IMJ schreef:Dat vind ik ook in de 1e helft. Daarna werd het minder!
Goede feedback!
Ben momenteel in mijn Heisey-phase dus kan kloppen
.Zal weer mijn best doen op het volgende stuk.
[VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 02-06-25 19:39
. 9.
16 januari 2021
Hij kijkt naar me terwijl ik mijn rode 2CV (ja, die ouderwetse rammelbak die klinkt alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen) voor het hotel parkeer. Ik voel het meteen, de prikkelende existentiële crisis die zich exclusief openbaart bij de blik van een knappe man.
Plotseling ben ik me hyperbewust van alles. Hoe ik beweeg, hoe ik mijn handen over het stuur laat glijden.
Hoe ik ademhaal, zelfs.
Een seconde lang twijfel ik ALLES — mijn keuzes, mijn uiterlijk, mijn recht om überhaupt hier te zijn. Want straks merkt hij het. Straks ziet hij dat ik helemaal niet zo bijzonder ben in zijn perfect gestileerde wereld.
En dan val ik door de mand.
Genadeloos.
Oh, en uiteraard ben ik ook nog eens tien minuten te laat.
Perfect.
Hij had vorige week al gezegd dat dat écht een afknapper voor hem is. Hele Alpen aan sneeuw hadden zich gevormd op de A4. Loes was zelfs ingesneeuwd. Maar ik wist dat toch? Ik had toch eerder kunnen vertrekken?
Ik had nog even de illusie dat ik mezelf kon perfectioneren met een beetje make-up en een haarborstel, maar dat moment is voorbij. Hij heeft me in zijn vizier, dus dit is hoe ik hem moet tegemoet treden: op hakken in een sneeuwstorm, ploeterend door de sneeuw.
God, wat is hij toch knap. Breder ook dan de vorige keer, lijkt wel. Tom slaat z’n armen om me heen, duwt zijn neus in mijn haar en maakt zo’n goedkeurend geluid. Ik draag de Hermes-parfum die hij vorige week cadeau deed. Kerstcadeau, zei hij nonchalant. Even dacht ik dat hij mijn website had bekeken (want die parfum staat daar namelijk op), maar nee hoor, hij klikt niet op links. Bang voor virussen.
Maar een parfum van 165 euro kopen voor iemand die hij nauwelijks kent?
Geen probleem.
Hij ruikt alsof hij net gedronken heeft, maar dat kan niet, toch? Het is pas vier uur ’s middags.
Vreemd.
En ik moest vorige week ook al de lege wijnflessen mee naar huis nemen omdat hij niet wilde dat de schoonmakers ze in zijn kamer zouden vinden. Hij verdenkt het hotel ervan namen door te geven van crewleden die veel drinken, aan Delta en Schiphol. Zo zijn er al een aantal keer verdachte controles geweest, wanneer er collega’s ’s avonds strompelend het hotel binnen kwamen. Hij vergelijkt het personeel met de Gestapo.
Nou, hij is in ieder geval niet de enige die paranoïde is.
Maar nu lijkt niet hij, maar ik de alcoholist met al die lege wijnflessen.
Even later schenkt hij twee glazen wijn in. Hij heeft zelf glazen meegenomen uit Amerika. ‘Bride to be’ staat er in het kristal gegrafeerd.
Ik trek mijn wenkbrauw op.
‘Trek je er maar niks van aan, hoor,’ zegt hij glimlachend.
Op het bureau ligt een cadeau. Ik zag het toen ik binnenkwam, maar zulke gebaren… ik ben er niet aan gewend. Al heb ik dit keer ook iets voor hem — de grootste moeite die ik ooit voor een date heb gedaan: ik heb een t-shirt laten bedrukken met zijn “Endless Summer” nummerbord. Hij trekt meteen zijn shirt uit (kan ik ‘m geen ongelijk geven, dat lijf verdient publiek).
Dan trekt hij mijn t-shirt aan.
‘Jij bent zo creatief,’ zegt hij prijzend en hij bewondert zichzelf in de spiegel.
‘Zoals ik zei, ik ben een dromer,’ vervolgt hij terwijl hij zijn schouders recht trekt. ‘Met jouw creatieve geest, Nina, kunnen we alles bereiken.’
Er zit iets in die blik dat mijn hart onverklaarbaar sneller doet kloppen.
‘Ik zie het al voor me,’ zegt hij langzaam, ‘Jouw creativiteit, mijn idealisme, samen de perfecte match. En daar, in Florida, een paardenranch. Nina’s Flying Range... Jij en ik, omringd door vrije paarden, een eindeloze horizon, alles waar je ooit van gedroomd hebt.’
Ik staar naar hem.
Ik zie het voor me.
Een ranch.
Mijn naam erop.
Een leven dat aanvoelt als een romantische roman—een waar ik de hoofdrol speel.
Dit is té perfect.
Maar wat als perfect echt bestaat? En hier, tegenover me, zit?
Ik neem een slok wijn uit mijn ‘Bride to be’-glas. En realiseer me dat ik waarschijnlijk minstens twee flessen nodig ga hebben om dit allemaal in perspectief te plaatsen.
Dan schuift hij de doos naar me toe. Zijn glimlach is bijna te zelfverzekerd. ‘Ik zei toch dat ik goed voor je zou zorgen, zolang je geen rare dingen doet,’ zegt hij, met iets in zijn ogen wat ik niet kan plaatsen.
Ik open de doos en haal er een cognac kleurige Hermès crossbody tas uit.
Het prijskaartje zit er nog aan; het lijkt me onmogelijk dat hij het gemist heeft.
Mijn vingers glijden over het leer. Het voelt alsof ik iets kostbaars aanraak, iets dat me tegelijk aantrekt en een beetje bang maakt.
Een golf van onzekerheid overspoelt me.
Mijn cadeau voelt ineens als iets van een grabbelton op een braderie.
‘Ik vind vrouwen met crossbody tassen ongelooflijk sexy,’ zegt hij, stem laag, ogen donker.
Ik ben totaal geen crossbody-tas type. Maar misschien wordt het tijd dat ik dat wel word. Híj ziet me er tenminste als eentje.
Ik weet niet zo goed wat te zeggen en sta te wankelen op mijn benen. Dit is zo anders dan mijn leven, waarin ik altijd moet puzzelen om rond te komen.
Ik geef hem een knuffel. Zijn lichaam is gespannen, warm, precies goed. Zodra mijn borst zijn borst raakt, voel ik het — de onmiddellijke, onmiskenbare reactie op kruishoogte. Hij trekt me dichter tegen zich aan. Mijn adem stokt.
En zo lig ik, voor ik goed en wel ‘wat is eigenlijk je favoriete kleur?’ heb kunnen vragen, al half onder hem, half over hem, volledig verstrengeld.
Alweer.
Pas als hij van me afrolt, zien we het.
Bloed.
Overal bloed.
Alsof iemand in pure paniek een ketchupfles met beide handen heeft opengetrokken.
