Mijn man en ik zijn in 2016 geemigreerd naar Australie. We waren toen 35 en 39 jaar oud. Ik was voor die tijd al 11x in Australie geweest, mijn man 3x. De reden was de liefde voor het land, eens wat anders willen en de betere baankansen voor mijn man destijds. In de jaren van de crisis (en kort daarna) was het voor hem onmogelijk een vaste aanstelling te krijgen in NL (automonteur) en hier kreeg hij die direct.
Qua werk: Hij heeft vanuit NL gesolliciteerd en is aangenomen. Via zijn werk is toen het visum geregeld. Het proces van solliciteren tot vertrek heeft zo'n 8 maanden geduurd en in die tijd zijn we 1x op en neer geweest om kennis te maken met zijn werkgever en te zien waar we zouden gaan wonen.
Ik had geen werk, ben als een gek gaan solliciteren toen we aankwamen en had met 5 weken een baan, werk nog steeds voor dezelfde werkgever, in de logistiek (zelfde sector als ik in NL werkte).
Spijt gehad? Ja, ik denk het wel op een gegeven moment. We zijn in eerste instantie naar Sydney verhuisd omdat mijn man daar de baan had. Dat beviel ons totaal niet. De grote stad, de drukte, zijn werk (manager bleek een regelrechte eikel waar niet mee te werken viel) en de huurprijzen maakte het leven in Sydney niet altijd even makkelijk. Toen hebben we een behoorlijke dip gehad, want door het visum zijn we gebonden aan een sponsor.
Na een maand of 10 hebben we besloten dat we niet 'zomaar' wilden opgeven, dus dat we een nieuwe poging gingen wagen. Op zoek naar ander werk (nieuwe sponsor), andere omgeving. 13 maanden na aankomst in Sydney, zijn we verhuisd naar een plaatsje net buiten Brisbane. Hier wonen we inmiddels alweer een jaar en het bevalt stukken beter.
Ik ga mee met mijn voorganger dat het gras zeker niet altijd groener is ergens anders. We werken beiden full-time en hebben 4 weken vakantie per jaar, zorgkosten moeten we grotendeels zelf betalen, als er wat gebeurt, komen we niet in aanmerking voor een uitkering. We hebben veel vrienden, maar die wonen over heel Australie verspreid, dus die zien we hooguit 1x per jaar. Mensen die we in de buurt leren kennen zijn vnl 'kennissen', het sociale leven is hier anders dan wij uit NL gewend waren.
Daar staat tegenover dat het hier midden in de winter nog steeds 20 graden en zonnig is, we in een vrijstaand huis met grote tuin wonen (iets waar we in NL niet eens van konden dromen), elke maand wel een keer gaan kamperen en vissen of andere leuke tripjes doen en ontzettend genieten van de prachtige natuur en wildlife wat hier letterlijk in de achtertuin komt.
Als je nog andere vragen hebt, shoot! Vind het altijd wel leuk om erover te vertellen
Might as well share, might as well smile, life goes on for a little bitty while ~ Alan Jackson