Bokt.nl

Citaat:

1. Gevonden

“Floor! Hier!” Jack keek de hond na die een duik in branding nam.
“Nee hé? Zul je mam horen.” Zuchtend liep hij verder. De hond was nu toch al kleddernat. Opeens blijft de retriever staan, snuift eens in de lucht en verdwijnt richting duinen.
“Wat nu weer? Die stomme hond heeft ook altijd wat.”
Dan hoort hij Floor blaffen. Met een drafje steekt hij het strand over richting duinen. Hij vraagt zich af wat Floor gevonden heeft, samen hebben ze al aardig wat gejut. De laatste keer dat Floor er echter bij moest blaffen vond hij zijn gelukssteen. Hij voelde even in zijn zak of de aquamarijn kleurige steen daar nog was.
Maar zo enthousiast als Floor nu deed was een zeldzaamheid. Zodra Jack de duin op is ziet hij waarom Floor zo opgewonden is. Er ligt een meisje.
Langzaam komt hij dichterbij. Alhoewel het begin april is, is het allesbehalve warm. Een mooie dag om er met de hond op uit te gaan, maar wel met een dikke trui. Het meisje draagt echter een dun jurkje en heeft blote voeten. Haar lange zwarte haar ligt in een warrige massa om haar schouders en bedekt gedeeltelijk haar gezicht. Ze is tenger en Jack schat haar ongeveer even oud als zijn zusje Julie, een jaar of 12.
Voorzichtig zakt hij door zijn knieën en geeft Floor een aai. Die zit trots naast haar vondst.
“Goedzo,” fluistert Jack.
“Brave meid.”
Met een vinger schuift hij het haar van het meisje haar gezicht. Ze is best mooi. Voor een kind, dacht hij er snel achteraan. Met zijn hele 16 jaar was Jack dat natuurlijk niet meer. Als ze nu in Amerika woonden mocht hij al autorijden, net zoals zijn neef Howard. Maar hier in Engeland moest je 18 zijn.
Hij vroeg zich af wat voor een kleur ogen ze zou hebben. Net zo mooi diepbruin als Susannah zijn buurmeisje? Of blauw zoals die van hem en Julie?
Floor vind het allemaal maar te lang duren en belsuit op dat moment om het meisje wakker te maken met een lik over haar wang.
De ogen van het meisje schieten open.
“Geen bruin, “ is alles wat Jack weet uit te brengen.
Nee haar ogen hebben precies dezelfde kleur als de steen die hij precies een jaar terug vond. Op bijna dezelfde plek. Een blauw groene tint, de kleur van de oceaan. Aquamarijn noemde zijn moeder die kleur.


Verschrikt kijkt ze om ze zich heen. “Geen bruin,” hoort ze iemand zeggen. Nee pikzwart! Dat is het dier wat ze voor zich ziet. Waar is ze? Wat wil dat dier? Is dat een hond?
“Ja, “ hoort ze een stem in haar hoofd. “Ik ben inderdaad een hond, een retriever om precies te zijn. Mijn naam is Floor en dit is mijn mens Jack, we hebben je hier gevonden. Hoe heet jij?”


Jack ziet het meisje achteruit deinzen.
“Ze doet niets hoor.” Zegt hij zachtjes om het meisje niet nog meer te laten schrikken. De groenblauwe ogen worden op hem gericht.
“Floor,” zegt Jack. “de hond. Ze doet niets.”
Het meisje rimpelt haar voorhoofd en denkt diep na.
“Geloof me maar,” zegt Jack nogmaals.
Heel zachtjes hoort hij haar stem. “Ik weet het niet.”
Verward kijkt het meisje hem aan.
“Kom maar mee.” Jack steekt zijn hand uit. “Je zult het vast koud hebben.”
Hij meent boven het lawaai van zee uit een zachte “ja” te horen. Floor blijft, voor de verandering, rustig staan en probeert het meisje zelfs te helpen opstaan. Alsof ze een heuse hulphond is. Het meisje blijft echter, met verbazing lijkt het naar haar benen en kleding kijken.

“Kun je lopen?” De jongen, Jack, kijkt haar aan.
“Je kunt ons echt vertrouwen.” Hoort ze weer in haar hoofd. Ze snapt nu dat de stem bij de hond hoort.
Als antwoord op de vraag van de jongen haalt ze haar schouders op. Het klinkt niet al te moeilijk.
“Gewoon het ene been voor het andere.” Hoort ze Floor weer.
Ze probeert overeind te komen, Floor helpt, maar ze kan haar evenwicht niet bewaren. Ze werpt een wanhopige blik op de hond.
Jij hebt 4 benen! Ze stuurt haar gedachten naar de hond.
“Sorry, “ hoort ze. “Het ziet er niet zo moeilijk uit.”
Ze voelt de tranen langs haar wangen glijden en proeft de zilte smaak op haar lippen. Een bekende smaak! Maar waarvan?
De blauwe ogen van de jongen zijn nog steeds op haar gericht.
“Kun je staan?” vraagt hij nogmaals.
De tranen komen sneller.
“Ik weet het niet,” snottert ze zachtjes. “Helemaal niets!”
De paniek word heviger als ze beseft dat ze geen idee heeft waar ze is en erger wie ze is.
Ze voelt dat de jongen naast haar komt en een arm haar middel legt. Voorzichtig wordt ze omhoog getrokken totdat ze op haar voeten staat. Hij legt haar arm om zijn nek en zet voorzichtig een stapje. Langzaam doet ze hem na.
“Kom Floor,” hoort ze hem zeggen.
“We gaan naar mam.”