Absolute mayhem .
‘Ik denk dat je periode zich heeft aangediend,’ zegt hij, en hij probeert er zelfs een grapje over te maken. ‘Je oudtante is op bezoek gekomen.’
Ik schaam me KAPOT.
Het was de tijd nog helemaal niet. Mijn app zei dat ik nog minstens vier dagen had. En oh jeetje, dan ook direct bij hem.
Bij iemand die al enorme smetvrees heeft.
Bij iemand die ik voor de derde (DERDE!) keer ontmoet, en—uiteraard—bij iemand die ik écht leuk vind.
Ik stamel, zeker wetende dat ik hem na vandaag niet meer zal zien door dit massacre. Maar hij maakt een wegwerpgebaar.
‘Maar ik ga wel eerst douchen.’
‘Maak je niet druk, schatje,’ zegt hij liefdevol als hij weer naast me komt liggen. ‘Je bent niet perfect, nou én? Ik zoek juist een normaal iemand. Iemand die niet na het eten zijn vinger in zijn keel steekt om dun te blijven. Je bent een mens.’
Ik slik.
Hij moest eens weten.
‘Ik heb twee dochters. Ik weet hoe het werkt. Ik koop maandverband voor ze.’
Ik knipper met mijn ogen. ‘Dochters?’
‘Ja. Ik vond het al zo raar dat je er niet naar gevraagd had. Heb jij eigenlijk kinderen? Of wil je ze?’
En dan komt alles eruit.
Alles.
Ik kan niet meer doen alsof ik bovenmenselijk ben.
Mijn façade valt om.
‘Ik voel me zo dom,’ stotter ik, terwijl ik hem vertel over mijn kindje, dat het leven niet gegund was, over mijn vorige relatie(s).
En, over mijn anorexia, nu zo’n vijf jaar geleden. Dat anorexia nooit helemaal overgaat, daar ben ik het niet mee eens. Maar dat eten een zwak punt blijft, zal ik niet ontkennen.
En dat is dus allemaal precies wat hij niet wil.
Maar Tom voelt de situatie feilloos aan.
‘Maak je geen zorgen. Ik hou precies zo van je zoals je bent. Ik heb zo lang naar dit gevoel gezocht. En nu heb ik het. En ik laat je niet meer gaan.’
Hij trekt me omhoog: ‘Kom, laten we even naar een stukje lopen. Ik wil toch nog wat krasloten kopen.’
To be continued.
Reacties zijn leuk! Schrijven is echt ZO moeilijk (over sommige hoofdstukken heb ik minimaal vier uur gedaan), maar ben blij dat ik het met jullie mag delen, want het is ook echt ZO leuk om te doen!
Laatst bijgewerkt door astridastrid op 02-06-25 20:13, in het totaal 1 keer bewerkt
- Joltsje
-
- Berichten: 9515
- Geregistreerd: 10-03-06
- Woonplaats: in mijn huis
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 02-06-25 19:49
Ik dacht even dat jullie daar een lijk gingen vinden hahaha.
- Melzazu
- Berichten: 2606
- Geregistreerd: 13-10-19
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 02-06-25 21:29
- IMJ
-
- Berichten: 14696
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 04-06-25 00:03
Echt helemaal goed wat mij betreft!
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-25 22:25
Joltsje schreef:Jaaa goed stuk.
Ik dacht even dat jullie daar een lijk gingen vinden hahaha.
Was ook zo!
Ik was er ter plekke geweest!
Suzanne F. schreef:Leuk! Wat is dat voor Snoop Dog wijn?
Hij is HEERLIJK! Cali Red van 19 Crimes, echt één van mijn favorieten. En ik ben een wijn snob. Maar... Het is een gevaarlijke fles, niet zonder gevolgen, zie het volgende hoofdstuk!
Paardenfann4 schreef:Ik dacht ook even dat er een dode was gevallen haha. Door je schrijfstijl kan ik me helemaal in Nina verplaatsen, zie het voor me.
Dat vind ik echt een HEEL groot compliment!
IMJ schreef:Wat een heerlijk hoofdstuk As!!
Echt helemaal goed wat mij betreft!
Ah, thanks Ing! Herken je Prem nog in de stukjes die ik nu telkens plaats? Echt leuk dat ik jou eigenlijk hierdoor 'ken'! Ben ook super blij dat je meeleest!
Op naar het Boekenbal 2026
! (We houden hem erin.) In mijn (vooral eerste) deel vond ik vaak dat het een beetje plat was, hier blijven de details maar stromen
. Maar ben behoorlijk aan het schrappen en structureren geweest, dus hopelijk is het te volgen. Meer kan ik er op dit moment na 4 uur puzzelen niet van maken (Heerlijk! Trouwens. Spelen met woorden, en een betere geschiedenis creeren
).. 10.
Woensdag 20 januari 2021
Na het Maandelijkse Slachtpartij-incident had ik eigenlijk niet verwacht ooit nog iets van hem te horen.
En ja, toen ik het aan Wouter vertelde (gênant! Gênant!), lag hij dubbel. Vervolgens—alsof ik hierom gevraagd had—kwam hij met zijn eigen bijdrage aan het Grote Rode Drama: er was ooit iemand op zijn gezicht gaan zitten tijdens—ik citeer—haar ‘maandelijkse bloedbad.’ Na afloop had Wouter eruit gezien alsof hij in een horrorfilm de hoofd(haha)rol speelde. Fantastisch.
Hij leek er nog trots op ook.
Ik wilde daar geen visuele voorstelling bij, maar bedankt.
Tom gooide er ook nog een schepje bovenop met: ‘Een échte ridder gaat door de rode zee.’
Wat.
Waarom.
Dat is nou precies het soort opmerking waar niemand op zit te wachten als je ongesteld bent.
In elk geval: levensles geleerd.
Ik ga nóóit op iemands gezicht zitten. Niet totdat mijn menstruatie-app 100% waterdicht is.
Genoeg bloed, tijd voor ander leed.
Tom belt.
Snel doe ik de AirPods in—die hij de vorige keer voor me meegebracht heeft.
‘Cadeautje,’ zei ‘ie.
Ik vond het voor mijzelf altijd totáál onnodig. Overdreven, luxe. Maar eerlijk is eerlijk: geen gesnoergedoe is best fijn.
En het geluid? Subliem.
Jarenlang keek ik met milde jaloezie naar die hippe types met hun twee witte plugjes.
En nu ben ik er zelf zo één.
Cool.
‘Dan heb je geen excuus meer om niet op te nemen als je zogenaamd op de fiets zit.’
Slimme gift, strategische zet.
‘Stoor ik?’ vraagt hij, alsof hij ooit heeft gebeld zonder me compleet te overvallen. In dit geval was ik net bezig om werk te verruilen voor iets vrijwilligs: het is tien voor vijf en ik zit met mijn hoofd al halverwege huis.
