Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-05-25 23:54

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 22-05-25 23:54

Geen idee wie haar dat verteld heb (heeft).

Het leest weer lekker weg, maar laat Prem maar terug komen voor meer drama

**Geplaatst**: 23-05-25 06:25

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 23-05-25 06:25

Ik kom hier nu binnenvallen, maar ben al verslaafd aan het verhaal :):)

**Geplaatst**: 23-05-25 09:23

Geplaatst: 23-05-25 09:23

Kom dit topic ook net tegen en vind het wel een grappig verhaal. Wat ik me af vroeg is of de hoofdpersoon autobiografisch is?

Ik vroeg me alleen af of je chatgpt of een andere ai laat meeschrijven/herschrijven? Ik zie daar hele typische dingen van maar dat kan natuurlijk je schrijfstijl zijn.

**Geplaatst**: 24-05-25 22:43

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 24-05-25 22:43

Lees haar eerste verhaal maar eens.. ook zo lekker geschreven!

Ik zit er weer in hoor!

**Geplaatst**: 25-05-25 07:18

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 25-05-25 07:18

Ik heb naar aanleiding van dit topic je oude verhalen nog weer gelezen. Blijkt dus dat ik destijds ook heb meegelezen want ik herinnerde me vanalles

Benieuwd naar het vervolg van deze

**Geplaatst**: 25-05-25 09:57

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 25-05-25 09:57

Ik kom dit topic net yefen. Hé schrijft leuk en het leest makkelijk weg. Ik ga op zoek naar je andere verhalen. Leuk tijdverdrijf op deze druilerige dag

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-05-25 12:14

Geplaatst door de TopicStarter : 26-05-25 12:14

Ah wat een leuke reacties!

Ik was op vakantie maar vanavond komt er weer een update met meer drama en plottwists

!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-05-25 21:20

Geplaatst door de TopicStarter : 26-05-25 21:20

Jasia schreef:
Tof stuk weer!
Persoonlijk vind ik de spoilers helemaal niet heftig, had na je waarschuwing iets veel ergers verwacht

Haha, het blijft Bokt

.

Keldeo schreef:
Kom dit topic ook net tegen en vind het wel een grappig verhaal. Wat ik me af vroeg is of de hoofdpersoon autobiografisch is?

Ik vroeg me alleen af of je chatgpt of een andere ai laat meeschrijven/herschrijven? Ik zie daar hele typische dingen van maar dat kan natuurlijk je schrijfstijl zijn.

Ik heb het als volgt omschreven

:
Dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen. Echter, situaties, gesprekken en personen zijn deels geromantiseerd, gedramatiseerd of geanonimiseerd.
Zeker in dit verhaal gaan nog wel personages komen die meelezers zullen herkennen, dus het is bijna niet te ontkennen.

Dit is de schrijfstyle die ik leuk vind, je kunt (zeker op mijn website) stukken vinden van ver voor AI (in deze style). Zou wel makkelijker zijn, denk ik, ook minder kans op fouten. Maar volgens mij onmogelijk om een heel verhaal te maken.
Ik ben wél geinspireerd door een aantal schrijvers die ik persoonlijk leuk vind waar ik momenteel echt alle boeken van verslind. Dat definieert wel met schrijfstyle, maar ook omdat ik gewoon iets wil schrijven wat ik zelf ook zou willen lezen.
Ik ben zeker geen Maarten 't Hart, en gelukkig maar, want hij woont tegenover me, dus dat zou een pittige concurrentiestrijd worden

.

Nou, misschien een beetje dubbel met de vorige, maar Els moest ook een her-intro, nu nog even in de light-version.

6.
31 december 2020

Utrecht.
Omdat ik blijkbaar een abonnement heb op zelfkastijding.
Had ik me voorgenomen om na de laatste keer het hele Dev-dossier definitief te archiveren (in een mapje ‘mensen die ik niet snap’ naast Prem, m’n huisbaas, en de klantenservice van de Belastingdienst), bevind ik me vandaag—uit pure goedheid en wellicht een vleugje naïviteit—wéér in de auto. Vastbesloten om mijn leven op de rit te krijgen, wat in de praktijk gewoon betekent: wéér naar Utrecht.

Overigens woont Dev midden in het centrum, wat heel charmant klinkt, maar het dwingt mij dus om—vanwege een structureel gebrek aan financiële middelen—aan de rand van de beschaving te parkeren.
Budgetvriendelijk, ja. Praktisch? Niet echt.
Dus hier loop ik dan, licht verloren door de stad, terwijl Bubbles zigzaggend voor me uit paradeert alsof hij probeert te ontsnappen uit een Netflix-documentaire in the makings over rampzalige relaties.
En dan—uit het niets—daar is ze ineens. Waar ik haar absoluut niet verwachtte, maar waar het universum blijkbaar dacht: weet je wat grappig zou zijn? Een spontane reünie met iemand die ooit obsessiever met je leven bezig was dan jijzelf.
Els.
De vrouw die zich altijd uiterst strategisch vastklampte aan elke roddel over Prem, alsof ze daarmee haar huwelijk enigszins levendig hield.
Maar sinds het uit is tussen Prem en mij?
Radiostilte.
Echt zó’n klassieker.
Het is bijna aandoenlijk hoe snel mensen afhaken als je geen onderwerp van sensatie meer bent. Gek hoe dat werkt. Alsof ik zonder Prem ineens de saaiste bladzijde uit iemands roman was.