Eenmaal thuis liet hij het meisje in de stoel op de veranda zakken. Floor liep met hem mee naar binnen.
“Mam?”
“Jackson Tanner!!! Wat heb ik gezegd over die hond?” Al schreeuwend kwam zijn moeder hem tegemoet. Floor was namelijk al voor hem aan naar de keuken gelopen.
“We hebben wat gevonden mam.”
“We hebben al troep genoeg. Laat het toch lekker op het strand liggen. Dan hebben de toeristen ook wat te jutten. En jij!” riep ze naar de hond. “Mijn keuken uit! Ga maar in je mand liggen drogen.”
De boze bui van moeder aanvoelend deed Floor braaf wat haar gevraagd werd.
“Maar mam, ik denk dat u het niet fijn had gevonden als ik dit had laten liggen. Wilt u me misschien helpen haar naar binnen te brengen?” Jack keek zijn moeder aan.
“Toch niet weer een één of ander gewond dier? Jack hoe vaak heb ik je gezegd dat jullie niet alle zielige wezentjes mee moeten slepen? Soms is het beter de natuur zijn gang te laten gaan.” Al pratend liep zijn moeder met hem mee naar de veranda.
“Nou wat is het? Een vogel? Een zeehond? Een ...?”
Vol verbazing keek zijn moeder naar het rillende hoopje mens op haar veranda.
“Waarom zeg je dat niet meteen Jack! Maak meteen een bad warm en roep je zusje. Vraag haar om wat warme kleding.”
Ze zag de oudere vrouw op haar af komen. Ze had hetzelfde donkere haar als haar zoon met hier en daar wat zilverkleurige strengen. Ze had een mooi gezicht en nu ze niet meer zo boos keek leek ze heel veel op Jack. Alleen haar ogen waren bruin in plaats van blauw.
“Kom lieverd. Kun je zelf lopen?”
Ze haalde haar schouders weer op. Ze wist niet of het weer zou lukken, maar toen ze probeerde op te staan lukte dat wonderwel. De vrouw ondersteunde haar en hielp haar mee naar binnen, waar ze naar een aparte kamer werd gebracht. Een kamer vol stoom. Ze hoorde stromend water en voelde de paniek weer terugkomen.
“Nee,” hoorde ze over haar lippen komen. “Geen water.”
“Maar meiske, “ de vrouw keek haar vriendelijk aan. “Je moet toch schoon en weer lekker warm worden? Een warm bad is de beste remedie tegen kou. Het is niet diep dus er gebeurd niets, als je wilt blijf ik bij je.”
Ze keek de vrouw aan.
“Blijf alstublieft.”

Het bleek inderdaad niet eng, zoals de vrouw haar beloofd had. Zwijgend werd ze gebaad en gewassen en langzaam voelde ze de warmte door haar lichaam trekken. Vlak voordat het water teveel begon af te koelen kwam er een meisje de kamer binnen lopen met een aantal kledingstukken in haar armen. Ze had heel mooi koperrood haar met dezelfde blauwe ogen als Jack.
“Hoi,” fluisterde het meisje. “Ik ben Julie, Jacks zusje. Hij heeft me verteld dat Floor en hij je op het strand hebben gevonden. Hoe heet je?”
Ze bleef het meisje aankijken maar kon niets zeggen. De brok in haar keel werd groter en de tranen branden alweer in haar ogen.
“Ik weet het niet. Ik weet niets.”
Julie keek verschrikt naar haar moeder.
“Dan noemen we je tot die tijd Marina. Naar het water waarbij je gevonden bent en naar je mooie ogen in de kleur van de zee. We helpen je met aankleden en dan maken we een kom soep voor je klaar.”
De vrouw bleef heel rustig en vriendelijk tegen haar praten.
“Marina.” Ze probeerde haar naam eens. Het klonk eigenlijk best goed voor een tijdelijke naam.
Zolang ze maar alleen de naam van de zee droeg en er niet heen hoefde, schoot er door haar hoofd. Dan was het wel goed. Want iets in dat diepe, donkere water joeg haar verschrikkelijk veel angst aan. Op het land was ze veilig, daar moest ze blijven. Dat wist ze zeker. Maar hoe ze hier kwam en haar echte naam bleven haar een raadsel. Misschien konden deze mensen haar wel helpen om haar echte naam te vinden. En uit te zoeken waar ze vandaan kwam.
“En hoe het kan dat je mij verstaat.” Hoorde ze in haar hoofd. Floor zat in de deuropening haar aan te kijken.
“En hoe jij mij, “fluistert ze.

Citaat:

Ik ben Marina


“Dus ze hebben nog steeds geen idee wie ze is?” Jack keek zijn vader vragend aan. De afgelopen weken waren er diverse mensen van de politie en de kinderzorg langs geweest om haar vragen te stellen. Maar van voor de dag dat ze werd gevonden kon ze zich niets herinneren. Ze wist wel iets meer, ze kon met zoogdieren communiceren maar niet met vissen en vogels. Ook met mensen moest ze haar stem gebruiken. Ze was gek op water en kon verschrikkelijk goed zwemmen, maar was als de dood voor de open zee. Ze wilde zelfs niet met haar voeten in het water en bleef het liefst in de duinen. Op het strand begon de paniek al.
Ook wist de arts dat ze kerngezond was, alhoewel ze achter ieder oor een smal litteken had. Twee kleine rechte streepjes die lichter waren dan de rest van haar huid. Aan beide zijden identiek. Toch had de arts niet kunnen achterhalen waaraan ze dan geopereerd moest zijn en in welk ziekenhuis dit was gebeurd. Volgens de tandarts had ze een perfect gebit, mooi wit ook. Maar haar naam? En waar ze vandaan kwam? Dat was nog net zo’n groot raadsel als toen ze 4 weken geleden het huis van de Tanners binnenstapte.