Dus nee, je stoort niet, Tom, maar kom ter zake. (Wat hij natuurlijk niet doet. Tom behandelt ‘telefoongesprek’ alsof het een filosofisch concept is.)
Hij zit in de auto. Een nieuwe dit keer—een Corvette Stingray.
Volgens Tom kost dat ding honderdduizend dollar. Ik had er nog nooit van gehoord; ik kom uit een doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg-familie, waar een Kia Picanto nog als prestigeproject geldt.
Hij had het trouwens al laten vallen tijdens ons allereerste WhatsApp-gesprek. Nog vóór hij wist of ik honden of kinderen had.
Prioriteiten.
Tom bezit twee Harley’s, drie auto’s (waaronder een Porsche), en heeft—fingers crossed—hopelijk aan één vrouw genoeg.
‘Laat anders woensdag maar zien hoe je die black bean burgers klaarmaakt,’ zegt Tom door de telefoon.
Hij had ze meegenomen uit de Verenigde Staten.
In een koeltas. Met koel-elementen. Samen met hele bijzondere*, Amerikaanse kaas.
Toen hij het glunderend uit de minibar van zijn hotelkamer toverde, smolt ik bijna.
Zo veel moeite, speciaal voor mij.
‘Tenminste iets gezonds, zo heb ik nog een beetje invloed op wat je naar binnen stopt,’ zei hij.
Of voor zijn ego, dan.
Maar wacht? Is dat een uitnodiging?
‘Woensdag?’ herhaal ik, half verschrikt, half in de war.
‘Ja babe, ik ben woensdag in Nederland. En ik wil graag zien waar je woont’.
Mayday cancelled.
Status update: Blue Monday diverted.
Nieuwe bestemming: maximale glimlach.
Want eerlijk: ik dacht écht dat ik hem kwijt was. En niet alleen door... TMI.
(Ik ben officieel door al mijn ranzige menstruatie-eufemismen heen.)
Nadat hij in januari op z’n eigen verzoek alleen nog maar Amsterdam-vluchten deed—romantisch, dacht ik nog, speciaal voor mij—kwam hij laatst opeens met het nieuws dat hij ook weer andere bestemmingen zou gaan vliegen. ‘Omdat die beter betalen.’
Ik dacht dat zijn minimum van 350k per jaar wel genoeg was om zijn lattes te financieren.
Maar blijkbaar is liefde niet genoeg om op te tanken.
Dus ja, ik voelde me afgewezen. Alsof hij zei: ‘Ik wil bij je zijn,’ maar dan met een kleine letter, gevolgd door een sterretje* en een voetnoot met: *’mits het geen geld kost. Geen extra bagage toegestaan.’
‘Trouwens,’ zegt hij ineens met een toon die ik liever niet hoor als mijn naam eraan hangt, ‘ik wil nog iets kwijt over die vriend van je uit Californië. Als je me belazert, komt het uit. Altijd. En dan is dat jouw verlies.’
Sh!t.
Waarom moest hij precies dát oppikken?
Verleid door de wijn—en dus mijn tijdelijke onvermogen om mijn mond te houden—flapte ik eruit dat ik ooit met Dev naar een wijnproeverij in Californië was geweest.
‘Een vriend,’ zo had ik hem gecategoriseerd, ergens tussen Tom’s voordracht over Snoop Dogg Cali Red, en zijn veel te gedetailleerde mening over tannines.
Een correct en ethisch verantwoorde benaming, overigens.
Maar Tom registreerde blijkbaar: verdachte activiteit.
Ik wil net mijn verdediging inzetten, maar Tom onderbreekt me.
‘Ik kom naar Amsterdam om jou te zien,’ gaat hij verder, ‘terwijl ik ook andere bestemmingen had kunnen kiezen. Ik hoef geen garanties. Maar ik wil geen spelletjes. Dus pas wel een beetje op.’
Godsamme.
Ik voel het. Dit is geen normale verliefdheid meer.
Wat is er mis met me? Dit is gênant, bijna een noodgeval. Dit moet echt aangepakt worden.
Net als een paar andere brandhaarden.
Want, liefde is leuk, chaos is duur. Tijd voor damage control.
Stap één: Dev afzeggen. Hij had me gevraagd of ik hem donderdag naar Schiphol wilde brengen—uit ‘pure vriendelijkheid’ natuurlijk, oftewel: hij had geen zin om zestig euro aan een taxi te spenderen.
Ik had het in eerste instantie toegezegd, want Tom was tot gisteren nog een hypothetisch concept. En echt, je verwijdert toch ook niet je Tinder-account voordat er op z’n minst één kandidaat ‘ik hou van je’ heeft geappt? (Spoiler: beide nog niet.)
Maar goed, kismet is een kreng.
En ik zie het al voor me: Tom op Schiphol, oog in oog met Dev.
De opties:
- Misschien herkent Tom m’n auto in de kiss-and-ride, een nogal opvallend exemplaar.
- Misschien herkent hij Dev.
- Of—nog dramatischer: Tom blijkt gewoon de piloot te zijn die Dev terugbrengt naar zijn persoonlijke ravage.
Want, briljant als ik ben, had ik niet alleen een T-shirt voor Tom laten maken met dat iconische Endless Summer-nummerbord. Nee hoor. Ook voor Dev.
En Dev draagt hem elke dag.
Eén ding weet ik zeker, Tom zou opstijgen als hij het zou zien. Geen vliegtuig voor nodig.
Hij is niet gek.
En ik ook niet. Ik ken het lot. Het heeft een theatrale voorkeur voor chaos.
En stap twee: mijn eigen desorganisatie opruimen. Liefde is leuk en alles, maar als iemand met een sixpack en een visie in je huis komt, wil je niet dat hij meteen je ongeorganiseerde realiteit ontdekt.
Hij had het inmiddels minstens tien keer laten vallen: germ-ofoob, OCD, smetvrees—hij presenteerde het bijna als zijn visitekaartje.
Misschien moet ik ook zoiets doen. Een disclaimer voor mezelf. ‘Hi, ik ben Nina. Ik ben een enorme rommelkont. En ik haat schoonmaken.’
Een kleine heads-up vooraf lijkt me wel zo fair. Dan weet iedereen dat mijn opruimbeleid voornamelijk berust op hoop en uitgestelde schoonmaakacties.
‘Je hebt toch van die schoonmakers, die plaatsen delict schoonmaken,’ grapt Suzanne ’s avonds als we op stal onze paarden staan te poetsen. ‘Kun je die niet inhuren om je huis schoon te maken?’ Mijn initiële enthousiasme over Tom’s komst heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een subtiel gevoel van naderend onheil.
‘Mijn vriend verhuurt trouwens ook kamerschermen’ gaat Suzanne gekscherend verder. ‘Kun je daar alles achter leggen’.
Ik zie het direct voor me.
Een doolhof van kamerschermen, waardoor van mijn appartement niets meer overblijft. Alleen de wc en de bank blijven over.
Ik schiet in de lach.
