We hebben een prachtig huis, ruim, licht, een kindvriendelijke buurt op een doodlopend woonerf.
Echter het dorp heeft weinig voorzieningen en persoonlijk vind ik niet dat we erbij horen.
We zijn en blijven toch de import. We hebben geen vrienden gemaakt in de 5 jaar dat we er wonen, maar ook geen vijanden. We wonen en dat is het, met weinig tot geen contact met anderen. Niet meer dan een begroeting. De mensen zijn ook bijzonder (of wij zijn te anders te stads?). In onze ogen willen ze allemaal mooier en beter zijn dan de rest.
De buren ( 60+) zijn ook niet van je het, klagen dat onze kinderen te luidruchtig (voor ons en hun huis) buiten spelen. (woonerf, dus niet zeuren), We hebben er geen ruzie mee. Maar je merkt wel dat ze ons niet mogen. We voelen ons er gewoon niet tussen passen. Ik zou zo graag wat meer contact hebben. Vriendschappen op doen. Ik heb dat al zo geprobeerd, met inzet op de school, maar ik haal er niks uit. Er is gewoon geen klik.
We missen ook een beetje de voorzieningen uit de stad. Een terrasje pakken, even naar het kruidvat of even iets halen wat niet in de supermarkt te halen is, daar moeten we altijd de auto voor pakken. Gewoon de normale winkels, dan alleen de supermarkt. Toen we hier heen kwamen, hadden we zo iets ach met 15 minuten ben je in de stad. Maar nu de twijfel....is ons huis, wel een thuis?
Ik werk in een relatief klein stadje verderop en zou met de fiets naar het werk kunnen, (nog geen vast contract, maar is al voor de 2e keer verlengd en ik verwacht ook dat ik er uiteindelijk mag blijven) mijn man werkt (vast contract) in een dorpje verderop.
Onze jongste (8 jaar) zit op een dorpsschooltje, met nog geen 40 kinderen en in een gemengd klasje van amper 12 kindjes. Ook zij heeft geen echte vriendinnetjes. Er zitten ook (nagenoeg) geen meisjes van haar leeftijd waar ze een klik mee heeft. De jongens vind ze te druk en niet leuk.
Het makkelijker is wel, dat opa en oma vlak bij de school wonen en die oppassen als ik werk. Ik werk onregelmatig en wordt ook nog wel eens extra opgeroepen (zorg), dat is super handig.
De oudste 2 (13 en 15) zitten op de middelbare, (1e en 3e klas ) ze hebben het enorm naar hun zin. Op zich zouden ze daar kunnen blijven, maar dat betekend wel dat ze dagelijks 45 minuten enkele reis moeten reizen. Er zijn op hun school veel die van verder komen.
Van hun hoeft het verhuizen niet zo, (maar zijn ook niet tegen), omdat hun wel redelijk wat vrienden hebben. Met name de oudste heeft enorm veel vrienden. Hij is wel heel makkelijk, pakt zo de bus om naar schoolgenoten en vrienden te gaan 20 km verderop.
De middelste heeft ook op de basisschool moeite gehad vriendschappen te sluiten (buitengesloten, gepest)en ligt eindelijk goed in de groep en heeft eindelijk op school "contacten". Nog geen vrienden die ze mee neemt naar huis, maar ze is eindelijk op haar plekje en goed in haar vel.
Nu zitten we enorm in twijfel, wel of niet verhuizen. Het huis is geweldig, de 2 oudste voelen zich hier prima. Zijn we ego door (weer) te willen verhuizen? Te verhuizen naar dat stadje waar ik werk. Voor mijn man wordt het 30 minuten met de auto.
Moeten we toch een paar jaar uitstellen tot ze het huis uit zijn of gaan studeren? Of wachten tot mijn contract een vast contract wordt? Of moeten we kiezen voor ons zelf en ook de jongste meer kans op vriendschap geven?
Wat een keuze stress....ik twijfel. wij twijfelen. Bij twijfel zeggen ze altijd niet doen, maar is dat dan de juiste keuze? Ik gooi het maar even op bokt, helaas geen vrienden waar ik dit mee kan bespreken en laat bokt nu als een grote vriend voelen