Ze staat daar—krachtig, zelfverzekerd, alsof ze net een rechtszaak én een vette schadevergoeding gewonnen heeft. Wat misschien wel gewoon waar is. Alles designer, inclusief een zonnebril die nét te groot is. Wel mooi eigenlijk. Ik zou moeten vragen welk merk het is, maar dat voelt nu als een emotionele surrender.

Mijn blik blijft nét te lang hangen om onopgemerkt te blijven. Ze heeft me ook gezien.
Een korte aarzeling. Dan een flits van herkenning.
Een halve glimlach.
En tegen de tijd dat ik beslis dat dit misschien een perfect moment is me onder een parkeerautomaat te verstoppen, staat ze al voor me.
‘Hey, Nina!’ zegt ze. En gek genoeg—misschien door haar stem, misschien door het feit dat ik stiekem gewoon zwak ben voor mensen die m’n naam nog weten—mis ik haar ineens.
‘Hey, Els,’ zeg ik, alsof ik weer in een serie ben gestapt waar ik de scripts vergeten ben.
‘Lang niet gezien, hè?’
Ze lacht. Het klinkt helemaal oprecht.
‘Ja, zeker! Hoe gaat het met je? Alles goed?’
‘Ja, het gaat prima. Gewoon, je weet wel, veel rustige avonden zonder Prem-de-dramamachine. Echt een upgrade.’
Er valt een stilte.
Els heeft die blik in haar ogen.
Misschien heeft ze meer door dan ik dacht.
Ze leunt iets naar voren, haar handen bijna onhandig in de lucht.
‘Ja, ik... dacht dat we nog wel een keer zouden afspreken, maar ik heb het zó druk gehad,’ zegt ze, alsof dat een excuus is waar mensen nog steeds mee wegkomen in 2020. Iedereen is druk. Zelfs m’n moeder heeft geen tijd meer om koffie met me te drinken.
‘En eerlijk gezegd heb ik ook niks meer van jou gehoord,’ voegt ze toe.
Touché.
Ik was te druk bezig met mijn soapopera. En laten we eerlijk zijn: drama kijken is één ding, drama zijn is een fulltime baan.

Misschien héb ik ook altijd drama. Zijn wij, drama en ik, gewoon de ideale match in een wereld waar echte stabiliteit net zo hip is als faxmachines. Een match waar ik het nog net niet zeker over ben met Tom trouwens.
Vlug praat ik haar bij. Over Tom. Over de upgrade. Of eigenlijk: de andere versie van Prem, met minder vuurwerk en meer hygiëne.
‘Je hebt het wel te pakken, Nina! Als hij echt zo geweldig is, is het wel een lot uit de loterij. Echt leuk voor je!’
‘Hij weet me inderdaad wel in te pakken. Ik denk dat hij met Prem heeft gesproken en besloten heeft precies het tegenovergestelde te doen,’ grap ik. ‘Het kan niet anders.’
Het gesprek buigt langzaam naar Tom’s... eigenaardigheden. ‘Gisteren,’ zeg ik, fluisterend alsof ik staatsgeheimen deel, ‘was ik met Tom aan het bellen. Hij was boodschappen aan het uitpakken. En hij ontsmette élke verpakking voordat het in de kast mocht.’
Els trekt haar wenkbrauwen op.
‘Alle boodschappen?’
‘Alle. Boodschappen,’ herhaal ik, met een lichte glimlach die meer zelfspot dan humor bevat. ‘Volgende week neemt hij zijn eigen champagneglazen mee. En geloof me, dat is nog maar het begin.’ Ik zou me niet verbazen als hij de volgende keer een draagbare luchtfilter uit zijn rolkoffer tovert. Of zo’n UV-lamp om de hotelkamer te inspecteren. Of erger: mijn onderbroek.

Els lacht kort, maar haar blik blijft hangen als ik haar vertel over vorige week. Eén dag in de week eet ik bij mijn moeder. Maar Tom geloofde het niet. ‘Ik moest een foto sturen om te bewijzen dat ik bij haar was, en niet bij een willekeurig manspersoon. Met de datum en mijn moeder in beeld.’
‘Mmm… Hier krijg ik een beetje een vreemd gevoel bij, Nina,’ zegt ze langzaam.
Ze trekt een gezicht dat mensen hebben als ze beseffen dat hun vriendin in een lichte sekte zit, maar nog niet helemaal klaar zijn om het hardop te zeggen.

Moet ik doorgaan?
Tom had namelijk ook nog een veto op oud & nieuw.
Het werd me verboden. Hij noemde dat ‘onveilig’. Want: ‘Je weet wat alcohol met je doet, Nina.’ Alsof ik een of andere losgeslagen bacchanaal-zus ben die bij één slok prosecco besluit het verkeer te dirigeren in een string.
Els fronst. ‘Je hebt hem één keer gezien!’
‘Ik weet het,’ zeg ik. ‘Hij zei dat het niet gepast was. Dat ik hem daarmee niet serieus nam. Dat ik hem niet moest teleurstellen.’
Ik zeg er niet bij dat hij erbij dreigde.
Els leunt naar voren, haar ogen fel.
‘Nina, dat klinkt niet goed. Echt niet. Ik weet het niet of ik wel zo’n goed gevoel erbij heb.’
Ze pauzeert. Niet omdat ze twijfelt, maar omdat ze de juiste woorden zoekt om me zachtjes uit mijn roze bubbel te porren.
‘Ik geef je twee adviezen. Eén: als het te mooi lijkt om waar te zijn, is het te mooi om waar te zijn. En twee: negeer nooit de alarmbellen die afgaan. Maar pas op voor alleen mooie woorden op papier, hè. Ik denk dat hij niet klopt. Straks kun je jezelf niet meer zijn.’
Ik knik, maar zeg niets. Want voilá, hier ben ik dan. In fiets Utrecht. Speltip 7: spreid je kansen (ook als je niet weet waar je op gokt).