“Nee. Ze hebben ook haar foto en profiel internationaal in de media gehad. Maar er is niemand die haar tot nu toe herkend heeft. Wel wil ik iets anders met jullie bespreken.”
De rest van de familie keek Jeff Tanner aan. De serieuse klank ik zijn stem trok voornamelijk de aandacht.
“We gaan weg.” Hoorde ze. Ze wierp een vragende blik op Floor.
“Tja een hond hoort nogal eens wat.”
“We gaan verhuizen,” zei Jeff op datzelfde moment. “Ik kan een goede baan krijgen in het bedrijf van mijn broer. Het strandhuis verhuren we eerst zodat we wel terug kunnen komen als het allemaal niet loopt zoals we verwachten.”
“Bij oom Donald?” Jack kijkt zijn vader vragend aan.
“Inderdaad Jack, bij oom Donald.”
Marina zag het gezicht van Jack oplichten. Die oom Donald was vast een hele aardige man.
“Wow! Gaaf! Mag ik dan een auto?? Howard heeft er ook één vertelde hij laatst.” Jack zat te stuiteren op zijn stoel. Hij was inderdaad gek op auto’s had ze al ontdekt. Zelf vond ze ze maar stinken en lawaai maken. Ze zag het nut er wel van in maar Jack was er compleet verzot op.
“En Marina dan?” Julie keek haar ouders vragend aan. “Als wij helemaal naar Amerika verhuizen hoe kunnen de ouders van Marina haar dan weer vinden?”
Jeff en Marian bleven stil en keken haar aan.
“Volgens mij heb ik geen ouders.”
Ze kijken me nu allemaal verrast aan. Waar kwam dat vandaan? Maar het gevoel word sterker nu ik het heb uitgesproken.
“Volgens mij leven ze niet meer. Ik weet niet hoe ik dit weet, maar zo voelt het. Daarom komt er niemand.”
Na een ogenblik stilte kijkt vader Tanner de tafel rond.
“Wat zouden jullie ervan vinden als wij Marina gingen adopteren? Ze zou dan jullie zuster worden en bij ons blijven wonen. Wat vinden jullie daarvan?”
Marina keek rond en zag dat iedereen een grote glimlach op het gezicht had.
“Cool,” zei Julie. “Dan heb ik eindelijk een grote zus.”
Waarop iedereen in de lch schoot.

Na een lange maand zat het hele gezin dan eindelijk in het vliegtuig richting Florida. Floor moest helaas in quarantaine dus die kwam later, maar Marina had haar verzekerd dat alles in orde kwam. Net zoals haar papieren. Ze had eindelijk een echte naam, Marina Tanner. Ze was nog niet officieel geadopteerd, maar de Tanners waren haar voogd. Pas na 12 maanden kon ze officieel geadopteerd worden, maar het vermoeden was dat ze 14/15 jaar moest zijn. Dus konden ze ook gewoon haar voogd blijven. Ze hoorde er in ieder geval bij en had een heus paspoort.

De weken die volgden waren hectisch. De zomervakantie was ook bijna afgelopen dus moest er een school worden gezocht. Dit land was veel groter dan Engeland en de scholen lagen ook niet om de hoek. Jack zou dus zijn zin krijgen en mocht leren autorijden. Onder de voorwaarde dat hij zijn zusjes ook naar bracht.
Voor Marina lag dit allemaal wat moeilijker. Was ze wel eens eerder naar school geweest? Wat was haar algemene kennis? En in welke klas moest ze worden geplaatst. Ze vond het verschrikkelijk eng. Was ze wel goed genoeg? Ze wist niet eens wie ze was, hoe moest ze dan weten wie de presidenten waren geweest en hoe het land ontdekt was? Wonderbaarlijk genoeg kon ze keurg antwoord op al deze vragen geven. Ze kon rekenen en schrijven. Lezen was ook geen enkel probleem. Zelfs met biologie en geschiedenis ging het goed. Tot haar grote plezier kwam ze bij Jack in de klas. Zo was ze in ieder geval niet helemaal alleen. Want nu Jack druk aan het leren rijden was en Julie dagelijks naar het strand ging, hier scheen immers dagelijks de zon, voelde Marina zich wat eenzaam. Gelukkig kwam Floor morgen ook. Dan had ze in ieder geval wat te kletsen.

“Wat heb ik jullie gemist! Het was vreselijk de hele dag in zo’n hok. En er komt maar 2x per dag iemand voer brengen en je toilet opruimen. Echt verschrikkelijk. Ik ben blij dat ik weer bij jullie ben. Ik kan niet wachten totdat ik weer zand onder mijn pootjes voel.”
Marina schoot in de lach. Floor bleef ratelen, kwispelen, springen en likken. En dat zo ongeveer allemaal tegelijk. Jack zat ondertussen op de grond. Het zou niet de eerste keer zijn dat Floor hem ondersteboven liep. De hond was echt dolenthousiast.
“Gelukkig hoeven we volgende week pas naar school dus hebben we nog paar dagen om op dit strand te jutten, “ zei Jack tegen de hond.
“Oh heerlijk,” zuchtte Floor.
“Dat vind ze vast fijn,” vertaalde Marina voor Jack. Hij had nog geen idee dat ze echt kon verstaan wat zijn hond dacht. Niet altijd even grappig aangezien Jack ook echt zijn geheimen met de hond deelde. Hoe zou hij reageren als ze die ook wist. Al probeerde Floor de echte geheimen te bewaren, dit lukte niet altijd. Als ze er te diep over nadacht dan kon Marina haar gedachten oppikken.
“Hoe komt zo’n mooie hond eigenlijk aan zo’n beroerde naam?” Vroeg ze Jack ineens.
“Niet verkeerd bedoeld hoor,” ging ze verder, onderwijl Floor aankijkend. “Ik vroeg het me gewoon af.”
Floor kalmeerde plotseling en ze leek zich wel te schamen. Verward en nieuwgierig keek ze naar de hond.
“Tja,” begon Jack. “Dat is er eigenlijk ingeslopen. Ze sprong als pup overal op en wij bleven roepen dat ze op de vloer moest.”
“Ja,”vulde Floor aan. “Ik hoorde de hele tijd: Floor! Floor! Dus ik dacht dat dat mijn naam was. Toen het vrouwtje zei dat de vloer geboend moest worden kwam ik dus naar haar toe. Sindsdien heet ik Floor.” Beschaamd draaide Floor haar hoofd weg.
Marina schoot in de lach.
“Dus doordat jullie vloer bleven roepen dacht die arme hond dat ze zo heette? Nou ja, het is in ieder geval wel een bijzondere naam. Eén met een verhaal net als de mijne.”
“Ja,” verzuchtte Jack. “Je hoeft niet bang te zijn dat er een andere hond op je af komt. Alleen soms krijg je van die blikken. Of ik wel helemaal spoor. Het is niet anders.”
“Ga je mee,” vervolgde hij. “Mam zal het eten wel klaar hebben.”
Rustig liepen ze naar binnen waar de rest van de familie inderdaad al met eten zat te wachten.

