het echt later nog een keer nalezen (of gewoon vaker schrijven). Heb het al een tijd geleden geschreven, toen een keer ge-edit, en nu dus weer, dus ik zie het ook gewoon drie-dubbel
. (we springen een paar weken verder)
18.
5 maart 2021
Of: Mag ik even klagen over zijn geklaag?
Vrijdag is Tom hier weer.
En hij is ook nog eens jarig.
Dat zou een feestelijk vooruitzicht moeten zijn, maar ik heb stress. En een cashflow probleem. Ik heb mijn tanden namelijk laten bleken, omdat hij er een opmerking over had gemaakt. Achteraf weet ik niet eens of hij het echt zo bedoelde. Al laat ‘ik ben blij dat ze in de USA wél iets doen aan gele tanden’ weinig ruimte voor interpretatie.
Dus nu zijn mijn tanden wit, mijn bankrekening rood en mijn zelfvertrouwen onbestemd beige. En ik weet niet eens of hij het zal opmerken. Waarschijnlijk wel — als ik lach op een manier die hij ‘te Amerikaans’ vindt.
En wat geef je iemand die alles al heeft? Vooral iemand waarbij je geen idee hebt of je volgend jaar überhaupt nog op z’n verjaardagsfeestje mag komen? Het is nu allemaal zó onzeker. Ik zie oprecht even niet waar het heen gaat.
Deze week zei hij ook weer dat hij niet meer elke keer naar Amsterdam wil komen. Hij wil ‘focussen op kwaliteit, niet kwantiteit.’ Wat klinkt als: ‘Ik wil je minder vaak zien maar het moet wél leuk zijn als ik er ben.’
Een soort relatie à la Thuisbezorgd.
Dus ja, ik was gepikeerd.
Maar hij was dat óók.
En als ik nog één keer ‘ik heb in twaalf dagen zes Atlantic crossings gedaan’ hoor, ga ik gewoon zelf emigreren. Naar het midden van de oceaan, wel te verstaan.
Hij is altijd moe. Moe van het reizen. Moe van jetlags. Moe van mij, vermoed ik.
Begrijp me niet verkeerd, ik snap dat het zwaar is. Maar het is ook handig. Je hebt altijd een excuus paraat. Onredelijk? Moe. Afgeladen met kritiek? Moe. Ongeïnteresseerd? Moe.
En serieus; hoeveel moeite kost het om een glas wijn op te tillen? Of, gek idee, om gewoon even na te denken voordat je wat zegt? Want hij zegt soms echt pijnlijke dingen. Dat ik naar de sportschool moet bijvoorbeeld. Wie zégt dat? Tegen iemand met... ach laat ook maar. Hij is er nota bene van op de hoogte.
En alsof ik nooit sport. Ik was zondag nog aan het skaten. Ik had zó veel vreetbuien gehad dit weekend, maar hé: de rest van de week ging goed. Ik voelde me zelfs even sterk. Topfit.
Dus ik zei dat ook. Niet handig blijkbaar, want volgens Tom was dat ‘arrogant’.
‘Je vindt jezelf wel erg goed, hè,’ zei hij.
En toen hadden we ruzie.
Omdat ik het had gewaagd hardop tevreden te zijn met mijn eigen lichaam.
Later zei Tom dat het de taalbarrière was.
Ik zei dat ik daar met andere Engelstaligen nooit last van heb gehad.
Waarop hij zei dat ik 'm altijd met anderen vergelijk en dat dát precies het probleem is.
De ruzies zijn stom. Stom en willekeurig. Hij vindt dat ik alles verdraai, ik vind dat hij niks begrijpt, hij zegt dat hij niks goed kan doen, ik zeg dat ík niks goed kan doen. Het lijkt wel een soort wedstrijdje zelfmedelijden.
En dan dat eeuwige vertrouwen—of meer: het structureel ontbreken ervan. Wat ik zeg, wat ik doe, wat ik (blijkbaar) ‘verzin’. Ik kan niks zeggen zonder dat het verdacht is. Of niet waar. Of onbelangrijk. Of niet zo erg als zijn trauma’s.
Dus zeg ik maar niks meer.
Behalve in mijn hoofd, waar inmiddels een fulltime redactieteam bezig is met alles wat ik niet hardop kan zeggen.
Maar ik vind hem wél echt heel leuk. Maar zelfs dát mag ik niet zeggen. Ik zei laatst dat ik hem miste. Dat ik hem al lang niet gezien had.
Mag niet.
