Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-06-25 23:12

Geplaatst: 16-06-25 23:12

* ziet TS balend achter haar bureau zitten. Alle eindes komen hier voorbij, telkens weer nieuw einde zoeken*

Daan gaat dood, krijgt Syl haar niet, dan Niels ook niet

Ts, verlos ons van al ons gespeculeer...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-06-25 00:14

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 17-06-25 00:14

Toch hebben jullie het einde nog niet geraden

**Geplaatst**: 17-06-25 05:10

Geplaatst: 17-06-25 05:10

soeboenoe schreef:
Toch hebben jullie het einde nog niet geraden

Niels gaat er met Syl vandoor

**Geplaatst**: 17-06-25 06:58

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-06-25 06:58

Syl heeft het kookplaatje niet goed uitgezet en het huis brandt af.

Hoe vaak heb je je einde aangepast nav onze speculaties?
O:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-06-25 07:34

Geplaatst door de TopicStarter : 17-06-25 07:34

Haha, dat zou wat zijn als ik iedere keer het einde aan moest passen, dan ben ik over 3 jaar nog aan het schrijven :')

Maar eerlijk; het einde is nog niet veranderd óf geraden

**Geplaatst**: 17-06-25 09:31

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-06-25 09:31

wij wachten dus weer in spanning af

**Geplaatst**: 17-06-25 10:11

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-06-25 10:11

Ze krijgen een 3 hoeksverhouding, waar zowel Niels als Syl deels Daan hebben

**Geplaatst**: 17-06-25 11:45

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-06-25 11:45

Syl vertelt Niels dat het niet voorbij was, Niels vertrouwt daan niet meer, daan boos op Syl.
Maar Syl krijgt wat ze wil.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-06-25 12:43

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 17-06-25 12:43

Ik vind het wel heel leuk om de speculaties te lezen!

**Geplaatst**: 17-06-25 15:57

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 17-06-25 15:57

Hahaha ja dat snap ik! Hou ons niet te lang in spanning.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-25 16:26

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-25 16:26

Ik had de hoop dat het hierbij zou blijven, maar ik wist eigenlijk al wel dat dit niet het geval zou zijn. Na wat drie seconden lijkt, krijg ik alweer een bericht terug:

“Je hoeft mij echt niet te vertellen wat ik heb gezegd, dat weet ik dondersgoed. Maar dat jij nu ineens met grenzen gaat smijten alsof je altijd zo eerlijk en duidelijk bent geweest? Kom op. Jij was net zo goed onderdeel van dit alles, misschien nog wel meer dan ik. Maar nu draai je het zo dat jij er vredig uitstapt, als de verstandige, rustige, volwassen vrouw die zogenaamd voor haar rust kiest. Netjes verwoord ook, bijna alsof je er zelf in gelooft.
Je speelt mooi weer daar met je zogenaamde perfecte leventje, alsof je zomaar alles kunt wissen. Alsof jij nooit dingen hebt gezegd of gedaan die je niet terug kunt nemen. Als dit is hoe jij het wilt afsluiten, prima. Maar verwacht niet dat ik hetzelfde toneelstukje meespeel.”

Ik laat haar woorden even op me inwerken. Het zijn woorden die ik ergens wel verwachtte, maar het zijn niet haar specifieke woorden die me iets doen. Het is de toon van haar bericht dat tussen de regels doorsijpelt. Haar woede, met een randje venijn, waarmee ze mij compleet verantwoordelijk wil maken voor wat er nu gebeurt.
Het lijkt net of er een brede band rondom mijn borstkas aangespannen wordt, alsof ik net íets moeilijker kan ademen dan voor haar bericht. De vorige keren is dit geweest vanwege verdriet of gemis, maar deze keer voel ik geen verdriet noch gemis… Het voelt als een bepaald soort argwaan, vooral door haar laatste zin: “Maar verwacht niet dat ik hetzelfde toneelstukje meespeel”. Het voelt alsof ze een dreigement uitspreekt, waarbij mijn hoofd weer begint met malen. Verschillende scenario’s schieten door mijn hoofd, waarbij er geen enkele een positieve uitkomst heeft voor mij. Waarom heb ik ooit gedacht dat dit allemaal wel los zou lopen? Waar is dat vertrouwen vandaan gekomen? Ik wist dat zij een hekel had aan Niels. Ook dat ze er alles aan zou doen om bij me te kunnen zijn… Waarom heb ik haar in godsnaam vertrouwd?
Ik klem mijn kaken stevig op elkaar, gooi mijn telefoon zo ongeveer op tafel. Ze bekijkt het maar even, ik ga niet nu op haar antwoorden. Misschien antwoord ik wel nooit meer.