Ik moet écht gaan opruimen.
‘Zorg in ieder geval dat je keuken eruit ziet alsof er wel eens in wordt gekookt. Als ik wel eens foto’s van je huis zie, zie ik vaak genoeg spullen liggen die niet in een keuken thuishoren,’ lacht ze.
Suzanne is een heerlijke vriendin, maar soms wel een beetje te eerlijk.
‘Ik zal de beschermfolie van mijn kookplaat afpeuteren,’ grap ik.
To be continued.
*Hele bijzondere, Amerikaanse kaas. Helemaal uit Florida.
Endless Summer
Mijn Valentijn-portret
Van/ voor hem (lijkt best aardig toch, Inge ?)
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst door de TopicStarter : 05-06-25 23:51
- EvaC
-
- Berichten: 4526
- Geregistreerd: 27-04-03
- Woonplaats: Overijssel
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 06-06-25 14:02
Ik heb een paar keer met m'n ogen rollend bepaalde opmerkingen zitten lezen, wat een l*l. Ik ben heel benieuwd hoe het verder gaat en wanneer Nina tot inzicht gaat komen dat zo'n vent haar helemaal niets te bieden heeft.
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-25 19:46
Deze deed wel even pijn.
Triggerwarning: Dit hoofdstuk bevat thema’s rondom zelfdoding en mentale gezondheid.
Voel je je overweldigd, zit je in een crisis of denk je aan zelfdoding? Je staat er niet alleen voor.
Neem contact op met een hulpverlener of bel direct een hulplijn.
In Nederland kun je 24/7 terecht bij: 113 Zelfmoordpreventie – Bel 113 of 0800-0113 (gratis)
Voor hulp in andere landen: https://findahelpline.com
11.
25 januari 2021
Ik trap. Hard. Twintig kilometer heen, twintig terug. Elke dag. Als een soort strafexpeditie waar ik zelf voor teken. Regen, wind, hagel—het maakt niet uit. Alles beter dan stilzitten.
Niemand begrijpt waarom ik dit blijf doen. Waarom ik als een bezetene blijf bewegen, fietsen, rennen. Terwijl het allang niet meer om conditie gaat.
Maar vandaag is anders. Vandaag is Tom in Nederland. Dus ik gaf mezelf de middag vrij voor De Grote Voorbereiding: chirurgisch precisie-epileren, gevolgd door urenlang zorgvuldig twijfelen over mijn kleding.
Wat de situatie ook is—half relatiestatus, half raadsel—hij blijft magnetisch.
En net wanneer ik me begin over te geven aan mijn gebruikelijke combintie van cardio en euforie (mijn favoriete playlist + de illusie van vooruitgang), gaat mijn telefoon.
Het is Loes. Mijn paardrij-instructrice slash semi-therapeut.
Ik neem op. (Tom zal trots op me zijn! Ik neem de telefoon op terwijl ik fiets!)
‘Zit je?’ vraagt ze, zonder enige introductie.
‘Nee, ik fiets. Maar ik zit al geestelijk sinds 1992, dus dat compenseert.’
Ze lacht niet. ‘Het gaat over Raymond.’
Ah, Raymond.
Natuurlijk.
Grand Prix-ruiter, wereldkampioen van alles, overdreven charismatisch.
Iedereen valt voor hem. Vrouwen, mannen, paarden—zelfs mensen die dachten immuun te zijn voor dat soort dingen. Je kunt hem gewoon niet negeren.
Perfectie is geen doel voor hem. Het is gewoon… hoe hij is.
Els had ons gekoppeld. Fantastisch idee, natuurlijk—twee mensen die van paarden houden?
Dat is alsof je twee mensen die van brood houden aan elkaar koppelt en hoopt dat het een bakkerij wordt.
Dat werd het dus niet.
Hij praatte vooral over zichzelf en vulde dates met vooral foto’s van hemzelf te tonen op zijn telefoon.
Een hopeloze vorm van arrogantie.
Tijdens ons laatste etentje vroeg ik luchtig: ‘Dus, hoe voelde het om te winnen?’
Hij fronste. ‘Technisch gezien was mijn score slechts 0,3% hoger dan de gemiddelde regionale score, dus 'winnen' is relatief.’
Ik lachte ongemakkelijk, legde charmant mijn hand op zijn arm. ‘Nou, voor mij ben je de absolute winnaar!’
Hij trok zijn arm meteen terug, zijn gezicht strak. ‘Dat is een irrationele uitspraak. Ik geef slechts feitelijke informatie.’
Toen ik voorzichtig zei: ‘Misschien kunnen we het even over iets anders hebben?’ stopte hij abrupt met eten, keek me recht aan en zei: ‘Waarom zou ik dat doen? Dit is objectief gezien het belangrijkste wat vandaag is gebeurd.’
Die dominantie maakte hem woest aantrekkelijk. Maar ook ongrijpbaar.
En toch was ik hopeloos verliefd. Het was krankzinnig. En nu zit ik wéér met zo iemand opgescheept. Hoe krijg ik het voor elkaar?
Ik hoor een ademhaling aan de andere kant. Diep, langzaam, onheilspellend. En dan: ‘Raymond heeft gisteren zelfmoord gepleegd.’
Het duurt een paar tellen voor het landt.
‘Hè?’
Loes' stem, normaal rotsvast, breekt heel even. ‘Hij zei de middag ervoor nog: ‘Ik hoop maar dat mijn dochter niet mijn hoofd heeft.’
Zijn dochter.
Zijn onverwachte dochter van een onverwachte relatie. Hij was geschrokken, ja. Maar hij bleef. Hij wilde het proberen. Dat had me jaloers gemaakt. Omdat hij wél bleef. Omdat hij koos. Omdat hij zei: ik weet het niet, maar ik doe het toch.
Terwijl Prem al met drie voeten buiten stond.
‘Jeetje, hij was pas vijftig jaar…,’ zeg ik zacht.
‘Achteraf zie je het altijd aankomen,’ antwoordt Loes, ‘Zijn briljante hoofd vrat zichzelf op.’
Ze vertelt er achteraan dat ze ook zijn moeder had gesproken en dat die vertelde dat hij autistisch was. Dat niemand het wist. Maar dat het zoveel verklaarde.
En ook bij mij valt het kwartje.
Iedereen fluisterde altijd dat hij een narcist was. Achter zijn rug. Op stal, bij de koffieautomaat, in de groepsapp die hij niet mocht zien. Zijn afstandelijkheid, zijn monologen, zijn fixatie op feiten—voor iedereen het bewijs dat hij alleen oog had voor zichzelf.
En ik? Ik dacht het ook.
Maar het was geen arrogantie. Geen honger naar bewondering.
En voor het eerst zie ik hem als iemand die radeloos probeerde te begrijpen hoe de wereld werkte.
En toen dit niet lukte, uiteindelijk geen uitweg meer zag.