En toch… soms denk ik dat ik die zeldzame mix mis. Die krankzinnige cocktail van ellende en extase die ik met Prem had, als we even niet met servies gooiden.
Tom heeft z’n oliebol meer op orde (want: ex in het gelid, oneindige cash flow) maar het begín is al zelfs ingewikkeld. En Prem? Prem was alleen maar drama. Moet je nagaan. (Dat hij daarbovenop ook nog een awardwaardige poedersuiker cadeau deed, beschouwen we maar als een geinig extraatje van het universum.)
We nemen afscheid alsof we nooit ruzie hadden, alsof die hele radiostilte gewoon lag aan T-Mobile.
‘Pas op hè,’ waarschuwt Els, terwijl ze haar tas herschikt. ‘En denk eraan: ik blijf Dev-fan.’
Ik steek mijn hand op, een half gebaar dat meer zegt dan woorden.
We gaan zien of Dev zijn fanclub waard is.

To be continued.

**Geplaatst**: 27-05-25 12:29

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 27-05-25 12:29

Echt zo jammer dit....

**Geplaatst**: 27-05-25 13:11

Geplaatst: 27-05-25 13:11

Ik ben even kwijt wie Dev ook alweer is, ik zal je oude verhalen eens terug lezen. Maar jeetje die Tom, daar zou je toch gelijk hard gillend voor weg rennen

**Geplaatst**: 27-05-25 19:20

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 27-05-25 19:20

Nou ik lees voor het eerst een verhaal van je en ken de andere personages niet maar ik merk ook dat het me niet zo heel veel meer uitmaakt alhoewel het deels wel meer als een vervolg voelt en dat je dan even twijfelt of je dit als op zichzelf staand verhaal kan lezen.

Ik ben een beelddenker en zulke dingen die jij erin stopt zoals: me onder een parkeerautomaat verstoppen.

Dan lig ik dus echt helemaal in een deuk. _O-

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-25 19:41

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-25 19:41

Sky_As schreef:
Echt zo jammer dit....

Paardenfann4 schreef:
Ik ben even kwijt wie Dev ook alweer is, ik zal je oude verhalen eens terug lezen.

Oh, ik hoop dat het langzaam duidelijk wordt, ik heb hier wel al weer wat meer info erin verwerkt. Zal in het volgende ook wel meer verwijzen ernaar. (Of, als je echt nieuwsgierig bent, het originele verhaal van de ontmoeting

: https://astridalida.com/100-dates-3/ (waarna hij me dus een eerste klas ticket stuurde naar San Diego)).

Ah, ik heb echt met ZO VEEL plezier aan het volgende hoofdstuk geschreven, hopelijk is dat eraan af te lezen. Niet echt (liefdes)drama's dit keer, maar andere "gesloten deuren". Dus: erg lang, maar (hopelijk) voelen jullie de lol (of: paniek) ook

.

7.
1 januari 2021

2020.
Voor de meeste mensen was het een rampjaar waar we ongewild onderdeel werden van een (stom) hoofdstuk in een medisch geschiedenisboek.
Voor mij ook hoor—laten we wel wezen—maar gek genoeg was het nog altijd beter dan 2019. En hé, we hebben tenminste nu een perfect excuus voor raar gedrag: corona-vaccins. Dus als ik ineens rare dingen doe, weet je waar het aan ligt.

Dit jaar gaat álles goedkomen.
Ik haat het als mensen dat zeggen—naïef, dat is het. Maar goed, het klinkt toch anders uit je eigen mond.
Ik lig hier al een uur naar het plafond te staren, alsof ik daar een handleiding kan vinden voor ‘hoe het nou precies goed moet komen’. Naast me snurkt Dev, als een man zonder zorgen. Of zonder geweten. Of in ieder geval zonder duidelijke intenties jegens mij. Want serieus, wat wil hij nou? Hij vraagt me steeds te komen, maar hij blijft op een emotionele armlengte afstand, alsof ik een museumstuk ben waar je alleen maar naar mag kijken, niet aanraken.
Wil hij gewoon een beetje gezelligheid nu hij een maand in Nederland is? Een intercontinentale knuffelbuddy? Geen idee.
In ieder geval niet het perfecte begin van mijn zelfverbeteringsjaar, maar hé, de lat ligt ergens op kniehoogte, dus technisch gezien is alles vooruitgang.

En trouwens, volgens mij heeft hij óók meerdere deurtjes openstaan. Hij praat non-stop over Maaike, z’n beste vriendin met een open relatie. Het zou me niet verbazen als hij daar ook een zijprojectje heeft lopen. Ze delen tenslotte een Netflix account. Geen idee wat ze nog meer delen.

Niet dat ik paranoïde ben, maar ik weet vrij zeker dat ze niet in zijn bed slaapt als ik er niet ben, want dat bed ruikt meer naar mij dan mijn eigen sjaal. Er zit inmiddels meer make-up op dat kussensloop dan in mijn toilettas. Ach, ik blijf ook alleen maar slapen omdat Utrecht zo ontiegelijk ver weg is en ik niet de ambitie heb om ’s nachts nog naar huis te rijden.
Ondertussen heb ik mijn eigen, meer Tastbare Problemen. Ook uit de Verenigde Staten, trouwens. Ik begin een causaal verband te vermoeden.