Klinkt te negatief.
Maar hij stuurt wél uit elke hotelbed een ‘Wish you were here’. Wat moet ik daar dan precies op terugsturen? ‘I wish I was not’?
Maargoed. Vrijdag dus. Hij zei dat z’n dochter hem mee uit eten wilde nemen voor zijn verjaardag. Dat hij het altijd zo waardeert wat ze allemaal wel niet voor hem doet. Maar ja, ‘dan ben ik in Amsterdam.’
Subtiel.
Moet ik nu een tafel boeken? Een verrassingsdiner? Een feestje? Toen ik het vroeg, was ik natuurlijk meteen weer de dramakoningin. Dat ik altijd conclusies trek. Dat ik dingen invul. Nou ja, blijkbaar mág ik niets invullen, want dan hou ik geen rekening met hem.
Hoe vaak we ruzie hebben… hoe snel dingen omslaan.
Het is bijna knap.
Alles valt verkeerd.
Gisteren zei hij dat z’n rekening was geblokkeerd. Ik zei: ‘da’s vreemd.’ Dom. ‘Je moet niet altijd alles vreemd vinden,’ zei hij. ‘Dat is gewoon cultuurverschil.’
Blijkbaar is mijn cultuur: vragen stellen. En de zijne: vooral niet antwoorden.
Ik word zo moe van deze emotionele achtbaan.
Hij appte daarna namelijk ook nog of ik bezig was. Bezig was een understatement: eerst kantoor, toen de hond uitlaten, een pakje verkopen (blijft fijn, extra geld — iets waar ik me vroeger nooit druk om maakte, maar vroeger is van vóór Tom), omkleden, stal, oh ja, pakje wegbrengen. Dus ik antwoordde dat ik een beetje druk was.
Kreeg ik alleen terug: ‘Dan spreken we morgen wel.’
Alsof ik een ongewenste nieuwsbrief ben van Omoda waar ik ooit in 1999 iets kocht. Je neemt niet eens de moeite om op ‘unsubscribe’ te drukken, maar hij irriteert je wel elke maand als hij opduikt.
Hij belde later alsnog. Natuurlijk. Om me uit te leggen waarom het toch echt mijn eigen schuld was dat hij zo reageerde. Dat hij niet op mij gaat zitten wachten. Fair, op papier. Maar ik háát dit. Dat negatieve gedoe. Dus dat zei ik. Waarop hij zei dat hij óók veel dingen niet leuk vindt aan mij.
‘Waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?’ vroeg ik. Wat ik bedoelde als een retorische vraag, maar hij zag het als een uitnodiging tot consultancy.
Hij had het namelijk toevallig laatst met een vriend besproken, en die had gezegd dat we ‘in de power struggle phase’ zaten. Gewoon een fase. Net een puberteit maar dan voor volwassenen.
Dus daar hou ik me dan maar aan vast.
Maar eerlijk? Het voelt vooral als een herhaling van zetten. Alleen was ik toen (Prem) een wanhopige versie van mezelf, verliefd op een man met een Lidl-tandenborstel, een manipulatieve achterban en het charisma van een verlopen batterij. En nu (Tom) zit ik in precies dezelfde emotionele sh¡tshow — maar dan met iemand die een Rolex draagt, z’n eigen vliegtuig bestuurt en een anatomie heeft die de wetten van de natuurkunde uitdaagt.
Anyway, vanmorgen heb ik toch maar een SOA test gedaan. Want dat eiste hij. Hij wilde er zelf overigens geen doen. ‘Ik kan mezelf wel vertrouwen,’ zei hij, maar hij heeft me ‘in actie’ gezien, zegt hij, en hij vertrouwt me dus niet.
Dus dan moeten we toch ook praten over anticonceptie. Want ik heb geen idee waar dit heengaat.
Maar nu moet ik écht gaan beslissen.
Wat koop ik voor Tom?
Waar neem ik hem mee naartoe?
Wat zeg ik?
Wat doe ik?
Wat blijft er straks nog over?
To be continued...
Hoe het voelde...
Ahh gotta miss this
(Niet zijn echte naam dus ala)
Voor wie het leuk vindt: ik ben toch ook weer begonnen met mijn date-verhalen op http://www.astridalida.com
Geen reclame (puur charitatief
), maar misschien leuk om te lezen tussen updates door! Een heel andere ‘Nina’.