Thuis. Zijn Facebook staat nog gewoon online. Zijn lach. Zijn foto’s. Zijn laatste post: een filmpje van zijn paard in slow motion. Alles glimt. Alles klopt.
Een hologram van herinneringen.
Alsof hij er nog gewoon is.
Ik scroll door onze gesprekken. Eerst gedachteloos. Dan obsessief. Alsof ergens, diep verborgen, een zin staat die alles verklaart.
Maar er is geen verklaring.
Alleen onze oude chats. Vol sarcasme, flirterige pogingen die halverwege strandden (van beide kanten), halve plagerijen, halve toenaderingen.
En nu komt er nooit meer iets bij.
Alleen stilte.
Raymond. Jezus. De man die alles had.
Loes zei het op de manier die bijna logisch klonk. Als een verklaring van iets dat totaal niet te begrijpen valt.
‘Als iemand echt suïcidaal is, dan gebeurt het gewoon. Hoeveel mensen er ook zijn die van je houden, hoe vaak ze ook zeggen dat je nodig bent—op een dag is het sterker dan alles om je heen.’
Wat moest hij zich alleen hebben gevoeld.
Maar ik heb geen tijd om in te storten. Ik moet naar Tom. En eerlijk? Ik heb afleiding nodig. Ik wil wijn. Muziek. Een gesprek dat nergens over gaat, maar toch precies is wat ik nodig heb.
Ademhalen.
Maar Tom heeft een ander plan.
Hij móét de inauguratie van Biden zien. De iPad staat al klaar, de tv op een andere zender—twee schermen, twee zenders, nul overleg.
Ik kijk hem aan. ‘Je had het ook gewoon kunnen zeggen. Dan was ik later gekomen.’
Het klinkt emotieloos.
Dat is het ook.
Er flikkert iets in zijn blik. ‘Ik dacht dat het leuk was. Iets wat we konden delen. Een historisch moment in de geschiedenis. Maar hoe kon ik zo dom zijn? Natuurlijk wil jij weer alleen maar jezelf verdoven met wijn en Spotify. Zoals altijd.’
Ik voel me direct schuldig. Natuurlijk.
‘Sorry,’ zeg ik. ‘Ik bedoelde het niet zo. Laten we toch maar—’
Hij zucht theatraal, pakt abrupt de afstandsbediening. ‘Laat maar. Ik neem het wel op.’
En dus zitten we samen op het bed. Geen muziek. Geen gesprek.
Geen Raymond.
Ik wil het hem vertellen. Echt. Maar ik durf het niet. Tom is al zo jaloers. En ik wil hem niet kwijt.
Ook al weet ik niet eens zeker of ik hem wel echt heb.
Soms zoek je naar een reden zodat je kunt begrijpen, soms valt er niets te begrijpen omdat het is wat het is.
To be continued.
Let op: Situaties, gesprekken en personen zijn deels geromantiseerd, gedramatiseerd of geanonimiseerd.Dit verhaal staat op zichzelf en moet niet worden gebruikt om personen in de echte wereld te identificeren.
- Palmera
-
- Berichten: 9706
- Geregistreerd: 25-09-08
- Woonplaats: La Palma
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 12-06-25 23:43
- nimbletje
- Berichten: 879
- Geregistreerd: 25-01-08
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 16-06-25 06:24
.. nu moet ik wachten op het vervolg.Neem de tijd,ook al zijn we ongeduldig
- Joltsje
-
- Berichten: 9515
- Geregistreerd: 10-03-06
- Woonplaats: in mijn huis
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 16-06-25 09:26
het laatste stuk was goed, maar voor mijn gevoel wat uit de lucht gevallen. maar kan natuurlijk zijn dat dat straks wel samenvalt met iets in het Tom verhaal
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-25 14:08
! Jullie leggen de lat wel hoog
, maar heel erg leuk.12.
28 januari 2021
‘Jeetje, Nien, wat is er gebeurd?’ vraagt Gaby, met een mengeling van bezorgdheid en een vleugje sensatiezucht. Het duurt niet lang of het nieuws dat ik van Phantom gevallen ben is wereldkundig.
Tja, het was te verwachten. Ik had nergens m’n hoofd bij, behalve bij Raymond. Ik reed zonder zadel, vertrouwend op balans, routine en de naïeve gedachte dat de wetten van de zwaartekracht zich vandaag gedeisd zouden houden.
Maar ik was zó afgeleid dat Phantom op een gegeven moment gedacht moet hebben: ‘Weet je wat, fvck die brave dressuurtrainingen. Laten we onze carrière voortzetten als rodeostier.’
Ik kukelde voorover en belandde—zo elegant als een zak aardappelen—op z’n hals. Ik liet me maar vallen.
En precies op dat moment sprong Phantom op me. Vijfhonderd kilo schoon aan de haak, met chirurgische precisie op mijn wervelkolom.
Prachtig.
Ik kon niet meer lopen, dus belde ik meteen Wouter, mijn eigen beschermengel op speed-dial, die me naar de huisartsenpost bracht. Na de eerste schrik en wat gefriemel, bleek ik alsnog per ambulance afgevoerd te moeten worden naar het ziekenhuis.
En hier lig ik nu.
‘Had je wel een goede cap op?’ vraagt Gaby bezorgd.
Goede vraag.
Het was overigens ook een van de eerste vragen die me werd gesteld toen ik de SEH werd binnengereden. In paardenkleren. Met mijn paardrijonderbroek—je weet wel, zo eentje die volledig is afgeschreven maar nog net voldoet voor wat dressuurwerk. Helemaal omringd door een chorus van coassistenten, het charmante effect van een Universitair ziekenhuis.
Pure glorie.
Ik was vooral blij dat ik in Leiden ben beland en niet—de horror—in het VU in Amsterdam. Het ziekenhuis waar Prem werkt. Op de SEH, nota bene.
Alhoewel… op zulke kwetsbare, wanhopige momenten mis ik mijn ex zelfs.
Ze vroegen me wat mijn gewicht was. ‘De laatste keer dat ik mezelf woog, was het 65 kilo,’ lachte ik schamper. ‘Misschien iets meer nu.’ De studenten knippen begripvol.
Een prima oplossing.
Ik geef Gaby een statusupdate. In eerste instantie dachten ze dat mijn rug gebroken was—maar, groot geluk—het is waarschijnlijk ‘gewoon’ een beknelde zenuw of meerdere gekneusde ribben. ‘Ik voel me een oud vrouwtje,’ verzucht ik.
De diagnose is vaag, de pijn echter niet.
Daarom: nieuw gespreksonderwerp.
‘Hoe is het eigenlijk met jou?’ Ik leun op mijn kussen, op de morphinewolk die me omgeeft. ‘Ik zie je de laatste tijd zo weinig op social media.’
Gaby haalt haar schouders op.
‘Ik heb niet echt iets te vertellen op dit moment. Ik deel af en toe een Selfie, maar dat heb je denk wel gezien.’
Gaby en ik delen twee passies: dure make-up en dure viervoeters.