Gisteren wilde Dev per se oliebollen halen. Ik voelde mezelf al een vette oliebol, maar heb toch genomen. Het was eigenlijk best lekker. Het is bijna onvoorstelbaar dat ik nog geen vijf jaar geleden worstelde met een heftige eetstoornis.
Letterlijk.
Nu speel ik het iets anders.
Want als ik niet eet, word ik gestóórd. (En met mij de mensen om me heen).

Na De Oliebol hebben we heel… nou ja, burgerlijk, De Klok gekeken—dat Jaarlijkse Spektakel waarin heel Nederland collectief naar een secondewijzer staart. Tot overmaat van ramp zag ik daar mijn ex-stiefdochter op TV dansen: Baukje.
In een knalroze badpak.
Heel RTL4-kijkend Nederland mocht zich aan haar vergapen, terwijl ik ooit niet eens een bikinifoto van mezelf op Instagram mocht zetten.
Thanks, Prem.
Maar goed, het kon niet missen: een wandelend stukje nostalgisch trauma. Blijkbaar is ze toch zo succesvol geworden als Prem altijd beweerde. Nou ja, ik wist het natuurlijk al, want ik check ‘af en toe’ haar Instagram. Lichtelijk obsessief, maar hé, dat deden zij bij mij ook.

Met een bodempje alcohol wordt het circus (Prem) toch altijd net wat melodramatischer. Bijna net zo melodramatisch als mijn hond overigens—Dev heeft overal vloerbedekking, dus heb ik voor hem als tijdelijke nachtresidentie voor de zekerheid een soort hondenkennel gekocht (een tent, eigenlijk). Bubbles laat zich echter niet opsluiten: gisteren heeft hij de boel op zijn kant gezet, een gat in het gaas geknaagd en een weg naar buiten gevonden. Tussen de versnipperde hypotheekdocumenten die Dev belangrijk schijnt te vinden, lag Bubbles als een tevreden anarchist.
Dev deed er uiteindelijk vrij laconiek over. Over alles, eigenlijk. Hij vraagt ook bijna niets. Dus ook niet toen ik om twee uur vannacht opeens de neiging voelde om Bubbles uit te laten, wat in werkelijkheid gewoon betekende: Tom bellen.

Gelukkig was hij rond middernacht nog veilig opgesloten in een vliegtuig, dus had ik even rust.
Tom had me die avond nog verteld dat hij gelooft in ‘garbage in, garbage out’. Alsof hij een semi-verlichte goeroe is, niet wetend dat zijn eigen filosofie een perfect cirkeltje vormt. Want als ik het goed begrijp, betekent dit dat alles wat je erin stopt (in een relatie dus)—aan moeite, informatie, emotie—net zo waardeloos en rommelachtig eruit komt. Maar in Tom-taal betekent het vooral dat hij zich bij voorbaat onschuldig acht aan alles wat misgaat. Het klinkt wat manipulatief, maar het werkt wel, want ik doe wel extra mijn best. Want hoewel ik wéét dat het totale onzin is—dat ‘garbage in, garbage out’ niets meer betekent dan een excuus om emotionele verantwoordelijkheid te ontwijken—werkt het. Misschien is dat ook wel de reden dat ik Dev zélf wel een beetje op afstand hou, en ligt het niet helemaal aan hem zelf.

Over Tom gesproken: laat ik proberen hem te bellen, dan bel ik ook eens een keertje zélf. Tijd om me weer onder de verticalen te scharen.
Ik wil Dev niet wakker maken, dus sluip door het huis, wat natuurlijk gepaard gaat met véél meer kabaal dan wanneer ik gewoon normaal zou bewegen.
Maar goed, het gaat om de intentie.
Ah—pop tarts. Een lichtpuntje. Die nacho-diners zijn geweldig voor de ziel, maar totaal ongeschikt voor de maag. Terwijl ik de verpakking open trek, voel ik mijn lichaam in de automatische piloot schieten. Dit is routine. Eten. Pakken. Gaan.
Alleen… ‘gaan’ blijkt een uitdaging. Want wanneer ik de deurklink vastpak en de sleutel draai, gebeurt er… niets.
De sleutel… draait niet.
Hè?
Mijn weg naar buiten is officieel geblokkeerd.
Sh*t.
Ik krijg dat kreng er niet uit, ook.
Word ik nu gek?
Ik probeer en probeer, en mijn voornemen om Tom als eerste te bellen was een leuk idee, maar inmiddels probeert hij míj alweer te bellen.
Ik duw en wrik, maar de sleutel zit muurvast. Net als ik, op dit moment.
Mijn enige uitweg? Mijn friend without benefits wekken.
‘Dev,’ fluister ik, met de urgentie van iemand die net ontdekt heeft dat haar huis langzaam transformeert in een onvrijwillige hostelervaring, ‘de voordeur werkt niet. Ik krijg hem niet van het slot.’
Hij draait zich om, opent één oog en grijnst. ‘Blondie, je moet wél de sleutel draaien. Ga nog maar een keer proberen.’
Ik kan niet ontkennen dat ik echt niet alles weet of compleet technisch geschoold ben in dit onderwerp, maar toch vrij zeker van mijn algehele ontgrendelcapaciteiten.
‘Nee, het zit …vast.’ Blijkbaar klink ik nu meer overtuigend, want al zuchtend komt hij overeind en sloft in zijn onderbroek naar de ellendige voordeur. Bubbles staat er al kwispelend voor, inmiddels enthousiast gemaakt met het idee om naar buiten te gaan. Ik weet niet waar ik harder voor moet duimen: dat hij de deur moeiteloos opent en ik dus officieel een halve gare ben, of dat het écht niet lukt en ik dus voorlopig confined ben om hier te blijven.