Citaat:

“Jongelui, vandaag hebben we niet 1 maar zelfs 2 nieuwe leerlingen in onze klas. Marina en Jack willen jullie even gaan staan en je voorstellen?”
Verschrikt keek ze om naar Jack. Voorstellen? Wat moest ze zeggen? Dat ze Marina Tanner heette,gevonden was op het strand bij Wick dat ze niet wist wie ze was?
Jack die de paniek over haar gezicht zag vliegen ging staan.
“Natuurlijk meneer Connely,” zei hij rustig.
“Mijn naam is Jack Tanner, ik ben 16 jaar en ben hier 3 weken geleden naartoe verhuisd met mijn ouders, 2 zusjes en mijn hond. We woonden eerst in Wick, Engeland.”
“Vandaar dat accent,” hoorde Marina iemand mompelen.
“En,” vroeg meneer Connely. “Hoe bevalt het je hier tot nu toe?”
“Cool. Hier mag ik autorijden.”
De hele klas schoot in de lach. Ja dat mocht in Engeland pas op je 18de.
“Bedankt Jack. Marina?” De leraar keek haar vragend aan en met een zucht stond ze op.
“ Ik ben Marina Tanner en ik ben 15 jaar. Ik ben hier samen met mijn broer Jack en zusje Julie komen wonen. Het is hier warm, maar tot nu toe vind ik het hier wel leuk.”
Snel ging ze weer zitten. Ze voelde dat er iemand naar haar keek, mar ze durfde niet om te kijken. Jack, die aan de andere kant van het lokaal zat, keek om en gaf haar een knipoog. Ze glimlachte snel even terug. Wat was ze blij dat haar redder er bij was. Haar broer.

Gelukkig verliep de rest van de dag rustig en voordat ze er erg in had was het lunchpauze. Jack had al aansluiting gevonden met een stel jongens. Ze waren druk over auto’s aan het praten, hun lunchblad totaal vergetend.
Weer voelde ze die brandende blik van iemand in haar rug. Nu keek ze wel om, maar ze zag natuurlijk niemand die naar haar keek. Het was ook zo vol met allemaal tieners.
“ Hallo, jij bent Marina toch? “
Ze keek in het gezicht van een mooi blond meisje dat een grote bril op haar neus had.
“ Ja, dat klopt. Sorry ik weet niet wie jij bent.”
Het meisje begon te giechelen.
“ We hebben wiskunde samen. Ik ben Sophie. Zullen we daar gaan zitten?”
Ze wees naar een tafel in een hoekje waar al een paar andere meisjes zaten. Marina knikte en samen liepen ze erheen.
“ Dit zijn Jessica, Samantha en Olivia. Dames dit is Marina. Ze is nieuw en komt uit Engeland. ”
Olivia stak gelijk haar hand uit.
“ Liv,” zei ze.
Niet begrijpend schudde Marina haar hand.
“ Olivia is zo’n mond vol, noem me maar Liv.”
“Oké, ik ben Marina. Bedankt dat ik bij jullie mocht zitten. Ik ken hier nog helemaal niemand. Behalve mijn broer dan, maar die heeft het te druk met over auto’s praten.” Marina wees naar de andere kant van de kantine waar Jack inderdaad nog druk in gesprek was.
“ Dàt is jouw broer?” Sophie keek haar met grote ogen aan. Ook de andere drie meisjes waren stil.
“ Uhm, ja. Hoezo?”
“ Wow,” verzuchtte het donkere meisje, Samantha. “ Wat een stuk.”
Daarop begonnen ze alle vier te giechelen. Marina snapte het niet zo. Een stuk? Ze zou later wel vragen wat dat betekende. Want ze vond Jack een aardige jongen en hij was nu haar “broer”. Ze wilde dus niet dat ze iets raars over hem zeiden. Ook wilde ze niet dat haar nieuwe klasgenoten erachter kwamen dat ze geen verleden had. Of eigenlijk dat ze zich er niets over kon herinneren. Dat wisten alleen haar familieleden.
Al luisterend naar de verhalen van de andere meisjes, die voornamelijk over jongens gingen, at Marina haar broodje en salade op. Toen ze samen hun bladen wilden wegbrengen voelde ze weer een paar ogen op zich gericht.
Dit keer keek ze snel genoeg om en ze schrok van wat ze zag. De jongen die naar haar staarde, een ander woord kon ze er niet voor bedenken, had dezelfde vreemde kleur ogen als de hare. Aquamarijn.


Familie


De ontmoeting bleef haar de hele dag nog achtervolgen. Wie was hij? Was hij familie van haar? Ze had van Marian begrepen dat de kleur van haar ogen heel bijzonder was. Ook de maatschappelijk werksters en de arts hadden verklaard dat het nu wel makkelijker zoeken was. Toch had zich in Engeland niemand gemeld. Ook toen haar foto en profiel internationaal bekend zijn gemaakt als gevonden persoon meldde niemand zich.
Ze vroeg zich af wie de jongen was, maar durfde het niet direct te vragen. Ze had hem de rest van de dag ook niet meer gezien.
Thuis aan tafel begon ze er dus ook niet over. Wat had ze moeten zeggen? Ik denk dat ik een familielid heb ontmoet? Haar familie zat hier aan tafel, deze mensen zorgden voor haar.

In de daarop volgende week kwam ze de jongen niet meer tegen. Ook had niet meer het gevoeld bekeken te worden. Het viel Sophie op een gegeven moment op dat Marina, vooral in de pauzes, nogal zoekend om zich heen keek. Gelukkig zaten ze met zijn tweeën, want de andere drie dames hadden op woensdag muziekles. In dat vrije uur namen Marina en Sophie altijd een extra lange lunchpauze.
“Zoek je iemand?” vroeg Sophie.
“Nee, niet echt.“ Marina trok haar schouders op. “Of eigenlijk wel.”
“Wat is nu? Wel of niet?” Sophie schoot in de lach bij het zien van haar gezicht. Marina wist werkelijk niet of ze wilde weten wie die jongen was.
“Als je me eens verteld wie je bedoeld dan kan ik je misschien verder helpen.”vervolgde Sophie. “Ik woon hier immers mijn hele leven al en ken bijna iedereen die hier naar school gaat.”
Marina keek nog eens naar het meisje tegenover haar. Ze had het sterke gevoeld dat ze dit meisje kon vertrouwen.
“Zullen we anders even naar het park lopen? Ik wil je wat dingen over mezelf vertellen en dat doe ik liever niet hier op school. Ook hoop ik dat je een geheim kunt bewaren, want ik wil dit graag stil houden.” Vragend keek Marina Sophie aan. Ze hoopte echt dat haar gevoel gelijk had. Ze kon wel een vriendin gebruiken. In ieder geval één die meer verstand had van de mensenwereld dan haar vriendin op vier pootjes.
“Natuurlijk,” zei Sophie. “Vriendinnen doen dat voor elkaar.”