Het geluid van Niels die de trap afkomt, haalt me weer naar het hier en nu. Hij komt helemaal opgedoft de woonkamer binnenlopen en mijn hart maakt een klein sprongetje. Mijn irritatie omtrent Syl wordt door zijn verschijning weer iets naar de achtergrond gedrongen en ik sta op van de bank om naar hem toe te lopen.

‘Wauw schat, wat zie je er goed uit.’ – Ik sla mijn armen om zijn middel en hij trekt me tegen hem aan om me een kus te geven.
‘Dankje! Wil je zo al gaan?’ – Ik kijk even snel naar mijn eigen outfit en gezien hij er zo stralend uitziet, wil ik me toch graag even verkleden.
‘Ik ga me boven even omkleden. Wil je dan ook iets eten in de stad?’
‘We eten wel iets buiten de deur dan.’

Nadat ik me wat opgefrist heb, zijn we onderweg naar een terras waar ze ook iets te eten serveren. Het is best een koude avond, dus hebben we ons beiden dik aangekleed. Niels heeft namelijk de vreemde voorkeur om buiten te zitten, al vriest het dat het kraakt. Gelukkig is het al wel minder dan voorheen, want hij weet dat ik niet zo warmbloedig ben als hij. Vroeger is het meer dan eens voorgekomen dat ik met blauwe lippen, al bibberend naast hem zat en hij nog niet eens een sjaal omhad.

Gelukkig kunnen we dicht tegen de gevel aan zitten, precies onder een warmtelamp en met een wollen deken over mijn benen zodat ik niet verander in een ijspegel. De serveerster, die ook duidelijk heeft gezien hoe goed Niels er vanavond uitziet, heeft net ons eten gebracht en we klinken onze glazen rode wijn om te proosten op een gezellige avond. Het lijkt wel of ik met een totaal andere blik naar mijn man kijk vanavond, alsof hij ineens een stuk knapper, een stuk charmanter is geworden. We lachen beiden om het belachelijk kleine biefstukje dat ons net is voorgezet en dit voelt oprecht fijn. Het voelt veilig, mijn wereld lijkt ineens een stuk eenvoudiger en dat geeft me daadwerkelijk iets van rust.

‘Ga je dit jaar weer mee op schoolreis? Kunnen we weer samen van de pistes af.’
‘Oef, ik heb al meer dan twee jaar niet meer geskied… Ik denk dat je me dan meer kunt oprapen dan dat ik daadwerkelijk ski.’
‘Dat zal wel meevallen! En anders vang ik je op.’ – Hij kijkt me aan met een bepaalde twinkeling in zijn ogen, het voelt alsof we dichterbij elkaar zijn dan ooit.

Ik glimlach naar hem en wil net antwoord geven als de grond ineens onder mijn voeten vandaan zakt. Aan de rand van het terras loopt iemand, donkere jas, wollen muts van waaronder blonde haren over de schouders vallen. Ik voel het meteen in iedere vezel van mijn lichaam; Syl.
Ze steekt haar hand omhoog en komt in een rechte lijn naar ons toegelopen.