Bubbles cirkelt piepend rond, smachtend naar frisse lucht en plast zowat op het gangtapijt. Hij wil eruit. Ik wil eruit. Maar de voordeur wil helemaal niks. Hij draait één keer. Twee keer. Kijkt naar mij. Draait nog eens.
De voordeur is ongeveer net zo passief-agressief als de meeste mannen in mijn leven.
Binnen drie minuten staat hij met een arsenaal aan spullen voor de deur alsof hij zich voorbereidt op een heropbouwmissie in oorlogsgebied. WD-40, hamer, schroevendraaiers, een waterpomptang en—ik verzin dit niet—een plamuurmes.
Dev spuit enthousiast met de WD-40. ‘Als het niet werkt met WD-40,’ zegt hij plechtig, ‘dan werk je niet hard genoeg.’
D-40.
Uiteraard.
Want volgens de universele wetten van ‘handige mannen’ lost alles zich vanzelf op met WD-40. Het kan een deur openen, een motor repareren, een huwelijk redden—maar deze deur?
Geen enkele beweging.
‘Nog een keer,’ zegt hij. Tom blijft me ondertussen bellen, alsof hij voelt dat zijn chaos-theorie nu volledig werkelijkheid aan het worden is.
Dan komt de hamer.
Niet symbolisch. Letterlijk.
Een soort moderne escape room zonder aanwijzingen, maar met een verontrustend gebrek aan een nooduitgang.
Ondertussen lachen we. Niet zo’n klein, charmant giecheltje, maar die lelijke, snuivende huil-lach die klinkt alsof je in elkaar zakt van de wanhoop, maar net niet.
‘We kunnen gewoon de rest van ons leven binnen blijven,’ zegt Dev. ‘Eten we voortaan alleen nog wat er door de brievenbus past.’
Ik knik ernstig. ‘Ik hoop dat ze sushi kunnen oprollen tot dunne slierten.’
‘En babybel-kaasjes,’ vult hij aan. ‘Perfect formaat.’
We lachen ondertussen zo hard dat de tranen over mijn wangen rollen. Want als dit niet lukt—als wij hier voorgoed vastzitten—wat dan?
‘Stel je voor,’ zeg ik. ‘Dat we hier tot 2026 blijven. Dat de postbode onze enige contactpersoon is. Dat we een nieuwe trend creëren op TikTok.’
Hij pakt de hamer. ‘Brute kracht moet de oplossing zijn.’
En net op dat moment – alsof het universum persoonlijk een grap met me wil uithalen – pak ík de sleutel, probeer ‘m nog één keer, en ja hoor…
KRAK.
Dev trekt een gezicht alsof ik zojuist een nationale ramp heb veroorzaakt.
‘Je moet een sleutelmaker bellen,’ zegt hij vlak. ‘Jij hebt hem gesloopt.’
‘Ja,’ zeg ik. ‘Op Nieuwjaarsochtend. Om tien uur. Goed idee.’
De wereld slaapt zijn kater uit terwijl ik met een afgekloven sleutel in een vreemd huis vastzit met een man die misschien mijn minnaar is, of misschien mijn broer in een parallel universum.
Geen idee.

Dev gaat zitten. Armen over elkaar. Doet verder niets.
Ik google me kapot. Sleutelmaker, Utrecht, spoed, voordeur, huisdier dreigt in paniek te raken, vrouw op rand van mentale inzinking. Bubbles geeft een diepe zucht, alsof hij zich erbij heeft neergelegd dat hij zijn hele verdere bestaan binnen deze vier muren zal slijten. Uiteindelijk vind ik iets met ALARMCENTRALE in capslock.
Ik bel.
Een man met een stem die ruikt naar shag en cynisme zegt: ‘Ja hoor, we komen eraan. Kost wel 500 euro.’
‘Vijfhonderd euro?’ slik ik, happend naar adem. Dit voelt als een betaling voor het recht om weer een burger van de buitenwereld te mogen zijn.
‘Ja. Voorrijkosten. Spoed. Feestdag. Openbreken.’
Ik kijk naar Dev.
Hij knikt.

De overbetaalde slotenmaker doet wat hij belooft; binnen een half uur staat er een jonge, snelle jongen voor de dichte deur. Zou ik wellicht ook doen als er een incentive aan vast zit van een klein fortuin. Hij heeft niet eens sokken aan.
‘Vast geen geld voor,’ grinnikt Dev, weer in een betere bui nu de redding nabij is.
Nu, dat eventuele geldprobleem zou snel worden opgelost. Na een kort gesprek via de brievenbus boort hij het slot in precies 5 seconden stuk en gaat de deur open. Tot dan is alles leuk.
‘Is dat je dochter?’ vraat hij aan Dev, nadat hij heeft uitgelegd dat hij er ook een tijdelijk slot in zal zetten. Want ja, de deur gaat nu wel open, maar dicht? Not so much. Een technisch detail.
Maar serieus: dochter?
Ik ben zo Nederlands als het maar zijn kan, mijn winterse huid geeft bijna licht en mijn haar is (inmiddels) blond. Dev is klein en Indiaas. Ergens tussen deze gegevens maakt deze jongen de rekensom ‘gezin’.