“Wow,” verzuchtte Sophie toen marina eindelijk uitverteld was. Ze had haar alles verteld. Dat ze was gevonden, dat ze niet wist waar ze vandaan kwam én dat ze met dieren kon “praten”.
“Dus Jack is niet je echte broer. Meer je pleegbroer zeg maar. Dat gaat Samantha niet leuk vinden!”
“Van alles wat ik je net heb verteld heb je juist daar iets over te zeggen?” Marina keek verbaasd naar het meisje naast zich. Ze snapte er helemaal niets van.
“Nou ja,” grinnikte Sophie. “De rest is ook heftig. Ik bedoel dat je je niets kan herinneren en dat je met dieren kunt praten. Maar Samantha is smoor op Jack en is verschrikkelijk jaloers op ieder meisje naar wie hij kijkt. We hebben haar ervan kunnen overtuigen dat Jack je broer is en daarom zoveel met je optrekt. Hij past gewoon op zijn zusje, maar dit veranderd het verhaal. Dat gaat Sammetje niet leuk vinden.” Sophie glimlacht al bij voorbaat, dan zie je dat zich bedenkt dat dit geheim moet blijven.
“Misschien is het ook maar beter dat Samantha er niet achterkomt. Dat scheelt in de sfeer.
“Maar,” vervolgt Sophie. “Kun je alle dieren verstaan?”
“Nee, vogels en vissen niet. Tenminste in Engeland niet. Hier heb ik me allen gefocust op Floor, Jack’s hond. Ze is eigenlijk mijn beste vriendin en ze kan prima mijn geheimen houden.” Marina krijgt een grote lach op haar gezicht. “Niemand, behalve ik, verstaat haar.”
“Dat zou ik niet te snel roepen.” Verschrikt kijkt Marina Sophie aan.
“Hoe bedoel je? Ken jij mensen die met dieren kunnen praten, die echt kunnen horen wat zei denken?”
“Tja, dat weet ik niet precies. Ik heb dit ook nog nooit aan iemand verteld, omdat het zo onwaarschijnlijk leek. Maar nu ik jouw verhaal zo hoor denk ik niet dat je de enige bent.”
Met grote ogen van ongeloof, angst en nieuwsgierigheid kijkt Marina naar haar nieuwe vriendin.
“Waarom denk je dat dan?” De woorden komen fluisterend uit haar mond.
“Omdat ik volgens mij een keer zo’n gesprek heb gezien. Deze jongen sprak alleen wel met een vogel. Ik zag zo’n grote mooie zeearend op het strand op de rotsen zitten. Ik fotografeer graag dieren en deze zat daar zo mooi stil dat ik dichterbij kwam. Toen zag ik door de lens Mike aan de andere kant van de rotsen staan. De arend en hij keken elkaar lachend aan, alsof ze net iets grappigs hadden gehoord. Op het moment dat ik afdrukte vloog de arend weg.” Sophie keek eens op naar Marina. Wat zou zij hiervan denken?
“Hoe ziet Mike eruit Sophie?”
“Nou hij is bijna net zo lang als Jack. Hij zit trouwens een klas hoger. Heeft donkerblond haar een blauwe ogen. Alhoewel.” Sophie kijkt nog eens goed naar Marina.
“Volgens mij zijn zijn ogen niet echt blauw. Volgens mij heeft hij precies dezelfde kleur ogen als jouw.”

Citaat:

Marina’s gezicht kwam met een ruk omhoog.
“Hij kan met vogels praten? Wie is die Mike?” Paniek klonk door in Marina’s stem.
“Mike woont hier al zijn hele leven. Tenminste mijn hele leven,” verbeterde Sophie zichzelf.
“Hij woont een paar huizen bij me vandaan. Samen met zijn vader. Ik wijs hem wel aan als we hem tegenkomen op school. Zijn klas was vorige week op een excursie, maar ik dacht dat ze vandaag of morgen weer terug kwamen.”
Marina knikte alleen maar, ze staarde voor zich uit.
“Heeft zijn vader ook van die vreemde ogen? “ vroeg ze aan Sophie.
Sophie dacht diep na. Zoveel had ze niet met Mikes vader te doen.
“Volgens mij niet, ik dacht dat hij gewone blauwe ogen had. Ze lijken trouwens wel heel veel op elkaar.” Er verscheen een rimpel tussen Sophies wenkbrauwen.
“Misschien moet je zondag maar langskomen. Neem Floor mee dan komen we ze vast in het park tegen als we Floor uitlaten. Ze hebben zelf namelijk ook een hond en gaan iedere zondagmiddag naar het park.”
“Ik zal het thuis even overleggen, maar ik denk dat het wel goed is. Misschien wil Jack me wel even brengen, kan hij oefenen met autorijden.” Daar zou Jack vast geen nee tegen zeggen. Alhoewel Mnr. Tanner nog mee zou moeten als ervaren bestuurder, was Marina niet bang dat het niet zou lukken. Met een ritje in het vooruitzicht had ze Jack immers aan haar kant. Nadenkend over wat de zondag zou brengen liepen ze terug naar school.