Het kan goedkoper.
‘En hoe is het met je paard dan?’ zeg ik, quasi geïnteresseerd. ‘Ik ga hem bijna missen op de Socials,’ Dat is gelogen.
Als ik één ding even niet kan zien, ruiken of horen hinniken, dan is het een paard.
Misschien heb ik geen botten gebroken, mijn zelfvertrouwen is dat wél.
‘Ik heb altijd zo’n antipathie tegen die paardenmoeders, dus ik plaats ook weinig over dat beest,’ zegt Gaby in plat Amsterdams. En direct weet ik weer waarom ik haar zo leuk vind.
‘Tja, ik ook,’ beaam ik. ‘Alleen als hij me eraf sodemietert.’
Gaby proest. ‘Alle Graflingers lijken toch op elkaar. Alsof je elke keer dezelfde foto post.’
Dan, op samenzweerderige toon: ‘Ik heb me trouwens opgegeven voor First Dates.’ Ik hoor een twijfel in haar stem. ‘Vind je dat wat voor mij?’
Ik knik. ‘Zeker! Je kunt goed praten en je stelt je open.’ Ik wilde eigenlijk open minded gebruiken, maar vind dat zo’n waardeloos woord.
‘Dat is het probleem ook niet,’ zegt ze. ‘Ik zit meer zo van wat nou als hij heel lelijk is ofzo… Of straks zit mijn ex zit daar.’
Ze vertelt dat ze een aan/ uit relatie had met een jongen. Op het eind riep hij steeds dat hij geen tijd voor haar had. Maar ondertussen zat er blijkbaar een andere chick op zijn bank en zat hij dus óók bij first dates.
Ze wist van niks.
‘Is dat niet iets voor jou, trouwens,’ vraagt ze nieuwsgierig, ‘First Dates?’ Inmiddels heeft het nieuws van mijn deelname aan Married at First Sight de status van publiek bezit bereikt.
(TV kleedt inderdaad niet af.)
‘Ik ben aan het daten met iemand.’ Ik stuur snel een foto, een soort bewijs dat ik geen wandelende catastrofe ben.
Exhibit A.
‘Ah, dit keer gelukkig geen breinaald dit keer.’
Klopt. Geen breinaald. Wel emotioneel complex.
Tom was zojuist over de rooie—niet vanwege mijn bijna-doodervaring onder een halve ton paard—dat leek slechts een triviale voetnoot—maar omdat ik Wouter had gebeld.
En niet hem.
Volgens Tom was dat de ultieme blijk van verraad. Een stilzwijgende bekentenis dat er meer speelt tussen Wouter en mij.
In mijn verdediging; Tom zat aan de andere kant van de oceaan en had absoluut niks voor me kunnen betekenen. Wouter was binnen handbereik.
Maar rationele logica doet er in deze situatie blijkbaar niet toe.
Woest was hij.
Hij belde zelfs video, omdat hij wilde zien of het echt waar was. Ik had die stomme oortjes niet bij me, dus mijn ziekenhuiskamergenote kreeg live de monoloog te horen—de aanklacht, de samenzwering—in een zaak die eigenlijk niets voorstelde.
Het mocht niet deren: hij vertrouwt het niet, en verbrak acuut de verbinding. De beste manier om een conflict op te lossen blijkbaar.
Sindsdien is het radiostoring. Squawk 7600.
En hier lig ik nu, te spacen van de morfine, met dat knagende gevoel dat ik iets profoundly wrong heb gedaan—ik weet alleen niet wat.
To be continued...
- IMJ
-
- Berichten: 14696
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 20-06-25 22:54
Heerlijk weer! Ik ben alleen wel benieuwd wat hij van nina haar appartement vond. Was het goed genoeg?
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 22-06-25 18:42
IMJ schreef:Ja ik herken het plaatje! Sprekend!
Heerlijk weer! Ik ben alleen wel benieuwd wat hij van nina haar appartement vond. Was het goed genoeg?
LOLOL Ik had daar inderdaad heel vluchtig overheen geschreven
. In werkelijkheid: ik had hem er helemaal niet meer over gehoord. Ik mocht dus weer gewoon naar Amsterdam Noord draven. Geen idee waarom zijn enthousiasme ineens in rook was opgegaan. Misschien een OCD-aanval. Of misschien had hij mijn huis Gegoogled 
. Of beide.Dus: ik ben blij dat jij het wél opmerkte, had ik het toch niet helemáál voor niets schoongemaakt.
Het stuk hierna zal daar trouwens wat meer op ingaan bedenk ik me nu, dan krijgen we weer een encounter
Chefs Kiss natuurlijk. Eerst nog even rode vlaggen zoeken op laag water.
13.
29 januari 2021
(Of: wakker worden met een boterham en borderline)
Ik word wakker in een zachte roes, alsof de werkelijkheid ergens een paar meter buiten mijn bereik hangt. Mijn hoofd voelt licht, mijn lichaam warm en loom, en alles in mij zegt dat ik moet blijven liggen.
Dat lukt.
Bijna.
Als ik me wil omdraaien, beweegt alles trager dan normaal, alsof de wereld een fractie van een seconde achterloopt. Mijn ledematen protesteren, op een manier die suggereert dat iemand me vannacht uit elkaar heeft gehaald en verkeerd weer terug in elkaar heeft gezet.
Pas als ik het harde randje registreer van een bed dat niet van mij is, dringt het tot me door. Ik lig in het ziekenhuis. De papagaai die boven mijn hoofd bungelt was ook al een duidelijke aanwijzing.
‘Goedemorgen!’ tettert de ontbijtzuster, een te opgewekte vrouw in een knalroze schort die haar volume cadeau kreeg bij haar diploma.
Ze schuift een bordje met een sneetje brood en een kuipje pindakaas op mijn nachtkastje.
Ah, het soort verwennerij dat je alleen krijgt als je niet zelf voor je ontbijt hoeft te zorgen. Ik kan me serieus niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n sompige boterham gegeten heb.
Ik open mijn telefoon. Ik zie dat ik twee berichten heb.
Eén van Nienke.
Eén van Tom.
En heel even—héél even—is er dat stomme, verrot-romantische moment waarop ik denk: misschien vraagt hij hoe het gaat.
Misschien biedt hij excuses aan. Misschien—
Spoiler: nee.
Tom is nog steeds—of alweer—boos.
Omdat ik hem niet heb bericht.
‘Terwijl ik in het ziekenhuis lag.’
Natuurlijk.
Gelukkig is het nacht in Miami, dus kan ik de confrontatie nog even uitstellen.
Gelukkig is er pindakaas.
Gelukkig is er Nienke, die me altijd vrijwillig van relationeel advies wil voorzien: ‘Echt pas op voor die man. IK MEEN HET. Eerst Dev, nu Wouter… Straks isoleert hij je helemaal. Wil je zo iemand als partner? Jullie kennen elkaar nog niet eens twee maanden .......’
Ik ben nog steeds in de war.