Gretig schrijft onze (tot nu toe) nieuwe vriend de nota uit.
Eén keer specifieke inzet (EUR249), voorrijkosten (EUR30), zon- en feestdagentoeslag (EUR249), een nieuw slot (EUR 285) en materiaalverbruik en sleutels (EUR80) brengen de totale rekening, inclusief BTW op EUR1081.
Ik ben sprakeloos.
De slotenmaker niet: ‘Als je wilt pinnen, zegt hij opgewekt, ‘komt er nog tien euro bij.’

Als hij even later lachend de deur uitstapt, barst ik in tranen uit. Ik voel me tot op het bot schuldig.
‘Hé, waar is die lachende Nina van net nu,’ zegt Dev liefdevol. ‘Maak je geen zorgen, het is betaald. Laat het maar gaan. Wat wilde je nu zo vroeg buiten doen?’

To be continued.

Afbeelding

**Geplaatst**: 27-05-25 20:44

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 27-05-25 20:44

Het plezier spatte er wel vanaf hoor, was glimlachend aan het lezen! Maar echt joh, op oudjaarsavond? 1000,- om bevrijd te worden\nieuw slotje erin? Absurd. Dan weet je dat het uit eerste ervaring is verteld, welkom in de realiteit, :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-05-25 20:49

Geplaatst door de TopicStarter : 27-05-25 20:49

Anastasia24 schreef:
Het plezier spatte er wel vanaf hoor, was glimlachend aan het lezen! Maar echt joh, op oudjaarsavond? 1000,- om bevrijd te worden\nieuw slotje erin? Absurd. Dan weet je dat het uit eerste ervaring is verteld, welkom in de realiteit,

Ahh, heel leuk om te horen! Is toch altijd “spannend”, of ik het over weet te brengen. You made my day!

Yup… Blijkbaar wilde hij toch ook niet de rest van zijn leven met “Nina” doorbrengen

. Hij had er wat voor over

.

**Geplaatst**: 27-05-25 20:57

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 27-05-25 20:57

Die foto's maken het helemaal af

**Geplaatst**: 28-05-25 00:27

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 28-05-25 00:27

Wow wat een geld

**Geplaatst**: 28-05-25 14:19

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 28-05-25 14:19

Jaaa, graag doorschrijven in dit tempo!

**Geplaatst**: 28-05-25 21:33

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 28-05-25 21:33

Dev vond het gelukkig minder erg..
Ben benieuwd naar reactie van Tom!

**Geplaatst**: 28-05-25 21:43

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 28-05-25 21:43

Oooh jaa, ik kan me de verhalen van Prem nog goed herinneren.

Op naar Tom.

Weer super geschreven. Ook mega team Dev hier.
Tom is bijna niet zichtbaar door al die red flags

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-05-25 21:48

Geplaatst door de TopicStarter : 28-05-25 21:48

IMJ schreef:
Dev vond het gelukkig minder erg..
Ben benieuwd naar reactie van Tom!

Ik denk nog steeds dat dat stomme slot gewoon al van tevoren had gehaperd

. Alsof ‘ie al eerder de geest had gegeven.

Maar goed, gelukkig ben ik op tijd ontsnapt—anders was het een heel kort verhaal geweest.
Al moet ik toegeven, zo’n dieet van brievenbuspizza’s had ook wel z’n charmes gehad.

Morgen weer een update, dan weer Starring: Spierbundel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-05-25 21:49

Geplaatst door de TopicStarter : 28-05-25 21:49

Joltsje schreef:
Oooh jaa, ik kan me de verhalen van Prem nog goed herinneren.

Op naar Tom.

Weer super geschreven. Ook mega team Dev hier.
Tom is bijna niet zichtbaar door al die red flags

Niet zichtbaar door de red flags _O-

. Misschien gebruik ik die uitspraak nog wel eens! Heel leuk.

Dankjewel!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-05-25 15:17

Geplaatst door de TopicStarter : 29-05-25 15:17

Okay,
Ik weet, er komen weer veel namen in dit stuk voor, dus ik heb nu wat meer Context gegeven. Hopelijk is het voor iedereen te volgen!

Mijn Protagonist maakt er een lekker zooitje van :')

. Zou ik nooit doen :')

.

Ik gebruik dit bericht ook even voor wat Promotie voor onze Antagonist

(foto onderaan/ exact deze datum).

8.
9 januari 2021

‘Tom, cleared for takeoff richting Amsterdam (of beter: richting mij)—ik hoop dat ik nog op tijd ben om je een goede vlucht te wensen,’ stuur ik, terwijl ik met één hand typ en met de ander een mueslireep naar binnen werk.
Niet omdat ik honger heb. Meer uit pure existentiële twijfel.
Of verveling.
Of omdat mijn dopaminehuishouding leidt onder ernstig slaapgebrek. Misschien ben ik gewoon een beetje verliefd.
Of verslaafd aan de illusie ervan.
Wie zal het zeggen.

Zijn antwoord komt binnen voordat ik mijn telefoon kan wegleggen.
Natuurlijk.
Tom, mijn donkere, Floridiaanse piloot-crush, is sneller dan een Concorde uit betere tijden: ‘Wat heb je met me gedaan, schatje? Mijn hoofd is zo slap als gelei—ik sta in de Sky Club in York, en denk alleen maar: was jij maar hier. Dan hadden we kunnen proosten voor take-off. Jij gate-side, ik in uniform. En daarna samen naar Amsterdam. Jij op 4C, ik aan de knoppen van onze toekomst.’
Jezus.
Dit leest als een liefdesbrief geschreven door een man die net The Great Gatsby heeft uitgekeken met een glas pinot noir in de hand. Nu weet ik het zeker: hij is buiten mijn league. Hij is 42.000 voet buiten mijn league, wel te verstaan.
Minstens.