Gelukkig werd het snel zondag. Ze hadden Mike niet gezien op school, dus het werd nu extra spannend. Zou het inderdaad dezelfde jongen zijn die ze naar zich had zien kijken. Marina had er de hele zaterdagnacht van wakker gelegen. Ook vond ze het bijzonder dat Sophie dacht dat hij met vogels kon praten. Maar misschien was hij wel anders en kon hij niet met zoogdieren praten zoals zij. Floor was ook enthousiast dat ze mee mocht. Ze was nog niet in het park geweest en verheugde zich er ontzettend op. Zoals verwacht reed Jack haar en Floor in het bijzijn van Mnr. Tanner naar Sophie toe. Deze stond al te wachten op de oprit.
De ochtend vloog om en ze hadden met zijn drieën enorme lol. Sophie vond het geweldig interessant wat Floor allemaal te vertellen had en Marina vertaalde alles met een grote glimlach.
“We moeten eens naar de dierentuin gaan!” riep ze ineens onverwacht uit.
Marina keek Sophie vragend aan.
“Niet ver hier vandaan hebben ze een hele grote dierentuin met een Sealife afdeling waar ze zelfs dolfijnen hebben. Zoogdieren genoeg, en wat zullen ze ons wel niet kunnen vertellen. Al die verhalen!! Ik neem mijn camera mee, misschien kun je ze wel vragen om voor me te poseren. Please??” Vol enthousiasme gooide Sophie haar relaas eruit. Ze keek Marina smekend aan met haar hoofd iets schuin en haar lippen geplooid.
Marina schoot in de lach.
“Je kijkt nu net als Floor als ze een koekje wil. “ Sophie keek Floor aan en vroeg aan de hond of dat dan ook werkte.
“Meestal wel,” antwoordde Marina voor de hond. “Als mijn ouders het oké vinden dat prima. Regel jij dan vervoer?” Sophie vloog haar nieuwe vriendin om de hals.
“Natuurlijk, we maken er een geweldige dag van. Dinsdagmiddag zijn we vroeg vrij en is het niet zo druk in de zoo. Zullen we dan gaan?”
“Mij best,” glimlachte Marina terug. “Maar zullen we zo richting park? “
Sophie stond op en samen liepen ze richting park, nadat Sophie haar moeder even had ingelicht. Toen ze opzij keek zag ze Marina’s gezicht strak staan van de spanning.
“Kop op meid. Hij vreet je niet op hoor. Misschien weet hij wel wat te vertellen over wie je bent.”
Gearmd met Floor aangelijnd tussen hen in gingen ze op weg.



Verwarring

“Floor vang!” Marina wierp de stok weg, maar Floor bleef stokstijf staan. Sophie was een ijsje voor hen beiden aan het halen, maar op aanraden van Sophie vroeg ze Floor dit soort dingen hardop. Dat doen alle mensen, was haar antwoord.
“Marina achter je,” hoorde ze Floor zachtjes zeggen.
“Wat is ..” begon Marina terwijl ze zich omdraaide. “.. er.” Maakte ze de zin in gedachten af.
Weer keek ze in dezelfde kleur ogen die ze iedere ochtend in de spiegel zag.
Een paar seconden keken ze elkaar aan.
“Ik had het dus wel goed gezien,” een zware, meer mannelijke stem drong Marina’s hoofd binnen. Ze knipperde met haar ogen terwijl Floor begon te janken.
“Dat hoorde ik, “zei Floor. Marina keek van de hond naar de jongen tegenover zich.
“Ik ook,” stuurde Floor haar gedachten terug.
De jongen tegenover haar deed een zeer verschrikte stap achteruit. Marina zag dat jongen wit werd en zijn ogen waren groot van verbazing.
“Kon jij mij horen?” fluistert hij.
“Ja,” zei Marina net zo verbaasd terug. “Maar hoe,” ging ze verder.
“Geen idee,” onderbrak de jongen haar.
Op dat moment hoorde Marina opgelucht Sophie’s stem.
“Oh, hoi Mike. Hoe is het? Waar heb je Duke gelaten?” Een grote witte herder kwam aangelopen.
“Ah daar is hij. Hoe is het jongen?” vroeg Sophie terwijl ze de hond aanhaalde.
“Dit is Marina,”ging Sophie verder tegen Mike. “En de hond heet Floor. Marina dit zijn Mike en Duke.”
Marina stak haar hand uit toen ze een duw van Floor voelde.
“Aangenaam,” mompelde ze.
Mike keek haar eerst indringend aan. Alsof hij haar gedachte probeerde te lezen.
“Inderdaad,” zei nu ook Mike terwijl een grijns op zijn gezicht doorbrak. “Zeer aangenaam kennis met jullie maken. Was die voor mij?” vroeg hij nog steeds grijnzend aan Sophie, kijkend naar de smeltende ijsjes in haar hand.
Sophie verschoot van kleur.
“Oh, neem de mijne maar, dan haal ik wel een nieuwe,” blozend en stotterend stond de stoere Sophie daar met de ijsjes in haar hand.
“Niet weer hè?” Hoorde Marina in haar hoofd. Ze keek naar Mike, maar deze stem was anders. “Ze loopt al jaren als een hondje achter hem aan. Ze is soms nog erger dan ik.”
Marina keek omlaag naar Duke die inderdaad met een zielige blik van Sophie naar Mike keek. Marina kon nog net een glimlach onderdrukken en zag ook Mike met zijn mondhoeken trekken.
“Inderdaad,” stuurde Marina terug. “Heel interessant.”
Waarop het hoofd van Duke omhoog schoot.
“Later,” hoorde ze Mike de hond zeggen. “Ik leg alles straks wel uit. Als ik dat kan,” kwam er zuchtend achteraan.