‘Wat een toeval.’ – Haar stem opzettelijk overdreven luchtig. Mijn maag trekt zich samen, maar mijn gezicht houd ik in de plooi. Niels draait zich verbaasd om.
‘Goedenavond Syl.’ – Beleefd groet Niels haar.
‘Hey Daniël.’ – Haar stem mierzoet, haar glimlach net iets te gemaakt om oprecht over te komen.
‘Niels.’ – Haar blik flitst even kort naar Niels, enkel om zijn bestaan te erkennen.
‘Hoi Syl.’ – Ik probeer het zo normaal mogelijk te laten klinken, Niels zou het ook vreemd vinden als ik nu ineens ontzettend afstandelijk zou doen naar haar. Ze doet nog een stap dichterbij en voor een milliseconde denk ik dat ze er daadwerkelijk bij wil komen zitten.
‘Ik was onderweg naar het werk, zag jullie zitten en kon het niet laten om even “hoi” te komen zeggen.’ – Haar blik blijft nét iets te lang op mij hangen. Nét te lang waardoor Niels even kort een wenkbrauw optrekt.
‘Ah oké, druk bezig dus.’ – Niels glimlacht even als hij dit tegen haar zegt, maar ik kan aan hem zien dat hij er vrij weinig van meent.
‘Ja, je kent het wel hè.’ – Kort kijkt ze naar Niels voordat ze me weer aankijkt met haar hoofd wat schuin.
‘Je ziet er… Uitgerust uit, Daniëlle.’ – Haar ogen lijken een fractie donkerder te worden en ik zie een spiertje bij haar mondhoek heel kort trekken.
‘Dank je. We zijn alleen net begonnen aan ons eten en het zou zonde zijn als dat koud wordt.’ – Ik blijf mezelf dwingen om zo normaal mogelijk te doen, maar mijn hand onder de tafel knijpt hard in de wollen deken.
‘Natuurlijk. Sorry, ik wilde niet storen. Ik dacht; ik zeg even gedag. Maar soms is het wel fijn om elkaar even aan te kunnen kijken hè.’ – Ze blijft me aankijken en knijpt even kort met haar ogen bij de woorden “aan te kunnen kijken”. Die opmerking is puur en alleen voor mij bedoeld. Zij weet dat, ik weet dat. Niels zit tegenover me met een steeds meer verbaasde blik naar mij te kijken.
‘Laat het smaken. Fijne avond nog.’ – Ze verbreekt haar blik op mij om Niels weer even kort te erkennen.
Dank je. Fijne avond, Syl. – Er is een dwingend tintje te horen in Niels’s stem.

Ik richt mijn blik op mijn bord als ze wegloopt van onze tafel. Ik weet dat ze nog een keer achterom kijkt, al kijk ik haar bewust niet na. Niels zit even zwijgend tegenover me voordat hij toch begint;
‘Wat… was dat?’ – Zijn gezicht zit moeilijk. Ik verwacht het mijne ook. Ik zucht en neem een slok van mijn wijn, die ineens een stuk minder lekker smaakt.
‘Ik heb je toch gezegd dat ze het moeilijk heeft…’ – Niels knikt en maakt een “hmm” geluid.
‘Ik denk dat ik iets gezegd heb dat niet helemaal lekker gevallen is bij haar.’ – Niels kijkt me onderzoekend aan, maar er is ook iets van bezorgdheid te zien in zijn blik.
‘Moet ik me zorgen maken?’
‘Nee.’ – Ik schud mijn hoofd.
‘Ze is gewoon wat instabiel, dat is alles.’ – Maar in mijn hoofd is het allesbehalve rustig. Haar blik blijft me bij, iets zegt me dat dit niet de laatste keer is dat ik Syl gezien heb.

We eten ons eten en Niels praat voor ons beiden, iets onnozels over een half werkend toetsenbord en een nieuwe collega. Stiekem baal ik ervan dat ze er weer voor gezorgd heeft dat ik niet écht luister naar wat hij vertelt. Ik probeer op de juiste momenten even kort te knikken of “uhu” te zeggen, maar zijn verhaal verdwijnt meer en meer naar de achtergrond.