Ik zucht dramatisch, gooi wat overblijft van de mueslireep op tafel, en probeer de broek dicht te ritsen die me een paar uur geleden nog wél paste.
Ik antwoord: ‘Ik zie je morgen. Dit keer kleed ik me casual en low key, geen zorgen.’ Ik trek mijn buik in alsof ik auditie doe voor een Victoria’s Secret-kerstspecial.
Want mijn god, wat moet ik in godsnaam aan? Mijn kast puilt uit van de keuzes, maar alles voelt plotseling net zo ongepast als een galajurk op een kinderpartijtje.

Inmiddels sta ik voor de spiegel in mijn vijfde Zalando-outfit van vandaag die ik—laten we eerlijk zijn—toch niet ga houden. Maar hé, wie kan weerstand bieden aan gratis verzenden en gratis zelfhaat?
Het zweet staat op mijn bovenlip, en ik voel me nog steeds net zo aantrekkelijk als een douchekop die dringend ontkalkt moet worden.

Tom had me verteld dat hij zich de vorige keer nogal… ongemakkelijk voelde door de (in mijn ogen) verbluffende Versace-bodysuit. Ik voelde me net ‘Catwoman meets Milan Fashion Week’, maar had ook wel gezien hoe het hotelpersoneel me met open mond nakeek.
Dat iemand op straat fluisterde: ‘Jezus, dat ze op zulke schoenen kan lopen’, maakte het niet beter. Of eerlijker: niet minder gênant. En dat allemaal voor een paar hakken waarvoor een bouwkundig ingenieur waarschijnlijk draagconstructies had moeten doorrekenen.
Gelukkig spreekt Tom geen Nederlands. Voor hem is het toch vooral een soort exotische geheimtaal waarin alleen ánderen me konden vernederen en hijzelf gerust in de waan bleef dat ik een zelfverzekerde godin was, in plaats van een vrouw die dacht dat naaldhakken een goed idee waren om pad thai te halen.
Maar goed, je moet tenslotte je eigen show opvoeren.
You dress for the drama you want, not the man you have.

Terwijl ik me met het gratie van een zeehond uit die body probeer te wurmen—naden op knappen, ego op knappen—bzzzt er een nieuw bericht binnen.
Natuurlijk.
‘Mijn eerste vlucht van 2021 is naar Amsterdam, speciaal voor jou. Het lijkt een goed voorteken voor een stralende toekomst.’
Ja, of gewoon het gevolg van een dienstrooster.
Flashback naar die handlezer in een Ardenner yogahut (don’t ask): ‘Je hebt de liefde van je leven nog niet ontmoet,’ zei ze, ‘Maar dat gaat snel gebeuren. Een buitenlander. Iemand die veel reist. Met een groot geheim.’
In eerste instantie dacht ik dat ze Prem bedoelde. Maar dat had weinig met liefde te maken, meer met een psychologisch experiment waarbij ik onbedoeld testpersoon was. Inmiddels (bijna) uit beeld.
Daarna dacht ik: Kleine Dev (hij zegt dat hij even lang is; ik weet wel beter). Ze zei namelijk ook dat een Nederlander in het buitenland mij op een reis zou verwelkomen met levensveranderend advies. Dev pendelt tussen Utrecht en San Diego, dus technisch gezien klopt het.
Maar tot nu toe heeft geen van beiden me ook maar íéts geleerd.
Laat staan levensveranderend.

Maar Tom? Ja. Tom zou het zomaar kunnen zijn. De-liefde-van-mijn-leven-buitenlander-met-geheim.
Spoiler: het geheim is misschien wel een stiekeme feeder-verslaving. Én een obsessie voor mijn vetpercentage, blijkbaar, want hij stuurt: ‘Ik heb deze keer een Chocolade Caribbean Rumcake voor je meegenomen. Echt, ik moet echt stoppen met die dingen meenemen—ik hou van je lichaam precies zoals het is. Ik wil niet dat je er extra kilo’s bij krijgt…
Dus: bereid je maar voor op extra rondjes rennen!’
Ah. Liefde. Maar dan verpakt in subtiele, verplichte caloriebeheersing.
Fantastisch.

Maar tijd om me daar druk om te maken heb ik niet—want Wouter staat voor de deur.
Ergo: hij staat al in mijn huis.
Met twee dozen pizza.
Op een zwak moment (lees: dronken) had ik hem ooit een sleutel van mijn huis gegeven. ‘Handig,’ dacht ik toen. Nu weet ik dat dit het equivalent is van een abonnement nemen op mijn eigen gebrek aan grenzen.
Ik zou die sleutel moeten terugvragen.
Maar hoe breng je dat subtiel, zonder dat hij zich afgewezen voelt?

Wouter ploft op de bank en zet mijn televisie aan. Alsof hij hier woont. Wat, laten we eerlijk zijn, ook wel een beetje waar is als iemand je sleutel heeft. Hij lijkt een beetje op James Bond (de Pierce Brosnan-versie), maar dan in Temu-uitvoering: slungelig, houterig. En mét een Brabants accent. Wat in theorie charmant zou kunnen zijn, maar in de praktijk toch niet helemaal geschikt is voor een zwoel gefluisterd ‘Shaken, not stirred.’
Meer: ‘Goesting ik ‘n bakske koffie?’
Maar goed, hij is mijn beste vriend.
Tenminste, dat is de officiële titel.
De onofficiële versie is iets minder eenduidig.