Terwijl Sophie terug ging om voor zichzelf een ijsje te halen, bleef Marina achter met Mike en de honden.
“Zullen we hier even gaan zitten?” Mike wees naar een picknicktafel, er stonden er verscheidene in het park.
“Waar kom je vandaan?” vroeg Mike haar.
“Wick, Engeland. We zijn hier naartoe verhuisd in de zomervakantie.”
“Samen met je ouders?” vroeg Mike verder.
Marina voelde haar gezicht kleuren.
“Ja,” zei ze. “Samen met mijn familie. Waarom wil je dat allemaal weten?”
“Ik ben gewoon nieuwsgierig. Ik heb nog nooit iemand zoals jij ontmoet. Of moet ik zeggen iemand zoals ik?” Mike keek haar vragend aan.
“Ik wil gewoon weten wie je bent en hoe het kan wat jij doet. De dieren hebben geen geheimen voor me, maar jij bent het eerste mens dat ik kan horen. Zelfs mijn vader hoor ik niet. Kun jij je familie horen?” Mike bleef kijken hoe de kleur in haar gezicht van rood langzaam naar wit ging.
“Wil je daar geen antwoord op geven?” ging hij verder toen Marina bleef zwijgen.
Marina keek hem nu recht in de ogen.
“Ik ken je niet. Ik weet niet of ik je kan vertrouwen met wat ik weet,” of eigenlijk niet weet.
Dacht ze er vrij luid achteraan.
“Hoezo wat je niet weet?” vroeg Mike haar nu.
Marina begon boos te worden. Het was niet fijn als je gedachten niet privé waren, ze was nu dan ook heel blij dat ze niet de gedachten van andere mensen kon lezen.
“Nu blokkeer je me weer en hoor ik niets. Hoe doe je dat?”
“Ik heb geen idee,” antwoordde Marina naar waarheid. “Ik weet niet eens wie ik ben, ik hoopte dat jij mij dat kon vertellen.”
“Sorry,” zei hij. “Maar ik kan je niet helpen. Kunnen je ouders je niet meer vertellen?”
“Het zijn niet mijn echte ouders, ze zorgen voor me sinds ik ben gevonden op het strand in Wick.” Marina keek Mike hulpeloos aan.
“Sorry,” zei nogmaals. Hij keek om en riep naar Sophie om haar te bedanken voor het ijsje en liep toen met Duke weg.
“Ik moet eerst met mijn vader praten, je hoort nog van me.” Marina hoorde zijn stem in haar hoofd.
“Bedankt,” stuurde ze terug.
Sophie kwam aangesneld met een nieuw ijsje. Ze keek teleurgesteld.
“Moest hij weg?”
“Ja, sorry,” zei Marina. “Hij kon me helaas niet helpen. Zullen wij ook zo weer naar huis, ik ben bekaf.”
“Ja tuurlijk.” Zelfs Sophie klonk wat down.
“He kop op.”Marina stootte Sophie met haar schouder aan. “Dinsdag naar de zoo toch? Zullen we even wat leuke plaatjes voor je scoren.”
Sophie glimlachte alweer en gezamenlijk liepen ze terug naar Sophie’s huis.
Die avond aan tafel vertelde Marina over wat ze had ontdekt. De Tanners hadden wel gemerkt dat ze goed met dieren overweg kon, maar nu ze hoorden dat ze echt met ze kon praten vonden ze dat helemaal niet zo raar.
Jack keek haar wel vragend aan.
“Hoeveel heeft Floor precies verteld?” Hij zag dat Floor een poot over ogen sloeg en dat Marina hem niet aan wilde kijken.
“Ik zal niets door vertellen Jack,” zei ze beschaamd. De rest van de familie schoot in de lach. Ze vonden haar niet raar en gingen er mee om alsof ze erachter waren gekomen dat ze heel goed in rekenen was. Ze vonden het fijn dat ze een vriendin had gevonden, maar mnr. Tanner waarschuwde haar wel voor Mike.
“Je kent die jongen niet. Wij hebben geen idee wat je achtergrond is, maar als hij of zijn vader met je wil praten over jouw vermoedelijke afkomst dan wil ik graag dat je mij of Marian meeneemt. Wij zijn dan misschien niet je echte ouders, maar wij houden van je en willen niet dat iemand je verdriet doet.”
Marina keek haar vader met tranen in haar ogen aan. Voor het eerst sinds ze bij de Tanners was, voelde ze zich ook een Tanner.
“Dank je pap.” Bij het uitspreken van dat laatste woordje zag ze het gezicht van Jeff Tanner oplichten, ook Marian had tranen in haar ogen. Marina stond op en spreidde haar armen uit.
Marina bedacht zich niet en stapte in haar omhelzing.
Hoe verwarrend alles ook was, hier was ze altijd welkom, dit was thuis.

Water

Halverwege de nacht schrok Marina wakker. Ze keek op haar wekker, kwart over vier. Ze had nog zeker 2 uur slaap voordat ze eruit moest, maar ze wist ook dat van slapen weinig zou komen. Ze was ergens wakker van geschrokken, iets in haar droom. Rimpels verschenen op haar voorhoofd, maar hoe hard ze het ook probeerde ze kon zich het niet herinneren.
“Alsof dat wat nieuws is,” mopperde ze in zichzelf.
Ze stapte uit bed met het idee om in de keuken een glas melk te halen, op weg naar de keuken wierp ze een blik in de achtertuin waar het nieuwe zwembad lag te glinsteren in het maanlicht.
Van zwemmen werd ze rustiger, water had sowieso een kalmerende werking op haar. Zonder erbij na te denken opende ze de terrasdeuren en liep richting zwembad. Ze trok haar nachthemd en ondergoed uit en nam een duik in heldere water. Ze voelde de paniek wegtrekken en zette haar spieren aan het werk, met gemak zwom ze door het zwembad.

Jack schrok wakker van een luide plons. Floor zat al wakker naast zijn bed.
“Hoorde jij dat ook?” vroeg Jack aan zijn hond.
“Ja hoor,”zei Floor. “Dat is Marina.” Aangezien Jack de hond niet kon verstaan pakte hij een t-shirt en blikte uit het raam. Zijn kamer lag recht boven het nieuw aangelegde zwembad. Wat hij verbaasde hem. Er zwom iemand in hun zwembad! Het duurde een paar ogenblikken voordat hij besefte dat het Marina was en dat ze helemaal niets droeg. Vlug stapte hij bij het raam weg. Zijn ademhaling ging snel en hij voelde zijn hoofd rood worden.
“Doe gewoon Tanner,” zei hij boos tegen zichzelf. “Ze is je pleegzusje!”
Floor keek even op, maar legde haar kop al snel weer op haar poten en begon luid te snurken.
Toch was wat hij nu voelde allesbehalve broederlijk. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn verstand en weer deed hij een stap richting raam. Hij zag Marina stil op de bodem zitten, haar haar danste om haar heen als een sluier. Het is dat Jack af en toe een luchtbel naar boven zag komen anders had hij gedacht dat ze misschien verdronken was. Hij zag Marina langzaam naar het oppervlakte komen, zich aan de kant optrekken en een handdoek pakken. Tien ze haar haar uitwrong zag hij iets heel aparts. Een soort blauwachtige henna tatoeage in haar nek.
Hij sliep waarschijnlijk nog en dit was gewoon een rare droom. Hij wreef in zijn ogen en keek nog eens goed. Marina stond nog op dezelfde plek, maar trok nu haar nachthemd weer aan. Van de tattoo was geen spoor te bekennen.
Hoofdschuddend stapte Jack weer in zijn bed, hij wierp nog een laatste blik op zijn wekker waarbij zijn oog viel op zijn gelukssteen. Deze leek wel licht te geven. Een aquamarijnkleurig licht. Met een hoofd vol vragen viel Jack weer in slaap.