‘Ben je ver weg?’ – Ik knipper snel een aantal keer.
‘Sorry, wat?’ – Hij lacht liefdevol naar me.
‘Je hebt een volle minuut naar je glas wijn gestaard.’
‘Sorry, moe denk ik.’ – Hij pakt mijn hand en wrijft even over mijn knokkels.
‘Dan zullen we zo eens naar huis gaan.’ – Ik denk een kleine teleurstelling bij hem te zien.
‘Nee, je hebt zo uitgekeken naar de tiramisu, die ga ik je niet ontzeggen.’
‘Lieverd, ik ben honderd keer liever thuis bij jou, waar je comfortabel bent, dan dat ik nu nog hier tiramisu ga bestellen terwijl ik aan je kan zien dat je echt moe bent.’ – Hij geeft nog een kleine kus op mijn knokkels voordat hij om de rekening vraagt en ik baal gruwelijk. Ik baal nog wat extra dat ze deze avond heeft weten te verpesten door weer in mijn hoofd te kruipen.

Als we thuis zijn, neemt hij galant mijn jas aan om deze op te hangen. Ik loop vast naar de woonkamer en laat me op de bank ploffen. Ik merk nu pas hoe moe ik daadwerkelijk ben. Niels rommelt wat in de keuken en vraagt of ik nog iets wil drinken. Ik antwoord dat ik nog wel wat thee lust als ik ondertussen mijn telefoon uitzet. Ik wil niet nog meer onverwachte onderbrekingen vanavond.
Niels komt aanlopen met een kop thee en voor zichzelf nog een glas wijn. Voordat hij zelf naast me komt zitten, pakt hij nog een dekentje vanachter de bank en drapeert deze over ons heen. Ik laat me tegen hem aanzakken, met mijn hoofd op zijn schouder, mijn hand op zijn borst en mijn been gedeeltelijk over dat van hem. Hij laat zijn hoofd rusten tegen dat van mij, slaat een arm om me heen en zijn andere hand pakt hij mijn knie vast.

‘Ik vond het fijn vanavond.’ – Zijn stem weer warm en rustig.
‘Ik ook. Heel erg.’ – En ik nestel me, voor zover dat kan, nog iets dichter tegen hem aan. Alleen knaagt de opmerking van Syl nog steeds aan me; “Maar verwacht niet dat ik hetzelfde toneelstukje meespeel”.

Zijn hand gaat van mijn knie naar mijn gezicht en hij streelt langs mijn wang voordat hij zich naar me toebuigt en me zacht kust. Langzaam, met zijn volle aandacht bij mij. Ik probeer mijn volle aandacht bij hem te houden, probeer het gevoel van verbondenheid zo verdomd hard vast te houden.
Maar wanneer zijn hand de contouren van mijn gezicht volgt, doemt vanuit een hoekje van mijn gedachten Syl weer op. Hoe ze altijd haar neus achter mijn oor in mijn haar begroef.
‘Ik wil je nooit meer kwijt.’ – Hoor ik zachtjes in mijn oor fluisteren. Met een ruk schiet ik overeind.
‘Wat zei je?’ – Wat verschrikt kijk ik hem aan.
‘Ik zei niks… Ik gaf je een kus.’ – Ik sla mijn hand voor mijn gezicht en bedenk me hoe ontzettend stom dit over moet komen…
‘Gaat het wel, Daan?’ – Ik probeer even te verdringen dat het Syl was die dat altijd in mijn oor fluisterde. Hij kijkt me gefronst aan en aait even zacht langs mijn wang.
‘Ik denk echt dat ik moet gaan slapen…’ – Ik duw zijn hand met mijn hand nog iets steviger tegen mijn gezicht aan als liefdevol gebaar.
‘Dan gaan we lekker naar bed. Ga jij maar vast, zet ik dit nog even in de vaatwasser.’ – Hij pakt de onaangeroerde drankjes en neemt ze mee naar de keuken, ik sta op en ga vast naar boven.