‘Vroeg Dev dan niet waarom je morgen niet komt?’ vraagt mijn ‘beste vriend’, als ik vertel dat ik morgen niet naar Utrecht (Dev) ga, maar naar Amsterdam (Tom).
Ik haal mijn schouders op.
‘Ik heb hem gezegd dat ik iets met jou ga doen.’
‘Grappig,’ zegt hij, terwijl hij zijn pizzapunt inspecteert, ‘Ik ga morgen namelijk iets met Maaike doen.’
Maaike.
Mijn brein schakelt van casual gesprek naar alarmfase relationele clusterfuck.
Sh!t, dit is niet alleen een leugentje om bestwil, maar een regelrechte relationele clusterfuck die een domino-effect kan veroorzaken tot ver in 2027.
Want Dev is Maaike’s beste vriend (mogelijk met benefits, ik weet het nog niet zeker, maar mijn bullsh!t-radar zegt: waarschijnlijk wel).

Ik bedoel; natuurlijk ben ik niet gebonden. Maar zo gooi ik wel echt álle glazen in.
Van open deurtjes naar deurtjes die nooit meer open gaan, figuurlijk dan ook.
Ach, ik moet me ook niet zo druk maken. Dev gaat nu morgen naar een andere ex van hem, Claudia.
In Veldhoven nog wel.
Weet je wel waar dat ligt?
Dat is bijna nog verder dan België.
Naar mij komt hij niet—ik bedoel, ik moet elke keer zijn kant op komen in fvcking Utrecht, maar hij crosst wel vrolijk heel Noord-Brabant door om háár te ontmoeten.
Dan heb ik wel recht op een strategische herschikking van de waarheid.
Ik heb hem gelijk gevraagd of zij hem dan ook niet naar Schiphol kon brengen. Maar—ze heeft geen auto.
Dus guess wie weer taxi mag spelen?
Dan ben ik ineens wél goed genoeg.

‘Nog steeds helemaal verliefd op Tom, dus?’ vraagt Wouter, terwijl hij de afstandsbediening in zijn hand draait en ogenschijnlijk gedachteloos langs de zenders zapt.
Hij kijkt niet naar mij, niet echt, maar zijn ogen blijven net iets te lang hangen als ik knik. Heftig. Té heftig.
‘Man, Tom is perfect… De manier waarop hij kijkt, beweegt, praat… Hij is zó knap.’
En misschien moet ik het daarbij laten. Gewoon... blij zijn. Want zelfs als dit op niks uitdraait – wat het statistisch gezien 93,7% zeker wel doet—heb ik in elk geval bewijs dat er nog aantrekkelijke mannen bestaan die me minstens drie berichten sturen vóórdat ze me ghosten.
Want eerlijk? Wanneer krijg je nou een piloot die eruitziet als een donkere David Hasselhoff? (Zonder het Baywatch-zwembroekgedeelte. Wel met de torso. Dit verraadt trouwens wél gelijk mijn leeftijd.)
Maar tegelijkertijd? Maakt het me ook onzeker.
Want hoe hou je een man die perfect lijkt?
En daar doet Wouter direct een schepje bovenop, alsof hij intuïtief weet dat ik daar nu niet aan wil denken.
‘Nou, Nien, een mooie man heb je nooit alleen. Proost.’ Hij heft z’n colablikje alsof het een glas champagne is.
Hij stemt af op ‘Married at First Sight’ en ik duim heel hard dat ze mij eruit hebben geknipt. Want ja, ik heb auditie gedaan. En ja, dat is precies zo treurig als het klinkt. Zelfs de experts konden geen match voor me vinden die vrijwillig met me wilde trouwen. Zelfs niet met professionele hulp.
Wat betekent dat ik officieel te hopeloos ben voor liefde, zelfs in een realityshow die koppels matcht op basis van inschrijfformulieren vol trauma’s en BMI-scores*.
Dus heb ik het verder aan niemand verteld. Maar ja, de voorrondes worden wel uitgezonden. En zal ik dus de consequenties wellicht onder ogen moeten komen.

To be continued.

Afbeelding

*

Spoiler:
Niet om mijn site te promoten (integendeel, mijn site interesseert me tegenwoordig eerlijk gezegd net zo veel als een folder van de Gamma), maar ik had toen wel een Blog geschreven over die ‘bijzondere’ auditie (MAFS-fans?): https://astridalida.com/married-at-first-sight-ii/

**Geplaatst**: 02-06-25 08:41

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 02-06-25 08:41

Ah leuk stuk weer.
Wat mij betreft worden de personages steeds wat duidelijker!

**Geplaatst**: 02-06-25 08:47

Geplaatst: 02-06-25 08:47

Ik vind het superleuk en ik volg graag!
Je schrijft erg leuk. Persoonlijk vind ik in het laatste stuk erg veel beeldspraak zitten. Ik houd van humor dus ik vind het zeker leuk dat het er in zit maar als het teveel wordt dan leidt het af van de verhaallijn. Dan is er zoveel info dat je een soort overprikkeld raakt in het lezen. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Ga vooral door want ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat.

**Geplaatst**: 02-06-25 10:22

Re: [VER]Anatomie van een Moderne Relatie

Geplaatst: 02-06-25 10:22

Dat vind ik ook in de 1e helft. Daarna werd het minder!