Heerlijk kalm stapte Marina uit het water en droogde zich af. Ineens kreeg ze het gevoel dat iemand haar bekeek. Ze schudde haar hoofd, natuurlijk niet het is half vijf ’s ochtends wie zou haar nu hier staan te bespieden. Rustig droogde ze haar lange haar en trok haar nachthemd weer aan. Ze voelde zich heerlijk uitgerust en klaarwakker. Ze nam de natte handdoeken mee en vervolgde haar weg naar de keuken voor een wel heel vroeg ontbijt.

Zo troffen haar pleegouders haar een uurtje later aan. Genietend van toast met jam een kop warme thee.
“Goh, jij bent er vroeg bij,” lachend gaf Marian haar een kus op haar wang.
“Ja, ik werd heel vroeg wakker en kon niet meer in slaap komen.” Marians blik gleed naar de naar de natte handdoeken die op een hoopje in de hoek van de keuken lagen. Marina voelde haar wangen langzaam kleuren.
“Ik heb vanochtend een duik genomen om wat rustiger te worden, ik had zo naar gedroomd,” legde ze haar pleegmoeder uit.
“Geen probleem meid. Weet je nog waar die droom over ging?” Marian keek haar vragend aan. Ondertussen hing ze handdoeken op zodat ze konden drogen.
“Nee,” zei Marina. “Ik weet alleen dat ik heel bang was, meer niet.”
“Misschien komt het wel door die Mike,” zei Julie die ondertussen ook beneden was. “Het klinkt als een engerd. Ik bedoel je kan zijn gedachten horen. Ieh!” Rillend van afschuw keek Julie naar Marina.
Marina, Marian en Jeff schoten in de lach.
“Nou, “ begon Marina. “Dat valt wel mee hoor. Eigenlijk is Mike is een hele knappe jongen om te zien.”
Met die laatste woorden stapte Jack ook de keuken in.
“Wie is een hele knappe jongen? Ik?” vroeg hij gekscherend.
“Goedemorgen lieverd,” Marian gaf hem een knuffel toen ze hem begroette. Jack probeerde de omhelzing zo stoer mogelijk te ondergaan. Jongens van 16 werden niet meer door hun moeder geknuffeld.
“We weten dat jij ook heel knap bent, maar Marina en Julie hadden het over Mike. Die jongen waar ze gisteren over vertelde,” legde zijn moeder hem uit.
“Owh,” Jack haalde zijn schouders op en ging iets minder vrolijk aan zijn ontbijt zitten. Wat mankeerde hem, vroeg hij zichzelf af.
“Lekker geslapen,” vroeg zijn vader hem nu.
“Ging wel,” antwoordde Jack. “Ik werd wat vroeg wakker door een rare droom.”
“Gut Marina ook al,” antwoordde Julie.
“Zoiets dacht ik al,” zei Jack en begon te eten. Het gesprek was voor hem afgelopen. Hij wist namelijk donders goed dat hij niet had gedroomd. Dat rare gevoel toen hij Marina vannacht had zien zwemmen was nu weer terug en Jack vroeg zichzelf nogmaals af wat hem in vredesnaam mankeerde.

Op school stond Sophie al op haar te wachten. Marina vertelde haar dat haar familie nu ook van alles op de hoogte was, inclusief het verhaal Mike.
“Gelukkig, “zei Sophie. “Ik ben steeds zo bang dat ik me verspreek.”
“Zolang je op school maar je mond houd is er geen probleem,” zei Marina.
Sophie stak lachend haar duim omhoog. Opeens voelde Marina een tinteling in haar nek, alsof er iemand naar haar keek, maar dan veel erger. Ze zag Sophie’s uitdrukking veranderen van vrolijk naar smachtend.
“Volgens mij komt Mike eraan.” Lachend stootte Marina haar vriendin aan.
“Hoe ...?” wist Sophie uit te brengen. Marina begon nu nog harder te lachen.
“Ik zag het aan je gezicht,” legde ze uit.
Marina draaide zich om en stond inderdaad oog in oog met Mike. Ze stond nog steeds verbaasd over het feit dat haar ogen echt exact dezelfde kleur hadden.
“Goedemorgen dames,” groette hij hen vrolijk.
Marina groette hem terug, maar die arme Sophie kreeg geen woord over haar lippen. Haar gevoelens voor de knappe Mike stonden op haar gezicht te lezen.
“Mijn vader zou je graag ontmoeten. Zou je deze week na schooltijd ergens tijd hebben?” Mike keek Marina aan.
“Ik denk het wel, maar mijn vader of moeder wil er graag bij zijn.”
“Geen punt, “ zei Mike nu. “Laat maar even weten wanneer het je schikt. Alleen woensdag lukt niet, dan heb ik training. Ciao!” Met een zwaai liep Mike weer verder.
Sophie wist nog steeds niets te zeggen en keek Mike zwijmelend na.
“Wat voor een training had Mike het eigenlijk over?” vroeg Marina aan Sophie.
“Zwemtraining, hij is aanvoerder van het zwemteam. Geweldig om te zien,” zwijmelde Sophie nog even verder.
“Dat geloof ik graag. Kom,” troonde Marina haar vriendin mee, “les begint.”

De maandag vloog om en ’s avonds sprak ze met haar ouders over wat Mike haar had gevraagd. Gelukkig had Mike haar zijn telefoonnummer gegeven, dus belde haar moeder om een afspraak voor later die week te maken. Marina hoopte vannacht lekker te kunnen slapen en verheugde zich op morgen, naar de dierentuin!