In de badkamer was ik de make-up van mijn gezicht nadat ik mijn tanden heb gepoetst. Niet met het gebruikelijke lauwwarme, maar met ijskoud water. Misschien zorgt dat ervoor dat ik niet heel de nacht ga hallucineren…
Met mijn handen op de rand van de wasbak, zie ik in de spiegel het water van mijn gezicht druipen. Als ik Niels achter me de badkamer in hoor komen om zijn tanden te poetsen, begraaf ik mijn gezicht in een handdoek. Ik voel zijn hand even op mijn rug en als ik hem via de spiegel aankijk, zie ik hem met een bepaalde blik naar me kijken. Geen medelijden, geen argwaan, maar oprechte zorgen. Zorgen om mijn overvolle hoofd, waarvan hij nog steeds denkt dat het te maken heeft met het verwerken van alle gebeurtenissen van afgelopen jaar. En dat is deels waar. Maar de grootste plek is de laatste tijd geclaimd door haar. Door het stiekem doen, door het verlangen dat ik bij haar heb gehad en nu, nu ik het voor mezelf eindelijk helder dacht te hebben… Claimt ze wéér die plek. Deze keer niet met verlangen of verdriet, maar met een bepaalde angst. De angst dat ze alles kapot kan maken als ze dat wil. De angst dat ze mijn hele leven en de liefde die Niels nog voor me voelt, met een vingerknip weg kan nemen.

‘Daantje toch… Praat eens met me… Dit is echt wel meer dan vermoeidheid.’ – Hij veegt zijn mond af aan de handdoek en pakt me stevig vast. Nog voor ik mijn armen goed en wel om hem heen heb, breek ik. Niet het zachte, bescheiden snikken… Maar het rauwe, geen houden aan snikken tot er geen lucht meer in je longen zit en je met open mond je best moet doen om ergens nog wat zuurstof binnen te krijgen.

**Geplaatst**: 20-06-25 16:46

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 20-06-25 16:46

Is het al maandag?

nog meer

echt,

nog meer.....

**Geplaatst**: 20-06-25 17:02

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 20-06-25 17:02

Het wordt steeds spannender. Volgens mij komt er een grote klapper

**Geplaatst**: 20-06-25 18:14

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 20-06-25 18:14

Syl ontwikkelt een beetje stalker trekjes

**Geplaatst**: 20-06-25 19:36

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 20-06-25 19:36

Ah niet stoppen nu!

Ik denk dat Syl aangifte gaat doen.

**Geplaatst**: 20-06-25 21:08

Geplaatst: 20-06-25 21:08

Oooooowwwwwww :wow:

**Geplaatst**: 20-06-25 22:27

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 20-06-25 22:27

En je stopt dus gewoon NU? dus echt NU? NEEEEEEEEEEEEE!!!!!!

**Geplaatst**: 20-06-25 23:20

Geplaatst: 20-06-25 23:20

Paardennamen schreef:
Ah niet stoppen nu!

Ik denk dat Syl aangifte gaat doen.

Van wat? Tegen Niels?

**Geplaatst**: 21-06-25 02:49

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 21-06-25 02:49

Meeeerrrrr

**Geplaatst**: 21-06-25 22:40

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 21-06-25 22:40

Ik denk dat Daan het zelf gaat opbiechten aan Niels.

**Geplaatst**: 22-06-25 12:18

Geplaatst: 22-06-25 12:18

SumSum schreef:
Ik denk dat Daan het zelf gaat opbiechten aan Niels.

En dan vermoord hij haar

**Geplaatst**: 22-06-25 12:23

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 22-06-25 12:23

Haha, heerlijk al die speculaties. :))

Erg goed stuk TS, je voelt de spanning opbouwen. Ben erg benieuwd.

**Geplaatst**: 22-06-25 19:20

Geplaatst: 22-06-25 19:20

soeboenoe schreef:
Rocamor schreef:
Gelukkig, want dit mag inderdaad het einde nog niet zijn. Maar ik neem aan dat we nog terugkomen bij het stuk waar je mee begon

Daar komen we zeker nog terug en we gaan er nog voorbij ook!

Spoiler:
ik verklap vast 1 ding; we eindigen met een knal

Hmmmmmmm interesting… even teruggezocht in het topic, want dacht me te herinneren dat TS dit ooit heeft geschreven

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-25 15:28

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-25 15:28

We kruipen naar het einde... Maar we zijn er nog niet!
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zijn armen blijven me stevig vasthouden, waarbij hij met een hand zacht over mijn rug wrijft. Net zo lang tot ik weer een beetje tot bedaren ben gekomen. Zijn gezicht rust tegen mijn slaap en ik hoor hem zachtjes herhalen “Laat maar gaan, ik ben hier”. Ik snik nog zacht na en voel mijn hele lijf bibberend tegen hem aanleunen. Het voelt alsof zijn armen het enige zijn dat me nog op mijn benen houdt en alsof hij dat voelt.