- prompter
-
- Berichten: 14789
- Geregistreerd: 28-09-02
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-07-25 20:25
. Gelukkig net zo'n adoratie voor zijn dochter als Prem voor Boukje 
- Lucia88
-
- Berichten: 699
- Geregistreerd: 06-06-15
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-07-25 21:12
Kan ik het vorige verhaal ook nog ergens lezen? Of heb ik die link gemist?
- Sunshinedaan
-
- Berichten: 775
- Geregistreerd: 05-11-16
- Woonplaats: Roosendaal
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-07-25 21:19
- Mer1980
-
- Berichten: 20375
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 22-07-25 21:39
- astridastrid
-
- Berichten: 5831
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 24-07-25 20:49
Lucia88 schreef:Stille meelezer hier: heerlijk dit! Doe maar door hoor!!
Kan ik het vorige verhaal ook nog ergens lezen? Of heb ik die link gemist?
Ik raad het niet per sé aan
, maar dit was mijn eerste verhaal (het is slécht). Maar misschien leuk op een regenachtige dag:[UK] [VER]Gepest - dagboek van een "bonus" moeder
(Overigens alweer vijf jaar geleden!)
Voor mij trouwens goed om te weten of het ook te volgen is zonder de vorige delen gelezen te hebben! Leuk!
prompter schreef:Mijn god wat een figuur die Tom
Nou, nu je het zegt...
Ik begin ook wat patronen te zien
.(Daar is overigens nog niets veranderd zie ik na wat Instagramstalking
.)Ik ben trouwens altijd een beetje bang dat ‘Prem’ het concept Fictie niet begrijpt, op een dag op dit topic stuit en denkt: ‘Ach, ze is nog niet over me heen. Natuurlijk niet.’
19.
12 maart 2021
Ik heb ooit gedacht dat ik goed kon zingen. Niet professioneel goed, maar charmant goed. Tot ik mezelf terughoorde op een dronken karaokevideo waarin mijn vertolking van ‘Total Eclipse of the Heart’ nog erger klonk dan het geluid van een metalen NS-prullenbakje.
Maar goed, het is zijn verjaardag, dus ik besluit m’n comeback te maken.
‘HAPPY BIRTHDAY TO YOU,’ zet ik mijn sernade in.
Ach.
Het is nog steeds minder gênant dan Prem’s liedjes. Geen idee waarom ik die niet allang uit m’n afspeellijst heb gegooid. Misschien uit medelijden. Misschien uit luiheid. Misschien omdat ik bang ben dat Spotify dan vraagt: ‘Weet je zeker dat je dit wilt verwijderen?’
En ik weet het nooit zeker.
Behalve dat ik zijn singels altijd supersnel skip.
Ik loop richting het bed met een half verlepte appel, gewikkeld in aluminiumfolie en voorzien van een paar wiebelige kaarsjes. Een traditie die stamt uit mijn jeugd. Het geheel heeft iets weg van een mislukte knutselopdracht uit groep vier en ik vraag me inmiddels af of dat destijds ook zo’n treurige vertoning was.
Tom kijkt verrast. Of angstig. Moeilijk te zeggen. Misschien vreest hij dat ik het hele hotel in de hens zet. Of, zoals hij later fijntjes zou opmerken, dat het brandalarm af zou gaan en we het romantische moment mogen delen met een bataljon brandweermannen. In onderbroek. Plús een officiële reprimande van Delta Air Lines.
Extra reden om die kaarsjes vliegensvlug uit te blazen. Kaarsvet overal.
Ik zeg: ‘Doe een wens.’
Hij zegt: ‘Dat heb ik al gedaan.’
En dan kijkt hij naar míj.
‘Maar je maakt het me niet makkelijk,’ voegt hij toe.
Ik weet nog steeds niet hoe oud hij is geworden. Echt NIET. Zelfs op zijn Tinder-profiel was leeftijd een non-existent gegeven. Met dat lijf valt er geen peil op te trekken—uitgezakt is hij in elk geval niet.
Maar ik ben niet gek.
Hij zei ooit dat hij 18 was toen hij begon met vliegen, en dat hij ‘nu al bijna dertig jaar op Amsterdam vliegt’.
‘Toen was jij elf,’ zei hij toen, ‘Maar wat betekenen jaren nou eigenlijk?’
Hij geeft niets cadeau. Maar wie ben ik om iemand af te rekenen op een leugen over zijn geboortejaar, als ik zelf nog altijd beweer dat ik 60 kilo weeg?
Over cadeaus gesproken: ik heb hem sokken gegeven. Met Captain-strepen. Beetje ironie, beetje knipoog naar zijn gezagvoerdersambitie.