Nienke is dat niet: ‘Ik had dat wel verwacht van hem. Ik heb echt twijfels over die man. Maargoed, dat is nu niet belangrijk.’
Dat is het wél. Voor mij op dit moment het allerbelangrijkste op de wereld. Hij voelt zo ver weg. En dat voelt niet goed. Dus begin ik hem instinctief te verdedigen. Zoals altijd. Zoals geleerd.
‘Hij zegt dat hij me test.’
Eerst dacht ik dat hij misschien mijn Facebook checkte, dat hij daardoor ook wist dat zijn Californische rivaal akelig dichtbij was. En dan nu Wouter. Foto’s. Een like teveel. Misschien.
Maar nee. Hij wil geen Facebookvrienden zijn. ‘Krijg je alleen maar gedoe van,’ zo zei hij, ‘als je in elkaars geschiedenis gaat graven.’
Nienke denkt het hare van, dat moge duidelijk zijn. ‘Testen… wordt steeds erger. Als hij zo perfect is, waarom heeft niemand hem dan al geclaimd?’
‘Hey, ik was ook single, hé,’ type ik verontwaardigd. ‘Toch ook niet undatable?’
Ze stuurt een lach-emoticon, maar gaat verder: ‘Jij zoekt een aanvulling. Hij zoekt bezit.’
Au.
‘Maar hij heeft óók goede kanten,’ piep ik. Altijd dat rare schuldgevoel als iemand zegt dat je geliefde een wandelende rode vlag is.
‘Ja dat hebben ze allemaal. Zo begint het. Maar als je in het ziekenhuis ligt, en je beste vriend helpt je, en je vriendje... wordt boos? Dan klopt er iets niet. Hij had Wouter moeten bedanken.’
Ze heeft gelijk.
Zoals altijd.
En ik weet het.
En toch wil ik Tom niet opgeven.
‘Ongelooflijk,’ sluit ze af, ‘je praat met een vriend die je al eeuwen kent. En je vriendje van drie dagen denkt dat je vreemdgaat.’
Ik zucht luid.
Het is tijd om me tegoed te doen aan mijn goddelijke ontbijt. En om te filosoferen hoe ik het Tom-dossier zal gaan verrijken met een antwoord. En precies op dat moment, alsof het universum een grapje met me uithaalt, verschijnt er een bericht van hem:
‘Elke keer dat we praten, voel ik me dichter bij je.
Maar nu, terwijl jij daar ligt en ik hier ben, voelt die afstand groter dan ik wil toegeven.
Ik haat het dat ik niet bij je kan zijn.
Dat ik niet degene was die hielp.
Dat ik machteloos moest wachten op een bericht dat pas kwam toen het allemaal al gebeurd was.
Ik wil dat je beter wordt, zo snel mogelijk.
Want ik wil dat we verder kunnen.
Ik wil dat gevoel vasthouden, dat verbonden zijn, dat veilige, sterke iets dat ik voel als ik met je praat.
Het maakt me kwetsbaar.
Een beetje bang, zelfs.
Maar dat weerhoudt me er niet van.
Dus beloof me dat je beter wordt.
Dat je er klaar voor bent.
Want ik wacht op je.’
To be continued...
Zoveel rode vlaggen en toch trapt ze er in 
- IMJ
-
- Berichten: 14696
- Geregistreerd: 29-07-05
- Woonplaats: Ergens in het midden!
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 23-06-25 17:58
- Suzanne F.
-
- Berichten: 54185
- Geregistreerd: 03-03-01
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 23-06-25 20:17
- astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 23-06-25 21:01
IMJ schreef:Ja fout... maar ik begrijp het zo!!
Hehe maar jij hebt foto’s van hem gezien
Ik ben ZO oppervlakkig .SUPER leuk de reacties, ik ga morgen gelijk een update plaatsen! Ik vond die update echt smullen om te schrijven
(Drama incoming) , dus hoop dat het weer overkomt. - astridastrid
-
- Berichten: 5827
- Geregistreerd: 08-04-02
- Woonplaats: Warmond
Geplaatst door de TopicStarter : 24-06-25 19:52
! (Sorry voor de Pilotengrapjes)
(Ik kan niet geloven dat dit mijn leven was)(Fictie *kuch*)
14.
9 februari 2021
(Of: in slaap vallen met een piloot (en wakker worden naast een rode vlag))
De stad is wit. Als je houdt van Anton Pieck: prachtig.
Als je de deur uit moet? Een white-out uit de hel.
Serieus—als dit een vlucht was geweest, was ’ie allang gecanceld.
Ik dacht vanochtend nog: Het is belachelijk dat ik ga. In mijn bevroren eend, een iglo op wielen, die ik eerst moest uitgraven met een gebarsten CD-hoesje dat sinds 2006 onder de passagiersstoel lag te bestaan.
Ik durf te wedden dat de hele situatie officieel als NOTAM zou gelden. RWY iced, visibility 0, voertuig ongeschikt voor menselijk gebruik.
Maar ik ga. Natuurlijk ga ik. Want vanavond is de eerste keer dat ik bij Tom blijf slapen. En dat is blijkbaar een enorm offer. Want, zo zegt Tom: ‘Ik slaap gewoon niet als iemand ademt naast me.’
Dat hij nu een uitzondering maakt?
Voelt alsof ik ben geüpgraded naar business class.
De vorige keer wilde ik ook al blijven slapen. Maar Tom had een protocol. Hij instrueerde me streng dat ik uitsluitend op mijn rechterzij aan de uiterste rand van het bed mocht liggen. En dat hij dan—als het moment rijp voelde—misschien naar me toe zou schuiven.
Ik begreep er niks van.
We hadden net de halve Kama Sutra afgewerkt, maar nu was een streng afgebakende strook matras plotseling gereguleerd luchtverkeer.
‘There’s a method to my madness,’ verklaarde hij, alsof hij Einstein was in plaats van iemand die de ondankbare taak heeft gekregen om de nacht met mij door te brengen. We lagen muisstil, elk op ons eiland, en sliepen natuurlijk allebei geen seconde. Rond drie uur ’s nachts heb ik op de tast mijn sokken gezocht en ben ik maar vertrokken.
Maar vanavond gaan we het weer proberen. Dit keer heb ik me mentaal voorbereid. En morgen zie ik hem in z’n Delta-outfit, wat ook telt als copingmechanisme. Iets aan die epauletten geeft me het gevoel dat ik iemand date met gezag.
Een beetje autoriteit is ook weleens leuk.
We beginnen een routine te krijgen.
Een ritueel.
Hij schenkt de wijn in—zijn eigen fles, want, zoals hij zegt: ‘Ik krijg hoofdpijn van die goedkope Amsterdamse troep.’
Alsof Albert Heijn persoonlijk een complot tegen hem smeedt.