‘Kom, ga even op bed zitten.’ – Met mij nog in zijn armen lopen we naar het uiteinde van ons bed en laat hij me zachtjes zakken. Hij gaat voor me op zijn hurken zitten en legt zijn handen op mijn knieën.
‘Wat is er toch aan de hand, Daantje?’ – Ik voel mijn ogen weer vollopen met tranen, maar probeer ze deze keer wat weg te slikken.
‘Ik… Ik ben gewoon zo ontzettend bang om je kwijt te raken…’ – Er komt bijna geen geluid uit mijn mond. Ik probeer om hem even aan te kijken, maar ben tegelijk bang dat hij in mijn ogen kan lezen dat ik nog steeds een groot geheim voor hem verberg.
‘Bang om me kwijt te raken? Waarom dan?’ – Ik zie oprechte verbazing op zijn gezicht.
‘Het voelt of ik alles verpest… Alsof ik het allemaal niet verdien. Je bent zo lief voor me, zo geduldig… En ik zit alleen maar met een vol hoofd. En ik ben zo ontzettend moe…’
‘Maar lieverd, je mag toch gewoon voelen wat je voelt? Je hoeft echt niet bang te zijn dat ik zomaar vertrek omdat je het moeilijk hebt. Ik ben hier bij jou en ik ga echt niet zomaar weg.’
‘Dat zeg je nu…’
‘Nee, dat zeg ik al heel lang en er is geen woord van gelogen. Het is ook niet niks wat we hebben meegemaakt de afgelopen tijd, maar dat betekent niet dat het nu allemaal perfect moet zijn.’ – Hij komt naast me op bed zitten en pakt me weer stevig vast. Ik hang tegen zijn borst en knik zachtjes, ik weet dat dit eigenlijk het moment is om alles op te biechten… Om hem te vertellen dat ik een feeks ben die hem wéér voor de gek heeft gehouden terwijl hij er alles aan gedaan heeft om onze relatie weer te laten werken. Maar ik durf niet… Ik wil hem geen pijn meer doen, ik wil hem niet nog een keer kwetsen.
‘Ik hou van je.’ – Dat heb ik denk ik nog nooit zo gemeend als nu. Hij pakt mijn gezicht tussen zijn handen en kijkt me indringend aan.
‘En ik heel veel van jou, dat mag je nooit vergeten.’ – Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en neemt me weer in zijn armen.

Mijn hoofd bonkt van het huilen, mijn lijf bibbert nog steeds en mijn maag heeft zich in een knoop gedraaid. Ergens wil ik hem zo graag vertellen over de afgelopen weken… Al weet ik bijna zeker dat het de doodsklap voor ons huwelijk zou zijn. Ik ruik zijn geur, niet zijn parfum of het wasmiddel, maar zijn eigen geur. Het voelt zo verdomd oneerlijk dat hij me hier troost, dat hij zo zacht is, me zo geliefd laat voelen, terwijl ik dat absoluut niet verdien… Ik voel me laf. Laf, schuldig en compleet verscheurd. Want hoe zeg je;
“Ik hou zo veel van je, maar ik heb gelogen.”
“Ik koos en kies nog steeds voor jou, maar heb iemand anders binnengelaten…”
Maar ik kan het ook niet laten sudderen… Vooral niet na de woorden van Syl. Wat als zij degene is die het Niels vertelt? Wat zegt dat over mij?