En een boek. Over relatiedynamiek.
HAHA.
Ik weet niet wat erger is: dat ik het heb gekocht, of dat ik blijkbaar ook passief-agressief gedrag vertoon. Het heeft hoofdstukken als ‘Communicatie is geen aanval’ en ‘De volmaakte relatie.’ En het was in de aanbieding.
Gisteren had ik hem al een fles champagne gegeven. Om direct te consumeren, natuurlijk. Die fles stond overigens al twee jaar in mijn voorraadkast. Ooit gekocht door Wouter, voor een ‘romantisch’ weekend op Vlieland (zijn woorden). De fles overleefde. De vriendschap nauwelijks.
Tom gelooft serieus dat de beste champagne uit Californië komt—een punt van discussie. Ik ken in ieder geval geen streek die Champagne heet in Amerika. (Ik heb nog even overwogen hem een Wikipedia-link te sturen over beschermde Franse regio’s.)
Er valt natuurlijk een hoop te zeggen over mijn cadeaus. En nee, niet allemaal even positief. In mijn verdediging: het was allemaal nog onzeker, gezien zijn talent in aantrekken en afstoten. Maar goed, hier ben ik dan. En tot nu toe is het geweldig. Zie je, lage verwachtingen hebben zo z’n voordelen.
Gisteren gingen we eten bij de Harbour Club aan het Spui. ‘Spoei,’ zegt Tom hardnekkig.
Het is zijn favoriete plek. En als Tom iets leuk vindt, zegt hij het zo vaak dat je begint te twijfelen of jij het óók leuk vindt of gewoon bent gehersenspoeld.
Ik haat vis. Niet een beetje. Alles aan vis. De geur, het idee, die ogen. Maar Tom zweert dat het ‘gezond’ is, dus heb ik mijn aversie maar even opzijgezet.
Eerlijk?
Het was verrassend leuk. We hebben gelachen. Hij hield m’n hand vast, bestelde voor me, noemde me zelfs publiekelijk ‘his girl’.
Een unicum.
Maar we waren dan ook dronken als een kanarie. Ik bedoel, ik had zelfs zijn bril op. Hij lachte.
‘Je lijkt een beetje op m’n ex zo.’
Dat was gisteravond. Nu is het ochtend. En ik krijg… ook een cadeau?
‘Ik heb ook iets voor jou,’ glundert Tom namelijk nadat hij mij net heeft overdonderd met overdreven dankbaarheid voor mijn prullaria. Kijk aan, hij waardeert dus tóch de kleine dingen.
Maar wacht. Een cadeau?
Van hem?
Dat betekent dat mijn bescheiden geschenken in het niets verdwijnen. Natuurlijk.
Hij staat op, loopt naar zijn koffer en haalt er een Victoria’s Secret-tasje uit.
‘Dit is degene die je wilde.’
Het is een onderbroek. Of nou ja, technisch gezien. Mijn moeder zou zeggen: dit is een schoenveter.
Het is een maat M. Precies zoals ik nonchalant had laten vallen. In mijn hoofd past ‘ie perfect. In zíjn hoofd blijkbaar niet.
‘Ik twijfel alleen of ‘ie niet wat aan de kleine kant is,’ voegt hij er namelijk luchtig aan toe.
De opmerking komt nét iets te achteloos binnen. Of misschien ben ik gewoon absurd gevoelig over dit onderwerp.
‘Er zit gelukkig elastiek in,’ zeg ik sarcastisch. ‘Dus wie weet red ik het met een beetje optimisme.’
Hij knikt, puur feitelijk. ‘Als je maar belooft dat je hem draagt, anders is het zonde van mijn geld.’
Dan trekt hij me naar zich toe—direct en doelgericht, zonder aarzeling—en voor ik het weet liggen we wéér horizontaal. En zoals altijd rond deze tijd, slaapt hij binnen enkele minuten diep, alsof het hier Miami is en niet Nederland om tien uur ’s ochtends.
En ik lig klaarwakker naast hem.
To be continued...
Met zijn bril
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 24-07-25 21:29, in het totaal 8 keer bewerkt
- prompter
-
- Berichten: 14789
- Geregistreerd: 28-09-02
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 24-07-25 21:05
Fijn vervolg weer met deze gecompliceerde figuur
- Mer1980
-
- Berichten: 20375
- Geregistreerd: 08-02-01
- Woonplaats: Lelystad
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 24-07-25 21:47