Eigenlijk is alles hier inferieur. De kamer is te koud, de lakens te dun, de muren te wit. Het NH Hotel was ooit een medische instelling, met een klimaatinstallatie die volgens Tom sinds de Koude Oorlog geen update meer heeft gehad. Alsof het NH Hotel een sociologisch experiment is in minimale leefbaarheid. Volgens Tom een fundamentele schending van zijn mensenrechten.
En dan schijnt verdieping 3B ook nog te spoken.
Ik wil bijna lachen—Tom die eruitziet alsof hij parttime lijfwacht is van Poetin, bang voor spoken.
Maar ik houd me in.
De cabinedruk is al hoog genoeg.
Hij is namelijk stil, afstandelijk. Ergens anders met zijn hoofd. Zijn dochter vertrekt vandaag uit Amerika, op weg naar Engeland voor haar studie. Waarschijnlijk had hij liever daar geweest.
En ik voel me schuldig. Natuurlijk voel ik me schuldig.
Schuldig om de sfeer.
Om het hotel.
Om de wijn.
Om het feit dat Mercurius waarschijnlijk retrograde is en dit een teken is.
En ik ben als de dood dat hij dit allemaal aangrijpt. Als bewijs. Als bevestiging dat het niet werkt. Als excuus om niet meer naar Amsterdam te hoeven komen.
Want hij heeft opties.
Hij kan naar elke stad ter wereld.
En dat betaalt nog beter, ook.
Hij staat op en zegt dat hij naar de wc gaat. Ik plof op het bed, opgelucht om even alleen te zijn, en pak m’n telefoon. Ik zie een bericht van een date uit een vorig leven—drie maand geleden, en nu ineens weer uit de coulissen gekropen. Lang genoeg geleden om te negeren, recent genoeg om over te struikelen.
Ik glimlachte even.
Onnozel.
‘Naar wie zit je te appen?’ vraagt een stem plotseling vlakbij.
Ik verstijf.
Hij staat achter me.
Geen voetstap, geen deur. Niets.
Alsof hij uit de muur is gegleden.
Alsof hij nooit is weggeweest.
Mijn vingers verstrakken om mijn telefoon. ‘Mijn moeder. En m’n zus,’ piep ik.
Lieg ik.
Mijn stem klinkt hoog. Kat-in-het-nauw-hoog. Dit gaat onherroepelijk gezeik opleveren.
En ik haat liegen. Heb ik Prem dit niet altijd verweten?
Maar alles is al zo fragiel.
Hij knikt. Eén keer. Langzaam. Iets te langzaam.
‘Weet je dat ik al een tijdje achter je sta?’
Hij glimlacht niet.
‘Dus ik vraag het je nog één keer.’ Zijn stem is zacht. Bizar zacht. Ik voel mijn hart. Niet op de goede manier.
‘Ik zag dat je online was,’ zegt hij dan.
Mijn maag draait om.
Dat was het dus. Geen wc. Gewoon kijken of ik online kwam. Vandaar dat ik geen toilet heb horen doorspoelen.
‘Je verbergt iets. Geef me je telefoon.”
‘Nee.’
Dan grijpt hij. Snel. Hard. Maar ik ben net iets sneller. Net genoeg om mezelf te redden van… iets wat ik ook niet weet.
Ik klik het scherm weg en spring op.
‘Ik ga naar huis,’ zeg ik. Mijn stem trilt. Ik ben net uit het ziekenhuis ontslagen. Ik vind het goed.
Maar hij knikt. Langzaam. Diezelfde ijskoude beweging.
‘Ik denk niet dat je dat wilt, Nina. Weggaan.’ Zijn stem is kalm. Bijna vriendelijk. Bijna. ‘Want als je dat doet, hoef je niet meer terug te komen.’
Hij heeft me precies waar hij me hebben wilt.
Later drinken we wijn. Tenminste, ík probeer te drinken. Het smaakt alsof iemand er spijkers in heeft opgelost.
Maar alles is beter dan stilte.
En alles is beter dan een gesprek.
Hij is weer afgekoeld. Althans, zo lijkt het. Want hij is stil, maar zijn ogen verraden niets van wat er door zijn hoofd gaat. Het maakt me zenuwachtig.
‘Ik ben echt serieus met je, Nina,’ zegt hij. Zijn stem was zacht nu. Bijna kwetsbaar. Alsof ik niet net bijna uit het raam ben gesprongen.
Dan begint hij over de toekomst.
Onze toekomst. ‘Wat wil je met mij?’ vraagt hij, zijn stem serieus, maar zijn blik vastberaden.
Ik slik. ‘Ik weet het zelf eigenlijk ook nog niet precies,’ begin ik.
Wat gelogen is.
Ik weet het heel goed.
Maar ik durf het niet te zeggen. Omdat zijn toekomst en de mijne elkaar op geen enkel punt kruizen. En ik hem dan kwijt ben.
Of, nog erger: dat hij dan nóg dichterbij zou komen.
Dus zeg ik maar: ‘Ik wil gewoon genieten, jou leren kennen, kijken waar het pad ons brengt.’
Hij knijpt zijn ogen samen.
‘Dat is geen antwoord,’ zegt hij. En dan: ‘Ik vraag het nog één keer. De volgende keer. Denk goed na over wat je dan zegt. Ik wil antwoorden. Ik wil weten waar ik aan toe ben. Waar wil je wonen bijvoorbeeld?’
Ik probeer iets zinnigs te formuleren, maar mijn hoofd loopt al vast op het woord ‘wonen’. Ik stamel iets over dat ik geen koophuis kan betalen in mijn eentje. ‘Misschien moet ik iemand hebben zoals Wouter, die kan investeren,’ mompel ik, zonder erbij na te denken.
Hij bevriest.
‘Wauw,’ zegt hij, en er klinkt een ijskoude ondertoon. ‘Gewoon wauw.’
Zijn lippen trekken zich in een grijns die geen grijns is.
‘Wouter, hè?’ Zijn stem klinkt alsof hij ineens een veel grotere puzzel heeft opgelost. Alsof mijn opmerking de laatste ontbrekende corner piece was in zijn zelfverzonnen samenzweringstheorie. ‘De waarheid komt altijd uit.’
Ik wil iets zeggen. Maar er komt geen geluid uit mijn keel.
Zijn stem zakt naar een kalmte die nog beangstigender is. ‘Misschien kun je inderdaad maar beter gaan.’
De woorden vallen als een bom. Koud. Hard. Zoals een vonnis.
Maar ik wil niet weg.
Of beter: ik kan niet.
Dus ik smeek. Echt.
‘Ik wil blijven.’
To be continued...
- prompter
-
- Berichten: 14687
- Geregistreerd: 28-09-02
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 24-06-25 21:26
. Heerlijk om te lezen 
- Paardenfann4
- Berichten: 1698
- Geregistreerd: 15-08-17
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 25-06-25 12:40
- heidiLOVER
-
- Berichten: 9208
- Geregistreerd: 29-04-03
- Woonplaats: Opperdoes
Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie
Geplaatst: 26-06-25 00:14