‘Niels…’ – Mij hart bonkt mijn borstkas bijna uit, mijn keel is kurkdroog en het misselijke gevoel kan ik niet langer onderdrukken.
‘Ja?’ – In zijn stem weer die zachtheid. Even twijfel ik. Misschien moet ik het toch laten, misschien is stilte nog even veiliger dan de storm die ik over ons afroep als ik het zeg… Ik slik.
‘Ik moet je iets zeggen…’ – Het voelt of ik zo flauw ga vallen, maar ik duw mezelf erdoorheen. Hij gaat wat meer rechtop zitten en kijkt me met een blik aan die ik niet helemaal thuis kan brengen.
‘Wat is er Daantje?’ – Ik wend mijn blik even af om naar woorden te zoeken.
‘Ik wil niet meer liegen…’
‘Liegen?’ – Alles in mij wil terug naar de veilige stilte van net, terug naar die schijnzekerheid, terug zijn veilige armen in. Ik weet echter ook dat dit moet.
‘Het was niet bedoeld om je pijn te doen, alles behalve dat… Ik dacht dat we iets kwijt waren. Nee, dat ik iets kwijt was en dat ik dat kon vinden bij iemand anders…’ – Ik voel dat hij zijn handen langzaam van me afhaalt, ik voel zijn blik branden, maar ik kan hem niet aankijken, nog niet.
Maar er komt niets, geen woede-uitbarsting, geen geschreeuw, geen verwijten terwijl hij een tas naar mijn hoofd smijt en me opdraagt te vertrekken… Alleen zijn ademhaling.
Niels…? – Ik kijk hem nu wel aan, maar zijn gezicht is neutraal. Gespannen, maar neutraal.
‘Ik wist het al die tijd al.’ – Zijn stem zacht. Niet bitter, niet kil, bijna kalm.
‘Wat?’
‘Dat zij het was. Dat er iets tussen jullie speelde, ik voelde het… Ik ken je te goed, Daan.’ – Ik wil het ontkennen. Bevestigen. Of misschien uitleggen… In ieder geval iets zeggen. Maar het lukt me totaal niet… Alles waar ik op voorbereid was, al mijn verontschuldigingen, al mijn half bedachte verklaringen… Onzin. Want hij wist het dus al die tijd al. En toch bleef hij.
‘Waarom heb je niets gezegd?’ – Na een tijd komt dit bijna fluisterend mijn mond uit.
‘Omdat ik hoopte dat jij dat zou doen. Ik wilde dat je zelf de keuze zou maken om eerlijk tegen me te zijn. Niet omdat ik je betrapt zou hebben, maar omdat je vindt dat ik jouw eerlijkheid verdien.’ – Zijn kalme blik weegt zwaar op me, verplettert me bijna. Zijn woorden raken me precies op de plek waar mijn schuldgevoel al weken aan me vreet, mijn blik wordt weer wazig en beschaamd draai ik mijn hoofd weg. Ik had nooit gedacht zoveel schaamte te kunnen voelen.
‘Ik had gedacht dat je tegen me zou schreeuwen, dat je zo verschrikkelijk kwaad zou zijn dat je met het huis uit zou gooien. Je hebt er alle reden toe…’
‘En dan? Je bent al zo verschrikkelijk gebroken door wat er tussen ons allemaal gebeurd is… Waarom zou ik je die schop na nog geven?’
‘Omdat ik een verschrikkelijk mens ben geweest.’ – Hij pakt mijn linkerhand met beide handen vast.
‘Ja, je hebt gelogen, maar ik ben ook niet perfect geweest. Ik heb je soms compleet laten verdrinken in jouw eigen schuldgevoel en verdriet. Ik ben ook kwaad en onredelijk geweest. Ik heb notabene op het punt gestaan om er compleet een punt achter te zetten omdat je niet intiem met me wilde zijn, terwijl je tijd en ruimte nodig had. Ik heb mezelf ervoor veracht dat ik jou weer naar haar gedreven heb.’
‘Waarom bleef je dan?’ – Mijn stemt trilt, bang voor het antwoord dat dat nu niet meer het geval zou zijn.
‘Al die tijd heb ik gedacht: ze komt wel terug, uiteindelijk kiest ze voor ons. Niet omdat ik haar dwing of het van haar eis, maar omdat ze dat zelf wil.’ – Ik voel mijn hart breken. Niet omdat hij schreeuwt, maar juist omdat hij dat niet doet.
‘Maar ik heb met haar wel…’
‘Dat weet ik.’ – Ik hoor wederom geen verwijt in zijn stem.
‘Daan, zullen we gaan liggen. Ik ben doodop.’ – Hij loopt naar het hoofdbord en stapt daar in bed. Ik volg hem. Ik maak een voorzichtige beweging naar hem toe, ik weet nog niet zeker of dat nu oké is.
‘Ik snap het als je afstand nodig hebt. Of tijd. Of misschien iets totaal anders…’ – Hij schudt even zacht zijn hoofd.
‘Kom maar gewoon liggen.’

We zeggen niets meer, ik draai me op mijn zij. Zijn hand ligt op mijn zij, maar iets afstandelijker dan normaal. Toch ligt hij nog steeds naast me… Heeft zich niet compleet van me afgekeerd. Ik weet dat dit zijn nasleep nog gaat hebben, maar het begin is er. Totale eerlijkheid.

Het geluid van een ritselend dekbed wekt me, of haalt me in ieder geval uit mijn diepe slaap. Het silhouet in de kamer zorgt ervoor dat ik daadwerkelijk mijn ogen opendoe. Ik zie Niels zijn uiterste best doen om me niet te wekken, je maakt alleen die bewegingen als je probeert zo stil mogelijk te doen.
Het licht in de kamer is grijs, alsof de lucht ons gesprek van gisteren heeft meegekregen en de verlichting erop aangepast heeft.
Ik zie hem een shirt aantrekken, hij is er nog.
Ik slik, het zou geruststellend moeten zijn, maar ik ben bang dat de grote klap nog moet komen. Als hij beseft wat ik hem gisteren nou echt verteld heb.

‘Niels?’ – Mijn stem kraakt.
‘Hey.’ – Zijn stem klinkt kalm, neutraal. Afstandelijk? Ik weet het niet. Ik werk mezelf wat overeind in bed.
‘Je bent er nog.’ – Hij trekt een makkelijke broek aan en knikt.
‘Natuurlijk ben ik er nog.’ – Alleen voelt het niet zo “natuurlijk” na gisterenavond.
‘Ik had verwacht dat je misschien…’ – Ik maak mijn zin niet af. Ik weet ook niet goed wat ik wilde zeggen. Misschien dat hij alsnog weg zou gaan? Dat ik verwacht had dat hij niets meer met me te maken wilde hebben? Hij kijkt me lang aan. In zijn ogen is te lezen dat hij zoekt naar een bepaald soort bevestiging.
‘Het is lastig, Daan. Ik weet ook niet precies hoe ik me nu voel, maar ik weet wel dat het niet goed voelt om weg te lopen. Niet na alles wat we meegemaakt hebben.’ – Hij trekt als laatste zijn sok aan en komt dan op bed zitten, een stukje bij me vandaan.
‘Ik begrijp het niet.’
‘Wat begrijp je niet?’
‘Dat je niet boos bent. Je hebt alle recht om me te haten voor wat ik gedaan heb, maar je bent zo kalm.’
‘Het is niet dat ik niet boos ben, maar ik weet dat jij het ook allemaal niet meer weet. En hoe raar het misschien klinkt, vannacht, toen je het me eindelijk vertelde… Was je meer jezelf dan de afgelopen maanden, ik herkende je weer. En dat gaf me toch een stukje vertrouwen dat wij een kans hebben.’ – Hij steekt zijn armen naar me uit en ik maak dankbaar gebruik van zijn aanbod om me weer in zijn armen te begeven.
‘Ik weet niet hoe het morgen voelt of over een week, een maand. Maar ik weet dat ik vandaag niet weg wil en dat is voor mij even genoeg nu.’ – Ik zucht, sluit mijn ogen en zwijg even. Niet omdat alles nu goed is, maar omdat hij me nu nog steeds vast wil houden en dat is voor deze ochtend meer dan waar ik gisteravond op had durven hopen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-06-25 15:31

Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-25 15:31

Nynkex01 schreef:
soeboenoe schreef:

Daar komen we zeker nog terug en we gaan er nog voorbij ook!

Spoiler:
ik verklap vast 1 ding; we eindigen met een knal

Hmmmmmmm interesting… even teruggezocht in het topic, want dacht me te herinneren dat TS dit ooit heeft geschreven

Dit is nog steeds waar